Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 23 juli 2008 om 22:56
Je hebt gelijk, ik zag net al idd dat ik het wat krom geformuleerd had... 'wiens ouders weinig tot geen aanleiding tot genieten gegeven hebben' was misschien beter geweest. Maar klinkt ook nog zo eufemistisch als je al die verhalen leest...
hoe voel jij je trouwens, Feliciaatje? Beetje rust in je hoofd?
hoe voel jij je trouwens, Feliciaatje? Beetje rust in je hoofd?
woensdag 23 juli 2008 om 23:00
quote:elninjoo schreef op 23 juli 2008 @ 22:47:
Mijn ouders betekenen alles voor mij. Ze hebben mij 'n goede kindertijd gegeven met liefde, aandacht en kansen voor mijn toekomst. Uiteraard zijn er ook woelige tijden geweest tijdens mijn pubertijd. Maar sinds we als volwassenen met elkaar om kunnen gaan is de band alleen maar sterker geworden. En hoe ouder ik word (en dus ook mijn ouders) ben ik bewust heel dankbaar voor alles wat we nog samen kunnen doen. Het kan zomaar opeens voorbij zijn. Geniet van alle momenten met je ouders je hebt maar één vader en één moeder.
Heb je één letter gelezen van wat hier besproken wordt, al bijna 30 pagina's lang?
Je posting is aardig aan het adres van jouw ouders maar volkomen misplaatst in dit topic. De mensen die hier schrijven zijn veelal door een hel gegaan in hun jeugd en soms is er van een jeugd zelfs nauwelijks sprake.
Vooral je laatste zin is bijzonder kwetsend voor een aantal mensen hier.
Lees je even wat beter in voor je reageert zou ik zeggen.
Mijn ouders betekenen alles voor mij. Ze hebben mij 'n goede kindertijd gegeven met liefde, aandacht en kansen voor mijn toekomst. Uiteraard zijn er ook woelige tijden geweest tijdens mijn pubertijd. Maar sinds we als volwassenen met elkaar om kunnen gaan is de band alleen maar sterker geworden. En hoe ouder ik word (en dus ook mijn ouders) ben ik bewust heel dankbaar voor alles wat we nog samen kunnen doen. Het kan zomaar opeens voorbij zijn. Geniet van alle momenten met je ouders je hebt maar één vader en één moeder.
Heb je één letter gelezen van wat hier besproken wordt, al bijna 30 pagina's lang?
Je posting is aardig aan het adres van jouw ouders maar volkomen misplaatst in dit topic. De mensen die hier schrijven zijn veelal door een hel gegaan in hun jeugd en soms is er van een jeugd zelfs nauwelijks sprake.
Vooral je laatste zin is bijzonder kwetsend voor een aantal mensen hier.
Lees je even wat beter in voor je reageert zou ik zeggen.
woensdag 23 juli 2008 om 23:06
Ik vond het eerlijk gezegd eigenlijk heel goed de lading dekken MissMara .
Ik geniet van mijn kind, van mijn vrienden, van bepaalde familieleden, van de liefde, aandacht, gesprekken die er kunnen zijn. Van wat er gedeeld wordt.
Dus niks mis met de formulering!
En het is druk in mijn hoofd. Heel druk. Maar het is vooral opruimen merk ik. De algemene tendens blijft hetzelfde: ik wil en verdien meer. Punt. Geen concessies meer. Lief van je dat je ernaar vraagt .
Ik geniet van mijn kind, van mijn vrienden, van bepaalde familieleden, van de liefde, aandacht, gesprekken die er kunnen zijn. Van wat er gedeeld wordt.
Dus niks mis met de formulering!
En het is druk in mijn hoofd. Heel druk. Maar het is vooral opruimen merk ik. De algemene tendens blijft hetzelfde: ik wil en verdien meer. Punt. Geen concessies meer. Lief van je dat je ernaar vraagt .
woensdag 23 juli 2008 om 23:17
Vind ik heel bijzonder en (ook weer) inspirerend, dat je dat zo sterk voelt, Felicia. Dat je meer wilt en verdient en geen concessies meer wilt doen. DIe rust komt wel weer terug in je hoofd!
Leo, je slaat denk ik de spijker op z'n kop: Elninjoo kiest in feite niet de kant van de (beschadigde) kinderen die hier posten. Maar dat verwondert me niet, want de hele dag is ze al in een felle discussie verwikkeld (topic 'Kinderen ongewenst?') over hoe irritant kinderen zijn en dat ze eigenlijk zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd zouden moeten worden. Misschien dat deze hangplek voor oudere jongeren iets dergelijks oproept.
Leo, je slaat denk ik de spijker op z'n kop: Elninjoo kiest in feite niet de kant van de (beschadigde) kinderen die hier posten. Maar dat verwondert me niet, want de hele dag is ze al in een felle discussie verwikkeld (topic 'Kinderen ongewenst?') over hoe irritant kinderen zijn en dat ze eigenlijk zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd zouden moeten worden. Misschien dat deze hangplek voor oudere jongeren iets dergelijks oproept.
woensdag 23 juli 2008 om 23:20
Daar moest ik ook aan denken MissMara. Terwijl ik precies het kind was door mijn jeugd wat ze goed had kunnen tolereren: stil, lief, makkelijk, flexibel, volgzaam, beleefd. Echt om akelig van te worden als ik eraan terugdenk. Heb ik veel liever mijn dochter met goede kleuterbuien. Hoezee voor kinderen die kind kunnen en durven te zijn!
donderdag 24 juli 2008 om 11:51
Happyme, wat heerlijk dat jij nu een vrouw hebt die je waardeert om wie jij bent, en v.v. natuurlijk. Ik denk, dat door alle negatieve ervaringen, het ons allemaal iets positiefs heeft opgeleverd; namelijk dat we niet zo snel zullen veroordelen. Dat je iedereen op waarde schat, met alle tekortkomingen. En de bereidheid hebt om iemand de kans te geven om het beste te laten zien. Eindeloos geduld tonen en ervoor vechten.
Maar helaas betekent dat soms ook, dat je over je eigen grenzen heen gaat. Juist uit enorme loyaliteit.
Ik wilde mijn ouders pleasen, maar lukte natuurlijk niet. Daarna wilde ik alles en iedereen pleasen, ik ben een people-pleaser. Maar ik vergat mezelf eigenlijk. En dan is het zo heerlijk dat je niet hoeft te pleasen, maar dat iemand je gewoon neemt zoals je bent.
Ik heb een soort van standaard zinnetje dat ik tegen mijn zoon zeg; hoe boos ik ook op je ben, ik hou toch van je. Ik ben nu even boos om wat je doet, maar ik vind je toch lief.
Iedereen heeft het recht om even boos te zijn op een ander, jij bent soms ook boos op mij. Dat mag. Maar wij vinden elkaar altijd lief.
Ik hoop dat hij zich hierdoor veilig voelt, dat basisvertrouwen dat ik hem nooit zal laten vallen, wat hij ook doet.
Niet onder voorwaarden, gewoon onvoorwaardelijk. Want dat is normaal. Ik ben er om hem te laten leren van zijn fouten, hem te sturen, Ik veroordeel hem niet, ik probeer hem in te laten zien wat er misging en wat er beter kan.
Dat doe ik trouwens ook in mijn relatie, kan dat niet zo goed scheiden geloof ik...
Elmervrouw, wat fijn dat zo'n lijflied je helpt. We zoeken allemaal naar iets waar we ons aan vast kunnen houden. Om positief te blijven ook al lijkt het uitzichtloos.
Feliciaatje; ik denk dat jij alles op alles hebt gezet. Hij wil wel, maar krijgt het niet voor elkaar. En inderdaad; als je iets wilt, dan doe je het, maakt niet uit hoe, als het maar lukt.
Maar hij mist die daadkracht, helaas. Mag ik vragen hoelang jullie samen zijn?
En wat zijn je concrete stappen, of is dat nog te ver weg?
Maar helaas betekent dat soms ook, dat je over je eigen grenzen heen gaat. Juist uit enorme loyaliteit.
Ik wilde mijn ouders pleasen, maar lukte natuurlijk niet. Daarna wilde ik alles en iedereen pleasen, ik ben een people-pleaser. Maar ik vergat mezelf eigenlijk. En dan is het zo heerlijk dat je niet hoeft te pleasen, maar dat iemand je gewoon neemt zoals je bent.
Ik heb een soort van standaard zinnetje dat ik tegen mijn zoon zeg; hoe boos ik ook op je ben, ik hou toch van je. Ik ben nu even boos om wat je doet, maar ik vind je toch lief.
Iedereen heeft het recht om even boos te zijn op een ander, jij bent soms ook boos op mij. Dat mag. Maar wij vinden elkaar altijd lief.
Ik hoop dat hij zich hierdoor veilig voelt, dat basisvertrouwen dat ik hem nooit zal laten vallen, wat hij ook doet.
Niet onder voorwaarden, gewoon onvoorwaardelijk. Want dat is normaal. Ik ben er om hem te laten leren van zijn fouten, hem te sturen, Ik veroordeel hem niet, ik probeer hem in te laten zien wat er misging en wat er beter kan.
Dat doe ik trouwens ook in mijn relatie, kan dat niet zo goed scheiden geloof ik...
Elmervrouw, wat fijn dat zo'n lijflied je helpt. We zoeken allemaal naar iets waar we ons aan vast kunnen houden. Om positief te blijven ook al lijkt het uitzichtloos.
Feliciaatje; ik denk dat jij alles op alles hebt gezet. Hij wil wel, maar krijgt het niet voor elkaar. En inderdaad; als je iets wilt, dan doe je het, maakt niet uit hoe, als het maar lukt.
Maar hij mist die daadkracht, helaas. Mag ik vragen hoelang jullie samen zijn?
En wat zijn je concrete stappen, of is dat nog te ver weg?
donderdag 24 juli 2008 om 11:58
Elmervrouw, erg is dat he, die voortdurende angst. Het werkt verlammend, en het is zo'n slechte raadgever. Het maakt een hoop kapot. Het werkt zo belemmerend, maar ja, hoe kom je er vanaf?
Ik denk dat onze ouders teveel bagage met zich meedroegen, en gewoon niet meer konden genieten van hun kinderen. Hun rugzak was te zwaar, het leven was te zwaar. En dan kunnen kinderen het je heel moeilijk maken. Mijn moeder had geen kinderen moeten krijgen, zo simpel is het.
Ze had niet de intelligentie om te bedenken dat dat niet goed zou uitpakken, deed gewoon wat veel mensen doen. Ervoor gaan en kijken hoe het loopt. Zij zocht de liefde die ze nooit had gekregen bij mannen, net als vele anderen dat doen. En daar komen kinderen van. Ik moet dankbaar zijn dat er een kinderbescherming bestaat, had erger gekund.
Ik denk dat onze ouders teveel bagage met zich meedroegen, en gewoon niet meer konden genieten van hun kinderen. Hun rugzak was te zwaar, het leven was te zwaar. En dan kunnen kinderen het je heel moeilijk maken. Mijn moeder had geen kinderen moeten krijgen, zo simpel is het.
Ze had niet de intelligentie om te bedenken dat dat niet goed zou uitpakken, deed gewoon wat veel mensen doen. Ervoor gaan en kijken hoe het loopt. Zij zocht de liefde die ze nooit had gekregen bij mannen, net als vele anderen dat doen. En daar komen kinderen van. Ik moet dankbaar zijn dat er een kinderbescherming bestaat, had erger gekund.
donderdag 24 juli 2008 om 12:02
quote:MissMara schreef op 23 juli 2008 @ 23:17:
Vind ik heel bijzonder en (ook weer) inspirerend, dat je dat zo sterk voelt, Felicia. Dat je meer wilt en verdient en geen concessies meer wilt doen. DIe rust komt wel weer terug in je hoofd!
Leo, je slaat denk ik de spijker op z'n kop: Elninjoo kiest in feite niet de kant van de (beschadigde) kinderen die hier posten. Maar dat verwondert me niet, want de hele dag is ze al in een felle discussie verwikkeld (topic 'Kinderen ongewenst?') over hoe irritant kinderen zijn en dat ze eigenlijk zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd zouden moeten worden. Misschien dat deze hangplek voor oudere jongeren iets dergelijks oproept.
Sorry, ik heb idd niets van dit topic gelezen, enkel de openingspost.
Hoe liggen eigenlijk de verhoudingen qua mensen die zelf slechte ervaringen hebben gehad met hun ouders en die zelf wel kinderen willen of juist niet. En mensen die een geweldig positieve jeugd hadden en prima ouders hebben die wel of juist geen kinderen willen.
Ik had laatst elders een discussie met een vrouw die ook bewust geen kinderen heeft maar ook geweldig fijne ouders had, die zei dat juist ook datgene wat ze van haar ouders kreeg (in liefde en aandacht) meegespeeld had bij haar keus omdat zij van zichzelf besefte dat ze een eventueel kind zo'n zelfde jeugd zou gunnen, maar dat zij veel meer ruimte voor zichzelf nodig had en dus niet diezelfde aandacht op zou kunnen brengen.
Daardoor begon ik me af te vragen of mensen die slechte ervaringen met hun ouders hebben, compensatie zoeken door een kind wel te willen geven wat ze zelf hebben gemist.
Vind ik heel bijzonder en (ook weer) inspirerend, dat je dat zo sterk voelt, Felicia. Dat je meer wilt en verdient en geen concessies meer wilt doen. DIe rust komt wel weer terug in je hoofd!
Leo, je slaat denk ik de spijker op z'n kop: Elninjoo kiest in feite niet de kant van de (beschadigde) kinderen die hier posten. Maar dat verwondert me niet, want de hele dag is ze al in een felle discussie verwikkeld (topic 'Kinderen ongewenst?') over hoe irritant kinderen zijn en dat ze eigenlijk zoveel mogelijk uit de publieke ruimte geweerd zouden moeten worden. Misschien dat deze hangplek voor oudere jongeren iets dergelijks oproept.
Sorry, ik heb idd niets van dit topic gelezen, enkel de openingspost.
Hoe liggen eigenlijk de verhoudingen qua mensen die zelf slechte ervaringen hebben gehad met hun ouders en die zelf wel kinderen willen of juist niet. En mensen die een geweldig positieve jeugd hadden en prima ouders hebben die wel of juist geen kinderen willen.
Ik had laatst elders een discussie met een vrouw die ook bewust geen kinderen heeft maar ook geweldig fijne ouders had, die zei dat juist ook datgene wat ze van haar ouders kreeg (in liefde en aandacht) meegespeeld had bij haar keus omdat zij van zichzelf besefte dat ze een eventueel kind zo'n zelfde jeugd zou gunnen, maar dat zij veel meer ruimte voor zichzelf nodig had en dus niet diezelfde aandacht op zou kunnen brengen.
Daardoor begon ik me af te vragen of mensen die slechte ervaringen met hun ouders hebben, compensatie zoeken door een kind wel te willen geven wat ze zelf hebben gemist.
donderdag 24 juli 2008 om 12:07
El ninjo, maak er hier aub geen wetenschappelijke discussie van. Je dendert over andermans gevoelens heen, in een topic waar dat totaal misplaatst is.
Je word erop gewezen dat je hier niet op de juiste plek zit, en je gaat gewoon door.
Je zegt sorry, en toont vervolgens geen enkel begrip.
Dan heb je een gigantische plaat voor je kop, je wilt antwoorden ten koste van de gevoelens van anderen.
Dus mijn vraag is, wil je aub elders je vraag stellen, of er een topic over openen? Ik voel mij niet geroepen om te dienen als experimenteel proefkonijn, als je het niet erg vind.
En ik vind je manier van discussieren heel koud, terwijl dit over gevoelens gaat. Daar pas jij helaas niet tussen.
Je word erop gewezen dat je hier niet op de juiste plek zit, en je gaat gewoon door.
Je zegt sorry, en toont vervolgens geen enkel begrip.
Dan heb je een gigantische plaat voor je kop, je wilt antwoorden ten koste van de gevoelens van anderen.
Dus mijn vraag is, wil je aub elders je vraag stellen, of er een topic over openen? Ik voel mij niet geroepen om te dienen als experimenteel proefkonijn, als je het niet erg vind.
En ik vind je manier van discussieren heel koud, terwijl dit over gevoelens gaat. Daar pas jij helaas niet tussen.
donderdag 24 juli 2008 om 12:10
Is een interessante vraag Elninjoo. Ik denk dat het per mens verschilt. Ik heb iig zelf dat verlangen nooit gevoeld om het zo goed te maken of te compenseren. Ik weet wel dat er mensen die zijn die idd ergens die beweegreden hebben. Ik wist gewoon dat ik ooit een kind zou krijgen. En dat is gebeurd. En soms is het heel moeilijk. En meestal is het heel fijn.
Het confronteert me zotussendoor enorm met wat mijn ouders me allemaal niet hebben gegeven aan basisliefde en -zorg. Zeker nu ik zelf een kind heb. Ik ben juist door mijn dochter eindelijk 's goed verontwaardigd geweest. Omdat het nou ook weer niet zo moeilijk is om rekening te houden met een kind. Het vereist een beetje aandacht. Zelfs dat konden ze blijkbaar niet opbrengen. Daar kan ik dan weer geen respect voor opbrengen.
Wat dat betreft kan het denk ik voor mensen met een rotjeugd zowel heel confronterend en pijnlijk zijn als helend. Door het mijn dochter vanzelfsprekend te geven zie ik dat ik dat ook gewoon hoe dan ook waard was en dat het niet aan mij lag dat het me niet gegeven werd.
Het confronteert me zotussendoor enorm met wat mijn ouders me allemaal niet hebben gegeven aan basisliefde en -zorg. Zeker nu ik zelf een kind heb. Ik ben juist door mijn dochter eindelijk 's goed verontwaardigd geweest. Omdat het nou ook weer niet zo moeilijk is om rekening te houden met een kind. Het vereist een beetje aandacht. Zelfs dat konden ze blijkbaar niet opbrengen. Daar kan ik dan weer geen respect voor opbrengen.
Wat dat betreft kan het denk ik voor mensen met een rotjeugd zowel heel confronterend en pijnlijk zijn als helend. Door het mijn dochter vanzelfsprekend te geven zie ik dat ik dat ook gewoon hoe dan ook waard was en dat het niet aan mij lag dat het me niet gegeven werd.
donderdag 24 juli 2008 om 12:17
Daar moet je geen sorry voor zeggen Julus, ik denk dat als je het niet meegemaakt hebt, het moeilijk is je voor te stellen wat een veilige plek zo'n topic als dit kan betekenen. Dat het dan wat verder gaat dan alleen maar een overdracht van gedachten maar dat de open wonden er bloot en kwetsbaar bij liggen. En idd, dat dat niet bedoeld is als studiemateriaal .
Wat betreft concrete stappen, ik ben ermee bezig maar nog niet genoeg. Vooral omdat ik zo perplex ben dat al die instincten van de afgelopen jaren kloppen. Dat ik idd wist waar het fout ging. Dat ik niet onnodig liep te zeuren maar dat dat opgelost moest worden om verder te kunnen. Ik ben bezig om een inventaris op te maken, om de patronen te begrijpen, om vrede te vinden met mijzelf en met hem. Ik wil dit kunnen afronden en dan niet nog eens in die kuttige valstrik terecht komen, ooit, met een ander, mocht dat gebeuren. Ik wil begrijpen wat ik dan wel nodig heb en zoek want op dit moment is het een grote modderpoel van niet weten of ik nou teveel of juist te weinig verwacht heb.
Ik probeer om te focussen op de praktische kant maar ik merk dat het me verscheurt, ik moet blijkbaar ook nog rouwen op de een of andere manier. Ik weet het niet, het is veel, soms teveel.
Wat betreft concrete stappen, ik ben ermee bezig maar nog niet genoeg. Vooral omdat ik zo perplex ben dat al die instincten van de afgelopen jaren kloppen. Dat ik idd wist waar het fout ging. Dat ik niet onnodig liep te zeuren maar dat dat opgelost moest worden om verder te kunnen. Ik ben bezig om een inventaris op te maken, om de patronen te begrijpen, om vrede te vinden met mijzelf en met hem. Ik wil dit kunnen afronden en dan niet nog eens in die kuttige valstrik terecht komen, ooit, met een ander, mocht dat gebeuren. Ik wil begrijpen wat ik dan wel nodig heb en zoek want op dit moment is het een grote modderpoel van niet weten of ik nou teveel of juist te weinig verwacht heb.
Ik probeer om te focussen op de praktische kant maar ik merk dat het me verscheurt, ik moet blijkbaar ook nog rouwen op de een of andere manier. Ik weet het niet, het is veel, soms teveel.
donderdag 24 juli 2008 om 17:54
Feliciaatje, ik wil je even sterkte wensen met de moeilijke tijd die je doormaakt. En natuurlijk ook een voor iedereen hier, alle ik-boodschappen horen juist bij dit topic en worden stuk voor stuk gelezen.
En Elninjo, ik stel voor dat je dit topic niet gebruikt voor dit soort dingen, je eerste post slaat hier kant nog wal en wat betreft de tweede sluit ik me aan bij Julus.
En Elninjo, ik stel voor dat je dit topic niet gebruikt voor dit soort dingen, je eerste post slaat hier kant nog wal en wat betreft de tweede sluit ik me aan bij Julus.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 24 juli 2008 om 17:58
quote:elninjoo schreef op 23 juli 2008 @ 22:47:
Geniet van alle momenten met je ouders je hebt maar één vader en één moeder.
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.
Geniet van alle momenten met je ouders je hebt maar één vader en één moeder.
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.
donderdag 24 juli 2008 om 18:14
quote:Julus schreef op 24 juli 2008 @ 11:58:
Ik moet dankbaar zijn dat er een kinderbescherming bestaat, had erger gekund.Helaas is de kinderbescherming de laatste tien jaar zo enorm onderbezet en ondergesneeuwt door regelgeving en papierwerk dat er van de kinderbescherming zelf nog maar vrij weinig komt. Wij hebben jarenlang een voogd gehad omdat de wettelijke voogdij was afgenomen, maar ik heb de persoon in kwestie nooit gezien. Ze heeft al die jaren geen enkele keer de tijd gehad langs te komen om te kijken hoe het eraan toeging. De crisisdienst van RvdK en BJZ heeft mijn zusje twee jaar geleden gewoon terug naar huis gestuurd toen mijn ex-moeder weer was weggelopen met de boodschap dat ze zelfmoord ging plegen. Onbegrijpelijk! Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij dat ze het telkens maar weer toestaan. Wij hebben een ellenlang dossier van toch minstens 20 jaar bij meerdere instanties, maar de actie bleef uit...
Ik moet dankbaar zijn dat er een kinderbescherming bestaat, had erger gekund.Helaas is de kinderbescherming de laatste tien jaar zo enorm onderbezet en ondergesneeuwt door regelgeving en papierwerk dat er van de kinderbescherming zelf nog maar vrij weinig komt. Wij hebben jarenlang een voogd gehad omdat de wettelijke voogdij was afgenomen, maar ik heb de persoon in kwestie nooit gezien. Ze heeft al die jaren geen enkele keer de tijd gehad langs te komen om te kijken hoe het eraan toeging. De crisisdienst van RvdK en BJZ heeft mijn zusje twee jaar geleden gewoon terug naar huis gestuurd toen mijn ex-moeder weer was weggelopen met de boodschap dat ze zelfmoord ging plegen. Onbegrijpelijk! Ik kan er nog steeds met mijn hoofd niet bij dat ze het telkens maar weer toestaan. Wij hebben een ellenlang dossier van toch minstens 20 jaar bij meerdere instanties, maar de actie bleef uit...
donderdag 24 juli 2008 om 19:04
quote:Feliciaatje schreef op 23 juli 2008 @ 23:20:
Daar moest ik ook aan denken MissMara. Terwijl ik precies het kind was door mijn jeugd wat ze goed had kunnen tolereren: stil, lief, makkelijk, flexibel, volgzaam, beleefd. Echt om akelig van te worden als ik eraan terugdenk. Heb ik veel liever mijn dochter met goede kleuterbuien. Hoezee voor kinderen die kind kunnen en durven te zijn! Zo'n kind was ik dus ook, zo anders dan mijn broers...
Daar moest ik ook aan denken MissMara. Terwijl ik precies het kind was door mijn jeugd wat ze goed had kunnen tolereren: stil, lief, makkelijk, flexibel, volgzaam, beleefd. Echt om akelig van te worden als ik eraan terugdenk. Heb ik veel liever mijn dochter met goede kleuterbuien. Hoezee voor kinderen die kind kunnen en durven te zijn! Zo'n kind was ik dus ook, zo anders dan mijn broers...
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 24 juli 2008 om 19:06
quote:Elmervrouw schreef op 24 juli 2008 @ 10:34:
Ja nou! Zo'n stil, lief, braaf, volgzaam, gemakkelijk, nooit problemen gevend, zorgzaam, overal verantwoordelijk voor voelend, kind was ik ook. Ik krijg er een misselijk gevoel als ik eraan denk, want het was allemaal puur uit angst, angst en nog eens angst. Een dreiging die ik steeds boven mijn hoofd voelde, achter me, voor me, overal eigenlijk. Ik ging op zolder zitten, toen ik iets ouder was, met een boek. Zo ver mogelijk weg, zo hoog mogelijk. Het liefst had ik de vlizotrap ook nog opgetrokken.Jij bent blijkbaar mijn 'bijdegeboortevanmijgescheiden'-zus! Dit is echt te herkenbaar voor woorden! Zijn wij één???
Ja nou! Zo'n stil, lief, braaf, volgzaam, gemakkelijk, nooit problemen gevend, zorgzaam, overal verantwoordelijk voor voelend, kind was ik ook. Ik krijg er een misselijk gevoel als ik eraan denk, want het was allemaal puur uit angst, angst en nog eens angst. Een dreiging die ik steeds boven mijn hoofd voelde, achter me, voor me, overal eigenlijk. Ik ging op zolder zitten, toen ik iets ouder was, met een boek. Zo ver mogelijk weg, zo hoog mogelijk. Het liefst had ik de vlizotrap ook nog opgetrokken.Jij bent blijkbaar mijn 'bijdegeboortevanmijgescheiden'-zus! Dit is echt te herkenbaar voor woorden! Zijn wij één???
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 24 juli 2008 om 19:07
quote:eleonora schreef op 23 juli 2008 @ 23:00:
[...]
Heb je één letter gelezen van wat hier besproken wordt, al bijna 30 pagina's lang?
Je posting is aardig aan het adres van jouw ouders maar volkomen misplaatst in dit topic. De mensen die hier schrijven zijn veelal door een hel gegaan in hun jeugd en soms is er van een jeugd zelfs nauwelijks sprake.
Vooral je laatste zin is bijzonder kwetsend voor een aantal mensen hier.
Lees je even wat beter in voor je reageert zou ik zeggen. Ik ga een altaartje voor jou bouwen Leo!
[...]
Heb je één letter gelezen van wat hier besproken wordt, al bijna 30 pagina's lang?
Je posting is aardig aan het adres van jouw ouders maar volkomen misplaatst in dit topic. De mensen die hier schrijven zijn veelal door een hel gegaan in hun jeugd en soms is er van een jeugd zelfs nauwelijks sprake.
Vooral je laatste zin is bijzonder kwetsend voor een aantal mensen hier.
Lees je even wat beter in voor je reageert zou ik zeggen. Ik ga een altaartje voor jou bouwen Leo!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 24 juli 2008 om 19:15
Oh ehh Elninjoo, ga jij eens even heel gauw ergens anders de wijsneus uithangen. Of lees alle pagina's hier en reageer dan nog eens keer op een gepaste manier. NAdat je je excuses hebt aangeboden voor de ongevoelige opmerkingen die je hier plaatst.
Je bent niet verplicht om op dit topic te reageren hoor, zeker niet als je niet gehinderd bent door enig empathisch gevoel.
Je bent niet verplicht om op dit topic te reageren hoor, zeker niet als je niet gehinderd bent door enig empathisch gevoel.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 24 juli 2008 om 19:17
quote:Spammie schreef op 24 juli 2008 @ 17:58:
[...]
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.Goed zo Spammie! Ik heb er bewondering voor dat je zo'n mooi mens geworden bent, petje af!
[...]
Een heel korte reactie: Geniet jij ervan als je weer de ambulance op de stoep hebt staan omdat je moeder een zelfmoordpoging gedaan heeft? Geniet je ervan als je weer de politie aan de lijn hebt, omdat ze weer eens weggelopen is? Geniet je ervan als ze je op straat zet omdat ze moe is en geen zin meer heeft om voor je te zorgen?
Nee? Ik dus ook niet. Ik heb geen vader, want die heeft mij nooit willen kennen. En gelukkig heb ik nu (naar eigen keuze) ook geen moeder meer.Goed zo Spammie! Ik heb er bewondering voor dat je zo'n mooi mens geworden bent, petje af!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
