Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 20 september 2008 om 10:13
Hanke belde me net en die gaat nu woest shoppen geloof ik dus mail me als je wil op feliciaatje@gmail.com voor de details voor morgen wb plek en tijd .
zaterdag 20 september 2008 om 10:36
Elmervrouw, ik had gisteren heel lang geschreven aan een reactie op jouw post, maar die verdween omdat ik tijdens het posten geen connectie had....
*note to self: altijd eerst kopiëren voor het posten*
Het is zo frustrerend om weer precies hetzelfde te gaan schrijven, maar het komt hier op neer: Allereerst vind ik het heel fijn dat je dingen met ons wilt delen en voel ik me daarmee vereerd! (eerlijk waar!)
Jij kreeg vroeger de schuld in je schoenen geschoven van de frustratie van de ander, en je hebt nog steeds die bril op dat een ander sterk op jou reageert. Maar eigenlijk leven mensen veel meer langs elkaar heen. Mensen zijn veel minder bezig met wie je bent en wat je doet dan je denkt.
Jij wordt door je ervaringen van vroeger hevig geraakt door een opmerking, blik, van een ander, maar andersom is dat waarschijnlijk nauwelijks zo. Het kan soms bevrijdend zijn om je voor te stellen dat er een heel duidelijke grens bestaat tussen jou en de ander. Dingen die ze zeggen en doen geven informatie over HENZELF, niet over jou! Als je even contact wilt met iemand, kun je een deurtje open doen in die scheiding tussen jou en de ander, genieten van het contact, en weer je eigen weg gaan.
Jij bent wie je bent, jij bent er. Je gaat je eigen weg. Jij bent de hoofdrolspeler in je leven, de anderen hebben een bijrol of zijn de figuranten. Wat jij doet, is goed, omdat jij het doet. Wat jij voelt is er, en mag er zijn. Je vriendin hoeft daar ook niet per se 'goed' op te reageren, als je je gevoel uit, snap je? Dat doet niks toe of af aan je gevoel. Als jij er voor kiest om je gevoel te uiten, dan doe je dat. Dat is het doel, de opluchting dat dat gevoel er mag zijn, hardop mag worden uitgesproken. Het doel is niet dat zij dat met haar reactie bevestigt, dat is namelijk niet nodig. Ook is het doel is niet: dat zij jou begrijpt, helpt, je probleem oplost. Want dat kan ze niet. Bij het delen van je sores gaat het dus om jou en niet om de reactie van de ander. En zelfs als iemand schrikt van je verhaal, dan ligt dat op hun bord, dan is dat hun verhaal. Ik schrik ook wel eens van het levensverhaal van een ander, maar dat kan ik toch moeilijk de ander kwalijk nemen? Dan ben ik toch raar bezig?
Jij probeert nu zuiver te leven, te voelen, dingen te delen. Dat vind ik ongelofelijk dapper, en ik geloof echt dat je dat (na die hele pijnlijke fase) heel veel gaat opleveren. Probeer je elke keer dat je in de stress schiet te realiseren dat de stress ontstaat vanuit het idee dat je afhankelijk bent van de ander. En dat ben je niet meer. Je bent een wijze, lieve, intelligente, gevoelige, volwassen vrouw, die dapper haar weg zoekt. Ik heb diep respect voor je!
*select all, copy, send*
*note to self: altijd eerst kopiëren voor het posten*
Het is zo frustrerend om weer precies hetzelfde te gaan schrijven, maar het komt hier op neer: Allereerst vind ik het heel fijn dat je dingen met ons wilt delen en voel ik me daarmee vereerd! (eerlijk waar!)
Jij kreeg vroeger de schuld in je schoenen geschoven van de frustratie van de ander, en je hebt nog steeds die bril op dat een ander sterk op jou reageert. Maar eigenlijk leven mensen veel meer langs elkaar heen. Mensen zijn veel minder bezig met wie je bent en wat je doet dan je denkt.
Jij wordt door je ervaringen van vroeger hevig geraakt door een opmerking, blik, van een ander, maar andersom is dat waarschijnlijk nauwelijks zo. Het kan soms bevrijdend zijn om je voor te stellen dat er een heel duidelijke grens bestaat tussen jou en de ander. Dingen die ze zeggen en doen geven informatie over HENZELF, niet over jou! Als je even contact wilt met iemand, kun je een deurtje open doen in die scheiding tussen jou en de ander, genieten van het contact, en weer je eigen weg gaan.
Jij bent wie je bent, jij bent er. Je gaat je eigen weg. Jij bent de hoofdrolspeler in je leven, de anderen hebben een bijrol of zijn de figuranten. Wat jij doet, is goed, omdat jij het doet. Wat jij voelt is er, en mag er zijn. Je vriendin hoeft daar ook niet per se 'goed' op te reageren, als je je gevoel uit, snap je? Dat doet niks toe of af aan je gevoel. Als jij er voor kiest om je gevoel te uiten, dan doe je dat. Dat is het doel, de opluchting dat dat gevoel er mag zijn, hardop mag worden uitgesproken. Het doel is niet dat zij dat met haar reactie bevestigt, dat is namelijk niet nodig. Ook is het doel is niet: dat zij jou begrijpt, helpt, je probleem oplost. Want dat kan ze niet. Bij het delen van je sores gaat het dus om jou en niet om de reactie van de ander. En zelfs als iemand schrikt van je verhaal, dan ligt dat op hun bord, dan is dat hun verhaal. Ik schrik ook wel eens van het levensverhaal van een ander, maar dat kan ik toch moeilijk de ander kwalijk nemen? Dan ben ik toch raar bezig?
Jij probeert nu zuiver te leven, te voelen, dingen te delen. Dat vind ik ongelofelijk dapper, en ik geloof echt dat je dat (na die hele pijnlijke fase) heel veel gaat opleveren. Probeer je elke keer dat je in de stress schiet te realiseren dat de stress ontstaat vanuit het idee dat je afhankelijk bent van de ander. En dat ben je niet meer. Je bent een wijze, lieve, intelligente, gevoelige, volwassen vrouw, die dapper haar weg zoekt. Ik heb diep respect voor je!
*select all, copy, send*
zaterdag 20 september 2008 om 10:43
Wat een briljante post MissMara. Daar leer ik ook weer van. Want ik voel me wel degelijk bezwaard als ik iemand overval van wie ik niet weet of hij/zij erop zit te wachten. En daar heb ik gelukkig positieve feedback op gehad dus dan word ik vanzelf wat minder huiverig.
Maar je hebt helemaal gelijk, in essentie doet het er geen bal toe. Je bent er, je mag het zeggen, je mag die ruimte innemen. Wat een ander ermee doet maakt in feite ook niet uit.
Dankjewel!
Maar je hebt helemaal gelijk, in essentie doet het er geen bal toe. Je bent er, je mag het zeggen, je mag die ruimte innemen. Wat een ander ermee doet maakt in feite ook niet uit.
Dankjewel!
zaterdag 20 september 2008 om 19:06
Lieve Elmervrouw,
Echt ontzettend gaaf wat voor effect het zetten van die tattoo heeft op je. Ik zit hier ook met natte oogjes te lezen. Gewoon omdat het zo mooi jou is. Puur. Zelfbepalend. Zelfsturend.
Ik vind keltische tekens ook heel mooi: in mijn huis heb ik een paar zwart-wit borduurwerken hangen met keltische geometrische patronen, zelfgemaakt!
Dat is het doel van dit topic denk ik. Zonder asociaal egoistisch te worden, een gezond stuk egocentrisme ontwikkelen. Leren dat anderen je heel veel plezier kunnen geven in het leven en soms ook best heel handig en behulpzaam zijn. Maar dat je het uiteindelijk zelf moet doen, zelf moet bepalen en dat daar niks mis mee is. Dat het niet eng is. Dat je niet afgestraft wordt. Dat het 'later als ik groot ben' nu is. En dat dat ondanks alle shit en zorgen, een feest is.
Wel grappig hoe Feliciaatje het noemde maar eerlijk gezegd: met mijn zus winkelen is best wel woest: winkel in, winkel uit. Al met al zo'n 6 uur aan de sjouw geweest en misschien 20 minuten gezeten tussendoor. Als ik met een vriendin ga ligt het tempo toch een stuk lager en ben ik horeca nederland goed aan het spekken. Maar het was erg gezellig en ik ben geslaagd én ik trek het nog aan ook morgen dus ja: ik was aan een "taart-eet outfit" aan het uitzoeken.
Voel me zelfverzekerd en ongecompliceerd. Voor ik bij mijn zus kwam zat ik met wat ongenoegen naar haar toe. Ik heb dat bewust losgelaten de afgelopen weken. Ik kan nu eenmaal niet alles afdwingen en soms gaan dingen op een bepaalde manier door omstandigheden waar niemand controle over heeft. Juist door in het hier en nu betrokken, positief en belangstellend te zijn heerst er vandaag en gister een heel prettige sfeer. We genieten zichtbaar, alle 3!
Heel veel liefs en voor sommigen: tot morgen!
Echt ontzettend gaaf wat voor effect het zetten van die tattoo heeft op je. Ik zit hier ook met natte oogjes te lezen. Gewoon omdat het zo mooi jou is. Puur. Zelfbepalend. Zelfsturend.
Ik vind keltische tekens ook heel mooi: in mijn huis heb ik een paar zwart-wit borduurwerken hangen met keltische geometrische patronen, zelfgemaakt!
Dat is het doel van dit topic denk ik. Zonder asociaal egoistisch te worden, een gezond stuk egocentrisme ontwikkelen. Leren dat anderen je heel veel plezier kunnen geven in het leven en soms ook best heel handig en behulpzaam zijn. Maar dat je het uiteindelijk zelf moet doen, zelf moet bepalen en dat daar niks mis mee is. Dat het niet eng is. Dat je niet afgestraft wordt. Dat het 'later als ik groot ben' nu is. En dat dat ondanks alle shit en zorgen, een feest is.
Wel grappig hoe Feliciaatje het noemde maar eerlijk gezegd: met mijn zus winkelen is best wel woest: winkel in, winkel uit. Al met al zo'n 6 uur aan de sjouw geweest en misschien 20 minuten gezeten tussendoor. Als ik met een vriendin ga ligt het tempo toch een stuk lager en ben ik horeca nederland goed aan het spekken. Maar het was erg gezellig en ik ben geslaagd én ik trek het nog aan ook morgen dus ja: ik was aan een "taart-eet outfit" aan het uitzoeken.
Voel me zelfverzekerd en ongecompliceerd. Voor ik bij mijn zus kwam zat ik met wat ongenoegen naar haar toe. Ik heb dat bewust losgelaten de afgelopen weken. Ik kan nu eenmaal niet alles afdwingen en soms gaan dingen op een bepaalde manier door omstandigheden waar niemand controle over heeft. Juist door in het hier en nu betrokken, positief en belangstellend te zijn heerst er vandaag en gister een heel prettige sfeer. We genieten zichtbaar, alle 3!
Heel veel liefs en voor sommigen: tot morgen!
zaterdag 20 september 2008 om 20:30
Lieve mensen,
Mag ik hier ook even mijn zegje doen? Ik volg jullie topic trouw. Herken vele dingen en aspecten. Zelf voel(de) ik niet echt de behoefte om mijn verhaal te doen. Ook omdat het erg herkenbaar is net als jullie geschiedenissen.
Een extra aspect is wel dat ik doof ben maar dat zegt niets. Ik kan zelf ook niet treffend schrijven wat ik voel, wat ik wil zeggen maar een poging doen wil ik wel proberen.
Nu zit ik op zaterdagavond alleen in mijn huis en ik voel mij moe en ontheemd. Ik ben heel vaak alleen en dat voelt elke keer altijd weer zo goed aan. Ik zie dat als iets dat helend voor mij is. Een kans om tot mezelf terug te komen. Om mijn gedachten en gevoelens uit te pluizen totdat mijn werkelijke basis er uit komt.
Wat ik zelf elke keer opmerk, als ik iets met een man heb, komt dat allemaal erg naar boven. Het gevoel dat iemand mij niet de moeite waard vindt, het idee dat ik nooit leuk&interessant zal zijn. Ook al weet ik verstandelijk zo goed dat het allerbelangrijkste is hoe ik mezelf vind, hoe ik mezelf zie. Het blijft moeilijk! Een paar jaar geleden zat ik er helemaal door heen. Kon ik niet meer met mijn oude patronen omgaan. Hing ik te veel aan foute mannen. Was mijn eigen waarde en zelfbeeld niks. Na een paar jaar therapie gevolgd en heel veel werken aan mezelf, anders denken, anders voelen is het geleidelijk beter gegaan. Maar wat blijft het zo opvallend dat als het getriggerd wordt het zo ineens kan oplaaien. Zo vermoeiend, zo energie vretend.
De triggers zijn in dit geval niet belangrijk maar wat de oorzaak daarvan is WEL en hoe ik er mee om ga ook!
Fijn dat ik het even kon afschrijven van mij.
Ik reageer niet op jullie maar weet dat ik het allemaal lees.
Liefs, Sam
Mag ik hier ook even mijn zegje doen? Ik volg jullie topic trouw. Herken vele dingen en aspecten. Zelf voel(de) ik niet echt de behoefte om mijn verhaal te doen. Ook omdat het erg herkenbaar is net als jullie geschiedenissen.
Een extra aspect is wel dat ik doof ben maar dat zegt niets. Ik kan zelf ook niet treffend schrijven wat ik voel, wat ik wil zeggen maar een poging doen wil ik wel proberen.
Nu zit ik op zaterdagavond alleen in mijn huis en ik voel mij moe en ontheemd. Ik ben heel vaak alleen en dat voelt elke keer altijd weer zo goed aan. Ik zie dat als iets dat helend voor mij is. Een kans om tot mezelf terug te komen. Om mijn gedachten en gevoelens uit te pluizen totdat mijn werkelijke basis er uit komt.
Wat ik zelf elke keer opmerk, als ik iets met een man heb, komt dat allemaal erg naar boven. Het gevoel dat iemand mij niet de moeite waard vindt, het idee dat ik nooit leuk&interessant zal zijn. Ook al weet ik verstandelijk zo goed dat het allerbelangrijkste is hoe ik mezelf vind, hoe ik mezelf zie. Het blijft moeilijk! Een paar jaar geleden zat ik er helemaal door heen. Kon ik niet meer met mijn oude patronen omgaan. Hing ik te veel aan foute mannen. Was mijn eigen waarde en zelfbeeld niks. Na een paar jaar therapie gevolgd en heel veel werken aan mezelf, anders denken, anders voelen is het geleidelijk beter gegaan. Maar wat blijft het zo opvallend dat als het getriggerd wordt het zo ineens kan oplaaien. Zo vermoeiend, zo energie vretend.
De triggers zijn in dit geval niet belangrijk maar wat de oorzaak daarvan is WEL en hoe ik er mee om ga ook!
Fijn dat ik het even kon afschrijven van mij.
Ik reageer niet op jullie maar weet dat ik het allemaal lees.
Liefs, Sam
I am Spaaartaaacus.
zaterdag 20 september 2008 om 20:51
quote:Sam1973 schreef op 20 september 2008 @ 20:30:
De triggers zijn in dit geval niet belangrijk maar wat de oorzaak daarvan is WEL en hoe ik er mee om ga ook!
Liefs, Sam
En zie, daar is dan mijn zwakte. Er mee willen omgaan en het willen beheersen, onder de controle houden.
Een superfijne zaterdagavond gewenst voor jullie.
De triggers zijn in dit geval niet belangrijk maar wat de oorzaak daarvan is WEL en hoe ik er mee om ga ook!
Liefs, Sam
En zie, daar is dan mijn zwakte. Er mee willen omgaan en het willen beheersen, onder de controle houden.
Een superfijne zaterdagavond gewenst voor jullie.
I am Spaaartaaacus.
zaterdag 20 september 2008 om 21:25
EV, ik ben er stil van. Wat ontzettend mooi. Wat een ervaring. Je hebt zoiets belangrijks teruggeclaimd, wow! Heb tranen in mijn ogen van je post. Ik weet verder even niets zinnigs te zeggen maar ik ben zo blij voor je .
En welkom Sam . Fijn dat je meeschrijft. Zou je het prettig vinden om wat op te schrijven van je ervaringen? Van de patronen die je ziet, de fundamenten die eraan ten grondslag liggen? Ik zou het graag lezen. En het verheldert zo enorm heb ik hier gemerkt, door de reacties, de vragen en vaak ook simpelweg doordat je het opschrijft, zonder concessies, zonder beleefdheid, gewoon hoe je het ervaren hebt en hoe het je gevormd heeft. Als je dat liever voor jezelf houdt, alle begrip natuurlijk.
En wat je schrijft Hanke, over je dat zelfverzekerd en ongecompliceerd voelen, een en al herkenning. Jaren terug had ik niet kunnen denken dat ik me zo zou voelen. Niet altijd maar eigenlijk wel over het algemeen. Prettig in mijn huid, comfortabel met mijzelf. Wat je zei over dat gezond stuk egocentrisme, dat klopt zo. En hoe hier lezen en schrijven daarbij geholpen hebben. Voor iedereen die er echt mee bezig is, helen, groeien, delen, een plek. Dus ook voor mij. En dat dat juist ook zo hoort (met dank aan MissMara en haar heldere post vandaag ).
Fijn voor je dat het zo goed voelt bij je zus. En zo positief.
voor iedereen.
En welkom Sam . Fijn dat je meeschrijft. Zou je het prettig vinden om wat op te schrijven van je ervaringen? Van de patronen die je ziet, de fundamenten die eraan ten grondslag liggen? Ik zou het graag lezen. En het verheldert zo enorm heb ik hier gemerkt, door de reacties, de vragen en vaak ook simpelweg doordat je het opschrijft, zonder concessies, zonder beleefdheid, gewoon hoe je het ervaren hebt en hoe het je gevormd heeft. Als je dat liever voor jezelf houdt, alle begrip natuurlijk.
En wat je schrijft Hanke, over je dat zelfverzekerd en ongecompliceerd voelen, een en al herkenning. Jaren terug had ik niet kunnen denken dat ik me zo zou voelen. Niet altijd maar eigenlijk wel over het algemeen. Prettig in mijn huid, comfortabel met mijzelf. Wat je zei over dat gezond stuk egocentrisme, dat klopt zo. En hoe hier lezen en schrijven daarbij geholpen hebben. Voor iedereen die er echt mee bezig is, helen, groeien, delen, een plek. Dus ook voor mij. En dat dat juist ook zo hoort (met dank aan MissMara en haar heldere post vandaag ).
Fijn voor je dat het zo goed voelt bij je zus. En zo positief.
voor iedereen.
zaterdag 20 september 2008 om 21:44
Hoi Feliciaatje,
Dank je voor je welkomstwoorden
Jou heb ik zeker gevolgd zoals ik dat eerder had gezegd en ik vind jou de laatste tijd enorm gegroeid.
Ja, dat wil ik wel doen. Wat bij mij heel erg treffend is, is dat ik nooit echt mezelf was. Dat ik mij altijd anders voordeed dan dat ik eigenlijk van binnen was. Ik kon mezelf ook nooit laten zien uit angst dat het niet goed genoeg was. Als gevolg daarvan kies ik mannen uit die zelf kamperen met een contactstoornis. En dat doet mij verdriet. Dat ik werkelijke belangstelling, interesse naar mij niet kan toelaten. Dat ik het zo eng vind dat ik het mijd. Mijn vader is licht contact gestoord en de laatste tijd is het voor mij heel helder geworden hoe het zich uitgepakt heeft voor mij.
Dat vind ik triest.
Liefs, Sam
Dank je voor je welkomstwoorden
Jou heb ik zeker gevolgd zoals ik dat eerder had gezegd en ik vind jou de laatste tijd enorm gegroeid.
Ja, dat wil ik wel doen. Wat bij mij heel erg treffend is, is dat ik nooit echt mezelf was. Dat ik mij altijd anders voordeed dan dat ik eigenlijk van binnen was. Ik kon mezelf ook nooit laten zien uit angst dat het niet goed genoeg was. Als gevolg daarvan kies ik mannen uit die zelf kamperen met een contactstoornis. En dat doet mij verdriet. Dat ik werkelijke belangstelling, interesse naar mij niet kan toelaten. Dat ik het zo eng vind dat ik het mijd. Mijn vader is licht contact gestoord en de laatste tijd is het voor mij heel helder geworden hoe het zich uitgepakt heeft voor mij.
Dat vind ik triest.
Liefs, Sam
I am Spaaartaaacus.
zaterdag 20 september 2008 om 23:29
Hoi meiden,
ben net bij gelezen en feliciaatje, ik heb je een mail gestuurd. Hoop dat ik nog op tijd ben?
Elmervrouw, wat een belangrijke stap, en wat fijn dat het ook nog eens een therapeutische werking heeft. Ik vind het heel stoer en je hebt groot gelijk, het is jouw lijf en jouw leven.
Sam, ik vind dat je heel goed schrijft! Je schrijft dat je je nu moe en ontheemd voelt, maar vaak alleen bent en dat je je dan goed voelt. Ik associeer moe en ontheemd met een negatief gevoel, maar bedoel je dat je dat juist een fijn gevoel vind?
MissMara, helemaal waar! Maar de praktijk is soms zo moeilijk...ik ben er zo vaak van overtuigd dat ik een last ben, ik wil vooral niemand in de weg lopen of het moeilijker maken. Dus zeg ik ja tegen iets wat ik niet wil, kom ik niet genoeg voor mezelf op, verleg ik mijn grenzen. Alles om maar aardig gevonden te worden, bang om teveel te zijn.
Ik word door anderen altijd gezien als een zelfverzekerde vrouw, maar als het om mijzelf gaat dan blijft daar niets van over.
Hanke, als het allemaal gaat lukken kom ik morgen je nieuwe kleren bewonderen!
ben net bij gelezen en feliciaatje, ik heb je een mail gestuurd. Hoop dat ik nog op tijd ben?
Elmervrouw, wat een belangrijke stap, en wat fijn dat het ook nog eens een therapeutische werking heeft. Ik vind het heel stoer en je hebt groot gelijk, het is jouw lijf en jouw leven.
Sam, ik vind dat je heel goed schrijft! Je schrijft dat je je nu moe en ontheemd voelt, maar vaak alleen bent en dat je je dan goed voelt. Ik associeer moe en ontheemd met een negatief gevoel, maar bedoel je dat je dat juist een fijn gevoel vind?
MissMara, helemaal waar! Maar de praktijk is soms zo moeilijk...ik ben er zo vaak van overtuigd dat ik een last ben, ik wil vooral niemand in de weg lopen of het moeilijker maken. Dus zeg ik ja tegen iets wat ik niet wil, kom ik niet genoeg voor mezelf op, verleg ik mijn grenzen. Alles om maar aardig gevonden te worden, bang om teveel te zijn.
Ik word door anderen altijd gezien als een zelfverzekerde vrouw, maar als het om mijzelf gaat dan blijft daar niets van over.
Hanke, als het allemaal gaat lukken kom ik morgen je nieuwe kleren bewonderen!
zondag 21 september 2008 om 01:07
Welkom Sam,
Weet dat je met belangstelling gelezen wordt! Ik zal mijn 'hanke-mode' even uitzetten en je niet overstelpen met vragen. Vertel maar wat je kwijt wilt.
Wat ik lees is dat je je alleen gezet voelt en dat je merkt wat dat je gekost heeft. Maar dat alleen zijn ook maakt dat je ongestoord jezelf kan zijn en je ding kan doen in je eigen huis en dat dat ook prettig en veilig voelt. Als ik tenminste goed gelezen heb...
Weet dat je met belangstelling gelezen wordt! Ik zal mijn 'hanke-mode' even uitzetten en je niet overstelpen met vragen. Vertel maar wat je kwijt wilt.
Wat ik lees is dat je je alleen gezet voelt en dat je merkt wat dat je gekost heeft. Maar dat alleen zijn ook maakt dat je ongestoord jezelf kan zijn en je ding kan doen in je eigen huis en dat dat ook prettig en veilig voelt. Als ik tenminste goed gelezen heb...
zondag 21 september 2008 om 07:54
Welkom Sam, fijn dat je hier je gedachten kwijt kan, we lezen inderdaad alles graag.
Hanke en alle anderen die vanmiddag een taartje gaan eten: ik wil jullie een ontzettend leuke middag wensen! Dat kan niet anders met een groep van zulke prachtvrouwen .
Heb zelf een beetje een vreemd gevoel nog, gisteren hebben we op Scbiphol vrienden uitgezwaaid die gaan emigreren. We hebben afgesproken eind volgend jaar naar ze toe te komen, maar het voelt wel raar, ineens 7000 km verderop .
Hanke en alle anderen die vanmiddag een taartje gaan eten: ik wil jullie een ontzettend leuke middag wensen! Dat kan niet anders met een groep van zulke prachtvrouwen .
Heb zelf een beetje een vreemd gevoel nog, gisteren hebben we op Scbiphol vrienden uitgezwaaid die gaan emigreren. We hebben afgesproken eind volgend jaar naar ze toe te komen, maar het voelt wel raar, ineens 7000 km verderop .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 21 september 2008 om 09:42
Goedemorgen, feliciaatje ik heb je terug gemaild!
Zusje dank je wel, ik heb er zin in, ben ook ontzettend nieuwsgierig naar iedereen.
Misschien dat je er een volgende keer bij kunt zijn.
Ik herken je gevoel, mijn beste vriend gaat volgend jaar emigreren en zie er enorm tegenop. Het voelt als een afscheid he? Alsof je in de steek wordt gelaten, beetje paniekerig voel ik me als ik eraan denk. Maar gelukkig is er internet
Meiden tot straks!!
Zusje dank je wel, ik heb er zin in, ben ook ontzettend nieuwsgierig naar iedereen.
Misschien dat je er een volgende keer bij kunt zijn.
Ik herken je gevoel, mijn beste vriend gaat volgend jaar emigreren en zie er enorm tegenop. Het voelt als een afscheid he? Alsof je in de steek wordt gelaten, beetje paniekerig voel ik me als ik eraan denk. Maar gelukkig is er internet
Meiden tot straks!!
zondag 21 september 2008 om 10:49
Elmervrouw, wat een prachtig kippenvelverhaal over jouw nieuwe tattoeage!!! Wat is er veel in beweging in je leven, wat fijn om daar getuige van te mogen zijn...
Sam, welkom, fijn dat je ook dingen met ons wilt delen. Ik vind je verhaal ook heel tegenstrijdig klinken: eenzaam, maar ook fijn alleen. Heb jij het gevoel dat je niet goed met en niet goed zonder mensen (mannen?) kunt leven?
Het gevoel in wezen niet goed genoeg te zijn is heel herkenbaar voor veel vrouwen hier. Het is bij mij op de achtergrond nog wel aanwezig, maar het lukt me steeds beter om mijn gedrag niet meer vanuit dat idee te laten sturen. Dus tegen mijn oude gevoel ingaan (dat immers niet 'echt' is, want voortkomend uit een ongezonde ouder-kindverhouding) en dingen die ik later geleerd heb (van anderen, of door nieuwe ervaringen) serieuzer nemen. Ook stel ik me bij een keuze vaak voor hoe een stoere, onafhankelijke (ideale) vrouw of man hierop zou reageren, wat zijn/haar redenering zou zijn. Dat is een soort toetssteen voor mijn beslissingen.
Ik vind het heel rot om te horen dat je werkelijke interesse en belangstelling van mensen niet kunt toelaten. Bang dat ze je 'doorzien' en weer laten vallen? Ik hoop van harte dat je je steeds meer durft te laten zien, al was het alleen maar om te ervaren dat je goed bent zoals je bent. Net als iedereen hier! Waarom zou jij die uitzondering zijn die niet goed genoeg is?
Meiden, ik ben erbij vanmiddag! Ik vind het heel speciaal en spannend om een aantal van jullie te ontmoeten en hoop dat we ook eens met de anderen, die niet kunnen, zullen afspreken.
Fijne dag allemaal, en tot straks voor een aantal!
Sam, welkom, fijn dat je ook dingen met ons wilt delen. Ik vind je verhaal ook heel tegenstrijdig klinken: eenzaam, maar ook fijn alleen. Heb jij het gevoel dat je niet goed met en niet goed zonder mensen (mannen?) kunt leven?
Het gevoel in wezen niet goed genoeg te zijn is heel herkenbaar voor veel vrouwen hier. Het is bij mij op de achtergrond nog wel aanwezig, maar het lukt me steeds beter om mijn gedrag niet meer vanuit dat idee te laten sturen. Dus tegen mijn oude gevoel ingaan (dat immers niet 'echt' is, want voortkomend uit een ongezonde ouder-kindverhouding) en dingen die ik later geleerd heb (van anderen, of door nieuwe ervaringen) serieuzer nemen. Ook stel ik me bij een keuze vaak voor hoe een stoere, onafhankelijke (ideale) vrouw of man hierop zou reageren, wat zijn/haar redenering zou zijn. Dat is een soort toetssteen voor mijn beslissingen.
Ik vind het heel rot om te horen dat je werkelijke interesse en belangstelling van mensen niet kunt toelaten. Bang dat ze je 'doorzien' en weer laten vallen? Ik hoop van harte dat je je steeds meer durft te laten zien, al was het alleen maar om te ervaren dat je goed bent zoals je bent. Net als iedereen hier! Waarom zou jij die uitzondering zijn die niet goed genoeg is?
Meiden, ik ben erbij vanmiddag! Ik vind het heel speciaal en spannend om een aantal van jullie te ontmoeten en hoop dat we ook eens met de anderen, die niet kunnen, zullen afspreken.
Fijne dag allemaal, en tot straks voor een aantal!
zondag 21 september 2008 om 10:51
Als er een volgende keer komt ga ik mijn best doen Julus!
En inderdaad, het voelt als afscheid. Zo raar, dat je daar met een groep staat te zwaaien terwijl ze door de douane lopen. Heel onwerkelijk. Kan ik me zeker voorstellen als het je beste vriend is Julus.
Het stomme bij ons is namelijk: we zagen deze vrienden niet heel vaak, we woonden 100 km uit elkaar en allemaal druk. Maar de paar keer per jaar dat we bij elkaar waren was het gewoon meteen weer helemaal goed (kennen elkaar al ruim 10 jaar). En je wist dat je relatief dichtbij was, als we elkaar nodig hadden, dan waren we er voor elkaar.
Nu worden die contactmomenten nog minder, maar wel intensiever (want we gaan natuurlijk niet voor een weekend volgend jaar ). Dat heeft ook wel weer wat. En inderdaad lang leve internet .
Maar goed, gisteren was gewoon echt vreemd. Ze hebben ook nog twee tienermeiden en die waren echt even ontroostbaar toen ze echt door de gate moesten (deze move is wel met ze overlegd natuurlijk, maar nu was het ineens 'echt'). Maar zodra die daar naar school gaan, kunnen ze nieuwe vrienden maken en hoop ik dat ze snel hun draai vinden.
En inderdaad, het voelt als afscheid. Zo raar, dat je daar met een groep staat te zwaaien terwijl ze door de douane lopen. Heel onwerkelijk. Kan ik me zeker voorstellen als het je beste vriend is Julus.
Het stomme bij ons is namelijk: we zagen deze vrienden niet heel vaak, we woonden 100 km uit elkaar en allemaal druk. Maar de paar keer per jaar dat we bij elkaar waren was het gewoon meteen weer helemaal goed (kennen elkaar al ruim 10 jaar). En je wist dat je relatief dichtbij was, als we elkaar nodig hadden, dan waren we er voor elkaar.
Nu worden die contactmomenten nog minder, maar wel intensiever (want we gaan natuurlijk niet voor een weekend volgend jaar ). Dat heeft ook wel weer wat. En inderdaad lang leve internet .
Maar goed, gisteren was gewoon echt vreemd. Ze hebben ook nog twee tienermeiden en die waren echt even ontroostbaar toen ze echt door de gate moesten (deze move is wel met ze overlegd natuurlijk, maar nu was het ineens 'echt'). Maar zodra die daar naar school gaan, kunnen ze nieuwe vrienden maken en hoop ik dat ze snel hun draai vinden.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 21 september 2008 om 11:37
Goeiemorgen!
Ik wil jullie veel plezier wensen voor vanmiddag! Gelukkig regent het niet en blijft het droog.
Ik laat het even bezinken en bedankt voor de warme woorden. Het is inderdaad een paradoxale rode lijn bij mij. Graag alleen zijn maar dat ook afwijzen.
Hanke, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik weet niet of jij vandaag jarig bent of dat op een andere dag valt?
Een van mij voor jou.
Sam
Ik wil jullie veel plezier wensen voor vanmiddag! Gelukkig regent het niet en blijft het droog.
Ik laat het even bezinken en bedankt voor de warme woorden. Het is inderdaad een paradoxale rode lijn bij mij. Graag alleen zijn maar dat ook afwijzen.
Hanke, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik weet niet of jij vandaag jarig bent of dat op een andere dag valt?
Een van mij voor jou.
Sam
I am Spaaartaaacus.
