Relaties
alle pijlers
Een collega/vriendin met een chronische ziekte
dinsdag 27 mei 2008 om 09:07
Ik zit met het volgende en zou graag weten wat jullie er van vinden.
Ik heb sinds een jaar een hele leuke collega. Ze zou zo een goede vriendin van me kunnen zijn. We lijken veel op elkaar en het klikt gewoon. Echt veel met haar afspreken vind ik nog wat lastig, omdat ik haar leidinggevende ben, maar misschien komt dat nog wel als ik me daar beter bij voel.
Nu heeft zij sinds 8 jaar een wiplash, waardoor ze ook maar een paar uurtjes per week kan werken. De rest wordt aangevuld door de WAO. Heel vervelende voor haar, ze is nog heel jong (31), maar ik erger me soms aan het volgende:
Ze kan maar een paar uurtjes werken en vaak klaagt ze tijdens die uurtjes, dat ze last heeft van vanalles. Een keer extra werken (zegt ze wel dat ze dat af en toe wil doen om oa mij uit de brand te helpen, geen probleem zegt ze dan), maar als je het vraagt, ja maar dit ja maar dat. Dus dat vraag ik niet meer, hoeft ze ook niet te doen, maar geef het dan niet aan.
En waar ik me vooral aan stoor is dat ze wel 2 keer per week tot 4 uur 's nachts opstap gaat. En dansen en met iedereen kletsen. Terwijl als ze hier 1,5 uur achter elkaar heeft gewerkt (geen zwaar werk!) ze zegt dat ze toch echt even pauze nodig heeft.
Ookals de muziek iets te hard voor haar staat is ze in paniek, want dat kan ze zich niet concentreren als ze en muziek hoort en haar collega's. En met stappen dan??? Dat heb ik haar ook gevraagd en dat zag ik schijnbaar verkeerd, was heel wat anders.
Laatst moest ze 2,5 uur staan. Ze was in paniek, o jee als ze nu maar geen last kreeg. Een andere collega heeft een stoel geregeld voor het geval dat. Zijn we 3 weken geleden op een verjaardag van een gezamelijke collega en daar kan ze wel uren achterelkaar staan en dan lacht ze nog steeds.
Ik vind het heel erg voor haar dat ze wat mankeert. En soms denk ik ook dat ze niet voor niets in de WAO zit, daar hebben ook artsen naar gekeken, maar met de dingen die ik aankaart heb ik moeite. misschien omdat ik de ziekte ook niet begrijp hoor. Misschien klopt het wel allemaal.
Wat denk jij of heb je ervaring met chronisch zieke collega's/vriendinnen?
Ik heb sinds een jaar een hele leuke collega. Ze zou zo een goede vriendin van me kunnen zijn. We lijken veel op elkaar en het klikt gewoon. Echt veel met haar afspreken vind ik nog wat lastig, omdat ik haar leidinggevende ben, maar misschien komt dat nog wel als ik me daar beter bij voel.
Nu heeft zij sinds 8 jaar een wiplash, waardoor ze ook maar een paar uurtjes per week kan werken. De rest wordt aangevuld door de WAO. Heel vervelende voor haar, ze is nog heel jong (31), maar ik erger me soms aan het volgende:
Ze kan maar een paar uurtjes werken en vaak klaagt ze tijdens die uurtjes, dat ze last heeft van vanalles. Een keer extra werken (zegt ze wel dat ze dat af en toe wil doen om oa mij uit de brand te helpen, geen probleem zegt ze dan), maar als je het vraagt, ja maar dit ja maar dat. Dus dat vraag ik niet meer, hoeft ze ook niet te doen, maar geef het dan niet aan.
En waar ik me vooral aan stoor is dat ze wel 2 keer per week tot 4 uur 's nachts opstap gaat. En dansen en met iedereen kletsen. Terwijl als ze hier 1,5 uur achter elkaar heeft gewerkt (geen zwaar werk!) ze zegt dat ze toch echt even pauze nodig heeft.
Ookals de muziek iets te hard voor haar staat is ze in paniek, want dat kan ze zich niet concentreren als ze en muziek hoort en haar collega's. En met stappen dan??? Dat heb ik haar ook gevraagd en dat zag ik schijnbaar verkeerd, was heel wat anders.
Laatst moest ze 2,5 uur staan. Ze was in paniek, o jee als ze nu maar geen last kreeg. Een andere collega heeft een stoel geregeld voor het geval dat. Zijn we 3 weken geleden op een verjaardag van een gezamelijke collega en daar kan ze wel uren achterelkaar staan en dan lacht ze nog steeds.
Ik vind het heel erg voor haar dat ze wat mankeert. En soms denk ik ook dat ze niet voor niets in de WAO zit, daar hebben ook artsen naar gekeken, maar met de dingen die ik aankaart heb ik moeite. misschien omdat ik de ziekte ook niet begrijp hoor. Misschien klopt het wel allemaal.
Wat denk jij of heb je ervaring met chronisch zieke collega's/vriendinnen?
dinsdag 27 mei 2008 om 09:15
Ik heb een vriendin die 8 jaar lang ziek is geweest. Heel vaak werden afspraken op het laatste moment afgezegd, en meestal kwamen de voorstellen voor een afspraak van mijn kant. Maar zij ging ook niet uit en sportte ook niet. Ze las ontzettend veel, en ik hou ook van lezen dus wij gebruikten elkaar vooral als bieb, ha, ha. En ik kook heel graag en zij kwam af en toe eten.
Nu is ze weer gezond en sporten we samen en spreken elkaar daarbuiten ook regelmatig, uitgaan doen we nu ook.
Af en toe was het even slikken in de vriendschap omdat het een beetje eenrichtingsverkeer kan gaan lijken, maar door haar enorme humor en zelfspot zijn we toch vrienden gebleven gelukkig.
Als ik iemand verdenk van aanstellerij dan zou ik denk ik helemaal geen vriendinnen willen worden. Bij mijn vriendin heb ik daar nooit één moment aan gedacht.
Nu is ze weer gezond en sporten we samen en spreken elkaar daarbuiten ook regelmatig, uitgaan doen we nu ook.
Af en toe was het even slikken in de vriendschap omdat het een beetje eenrichtingsverkeer kan gaan lijken, maar door haar enorme humor en zelfspot zijn we toch vrienden gebleven gelukkig.
Als ik iemand verdenk van aanstellerij dan zou ik denk ik helemaal geen vriendinnen willen worden. Bij mijn vriendin heb ik daar nooit één moment aan gedacht.
dinsdag 27 mei 2008 om 09:22
Ik kan me voorstellen dat je dat laatste zegt.
Maar als we elkaar buiten het werk spreken of zien, dan is het heel gezellig en leuk etc etc.
Maar omdat ze ook mijn collega is, verwacht ik zakelijk wel wat van haar. Tot op zekere hoogte omdat ze natuurlijk wel ziek is en ik niet alles van haar kan en mag verwachten.
Ik geloof ook niet dat ze zich bewust aanstelt, dat zeker niet. Maar ik heb af en toe het gevoel dat haar ziekte haar op bepaalde momenten goed uitkomt. Ook denk ik dat ze het niet geaccepteerd heeft. Als ze wat voelt of een beetje last heeft, blijft ze daar over bezig. O dit en o dat. Terwijl ik denk (en ik heb ook eea gemankeert) als je er nu even niet aandenkt of niet de nadruk erop legt, voel je je al voor 50% beter omdat je er niet over zeurt.
Maar dat denk ik misschien omdat ik dat bij mezelf ook zo heb ervaren!
Maar als we elkaar buiten het werk spreken of zien, dan is het heel gezellig en leuk etc etc.
Maar omdat ze ook mijn collega is, verwacht ik zakelijk wel wat van haar. Tot op zekere hoogte omdat ze natuurlijk wel ziek is en ik niet alles van haar kan en mag verwachten.
Ik geloof ook niet dat ze zich bewust aanstelt, dat zeker niet. Maar ik heb af en toe het gevoel dat haar ziekte haar op bepaalde momenten goed uitkomt. Ook denk ik dat ze het niet geaccepteerd heeft. Als ze wat voelt of een beetje last heeft, blijft ze daar over bezig. O dit en o dat. Terwijl ik denk (en ik heb ook eea gemankeert) als je er nu even niet aandenkt of niet de nadruk erop legt, voel je je al voor 50% beter omdat je er niet over zeurt.
Maar dat denk ik misschien omdat ik dat bij mezelf ook zo heb ervaren!
dinsdag 27 mei 2008 om 09:33
Mijn vriendin zeurde er iig nooit over. Er zijn tijden geweest dat ze niet kon werken en er zijn tijden geweest dat ze bijvoorbeeld 20 uur werkte. Nu werkt ze weer 32 uur.
Als manager kun je haar wel op haar gedrag aanspreken. Niet in de zin van "Ik erger me aan je..." maar wel als in "Ik heb het gevoel dat je niet lekker in je vel zit omdat je regelmatig laat weten dat je je niet goed voelt. Heeft dat met je aandoening te maken? Heb je hulp nodig om met je lichamelijke ongemakken om te gaan?".
Als je eenmaal vrienden bent, dan wordt het heel lastig om de vriendschap te behouden wanneer je haar vanuit zakelijk oogpunt op dingen aanspreekt.
Hoe komt het dat je vriendinnen wilt worden met iemand aan wie je je nu al ergert? Er zijn zoveel mensen buiten het werk hardstikke gezellig en leuk. Jij kunt haar niet veranderen, dus zul je haar gezeur moeten accepteren als je per se haar als vriendin wilt hebben.
Of wil je graag vriendinnen worden omdat je haar eigenlijk wilt "redden", zodat zij uiteindelijk net zo goed met haar aandoening kan omgaan als jij dat deed?
Als manager kun je haar wel op haar gedrag aanspreken. Niet in de zin van "Ik erger me aan je..." maar wel als in "Ik heb het gevoel dat je niet lekker in je vel zit omdat je regelmatig laat weten dat je je niet goed voelt. Heeft dat met je aandoening te maken? Heb je hulp nodig om met je lichamelijke ongemakken om te gaan?".
Als je eenmaal vrienden bent, dan wordt het heel lastig om de vriendschap te behouden wanneer je haar vanuit zakelijk oogpunt op dingen aanspreekt.
Hoe komt het dat je vriendinnen wilt worden met iemand aan wie je je nu al ergert? Er zijn zoveel mensen buiten het werk hardstikke gezellig en leuk. Jij kunt haar niet veranderen, dus zul je haar gezeur moeten accepteren als je per se haar als vriendin wilt hebben.
Of wil je graag vriendinnen worden omdat je haar eigenlijk wilt "redden", zodat zij uiteindelijk net zo goed met haar aandoening kan omgaan als jij dat deed?
dinsdag 27 mei 2008 om 09:37
dinsdag 27 mei 2008 om 10:29
Ik erger met niet echt aan haar, ik snap het gewoon niet.
En wel of geen vriendin dat maakt ook niet uit. Wij zijn ook niet mega close buiten het werk.
Ik heb al weleens een gesprek met haar gehad. Niet verwijten of wat dan ook. Ook om wat meer inzicht in haar ziekte te kunnen hebben en wat meer begrip te kunnen hebben.
Ik vind het gewoon heel vreemd dat een paar uurtje werken (rustig werken er wordt rekening gehouden met haar handicap) dat dat soms al te veel is, terwijl flink op stap gaan geen probleem is.
En wel of geen vriendin dat maakt ook niet uit. Wij zijn ook niet mega close buiten het werk.
Ik heb al weleens een gesprek met haar gehad. Niet verwijten of wat dan ook. Ook om wat meer inzicht in haar ziekte te kunnen hebben en wat meer begrip te kunnen hebben.
Ik vind het gewoon heel vreemd dat een paar uurtje werken (rustig werken er wordt rekening gehouden met haar handicap) dat dat soms al te veel is, terwijl flink op stap gaan geen probleem is.
dinsdag 27 mei 2008 om 10:54
Dat laatste is het niet, want dat heb ik al eens gevraagd.
Ze zegt noujuist dat ze zo blij is dat ze hier werkt en dat ze zelf ook baalt van haar klachten en dat ze goede en slechte dagen heeft.
En dat ze opstap gaat kan ik me ook goed voorstellen. Maar waar ze hier zegt last van te hebben op haar werk, lijkt mij dat je dat ook hebt als je opstap gaat.
Ze zegt noujuist dat ze zo blij is dat ze hier werkt en dat ze zelf ook baalt van haar klachten en dat ze goede en slechte dagen heeft.
En dat ze opstap gaat kan ik me ook goed voorstellen. Maar waar ze hier zegt last van te hebben op haar werk, lijkt mij dat je dat ook hebt als je opstap gaat.
dinsdag 27 mei 2008 om 11:45
Ik kan me juist helemaal niet goed voorstellen dat ze op stap gaat. Mijn vriendin moest een week bijkomen toen als ze op stap was geweest. Als je niet anderhalf uur op je werk kunt staan dan kun je dat ook niet in een kroeg.
Mijn zwager vertelde eens dat hij last had van zijn rug, behalve als hij op een barkruk zat....iedereen lachen (het was dan ook grappig bedoeld).
Vraag haar eens wanneer ze slechte dagen heeft, en wanneer goede. Waarschijnlijk heeft ze na een nacht stappen een slechte dag, of zelfs meerdere dagen. Ik ook, heb ik geen whiplash voor nodig.
Ik denk dat jouw collega/bijna vriendin haar prioriteiten anders legt dan dat jij zou doen. Nu vind je het misschien alleen nog wonderlijk. Op een gegeven moment gaat dit echt omslaan in ergernis denk ik.
Mijn zwager vertelde eens dat hij last had van zijn rug, behalve als hij op een barkruk zat....iedereen lachen (het was dan ook grappig bedoeld).
Vraag haar eens wanneer ze slechte dagen heeft, en wanneer goede. Waarschijnlijk heeft ze na een nacht stappen een slechte dag, of zelfs meerdere dagen. Ik ook, heb ik geen whiplash voor nodig.
Ik denk dat jouw collega/bijna vriendin haar prioriteiten anders legt dan dat jij zou doen. Nu vind je het misschien alleen nog wonderlijk. Op een gegeven moment gaat dit echt omslaan in ergernis denk ik.
dinsdag 27 mei 2008 om 17:11
