Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 22 september 2008 om 20:01
EV, ik ben ook een Brabantse, ik heb er bekant () 25 jaar gewoond. Nu een provincie naar boven geschoven.
Wat fijn dat je zo blij bent met je tattoo.
En dat kleine dingen je zo van je stuk kunnen brengen he? Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben, juist omdat het vaak om dingen gaat die voor veel mensen heel normaal zijn.
Wat fijn dat je zo blij bent met je tattoo.
En dat kleine dingen je zo van je stuk kunnen brengen he? Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben, juist omdat het vaak om dingen gaat die voor veel mensen heel normaal zijn.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 22 september 2008 om 20:03
Nee, ik ben geen brabo. Maar ik was 'hartstikke gaaf' aan het intypen en toen bedacht ik me dat het woord keigoed ook mooi de lading dekt. En dat vond ik toepasselijk omdat ik ooit ergens op dit forum (ijzeren geheugen) had gelezen dat je in brabant woont. Vandaar de smiley met knipoog omdat ik er inderdaad naar hintte.
Wilde het niet te obvious maken en op je reageren met info die je op dit topic misschien helemaal niet bekend wil maken...
Wilde het niet te obvious maken en op je reageren met info die je op dit topic misschien helemaal niet bekend wil maken...
maandag 22 september 2008 om 20:04
quote:Elmervrouw schreef op 22 september 2008 @ 17:58:
[...]
Oké... als jij dan komt, kom ik ook.
Mag ik ook meeeeeeeeee?????
Want als jullie durven durf ik ook wel, denk ik....hihihi
Het is wel ruim 2 uur met de auto, maar dat heb ik er graag voor over. Ben toch wel heel nieuwsgierig naar jullie allemaal geworden
[...]
Oké... als jij dan komt, kom ik ook.
Mag ik ook meeeeeeeeee?????
Want als jullie durven durf ik ook wel, denk ik....hihihi
Het is wel ruim 2 uur met de auto, maar dat heb ik er graag voor over. Ben toch wel heel nieuwsgierig naar jullie allemaal geworden
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 22 september 2008 om 20:24
Ik las je woorden en voelde hetzelfde EV. En ik heb ook weleens gehad dat iemand zoiets tegen me zei en dat ik toen voelde, echt tot in mijn tenen voelde, hoe diep dat verlangen gaat. Naar een huis. Een thuis. Niet 1 wat ik zelf gemaakt heb maar daar waar ik hoor. Is idd zo'n au moment. Confronterend.
En fijn dat je zo blij bent met je tattoo! Heerlijk dat dat gevoel is blijven hangen, dat die tattoo dat met zich heeft meegebracht. Het is nu van jou, ben zo blij voor je.
Ok dus Zusje, EV en Setter komen voor een meeting? Check! (en leuuuuuk!!!) Nog meer vrijwillige slachtoffers?
Hoe ging het bij de huisarts Julus? En het eten was gisteren gezellig . Was grappig, ik ging niet mee naar het station zoals ik had gezegd omdat ik opeens het gevoel had dat ik die straat in moest. Toen ik mijn man belde bleken ze zo'n 100 meter verderop te staan haha. Vandaar mijn onverwachte vlucht .
Wat leuk dat het vandaag zo liep bij dat gesprek Hanke! Fijne bevestiging en stimulans. Meer zelfstandigheid is prettig. En goed dat het iets met mensen is, ik weet zeker dat je dat geweldig gaat doen .
En Zusje, late reactie maar ik begrijp een beetje je gevoel over die emigrerende vrienden. Je gunt het ze, hoopt dat het een geweldige ervaring wordt en lukt en tegelijkertijd ga je ze missen, de nabijheid, de vanzelfsprekendheid wanneer je elkaar echt even nodig hebt. Ik heb ook een paar goede vrienden in het buitenland en het werkt goed maar toch... En afscheid nemen is gewoon moeilijk. Iig vind ik. Sta altijd te huilen (emotionele doos).
Ik verheug me nu al bij voorbaat op de meeting.
En fijn dat je zo blij bent met je tattoo! Heerlijk dat dat gevoel is blijven hangen, dat die tattoo dat met zich heeft meegebracht. Het is nu van jou, ben zo blij voor je.
Ok dus Zusje, EV en Setter komen voor een meeting? Check! (en leuuuuuk!!!) Nog meer vrijwillige slachtoffers?
Hoe ging het bij de huisarts Julus? En het eten was gisteren gezellig . Was grappig, ik ging niet mee naar het station zoals ik had gezegd omdat ik opeens het gevoel had dat ik die straat in moest. Toen ik mijn man belde bleken ze zo'n 100 meter verderop te staan haha. Vandaar mijn onverwachte vlucht .
Wat leuk dat het vandaag zo liep bij dat gesprek Hanke! Fijne bevestiging en stimulans. Meer zelfstandigheid is prettig. En goed dat het iets met mensen is, ik weet zeker dat je dat geweldig gaat doen .
En Zusje, late reactie maar ik begrijp een beetje je gevoel over die emigrerende vrienden. Je gunt het ze, hoopt dat het een geweldige ervaring wordt en lukt en tegelijkertijd ga je ze missen, de nabijheid, de vanzelfsprekendheid wanneer je elkaar echt even nodig hebt. Ik heb ook een paar goede vrienden in het buitenland en het werkt goed maar toch... En afscheid nemen is gewoon moeilijk. Iig vind ik. Sta altijd te huilen (emotionele doos).
Ik verheug me nu al bij voorbaat op de meeting.
maandag 22 september 2008 om 20:37
En ik zat je postings nog eens te lezen Sam. Ik moest het even laten bezinken de afgelopen dagen. Ik herken heel veel erin. Het graag alleen zijn. En ook zo graag willen delen, leren samenzijn, begrijpen hoe je een comfortabele, meer vanzelfsprekende manier van zijn bij anderen kunt ervaren.
Wat ik heb gemerkt de afgelopen jaren maar misschien is dat voor jou anders, is dat ik lang geleden heb geleerd me aan te passen. En dan word je vanzelf wat meer afwachtend, wat kat-uit-de-boom-kijkerig. Zo zag ik mijzelf vroeger ook. En dan ben je afhankelijk van hoe anderen de sfeer neerzetten of de toon van het gesprek bepalen. Daarin verlies je wat/veel van jezelf.
Terwijl je ook zelf iets kunt neerzetten. Ik ben zo vervelend geworden dat ik nu denk bij alles vantevoren: ik neem mezelf mee en dus wordt het leuk. Niet omdat ik zo'n ontzettende gangmaker ben maar gewoon omdat ik ga zorgen dat ik een leuke tijd heb. Ik ben daarin veel minder afwachtend geworden, ik ben gewoon ik en daar moeten ze het maar mee doen. Ik vind het leuk zat met mijzelf. Ik durf dat mee te nemen in gesprekken, durf nu ook de toon van een gesprek te bepalen als ik daar behoefte aan heb, ik durf aanwezig te zijn als mijzelf.
Het is ergens een switch. Maar door minder energie te stoppen in anderen tegemoet te komen en meer uit te gaan van waar je zelf behoefte aan hebt en zin in hebt, kun je meer gaan bepalen wat je uit contacten haalt. Je hoeft niet bang te zijn om te egocentrisch te zijn vermoed ik, ik denk juist dat we hier zo'n beetje allemaal geleden hebben onder een te weinig ontwikkeld ego en gebrekkige grensbepaling. Je plek durven innemen en je stempel te durven drukken zijn eigenlijk heel normale dingen.
En nogmaals, leuk dat je meeschrijft .
Wat ik heb gemerkt de afgelopen jaren maar misschien is dat voor jou anders, is dat ik lang geleden heb geleerd me aan te passen. En dan word je vanzelf wat meer afwachtend, wat kat-uit-de-boom-kijkerig. Zo zag ik mijzelf vroeger ook. En dan ben je afhankelijk van hoe anderen de sfeer neerzetten of de toon van het gesprek bepalen. Daarin verlies je wat/veel van jezelf.
Terwijl je ook zelf iets kunt neerzetten. Ik ben zo vervelend geworden dat ik nu denk bij alles vantevoren: ik neem mezelf mee en dus wordt het leuk. Niet omdat ik zo'n ontzettende gangmaker ben maar gewoon omdat ik ga zorgen dat ik een leuke tijd heb. Ik ben daarin veel minder afwachtend geworden, ik ben gewoon ik en daar moeten ze het maar mee doen. Ik vind het leuk zat met mijzelf. Ik durf dat mee te nemen in gesprekken, durf nu ook de toon van een gesprek te bepalen als ik daar behoefte aan heb, ik durf aanwezig te zijn als mijzelf.
Het is ergens een switch. Maar door minder energie te stoppen in anderen tegemoet te komen en meer uit te gaan van waar je zelf behoefte aan hebt en zin in hebt, kun je meer gaan bepalen wat je uit contacten haalt. Je hoeft niet bang te zijn om te egocentrisch te zijn vermoed ik, ik denk juist dat we hier zo'n beetje allemaal geleden hebben onder een te weinig ontwikkeld ego en gebrekkige grensbepaling. Je plek durven innemen en je stempel te durven drukken zijn eigenlijk heel normale dingen.
En nogmaals, leuk dat je meeschrijft .
maandag 22 september 2008 om 20:45
Ik had hetzelfde toen die vriend dat tegen me zei EV. Daarom dat ik het herken, het is zo'n moment waarop je echt even voelt hoe erg verloren je bent (ik zat toen echt de tranen terug te dringen, wat een verdriet kwam er opeens los). En dat klinkt enorm dramatisch en zo bedoel ik het ook weer niet. Misschien is het dat je heel even de honger van het kind in je ervaart, zoals het vroeger was, zoals het altijd was. Altijd honger. Altijd die verlorenheid. Dat brandmerkt je.
Het gekke is dat ik daar nou niet vaak bewust mee bezig ben op die manier. En toch, dat gevoel is er altijd. Het vertaalt zich nu in een soort gevoel van een halve zigeuner zijn. Niet slecht. Maar ook niet thuis.
Het gekke is dat ik daar nou niet vaak bewust mee bezig ben op die manier. En toch, dat gevoel is er altijd. Het vertaalt zich nu in een soort gevoel van een halve zigeuner zijn. Niet slecht. Maar ook niet thuis.
maandag 22 september 2008 om 21:05
Herkenbaar Felicia, je analyse van Sams stuk over het alleen willen zijn en die afwachtende houding. Ik heb het ook. En aan de ene kant vind ik het heerlijk om dingen met anderen te ondernemen, maar aan de andere kant ben ik ook graag alleen.
Wat ik vooral heb in contact met anderen, vooral met meerdere mensen bij elkaar (en dan goede vrienden niet meegeteld) is dat wanneer ik het over mezelf heb, ik al snel het gevoel heb dat ik te aanwezig ben, dan denk ik 'wat moeten ze wel niet van me denken, ik ben de hele tijd aan het woord' en 'zo interessant ben ik nou ook weer niet'. Terwijl ik juist vaak hoor dat ik erg bescheiden ben, dus blijkbaar komt het niet zo op anderen over. En op mijn werk heb ik bijvoorbeeld juist de opmerking al gehad dat ik wat aanweziger mag zijn tijdens vergaderingen. Dat ik best vanuit mijn vakkennis een mening mag hebben.
Hmm, als ik het zo opschrijf, lijkt het alsof ik helemaal geen zelfvertrouwen heb en dat valt volgens mij wel mee. Maar ik denk dat het juist is wat jij beschrijft: dat aanpassen. En dat komt dan weer doordat ik mezelf heb aangeleerd ten alle tijde te proberen om conflicten te vermijden. Zo zie je maar hoever dat dus door kan werken.
En nog iets vreemds, waar ik net over na zat te denken: ik ben van de ene kant best open, heb bijvoorbeeld geen probleem met mensen vertellen over de situatie met mijn vader. Maar aan de andere kant heb ik blijkbaar mijn moeders gewoonte van niks laten merken, gewoon doorgaan en me voor iedereen verantwoordelijk voelen overgenomen. Twee uitersten en ik ben er nog niet uit hoe dit nu in elkaar past. Misschien dat het eerste wel een soort 'front' is, hoe ik me voordoe en het tweede hoe het eigenlijk zit. Maar ik heb wel het gevoel dat ik langzaam probeer naar het midden te gaan. De bewustwording van mijn 'front' is daarbij heel belangrijk geweest. Zeker bij goede vrienden en familie durf ik me wat meer echt te laten zien volgens mij.
Hmm, al met al een beetje een warrig verhaal geworden met die hersenspinsels van me .
Wat ik vooral heb in contact met anderen, vooral met meerdere mensen bij elkaar (en dan goede vrienden niet meegeteld) is dat wanneer ik het over mezelf heb, ik al snel het gevoel heb dat ik te aanwezig ben, dan denk ik 'wat moeten ze wel niet van me denken, ik ben de hele tijd aan het woord' en 'zo interessant ben ik nou ook weer niet'. Terwijl ik juist vaak hoor dat ik erg bescheiden ben, dus blijkbaar komt het niet zo op anderen over. En op mijn werk heb ik bijvoorbeeld juist de opmerking al gehad dat ik wat aanweziger mag zijn tijdens vergaderingen. Dat ik best vanuit mijn vakkennis een mening mag hebben.
Hmm, als ik het zo opschrijf, lijkt het alsof ik helemaal geen zelfvertrouwen heb en dat valt volgens mij wel mee. Maar ik denk dat het juist is wat jij beschrijft: dat aanpassen. En dat komt dan weer doordat ik mezelf heb aangeleerd ten alle tijde te proberen om conflicten te vermijden. Zo zie je maar hoever dat dus door kan werken.
En nog iets vreemds, waar ik net over na zat te denken: ik ben van de ene kant best open, heb bijvoorbeeld geen probleem met mensen vertellen over de situatie met mijn vader. Maar aan de andere kant heb ik blijkbaar mijn moeders gewoonte van niks laten merken, gewoon doorgaan en me voor iedereen verantwoordelijk voelen overgenomen. Twee uitersten en ik ben er nog niet uit hoe dit nu in elkaar past. Misschien dat het eerste wel een soort 'front' is, hoe ik me voordoe en het tweede hoe het eigenlijk zit. Maar ik heb wel het gevoel dat ik langzaam probeer naar het midden te gaan. De bewustwording van mijn 'front' is daarbij heel belangrijk geweest. Zeker bij goede vrienden en familie durf ik me wat meer echt te laten zien volgens mij.
Hmm, al met al een beetje een warrig verhaal geworden met die hersenspinsels van me .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 22 september 2008 om 21:13
maandag 22 september 2008 om 21:28
Helemaal niet warrig Zusje, eerder grappig herkenbaar. Ook die dubbelheid. Dat aanpassen en dus bescheiden gevonden worden, het heeft idd niet per se met onzekerheid te maken. Het is een gewoonte. Een hele oude. Volgens mij is dat net zoiets als wanneer je een kind in een te klein doosje zou stouwen en het daarin opgroeit. Je overleeft het, je wringt je in wat rare bochten, je vergroeit wat hier en daar. Zonder dat je dat zelf merkt, je weet niet beter.
En dan ga je de wereld in en dan zie je al die grote, "volgroeide" mensen. En dan dat besef: hmm ik klop niet.
Het is zo triest dat je dat niet jezelf kunt verwijten. Maar het anderen verwijten heeft ook zo weinig zin. Dus is het je eigen verantwoordelijkheid om hier 's een been te strekken en daar een rug te rechten. En langzaam, langzaam maar zeker groei je. Maar dat kost tijd. En dat het tijd kost, daar werd ik dan ongeduldig over. Vond ik een tekortkoming van mijzelf. Terwijl me nu veel helderder voor ogen staat dat het leven zelf een groeiproces is. En dat het tempo waarin het leven groeit vaak kalm, gestaag, helder voortstuwt met hier en daar een groeistop of een groeispurt. En daar moet je je maar aan overgeven.
Die dubbelheid, die blijf ik ook zo vreemd vinden. Zelfs heel vroeger was ik nooit afstandelijk, ik heb nooit moeite gehad met me kwetsbaar opstellen. En tegelijkertijd hadden veel mensen het beeld dat ik zo sterk was. En dus niet kwetsbaar. Ik weet niet of dat aan ons ligt, aan het beeld wat wij zouden projecteren. Of dat het aan het gebrek aan nuancering van veel anderen ligt: je bent of sterk of zwak. Je bent of kwetsbaar of een onneembaar fort.
Dat het allebei kan, tegelijkertijd, dat lijken veel mensen pas te leren naarmate ze ouder worden en het zelf ervaren. En dat wij de pech en het geluk hebben gehad dat we die les al heel jong geleerd hebben.
En dan ga je de wereld in en dan zie je al die grote, "volgroeide" mensen. En dan dat besef: hmm ik klop niet.
Het is zo triest dat je dat niet jezelf kunt verwijten. Maar het anderen verwijten heeft ook zo weinig zin. Dus is het je eigen verantwoordelijkheid om hier 's een been te strekken en daar een rug te rechten. En langzaam, langzaam maar zeker groei je. Maar dat kost tijd. En dat het tijd kost, daar werd ik dan ongeduldig over. Vond ik een tekortkoming van mijzelf. Terwijl me nu veel helderder voor ogen staat dat het leven zelf een groeiproces is. En dat het tempo waarin het leven groeit vaak kalm, gestaag, helder voortstuwt met hier en daar een groeistop of een groeispurt. En daar moet je je maar aan overgeven.
Die dubbelheid, die blijf ik ook zo vreemd vinden. Zelfs heel vroeger was ik nooit afstandelijk, ik heb nooit moeite gehad met me kwetsbaar opstellen. En tegelijkertijd hadden veel mensen het beeld dat ik zo sterk was. En dus niet kwetsbaar. Ik weet niet of dat aan ons ligt, aan het beeld wat wij zouden projecteren. Of dat het aan het gebrek aan nuancering van veel anderen ligt: je bent of sterk of zwak. Je bent of kwetsbaar of een onneembaar fort.
Dat het allebei kan, tegelijkertijd, dat lijken veel mensen pas te leren naarmate ze ouder worden en het zelf ervaren. En dat wij de pech en het geluk hebben gehad dat we die les al heel jong geleerd hebben.
maandag 22 september 2008 om 21:56
Wat een mooie metafoor Felicia, vergroeid versus volgroeid. Heel treffend vind ik.quote:Feliciaatje schreef op 22 september 2008 @ 21:28:
Die dubbelheid, die blijf ik ook zo vreemd vinden. Zelfs heel vroeger was ik nooit afstandelijk, ik heb nooit moeite gehad met me kwetsbaar opstellen. En tegelijkertijd hadden veel mensen het beeld dat ik zo sterk was. En dus niet kwetsbaar. Ik weet niet of dat aan ons ligt, aan het beeld wat wij zouden projecteren. Of dat het aan het gebrek aan nuancering van veel anderen ligt: je bent of sterk of zwak. Je bent of kwetsbaar of een onneembaar fort.
Ik denk in mijn geval allebei een beetje. Aan de ene kant heb (had?) ik denk ik wel een bepaalde houding naar buiten toe, waardoor mensen me zo zien. Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen inderdaad zo denken.
De tegenstelling blijft me wel intrigeren, hoe meer ik erover nadenk. Ik ben alles behalve afstandelijk, en daarnaast ben ik zelfs vaak een lekkere spontane kwebbel. Ik was vorig jaar echt oprecht verbaasd toen ik erachter kwam dat ik op sommige vlakken ook een binnenvetter ben, omdat ik me wegcijfer voor anderen.
quote:Feliciaatje schreef op 22 september 2008 @ 21:28:
Dat het allebei kan, tegelijkertijd, dat lijken veel mensen pas te leren naarmate ze ouder worden en het zelf ervaren. En dat wij de pech en het geluk hebben gehad dat we die les al heel jong geleerd hebben.Tja, pech, geluk. Ik vind zelf de laatste tijd dat het eigenlijk wel geluk (bij een ongeluk) is. Ik ben nog redelijk jong en heb mezelf toch al goed leren kennen. En daar kan ik wat mee, veel mensen komen hier pas later of zelfs nooit achter en blijven dan tegen dezelfde dingen aanlopen. Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben.
Die dubbelheid, die blijf ik ook zo vreemd vinden. Zelfs heel vroeger was ik nooit afstandelijk, ik heb nooit moeite gehad met me kwetsbaar opstellen. En tegelijkertijd hadden veel mensen het beeld dat ik zo sterk was. En dus niet kwetsbaar. Ik weet niet of dat aan ons ligt, aan het beeld wat wij zouden projecteren. Of dat het aan het gebrek aan nuancering van veel anderen ligt: je bent of sterk of zwak. Je bent of kwetsbaar of een onneembaar fort.
Ik denk in mijn geval allebei een beetje. Aan de ene kant heb (had?) ik denk ik wel een bepaalde houding naar buiten toe, waardoor mensen me zo zien. Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen inderdaad zo denken.
De tegenstelling blijft me wel intrigeren, hoe meer ik erover nadenk. Ik ben alles behalve afstandelijk, en daarnaast ben ik zelfs vaak een lekkere spontane kwebbel. Ik was vorig jaar echt oprecht verbaasd toen ik erachter kwam dat ik op sommige vlakken ook een binnenvetter ben, omdat ik me wegcijfer voor anderen.
quote:Feliciaatje schreef op 22 september 2008 @ 21:28:
Dat het allebei kan, tegelijkertijd, dat lijken veel mensen pas te leren naarmate ze ouder worden en het zelf ervaren. En dat wij de pech en het geluk hebben gehad dat we die les al heel jong geleerd hebben.Tja, pech, geluk. Ik vind zelf de laatste tijd dat het eigenlijk wel geluk (bij een ongeluk) is. Ik ben nog redelijk jong en heb mezelf toch al goed leren kennen. En daar kan ik wat mee, veel mensen komen hier pas later of zelfs nooit achter en blijven dan tegen dezelfde dingen aanlopen. Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 23 september 2008 om 09:46
quote:zusje78 schreef op 22 september 2008 @ 21:56:
Ik was vorig jaar echt oprecht verbaasd toen ik erachter kwam dat ik op sommige vlakken ook een binnenvetter ben, omdat ik me wegcijfer voor anderen.
Tja, pech, geluk. Ik vind zelf de laatste tijd dat het eigenlijk wel geluk (bij een ongeluk) is. Ik ben nog redelijk jong en heb mezelf toch al goed leren kennen. En daar kan ik wat mee, veel mensen komen hier pas later of zelfs nooit achter en blijven dan tegen dezelfde dingen aanlopen. Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben.
Dat eerste, ik begrijp dat het dan als een front klinkt, een masker. En als je het zelf zo ervaart dan is dat zo. Ik ervaar het zelf niet als een masker ondanks dat ik ongeveer hetzelfde heb. Ik praat niet zo snel over alles, hangt van de persoon af en vooral of ik het idee heb dat ze het graag willen weten. Dus ik kan ook in contacten niets laten zien van waar ik mee worstel.
Aan de andere kant blijf ik het interessant vinden dat dat aanleiding is voor mensen om te denken dat er dus niets speelt. Of wanneer ze er wel wat van weten en je verder niet je ellende op tafel gooit, zij aannemen dat je je er dus sterk doorheen slaat. Ik neem altijd heel vanzelfsprekend aan dat bijna iedereen wel met dingen rondloopt. Ook de "sterke, zwijgzamere" types. En bij sommigen voel ik dat ze er liever niet over praten en bij anderen ervaar ik een bereidheid tot openheid. En dan vraag ik er gewoon naar.
We hebben geleerd dat wat we voelden, dachten, ervoeren er niet bijzonder veel toe deed. Dat zwijgen het beste was want wat we te zeggen hadden was niet gewenst. En dan leer je het alleen te doen. En dan leer je dus ook vanzelf af om erover te praten, het te delen. Dat is naar mijn idee geen masker, dat is gewoon dat je het niet geleerd hebt. En dat je daarnaast leert dat je het idd alleen kunt. Dus waarom een ander ermee lastig vallen?
Dat kan moeilijk zijn voor anderen. En toch merk ik dat mensen die van je houden graag willen weten hoe het ervoor staat en dus even die moeite nemen om door te vragen. En dat het dan vaak wel gezegd kan worden (hooguit niet als je ze wil sparen en daar doe ik zelden meer aan want ik weet nu dat ik niet kan/mag bepalen voor een ander of hij of zij het wel of niet wil horen).
Ik vraag me weleens af in hoeverre een jeugd als de onze, waarin we leren ons aan te passen en heel snel te peilen en af te tasten, ons ook heel veel leert over maskers en de echte persoon erachter. Dat je daar natuurlijk gevoelig voor bent. En dat het dan weleens gek kan zijn dat anderen die buitenkant als waarheid accepteren ipv de volledige mens erachter te zien.
En wat betreft pech of geluk, ik ben er nu blij mee. Als er nu een fee langskwam met een toverstaf die me vroeg of ik het liever zou vervangen door een liefdevolle, veilige jeugd en dus ook alles zou vergeten wat ik van mijn jeugd heb meegenomen, dan zou ik hartelijk bedanken. Maar zou ik mijn dochter dezelfde jeugd geven met het idee: da's zo'n persoonlijke verrijking, dat gun ik haar nou ook? Nee. Zij neemt hopelijk iets mee wat ik niet heb meegekregen: vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke liefde, erkenning als mens en als wezen, een gevoel dat ze recht heeft op haar plek. Dat is een andere rijkdom.
Ik was vorig jaar echt oprecht verbaasd toen ik erachter kwam dat ik op sommige vlakken ook een binnenvetter ben, omdat ik me wegcijfer voor anderen.
Tja, pech, geluk. Ik vind zelf de laatste tijd dat het eigenlijk wel geluk (bij een ongeluk) is. Ik ben nog redelijk jong en heb mezelf toch al goed leren kennen. En daar kan ik wat mee, veel mensen komen hier pas later of zelfs nooit achter en blijven dan tegen dezelfde dingen aanlopen. Ik denk dat we dat hier allemaal wel hebben.
Dat eerste, ik begrijp dat het dan als een front klinkt, een masker. En als je het zelf zo ervaart dan is dat zo. Ik ervaar het zelf niet als een masker ondanks dat ik ongeveer hetzelfde heb. Ik praat niet zo snel over alles, hangt van de persoon af en vooral of ik het idee heb dat ze het graag willen weten. Dus ik kan ook in contacten niets laten zien van waar ik mee worstel.
Aan de andere kant blijf ik het interessant vinden dat dat aanleiding is voor mensen om te denken dat er dus niets speelt. Of wanneer ze er wel wat van weten en je verder niet je ellende op tafel gooit, zij aannemen dat je je er dus sterk doorheen slaat. Ik neem altijd heel vanzelfsprekend aan dat bijna iedereen wel met dingen rondloopt. Ook de "sterke, zwijgzamere" types. En bij sommigen voel ik dat ze er liever niet over praten en bij anderen ervaar ik een bereidheid tot openheid. En dan vraag ik er gewoon naar.
We hebben geleerd dat wat we voelden, dachten, ervoeren er niet bijzonder veel toe deed. Dat zwijgen het beste was want wat we te zeggen hadden was niet gewenst. En dan leer je het alleen te doen. En dan leer je dus ook vanzelf af om erover te praten, het te delen. Dat is naar mijn idee geen masker, dat is gewoon dat je het niet geleerd hebt. En dat je daarnaast leert dat je het idd alleen kunt. Dus waarom een ander ermee lastig vallen?
Dat kan moeilijk zijn voor anderen. En toch merk ik dat mensen die van je houden graag willen weten hoe het ervoor staat en dus even die moeite nemen om door te vragen. En dat het dan vaak wel gezegd kan worden (hooguit niet als je ze wil sparen en daar doe ik zelden meer aan want ik weet nu dat ik niet kan/mag bepalen voor een ander of hij of zij het wel of niet wil horen).
Ik vraag me weleens af in hoeverre een jeugd als de onze, waarin we leren ons aan te passen en heel snel te peilen en af te tasten, ons ook heel veel leert over maskers en de echte persoon erachter. Dat je daar natuurlijk gevoelig voor bent. En dat het dan weleens gek kan zijn dat anderen die buitenkant als waarheid accepteren ipv de volledige mens erachter te zien.
En wat betreft pech of geluk, ik ben er nu blij mee. Als er nu een fee langskwam met een toverstaf die me vroeg of ik het liever zou vervangen door een liefdevolle, veilige jeugd en dus ook alles zou vergeten wat ik van mijn jeugd heb meegenomen, dan zou ik hartelijk bedanken. Maar zou ik mijn dochter dezelfde jeugd geven met het idee: da's zo'n persoonlijke verrijking, dat gun ik haar nou ook? Nee. Zij neemt hopelijk iets mee wat ik niet heb meegekregen: vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke liefde, erkenning als mens en als wezen, een gevoel dat ze recht heeft op haar plek. Dat is een andere rijkdom.
dinsdag 23 september 2008 om 10:48
Ik heb altijd het idee dat ik -vanwege mijn achtergrond - snel kan inschatten of iemand oprecht is of niet. Ben ook heel gevoelig voor sfeer, en heb snel door of er ergens ongezonde spanning heerst. Maar dat gaat dus eigenlijk altijd over anderen..ik kan niet goed inschatten of de ander blij is met mijn aanwezigheid, omdat ik me altijd snel teveel voel.
Wat jij zegt Feliciaatje; recht hebben op een plek. Lastig om daar een balans in te vinden, wat zich bij mij erg uitte in het teveel aanwezig zijn (compensatie van het nooit gezien of gehoord worden?) of juist me te bescheiden opstellen.
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
Ik denk dat we zeker een voorsprong hebben als het aan komt op het peilen van anderen. Ik ga niet zo snel uit van een eerste indruk, vraag me altijd af waarom doet zoals hij doet, ga op zoek naar redenen en ik denk dat ik daarom ook zo gul ben met tweede kansen. Mensen kunnen mij best veel flikken, omdat ik zelf weet hoe mensen gevormd kunnen worden door slechte ervaringen. Nadeel daarvan is dat ik daarbij over mijn eigen grenzen heen wals. Ik kan en wil het soms niet accepteren dat een ander écht verkeerde bedoelingen heeft. Dat er mensen bestaan die er op uit zijn om een ander kapot te maken, altijd zoek ik naar verklaringen.
Feliciaatje, hebben wij nu zomaar de kans gemist om jouw man irl te zien, he jammer!
Overigens heb ik weer een stap gezet; ik ga stoppen met roken, en wel op 7 oktober. Heb me aangemeld voor een training stoppen met roken, waarbij je groepsgewijs wordt begeleid. Iedereen stopt dan, en het lijkt me een prima stok achter de deur. Verder zit er nu eindelijk schot mbt dagbehandeling, ben gewoon de benodigde info bij de huisarts op gaan halen. En nu afwachten.
Wat jij zegt Feliciaatje; recht hebben op een plek. Lastig om daar een balans in te vinden, wat zich bij mij erg uitte in het teveel aanwezig zijn (compensatie van het nooit gezien of gehoord worden?) of juist me te bescheiden opstellen.
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
Ik denk dat we zeker een voorsprong hebben als het aan komt op het peilen van anderen. Ik ga niet zo snel uit van een eerste indruk, vraag me altijd af waarom doet zoals hij doet, ga op zoek naar redenen en ik denk dat ik daarom ook zo gul ben met tweede kansen. Mensen kunnen mij best veel flikken, omdat ik zelf weet hoe mensen gevormd kunnen worden door slechte ervaringen. Nadeel daarvan is dat ik daarbij over mijn eigen grenzen heen wals. Ik kan en wil het soms niet accepteren dat een ander écht verkeerde bedoelingen heeft. Dat er mensen bestaan die er op uit zijn om een ander kapot te maken, altijd zoek ik naar verklaringen.
Feliciaatje, hebben wij nu zomaar de kans gemist om jouw man irl te zien, he jammer!
Overigens heb ik weer een stap gezet; ik ga stoppen met roken, en wel op 7 oktober. Heb me aangemeld voor een training stoppen met roken, waarbij je groepsgewijs wordt begeleid. Iedereen stopt dan, en het lijkt me een prima stok achter de deur. Verder zit er nu eindelijk schot mbt dagbehandeling, ben gewoon de benodigde info bij de huisarts op gaan halen. En nu afwachten.
dinsdag 23 september 2008 om 12:44
quote:Julus schreef op 23 september 2008 @ 10:48:
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
ik ga stoppen met roken, en wel op 7 oktober
Goed van je!!
En ik had al zo'n vermoeden dat je daarover zou piekeren. Maar het hoeft niet, echt niet. Ik vond het ten eerste enorm leuk om je te leren kennen. En ten tweede: de sfeer was goed, toch? Daar draag jij ook aan bij, door jouw aanwezigheid, door wie en hoe jij bent. Dus gewoon concluderen dat het/jij helemaal goed was.
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
ik ga stoppen met roken, en wel op 7 oktober
Goed van je!!
En ik had al zo'n vermoeden dat je daarover zou piekeren. Maar het hoeft niet, echt niet. Ik vond het ten eerste enorm leuk om je te leren kennen. En ten tweede: de sfeer was goed, toch? Daar draag jij ook aan bij, door jouw aanwezigheid, door wie en hoe jij bent. Dus gewoon concluderen dat het/jij helemaal goed was.
dinsdag 23 september 2008 om 17:54
hoi Elmervrouw, door jouw stukje over je tattoo snap ik nu veel beter waarom ik me zo raar uitgelaten voelde toen ik ongeveer een maand geleden gaatjes in mijn oren liet prikken.
Gek hoor, helemaal als je weet hoe oud ik ben.
Bedankt daarvoor, het maakt het weer een stuk helderder in mijn hoofd. Soms denk ik namelijk dat ik nu wel "klaar" ben. En dan raak ik best weer van de kaart als ik door iets in mijn leven erachter kom dat het niet zo is. Ook omdat die confronterende dingen vaak negatief zijn. Dit is nou eens een positief voorbeeld, wel confronterend, maar door de groei en niet door mislukking. (niet dat ik mijzelf altijd heel mislukt voel hoor, maar ehm ja, toch wel een beetje)
Gek hoor, helemaal als je weet hoe oud ik ben.
Bedankt daarvoor, het maakt het weer een stuk helderder in mijn hoofd. Soms denk ik namelijk dat ik nu wel "klaar" ben. En dan raak ik best weer van de kaart als ik door iets in mijn leven erachter kom dat het niet zo is. Ook omdat die confronterende dingen vaak negatief zijn. Dit is nou eens een positief voorbeeld, wel confronterend, maar door de groei en niet door mislukking. (niet dat ik mijzelf altijd heel mislukt voel hoor, maar ehm ja, toch wel een beetje)
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
dinsdag 23 september 2008 om 18:36
Over 'aanpassen' gesproken...
Ik ben ook altijd heel gevoelig geweest voor de stemmingen van anderen. Ik heb geleerd om mijn moeders buien feilloos aan te voelen, om om haar heen te dansen alsof ik op met buskruit gevulde eieren liep. Daardoor voelde ik feilloos aan of iemand verdrietig was, of boos of ongelukkig of of of....vul maar in. Ik was alleen zo gehandicapt in het hanteren van die gevoelens dat ik een ander lastig viel met mijn vragen en aannames. Ik wilde té graag helpen, ik wilde het voor die ander oplossen omdat ik wist hoe rot ze zich voelden op dat moment. Eigenlijk was ik in dat opzicht rete-irritant voor mijn vriendinnen.
Van mijn man heb ik geleerd om dingen te nuanceren, om gevoelens van anderen bij anderen te laten, om te peilen of ik wel of niet kan vragen, en àls ik al het gevoel dat ik mag vragen om dat dan tactvol te doen. Tact heb ik in de afgelopen 18 jaar trouwens ook voor een groot deel van een vriendin geleerd, zij is een Grootmeester in Tact.
Inmiddels heb ik nog veel meer dingen van mijn man geleerd. Mijn lieve geweldige man die zo'n goede achtergrond heeft, waarin hij alle ruimte kreeg om zichzelf te zijn en waarin hij begeleid werd naar een evenwichtige volwassene. Wat een zegen om van hem te mogen leren hoe het moet, hoe mensen werkelijk in elkaar zitten. Hoe oogopslagen soms woorden kunnen tegenspreken en hoe je dat moet interpreteren, hoe je mensen kunt doorzien. Kleine tactiekjes zeg maar.
Zo heb ik inmiddels de ware aard van een -zo vond ik aanvankelijk- lieve collega ontdekt. Heb ik ontdekt hoe zij in wezen helemaal vervuld is van zichzelf, hoe zij zich laat gelden en hoe weinig oprechte aandacht zij heeft voor een ander. We hebben nog steeds wel contact, maar het is en blijft van mijn kant enorm oppervlakkig. Ik deel niets belangrijks met haar omdat ik weet dat het haar niets interesseert. Dat 'weten' en dus doorhebben hoe je met iemand moet omgaan is zo'n verrijking geworden! Ik merk dat ik dat al bijna automatisch ga doen bij nieuwe mensen.
Iedereen krijgt meerdere kansen bij mij, maar ik hou in mijn achterhoofd wie ik wel iets kan vertellen en wie niet.
Dat aanpassen wat ik dus jaren deed begint zo zoetjesaan verleden tijd te worden. Ik pas me nog wel aan, maar niet meer ten koste van mijzelf. Als ik iemand niet mag, of als iemand mij probeert te gebruiken of pijn te doen, dan zoek ik niet meer naar de reden waarom, maar maak ik dat ik wegkom. Zonder me schuldig te voelen, want ik mag voor mijzelf kiezen!
Ik ben ook altijd heel gevoelig geweest voor de stemmingen van anderen. Ik heb geleerd om mijn moeders buien feilloos aan te voelen, om om haar heen te dansen alsof ik op met buskruit gevulde eieren liep. Daardoor voelde ik feilloos aan of iemand verdrietig was, of boos of ongelukkig of of of....vul maar in. Ik was alleen zo gehandicapt in het hanteren van die gevoelens dat ik een ander lastig viel met mijn vragen en aannames. Ik wilde té graag helpen, ik wilde het voor die ander oplossen omdat ik wist hoe rot ze zich voelden op dat moment. Eigenlijk was ik in dat opzicht rete-irritant voor mijn vriendinnen.
Van mijn man heb ik geleerd om dingen te nuanceren, om gevoelens van anderen bij anderen te laten, om te peilen of ik wel of niet kan vragen, en àls ik al het gevoel dat ik mag vragen om dat dan tactvol te doen. Tact heb ik in de afgelopen 18 jaar trouwens ook voor een groot deel van een vriendin geleerd, zij is een Grootmeester in Tact.
Inmiddels heb ik nog veel meer dingen van mijn man geleerd. Mijn lieve geweldige man die zo'n goede achtergrond heeft, waarin hij alle ruimte kreeg om zichzelf te zijn en waarin hij begeleid werd naar een evenwichtige volwassene. Wat een zegen om van hem te mogen leren hoe het moet, hoe mensen werkelijk in elkaar zitten. Hoe oogopslagen soms woorden kunnen tegenspreken en hoe je dat moet interpreteren, hoe je mensen kunt doorzien. Kleine tactiekjes zeg maar.
Zo heb ik inmiddels de ware aard van een -zo vond ik aanvankelijk- lieve collega ontdekt. Heb ik ontdekt hoe zij in wezen helemaal vervuld is van zichzelf, hoe zij zich laat gelden en hoe weinig oprechte aandacht zij heeft voor een ander. We hebben nog steeds wel contact, maar het is en blijft van mijn kant enorm oppervlakkig. Ik deel niets belangrijks met haar omdat ik weet dat het haar niets interesseert. Dat 'weten' en dus doorhebben hoe je met iemand moet omgaan is zo'n verrijking geworden! Ik merk dat ik dat al bijna automatisch ga doen bij nieuwe mensen.
Iedereen krijgt meerdere kansen bij mij, maar ik hou in mijn achterhoofd wie ik wel iets kan vertellen en wie niet.
Dat aanpassen wat ik dus jaren deed begint zo zoetjesaan verleden tijd te worden. Ik pas me nog wel aan, maar niet meer ten koste van mijzelf. Als ik iemand niet mag, of als iemand mij probeert te gebruiken of pijn te doen, dan zoek ik niet meer naar de reden waarom, maar maak ik dat ik wegkom. Zonder me schuldig te voelen, want ik mag voor mijzelf kiezen!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 23 september 2008 om 18:58
quote:Julus schreef op 23 september 2008 @ 10:48:
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
Heel herkenbaar, dit doe ik ook regelmatig. Inderdaad vermoeiend.
En goed van je dat je gaat stoppen met roken, heel veel succes!
Na onze meeting heb ik me zitten afvragen of ik niet verkeerde dingen heb gezegd, teveel gepraat heb, te druk was. Dat is zo vermoeiend.
Heel herkenbaar, dit doe ik ook regelmatig. Inderdaad vermoeiend.
En goed van je dat je gaat stoppen met roken, heel veel succes!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 23 september 2008 om 19:28
quote:Feliciaatje schreef op 23 september 2008 @ 09:46:
Dat eerste, ik begrijp dat het dan als een front klinkt, een masker. En als je het zelf zo ervaart dan is dat zo. Ik ervaar het zelf niet als een masker ondanks dat ik ongeveer hetzelfde heb. Ik praat niet zo snel over alles, hangt van de persoon af en vooral of ik het idee heb dat ze het graag willen weten. Dus ik kan ook in contacten niets laten zien van waar ik mee worstel.
Aan de andere kant blijf ik het interessant vinden dat dat aanleiding is voor mensen om te denken dat er dus niets speelt. Of wanneer ze er wel wat van weten en je verder niet je ellende op tafel gooit, zij aannemen dat je je er dus sterk doorheen slaat. Ik neem altijd heel vanzelfsprekend aan dat bijna iedereen wel met dingen rondloopt. Ook de "sterke, zwijgzamere" types. En bij sommigen voel ik dat ze er liever niet over praten en bij anderen ervaar ik een bereidheid tot openheid. En dan vraag ik er gewoon naar.
We hebben geleerd dat wat we voelden, dachten, ervoeren er niet bijzonder veel toe deed. Dat zwijgen het beste was want wat we te zeggen hadden was niet gewenst. En dan leer je het alleen te doen. En dan leer je dus ook vanzelf af om erover te praten, het te delen. Dat is naar mijn idee geen masker, dat is gewoon dat je het niet geleerd hebt. En dat je daarnaast leert dat je het idd alleen kunt. Dus waarom een ander ermee lastig vallen?
Ik denk dat daar het verschil ligt, waarom ik het als een front, masker zie. Ik heb het geluk gehad dat ik niet het gevoel had dat mijn mening er niet toe deed. Maar ik heb vanuit mijn situatie wel geleerd om sterk te zijn en gewoon door te gaan, niks te laten merken. Dat zorgde denk ik voor mijn masker (waarvan ik mezelf dus niet eens bewust was).
En daarbij komt dat ik door de spanningen die ik (onbewust) oppikte, conflicten ten alle tijden vermijd, waardoor ik net als veel van jullie stemmingen behoorlijk goed aanvoel. En een andere consequentie hiervan is dat ik zelf vaak op de vlakte blijf, alles om de goede sfeer te behouden.
quote:Feliciaatje schreef op 23 september 2008 @ 09:46:
Dat kan moeilijk zijn voor anderen. En toch merk ik dat mensen die van je houden graag willen weten hoe het ervoor staat en dus even die moeite nemen om door te vragen. En dat het dan vaak wel gezegd kan worden (hooguit niet als je ze wil sparen en daar doe ik zelden meer aan want ik weet nu dat ik niet kan/mag bepalen voor een ander of hij of zij het wel of niet wil horen).
Klopt, ik was stomverbaasd dat toen ik eindelijk brak, de mensen die me na staan daar ‘blij’ mee waren. Ze wilden me graag helpen en stonden voor me klaar, hadden blijkbaar al gewacht tot het ooit zou gebeuren.
En wat je zegt over mensen sparen is ook heel raak. Ik heb dat lange tijd met mijn moeder gedaan. Dingen waarvan ik dacht dat ze ze niet aankon, verzweeg ik, om haar niet te belasten. Maar afgezien het feit dat ik dat niet voor haar kan beslissen, belast ik er bovendien alleen mezelf maar mee. Mijn moeder kan meer hebben dan ik denk en ik ben háár moeder niet, ik hoef haar niet te beschermen op deze manier.
quote:Feliciaatje schreef op 23 september 2008 @ 09:46:
Ik vraag me weleens af in hoeverre een jeugd als de onze, waarin we leren ons aan te passen en heel snel te peilen en af te tasten, ons ook heel veel leert over maskers en de echte persoon erachter. Dat je daar natuurlijk gevoelig voor bent. En dat het dan weleens gek kan zijn dat anderen die buitenkant als waarheid accepteren ipv de volledige mens erachter te zien.
En wat betreft pech of geluk, ik ben er nu blij mee. Als er nu een fee langskwam met een toverstaf die me vroeg of ik het liever zou vervangen door een liefdevolle, veilige jeugd en dus ook alles zou vergeten wat ik van mijn jeugd heb meegenomen, dan zou ik hartelijk bedanken. Maar zou ik mijn dochter dezelfde jeugd geven met het idee: da's zo'n persoonlijke verrijking, dat gun ik haar nou ook? Nee. Zij neemt hopelijk iets mee wat ik niet heb meegekregen: vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke liefde, erkenning als mens en als wezen, een gevoel dat ze recht heeft op haar plek. Dat is een andere rijkdom.Ik snap wat je bedoelt Felicia, het heeft je gemaakt tot wie je nu bent en dat wil je niet meer kwijt. Maar natuurlijk wens je het niet voor je kleine meid. En ik weet zeker dat jij haar alle dingen die je noemt geeft, en meer .
Dat eerste, ik begrijp dat het dan als een front klinkt, een masker. En als je het zelf zo ervaart dan is dat zo. Ik ervaar het zelf niet als een masker ondanks dat ik ongeveer hetzelfde heb. Ik praat niet zo snel over alles, hangt van de persoon af en vooral of ik het idee heb dat ze het graag willen weten. Dus ik kan ook in contacten niets laten zien van waar ik mee worstel.
Aan de andere kant blijf ik het interessant vinden dat dat aanleiding is voor mensen om te denken dat er dus niets speelt. Of wanneer ze er wel wat van weten en je verder niet je ellende op tafel gooit, zij aannemen dat je je er dus sterk doorheen slaat. Ik neem altijd heel vanzelfsprekend aan dat bijna iedereen wel met dingen rondloopt. Ook de "sterke, zwijgzamere" types. En bij sommigen voel ik dat ze er liever niet over praten en bij anderen ervaar ik een bereidheid tot openheid. En dan vraag ik er gewoon naar.
We hebben geleerd dat wat we voelden, dachten, ervoeren er niet bijzonder veel toe deed. Dat zwijgen het beste was want wat we te zeggen hadden was niet gewenst. En dan leer je het alleen te doen. En dan leer je dus ook vanzelf af om erover te praten, het te delen. Dat is naar mijn idee geen masker, dat is gewoon dat je het niet geleerd hebt. En dat je daarnaast leert dat je het idd alleen kunt. Dus waarom een ander ermee lastig vallen?
Ik denk dat daar het verschil ligt, waarom ik het als een front, masker zie. Ik heb het geluk gehad dat ik niet het gevoel had dat mijn mening er niet toe deed. Maar ik heb vanuit mijn situatie wel geleerd om sterk te zijn en gewoon door te gaan, niks te laten merken. Dat zorgde denk ik voor mijn masker (waarvan ik mezelf dus niet eens bewust was).
En daarbij komt dat ik door de spanningen die ik (onbewust) oppikte, conflicten ten alle tijden vermijd, waardoor ik net als veel van jullie stemmingen behoorlijk goed aanvoel. En een andere consequentie hiervan is dat ik zelf vaak op de vlakte blijf, alles om de goede sfeer te behouden.
quote:Feliciaatje schreef op 23 september 2008 @ 09:46:
Dat kan moeilijk zijn voor anderen. En toch merk ik dat mensen die van je houden graag willen weten hoe het ervoor staat en dus even die moeite nemen om door te vragen. En dat het dan vaak wel gezegd kan worden (hooguit niet als je ze wil sparen en daar doe ik zelden meer aan want ik weet nu dat ik niet kan/mag bepalen voor een ander of hij of zij het wel of niet wil horen).
Klopt, ik was stomverbaasd dat toen ik eindelijk brak, de mensen die me na staan daar ‘blij’ mee waren. Ze wilden me graag helpen en stonden voor me klaar, hadden blijkbaar al gewacht tot het ooit zou gebeuren.
En wat je zegt over mensen sparen is ook heel raak. Ik heb dat lange tijd met mijn moeder gedaan. Dingen waarvan ik dacht dat ze ze niet aankon, verzweeg ik, om haar niet te belasten. Maar afgezien het feit dat ik dat niet voor haar kan beslissen, belast ik er bovendien alleen mezelf maar mee. Mijn moeder kan meer hebben dan ik denk en ik ben háár moeder niet, ik hoef haar niet te beschermen op deze manier.
quote:Feliciaatje schreef op 23 september 2008 @ 09:46:
Ik vraag me weleens af in hoeverre een jeugd als de onze, waarin we leren ons aan te passen en heel snel te peilen en af te tasten, ons ook heel veel leert over maskers en de echte persoon erachter. Dat je daar natuurlijk gevoelig voor bent. En dat het dan weleens gek kan zijn dat anderen die buitenkant als waarheid accepteren ipv de volledige mens erachter te zien.
En wat betreft pech of geluk, ik ben er nu blij mee. Als er nu een fee langskwam met een toverstaf die me vroeg of ik het liever zou vervangen door een liefdevolle, veilige jeugd en dus ook alles zou vergeten wat ik van mijn jeugd heb meegenomen, dan zou ik hartelijk bedanken. Maar zou ik mijn dochter dezelfde jeugd geven met het idee: da's zo'n persoonlijke verrijking, dat gun ik haar nou ook? Nee. Zij neemt hopelijk iets mee wat ik niet heb meegekregen: vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke liefde, erkenning als mens en als wezen, een gevoel dat ze recht heeft op haar plek. Dat is een andere rijkdom.Ik snap wat je bedoelt Felicia, het heeft je gemaakt tot wie je nu bent en dat wil je niet meer kwijt. Maar natuurlijk wens je het niet voor je kleine meid. En ik weet zeker dat jij haar alle dingen die je noemt geeft, en meer .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 23 september 2008 om 22:23
Hey dames, ik kom even snel binnen wandelen en ben zo weer weg, dus even kort!
Julus, je hoeft je absoluut geen zorgen te maken om hoe je afgelopen zondag bent overgekomen. Ik heb je leren kennen als een warme en hartelijke vrouw, die heel oprecht geïnteresseerd is in anderen. Ik ben blij dat ik je heb ontmoet!
Julus, je hoeft je absoluut geen zorgen te maken om hoe je afgelopen zondag bent overgekomen. Ik heb je leren kennen als een warme en hartelijke vrouw, die heel oprecht geïnteresseerd is in anderen. Ik ben blij dat ik je heb ontmoet!
