Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 13 juli 2008 om 11:47
Zo gooide ze al mijn parfummetjes en cremepjes weg in een boze bui, ze verbood me met mijn vrienden om te gaan en weg te gaan, ze verbood me korte, moderne rokken te dragen, leuke kleren, make-up was uit de boze en dan ben je 16 en in de bloei van je leven, wat denk je hoe zo'n moeder voelt?
Je schaamt je echt dood.
Ik mocht niet naar de Femina met mijn vriendin etc.
Je schaamt je echt dood.
Ik mocht niet naar de Femina met mijn vriendin etc.
zondag 13 juli 2008 om 12:18
Hallo mooie meiden!
Elke keer als ik jullie verhalen lees denk ik: mijn verhaal is niet zo erg, het valt wel mee...
Ondertussen valt het niet mee, want ben er ontzettend mee aan het worstelen.
mijn onzekerheid, elke keer het gevoel hebben dat ik niet goed/leuk/interessant genoeg ben en daar dus ook naar handel.
In relaties ben ik altijd degene die geeft, en er ook niets voor terugverwacht want dat heb ik niet verdiend herkennen jullie dat?
Mijn moeder was een perfectionist en mijn vader heeft behoorlijk wat narcistische trekjes, dat is ook iets wat nu pas kan benoemen.
Ik kan me nog herrineren dat ik slaagde voor mijn diploma(met goede cijfers) en dat ik natuurlijk dolblij was en het enige wat mijn moeder kon zeggen was dit: ik had niet anders verwacht...
niet een knuffel of felicitaties niets! mijn vader was overigens heel erg blij voor me en gaf me een knuffel dat dan weer wel.
Mijn vader is altijd heel erg met zichzelf bezig geweest, het voetballen in het weekend altijd maar weer voetbal!(nu nog) tuurlijk gingen wij wel eens mee, maar aandacht kregen we niet, ja af en toe wat te drinken maar voor de rest moesten we ons koest houden, we waren een soort blok aan het been eigenlijk.
Toen mijn moeder plotseling overleed, zei mijn vader een paar dagen na de begrafenis dat hij ook dood wilde, ik ben toen zo kwaad geworden! of hij er ook aan dacht dat hij 2 kinderen had? en dat wij hem misschien nodig zouden kunnen hebben?
nee totaal niet bij stilgestaan natuurlijk. En tot op de dag van vandaag hebben ik en mijn broer geen plek gekregen in zijn leven, hij heeft 2 bloedjes van kleinkinderen waar hij niet of nauwlijks wat mee doet, ja hij komt op de verjaardagen maar dat is het wel.
Mijn vader heeft het zelfs gepresteerd om op sinterklaasavond(toch belangrijk voor kinderen) te melden dat het hem toch niet zo goed uitkwam, want hij moest naar een verjaardag van een vriend!
Mijn schoonzus heeft me wel eens gevraagd wat voor jeugd we hebben gehad,want ze vind de versoorde verhoudingen in onze famillie op z'n zachtst gezegd bijzonder....
Perfectie en narcisme, de mannen die in mijn leven voorbij zijn gekomen hebben deze trekjes, en het was niet fraai.
Ook in mijn vriendschappen kwamen de perfectionistische narcisten voorbij, het heeft lang geduurd maar uiteindelijk durfde ik na bijna 20(!) jaar te zeggen dat ik er genoeg van had, dat ik niet meer wilde, ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld, iets wat ik toen raar vond maar nu beter begrijp.
Gelukkig heb ik nu mensen om me heen die van mij niets verwachten, die me echt leuk en bijzonder vinden, ik kan daar nog steeds heel verbaasd over zijn.
Dat zijn ook de mensen die me hebben doen beseffen dat het leven mooi is, en dat er echt mensen zijn die van je houden zoals je bent.
Knuffels
Elke keer als ik jullie verhalen lees denk ik: mijn verhaal is niet zo erg, het valt wel mee...
Ondertussen valt het niet mee, want ben er ontzettend mee aan het worstelen.
mijn onzekerheid, elke keer het gevoel hebben dat ik niet goed/leuk/interessant genoeg ben en daar dus ook naar handel.
In relaties ben ik altijd degene die geeft, en er ook niets voor terugverwacht want dat heb ik niet verdiend herkennen jullie dat?
Mijn moeder was een perfectionist en mijn vader heeft behoorlijk wat narcistische trekjes, dat is ook iets wat nu pas kan benoemen.
Ik kan me nog herrineren dat ik slaagde voor mijn diploma(met goede cijfers) en dat ik natuurlijk dolblij was en het enige wat mijn moeder kon zeggen was dit: ik had niet anders verwacht...
niet een knuffel of felicitaties niets! mijn vader was overigens heel erg blij voor me en gaf me een knuffel dat dan weer wel.
Mijn vader is altijd heel erg met zichzelf bezig geweest, het voetballen in het weekend altijd maar weer voetbal!(nu nog) tuurlijk gingen wij wel eens mee, maar aandacht kregen we niet, ja af en toe wat te drinken maar voor de rest moesten we ons koest houden, we waren een soort blok aan het been eigenlijk.
Toen mijn moeder plotseling overleed, zei mijn vader een paar dagen na de begrafenis dat hij ook dood wilde, ik ben toen zo kwaad geworden! of hij er ook aan dacht dat hij 2 kinderen had? en dat wij hem misschien nodig zouden kunnen hebben?
nee totaal niet bij stilgestaan natuurlijk. En tot op de dag van vandaag hebben ik en mijn broer geen plek gekregen in zijn leven, hij heeft 2 bloedjes van kleinkinderen waar hij niet of nauwlijks wat mee doet, ja hij komt op de verjaardagen maar dat is het wel.
Mijn vader heeft het zelfs gepresteerd om op sinterklaasavond(toch belangrijk voor kinderen) te melden dat het hem toch niet zo goed uitkwam, want hij moest naar een verjaardag van een vriend!
Mijn schoonzus heeft me wel eens gevraagd wat voor jeugd we hebben gehad,want ze vind de versoorde verhoudingen in onze famillie op z'n zachtst gezegd bijzonder....
Perfectie en narcisme, de mannen die in mijn leven voorbij zijn gekomen hebben deze trekjes, en het was niet fraai.
Ook in mijn vriendschappen kwamen de perfectionistische narcisten voorbij, het heeft lang geduurd maar uiteindelijk durfde ik na bijna 20(!) jaar te zeggen dat ik er genoeg van had, dat ik niet meer wilde, ik heb me nog nooit zo opgelucht gevoeld, iets wat ik toen raar vond maar nu beter begrijp.
Gelukkig heb ik nu mensen om me heen die van mij niets verwachten, die me echt leuk en bijzonder vinden, ik kan daar nog steeds heel verbaasd over zijn.
Dat zijn ook de mensen die me hebben doen beseffen dat het leven mooi is, en dat er echt mensen zijn die van je houden zoals je bent.
Knuffels
zondag 13 juli 2008 om 14:07
quote:Dutchbelg3 schreef op 13 juli 2008 @ 00:55:
Hai DB,
Hoe raar het misschien mag klinken, ik herken veel van jouw verhaal in mijn eigen verhaal. Voor ik mijn man leerde kennen, liet ik niemand toe in mijn leven. Niet echt, in ieder geval. Op de oppervlakte leek het niet zo, veel vrienden e.d., maar niemand kon in mijn hart komen. Daarvoor was te veel kapot. Mijn man heeft de tijd en moeite genomen om echt in mijn ziel te kijken, om die muur af te breken. Ik ben daar erg dankbaar voor. Niet alleen heb ik eindelijk onvoorwaardelijke liefde gevonden, ook heb ik geen oppervlakkige vriendschappen meer, maar de vriendschappen die ik tegenwoordig heb, hebben diepgang en betekenis.
Je hoeft niet lichamelijk te zijn mishandeld om littekens te hebben. De littekens die ik heb, staan op mijn ziel. En net als lichamelijke littekens gaan ze weleens jeuken. Hierdoor ben ik ook niet altijd even aardig voor mensen. Ik sla wel eens om me heen. Het zal wel een diepgeworteld overlevingsmechanisme zijn...
De onverschilligheid, het gebrek aan liefde, het egocentrisme, het gebrek aan geloof in mij... Het is allemaal zo herkenbaar! Je wordt er zo'n ander mens door dan hoe je eigenlijk had willen zijn. Desondanks heb ik het gevoel dat ik er ook sterker door ben geworden. Misschien ben ik niet de vrouw geworden die ik altijd voor ogen had, maar ik heb overleefd.
En een zondaar? Tsja, dat ben ik ook, als je het op jouw manier bekijkt. Ik geloof ook niet in een hogere macht. Misschien is het juist wel prettig om een theoretisch iemand in ons midden te hebben!
Oja, zoals je ziet beginnen ook mijn zinnen meestal met het woordje 'ik'. Daar is ook wel een reden voor in mijn geval, misschien herken je er wel iets in? Mijn vroege levensjaren stonden altijd in het teken van iemand anders. Mijn ex-moeder moest tenslotte op de been blijven, en de relaties in ons gezin hingen sterk samen met mijn gevoel van 'cement zijn'. Met het cement-gevoel kamp ik nu nog. Dit forum is een van de weinige plekken waar ik eens mijn verhaal kwijt kan. Vandaar...
Hai DB,
Hoe raar het misschien mag klinken, ik herken veel van jouw verhaal in mijn eigen verhaal. Voor ik mijn man leerde kennen, liet ik niemand toe in mijn leven. Niet echt, in ieder geval. Op de oppervlakte leek het niet zo, veel vrienden e.d., maar niemand kon in mijn hart komen. Daarvoor was te veel kapot. Mijn man heeft de tijd en moeite genomen om echt in mijn ziel te kijken, om die muur af te breken. Ik ben daar erg dankbaar voor. Niet alleen heb ik eindelijk onvoorwaardelijke liefde gevonden, ook heb ik geen oppervlakkige vriendschappen meer, maar de vriendschappen die ik tegenwoordig heb, hebben diepgang en betekenis.
Je hoeft niet lichamelijk te zijn mishandeld om littekens te hebben. De littekens die ik heb, staan op mijn ziel. En net als lichamelijke littekens gaan ze weleens jeuken. Hierdoor ben ik ook niet altijd even aardig voor mensen. Ik sla wel eens om me heen. Het zal wel een diepgeworteld overlevingsmechanisme zijn...
De onverschilligheid, het gebrek aan liefde, het egocentrisme, het gebrek aan geloof in mij... Het is allemaal zo herkenbaar! Je wordt er zo'n ander mens door dan hoe je eigenlijk had willen zijn. Desondanks heb ik het gevoel dat ik er ook sterker door ben geworden. Misschien ben ik niet de vrouw geworden die ik altijd voor ogen had, maar ik heb overleefd.
En een zondaar? Tsja, dat ben ik ook, als je het op jouw manier bekijkt. Ik geloof ook niet in een hogere macht. Misschien is het juist wel prettig om een theoretisch iemand in ons midden te hebben!
Oja, zoals je ziet beginnen ook mijn zinnen meestal met het woordje 'ik'. Daar is ook wel een reden voor in mijn geval, misschien herken je er wel iets in? Mijn vroege levensjaren stonden altijd in het teken van iemand anders. Mijn ex-moeder moest tenslotte op de been blijven, en de relaties in ons gezin hingen sterk samen met mijn gevoel van 'cement zijn'. Met het cement-gevoel kamp ik nu nog. Dit forum is een van de weinige plekken waar ik eens mijn verhaal kwijt kan. Vandaar...
zondag 13 juli 2008 om 22:35
Artemis, dat cement-gevoel... dat herken ik, ik heb dat ook. Maar ik realiseer me dat pas sinds kort. En het komt bij mij ook wel ergens anders vandaan. Maar niettemin, het zit me behoorlijk in de weg.
Ik ben er een half jaar geleden achtergekomen, tijdens een training assertviteit. Dan vragen ze naar je belemmerende gedachtes, waarom je niet zo assertief bent als je zou willen zijn. En in eerste instantie komen er standaard antwoorden uit. Maar toen ze maar lang genoeg doorvroegen kwam er ineens uit 'ik ben de lijm'. Ik vond het zelf veel verrassender dan de trainer, maar toen ik er over na ging denken viel alles op zijn plek.
Ik heb onbewust altijd alle wrijving aangevoeld en de scheiding op zich is me ook niet in de koude kleren gaan zitten denken. Ik ben niet assertief omdat ik het gevoel heb dat ik er voor moet zorgen dat alles bij elkaar blijft, want als ik dat niet doe, dan valt alles uit elkaar. Ik vertoon dus zwaar conflictvermijdend gedrag, wat het me met name zakelijk behoorlijk lastig kan maken. Prive kan ik er wat beter mee omgaan, maar toch speelt het me vaak parten.
En daarnaast heb ik ook een te groot verantwoordelijkheidsgevoel. Heb jij dat ook, Artemis? Volgens mij horen die twee dingen wel bij elkaar. Ook dat verantwoordelijkheidsgevoel zit me soms in de weg, ik kan me veel te druk maken om vanalles. En verstandelijk weet ik dat op de momenten dat het weer gebeurd vaak wel, maar ik kan het niet van me afschudden.
Met mijn moeder heb ik dat heel erg, ik voel me voor haar verantwoordelijk door alles wat er gebeurd is. Laatst bv, ze had iemand nodig vanwege een probleem en keert zich direct naar mij. Maar ik trok het niet op dat moment en heb haar gezegd dat ze aan mij niks zou hebben toen. En dan zegt ze dus gewoon 'wel hoor, jij kan me goed helpen, ik heb veel steun aan jou'. Het heeft me heel wat overredingskracht en energie gekost haar duidelijk te maken dat zij misschien wel wat aan mij zou hebben, maar dat het míj niet ten goede zou komen. En dat ik echt mezelf op de eerste plaats moest zetten. Uiteindelijk heeft ze toen wel een ander familielid gebeld. En ik was heel trots op mezelf dat ik mijn grens heb aangegeven, want dat doe ik meestal niet. Ondanks dat ik me echt een bitch voelde, was ik toch ook wel trots op mezelf.
Ik ben er een half jaar geleden achtergekomen, tijdens een training assertviteit. Dan vragen ze naar je belemmerende gedachtes, waarom je niet zo assertief bent als je zou willen zijn. En in eerste instantie komen er standaard antwoorden uit. Maar toen ze maar lang genoeg doorvroegen kwam er ineens uit 'ik ben de lijm'. Ik vond het zelf veel verrassender dan de trainer, maar toen ik er over na ging denken viel alles op zijn plek.
Ik heb onbewust altijd alle wrijving aangevoeld en de scheiding op zich is me ook niet in de koude kleren gaan zitten denken. Ik ben niet assertief omdat ik het gevoel heb dat ik er voor moet zorgen dat alles bij elkaar blijft, want als ik dat niet doe, dan valt alles uit elkaar. Ik vertoon dus zwaar conflictvermijdend gedrag, wat het me met name zakelijk behoorlijk lastig kan maken. Prive kan ik er wat beter mee omgaan, maar toch speelt het me vaak parten.
En daarnaast heb ik ook een te groot verantwoordelijkheidsgevoel. Heb jij dat ook, Artemis? Volgens mij horen die twee dingen wel bij elkaar. Ook dat verantwoordelijkheidsgevoel zit me soms in de weg, ik kan me veel te druk maken om vanalles. En verstandelijk weet ik dat op de momenten dat het weer gebeurd vaak wel, maar ik kan het niet van me afschudden.
Met mijn moeder heb ik dat heel erg, ik voel me voor haar verantwoordelijk door alles wat er gebeurd is. Laatst bv, ze had iemand nodig vanwege een probleem en keert zich direct naar mij. Maar ik trok het niet op dat moment en heb haar gezegd dat ze aan mij niks zou hebben toen. En dan zegt ze dus gewoon 'wel hoor, jij kan me goed helpen, ik heb veel steun aan jou'. Het heeft me heel wat overredingskracht en energie gekost haar duidelijk te maken dat zij misschien wel wat aan mij zou hebben, maar dat het míj niet ten goede zou komen. En dat ik echt mezelf op de eerste plaats moest zetten. Uiteindelijk heeft ze toen wel een ander familielid gebeld. En ik was heel trots op mezelf dat ik mijn grens heb aangegeven, want dat doe ik meestal niet. Ondanks dat ik me echt een bitch voelde, was ik toch ook wel trots op mezelf.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 14 juli 2008 om 00:08
Ik ben er weer, genoten van mijn dag . Het was trouwens de thermen in Schiedam Hanke. Heerlijk in baden gelegen met agatha christie, nagedacht over de afgelopen week en vooral veel rust ervaren, zowel van buitenaf als binnenin. Tegelijkertijd veel onrust, ik moet dingen gaan doen waar ik niet genoeg aan ben toegekomen de afgelopen tijd. Merk dat mijn relatie toch meer een energiedrain is geweest dan ik al dacht. Al dat gepieker is niet goed, ik heb veel gedaan, ik doe veel en ik moet nog meer doen. Ik ben er weer klaar voor.
Nog als reactie op je posting van gisteren Hanke, dat je meer moet doen. Je doet al veel, je toont al veel initiatief. Het valt niet mee om weer van de grond af te beginnen. Dat vind ik ook het mooie ervan, het wordt vanzelf steeds meer. Het een creert weer kansen op andere vlakken. Maar het lijkt in eerste instantie zo klein. Terwijl dat begin een van de belangrijkste stappen is in feite. Dan ga je. Hoe dan ook.
En wat fijn, die ervaring van jou gisteren Elmervrouw. Ik was en ben zo blij voor je. Je hebt zoiets moois in je. Ik herken het op mijn eigen manier en ik merkte dat door dat steeds meer in mijn dagelijks leven te brengen, te delen met anderen, het leven daardoor steeds meer gekleurd werd. Een stuk isolement viel weg. De noodzaak tot verbergen viel weg. Daardoor besefte ik dat het vroeger een kwetsbare plek was, ik werd pijn gedaan daar als ik niet oppaste. Nu is dat anders, ik kan het zelf beschermen. En ik zie het nu ook terug in mijn contacten met anderen, het resoneert. Dat is zoiets moois en puurs.
Je moeder klinkt als ontzettend overheersend Josefientje. Heb je een beetje een gevoel van wie je nu bent, als mens, als vrouw? Of voel je je nog steeds aangetast daarin en in de vrijheid dat zo te ervaren als jij zelf wil?
En fijn dat je omringd bent door zulke fijne mensen Ebony. Maar het is en blijft ergens moeilijk wanneer de wortel aangetast is. Kun je dat delen met de mensen om je heen? Heb je het gevoel dat je begrepen wordt? En ik heb het ook heel lang gehad (kijk maar naar mijn relatieproblemen met mijn man ) dat ik makkelijk teveel gaf en erg weinig terugvroeg. Ik geloof dat ik daar nu vanaf ben. Het heeft iig een goede opstand veroorzaakt haha. Loop je daar nu nog steeds tegenaan of durf je nu ook voor jezelf te vragen?
Wat een eerlijke post Artemis. En ik ben blij dat je het gevoel hebt dat je een plek hebt waar je kunt delen. Dat maakt soms de stap naar mensen om je heen ook weer makkelijker. En eerlijk gezegd lijk je me een hele leuke vrouw. Ik vraag me af, wat had je voor ogen? En waarin verschil je nu daarvan? Zou je bepaalde stukken alsnog willen ontwikkelen of heeft het meer te maken met dat de realiteit je dwingt om wat realistischer te worden naar jezelf en anderen toe? Hoe uit zich dat cement-gevoel in je leven?
En ik vond het zo verdrietig Zusje, wat je zei over het gevoel waar je achter kwam tijdens die training. Ik ben de lijm. Waar is de persoon, de mens gebleven daarin? Wat lijkt me dat moeilijk. Dat je vooral uit functie bestaat ipv als mens. Bij mijn moeder heb ik dat ook maar toch weer anders. Ik heb altijd geweten dat ik niet kon voldoen aan haar ideaalbeeld, da's aan de ene kant pijnlijk, aan de andere kant ben je er dan ook vrijer van. Dat lijkt me lastig voor jou, dat het jou wel ergens gelukt is. Om je daar weer los van te maken, om ook goed te zijn als mens als je eens weigert om die lijm te zijn. En wat goed van je dat je je grens hebt aangegeven bij je moeder. Het is haar leven, voel je niet schuldig (lekker makkelijk gezegd maar wel gemeend ). Je hebt volgens mij al veel meer dan genoeg gedaan.
Dikke voor iedereen.
Nog als reactie op je posting van gisteren Hanke, dat je meer moet doen. Je doet al veel, je toont al veel initiatief. Het valt niet mee om weer van de grond af te beginnen. Dat vind ik ook het mooie ervan, het wordt vanzelf steeds meer. Het een creert weer kansen op andere vlakken. Maar het lijkt in eerste instantie zo klein. Terwijl dat begin een van de belangrijkste stappen is in feite. Dan ga je. Hoe dan ook.
En wat fijn, die ervaring van jou gisteren Elmervrouw. Ik was en ben zo blij voor je. Je hebt zoiets moois in je. Ik herken het op mijn eigen manier en ik merkte dat door dat steeds meer in mijn dagelijks leven te brengen, te delen met anderen, het leven daardoor steeds meer gekleurd werd. Een stuk isolement viel weg. De noodzaak tot verbergen viel weg. Daardoor besefte ik dat het vroeger een kwetsbare plek was, ik werd pijn gedaan daar als ik niet oppaste. Nu is dat anders, ik kan het zelf beschermen. En ik zie het nu ook terug in mijn contacten met anderen, het resoneert. Dat is zoiets moois en puurs.
Je moeder klinkt als ontzettend overheersend Josefientje. Heb je een beetje een gevoel van wie je nu bent, als mens, als vrouw? Of voel je je nog steeds aangetast daarin en in de vrijheid dat zo te ervaren als jij zelf wil?
En fijn dat je omringd bent door zulke fijne mensen Ebony. Maar het is en blijft ergens moeilijk wanneer de wortel aangetast is. Kun je dat delen met de mensen om je heen? Heb je het gevoel dat je begrepen wordt? En ik heb het ook heel lang gehad (kijk maar naar mijn relatieproblemen met mijn man ) dat ik makkelijk teveel gaf en erg weinig terugvroeg. Ik geloof dat ik daar nu vanaf ben. Het heeft iig een goede opstand veroorzaakt haha. Loop je daar nu nog steeds tegenaan of durf je nu ook voor jezelf te vragen?
Wat een eerlijke post Artemis. En ik ben blij dat je het gevoel hebt dat je een plek hebt waar je kunt delen. Dat maakt soms de stap naar mensen om je heen ook weer makkelijker. En eerlijk gezegd lijk je me een hele leuke vrouw. Ik vraag me af, wat had je voor ogen? En waarin verschil je nu daarvan? Zou je bepaalde stukken alsnog willen ontwikkelen of heeft het meer te maken met dat de realiteit je dwingt om wat realistischer te worden naar jezelf en anderen toe? Hoe uit zich dat cement-gevoel in je leven?
En ik vond het zo verdrietig Zusje, wat je zei over het gevoel waar je achter kwam tijdens die training. Ik ben de lijm. Waar is de persoon, de mens gebleven daarin? Wat lijkt me dat moeilijk. Dat je vooral uit functie bestaat ipv als mens. Bij mijn moeder heb ik dat ook maar toch weer anders. Ik heb altijd geweten dat ik niet kon voldoen aan haar ideaalbeeld, da's aan de ene kant pijnlijk, aan de andere kant ben je er dan ook vrijer van. Dat lijkt me lastig voor jou, dat het jou wel ergens gelukt is. Om je daar weer los van te maken, om ook goed te zijn als mens als je eens weigert om die lijm te zijn. En wat goed van je dat je je grens hebt aangegeven bij je moeder. Het is haar leven, voel je niet schuldig (lekker makkelijk gezegd maar wel gemeend ). Je hebt volgens mij al veel meer dan genoeg gedaan.
Dikke voor iedereen.
maandag 14 juli 2008 om 03:16
Dag lieve forum-vrouwen, het volgende stukje schreef ik aan een vrouw die onderhand een goede vriendin is geworden:
Ik zal proberen te schetsen hoe het mij vergaan is. Beginnen aan dat verhaal. Ik kom uit een gezin waar nooit liefde was. Mijn moeder voelde zich onderwaardeerd (ze was intelligent maar haar vader was een sexistische klootzak die vond dat zij niet hoefde door te studeren. En natuurlijk mocht het jongere zusje dat wel en die kwam goed terecht terwijl mijn moeder in haar ogen een loser tegen kwam die haar adoreerde en niks liever wilde dan zijn leven delen met haar. Ze koos voor met die jongen te vluchten van huis. Ze hield dus niet van mijn vader en verachtte hem omdat hij uit een arbeidersgezin kwam. Haar vader voedde haar streng christelijk op en leerde haar dat sex vies was en verderfelijk. Zij was nooit gelukkig in haar leven en reageerde die frustratie op iedereen af inclusief haar echtgenoot en haar kinderen. Het was nooit veilig in haar buurt. Ze was agressief en wraakzuchtig. Ze heeft mijn vader zijn leven tot een hel gemaakt en mijn broer en ik hebben nooit ook maar een straaltje liefde van haar gezien. We waren geen lieverdjes en vraten echt wel het 1 en ander uit Ik heb van mijn 6e tot mijn 16e alles gestolen wat los of vast zat. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was op initiatief van mijn vader. Die heeft gelukkig wel wat positiefs gemaakt van zijn leven en is nu bijna 25 jaar getrouwd met een heel lieve vrouw. Helaas lijdt hij aan Alzheimer sinds 4 jaar. Ik heb met hem en zijn vrouw een goede band. Mijn broer heeft na een paar jaar samen wonen met mijn moeder een wissel gemaakt naar mijn vader en zijn gezin. IK heb toen nog gekozen voor mijn moeder. Ik voelde mij verantwoordelijk voor haar welzijn. Ik heb met 20 een relatie gekregen met mijn eerste serieuze vriendinnetje. En ja... ik ben min of meer gevlucht met haar uit mijn leven met mijn moeder (hoezo: de geschiedenis herhaalt zich;-) ). Ik werd te zelfstandig en ze haatte mijn vriendin en haar familie want nu was ze niet meer No1 in mijn leven. Op de dag van mijn 21e verjaardag heeft ze me met al mijn stuff de deur uit geflikkerd. En die nacht ben ik voor 4 jaar bij mijn schoonouders-to-be gaan wonen. Dat was een heel ander gezin en mijn vriendinnetje wilde trouwen met mij. Ik had geen idee van een andere mogelijkheid en dus trouwden we na 4 jaar. Ik ben 10 jaar met haar getrouwd geweest. Met mijn moeder heb ik 3 of 4 keer ruzie gehad en weer goed gemaakt. Ik voelde me steeds weer verantwoordelijk voor haar en dus kon ik niet voor mezelf kiezen. Na die 10 jaar huwelijk leerde ik per ongeluk een collega kennen (ik bedoel we hadden plotsklaps sex ) In een paar maanden merkte ik dat mijn eerste huwelijk niet veel meer voorstelde en zette ik een scheiding in. (daar geloofde ik toen in. ) Na 2 jaar ben ik dan getrouwd met die collega. En nu is het 8 jaar verder. Ik heb mijn moeder net voor mijn huwelijk na de zoveelste onmogelijke ruzie voor het laatst de deur gewezen. Daarna heb ik haar nooit meer gezien. Zij vrat MIJN energie. Ik betreur dat ik het dus niet gered heb om een band te hebben met mijn moeder maar het ging niet meer. Ze parasiteerde op mij. En ik koos voor mij. Nu ga ik al een paar jaar vreemd. Waarom? dat is een ander verhaal. Ik hoop dat je me nog niet veroordeeld. Ik was lui. Ik wilde van alles maar deed niks. Ja ik reisde veel. maar niks reeel. Ik was als een kind en onverantwoordelijk. 6 jaar geleden heb ik een veel meer verantwoordelijke job gekregen. Dat heeft me gered. Het werd me toevallig in mijn schoot geworpen; ik had er al bijna niet meer op gehoopt Ik merkte dat ik het VEEEL moeilijker kreeg. ik moest alle zeilen bijzetten maar ik redde het met mijn hakken over de sloot. Ik heb nooit echt moeite moeten doen, ik was intelligent genoeg. Maar er was toch geen waardering of stimulans. En nu moest ik opeens werken OK, geloof het of niet maar ik had vanaf dat moment opeens aandacht van leuke vrouwen. Dat was geheel nieuw voor mij. EN ehhhh ja ik wilde dat ontdekken. Wilde weten wat dat kon betekenen in mijn leven. Ik schaam me dat ik me zo heb laten gaan.. dat ik elke weer bedroog en loog... maar ik werd er wel een kerel van. Geen mietje. Ik voelde me gewaardeerd en ik voelde me op en top man. Nu ben ik trots ...en egocentrisch. Het is een prijs die ik betaal. Het is niet eerlijk naar de mensen om me heen. Maar ik kan het niet meer terugdraaien. Voor deze hele affaire had ik diverse depressies en ik denk dat het ook een beetje de aanloop naar mid-life crisis was. Dat weet ik. Maar ik leef. Ik weet niet of dit verhaal iets verduidelijkt. Maar nu weet jij hoe dit is gegaan. Ik hoop dat je bevriend met mij wilt blijven. ik ben geen lieverdje. Maar je hebt wel mijn sympathie. Er is meer in mijn leven gebeurd. En ik geloof dat ik het nu kan relativeren. Ik durf nu voor MIJ te kiezen, mezelf zoveel waarde te geven dat ik wel eens eerder voor mij kies dan voor de mensen om me heen. En ik denk dat ik daar recht op heb. Iedereen heeft het vermogen voor zich zelf op te komen. Ik kom nu voor mij op. Nu wil ik vooral leren voor mij op te komen zonder teveel schade aan te richten bij anderen.
Ik zal proberen te schetsen hoe het mij vergaan is. Beginnen aan dat verhaal. Ik kom uit een gezin waar nooit liefde was. Mijn moeder voelde zich onderwaardeerd (ze was intelligent maar haar vader was een sexistische klootzak die vond dat zij niet hoefde door te studeren. En natuurlijk mocht het jongere zusje dat wel en die kwam goed terecht terwijl mijn moeder in haar ogen een loser tegen kwam die haar adoreerde en niks liever wilde dan zijn leven delen met haar. Ze koos voor met die jongen te vluchten van huis. Ze hield dus niet van mijn vader en verachtte hem omdat hij uit een arbeidersgezin kwam. Haar vader voedde haar streng christelijk op en leerde haar dat sex vies was en verderfelijk. Zij was nooit gelukkig in haar leven en reageerde die frustratie op iedereen af inclusief haar echtgenoot en haar kinderen. Het was nooit veilig in haar buurt. Ze was agressief en wraakzuchtig. Ze heeft mijn vader zijn leven tot een hel gemaakt en mijn broer en ik hebben nooit ook maar een straaltje liefde van haar gezien. We waren geen lieverdjes en vraten echt wel het 1 en ander uit Ik heb van mijn 6e tot mijn 16e alles gestolen wat los of vast zat. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was op initiatief van mijn vader. Die heeft gelukkig wel wat positiefs gemaakt van zijn leven en is nu bijna 25 jaar getrouwd met een heel lieve vrouw. Helaas lijdt hij aan Alzheimer sinds 4 jaar. Ik heb met hem en zijn vrouw een goede band. Mijn broer heeft na een paar jaar samen wonen met mijn moeder een wissel gemaakt naar mijn vader en zijn gezin. IK heb toen nog gekozen voor mijn moeder. Ik voelde mij verantwoordelijk voor haar welzijn. Ik heb met 20 een relatie gekregen met mijn eerste serieuze vriendinnetje. En ja... ik ben min of meer gevlucht met haar uit mijn leven met mijn moeder (hoezo: de geschiedenis herhaalt zich;-) ). Ik werd te zelfstandig en ze haatte mijn vriendin en haar familie want nu was ze niet meer No1 in mijn leven. Op de dag van mijn 21e verjaardag heeft ze me met al mijn stuff de deur uit geflikkerd. En die nacht ben ik voor 4 jaar bij mijn schoonouders-to-be gaan wonen. Dat was een heel ander gezin en mijn vriendinnetje wilde trouwen met mij. Ik had geen idee van een andere mogelijkheid en dus trouwden we na 4 jaar. Ik ben 10 jaar met haar getrouwd geweest. Met mijn moeder heb ik 3 of 4 keer ruzie gehad en weer goed gemaakt. Ik voelde me steeds weer verantwoordelijk voor haar en dus kon ik niet voor mezelf kiezen. Na die 10 jaar huwelijk leerde ik per ongeluk een collega kennen (ik bedoel we hadden plotsklaps sex ) In een paar maanden merkte ik dat mijn eerste huwelijk niet veel meer voorstelde en zette ik een scheiding in. (daar geloofde ik toen in. ) Na 2 jaar ben ik dan getrouwd met die collega. En nu is het 8 jaar verder. Ik heb mijn moeder net voor mijn huwelijk na de zoveelste onmogelijke ruzie voor het laatst de deur gewezen. Daarna heb ik haar nooit meer gezien. Zij vrat MIJN energie. Ik betreur dat ik het dus niet gered heb om een band te hebben met mijn moeder maar het ging niet meer. Ze parasiteerde op mij. En ik koos voor mij. Nu ga ik al een paar jaar vreemd. Waarom? dat is een ander verhaal. Ik hoop dat je me nog niet veroordeeld. Ik was lui. Ik wilde van alles maar deed niks. Ja ik reisde veel. maar niks reeel. Ik was als een kind en onverantwoordelijk. 6 jaar geleden heb ik een veel meer verantwoordelijke job gekregen. Dat heeft me gered. Het werd me toevallig in mijn schoot geworpen; ik had er al bijna niet meer op gehoopt Ik merkte dat ik het VEEEL moeilijker kreeg. ik moest alle zeilen bijzetten maar ik redde het met mijn hakken over de sloot. Ik heb nooit echt moeite moeten doen, ik was intelligent genoeg. Maar er was toch geen waardering of stimulans. En nu moest ik opeens werken OK, geloof het of niet maar ik had vanaf dat moment opeens aandacht van leuke vrouwen. Dat was geheel nieuw voor mij. EN ehhhh ja ik wilde dat ontdekken. Wilde weten wat dat kon betekenen in mijn leven. Ik schaam me dat ik me zo heb laten gaan.. dat ik elke weer bedroog en loog... maar ik werd er wel een kerel van. Geen mietje. Ik voelde me gewaardeerd en ik voelde me op en top man. Nu ben ik trots ...en egocentrisch. Het is een prijs die ik betaal. Het is niet eerlijk naar de mensen om me heen. Maar ik kan het niet meer terugdraaien. Voor deze hele affaire had ik diverse depressies en ik denk dat het ook een beetje de aanloop naar mid-life crisis was. Dat weet ik. Maar ik leef. Ik weet niet of dit verhaal iets verduidelijkt. Maar nu weet jij hoe dit is gegaan. Ik hoop dat je bevriend met mij wilt blijven. ik ben geen lieverdje. Maar je hebt wel mijn sympathie. Er is meer in mijn leven gebeurd. En ik geloof dat ik het nu kan relativeren. Ik durf nu voor MIJ te kiezen, mezelf zoveel waarde te geven dat ik wel eens eerder voor mij kies dan voor de mensen om me heen. En ik denk dat ik daar recht op heb. Iedereen heeft het vermogen voor zich zelf op te komen. Ik kom nu voor mij op. Nu wil ik vooral leren voor mij op te komen zonder teveel schade aan te richten bij anderen.
maandag 14 juli 2008 om 03:53
Er is iets wat ik wil verduidelijken nu en hier: eerder vertelde ik al dat ik niet gelovig ben. Eigenlijk ageer ik vooral tegen die mensen die hun geloof misbruiken om hun eigen onvermogen een gezond sexleven te hebben te maskeren. Die rondbazuinen dat sex iets vies en verderfelijks is. Die benauwde visie op het lichamelijke, op datgene wat natuurlijk en prachtig is heeft mijn sexuele vorming in mijn jeugd misvormt. Mijn grootvader van moederskant preekte in al zijn vroomheid dat elke vorm van lichamelijke liefde onbehoorlijk en uit het dagelijkse leven verbannen moest worden. Ik heb mijn ouders nooit zien kussen. Je lichaam is er om je voor te schamen. Elke vorm van genieten van sex is zondig.
Ik ben me door die gebrek aan informatie JUIST gaan verdiepen in wat dat nu precies was De theorie had ik al snel onder de knie . Maar door mijn vlucht in een huwelijk met de eerste vrouw die oprecht interesse toonde voor mij, maar bepaalde grenzen en remmingen had en doordat toen ik in een volgende relatie terecht kwam met iemand die prachtig is en lief MAAR ook door een religieus verleden bang is voor enige sexuele ontplooiing, was ik kwetsbaar voor de verleiding om buiten mijn huwelijk om te gaan avonturieren. Nu weet ik hoe fijn de praktijk is en hoe opwindend een goed sexueel begrip is tussen 2 mensen. IK heb die beslissing genomen. Ik verwijt het mij dat ik dat deed. (tijdens die momenten dat ik besef dat ik met die avonturen het vertrouwen van mijn lieve vrouw heb geschonden.) Ik heb geproefd van al dat ´verboden´ fruit en ik kan er nu niet meer vanaf blijven. Het is verslavend die aanhoudende blijk van waardering en het geeft me nog steeds een heerlijke kick van lichamelijk genieten. Sex is niet vies en verderfelijk! Zelfs sex zonder meer kan heel fijn voelen. Het is een heel direkte bevestiging van aantrekkelijk zijn.
Dit is zo als IK het beleef. Dit is MIJN waarheid.
Had ik mijn leven in een andere volgorde mogen beleven dan had dat wellicht minder schade aangericht; had het niemand gestoort. Ik draai het niet meer terug. Het heeft me gevormd tot wie ik ben. Ik ben niet perfekt.
Ik ben me door die gebrek aan informatie JUIST gaan verdiepen in wat dat nu precies was De theorie had ik al snel onder de knie . Maar door mijn vlucht in een huwelijk met de eerste vrouw die oprecht interesse toonde voor mij, maar bepaalde grenzen en remmingen had en doordat toen ik in een volgende relatie terecht kwam met iemand die prachtig is en lief MAAR ook door een religieus verleden bang is voor enige sexuele ontplooiing, was ik kwetsbaar voor de verleiding om buiten mijn huwelijk om te gaan avonturieren. Nu weet ik hoe fijn de praktijk is en hoe opwindend een goed sexueel begrip is tussen 2 mensen. IK heb die beslissing genomen. Ik verwijt het mij dat ik dat deed. (tijdens die momenten dat ik besef dat ik met die avonturen het vertrouwen van mijn lieve vrouw heb geschonden.) Ik heb geproefd van al dat ´verboden´ fruit en ik kan er nu niet meer vanaf blijven. Het is verslavend die aanhoudende blijk van waardering en het geeft me nog steeds een heerlijke kick van lichamelijk genieten. Sex is niet vies en verderfelijk! Zelfs sex zonder meer kan heel fijn voelen. Het is een heel direkte bevestiging van aantrekkelijk zijn.
Dit is zo als IK het beleef. Dit is MIJN waarheid.
Had ik mijn leven in een andere volgorde mogen beleven dan had dat wellicht minder schade aangericht; had het niemand gestoort. Ik draai het niet meer terug. Het heeft me gevormd tot wie ik ben. Ik ben niet perfekt.
maandag 14 juli 2008 om 17:08
Hoi Feliciaatje, Elmervrouw, Hanke, Artemis, Zusje en een ieder die ik nu vergeet maar die ik graag insluit in mijn volgende uiting:
Een hele dikke knuffel!!!!!! Ik voel me goed vandaag en ik hoop dat jullie allemaal een beetje van mijn positieve energie voelen. Kunnen delen in mijn vreugde van vandaag.
Een hele dikke knuffel!!!!!! Ik voel me goed vandaag en ik hoop dat jullie allemaal een beetje van mijn positieve energie voelen. Kunnen delen in mijn vreugde van vandaag.
maandag 14 juli 2008 om 18:12
Feliciaatje, wat heerlijk dat je gisteren zo'n fijne dag hebt gehad. Dat zijn inderdaad goede manier om alles weer even helder te krijgen. Ik hoop dat het je weer even genoeg energie heeft gegeven om aan te pakken wat je wilt.
En bedankt voor je lieve reactie. Het is minder erg dan het klinkt hoor. Ik ben blij dat ik er nu in ieder geval achter ben. Want het is gewoon niet waar, ondanks dat die gedachte blijkbaar al heel lang in mijn hoofd zit. Ik merk nu dat ik ook teveel voor anderen invul. Ik denk van te voren al te weten dat dingen confilcten gaan opleveren, maar ik moet leren met een open mind in gesprekken te stappen. Want het is denk ik ook een soort selffulfilling prophecy: als ik denk dat mensen op een bepaalde manier reageren, dan lok ik die reactie onbewust ook uit.
En je hebt gelijk dat ik al genoeg gedaan heb. Ik móet mezelf op de eerste plaats gaan zetten, dat is de enige manier waarop ik ook anderen tot steun kan zijn. Dat zie ik nu aan mijn moeder. Ze heeft zichzelf altijd weggecijferd en zie wat dit tot gevolg heeft. Ik heb dus een goed voorbeeld hoe het niet moet, hoe triest dat ook voor haar is.
Dutchbelg, een heftig verhaal zeg. Volgens mij is je losbandigheid in feite gewoon een schreeuw om aandacht en erkenning, iets wat je vroeger nooit kreeg. Je bent niet voor niets getrouwd met het eerste meisje dat aandacht voor je had. Mag ik vragen of je nog bij je tweede vrouw bent? Ik denk namelijk dat wanneer je deze levensstijl nu niet op wil/kan geven, het in jouw situatie beter is om single te zijn, zodat je kunt leven zoals jij nu wil, zonder iemand te kwetsen die je zo na staat.
En bedankt voor je lieve reactie. Het is minder erg dan het klinkt hoor. Ik ben blij dat ik er nu in ieder geval achter ben. Want het is gewoon niet waar, ondanks dat die gedachte blijkbaar al heel lang in mijn hoofd zit. Ik merk nu dat ik ook teveel voor anderen invul. Ik denk van te voren al te weten dat dingen confilcten gaan opleveren, maar ik moet leren met een open mind in gesprekken te stappen. Want het is denk ik ook een soort selffulfilling prophecy: als ik denk dat mensen op een bepaalde manier reageren, dan lok ik die reactie onbewust ook uit.
En je hebt gelijk dat ik al genoeg gedaan heb. Ik móet mezelf op de eerste plaats gaan zetten, dat is de enige manier waarop ik ook anderen tot steun kan zijn. Dat zie ik nu aan mijn moeder. Ze heeft zichzelf altijd weggecijferd en zie wat dit tot gevolg heeft. Ik heb dus een goed voorbeeld hoe het niet moet, hoe triest dat ook voor haar is.
Dutchbelg, een heftig verhaal zeg. Volgens mij is je losbandigheid in feite gewoon een schreeuw om aandacht en erkenning, iets wat je vroeger nooit kreeg. Je bent niet voor niets getrouwd met het eerste meisje dat aandacht voor je had. Mag ik vragen of je nog bij je tweede vrouw bent? Ik denk namelijk dat wanneer je deze levensstijl nu niet op wil/kan geven, het in jouw situatie beter is om single te zijn, zodat je kunt leven zoals jij nu wil, zonder iemand te kwetsen die je zo na staat.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 14 juli 2008 om 18:20
@Zusje: de situatie is nog wat complexer maar ja: ik ben bij mijn 2e vrouw. We hebben een kind samen en we hadden afgelopen weekend een geweldig fijn weekend. Kan het niet zo zijn dat ik 2 levens leidt? Haar gelukkig maak met het gevoel dat ik voor haar (weer ) heb EN langzaam mijn 2e leven heb zolang het voort gaat. Het voelt niet slecht an sich, het voelt alleen slecht iets te moeten verbergen. Ik weet dat ik een heel vreemd geval ben, maar ergens ben ik er van overtuigd dat ik dat doe wat in mijn specifieke geval het beste is. Sex is voor mij iets anders dan voor de meeste andere mensen geld...
maandag 14 juli 2008 om 21:09
Er wordt weer een hoop geschreven. Ik lees aandachtig mee.
Veel dingen die we hier gemeen hebben. De liefdeloosheid, de desinteresse in wie we waren en het opleggen van verknipte ideeen. Dat onze uitingsvormen van de schade divers is, maakt de basis niet anders. Wat is slechter: het leven ontwijken of er rucksichtlos doorheen gaan? Het één of het ander? Ik geloof niet dat je dat langs een meetlat kan leggen en vergelijken.
Tuurlijk heb ik waarden, en vreemdgaan is niet 1 van, maar voor de ander is 'mislukken' in het leven een nog grotere gruwel.
Ik denk dat Dutchbelg een punt maakt dat ook het beeld van gezonde seksualiteit is aangetast. In mijn gezin van herkomst speelde het ook: dingen die prive hoorden te blijven tussen pa en ma werd mij door ma meegedeeld om mij in haar kamp te houden. Verder zag ik mijn moeders walging als pa haar wilde aanraken. Geen veilig beeld van intimiteit.
En dan in mijn situatie ook nog de strafbare feiten door iemand buiten het gezin. Die wel veel invloed op mijn ouders had. Die mijn moeder vrouw deed voelen. Iets wat ik haar niet durfde af te pakken en waarom ik mijn mond hield.
Zo verantwoordelijk kun je je dus voelen. Ook ik was lijm, de 'go-between' zoals eens zo mooi in een dossier over mij heeft gestaan. Je kunt het ook pion noemen.
Maar dat is niet meer wat mij definieert. Ik ben meer dan dat. Ik voel me uniek, maar verder ook gewoon. Ik heb niet meer dat emoties en onzekerheden mijn leven gijzelen. Ik wil niet meer passen in het keurslijf, ik wil niet meer voldoen aan háár normen. Niet meer de frustratie dat het me niet lukt, omdat ik niet zo bén. Dan maar een zacht ei (zie mijn avatar).
Ik ben er nog lang niet, ik moet en wil nog veel in het leven en van mensen leren. Maar ik voel me niet meer slachtoffer van mijn verleden. Ik voel me alleen, af en toe vreselijk onhandig, en zie dat mensen om me heen verder van me af komen te staan. Gewoon omdat het leven zo loopt. Die erfenis heb ik. De verweestheid blijft. Maar dat is minder erg dan mijzelf verliezen.
Ik sta op winst.
Veel dingen die we hier gemeen hebben. De liefdeloosheid, de desinteresse in wie we waren en het opleggen van verknipte ideeen. Dat onze uitingsvormen van de schade divers is, maakt de basis niet anders. Wat is slechter: het leven ontwijken of er rucksichtlos doorheen gaan? Het één of het ander? Ik geloof niet dat je dat langs een meetlat kan leggen en vergelijken.
Tuurlijk heb ik waarden, en vreemdgaan is niet 1 van, maar voor de ander is 'mislukken' in het leven een nog grotere gruwel.
Ik denk dat Dutchbelg een punt maakt dat ook het beeld van gezonde seksualiteit is aangetast. In mijn gezin van herkomst speelde het ook: dingen die prive hoorden te blijven tussen pa en ma werd mij door ma meegedeeld om mij in haar kamp te houden. Verder zag ik mijn moeders walging als pa haar wilde aanraken. Geen veilig beeld van intimiteit.
En dan in mijn situatie ook nog de strafbare feiten door iemand buiten het gezin. Die wel veel invloed op mijn ouders had. Die mijn moeder vrouw deed voelen. Iets wat ik haar niet durfde af te pakken en waarom ik mijn mond hield.
Zo verantwoordelijk kun je je dus voelen. Ook ik was lijm, de 'go-between' zoals eens zo mooi in een dossier over mij heeft gestaan. Je kunt het ook pion noemen.
Maar dat is niet meer wat mij definieert. Ik ben meer dan dat. Ik voel me uniek, maar verder ook gewoon. Ik heb niet meer dat emoties en onzekerheden mijn leven gijzelen. Ik wil niet meer passen in het keurslijf, ik wil niet meer voldoen aan háár normen. Niet meer de frustratie dat het me niet lukt, omdat ik niet zo bén. Dan maar een zacht ei (zie mijn avatar).
Ik ben er nog lang niet, ik moet en wil nog veel in het leven en van mensen leren. Maar ik voel me niet meer slachtoffer van mijn verleden. Ik voel me alleen, af en toe vreselijk onhandig, en zie dat mensen om me heen verder van me af komen te staan. Gewoon omdat het leven zo loopt. Die erfenis heb ik. De verweestheid blijft. Maar dat is minder erg dan mijzelf verliezen.
Ik sta op winst.
maandag 14 juli 2008 om 21:27
Dutchbelg, ik wentel mijn even in jouw positieve energie en zit nu met een big smile. Hoop dat morgen ook zonnig voor je is.
Ik had ook een fijne dag, kwam thuis met een tas vol lieve kadootjes van verschillende mensen van mijn vrijwilligerswerk. (bijna zomervakantie). Maar het mooist waren de complimenten dat het zo prettig samenwerken is met mij en met elkaar. Goed team, zeg maar. Dat is de kers op de taart (in mijn geval dit keer de ananas maar dan zonder de taart).
Felicaatje, jouw stekkie is dus thermen holiday. Heb je daar geen overlast van de snelweg? Mijn favoriet is thermen bussloo. Ben wel ruim 2 uur onderweg om er te komen, maar dan heb je ook wat. (hoezo off topic).
Succes met wat je in moet halen. Geniet van je meissie en van de gewone saaie dingen. Dat kan je juist nu tot steun zijn. Verder ben ik blij dat ik je op dit forum heb leren kennen. Je doet me wat.
Ik had ook een fijne dag, kwam thuis met een tas vol lieve kadootjes van verschillende mensen van mijn vrijwilligerswerk. (bijna zomervakantie). Maar het mooist waren de complimenten dat het zo prettig samenwerken is met mij en met elkaar. Goed team, zeg maar. Dat is de kers op de taart (in mijn geval dit keer de ananas maar dan zonder de taart).
Felicaatje, jouw stekkie is dus thermen holiday. Heb je daar geen overlast van de snelweg? Mijn favoriet is thermen bussloo. Ben wel ruim 2 uur onderweg om er te komen, maar dan heb je ook wat. (hoezo off topic).
Succes met wat je in moet halen. Geniet van je meissie en van de gewone saaie dingen. Dat kan je juist nu tot steun zijn. Verder ben ik blij dat ik je op dit forum heb leren kennen. Je doet me wat.
maandag 14 juli 2008 om 23:44
@Hanke: Je bent echt een lieve meid. We verschillen in bepaalde opzichten maar ik hoop dat we toch een stukje vriendschap kunnen hebben en misschien van elkaar kunnen leren. Juist uit die verschillen leer je de beste lessen, stel je je referentie kader bij. Ik moet nog eens bijlezen over hoe het jou is vergaan. Maar ik ben blij dat ik je nu ontmoet, hier. Dikke knuffel alvast en ja de rest van ons leven komt per dag 
dinsdag 15 juli 2008 om 12:23
Zusje, 'ik ben de lijm', het had een uitspraak van mij kunnen zijn! Als ik er thuis niet was om de lieve vrede te bewaren, was die er niet. Altijd speelde ik voor bliksemafleider, danwel voor bemiddelaar / praatpaal. Daar heb ik inderdaad ook conflictvermijdend gedrag door ontwikkeld. Dit gedrag uit zich eigenlijk alleen in mijn prive sfeer, en dan enkel wanneer het om mijn gevoel gaat. Iets wat ik echt graag zelf wil, of als ik over mijn eigen gevoelens moet spreken, vind ik erg vervelend. Kan dan iedere keer wel janken! En zelf weet ik dat het niet hoeft, en dat ik veilig over mijn gevoel kan praten met mijn man, maar het kost me iedere keer zoveel moeite.
Aan de andere kant ben ik iemand die als eerste de aanval inzet, dat is tenslotte de beste verdediging. Ik wil niet meer gekwetst worden, en als je mensen maar op afstand houdt, kunnen ze niet dichtbij genoeg komen om op je ziel te trappen. Ik ben dan ook erg blij met de vriendschappen die ik wel heb!
Ik snap vaak ook niet hoe ik twee van zulke uiteenlopende eigenschappen kan hebben en vind het zelf ook moeilijk om deze twee samen te brengen in een 'goede'. Eerlijk over mijn eigen gevoel te zijn zonder gelijk in huilen uit te barsten en tegelijkertijd mensen niet altijd met harde hand op afstand houden...
Ik heb mijn ex-moeder zaken in vertrouwen verteld, wat je toch mag verwachten, en ze heeft hierin mijn vertrouwen zo beschaamd... Keer op keer. Als ik eens vertelde over mijn eigen gevoel, werd ik daar altijd belachelijk om gemaakt.
Dit zie ik ook als een van mijn littekens.
En ik voel me ook overal verantwoordelijk voor. Zaken waar ik niets aan kan doen of veranderen? Maakt niet uit, als het mis gaat voel ik me schuldig. Dan moet ik mezelf echt tot de orde roepen en ovetuigen dat het niet door mijn toedoen zo is gekomen. Heb jij dat ook? Hoe ga je hiermee om? Ik kan mezelf wel toespreken, maar dit helpt lang niet altijd...
Heel goed dat je jouw grens hebt aangegeven bij je moeder! Je bent geen bitch, echt niet! Blijven volhouden!
Feliciaatje, wat fijn dat je Thermen-dag zo lekker was. Zou er bijna jaloers op worden! Wordt tijd dat ik ook weer eens zo'n dagje plan...
Wat ik niet voor ogen had?
Ik zou zo graag het vertouwen willen hebben in mezelf. Ik volg een studie, maar voel me iedere keer te dom... Als ik in de spiegel kijk, zie ik geen mooie volwassen vrouw, maar een lelijk meisje die wel een paar overtollige kilo's heeft... Ik zou zo graag eens voor mijn eigen mening willen uitkomen, zonder dat ik bang ben dat mensen me belachelijk vinden... Ik zou zo graag eens kritiek willen ontvangen, zonder dat ik daar gelijk heel de dag door van slag ben... Ik zo zo graag eens mensen zomaar willen toelaten, zonder dat ze eerst door alle barieres heen moeten...
Desondanks ontzettend bedankt voor je compliment, dat je denkt dat ik wel een leuke vrouw ben!
DB, dikke knuffel terug! Ik vind je postings erg fijn om te lezen.
Hanke, wat een ontzettend mooie posting heb je gemaakt. Net als Elmervrouw haal ik hier veel hoop uit.
Lieve vrouwen en man, ik lees iedere dag jullie nieuwe berichtjes. Soms vind ik het alleen zo moeilijk om direct te reageren...
Dikke knuffels voor iedereen!
Aan de andere kant ben ik iemand die als eerste de aanval inzet, dat is tenslotte de beste verdediging. Ik wil niet meer gekwetst worden, en als je mensen maar op afstand houdt, kunnen ze niet dichtbij genoeg komen om op je ziel te trappen. Ik ben dan ook erg blij met de vriendschappen die ik wel heb!
Ik snap vaak ook niet hoe ik twee van zulke uiteenlopende eigenschappen kan hebben en vind het zelf ook moeilijk om deze twee samen te brengen in een 'goede'. Eerlijk over mijn eigen gevoel te zijn zonder gelijk in huilen uit te barsten en tegelijkertijd mensen niet altijd met harde hand op afstand houden...
Ik heb mijn ex-moeder zaken in vertrouwen verteld, wat je toch mag verwachten, en ze heeft hierin mijn vertrouwen zo beschaamd... Keer op keer. Als ik eens vertelde over mijn eigen gevoel, werd ik daar altijd belachelijk om gemaakt.
Dit zie ik ook als een van mijn littekens.
En ik voel me ook overal verantwoordelijk voor. Zaken waar ik niets aan kan doen of veranderen? Maakt niet uit, als het mis gaat voel ik me schuldig. Dan moet ik mezelf echt tot de orde roepen en ovetuigen dat het niet door mijn toedoen zo is gekomen. Heb jij dat ook? Hoe ga je hiermee om? Ik kan mezelf wel toespreken, maar dit helpt lang niet altijd...
Heel goed dat je jouw grens hebt aangegeven bij je moeder! Je bent geen bitch, echt niet! Blijven volhouden!
Feliciaatje, wat fijn dat je Thermen-dag zo lekker was. Zou er bijna jaloers op worden! Wordt tijd dat ik ook weer eens zo'n dagje plan...
Wat ik niet voor ogen had?
Ik zou zo graag het vertouwen willen hebben in mezelf. Ik volg een studie, maar voel me iedere keer te dom... Als ik in de spiegel kijk, zie ik geen mooie volwassen vrouw, maar een lelijk meisje die wel een paar overtollige kilo's heeft... Ik zou zo graag eens voor mijn eigen mening willen uitkomen, zonder dat ik bang ben dat mensen me belachelijk vinden... Ik zou zo graag eens kritiek willen ontvangen, zonder dat ik daar gelijk heel de dag door van slag ben... Ik zo zo graag eens mensen zomaar willen toelaten, zonder dat ze eerst door alle barieres heen moeten...
Desondanks ontzettend bedankt voor je compliment, dat je denkt dat ik wel een leuke vrouw ben!
DB, dikke knuffel terug! Ik vind je postings erg fijn om te lezen.
Hanke, wat een ontzettend mooie posting heb je gemaakt. Net als Elmervrouw haal ik hier veel hoop uit.
Lieve vrouwen en man, ik lees iedere dag jullie nieuwe berichtjes. Soms vind ik het alleen zo moeilijk om direct te reageren...
Dikke knuffels voor iedereen!
dinsdag 15 juli 2008 om 12:28
Wat klink je sterk Hanke. Alsof de raderen in werking zijn gezet en niets je nog kan stoppen. Ik denk dat dat zo grappig is aan eindelijk de vrijheid te vinden om jezelf te mogen zijn: het blijkt iets te zijn wat heel flexibel is, heel beweeglijk, speels. En dat dat alleen al een gevoel van wankel staan kan geven als je het niet gewend bent. Er is zo weinig houvast. Je bent zelf de houvast van jezelf. Je bent je eigen anker zonder dat dat isolement betekent. De wereld ligt open. Iig zo ervoer en ervaar ik het. Het moest echt wennen.
En wat heerlijk, die reacties vanuit je team. Goed koesteren dat, dat zegt zoveel over jou als mens . En die thermen waren toeval, ik wist dat er iets zat en het boeide me niet waar, zolang ik maar in een bad kon gaan liggen haha. Dus eerste keer dat ik er was. Geen snelweg opgemerkt maar agatha christie was dan ook wel erg spannend . Maar ik hou je tip in gedachten voor de volgende keer.
Fijn dat je op winst staat. Dat is een geweldig gevoel. En het zal denk ik alleen maar meer en groter worden. En ik heb hetzelfde bij jou, ben blij je tegen te zijn gekomen. Je bent inspirerend en verhelderend. En volgens mij gewoon ook een leuk mens .
En wat heerlijk, die reacties vanuit je team. Goed koesteren dat, dat zegt zoveel over jou als mens . En die thermen waren toeval, ik wist dat er iets zat en het boeide me niet waar, zolang ik maar in een bad kon gaan liggen haha. Dus eerste keer dat ik er was. Geen snelweg opgemerkt maar agatha christie was dan ook wel erg spannend . Maar ik hou je tip in gedachten voor de volgende keer.
Fijn dat je op winst staat. Dat is een geweldig gevoel. En het zal denk ik alleen maar meer en groter worden. En ik heb hetzelfde bij jou, ben blij je tegen te zijn gekomen. Je bent inspirerend en verhelderend. En volgens mij gewoon ook een leuk mens .
dinsdag 15 juli 2008 om 13:01
Weet je wat ik zo grappig vind Artemis? Dat het voor mij zo ontzettend duidelijk is wanneer ik bij jou tussen de regels doorlees dat je een heel lief en betrokken mens bent. Een zuiver mens. Dat zie ik.
Ik begrijp dat je het zelf anders ziet. Je kijkt naar je gedrag, naar je reacties. Je bent kritisch naar jezelf toe. Het is niet genoeg of juist teveel. Je kijkt misschien teveel naar wie je geworden bent ipv wie je in de kern bent.
Kijk niet op die manier naar jezelf. Dan neem je het te letterlijk. Ik denk als je onder de huid ervan kijkt, je ziet dat er angst zit. Angst voor afwijzing, angst voor je kwetsbaar opstellen, angst voor mensen, dat ze je weer pijn zullen doen. Hoe zou je daar bij een ander naar kijken? Kritisch, veroordelend? Of zou je het begrijpen, mee kunnen voelen en de ander met mildheid zien?
Geef jezelf begrip. Je bent geworden wie je nu bent met goede redenen. En die redenen kun je ontkrachten, je kunt ervoor kiezen maskers te laten vallen en open te leren staan voor de wereld. Maar dat doe je door je zachte, kwetsbare kant naar buiten te lokken en het te beloven het goed te zullen beschermen. Niet door er hard en veroordelend naar te zijn.
Je verdient meer dan dat. Je verdient het om van jezelf te houden, om liefde te voelen voor zowel je krachtige, goed ontwikkelde kanten alsook je kwetsbare, aandachtbehoevende kanten. Je hoeft niet te kiezen, het mag er allemaal zijn. Dat maakt je mens.
Ik begrijp dat je het zelf anders ziet. Je kijkt naar je gedrag, naar je reacties. Je bent kritisch naar jezelf toe. Het is niet genoeg of juist teveel. Je kijkt misschien teveel naar wie je geworden bent ipv wie je in de kern bent.
Kijk niet op die manier naar jezelf. Dan neem je het te letterlijk. Ik denk als je onder de huid ervan kijkt, je ziet dat er angst zit. Angst voor afwijzing, angst voor je kwetsbaar opstellen, angst voor mensen, dat ze je weer pijn zullen doen. Hoe zou je daar bij een ander naar kijken? Kritisch, veroordelend? Of zou je het begrijpen, mee kunnen voelen en de ander met mildheid zien?
Geef jezelf begrip. Je bent geworden wie je nu bent met goede redenen. En die redenen kun je ontkrachten, je kunt ervoor kiezen maskers te laten vallen en open te leren staan voor de wereld. Maar dat doe je door je zachte, kwetsbare kant naar buiten te lokken en het te beloven het goed te zullen beschermen. Niet door er hard en veroordelend naar te zijn.
Je verdient meer dan dat. Je verdient het om van jezelf te houden, om liefde te voelen voor zowel je krachtige, goed ontwikkelde kanten alsook je kwetsbare, aandachtbehoevende kanten. Je hoeft niet te kiezen, het mag er allemaal zijn. Dat maakt je mens.
dinsdag 15 juli 2008 om 14:00
Die laatste posting van Feliciaatje vind ik top. Ik had het niet beter kunnen zeggen, en dat zegt wat, hihi
Verder ben ik nog niet eerder inspirerend genoemd. Dat vind ik een heel mooi compliment.
Vroeger werd ik gewoon wijsneus genoemd en moest ik 'me als junior opstellen'. Ik ben zo blij dat ik geen 20er meer ben. Echt, er zitten ook voordelen aan ouder worden.
Verder ben ik nog niet eerder inspirerend genoemd. Dat vind ik een heel mooi compliment.
Vroeger werd ik gewoon wijsneus genoemd en moest ik 'me als junior opstellen'. Ik ben zo blij dat ik geen 20er meer ben. Echt, er zitten ook voordelen aan ouder worden.
dinsdag 15 juli 2008 om 19:00
Wat een goed topic Ik ben begonnen met het lezen van de allereerste postings en herken me vooral erg in het verhaal van Perel. Gooien met kopjes, dreigen weg te lopen, etc. Soms dreigde mijn moeder dat ze zelf onder de trein zou lopen. En dan gooide ze de deur achter zich dicht, pakte haar fiets en wij als kinderen waren doodsbang. Zou ze wel terug komen? En hoe moest dat nou verder als ze niet meer terug zou komen?
Ik heb zelf heel lang gedacht dat ik gewoon niet moest zeuren over hoe het bij ons thuis ging. Oke, het ging wel anders dan bij andere families, maar soms was het ook heel leuk en gezellig.
Pas toen ik na het atheneum op kamers ging wonen, kwam alles naar buiten. Ik zou zo graag nog eens met een buurvrouw ofzo praten. Ik kan gewoon NIET begrijpen dat er niemand is geweest die heeft ingegrepen. Al weet ik niet wat de gevolgen zouden zijn geweest in dat geval. En of ik dan een betere tijd zou hebben gehad.
Ik ben begonnen met het lezen van de allereerste postings en herken me vooral erg in het verhaal van Perel. Gooien met kopjes, dreigen weg te lopen, etc. Soms dreigde mijn moeder dat ze zelf onder de trein zou lopen. En dan gooide ze de deur achter zich dicht, pakte haar fiets en wij als kinderen waren doodsbang. Zou ze wel terug komen? En hoe moest dat nou verder als ze niet meer terug zou komen? Ik heb zelf heel lang gedacht dat ik gewoon niet moest zeuren over hoe het bij ons thuis ging. Oke, het ging wel anders dan bij andere families, maar soms was het ook heel leuk en gezellig.
Pas toen ik na het atheneum op kamers ging wonen, kwam alles naar buiten. Ik zou zo graag nog eens met een buurvrouw ofzo praten. Ik kan gewoon NIET begrijpen dat er niemand is geweest die heeft ingegrepen. Al weet ik niet wat de gevolgen zouden zijn geweest in dat geval. En of ik dan een betere tijd zou hebben gehad.
dinsdag 15 juli 2008 om 19:39
Artemis, een raar iets is het, dat verantwoordelijkheidsgevoel. Ik weet dat ik niet alles in de hand heb en dat ik ook niet altijd overal de verantwoordelijkheid voor hoef te nemen. Maar ja weten en doen he? Ik ben ook iemand die heel snel het heft in handen neemt, de regelneef die altijd alles in orde maakt. Ik ben nu heel bewust bezig met die rol niet automatisch op me te nemen. Wanneer er iets geregeld moet worden, niet meteen te roepen dat ik het wel doe, maar een ander die rol op laten pakken. Ik moet dan echt op mijn tong bijten, dat wel... En natuurlijk is het ook wel iets dat gewoon bij me hoort, dat georganiseer en geregel, dus ik hoef het ook niet altijd te laten. Maar ik moet wel maat weten te houden zeg maar.
En wanneer jezelf toespreken niet werkt mbt je schuldig of verantwoordelijk voelen voor zaken die buiten je macht liggen: zorg dat je naasten weten dat je er last van hebt, dan kunnen zij je helpen overtuigen. Anderen kunnen me soms beter overtuigen dan ikzelf .
En wat je zegt over vertrouwen in jezelf, daar herken ik wel dingen van. Niet zozeer met mijn spiegelbeeld, ondanks mijn kilo's teveel heb ik daar vrede mee. Maar met name wat betreft prestaties, ik uit mijn mening niet, want anderen zullen het wel beter weten, of het slaat nergens op. Ik denk vaak dat ik dingen niet kan, zie er als een berg tegenop. En als ik het dan toch doe, na lang ertegen aanhikken, dan lukt het 9 van de 10 keer prima. En toch blijft het gevoel... Ik kan voor mezelf nog niet plaatsen waar dit nu vandaan komt, maar dat valt vast ook wel een keer op z'n plek.
Maar kortweg: koester Feliciaatjes post, het is waar wat ze zegt. Oordeel niet zo hard over jezelf, want dat verdien je niet.
voor iedereen hier.
En wanneer jezelf toespreken niet werkt mbt je schuldig of verantwoordelijk voelen voor zaken die buiten je macht liggen: zorg dat je naasten weten dat je er last van hebt, dan kunnen zij je helpen overtuigen. Anderen kunnen me soms beter overtuigen dan ikzelf .
En wat je zegt over vertrouwen in jezelf, daar herken ik wel dingen van. Niet zozeer met mijn spiegelbeeld, ondanks mijn kilo's teveel heb ik daar vrede mee. Maar met name wat betreft prestaties, ik uit mijn mening niet, want anderen zullen het wel beter weten, of het slaat nergens op. Ik denk vaak dat ik dingen niet kan, zie er als een berg tegenop. En als ik het dan toch doe, na lang ertegen aanhikken, dan lukt het 9 van de 10 keer prima. En toch blijft het gevoel... Ik kan voor mezelf nog niet plaatsen waar dit nu vandaan komt, maar dat valt vast ook wel een keer op z'n plek.
Maar kortweg: koester Feliciaatjes post, het is waar wat ze zegt. Oordeel niet zo hard over jezelf, want dat verdien je niet.
voor iedereen hier.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
