Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 16 juli 2008 om 06:53
@Nomad: zo een jeugd-situatie is zo verwoestend voor je thuis-gevoel. Bij ons thuis vlogen er regelmatig allerhande door de kamer. Mijn moeder was een tikkende tijdbom. Alles en iedereen kon haar doen exploderen. Ze schaamde zich niet om dat in het openbaar te doen. Ze vond dat ze in haar recht stond. Of ze gooide alles wat op tafel stond bij mijn vader in zijn schoot of ze pakte iets wat bij de hand was vn tafel en slingerde dat naar mijn vaders hoofd. Juist dat gevoel van -ze heeft geen controle meer over zich zelf- maakte het zo onveilig. We zaten ooit in zo een tijdelijk demonteerbaar vakantiehuisje in Castricum van een oud-oom en mijn moeder kreeg weer eens ruzie met mijn vader. Op eens pakte ze een volle pot jam van de ontbijttafel en gooide die naar mijn vaders hoofd. Die bukte en de pot veroorzaakte een groot gat in de zijwand van dat bordkartonnen huisje. Het klinkt nu mogelijk hilarisch maar toen waren we echt niet aan het lachen. De keren dat mijn vader en moeder werkelijk vechtend over de grond rolden zijn niet te tellen. En dan na hun scheiding vertellen dat ze bij een bleven voor de kinderen. Mijn eerste reaktie toen was: als je het voor mij deed, had dan gaan scheiden voor mijn geboorte.
Zo veel haat in huis (en dan 99,99 % afkomstig van mijn moeder) maakte dat ik heel snel leerde diplomatiek te converseren. Nu reageer ik dat af en toe af door enorm bot te zijn. Te shockeren. Ik was ook vanaf pubertijd de bemiddelaar. Ik kon ook altijd tussen mijn moeder en de rest van de wereld gaan staan. Op gegeven moment zag ze in mij haar steun en toeverlaat. Maar dat was voornamelijk als het HAAR uitkwam. Toen ze op gegeven moment de singles-dans-club ontdekte en opeens een vriend kreeg (dat was een relevatie: ze was voor het eerst in haar leven -dat deel wat ik kende- verliefd) had ze me niet meer nodig. Tot dat moment mocht ik nooit in de weekenden uitgaan. Maar op dat moment (ik was 16) kreeg ik wat geld en werd ik naar de bioscoop gestuurd. En kon ik tot 4 uur snachts ronddwalen in een plaats die ik niet kende, zonder vrienden. Ach.... zo veel voorbeelden.. de waarheid was voor haar heel flexibel. Nomad, ik heb ook vaak me zelf afgevraagd waarom ik geen betere jeugd had kunnen hebben. Gelukkig maak ik er vandaag, nu er een feestje van. Zo veel mogelijk. Nu is het aan mij Maar echte liefde laat zich niet vangen. Dat is wel jammer. (Tzeesus wat een zelfmedelijden weer.. tijd om te stoppen!)
Zo veel haat in huis (en dan 99,99 % afkomstig van mijn moeder) maakte dat ik heel snel leerde diplomatiek te converseren. Nu reageer ik dat af en toe af door enorm bot te zijn. Te shockeren. Ik was ook vanaf pubertijd de bemiddelaar. Ik kon ook altijd tussen mijn moeder en de rest van de wereld gaan staan. Op gegeven moment zag ze in mij haar steun en toeverlaat. Maar dat was voornamelijk als het HAAR uitkwam. Toen ze op gegeven moment de singles-dans-club ontdekte en opeens een vriend kreeg (dat was een relevatie: ze was voor het eerst in haar leven -dat deel wat ik kende- verliefd) had ze me niet meer nodig. Tot dat moment mocht ik nooit in de weekenden uitgaan. Maar op dat moment (ik was 16) kreeg ik wat geld en werd ik naar de bioscoop gestuurd. En kon ik tot 4 uur snachts ronddwalen in een plaats die ik niet kende, zonder vrienden. Ach.... zo veel voorbeelden.. de waarheid was voor haar heel flexibel. Nomad, ik heb ook vaak me zelf afgevraagd waarom ik geen betere jeugd had kunnen hebben. Gelukkig maak ik er vandaag, nu er een feestje van. Zo veel mogelijk. Nu is het aan mij Maar echte liefde laat zich niet vangen. Dat is wel jammer. (Tzeesus wat een zelfmedelijden weer.. tijd om te stoppen!)
woensdag 16 juli 2008 om 09:08
@Artemis: Wanneer je nooit eens bevestigd wordt in je capaciteiten en talenten dan zal je nooit een eigenwaarde ontwikkelen. Terwijl JIJ nu juist de dirigent bent. Alleen sta jij nooit op de voorgrond. Jij doet het werk maar je krijgt niet de credits. Mensen leunen op jou omdat ze dat KUNNEN.
Artemisje-lief: jij doet het toch maar. Je hebt alle capaciteiten in je. En je gebruikt ze. Je mag best trots zijn. Je hoeft niet perfekt te zijn. Je bent mens en je hoeft niet altijd in de beste conditie te zijn. Denk rustig af en toe: vandaag ben ik een bitch maar morgen ga ik weer perfekt zijn
Sta jezelf fouten toe.
Je bent echt wel een leuk mens. Er zijn ongetwijfeld mensen die dat ook zien. Ik zie het toch ook?
Artemisje-lief: jij doet het toch maar. Je hebt alle capaciteiten in je. En je gebruikt ze. Je mag best trots zijn. Je hoeft niet perfekt te zijn. Je bent mens en je hoeft niet altijd in de beste conditie te zijn. Denk rustig af en toe: vandaag ben ik een bitch maar morgen ga ik weer perfekt zijn
Sta jezelf fouten toe. Je bent echt wel een leuk mens. Er zijn ongetwijfeld mensen die dat ook zien. Ik zie het toch ook?
woensdag 16 juli 2008 om 12:19
Poeh. Veel herkenning hier. Liefdeloze moeder, geen aanmoediging in talenten en capaciteiten (maar wel afkraken als het eens minder ging), veel overdadige controle en ja, ook bij de eerste 'liefde' blijven hangen en mee getrouwd.
In tegenstelling tot DB heeft het bij mij echter geleid tot een grote mate van onzekerheid t.a.v. sexualiteit, ik was juist laat. Erg laat. Altijd té voorzichtig, té netjes, té behoudend en té gereserveerd. Maar goed, later. Dat verhaal rakel ik vooralsnog maar even niet op.
In tegenstelling tot DB heeft het bij mij echter geleid tot een grote mate van onzekerheid t.a.v. sexualiteit, ik was juist laat. Erg laat. Altijd té voorzichtig, té netjes, té behoudend en té gereserveerd. Maar goed, later. Dat verhaal rakel ik vooralsnog maar even niet op.
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
woensdag 16 juli 2008 om 23:27
vrijdag 18 juli 2008 om 11:40
Jee zeg, wat een heftig topic. Ik kom een kijkje nemen, had nog nooit gelezen en heb dat vannacht zitten doen.
Als ik het zo lees, is er veel herkenning en veel ongeloof.
Ik heb ook een slechte jeugd gehad, of beter gezegd, helemaal geen jeugd. Zo voelt het eigenlijk. Ik was altijd al een serieus kind, maar vraag mij af of ik zo ben gemaakt, of dat ik zo ben geboren. Die vraag stel ik mij regelmatig. Ik ben noodgedwongen snel volwassen moeten worden, gewoon om te kunnen overleven. Me staande te houden in de maatschappij, maar ook omdat er niemand anders was.
Mijn (van spaanse afkomst) vader en Nederlandse moeder gingen scheiden toen ik 7 was. Daaraan voorafgaand was er al veel ellende geweest. Mijn vader was agressief en mijn moeder kon er niet tegenop, zij was toen al psychiatrisch ziek. Daardoor heeft mijn broer veel in internaten, gezinnen en op straat zijn tijd doorgebracht. Mijn moeder kon niet alleen zijn, rende van de ene man naar de ander. Na een ontmoeting werd er al verhuisd, naar waar zo'n man ook woonde. Al gauw bleek dan dat zo'n man van het foute type was. Geestelijke en lichamelijke mishandeling, en we moesten vluchten. Ik heb in een aantal verschillende blijf-van-mijn lijf huizen gezeten. Mijn moeder werd met de regelmaat van de klok opgenomen, en dat moest ik naar een pleeggezin, en van de drie in totaal was er maar eentje waar het echt goed was. Als ik niet in een pleeggezin zat, woonde ik bij een tante. Die hetzelfde was als mijn moeder, het Tokkie-gezin. Veel verbaal geweld, gebrek aan respect en ik had ook totaal geen aansluiting met ze.
De hele basisschoolperiode was een hel. Heb op minimaal 15 scholen gezeten waarbij het kortste 1 uur was. Dan stond mijn moeder al voor de school met een taxi, want we moesten weer vluchten. Ik heb maar twee klassen volledig doorlopen, heb daardoor het gevoel dat ik kansen ben misgelopen. Bovendien was school ook een hel, ik ben altijd gepest, viel altijd buiten de boot. Overal waar ik kwam was ik anders, en omdat ik er altijd middenin een jaar binnenviel had ik geen aansluiting. Bovendien dachten de klasgenoten dat ik bepaalde priviliges had; ik kwam te laat, had nooit mijn eigen brood bij me waardoor ik dat moest krijgen van de juf/meester. Dat dat zo was omdat er gewoon niks was, kwam niet bij ze op.
Ik heb een tijd alleen gewoon als 11-jarige, en pas laat werd er aan de bel getrokken. Toen kwam er actie, ik werd weer in een gezin geplaatst en ik denk dat dat mijn redding was.
Mijn vader stelde absurd hoge eisen, ik deed het nooit goed. Mijn moeder was niet in staat om een kind op te voeden, en had vaak psychoses. Ik wist niet beter, ik zorgde dat ik direct uit school naar huis kwam (lukte niet want werd altijd achtervolgd), omdat ik bang was dat het er iets was gebeurd. En het gebeurde ook, ze deed zoveel zelfmoordpogingen dat het haast normaal leek.
Ik heb sinds jaren geen contact meer met mijn moeder, die al heel lang in een instelling zit en er niet meer uitkomt. Ik wil het niet meer, nadat zij het nodig vond om de mensen die mij hadden opgevangen enorm zwart te maken. Ze is voor mij geen moeder, en heeft zichzelf altijd op de eerste plaats gezet. Mijn jeugd is me afgepakt, ik heb door haar toedoen zoveel ellende moeten doormaken, dat ik het begrip niet meer heb.
Ze is geestelijk niet in orde, en ook behoorlijk simpel. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen, maar door haar foute keuzes ben ik nu al mijn hele leven aan het knokken om mijn hoofd boven water te houden. Mijn vader en mijn moeder hebben me verwekt, maar hebben het niet verdiend dat ik ze ook zo noem.
Degenen die mij hebben opgevoed, hebben die plaats ingenomen, omdat ze het verdiend hebben.
Ik ben enorm beschadigd, maar ik ben er nog. Het kost me alleen heel veel moeite en energie om er iets van te maken.
Ben ook bang dat ik op mijn moeder lijk (zoals hier eerder is besproken). Enige wat ik kan doen is zorgen dat ik de juiste keuzes maak, en zorg dat mijn zoon op de eerste plaats komt.
Ik wil niet de fouten maken die zij maakte, wat dat betreft is zij mijn voorbeeld van hoe het niet moet. Misschien ben ik daar te krampachtig mee bezig, maar het is angst. Mijn houvast, mijn leidraad.
Heel veel sterkte voor iedereen die hier zijn verhaal heeft neergezet, en heel veel wijsheid. Die is hier volop aanwezig.
Als ik het zo lees, is er veel herkenning en veel ongeloof.
Ik heb ook een slechte jeugd gehad, of beter gezegd, helemaal geen jeugd. Zo voelt het eigenlijk. Ik was altijd al een serieus kind, maar vraag mij af of ik zo ben gemaakt, of dat ik zo ben geboren. Die vraag stel ik mij regelmatig. Ik ben noodgedwongen snel volwassen moeten worden, gewoon om te kunnen overleven. Me staande te houden in de maatschappij, maar ook omdat er niemand anders was.
Mijn (van spaanse afkomst) vader en Nederlandse moeder gingen scheiden toen ik 7 was. Daaraan voorafgaand was er al veel ellende geweest. Mijn vader was agressief en mijn moeder kon er niet tegenop, zij was toen al psychiatrisch ziek. Daardoor heeft mijn broer veel in internaten, gezinnen en op straat zijn tijd doorgebracht. Mijn moeder kon niet alleen zijn, rende van de ene man naar de ander. Na een ontmoeting werd er al verhuisd, naar waar zo'n man ook woonde. Al gauw bleek dan dat zo'n man van het foute type was. Geestelijke en lichamelijke mishandeling, en we moesten vluchten. Ik heb in een aantal verschillende blijf-van-mijn lijf huizen gezeten. Mijn moeder werd met de regelmaat van de klok opgenomen, en dat moest ik naar een pleeggezin, en van de drie in totaal was er maar eentje waar het echt goed was. Als ik niet in een pleeggezin zat, woonde ik bij een tante. Die hetzelfde was als mijn moeder, het Tokkie-gezin. Veel verbaal geweld, gebrek aan respect en ik had ook totaal geen aansluiting met ze.
De hele basisschoolperiode was een hel. Heb op minimaal 15 scholen gezeten waarbij het kortste 1 uur was. Dan stond mijn moeder al voor de school met een taxi, want we moesten weer vluchten. Ik heb maar twee klassen volledig doorlopen, heb daardoor het gevoel dat ik kansen ben misgelopen. Bovendien was school ook een hel, ik ben altijd gepest, viel altijd buiten de boot. Overal waar ik kwam was ik anders, en omdat ik er altijd middenin een jaar binnenviel had ik geen aansluiting. Bovendien dachten de klasgenoten dat ik bepaalde priviliges had; ik kwam te laat, had nooit mijn eigen brood bij me waardoor ik dat moest krijgen van de juf/meester. Dat dat zo was omdat er gewoon niks was, kwam niet bij ze op.
Ik heb een tijd alleen gewoon als 11-jarige, en pas laat werd er aan de bel getrokken. Toen kwam er actie, ik werd weer in een gezin geplaatst en ik denk dat dat mijn redding was.
Mijn vader stelde absurd hoge eisen, ik deed het nooit goed. Mijn moeder was niet in staat om een kind op te voeden, en had vaak psychoses. Ik wist niet beter, ik zorgde dat ik direct uit school naar huis kwam (lukte niet want werd altijd achtervolgd), omdat ik bang was dat het er iets was gebeurd. En het gebeurde ook, ze deed zoveel zelfmoordpogingen dat het haast normaal leek.
Ik heb sinds jaren geen contact meer met mijn moeder, die al heel lang in een instelling zit en er niet meer uitkomt. Ik wil het niet meer, nadat zij het nodig vond om de mensen die mij hadden opgevangen enorm zwart te maken. Ze is voor mij geen moeder, en heeft zichzelf altijd op de eerste plaats gezet. Mijn jeugd is me afgepakt, ik heb door haar toedoen zoveel ellende moeten doormaken, dat ik het begrip niet meer heb.
Ze is geestelijk niet in orde, en ook behoorlijk simpel. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen, maar door haar foute keuzes ben ik nu al mijn hele leven aan het knokken om mijn hoofd boven water te houden. Mijn vader en mijn moeder hebben me verwekt, maar hebben het niet verdiend dat ik ze ook zo noem.
Degenen die mij hebben opgevoed, hebben die plaats ingenomen, omdat ze het verdiend hebben.
Ik ben enorm beschadigd, maar ik ben er nog. Het kost me alleen heel veel moeite en energie om er iets van te maken.
Ben ook bang dat ik op mijn moeder lijk (zoals hier eerder is besproken). Enige wat ik kan doen is zorgen dat ik de juiste keuzes maak, en zorg dat mijn zoon op de eerste plaats komt.
Ik wil niet de fouten maken die zij maakte, wat dat betreft is zij mijn voorbeeld van hoe het niet moet. Misschien ben ik daar te krampachtig mee bezig, maar het is angst. Mijn houvast, mijn leidraad.
Heel veel sterkte voor iedereen die hier zijn verhaal heeft neergezet, en heel veel wijsheid. Die is hier volop aanwezig.
vrijdag 18 juli 2008 om 12:23
Wow Julus, wat een verhaal. Moet even bezinken bij me. Hoe heb je het in vredesnaam klaargespeeld? Ok, je moest wel, maar toch...
Hoe gaat het nu met je? Heb je werk, een relatie, vrienden? Mooi om te lezen hoe belangrijk je zoon voor je is. Ik vind het wel jammer dat angst je nog zo regeert, dat je bang bent op je moeder te lijken. Hetgeen mij irreeel lijkt als ik lees wat je schrijft.
Eerlijk gezegd snap ik niet hoe men zo met een kind kan zeulen. De situatie destijds was volgens mij overduidelijk. Je hebt jezelf op moeten voeden, basisveiligheid was er niet en je werd ook nog ernstig verwaarloosd. Ik word pissig als ik er aan denk. Wat maken sommige mensen er toch een zooitje van. Bah.
"Als ik het zo lees, is er veel herkenning en ongeloof".
Wat bedoel je hiermee?
Verder mijn bewondering dat je het gered hebt. Ik geef je even geen knuffel omdat ik niet weet of je daar behoefte aan hebt. Misschien wil je het wat afstandelijker bekijken. Ik kijk uit naar je reactie!
Hoe gaat het nu met je? Heb je werk, een relatie, vrienden? Mooi om te lezen hoe belangrijk je zoon voor je is. Ik vind het wel jammer dat angst je nog zo regeert, dat je bang bent op je moeder te lijken. Hetgeen mij irreeel lijkt als ik lees wat je schrijft.
Eerlijk gezegd snap ik niet hoe men zo met een kind kan zeulen. De situatie destijds was volgens mij overduidelijk. Je hebt jezelf op moeten voeden, basisveiligheid was er niet en je werd ook nog ernstig verwaarloosd. Ik word pissig als ik er aan denk. Wat maken sommige mensen er toch een zooitje van. Bah.
"Als ik het zo lees, is er veel herkenning en ongeloof".
Wat bedoel je hiermee?
Verder mijn bewondering dat je het gered hebt. Ik geef je even geen knuffel omdat ik niet weet of je daar behoefte aan hebt. Misschien wil je het wat afstandelijker bekijken. Ik kijk uit naar je reactie!
vrijdag 18 juli 2008 om 13:29
Bedankt voor jullie hartelijke woorden,
ik merk dat ik het enorm lastig vind, om datgene te verwoorden wat ik in mijn hoofd heb zitten. Er speelt zoveel in mijn hoofd, dat ik het niet altijd goed op een rijtje krijg.
Hanke, ik bedoelde ermee dat ik veel herken uit jullie verhalen, en dat ik gewoon niet kan geloven dat dat ouders hun kinderen zoveel ellende kunnen aandoen. Ik weet ook wel, rationeel bekeken, dat het ze soms niet eens is aan te rekenen, omdat ze niet beter wisten, zelf geen goed voorbeeld hebben gehad. Maar dan nog..dan is het toch juist zo belangrijk om het met je eigen kind heel anders te doen?
Waar ik moeite mee heb, is dat ik nu eigenlijk ben geworden tot iemand waar ik niet zo blij mee ben. Ik ben een mens van uitersten, kan de middenweg niet vinden. Met mijn verstandelijke vermogens is niks mis, daar ben ik heel dankbaar voor, maar mijn gevoelsleven is een puinhoop.
Er is mij ooit verteld dat ik het heb gered vanwege mijn intelligentie, wat heel fijn is. Maar ik zou zo graag eens gewoon willen voelen. Willen weten wat normale gevoelens zijn. Ik kan dat onderscheid niet maken, ik weet niet wat goed voor me is, wat goed voelt, waar mijn grenzen liggen. Ik heb overleefd op mijn verstand, voor voelen was geen ruimte. Heb daarin een tijdlang een verkeerd voorbeeld gehad, of helemaal geen voorbeeld. Met als gevolg, dat ik situaties niet goed kan inschatten. Het werkt door in mijn werk, in mijn relatie, maar gek genoeg doe ik het met mijn zoon best goed.
Bij mij is het altijd alles of niets, zo is mij al vaak verteld door partners. En ik kan niet loslaten, ben doodsbang om de controle te verliezen.
Ik word enorm moe van die tegenstrijdigheden die mij kenmerken; ik weet heel goed wat ik wil, maar ben enorm onzeker. Ik ben assertief, maar durf niet echt voor mezelf op te komen, ik kan heel hard zijn, maar ook erg soft. Ik ben perfectionistisch, maar kan ook heel apatisch zijn. En dat botst. Het is niet alleen onduidelijk voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik wil het anderen erg naar de zin maken, maar kan ook enorm egoistisch zijn. Ik schiet in alles door.
Ik wilde niet op mijn moeder lijken, maar moet helaas constateren dat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt mbt mannen. Niet dat er geweld oid aan te pas kwam, maar het waren niet de mannen die bij me pasten. Ik had en heb altijd een man die zelf ook veel heeft meegemaakt, die geestelijk complex in elkaar zitten. Ik zoek ze niet op, maar ergens zal het heel vertrouwd voelen.
Ik woon samen, de relatie ging heel goed totdat hij vreemdging. Ben nu hard bezig om te kijken of we er nog uit kunnen komen, maar eigenlijk ben ik zo moe van alles. Ik zeg altijd; ik heb mijn portie al gehad, sla mijn deur maar over. Alles gaat moeilijk, ik moet altijd knokken voor iets. Ik heb een enorm doorzettingsvermogen, maar de koek is gewoon op nu. Niet dat ik ertussen uit wil piepen, maar ik wil gewoon niks.
Ik wil geen contact met mijn ouders omdat ik na jarenlang knokken het best redelijk voor elkaar heb, en ik ben bang dat zij alles weer overhoop gooien. Waar zij zijn, is ellende. Dus hou ik ze ver van mijn leven vandaan. Mijn vader neemt soms contact op, de verwijten vliegen me om de oren. Waarom ik nooit bel, en dan moet ik weer aanhoren wat ik allemaal fout doe en dat het mijn eigen schuld is. Waarom heb je hbo gedaan, universiteit is veel beter. Waarom heb je een huis gekocht, huren is veiliger. Je haar is te kort, langer staat beter.
Mijn vader is het typische voorbeeld van; I love you if you're perfect. En wat nog het meest steekt; ik moet een voorbeeld aan mijn moeder nemen...die zag er altijd zo goed gekleed uit, zo'n knappe vrouw. Hij en mijn moeder waren knappe mensen, vielen op elkaar vanwege elkaars uiterlijk. De rest deed niet terzake, hoe oppervlakkig. Ik neem het mezelf haast kwalijk dat ik niet dat ik niet die knappe mooie vrouw ben, die ik had moeten zijn met zulke ouders. Had me iig een mooi uiterlijk meegegeven, denk ik dan.
Waar ik vaak tegenaan loop, is dat ik soms helemaal niks voel. Schaam me ervoor. In zo'n periode twijfel ik dan, over mijn relatie. Ik kan niet vertrouwen op mijn gevoel, dus dan analyseer ik me helemaal suf en vertrouw ik erop dat het wel goed zit. Is dit voor iemand herkenbaar?
Feliciaatje, ik kwam jouw verhaal tegen. Wat een moeilijke en verwarrende tijd moet je nu doormaken. Zou het een oplossing kunnen zijn dat jij en je man tijdelijk uit elkaar gaan, zodat hij kan bedenken (en voelen) hoe dat voor hem is, en of hem dat brengt wat hij zo graag wil? Hij kan niet zonder je, maar kun je het niet toch forceren omdat het in jouw belang is?
Want jij trekt dit niet, hij is degene die er blijkbaar niet zoveel moeite mee heeft.
Ik vind het zo schrijnend dat jij nu weer- net zoals in je jeugd- moet knokken voor liefde. Ik hoop niet dat je denkt dat je het niet waard bent, om van gehouden te worden. Want dit ligt echt bij hem, niet bij jou. Misschien ben ik wel mosterd, omdat je al een beslissing hebt genomen?
Sterkte meid, met de strijd. Alles wat jij geeft, ga je terugkrijgen, daar ben ik van overtuigd.
ik merk dat ik het enorm lastig vind, om datgene te verwoorden wat ik in mijn hoofd heb zitten. Er speelt zoveel in mijn hoofd, dat ik het niet altijd goed op een rijtje krijg.
Hanke, ik bedoelde ermee dat ik veel herken uit jullie verhalen, en dat ik gewoon niet kan geloven dat dat ouders hun kinderen zoveel ellende kunnen aandoen. Ik weet ook wel, rationeel bekeken, dat het ze soms niet eens is aan te rekenen, omdat ze niet beter wisten, zelf geen goed voorbeeld hebben gehad. Maar dan nog..dan is het toch juist zo belangrijk om het met je eigen kind heel anders te doen?
Waar ik moeite mee heb, is dat ik nu eigenlijk ben geworden tot iemand waar ik niet zo blij mee ben. Ik ben een mens van uitersten, kan de middenweg niet vinden. Met mijn verstandelijke vermogens is niks mis, daar ben ik heel dankbaar voor, maar mijn gevoelsleven is een puinhoop.
Er is mij ooit verteld dat ik het heb gered vanwege mijn intelligentie, wat heel fijn is. Maar ik zou zo graag eens gewoon willen voelen. Willen weten wat normale gevoelens zijn. Ik kan dat onderscheid niet maken, ik weet niet wat goed voor me is, wat goed voelt, waar mijn grenzen liggen. Ik heb overleefd op mijn verstand, voor voelen was geen ruimte. Heb daarin een tijdlang een verkeerd voorbeeld gehad, of helemaal geen voorbeeld. Met als gevolg, dat ik situaties niet goed kan inschatten. Het werkt door in mijn werk, in mijn relatie, maar gek genoeg doe ik het met mijn zoon best goed.
Bij mij is het altijd alles of niets, zo is mij al vaak verteld door partners. En ik kan niet loslaten, ben doodsbang om de controle te verliezen.
Ik word enorm moe van die tegenstrijdigheden die mij kenmerken; ik weet heel goed wat ik wil, maar ben enorm onzeker. Ik ben assertief, maar durf niet echt voor mezelf op te komen, ik kan heel hard zijn, maar ook erg soft. Ik ben perfectionistisch, maar kan ook heel apatisch zijn. En dat botst. Het is niet alleen onduidelijk voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik wil het anderen erg naar de zin maken, maar kan ook enorm egoistisch zijn. Ik schiet in alles door.
Ik wilde niet op mijn moeder lijken, maar moet helaas constateren dat ik de verkeerde keuzes heb gemaakt mbt mannen. Niet dat er geweld oid aan te pas kwam, maar het waren niet de mannen die bij me pasten. Ik had en heb altijd een man die zelf ook veel heeft meegemaakt, die geestelijk complex in elkaar zitten. Ik zoek ze niet op, maar ergens zal het heel vertrouwd voelen.
Ik woon samen, de relatie ging heel goed totdat hij vreemdging. Ben nu hard bezig om te kijken of we er nog uit kunnen komen, maar eigenlijk ben ik zo moe van alles. Ik zeg altijd; ik heb mijn portie al gehad, sla mijn deur maar over. Alles gaat moeilijk, ik moet altijd knokken voor iets. Ik heb een enorm doorzettingsvermogen, maar de koek is gewoon op nu. Niet dat ik ertussen uit wil piepen, maar ik wil gewoon niks.
Ik wil geen contact met mijn ouders omdat ik na jarenlang knokken het best redelijk voor elkaar heb, en ik ben bang dat zij alles weer overhoop gooien. Waar zij zijn, is ellende. Dus hou ik ze ver van mijn leven vandaan. Mijn vader neemt soms contact op, de verwijten vliegen me om de oren. Waarom ik nooit bel, en dan moet ik weer aanhoren wat ik allemaal fout doe en dat het mijn eigen schuld is. Waarom heb je hbo gedaan, universiteit is veel beter. Waarom heb je een huis gekocht, huren is veiliger. Je haar is te kort, langer staat beter.
Mijn vader is het typische voorbeeld van; I love you if you're perfect. En wat nog het meest steekt; ik moet een voorbeeld aan mijn moeder nemen...die zag er altijd zo goed gekleed uit, zo'n knappe vrouw. Hij en mijn moeder waren knappe mensen, vielen op elkaar vanwege elkaars uiterlijk. De rest deed niet terzake, hoe oppervlakkig. Ik neem het mezelf haast kwalijk dat ik niet dat ik niet die knappe mooie vrouw ben, die ik had moeten zijn met zulke ouders. Had me iig een mooi uiterlijk meegegeven, denk ik dan.
Waar ik vaak tegenaan loop, is dat ik soms helemaal niks voel. Schaam me ervoor. In zo'n periode twijfel ik dan, over mijn relatie. Ik kan niet vertrouwen op mijn gevoel, dus dan analyseer ik me helemaal suf en vertrouw ik erop dat het wel goed zit. Is dit voor iemand herkenbaar?
Feliciaatje, ik kwam jouw verhaal tegen. Wat een moeilijke en verwarrende tijd moet je nu doormaken. Zou het een oplossing kunnen zijn dat jij en je man tijdelijk uit elkaar gaan, zodat hij kan bedenken (en voelen) hoe dat voor hem is, en of hem dat brengt wat hij zo graag wil? Hij kan niet zonder je, maar kun je het niet toch forceren omdat het in jouw belang is?
Want jij trekt dit niet, hij is degene die er blijkbaar niet zoveel moeite mee heeft.
Ik vind het zo schrijnend dat jij nu weer- net zoals in je jeugd- moet knokken voor liefde. Ik hoop niet dat je denkt dat je het niet waard bent, om van gehouden te worden. Want dit ligt echt bij hem, niet bij jou. Misschien ben ik wel mosterd, omdat je al een beslissing hebt genomen?
Sterkte meid, met de strijd. Alles wat jij geeft, ga je terugkrijgen, daar ben ik van overtuigd.
vrijdag 18 juli 2008 om 19:23
Lieve Julus,
Dat is ook niet niks, wat jij allemaal al hebt meegemaakt... En nu moet je weer knokken voor een belangrijke relatie in je leven.
Heel sterk dat je je relatie niet direct wil opgeven, dat je wil vechten voor jullie samen!
Dat even niets voelen ken ik wel. Er zijn tijden geweest dat ik nergens een traan om kon laten. Het leek wel of ik alles van een afstandje bekeek, alsof ik zelf 'op' was, alsof mijn gevoel op was. Alsof iemand te veel van mijn gevoelsrekening heeft opgenomen, waardoor ik rood sta. Ik heb het wel dat het op een gegeven moment dubbel en dwars terug komt; ik hoef dan maar een zielig liedje te horen, en de waterlanders stromen zo hard, het lijkt wel of ik niet meer kan stoppen! Heb jij dat dan ook?
Ik lees wel in je posts dat je een lieve vrouw bent, die erg met anderen begaan is. Ik lees wel vaker posts van jou op het forum en vind dat je goed advies geeft en je erg kan inleven in ieders problemen, klein of groot.
Ik hoop dat je steun vindt die je nodig hebt bij ons 'groepje'.
Dat is ook niet niks, wat jij allemaal al hebt meegemaakt... En nu moet je weer knokken voor een belangrijke relatie in je leven.
Heel sterk dat je je relatie niet direct wil opgeven, dat je wil vechten voor jullie samen!
Dat even niets voelen ken ik wel. Er zijn tijden geweest dat ik nergens een traan om kon laten. Het leek wel of ik alles van een afstandje bekeek, alsof ik zelf 'op' was, alsof mijn gevoel op was. Alsof iemand te veel van mijn gevoelsrekening heeft opgenomen, waardoor ik rood sta. Ik heb het wel dat het op een gegeven moment dubbel en dwars terug komt; ik hoef dan maar een zielig liedje te horen, en de waterlanders stromen zo hard, het lijkt wel of ik niet meer kan stoppen! Heb jij dat dan ook?
Ik lees wel in je posts dat je een lieve vrouw bent, die erg met anderen begaan is. Ik lees wel vaker posts van jou op het forum en vind dat je goed advies geeft en je erg kan inleven in ieders problemen, klein of groot.
Ik hoop dat je steun vindt die je nodig hebt bij ons 'groepje'.
vrijdag 18 juli 2008 om 19:56
Kon ik maar wat meer dan mijn virtuele armen om jullie heenslaan.
Ik lees mee en de rillingen lopen nog steeds over mijn lijf.
Artemis, wat zeg je toch een mooie dingen. Ik snap altijd zo goed wat je bedoelt. Te veel opnemen van je gevoelsrekening, wat goed uitgedrukt en wat is dat inderdaad een goede beschrijving van hoe dat voelt.....
Hanke, Artemis, Feliciaatje, Miss Mara, Julusje en alle anderen hier;
Ik lees mee en de rillingen lopen nog steeds over mijn lijf.
Artemis, wat zeg je toch een mooie dingen. Ik snap altijd zo goed wat je bedoelt. Te veel opnemen van je gevoelsrekening, wat goed uitgedrukt en wat is dat inderdaad een goede beschrijving van hoe dat voelt.....
Hanke, Artemis, Feliciaatje, Miss Mara, Julusje en alle anderen hier;
vrijdag 18 juli 2008 om 19:56
vrijdag 18 juli 2008 om 20:10
Ook voor jou een dikke Setter. Ik vind het heel erg te horen dat je het topic even niet aankon, dan zul je het nu vast moeilijk hebben. Als je het van je af wil schrijven, dan kom maar op.
Julus, wat een in en in triest verhaal. Er staan hier al heel wat verhalen, maar ik blijf me gewoon verbazen over wat ouders hun kinderen aan kunnen doen. Ook ik lees in je post dat je een lieve vrouw bent, en ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen in de moeilijke tijd die je nu weer door moet maken.
Julus, wat een in en in triest verhaal. Er staan hier al heel wat verhalen, maar ik blijf me gewoon verbazen over wat ouders hun kinderen aan kunnen doen. Ook ik lees in je post dat je een lieve vrouw bent, en ik wil je heel veel sterkte en wijsheid wensen in de moeilijke tijd die je nu weer door moet maken.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 18 juli 2008 om 21:01
quote:setter schreef op 18 juli 2008 @ 19:56:
en hier bij mij, na een paar weken hier niet te zijn geweest omdat ik dat domweg eventjes niet aankon. Ik ben inmiddels bijgelezen, maar ik heb even geen woorden. Alleen maar tranen.....heel veel sterkte iedereen hier! Ik denk aan jullie!
(f) Setter
Setter, ik miste je al. Goed je te lezen, logisch dat je even niet weet wat te zeggen. Ik heb het niet vaak maar ook ik sta gewoon met mijn bek vol tanden van de geschiedenissen hier.
Liefs voor jou (f)
en hier bij mij, na een paar weken hier niet te zijn geweest omdat ik dat domweg eventjes niet aankon. Ik ben inmiddels bijgelezen, maar ik heb even geen woorden. Alleen maar tranen.....heel veel sterkte iedereen hier! Ik denk aan jullie!
(f) Setter
Setter, ik miste je al. Goed je te lezen, logisch dat je even niet weet wat te zeggen. Ik heb het niet vaak maar ook ik sta gewoon met mijn bek vol tanden van de geschiedenissen hier.
Liefs voor jou (f)
vrijdag 18 juli 2008 om 21:37
Hoi Artemis: Je bent een geweldige vrouw die nu weer een goed gevoel aan de mensen hier kan geven.
Hoi Julus: Jij bent niet zoals je ouders. Jij GEEFT om de mensen! Wat een miserie maar het kenmerkt een sterke vrouw met een goed verstand om zo een verhaal te kunnen vertellen en je kan goed analyseren hoe het zit. Met zo een gebrekkige ouderlijke zorg is het moeilijk om er ongeschonden uit te komen. Vertel hier gerust je verhaal, mijn ervaring is dat hier heel lieve mensen zitten die zelf ook de nodige ervaring hebben. Lucht je hart, dat helpt en misschien dat je hier een bruikbare tip hoort. Je bent zeker niet dom en je hoeft je niet te schamen. Het is JOUW verdienste dat je al zover bent gekomen. Want je bent al ver! Het is heerlijk te lezen dat je alles inzet om je zoon goed op te voeden. Liefde is alles wat een stevige basis legt voor een gelukkige jeugd. High Five en een mega-dikke knuffel voor jou!
Hoi Hanke, Jij bent ECHT lief. Ik merk dat je het meent en dat doet goed! Keep up the good work en laat je er niet onder werken. Je bent een gewaardeerde vriendin. Niet alleen van mij maar van iedereen die je zo fijn steunt!
Aan iedereen die hier leest: bedankt voor jullie begrip en medeleven. En iedereen die net zulke ervaringen hebben of van gelijke strekking: welkom. Je kan rekenen op warmte en gemeend meedenken en steun. Dat weet ik zeker!
Hoi Julus: Jij bent niet zoals je ouders. Jij GEEFT om de mensen! Wat een miserie maar het kenmerkt een sterke vrouw met een goed verstand om zo een verhaal te kunnen vertellen en je kan goed analyseren hoe het zit. Met zo een gebrekkige ouderlijke zorg is het moeilijk om er ongeschonden uit te komen. Vertel hier gerust je verhaal, mijn ervaring is dat hier heel lieve mensen zitten die zelf ook de nodige ervaring hebben. Lucht je hart, dat helpt en misschien dat je hier een bruikbare tip hoort. Je bent zeker niet dom en je hoeft je niet te schamen. Het is JOUW verdienste dat je al zover bent gekomen. Want je bent al ver! Het is heerlijk te lezen dat je alles inzet om je zoon goed op te voeden. Liefde is alles wat een stevige basis legt voor een gelukkige jeugd. High Five en een mega-dikke knuffel voor jou!
Hoi Hanke, Jij bent ECHT lief. Ik merk dat je het meent en dat doet goed! Keep up the good work en laat je er niet onder werken. Je bent een gewaardeerde vriendin. Niet alleen van mij maar van iedereen die je zo fijn steunt!
Aan iedereen die hier leest: bedankt voor jullie begrip en medeleven. En iedereen die net zulke ervaringen hebben of van gelijke strekking: welkom. Je kan rekenen op warmte en gemeend meedenken en steun. Dat weet ik zeker!
vrijdag 18 juli 2008 om 22:57
Ik herken het, ik noem mezelf enigszins emotioneel incontinent.
Reken er maar op dat als ik een avondje tv kijk, dat ik minstens 2 keer ergens om zit te grienen. Maar ik vind het niet erg, gewoon een golf van emotie. Is menselijk en gaat wel weer over.
Julus, sorry dat het er zo bot uitkomt, maar wat gedraagt je vader zich als een hufter zeg! Alleen zijn 'liefde' geven op zijn voorwaarden. Je afbranden op je uiterlijk, zeiken over je woonsituatie. Makkelijk hoor, jou het probleem maken en zo zijn handelen goedpraten. Lijkt me heel gezond om uit zijn buurt te blijven.
Dutchbelg, thankz. Ik kan jou ook wel waarderen
Reken er maar op dat als ik een avondje tv kijk, dat ik minstens 2 keer ergens om zit te grienen. Maar ik vind het niet erg, gewoon een golf van emotie. Is menselijk en gaat wel weer over.
Julus, sorry dat het er zo bot uitkomt, maar wat gedraagt je vader zich als een hufter zeg! Alleen zijn 'liefde' geven op zijn voorwaarden. Je afbranden op je uiterlijk, zeiken over je woonsituatie. Makkelijk hoor, jou het probleem maken en zo zijn handelen goedpraten. Lijkt me heel gezond om uit zijn buurt te blijven.
Dutchbelg, thankz. Ik kan jou ook wel waarderen
zaterdag 19 juli 2008 om 08:36
Lieve Setter, dikke
Als je het zelf weer aan kan, zijn we er voor je...
Extrahalo, ook een dikke voor jou. Het is niet zo simpel inderdaad, om je gevoel te volgen als je niet weet wat je gevoel je wil zeggen...
Leo, dank je voor je lieve woorden!
Voor iedereen hier een hele dikke en
Ben zelf een weekje weg, maar kom natuurlijk volgende week weer hier langs!
Als je het zelf weer aan kan, zijn we er voor je...
Extrahalo, ook een dikke voor jou. Het is niet zo simpel inderdaad, om je gevoel te volgen als je niet weet wat je gevoel je wil zeggen...
Leo, dank je voor je lieve woorden!
Voor iedereen hier een hele dikke en
Ben zelf een weekje weg, maar kom natuurlijk volgende week weer hier langs!
zaterdag 19 juli 2008 om 18:49
quote:eleonora schreef op 18 juli 2008 @ 21:01:
[...]
Setter, ik miste je al. Goed je te lezen, logisch dat je even niet weet wat te zeggen. Ik heb het niet vaak maar ook ik sta gewoon met mijn bek vol tanden van de geschiedenissen hier.
Liefs voor jou (f)
Dank je wel voor je lieve woorden, je bent zo'n schat!
Artemis, jij ook bedankt voor je lieve woorden!
En laat ik Zusje78 niet vergeten! Lief ben je!
En alle anderen hier: wat zijn jullie sterk en wat hebben jullie een hoop nare dingen beleefd, tranen hier bij al jullie verhalen!
Ik wéét gewoon dat als ik dit topic open er tranen gaan vloeien. Onverbiddelijk. Binnen 10 seconden. En dat kan ik niet altijd maar. Ik ben juist zo goed bezig met alles een plek te geven en dat lukt best aardig. Mijn moeder drijft steeds verder van mij weg en dat voelt goed, dat geeft me rust.
Toen ik brak met mijn moeder ben ik mijn vader ook kwijtgeraakt en dat was rot. Heel rot. Een half jaar geleden hoorde ik dat hij in het ziekenhuis lag omdat hij gevallen was en zijn been bont en blauw had en niet meer kon lopen. Hij had ernstige bloedarmoede, had al 2 liter bloed gekregen en nog steeds ging het niet goed met hem. Hij heeft diabetes, hij is bijna 77 jaar, en als je dan ten val komt en je been zo beschadigt is het maar de vraag of het dan nog goed komt.
Mijn broer smste mij dat hij in het ziekenhuis lag en ik ben me rotgeschrokken. Voor het eerst na 4,5 jaar radiostilte ben ik naar hem toe gegaan in het ziekenhuis en hij was net zo ontroerd als ik. Hij liet dat natuurlijk maar nauwelijks merken, want 'mannen huilen niet' natuurlijk Arme arme man.....dat hij moest huilen maar dat niet deed.... Ik liet me niet tegenhouden....ik heb zijn hand gepakt en niet meer losgelaten dat eerste uur. God wat was ik bang dat ik hem kwijt zou raken!
Vanaf dat moment ging ik bijna elke week naar hem toe gedurende 3 maanden. Eerst in het ziekenhuis, daarna in het revalidatiecentrum, dan weer ziekenhuis, weer terug naar revalidatiecentrum.....tot hij begin april voorgoed naar huis mocht. Ik heb hem een e-card gestuurd waar ik na 5 weken een reactie op kreeg: een mailtje van 5 zinnetjes. Ik heb hem vervolgens maar weer een e-card gestuurd met daarin de uitnodiging om eens te gaan wandelen met onze honden in het bos, maar ik heb nog steeds niks gehoord. We zijn inmiddels 3,5 maand verder en ik probeer me erbij neer te leggen dat ik weinig tot niets meer van hem ga horen. En dat is zo verdomde moeilijk ik mis hem.
Mijn vader en ik konden het altijd prima vinden toen ik nog klein was. We lijken enorm op elkaar en begrepen elkaar altijd zonder woorden en daar was mijn moeder enorm jaloers op. Ze heeft me mijn hele leven tegen mijn vader in het harnas proberen te jagen maar dat is haar nooit gelukt. Omdat ik diep van binnen dondersgoed wist dat zij de in- en ingemene heks was en niet hij, omdat ik domweg wist hoe hij is. Hoe lief en zacht van karakter. Zijn enige 'minpunt' (als ik dat al zo mag noemen) is dat hij geen gevoelens toont, domweg omdat hij niet weet hoe dat moet.
Hij komt uit een hele nare achtergrond. Hij is in 1931 geboren in een katholiek gezin en zijn ouders gingen scheiden toen hij een jaar of 7 was. In die tijd een enorme schande! Destijds moest je nog toestemming vragen aan de paus, dus als je die kreeg was er wel wat heel ernstigs aan de hand. Mijn vader was in de jaren 30 dus al een kind uit een gebroken gezin. Arme man.... hij heeft zijn vader nooit meer gezien. Die is gestorven in 1944 bij een bombardement.
Zijn moeder is na de oorlog hertrouwd met een weduwnaar met 5 kinderen, die met zijn allen ineens bij elkaar gingen wonen. Mijn vader had daar moeite mee. Daar komt nog bij dat zijn moeder stapeldol was op haar dochter en mijn vader behoorlijk achterstelde. Zijn nieuwe stiefvader was van hetzelfde laken een pak. Hij vond mijn vader een slappe zak, een sul, dom en naief.
Mijn vader komt eigenlijk uit dezelfde achtergrond als wij hier met zijn allen....
Geen wonder dat hij zijn gevoelens binnen hield, ik vind dat niet meer dan logisch. Als je altijd het gevoel hebt dat je er niet bijhoort, dat je gezien wordt als een domme oetlul, dan hou je je mond wel dicht!
Hij trouwde met een kopie van zijn moeder, dus hij viel van de regen in de drup. Ergens gaat mijn hart naar hem uit, gun ik hem zoveel geborgenheid, warmte, liefde, plezier. Aan de andere kant weet ik dat hij hier zelf voor gekozen heeft en dat nog steeds doet. Ze waren twee weken geleden 47 jaar getrouwd. Onvoorstelbaar.
Maar toch mis ik hem, ik denk iedere dag aan hem, droom soms over hem. Maar hij is zo onbereikbaar voor mij. Ik probeer het een plek te geven maar dat lukt nog niet best.
[...]
Setter, ik miste je al. Goed je te lezen, logisch dat je even niet weet wat te zeggen. Ik heb het niet vaak maar ook ik sta gewoon met mijn bek vol tanden van de geschiedenissen hier.
Liefs voor jou (f)
Dank je wel voor je lieve woorden, je bent zo'n schat!
Artemis, jij ook bedankt voor je lieve woorden!
En laat ik Zusje78 niet vergeten! Lief ben je!
En alle anderen hier: wat zijn jullie sterk en wat hebben jullie een hoop nare dingen beleefd, tranen hier bij al jullie verhalen!
Ik wéét gewoon dat als ik dit topic open er tranen gaan vloeien. Onverbiddelijk. Binnen 10 seconden. En dat kan ik niet altijd maar. Ik ben juist zo goed bezig met alles een plek te geven en dat lukt best aardig. Mijn moeder drijft steeds verder van mij weg en dat voelt goed, dat geeft me rust.
Toen ik brak met mijn moeder ben ik mijn vader ook kwijtgeraakt en dat was rot. Heel rot. Een half jaar geleden hoorde ik dat hij in het ziekenhuis lag omdat hij gevallen was en zijn been bont en blauw had en niet meer kon lopen. Hij had ernstige bloedarmoede, had al 2 liter bloed gekregen en nog steeds ging het niet goed met hem. Hij heeft diabetes, hij is bijna 77 jaar, en als je dan ten val komt en je been zo beschadigt is het maar de vraag of het dan nog goed komt.
Mijn broer smste mij dat hij in het ziekenhuis lag en ik ben me rotgeschrokken. Voor het eerst na 4,5 jaar radiostilte ben ik naar hem toe gegaan in het ziekenhuis en hij was net zo ontroerd als ik. Hij liet dat natuurlijk maar nauwelijks merken, want 'mannen huilen niet' natuurlijk Arme arme man.....dat hij moest huilen maar dat niet deed.... Ik liet me niet tegenhouden....ik heb zijn hand gepakt en niet meer losgelaten dat eerste uur. God wat was ik bang dat ik hem kwijt zou raken!
Vanaf dat moment ging ik bijna elke week naar hem toe gedurende 3 maanden. Eerst in het ziekenhuis, daarna in het revalidatiecentrum, dan weer ziekenhuis, weer terug naar revalidatiecentrum.....tot hij begin april voorgoed naar huis mocht. Ik heb hem een e-card gestuurd waar ik na 5 weken een reactie op kreeg: een mailtje van 5 zinnetjes. Ik heb hem vervolgens maar weer een e-card gestuurd met daarin de uitnodiging om eens te gaan wandelen met onze honden in het bos, maar ik heb nog steeds niks gehoord. We zijn inmiddels 3,5 maand verder en ik probeer me erbij neer te leggen dat ik weinig tot niets meer van hem ga horen. En dat is zo verdomde moeilijk ik mis hem.
Mijn vader en ik konden het altijd prima vinden toen ik nog klein was. We lijken enorm op elkaar en begrepen elkaar altijd zonder woorden en daar was mijn moeder enorm jaloers op. Ze heeft me mijn hele leven tegen mijn vader in het harnas proberen te jagen maar dat is haar nooit gelukt. Omdat ik diep van binnen dondersgoed wist dat zij de in- en ingemene heks was en niet hij, omdat ik domweg wist hoe hij is. Hoe lief en zacht van karakter. Zijn enige 'minpunt' (als ik dat al zo mag noemen) is dat hij geen gevoelens toont, domweg omdat hij niet weet hoe dat moet.
Hij komt uit een hele nare achtergrond. Hij is in 1931 geboren in een katholiek gezin en zijn ouders gingen scheiden toen hij een jaar of 7 was. In die tijd een enorme schande! Destijds moest je nog toestemming vragen aan de paus, dus als je die kreeg was er wel wat heel ernstigs aan de hand. Mijn vader was in de jaren 30 dus al een kind uit een gebroken gezin. Arme man.... hij heeft zijn vader nooit meer gezien. Die is gestorven in 1944 bij een bombardement.
Zijn moeder is na de oorlog hertrouwd met een weduwnaar met 5 kinderen, die met zijn allen ineens bij elkaar gingen wonen. Mijn vader had daar moeite mee. Daar komt nog bij dat zijn moeder stapeldol was op haar dochter en mijn vader behoorlijk achterstelde. Zijn nieuwe stiefvader was van hetzelfde laken een pak. Hij vond mijn vader een slappe zak, een sul, dom en naief.
Mijn vader komt eigenlijk uit dezelfde achtergrond als wij hier met zijn allen....
Geen wonder dat hij zijn gevoelens binnen hield, ik vind dat niet meer dan logisch. Als je altijd het gevoel hebt dat je er niet bijhoort, dat je gezien wordt als een domme oetlul, dan hou je je mond wel dicht!
Hij trouwde met een kopie van zijn moeder, dus hij viel van de regen in de drup. Ergens gaat mijn hart naar hem uit, gun ik hem zoveel geborgenheid, warmte, liefde, plezier. Aan de andere kant weet ik dat hij hier zelf voor gekozen heeft en dat nog steeds doet. Ze waren twee weken geleden 47 jaar getrouwd. Onvoorstelbaar.
Maar toch mis ik hem, ik denk iedere dag aan hem, droom soms over hem. Maar hij is zo onbereikbaar voor mij. Ik probeer het een plek te geven maar dat lukt nog niet best.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
