Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 9 december 2008 om 10:57
Elmervrouw, het advies of eigenlijk de woorden die ik kreeg toen ik er ook even doorheen zat en het beu was altijd maar sterk te zijn waren: ja het mag, even niet sterk zijn. Ja het mag, even die sterke vrouw en die betrouwbare werknemer te laten vallen. Ja het mag, huilen het gewoon zat zijn. Ja het mag, dat je wilt dat het ophoudt. Toverwoorden: HET MAG.
Jij MOET nu even helemaal niks. Het is te veel en af en toe mag je er de brui aangeven. Ik vind het niet meer dan normaal en weet dat je gesteund wordt, ook dwars door deze moeilijke tijden.
(f)
p.s. je hoeft je niet te verontschuldigen voor ego-post. Het mag
Jij MOET nu even helemaal niks. Het is te veel en af en toe mag je er de brui aangeven. Ik vind het niet meer dan normaal en weet dat je gesteund wordt, ook dwars door deze moeilijke tijden.
(f)
p.s. je hoeft je niet te verontschuldigen voor ego-post. Het mag
dinsdag 9 december 2008 om 11:12
Ik kan Sensy alleen maar beamen EV, je mag. Je hoeft het allemaal niet leuk of nuttig of leerzaam te vinden.
De angst, de alertheid, het hoofd vol watten, de inertie die je soms overvalt. Het feit dat alle communicatie van anderen ongefilterd doordringt...het is niet niks.
Hartstikke goed dat je aan het ontdooien bent, Ik ben echt heel trots. Maar dat het leuk is, nee. En dat is een understatement.
Heb er maar af en toe goed de balen van. Je was toch van binnen aan het puberen? Nou, gooi die kont af en toe maar tegen de krib. Niks mis mee.
De angst, de alertheid, het hoofd vol watten, de inertie die je soms overvalt. Het feit dat alle communicatie van anderen ongefilterd doordringt...het is niet niks.
Hartstikke goed dat je aan het ontdooien bent, Ik ben echt heel trots. Maar dat het leuk is, nee. En dat is een understatement.
Heb er maar af en toe goed de balen van. Je was toch van binnen aan het puberen? Nou, gooi die kont af en toe maar tegen de krib. Niks mis mee.
dinsdag 9 december 2008 om 13:50
Elmer ga er even tussen uit dan.
Dit kan je er niet bij hebben voor nu.
Je gaat door zoveel en je kan er weinig tot niets bij hebben nu en al helemaal niet de sferen van Krst.in zicht proeven.
Logisch want dat zijn de family trees die je niet gehad hebt en wat je later zelf wilde opbouwen wat je werd afgenomen.
Ik heb er ook aan toegegeven in sept. morgen begin ik weer en zie er enorm tegenop want het gaat wrsch. niet volgens afspraak en word ik meteen full in gezet.
Idem de dgn. voor Krst.
Dat trek ik dus niet en heb met bedr.arts besproken als het niet gaat dan ben ik weg.
Ik ga me nooit meer verliezen.
Leg je grenzen nu ElmerV. voordat je finaal instort.
Dit kan je er niet bij hebben voor nu.
Je gaat door zoveel en je kan er weinig tot niets bij hebben nu en al helemaal niet de sferen van Krst.in zicht proeven.
Logisch want dat zijn de family trees die je niet gehad hebt en wat je later zelf wilde opbouwen wat je werd afgenomen.
Ik heb er ook aan toegegeven in sept. morgen begin ik weer en zie er enorm tegenop want het gaat wrsch. niet volgens afspraak en word ik meteen full in gezet.
Idem de dgn. voor Krst.
Dat trek ik dus niet en heb met bedr.arts besproken als het niet gaat dan ben ik weg.
Ik ga me nooit meer verliezen.
Leg je grenzen nu ElmerV. voordat je finaal instort.
dinsdag 9 december 2008 om 14:27
Ik kom even een knuffel brengen voor Elmer
Felicia, ik heb hier al een tijdje niet gelezen, maar ik zie dat je nu de knoop hebt doorgehakt en weggaat bij Feliciano? Voor jou ook een knuffel lieverd. Waarschijnlijk was het onvermijdelijk, maar daarom is het niet minder verdrietig.
Als je nog tips wilt over hoe hiermee om te gaan ten opzichte van je dochtertje, laat maar weten.
liefs
dubio
Felicia, ik heb hier al een tijdje niet gelezen, maar ik zie dat je nu de knoop hebt doorgehakt en weggaat bij Feliciano? Voor jou ook een knuffel lieverd. Waarschijnlijk was het onvermijdelijk, maar daarom is het niet minder verdrietig.
Als je nog tips wilt over hoe hiermee om te gaan ten opzichte van je dochtertje, laat maar weten.
liefs
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 9 december 2008 om 19:38
Even vlug erdoorheen gelezen, maar ik ga even niet op alles in want mijn concentratie is pet op het moment. Er is vanmorgen iemand achterop mijn auto gebotst, dus behoorlijk nekpijn en vandaar ook de missende concentratie, stresshormonen ofzo...
Morgen zal het ook nog wel zo zijn, als het goed is wordt het daarna minder (ben even bij de dokter geweest vanmiddag). Dus dan hopelijk weer een nuttigere bijdrage van mij .
Dikke knuffels voor iedereen die ze nodig heeft.
Morgen zal het ook nog wel zo zijn, als het goed is wordt het daarna minder (ben even bij de dokter geweest vanmiddag). Dus dan hopelijk weer een nuttigere bijdrage van mij .
Dikke knuffels voor iedereen die ze nodig heeft.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 9 december 2008 om 20:21
Hey lieverds .
Dank je Dubio, daar ga ik je zeker over lastig vallen .
En Hanke, het is dat ik het aan een aantal mensen verteld heb (alleen al om het voor mijzelf wat realistischer te maken), anders zou hij het niet geloven denk ik. Het enige wat hij er eigenlijk over kan zeggen is dat hij me niet kwijt wil, het niet persoonlijk is, het niet aan mij ligt dat hij moeite heeft met veel dingen. En hij wil tijd en kansen en weet ik wat al niet meer. Terwijl ik naar later kijk en dan denk: als het ooit al meer wordt, is het nog steeds niet genoeg. Klaar dus.
Zondag hadden we een fijn stukje conversatie. Dat er stukken in mij zijn die hij wil en andere stukken in mij niet wil want die zijn confronterend. En dat ik dan concludeer dat je een persoon toch echt helemaal krijgt en hij dus mij niet wil, hij wrs beter af is met iemand anders. Dat was te zwart/wit gedacht van mij. Terwijl het mij bevestigt dat, geen wonder!, ik me al jaren verscheurd voel worden door hem en dan telkens mezelf weer bij elkaar trek omdat ik te eigenwijs ben om alleen maar lief en "wenselijk" te zijn.
Dat het aan mij ligt dat dingen zo op de spits gedreven zijn want ik begon erover. Toen ik uitlegde dat dat er nou eenmaal bijhoort bij een relatie, dat ik het idd niet goed kan doen. Dat het allemaal aan hem ligt. Alle schuld ligt bij hem. En dat ik dan uitleg dat er ook echt een deel bij mij ligt, ik word niet gezellig van zoveel frustratie en struikelblokken. Maar ik ben of de schuldige of een heilige. Een wat realistischere tussenvorm gaat niet lukken.
Het is echt om gek van te worden. De cirkels waarin we praten en waarin ik dan de uitgang probeer te laten zien. Nou goed, ik ben iig blij dat het niet langer mijn taak is en dat begint in te zinken. Die verantwoordelijkheid voor hem droeg ik niet meer. Voor de relatie hoeft nu ook niet meer, alleen praktisch en ivm onze dochter. En dat is te overzien hoop ik.
Oh meiden. Ik ben zo ontzettend moe, tis niet leuk meer. En tegelijkertijd loop ik met een berg adrenaline rond van jewelste. Wat zijn de afgelopen jaren zwaar geweest. En nooit, NOOIT doe ik mezelf dit nog een keer aan.
Dank je Dubio, daar ga ik je zeker over lastig vallen .
En Hanke, het is dat ik het aan een aantal mensen verteld heb (alleen al om het voor mijzelf wat realistischer te maken), anders zou hij het niet geloven denk ik. Het enige wat hij er eigenlijk over kan zeggen is dat hij me niet kwijt wil, het niet persoonlijk is, het niet aan mij ligt dat hij moeite heeft met veel dingen. En hij wil tijd en kansen en weet ik wat al niet meer. Terwijl ik naar later kijk en dan denk: als het ooit al meer wordt, is het nog steeds niet genoeg. Klaar dus.
Zondag hadden we een fijn stukje conversatie. Dat er stukken in mij zijn die hij wil en andere stukken in mij niet wil want die zijn confronterend. En dat ik dan concludeer dat je een persoon toch echt helemaal krijgt en hij dus mij niet wil, hij wrs beter af is met iemand anders. Dat was te zwart/wit gedacht van mij. Terwijl het mij bevestigt dat, geen wonder!, ik me al jaren verscheurd voel worden door hem en dan telkens mezelf weer bij elkaar trek omdat ik te eigenwijs ben om alleen maar lief en "wenselijk" te zijn.
Dat het aan mij ligt dat dingen zo op de spits gedreven zijn want ik begon erover. Toen ik uitlegde dat dat er nou eenmaal bijhoort bij een relatie, dat ik het idd niet goed kan doen. Dat het allemaal aan hem ligt. Alle schuld ligt bij hem. En dat ik dan uitleg dat er ook echt een deel bij mij ligt, ik word niet gezellig van zoveel frustratie en struikelblokken. Maar ik ben of de schuldige of een heilige. Een wat realistischere tussenvorm gaat niet lukken.
Het is echt om gek van te worden. De cirkels waarin we praten en waarin ik dan de uitgang probeer te laten zien. Nou goed, ik ben iig blij dat het niet langer mijn taak is en dat begint in te zinken. Die verantwoordelijkheid voor hem droeg ik niet meer. Voor de relatie hoeft nu ook niet meer, alleen praktisch en ivm onze dochter. En dat is te overzien hoop ik.
Oh meiden. Ik ben zo ontzettend moe, tis niet leuk meer. En tegelijkertijd loop ik met een berg adrenaline rond van jewelste. Wat zijn de afgelopen jaren zwaar geweest. En nooit, NOOIT doe ik mezelf dit nog een keer aan.
dinsdag 9 december 2008 om 21:18
Feli lieve meid, ik voel het door het scherm heen
Weet je kleine meid het al? Heeft ze er iets van gemerkt?
Ik herken de frustratie van niet tot iemand kunnen doordringen en hoe je daarmee jezelf continue vanbinnen verscheurt
De troost is dat je de frustratie achter je kunt laten....hopelijk voorgoed.
(f)
Weet je kleine meid het al? Heeft ze er iets van gemerkt?
Ik herken de frustratie van niet tot iemand kunnen doordringen en hoe je daarmee jezelf continue vanbinnen verscheurt
De troost is dat je de frustratie achter je kunt laten....hopelijk voorgoed.
(f)
dinsdag 9 december 2008 om 22:22
Feli, ik ben iig blij dat je hier je verhaal kwijt kan. Ik kan je er van verzekeren dat er met je meegeleefd wordt. Heftig hoor, om punt achter je relatie te zetten. Ik denk dat er zat mensen zijn die er snel de brui aan geven aan een relatie, maar ik denk niet dat jij tot die groep behoort. Integendeel, als ik lees wat het je allemaal kost en gekost heeft, de bochten waarin je je elke keer moest wringen ten opzichte van hem, de kromme redenaties...
Ik weet niet of er uberhaupt nu een potje op zijn dekseltje past.
Daarvoor is zijn persoonlijkheid nog niet voldoende uitgerijpt.
En jullie meissie, tja. Opgroeien in een relatie waarin je moeder niet tot haar recht komt is ook niet echt een goede situatie.
Ik vind dat je wel veel voor je kiezen hebt hoor. Niet dat ik je zielig vind ofzo, maar ik kan me voorstellen dat je er doodop van wordt.
Zo raar om te constateren dat het liefdeloos is wat hij doet. En dat je daarom weg moet wezen.
Het lijkt wel of niet jij de oersoep kookt, maar de oersoep jou...
Zusje, wat is dat nou?! The big three o halen gister en dan aangereden worden... Ik hoop dat je je morgen wat beter voelt. Waarschijnlijk heb je dan spierpijn van de klap, gelukkig bestaan er pijnstillers. Goed dat je bij je huisarts bent geweest. Ligt het lekker naast Feli?
Ik weet niet of er uberhaupt nu een potje op zijn dekseltje past.
Daarvoor is zijn persoonlijkheid nog niet voldoende uitgerijpt.
En jullie meissie, tja. Opgroeien in een relatie waarin je moeder niet tot haar recht komt is ook niet echt een goede situatie.
Ik vind dat je wel veel voor je kiezen hebt hoor. Niet dat ik je zielig vind ofzo, maar ik kan me voorstellen dat je er doodop van wordt.
Zo raar om te constateren dat het liefdeloos is wat hij doet. En dat je daarom weg moet wezen.
Het lijkt wel of niet jij de oersoep kookt, maar de oersoep jou...
Zusje, wat is dat nou?! The big three o halen gister en dan aangereden worden... Ik hoop dat je je morgen wat beter voelt. Waarschijnlijk heb je dan spierpijn van de klap, gelukkig bestaan er pijnstillers. Goed dat je bij je huisarts bent geweest. Ligt het lekker naast Feli?
dinsdag 9 december 2008 om 22:27
Ik was vandaag bij mijn moeder. Het was gezellig. Broertjes en zusje waren er ook. Moeder en ik kletsen en ondertussen de show van Dr.Phil op tv. Ging over slechte relatie tussen ouders en kinderen (verbaal en fysiek geweld). Daar spraken we over en mijn moeder zei:"Er zijn heel veel vervelende kinderen"
En ik reageerde:"En er zijn ook heel veel vervelende ouders"
Het lag op het puntje van mijn tong om haar te vragen"Mam, heb je me echt zo gehaat toen ik klein was?"
Ik raapte al mijn moed bij elkaar om haar die vraag te stellen en plots stond ze om op wat te gaan doen in de keuken. Het moment vervloog en ik durfde niet meer. Zat bovendien met een brok in mijn keel en wilde de avond niet beladen maken. Ik wil het haar ooit een keer face to face vragen. Of ze van me houdt.
Ik weet dat ze dat doet, ze houdt van al haar kinderen maar deze grote meid wil het 1x uit haar mond horen. Al is het maar 1x.
Ze zegt zelf altijd over die nare periode: ik was mezelf niet en daarom ik ging zo tekeer tegen jullie.
Dus ergens weet ze wat ze gedaan heeft maar ze was zelf depressief en last van wat weet ik allemaal wat.
Ik weet niet eens wat ik met deze post wil bereiken. Guess I just wanted to share.
En ik reageerde:"En er zijn ook heel veel vervelende ouders"
Het lag op het puntje van mijn tong om haar te vragen"Mam, heb je me echt zo gehaat toen ik klein was?"
Ik raapte al mijn moed bij elkaar om haar die vraag te stellen en plots stond ze om op wat te gaan doen in de keuken. Het moment vervloog en ik durfde niet meer. Zat bovendien met een brok in mijn keel en wilde de avond niet beladen maken. Ik wil het haar ooit een keer face to face vragen. Of ze van me houdt.
Ik weet dat ze dat doet, ze houdt van al haar kinderen maar deze grote meid wil het 1x uit haar mond horen. Al is het maar 1x.
Ze zegt zelf altijd over die nare periode: ik was mezelf niet en daarom ik ging zo tekeer tegen jullie.
Dus ergens weet ze wat ze gedaan heeft maar ze was zelf depressief en last van wat weet ik allemaal wat.
Ik weet niet eens wat ik met deze post wil bereiken. Guess I just wanted to share.
dinsdag 9 december 2008 om 22:29
Even gauw tussendoor: Feli, gaat zaterdag nog door? Heb je eventueel zin en tijd om te blijven crashen? Gaan we leuke dingen doen, kerstkransjes vreten en een wijntje soldaat maken (f) Ik denk aan je, heb je maar even niet meer gebeld (alleen gisteren overdag nog, maar wil me niet opdringen --> denk dat je even "vol" zit)
woensdag 10 december 2008 om 01:59
Sency dat maakt het niet minder dat jij je afgewezen moest voelen.
Mijn moeder was manisch depr.
Ik kan dat nu allemaal plaatsen dat het haar schuld niet was ze niet bewust was van alles maar desalniettemin het wel deed dus.
En mij en al ons kinderen ermee geschaadt heeft.
Want het is vreselijk als je gezegt word dat je beter niet geboren had kunen worden.
Ik weet ze heeft spijt, heeft ze ook gezegt.
De schade is/was al geschiedt.
Probeer er met haar over te hebben opdat je het kan plaatsen, iig. deels.
Felicia je hebt je best gedaan.
Voor het halve (wat je partner kennelijk heel vind) ga je niet meer.En hij kan je niet geven wat jij nodig bent.
Ja dat is klote om te besluiten dit gaat niet meer.En dan te horen van je partner hij wil je niet kwijt.Maar kan je niet geven wat je verlangt.Steun in alles en niet dan wel en dan weer niet.
Hou je taai,
Mijn moeder was manisch depr.
Ik kan dat nu allemaal plaatsen dat het haar schuld niet was ze niet bewust was van alles maar desalniettemin het wel deed dus.
En mij en al ons kinderen ermee geschaadt heeft.
Want het is vreselijk als je gezegt word dat je beter niet geboren had kunen worden.
Ik weet ze heeft spijt, heeft ze ook gezegt.
De schade is/was al geschiedt.
Probeer er met haar over te hebben opdat je het kan plaatsen, iig. deels.
Felicia je hebt je best gedaan.
Voor het halve (wat je partner kennelijk heel vind) ga je niet meer.En hij kan je niet geven wat jij nodig bent.
Ja dat is klote om te besluiten dit gaat niet meer.En dan te horen van je partner hij wil je niet kwijt.Maar kan je niet geven wat je verlangt.Steun in alles en niet dan wel en dan weer niet.
Hou je taai,
woensdag 10 december 2008 om 09:29
Ik lag ook al zo te woelen Zusje .
Waar zat je vannacht allemaal over te denken Face?
En MM, ik hou het nog even open, zoals ik me nu voel denk ik van niet, ben doodop en tegelijkertijd geen rust in mijn donder. Maar je hoort het snel .
Vandaag gaat hij naar de psych voor zijn wekelijkse gesprek en ik merk dat ik er tegenaan hik (klinkt dat even stom he, ik weet het). Zat er net over na te denken en realiseerde me dat ik bang ben dat zij en ook andere mensen zullen zeggen dat ik het toch nog wel even vol kan houden? Hij is toch bezig, geef het nou effe tijd....
Het is toch een heel lieve man, goede vader. Wat doe je nou moeilijk? Zo zijn de reacties van een aantal mensen geweest door de jaren heen als ik het voorzichtig probeerde te bespreken. En ik snap het ook wel. Alleen onderhuids, die verwijten, die wrok, die wrevel, die haat bij vlagen. Het gebrek aan liefde, aan verbinding, aan echte steun en loyaliteit. Kan het er aan de buitenkant nog zo vriendelijk en harmonieus uitzien, de werkelijkheid in al zijn rauwheid doet me nu al jaren pijn.
Gelukkig heb ik een paar andere mensen om me heen gehad die minder snel conclusies trokken. Ik heb er iig van geleerd dat je heel moeilijk een relatie en de wisselwerking tussen twee mensen kunt inschatten vanaf de buitenkant. En schrijven hier heeft zo enorm geholpen om me de patronen van ongelijkwaardigheid te laten zien. Dat ik echt niet gek ben. Dat het er is ook al lijkt het niet zo. En alle steun en warmte en betrokkenheid hier, dankjulliewel .
Maar goed, die angst dus. Bang om ter verantwoording geroepen te worden, niet omdat ik bang ben voor kritiek maar vooral omdat ik weet dat mijn vechtlust veel te makkelijk weer aangewakkerd wordt. Nu heb ik het nodig voor mij. Kiezen voor mijzelf is moeilijk. Het voelt egocentrisch om te zeggen: ik draag alleen nog de verantwoordelijkheid voor mijzelf. Terwijl het zo logisch is, zou moeten zijn. Het idee dat hij het misschien niet goed redt alleen (en dat is geen idiote gedachte, hij heeft echt moeite met goed voor zichzelf zorgen als hij het alleen moet doen), dan denk ik: ik laat hem in de steek!
Ik hou van hem en het voelt heel wrang om hem daadwerkelijk in de steek te laten want ik weet dat hij het zo ervaart. Ook al begrijpt hij het rationeel. En ook al weet ik dat ik er anders aan onderdoor ga, dat ik dit niet kan, zo'n relatie niet kan. En ook niet wil.
Het maakt de keus niet anders, ik weet waar ik heen wil. Maar al die conflicterende emoties, het gevoel dat ik iemand aan zijn lot overlaat die het leven niet goed alleen aankan maar het ook niet samen aankan, vreselijk. Wat een klote dilemma. Ik had hem hoe dan ook niet gelukkig kunnen maken. En ik heb het zo vreselijk hard geprobeerd, samen gelukkig te kunnen zijn.
Zucht. Nou goed, ik weet wat ik heb gekozen en waarom ik dat kies. En ik voel bevrijding als ik eraan denk. Opluchting. Dus dat zit goed. Maar het doet wel pijn .
Waar zat je vannacht allemaal over te denken Face?
En MM, ik hou het nog even open, zoals ik me nu voel denk ik van niet, ben doodop en tegelijkertijd geen rust in mijn donder. Maar je hoort het snel .
Vandaag gaat hij naar de psych voor zijn wekelijkse gesprek en ik merk dat ik er tegenaan hik (klinkt dat even stom he, ik weet het). Zat er net over na te denken en realiseerde me dat ik bang ben dat zij en ook andere mensen zullen zeggen dat ik het toch nog wel even vol kan houden? Hij is toch bezig, geef het nou effe tijd....
Het is toch een heel lieve man, goede vader. Wat doe je nou moeilijk? Zo zijn de reacties van een aantal mensen geweest door de jaren heen als ik het voorzichtig probeerde te bespreken. En ik snap het ook wel. Alleen onderhuids, die verwijten, die wrok, die wrevel, die haat bij vlagen. Het gebrek aan liefde, aan verbinding, aan echte steun en loyaliteit. Kan het er aan de buitenkant nog zo vriendelijk en harmonieus uitzien, de werkelijkheid in al zijn rauwheid doet me nu al jaren pijn.
Gelukkig heb ik een paar andere mensen om me heen gehad die minder snel conclusies trokken. Ik heb er iig van geleerd dat je heel moeilijk een relatie en de wisselwerking tussen twee mensen kunt inschatten vanaf de buitenkant. En schrijven hier heeft zo enorm geholpen om me de patronen van ongelijkwaardigheid te laten zien. Dat ik echt niet gek ben. Dat het er is ook al lijkt het niet zo. En alle steun en warmte en betrokkenheid hier, dankjulliewel .
Maar goed, die angst dus. Bang om ter verantwoording geroepen te worden, niet omdat ik bang ben voor kritiek maar vooral omdat ik weet dat mijn vechtlust veel te makkelijk weer aangewakkerd wordt. Nu heb ik het nodig voor mij. Kiezen voor mijzelf is moeilijk. Het voelt egocentrisch om te zeggen: ik draag alleen nog de verantwoordelijkheid voor mijzelf. Terwijl het zo logisch is, zou moeten zijn. Het idee dat hij het misschien niet goed redt alleen (en dat is geen idiote gedachte, hij heeft echt moeite met goed voor zichzelf zorgen als hij het alleen moet doen), dan denk ik: ik laat hem in de steek!
Ik hou van hem en het voelt heel wrang om hem daadwerkelijk in de steek te laten want ik weet dat hij het zo ervaart. Ook al begrijpt hij het rationeel. En ook al weet ik dat ik er anders aan onderdoor ga, dat ik dit niet kan, zo'n relatie niet kan. En ook niet wil.
Het maakt de keus niet anders, ik weet waar ik heen wil. Maar al die conflicterende emoties, het gevoel dat ik iemand aan zijn lot overlaat die het leven niet goed alleen aankan maar het ook niet samen aankan, vreselijk. Wat een klote dilemma. Ik had hem hoe dan ook niet gelukkig kunnen maken. En ik heb het zo vreselijk hard geprobeerd, samen gelukkig te kunnen zijn.
Zucht. Nou goed, ik weet wat ik heb gekozen en waarom ik dat kies. En ik voel bevrijding als ik eraan denk. Opluchting. Dus dat zit goed. Maar het doet wel pijn .
woensdag 10 december 2008 om 10:54
Hier ook even een rondje knuffels:
Felicia, mensen die zulke dingen zeggen kunnen jouw situatie niet overzien en/of begrijpen het niet door gebrek aan inlevingsvermogen of ervaring. Heel vervelend, maar jij weet dat je de juiste keuze maakt en dat is genoeg.
Face, idd, waarom kon je niet slapen?
Whiplash ga ik niet vanuit, het is normaal dat ik nog last heb van mijn nek, maar verder geen bijverschijnselen. Schijnt later ook te kunnen komen, dus ik hou het wel in de gaten, maar ik ga van het positieve uit.
Felicia, mensen die zulke dingen zeggen kunnen jouw situatie niet overzien en/of begrijpen het niet door gebrek aan inlevingsvermogen of ervaring. Heel vervelend, maar jij weet dat je de juiste keuze maakt en dat is genoeg.
Face, idd, waarom kon je niet slapen?
Whiplash ga ik niet vanuit, het is normaal dat ik nog last heb van mijn nek, maar verder geen bijverschijnselen. Schijnt later ook te kunnen komen, dus ik hou het wel in de gaten, maar ik ga van het positieve uit.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 10 december 2008 om 12:14
Zo,eerste ochtend zit erop en het is een zooitje ongeregeld van jewelste op het werk.
Werd ik hier gezet en even later opgeroepen om toch elders.
Ben na 2.5 gestopt,liep mee met iemand waar morgen dikke verhuizing staat te wachten.
Ze zei al er is weinig om concreet nu te doen dus het nodige verricht en ga maar.
Nou ik ga dan ook zeker.
Vrijdag weer.
Felicia ik dacht niet echt ergens over het was mere gewoon klaarwakker en onderhuids darana in bed wel wta gedachten.
De nacht ervoor had ik namelijk gedrooomd en werd huilend wakker.
Tranen met tuiten wakker geworden.
Ik droomde over mijn vader die op ons neerkeek en alsmaar zei het is goed zo, echt het is goed.
Ik kan het niet zo goed kwijtraken dat hij het afgelopen jaar zo enorm achteruit is gegaan door mishandelen en ondervoeding en wij kinderen konden niets.
Deden het mogelijke,brachten eten(normaal eten want zijn vrouw is er één van liflafjes/hapjes hier en daar,quiches,pas om 8 s'avonds eten ga maar door),terwijl de man gewoon anasterken moest en een goed bord eten en vitaminen en brood.
Namen we wat mee was de hel los,ze voelde zich misplaatst,maakte ervan dan of ze niet kon koken dat soort dingen en wie kreeg het op ze bord,mijn vader.
Zucht.
Vwb. jouzelf Felicia,
kan me voorstellen dat je bang bent omgepraat te worden (of zelf denken geef ik hem niet genoeg tijd etc) het is niet niks om ergens een punt achter te zetten en dan ook weten/zorgen maken of hij het redden zal alleen.
Vast wel,als jullie het beide goed op lossen samen voor jullie dochter daar heeft hij het nu voor te doen.Zeg dat maar!.
En mensen kunnen soms geen idee hebben hoe het in werkelijkheid is.Een beeld hebben ooh bij hun gaat het goed toch,leuk stel etc. terwijl jij zelf weet hoe het wel gaat,het volledige plaatje meemaakt.
Blijf maar bij je eigen jij weet het waarom.
Werd ik hier gezet en even later opgeroepen om toch elders.
Ben na 2.5 gestopt,liep mee met iemand waar morgen dikke verhuizing staat te wachten.
Ze zei al er is weinig om concreet nu te doen dus het nodige verricht en ga maar.
Nou ik ga dan ook zeker.
Vrijdag weer.
Felicia ik dacht niet echt ergens over het was mere gewoon klaarwakker en onderhuids darana in bed wel wta gedachten.
De nacht ervoor had ik namelijk gedrooomd en werd huilend wakker.
Tranen met tuiten wakker geworden.
Ik droomde over mijn vader die op ons neerkeek en alsmaar zei het is goed zo, echt het is goed.
Ik kan het niet zo goed kwijtraken dat hij het afgelopen jaar zo enorm achteruit is gegaan door mishandelen en ondervoeding en wij kinderen konden niets.
Deden het mogelijke,brachten eten(normaal eten want zijn vrouw is er één van liflafjes/hapjes hier en daar,quiches,pas om 8 s'avonds eten ga maar door),terwijl de man gewoon anasterken moest en een goed bord eten en vitaminen en brood.
Namen we wat mee was de hel los,ze voelde zich misplaatst,maakte ervan dan of ze niet kon koken dat soort dingen en wie kreeg het op ze bord,mijn vader.
Zucht.
Vwb. jouzelf Felicia,
kan me voorstellen dat je bang bent omgepraat te worden (of zelf denken geef ik hem niet genoeg tijd etc) het is niet niks om ergens een punt achter te zetten en dan ook weten/zorgen maken of hij het redden zal alleen.
Vast wel,als jullie het beide goed op lossen samen voor jullie dochter daar heeft hij het nu voor te doen.Zeg dat maar!.
En mensen kunnen soms geen idee hebben hoe het in werkelijkheid is.Een beeld hebben ooh bij hun gaat het goed toch,leuk stel etc. terwijl jij zelf weet hoe het wel gaat,het volledige plaatje meemaakt.
Blijf maar bij je eigen jij weet het waarom.
