Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 24 september 2008 om 17:58
quote:Julus schreef op 24 september 2008 @ 12:19:
Ik weet trouwens niet of ik dit al eens heb vermeld, maar ik heb sinds kort de diagnose ADHD. En dan denk ik; ja hoor, kan er ook nog wel bij. Hetzelfde gevoel als wat ik had, toen bleek dat mijn zoon autisme heeft. Waarom ik?
Is er bij jullie ook sprake van een diagnose?
Ik weet niet of deze vraag ook in enige mate aan mij gericht is, maar ik ga hem toch beantwoorden.
Nee, ik heb geen psychische of psychiatrische aandoening. Mijn enige kwaal is diabetes en hoge bloeddruk als gevolg van die diabetes.
Mijn oudste broer heeft ADHD, dat is bij hem in 1967 al vastgesteld, alleen destijds heette het MBD, Minimal Brain Disfunction. Hij is inmiddels 45, ik heb hem al bijna 11 jaar niet gezien, maar hij functioneert voor zover ik weet redelijk goed. Hij is al 14 jaar getrouwd, ze hebben een dochter van 7 (dit soort dingen hoor ik van mijn andere broer, die heeft als enige nog contact met hem).
Wat ik weet uit mijn jeugd is dat mijn broer altijd overheersend aanwezig was. Hij zocht op alle manieren altijd en eeuwig de aandacht, overschreeuwde iedereen, hij loog en bedroog, hij jatte als de raven in zijn vroege jeugd, en hij was altijd dwars tegen de draad in. 's Winters liep hij in een t-shirt, 's zomers in een enkellange leren jas met wollen voering.
Ja, hij werd uitgespuugd door bijna iedereen en daar is hij heel eenzaam in geworden, heb ik gemerkt. Toen hij eenmaal volwassener werd veranderde hij. Hij was nog steeds wel druk maar niet meer zo irritant aanwezig. Uiteindelijk vond hij de vrouw waar hij sinds 1993 al mee samen is en zij vond de juiste snaar bij hem. Gelukkig. Zij heeft zo'n enorm goede invloed op hem gehad!
Ik schrijf straks of morgenmiddag nog even verder, ik ga eerst even eten, mijn man stapt net binnen....
Ik weet trouwens niet of ik dit al eens heb vermeld, maar ik heb sinds kort de diagnose ADHD. En dan denk ik; ja hoor, kan er ook nog wel bij. Hetzelfde gevoel als wat ik had, toen bleek dat mijn zoon autisme heeft. Waarom ik?
Is er bij jullie ook sprake van een diagnose?
Ik weet niet of deze vraag ook in enige mate aan mij gericht is, maar ik ga hem toch beantwoorden.
Nee, ik heb geen psychische of psychiatrische aandoening. Mijn enige kwaal is diabetes en hoge bloeddruk als gevolg van die diabetes.
Mijn oudste broer heeft ADHD, dat is bij hem in 1967 al vastgesteld, alleen destijds heette het MBD, Minimal Brain Disfunction. Hij is inmiddels 45, ik heb hem al bijna 11 jaar niet gezien, maar hij functioneert voor zover ik weet redelijk goed. Hij is al 14 jaar getrouwd, ze hebben een dochter van 7 (dit soort dingen hoor ik van mijn andere broer, die heeft als enige nog contact met hem).
Wat ik weet uit mijn jeugd is dat mijn broer altijd overheersend aanwezig was. Hij zocht op alle manieren altijd en eeuwig de aandacht, overschreeuwde iedereen, hij loog en bedroog, hij jatte als de raven in zijn vroege jeugd, en hij was altijd dwars tegen de draad in. 's Winters liep hij in een t-shirt, 's zomers in een enkellange leren jas met wollen voering.
Ja, hij werd uitgespuugd door bijna iedereen en daar is hij heel eenzaam in geworden, heb ik gemerkt. Toen hij eenmaal volwassener werd veranderde hij. Hij was nog steeds wel druk maar niet meer zo irritant aanwezig. Uiteindelijk vond hij de vrouw waar hij sinds 1993 al mee samen is en zij vond de juiste snaar bij hem. Gelukkig. Zij heeft zo'n enorm goede invloed op hem gehad!
Ik schrijf straks of morgenmiddag nog even verder, ik ga eerst even eten, mijn man stapt net binnen....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 24 september 2008 om 18:00
Ik zou nu bellen denk ik. Eerst even wat rustiger worden als je nog wat tijd hebt en dan echt vanavond nog bellen. Zodat je baas dit weet en over een oplossing kan denken voor morgen.
Je hoeft niet alles te kunnen. Als het niet gaat, dan gaan het niet. Dat is ok. Als jij nu door gaat rijden zonder dit soort dingen eerlijk aan te kaarten, raak je gespannen en zit je over een tijdje met burnout klachten oid. Als je het nu aangeeft, kan je baas ervoor zorgen dat jij je werk als prettig ervaart over het algemeen en dus goed kunt blijven functioneren. Het is ook in hun belang beter dit soort dingen eerlijk te zeggen .
Je hoeft niet alles te kunnen. Als het niet gaat, dan gaan het niet. Dat is ok. Als jij nu door gaat rijden zonder dit soort dingen eerlijk aan te kaarten, raak je gespannen en zit je over een tijdje met burnout klachten oid. Als je het nu aangeeft, kan je baas ervoor zorgen dat jij je werk als prettig ervaart over het algemeen en dus goed kunt blijven functioneren. Het is ook in hun belang beter dit soort dingen eerlijk te zeggen .
woensdag 24 september 2008 om 18:03
En als dingen relevant zijn voor je reacties op huidige situaties, is het vaak goed om daar open in te zijn. Dan snapt je baas dat "gewoon" maar naast je neerleggen emotioneel niet haalbaar is.
Dat maakt je geen zeurpiet of aandachttrekker, daar heb je recht op. Daar ligt je grens. Geef die grens aan. Klaar. Als hij daar slecht op reageert en je er niet verder over kunt praten kun je altijd besluiten om te kappen met dit werk. Maar geef hem een kans om je te begrijpen en dus ook je te helpen je baan zo leuk mogelijk te maken voor je.
Dat maakt je geen zeurpiet of aandachttrekker, daar heb je recht op. Daar ligt je grens. Geef die grens aan. Klaar. Als hij daar slecht op reageert en je er niet verder over kunt praten kun je altijd besluiten om te kappen met dit werk. Maar geef hem een kans om je te begrijpen en dus ook je te helpen je baan zo leuk mogelijk te maken voor je.
woensdag 24 september 2008 om 18:51
Julus, dat gevoel van 'waarom ik?' heeft denk ik iedereen die iets mankeert. Op het moment van een diagnose is dat een hele natuurlijke reactie toch? Ik heb weken rondgelopen met het idee van 'ik heb suikerziekte, ik word nooit meer beter' toen ik de diagnose kreeg. Jaren later, toen ik de mededeling kreeg dat ik moest gaan spuiten heb ik mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Ik, die zo panisch bang was voor naalden, uitgerekend ik, moest 4 keer per dag een naald in haar lijf zetten.
En dat voor de rest van mijn leven, want diabetes heb je tot je dood.... vreselijk vond ik het.
Zo is het ook met diagnoses als die van jou: die heb je levenslang. En je loopt, net als ik, elke dag tegen de gevolgen aan. De zonzijde is, want net als jij ben ik ook een rasoptimist, dat je er niet zomaar dood aan gaat. Het is chronisch maar niet per definitie dodelijk.
In je laatste posting schrijf je: Eigenlijk is mijn (hulp)vraag; hoe kan ik mezelf zijn zonder daarin anderen te benadelen, en me er prettig bij te voelen?
Jezelf zijn of jezelf worden, daar ben je al heel lang mee bezig, zo te lezen. Je gaat nu in dagbehandeling om o.a. jezelf te worden. Maar vergeet één ding niet: je bent goed zoals je bent. Je partner vindt jou goed, je zoon ook, zelfs je collega's dragen je op handen! Wat vind je zelf dat er mis is met jou?
Ben je nog steeds 'te' druk? Nog steeds zo 'overheersend aanwezig'? Volgens de dames hier was je afgelopen zondag toch heel aangenaam gezelschap.
En het stukje over 'anderen benadelen', tja....als mensen zich benadeeld voelen door jou of door iets wat jij gezegd hebt, dan moeten ze dat aangeven. Of denk ik nu te simplistisch?
Als jij jezelf niet kunt zijn, op een oprechte, eerlijke en geïnteresseerde manier naar anderen toe, dan past die ander misschien wel niet zo goed bij jou!
Iedereen zegt wel eens iets wat verkeerd valt bij een ander, maar het is de verantwoordelijkheid van die ander om jou er dan op aan te spreken. Jij kunt niet voor een ander denken of voelen. Hoe moet jij in godsnaam weten wat er in een ander omgaat? Dat bestaat toch niet?
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: wees jezelf, wees oprecht en eerlijk, dan benadeel je niemand. En als dat wel een keer gebeurt kun jij in alle eerlijkheid en oprechtheid "Sorry, zo heb ik het niet bedoeld" zeggen, en kun je uitleggen hoe je het wel bedoelde. En geloof me dat het prettig voelt om gewoon jezelf te mogen zijn van jezelf. Dat je daar niemand anders voor nodig hebt. Geen goedkeuring meer, geen bevestiging meer.
Snap je een beetje wat ik probeer te zeggen?
En dat voor de rest van mijn leven, want diabetes heb je tot je dood.... vreselijk vond ik het.
Zo is het ook met diagnoses als die van jou: die heb je levenslang. En je loopt, net als ik, elke dag tegen de gevolgen aan. De zonzijde is, want net als jij ben ik ook een rasoptimist, dat je er niet zomaar dood aan gaat. Het is chronisch maar niet per definitie dodelijk.
In je laatste posting schrijf je: Eigenlijk is mijn (hulp)vraag; hoe kan ik mezelf zijn zonder daarin anderen te benadelen, en me er prettig bij te voelen?
Jezelf zijn of jezelf worden, daar ben je al heel lang mee bezig, zo te lezen. Je gaat nu in dagbehandeling om o.a. jezelf te worden. Maar vergeet één ding niet: je bent goed zoals je bent. Je partner vindt jou goed, je zoon ook, zelfs je collega's dragen je op handen! Wat vind je zelf dat er mis is met jou?
Ben je nog steeds 'te' druk? Nog steeds zo 'overheersend aanwezig'? Volgens de dames hier was je afgelopen zondag toch heel aangenaam gezelschap.
En het stukje over 'anderen benadelen', tja....als mensen zich benadeeld voelen door jou of door iets wat jij gezegd hebt, dan moeten ze dat aangeven. Of denk ik nu te simplistisch?
Als jij jezelf niet kunt zijn, op een oprechte, eerlijke en geïnteresseerde manier naar anderen toe, dan past die ander misschien wel niet zo goed bij jou!
Iedereen zegt wel eens iets wat verkeerd valt bij een ander, maar het is de verantwoordelijkheid van die ander om jou er dan op aan te spreken. Jij kunt niet voor een ander denken of voelen. Hoe moet jij in godsnaam weten wat er in een ander omgaat? Dat bestaat toch niet?
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: wees jezelf, wees oprecht en eerlijk, dan benadeel je niemand. En als dat wel een keer gebeurt kun jij in alle eerlijkheid en oprechtheid "Sorry, zo heb ik het niet bedoeld" zeggen, en kun je uitleggen hoe je het wel bedoelde. En geloof me dat het prettig voelt om gewoon jezelf te mogen zijn van jezelf. Dat je daar niemand anders voor nodig hebt. Geen goedkeuring meer, geen bevestiging meer.
Snap je een beetje wat ik probeer te zeggen?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
woensdag 24 september 2008 om 19:56
EV, even praktisch: ik snap dat je je baas niet wilt storen, maar je moet voor jezelf denken en niet voor hem. En als de professional die je bent hoef je ook echt je ziel en zaligheid niet voor hem bloot te leggen en over je angsten te praten. Een zakelijke mededeling dat je er nog eens over nagedacht hebt, en dat je voorlopig die jongen niet meer wilt rijden, en of hij het rooster wil aanpassen, moet volstaan. Hij zal tegensputteren: hij moet nl. weer een rooster aanpassen. Maar als je zegt dat die jongen en zijn gedrag je zo dwars zit dat je bang bent dat je ervan in de ziektewet komt en dat je dat wilt voorkomen, juist omdat je weet hoe druk hij het heeft (bla bla, meedenken met de baas, vindt baas altijd fijn).
sterkte vrouw! Je kunt dit! het is heel volwassen om zoiets zakelijk op te lossen. Voel je grenzen, bewaak die grenzen en geef je grenzen aan bij anderen. Die jongen zal ze niet respecteren, dus dan moet je baas dat doen.
sterkte vrouw! Je kunt dit! het is heel volwassen om zoiets zakelijk op te lossen. Voel je grenzen, bewaak die grenzen en geef je grenzen aan bij anderen. Die jongen zal ze niet respecteren, dus dan moet je baas dat doen.
woensdag 24 september 2008 om 21:15
Hoi lieverds,
Ik ben weer thuis! Eén van de forummers heeft als motto: "het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen". En dat heb ik gedaan vandaag.
Lekker naar de sauna geweest, mijn lijf voelt zacht en soepel. Mocht gratis naar binnen, dat doen ze daar met jarigen. Op de terugweg een mexicaans restaurant ingedoken. Ik had al weken zin erin en ik ben gewoon gegaan. Naast me zat een gitarist mooi te tokkelen en ik heb heerlijk gegeten.
Veel kaartjes, telefoontjes, sms-jes, mailtjes, beeldschermen die me toezingen....En weten jullie: ik mis mijn ma helemaal niet. Voel me ook niet gekwetst dat ik niks van haar hoor vandaag. Misschien is er inderdaad geen match, want ik merk dat ik ook geen zín in haar heb. Waarom zou ik me er dan aan blootstellen?
En dat ik er met mijn zus en zwager over heb kunnen praten maakt dat ik me niet zo'n alien voel.
Julus, tuurlijk heb ik gezien dat je druk was. En dat je achteraf misschien dingen anders had willen doen/zeggen. Maar eerlijk gezegd was het niet storend. Het viel wel op, maar het is maar een onderdeel van het geheel dat Julus heet. Ik zag een vrolijke, enthousiaste vrouw. Ik had jouw postings hier gelezen die ik stuk voor stuk zeer kan waarderen. Je nam bloemen voor me mee, je maakte de boel gezellig met je 'afwijkende' bestellingen.
Kortom ik zag een bijzonder mens dat niet perfect is. Gelukkig maar, want daar zou ik mega onzeker van worden. Dat je ADHD hebt is vooral voor jou heel lastig. Wel goed dat het nu geconstateerd wordt. Kunnen ze er rekening mee houden bij de dagbehandeling. Misschien krijg je medicatie. Onbehandelde ADHD maakt nieuw gedrag leren heel moeilijk. Vaak worden mensen dan voor hardleers, ongemotiveerd en/of dom gehouden. Maar dat is niet zo! Het is wel hartstikke slecht voor je zelfvertrouwen als dat tegen je gezegd wordt.
EV, in het kinderen topic staat hoe zwaar het is om met pubers om te gaan. Laat staan met gedragsgestoorde pubers. Ik ga niet herhalen wat de meiden voor mij zeiden. Allemaal hele goede adviezen. Ik geef je een virtuele veer in je achterste want ik vind het ontzettend goed dat je er woorden aan geeft. Dat je met je man en met je werkgever hier over praat. Je had ook in een hoekje kunnen kruipen van angst, of zover over je grenzen gaan dát er onveilige situaties op de weg ontstaan. Al met al ga je zorgvuldig met jezelf en met je taak om. Er is nu niet meteen een oplossing, maar hoe je het doet: proficiat.
Ik ben weer thuis! Eén van de forummers heeft als motto: "het leven is een feest maar je moet zelf de slingers ophangen". En dat heb ik gedaan vandaag.
Lekker naar de sauna geweest, mijn lijf voelt zacht en soepel. Mocht gratis naar binnen, dat doen ze daar met jarigen. Op de terugweg een mexicaans restaurant ingedoken. Ik had al weken zin erin en ik ben gewoon gegaan. Naast me zat een gitarist mooi te tokkelen en ik heb heerlijk gegeten.
Veel kaartjes, telefoontjes, sms-jes, mailtjes, beeldschermen die me toezingen....En weten jullie: ik mis mijn ma helemaal niet. Voel me ook niet gekwetst dat ik niks van haar hoor vandaag. Misschien is er inderdaad geen match, want ik merk dat ik ook geen zín in haar heb. Waarom zou ik me er dan aan blootstellen?
En dat ik er met mijn zus en zwager over heb kunnen praten maakt dat ik me niet zo'n alien voel.
Julus, tuurlijk heb ik gezien dat je druk was. En dat je achteraf misschien dingen anders had willen doen/zeggen. Maar eerlijk gezegd was het niet storend. Het viel wel op, maar het is maar een onderdeel van het geheel dat Julus heet. Ik zag een vrolijke, enthousiaste vrouw. Ik had jouw postings hier gelezen die ik stuk voor stuk zeer kan waarderen. Je nam bloemen voor me mee, je maakte de boel gezellig met je 'afwijkende' bestellingen.
Kortom ik zag een bijzonder mens dat niet perfect is. Gelukkig maar, want daar zou ik mega onzeker van worden. Dat je ADHD hebt is vooral voor jou heel lastig. Wel goed dat het nu geconstateerd wordt. Kunnen ze er rekening mee houden bij de dagbehandeling. Misschien krijg je medicatie. Onbehandelde ADHD maakt nieuw gedrag leren heel moeilijk. Vaak worden mensen dan voor hardleers, ongemotiveerd en/of dom gehouden. Maar dat is niet zo! Het is wel hartstikke slecht voor je zelfvertrouwen als dat tegen je gezegd wordt.
EV, in het kinderen topic staat hoe zwaar het is om met pubers om te gaan. Laat staan met gedragsgestoorde pubers. Ik ga niet herhalen wat de meiden voor mij zeiden. Allemaal hele goede adviezen. Ik geef je een virtuele veer in je achterste want ik vind het ontzettend goed dat je er woorden aan geeft. Dat je met je man en met je werkgever hier over praat. Je had ook in een hoekje kunnen kruipen van angst, of zover over je grenzen gaan dát er onveilige situaties op de weg ontstaan. Al met al ga je zorgvuldig met jezelf en met je taak om. Er is nu niet meteen een oplossing, maar hoe je het doet: proficiat.
donderdag 25 september 2008 om 10:34
EV, hopelijk heb je vandaag een betere werkdag dan gisteren... Ik denk aan je!
Hanke, fijn om te lezen dat je zo'n leuke dag hebt gehad! Lekker hoor, zo relaxen, ik ben er ook wel aan toe geloof ik. Maar ja, bijna vakantie!
Julus, ik sluit me ook helemaal aan bij Setter!
Volgens mij staat deze week in het teken van het stellen van grenzen... Mijn baas is gisteren (eigenlijk heel de week al) ook flink over die van mij heen gegaan. Als ik hier gisteren met haar over zou hebben gepraat, zou ik in huilen zijn uitgebarsten. Maar ik ga het er zeker volgende week met haar hierover hebben, want dit is niet prettig werken.
Hanke, fijn om te lezen dat je zo'n leuke dag hebt gehad! Lekker hoor, zo relaxen, ik ben er ook wel aan toe geloof ik. Maar ja, bijna vakantie!
Julus, ik sluit me ook helemaal aan bij Setter!
Volgens mij staat deze week in het teken van het stellen van grenzen... Mijn baas is gisteren (eigenlijk heel de week al) ook flink over die van mij heen gegaan. Als ik hier gisteren met haar over zou hebben gepraat, zou ik in huilen zijn uitgebarsten. Maar ik ga het er zeker volgende week met haar hierover hebben, want dit is niet prettig werken.
donderdag 25 september 2008 om 21:25
Zo, ben ook weer online.
EV, heel goed dat je je gal gespuit hebt, en hem nu wel achter zijn broek aan blijven zitten om het eea voor je te veranderen. Goed dat je voor jezelf op bent gekomen! En fijn dat het vandaag beter ging en dat je je gesteund voelde.
Hanke, klinkt als een heerlijke dag gister, fijn!
EV, heel goed dat je je gal gespuit hebt, en hem nu wel achter zijn broek aan blijven zitten om het eea voor je te veranderen. Goed dat je voor jezelf op bent gekomen! En fijn dat het vandaag beter ging en dat je je gesteund voelde.
Hanke, klinkt als een heerlijke dag gister, fijn!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 26 september 2008 om 11:04
EV, geniet lekker van je vrije dag, het is zo te lezen een druk weekje voor je geweest.
Wat ik probeer te doen als ik het even niet meer zie zitten: terugdenken aan een tijd dat je enorm goed in je vel zat (bijv. toen je jouw tattoo liet zetten?) en dat gevoel weer proberen op te roepen. Helpt bij mij in ieder geval erg goed!
Ik ga ook weer verder genieten van mijn vrije dag. Alhoewel, genieten? Mijn to-do-lijst voor vandaag is wel erg lang...
Wat ik probeer te doen als ik het even niet meer zie zitten: terugdenken aan een tijd dat je enorm goed in je vel zat (bijv. toen je jouw tattoo liet zetten?) en dat gevoel weer proberen op te roepen. Helpt bij mij in ieder geval erg goed!
Ik ga ook weer verder genieten van mijn vrije dag. Alhoewel, genieten? Mijn to-do-lijst voor vandaag is wel erg lang...
vrijdag 26 september 2008 om 12:34
Hoi meiden,
hartstikke bedankt voor de fijne woorden. Ik ben gerustgesteld.
In de dagen na de meeting kon ik de hele wereld aan, ging als een razende met allerlei dingetjes aan de slag.
Hanke wat fijn dat je een gezellige dag hebt gehad, zodat je je ook echt jarig voelde.
EV, ik weet hoe eng het is om voor jezelf op te moeten komen, zeker bij een werkgever. Het heeft te maken met voor jezelf kiezen, jezelf op de eerste plaats durven zetten.
Het aankaarten van een probleem heeft ook te maken met bang zijn om te falen, bang zijn dat de ander denkt dat je het niet aan kunt. Het zijn twee aparte angsten, maar bedenk dat als je niks zegt, het je op een gegeven moment gaat opbreken en dan zul je alsnog een gesprek aan moeten. Het is voor jezelf en je werkgever prettig als je nu aankaart waar de knelpuntjes zitten. Bovendien heb je nu de stress van de situatie, het blijft maar in je hoofd zitten. Als je het een keer uitspreekt, lucht het op, Vaak valt zo'n gesprek ook erg mee, vraag je je af waarom je je er zo druk over maakte.
Een gesprek met je psych kan je even genoeg kracht geven om dat gesprek aan te durven, zo ging het bij mij. En daarna heel trots op jezelf zijn, dat je het geflikt hebt.
Artemis; hetzelfde geldt ook voor jou, het is idd ook durven grenzen stellen. Heb jij er moeite mee? Is je things-to-do lijstje al wat ingekort? Gelukkig is het bijna weekend!!
En EV, have fun met de meiden, heerlijk vooruitzicht! En het is mooi weer, alles ziet er zonniger uit.
Vandaag is het D-Day voor mij; mijn zoon die sinds 1,5 jaar niet meer thuis woont, komt definitief naar huis. Ik haal hem straks op en dan heb ik hem weer bij me.
Ik verwacht ieder moment nieuws over de dagbehandeling en het ziet ernaar uit dat ik de kinderopvang ook geregeld krijg.
Met vriend gaat het erg goed, alles is op de rit. De pessimist in mij zegt dan; voor hoelang? Ben bang dat er weer iets heftigs gebeurd waardoor ik weer terug kom bij nul. De periodes van geluk duurden nooit zo zolang, ik mag eraan ruiken en dan wham.
hartstikke bedankt voor de fijne woorden. Ik ben gerustgesteld.
In de dagen na de meeting kon ik de hele wereld aan, ging als een razende met allerlei dingetjes aan de slag.
Hanke wat fijn dat je een gezellige dag hebt gehad, zodat je je ook echt jarig voelde.
EV, ik weet hoe eng het is om voor jezelf op te moeten komen, zeker bij een werkgever. Het heeft te maken met voor jezelf kiezen, jezelf op de eerste plaats durven zetten.
Het aankaarten van een probleem heeft ook te maken met bang zijn om te falen, bang zijn dat de ander denkt dat je het niet aan kunt. Het zijn twee aparte angsten, maar bedenk dat als je niks zegt, het je op een gegeven moment gaat opbreken en dan zul je alsnog een gesprek aan moeten. Het is voor jezelf en je werkgever prettig als je nu aankaart waar de knelpuntjes zitten. Bovendien heb je nu de stress van de situatie, het blijft maar in je hoofd zitten. Als je het een keer uitspreekt, lucht het op, Vaak valt zo'n gesprek ook erg mee, vraag je je af waarom je je er zo druk over maakte.
Een gesprek met je psych kan je even genoeg kracht geven om dat gesprek aan te durven, zo ging het bij mij. En daarna heel trots op jezelf zijn, dat je het geflikt hebt.
Artemis; hetzelfde geldt ook voor jou, het is idd ook durven grenzen stellen. Heb jij er moeite mee? Is je things-to-do lijstje al wat ingekort? Gelukkig is het bijna weekend!!
En EV, have fun met de meiden, heerlijk vooruitzicht! En het is mooi weer, alles ziet er zonniger uit.
Vandaag is het D-Day voor mij; mijn zoon die sinds 1,5 jaar niet meer thuis woont, komt definitief naar huis. Ik haal hem straks op en dan heb ik hem weer bij me.
Ik verwacht ieder moment nieuws over de dagbehandeling en het ziet ernaar uit dat ik de kinderopvang ook geregeld krijg.
Met vriend gaat het erg goed, alles is op de rit. De pessimist in mij zegt dan; voor hoelang? Ben bang dat er weer iets heftigs gebeurd waardoor ik weer terug kom bij nul. De periodes van geluk duurden nooit zo zolang, ik mag eraan ruiken en dan wham.
vrijdag 26 september 2008 om 13:31
Godverdegodver... Ik heb even niks gelezen, maar ik moet even mijn gal spuien. Alles staat even op zijn kop in mijn hoofd (en mijn maag, naast de trillende handen en benen).
Ik zit lekker op mijn werk en dan zie ik dat mijn mobieltje overgaat: mijn vader. Is toch zeker al een jaar geleden dat dat is gebeurd en er schiet meteen door mijn hoofd dat mijn opa overleden is (ook al 4 jaar niet gesproken, mijn vader is een ‘aartje naar zijn vaartje’). Ik neem niet op, wil hem niet spreken en hij spreekt mijn vm in. Voordat ik kan luisteren belt mijn moeder: mijn vader heeft haar gebeld en inderdaad, opa overleden. Heeft die #@#$# het lef om éérst mijn moeder te bellen en haar om mijn (en mijn zusjes) adres te vragen want ‘hun opa is overleden en ik wil ze een kaartje sturen’. Zijn váder is overleden en meneer gaat meteen kijken hoe hij dat kan gebruiken ter manipulatie. Want hij kan ook gewoon meteen mij bellen of me een mail sturen. Maar nee, dit is een goede manier om achter mijn adres te komen.
Mijn moeder helemaal van het padje omdat ze hem weer heeft gehoord. Wel super: ze heeft geweigerd, gezegd dat ze dit met haar kinderen wil overleggen (en toen heeft ie boos opgehangen en vervolgens mij gebeld). Inmiddels heb ik al van meerdere mensen gehoord dat hij ons adres heeft geprobeerd te achterhalen, maar iedereen heeft geweigerd.
En nu weet ik niet wat ik moet doen: wel of niet naar de begrafenis? Waarom wel? Misschien omdat ik daarmee iets af kan sluiten, of omdat ik aan mijn vader wil laten zien hoe sterk ik ben zonder hem.
En waarom niet? Omdat het veel oprakelt, het emotioneel wel behoorlijk impact zal hebben. Omdat mijn opa een man was, die wat mij betreft geen afscheid waardig is. Omdat ik geen verdriet heb dat hij er niet meer is, het doet me niks. En heel praktisch: op de dag waarop ik de begrafenis verwacht moet ik een belangrijke presentatie op mijn werk geven.
En ik ben gefrustreerd. Zit te janken, niet vanwege het overlijden, maar vanuit frustratie over de hele situatie, omdat hij me toch weer raakt. Het moment dat ik zijn naam in mijn scherm zag (staat er nog in, zodat ik níet opneem), ging mijn hart tekeer en stond ik te trillen. Verdomme, houdt het nu nooit op.
Ik zit lekker op mijn werk en dan zie ik dat mijn mobieltje overgaat: mijn vader. Is toch zeker al een jaar geleden dat dat is gebeurd en er schiet meteen door mijn hoofd dat mijn opa overleden is (ook al 4 jaar niet gesproken, mijn vader is een ‘aartje naar zijn vaartje’). Ik neem niet op, wil hem niet spreken en hij spreekt mijn vm in. Voordat ik kan luisteren belt mijn moeder: mijn vader heeft haar gebeld en inderdaad, opa overleden. Heeft die #@#$# het lef om éérst mijn moeder te bellen en haar om mijn (en mijn zusjes) adres te vragen want ‘hun opa is overleden en ik wil ze een kaartje sturen’. Zijn váder is overleden en meneer gaat meteen kijken hoe hij dat kan gebruiken ter manipulatie. Want hij kan ook gewoon meteen mij bellen of me een mail sturen. Maar nee, dit is een goede manier om achter mijn adres te komen.
Mijn moeder helemaal van het padje omdat ze hem weer heeft gehoord. Wel super: ze heeft geweigerd, gezegd dat ze dit met haar kinderen wil overleggen (en toen heeft ie boos opgehangen en vervolgens mij gebeld). Inmiddels heb ik al van meerdere mensen gehoord dat hij ons adres heeft geprobeerd te achterhalen, maar iedereen heeft geweigerd.
En nu weet ik niet wat ik moet doen: wel of niet naar de begrafenis? Waarom wel? Misschien omdat ik daarmee iets af kan sluiten, of omdat ik aan mijn vader wil laten zien hoe sterk ik ben zonder hem.
En waarom niet? Omdat het veel oprakelt, het emotioneel wel behoorlijk impact zal hebben. Omdat mijn opa een man was, die wat mij betreft geen afscheid waardig is. Omdat ik geen verdriet heb dat hij er niet meer is, het doet me niks. En heel praktisch: op de dag waarop ik de begrafenis verwacht moet ik een belangrijke presentatie op mijn werk geven.
En ik ben gefrustreerd. Zit te janken, niet vanwege het overlijden, maar vanuit frustratie over de hele situatie, omdat hij me toch weer raakt. Het moment dat ik zijn naam in mijn scherm zag (staat er nog in, zodat ik níet opneem), ging mijn hart tekeer en stond ik te trillen. Verdomme, houdt het nu nooit op.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 26 september 2008 om 13:59
Ik denk dat het niet gaat worden: het hoofdstuk is afgesloten en dat ik het nu weet is voldoende. Het rakelt te veel op om te gaan en afgezien daarvan weet ik niet wat mijn vader dan weer van plan is.
Ik ga ook niet reageren op zijn vraag in de voice mail (wederom om mijn adres). Ik ga helemaal niet op hem reageren, dat heb ik een paar jaar geleden met mezelf afgesproken.
Maar dat rare gevoel in mijn maag wil niet weg...
Ik ga ook niet reageren op zijn vraag in de voice mail (wederom om mijn adres). Ik ga helemaal niet op hem reageren, dat heb ik een paar jaar geleden met mezelf afgesproken.
Maar dat rare gevoel in mijn maag wil niet weg...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 26 september 2008 om 14:13
Na het lezen van de eerste 19 bladzijdes ben ik even gestopt. Ik vind het knap van jullie hoe jullie je gevoelens onder woorden kunnen brengen. Dat vind ik moeilijk.
Op het topic 'reden voor een feestje' probeer ik TO te helpen maar nu is er twijfel bij mezelf. In hoeverre luister ik nou echt naar m'n gevoel? Herinneringen komen met een snik en een traan naar boven na het lezen van jullie ervaringen maar ook vragen naar mezelf toe. Heb ik het wel allemaal zo geaccepteerd of accepteer ik omdat de buitenwereld het van mij verwacht. Is het iets wat ettert en soms naar boven komt of zit er een hele dikke laag eelt op m'n ziel of heb ik gewoon losgelaten. Zelfs die vraag durf ik niet fatsoenlijk te beantwoorden. Mijn leven nu is redelijk, probeer er wat van te maken, onderneem leuke dingen, heb een lieve partner (geen prater qua gevoel, doet me in bepaalde opzichten denken aan de vriend van Julus). Maar, ik voel me dus niet altijd mezelf, dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik onbewust automatisch anderen please, ik erger me eraan. Ik weet waar het vandaan komt, altijd gericht op de ander, alles goed willen doen, durf niet gauw m'n mening te geven.
Jullie komen op mij over als hele fijne vrouwen die dicht bij hun gevoel zijn gebleven, was dit altijd al zo bij jullie of herkennen jullie iets van wat ik schrijf?
Feliciaatje, je schrijft dat je altijd bent blijven tekenen, schilderen en schrijven. Wat lijkt me dat heerlijk. Voorheen was tekenen m'n uitlaatklep als ik alleen was (vaak) maar na wat onhandige kritiek van een docent op m'n 16e op een toen nieuwe school heb ik geen potlood meer aangeraakt. Voorheen haalde ik hoge cijfers maar na de zoveelste verhuizing was ik depri, had geen inspiratie meer en het was een andere manier van werken waar ik op dat moment niks mee kon. Het lukt niet meer. Klinkt idioot. Nu 14 jaar later ga ik volgende week weer schilderen met een vriendin, ben er klaar voor. Ik vind het leuk om het weer te gaan doen maar ik vind het ook eng terwijl daar eigenlijk geen reden voor is. Loslaten dat ik moet presteren, oef.
Hanke schrijft ergens heel treffend dat we gemeen hebben dat onze jeugd kan worden omschreven als 'onveilige hechting', zo ervaar ik dat precies.
Lang getwijfeld of ik op dit topic wil reageren, wilde wel maar durfde ergens niet, bang, bang weer voor het oordeel van anderen, zelfs hier. En dat zegt eigenlijk al zoveel over mij.
Met belangstelling lees ik jullie verhalen. Dames, ik wens jullie een fijn weekend!
Op het topic 'reden voor een feestje' probeer ik TO te helpen maar nu is er twijfel bij mezelf. In hoeverre luister ik nou echt naar m'n gevoel? Herinneringen komen met een snik en een traan naar boven na het lezen van jullie ervaringen maar ook vragen naar mezelf toe. Heb ik het wel allemaal zo geaccepteerd of accepteer ik omdat de buitenwereld het van mij verwacht. Is het iets wat ettert en soms naar boven komt of zit er een hele dikke laag eelt op m'n ziel of heb ik gewoon losgelaten. Zelfs die vraag durf ik niet fatsoenlijk te beantwoorden. Mijn leven nu is redelijk, probeer er wat van te maken, onderneem leuke dingen, heb een lieve partner (geen prater qua gevoel, doet me in bepaalde opzichten denken aan de vriend van Julus). Maar, ik voel me dus niet altijd mezelf, dit heeft voornamelijk te maken met het feit dat ik onbewust automatisch anderen please, ik erger me eraan. Ik weet waar het vandaan komt, altijd gericht op de ander, alles goed willen doen, durf niet gauw m'n mening te geven.
Jullie komen op mij over als hele fijne vrouwen die dicht bij hun gevoel zijn gebleven, was dit altijd al zo bij jullie of herkennen jullie iets van wat ik schrijf?
Feliciaatje, je schrijft dat je altijd bent blijven tekenen, schilderen en schrijven. Wat lijkt me dat heerlijk. Voorheen was tekenen m'n uitlaatklep als ik alleen was (vaak) maar na wat onhandige kritiek van een docent op m'n 16e op een toen nieuwe school heb ik geen potlood meer aangeraakt. Voorheen haalde ik hoge cijfers maar na de zoveelste verhuizing was ik depri, had geen inspiratie meer en het was een andere manier van werken waar ik op dat moment niks mee kon. Het lukt niet meer. Klinkt idioot. Nu 14 jaar later ga ik volgende week weer schilderen met een vriendin, ben er klaar voor. Ik vind het leuk om het weer te gaan doen maar ik vind het ook eng terwijl daar eigenlijk geen reden voor is. Loslaten dat ik moet presteren, oef.
Hanke schrijft ergens heel treffend dat we gemeen hebben dat onze jeugd kan worden omschreven als 'onveilige hechting', zo ervaar ik dat precies.
Lang getwijfeld of ik op dit topic wil reageren, wilde wel maar durfde ergens niet, bang, bang weer voor het oordeel van anderen, zelfs hier. En dat zegt eigenlijk al zoveel over mij.
Met belangstelling lees ik jullie verhalen. Dames, ik wens jullie een fijn weekend!
