Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 15 oktober 2008 om 20:31
Je hoeft het niet te wissen EV, je mag dit gevoel gewoon hebben. En het is begrijpelijk, het werd je teveel en je raakte in paniek. Nu lief zijn voor jezelf, probeer jezelf niet te veroordelen. Het kan gebeuren, gebeurt iedereen weleens. Echt niet vreemd of onzinnig.
Gun jezelf je paniek. Ik denk dat het dan vanzelf rustiger wordt.
Dikke
Gun jezelf je paniek. Ik denk dat het dan vanzelf rustiger wordt.
Dikke
woensdag 15 oktober 2008 om 20:31
Heb er verdriet van omdat ik het me bij die laatste keer zo anders had voorgesteld. Dat ik bijv. op een vaste dag in de week kon oppassen. Maar door allerlei omstandigheden is dat niet gebeurd. En heb ik het kindje ook maar heel weinig gezien. Ik had echt een band met die baby op willen bouwen en dat is niet gebeurd. En is het contact met die vriendin ook alleen maar minder frequent geworden.
Ergens vind ik het raar dat ik niet echt bij een groep hoor. Een groep vrienden, een familiegroep. Het is bij mij toch veelal 1 op 1. En een band met de partner van vriendinnen is ook niet echt het geval.
Is dat goed of doe ik ergens iets fout? En wát dan? Of ben ik gewoon zo?
Ergens vind ik het raar dat ik niet echt bij een groep hoor. Een groep vrienden, een familiegroep. Het is bij mij toch veelal 1 op 1. En een band met de partner van vriendinnen is ook niet echt het geval.
Is dat goed of doe ik ergens iets fout? En wát dan? Of ben ik gewoon zo?
woensdag 15 oktober 2008 om 20:35
woensdag 15 oktober 2008 om 20:35
Ik begrijp je Hanke. Je verlangt er gewoon naar ergens bij te horen, ergens vanzelfsprekend thuis te zijn. Ergens belangrijk te zijn, niet om wat je doet maar omdat je er bent, bestaat, er mag, moet zijn. Is echt niet gek.
Het valt niet altijd mee om genoeg te hebben aan jezelf. Het is veel, het is rijk, maar het wil thuis zijn, delen en gedeeld worden. Hoort bij mens-zijn denk ik. Ik denk aan je.
Het valt niet altijd mee om genoeg te hebben aan jezelf. Het is veel, het is rijk, maar het wil thuis zijn, delen en gedeeld worden. Hoort bij mens-zijn denk ik. Ik denk aan je.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:45
woensdag 15 oktober 2008 om 20:47
Het voelt zo kinderachtig, alsof ik een wedstrijdje aanga. Op welk cijfer ben ik voorgeprogrammeerd op haar telefoon? Het voelt gewoon niet lekker dat ik daar naar vraag. Die tijd wil ik voorbij zijn.
En het is niet zozeer oud verlangen op dit moment maar meer oud zeer. "Ervaringen in het verleden zijn een garantie voor de toekomst". Zoiets.
En het is niet zozeer oud verlangen op dit moment maar meer oud zeer. "Ervaringen in het verleden zijn een garantie voor de toekomst". Zoiets.
woensdag 15 oktober 2008 om 22:27
Elmer en Hanke
Julle verwachten teveel van jezelf.
Ik ook.
Ik wil wanneer ik op bezoek kom belangrijk zijn.Terwijl het om bijv. een verjaardag gaat van een ander oid.Of idd. een baby.
Ik,Ik.
Herken je gedachtengang van nu Hanke.
Oud zeer komt naarboven.
EV,je wilt het onmogelijke.
terwijl je alles al zo goed doet.Je wilt nóg beter.
Wees blij dat je bent en doet zo je doet.
Zei de gek.
Feliciaatje,denk je dat je er samen uitkomt?Jij er uitkomt?
Julle verwachten teveel van jezelf.
Ik ook.
Ik wil wanneer ik op bezoek kom belangrijk zijn.Terwijl het om bijv. een verjaardag gaat van een ander oid.Of idd. een baby.
Ik,Ik.
Herken je gedachtengang van nu Hanke.
Oud zeer komt naarboven.
EV,je wilt het onmogelijke.
terwijl je alles al zo goed doet.Je wilt nóg beter.
Wees blij dat je bent en doet zo je doet.
Zei de gek.
Feliciaatje,denk je dat je er samen uitkomt?Jij er uitkomt?
woensdag 15 oktober 2008 om 23:17
quote:Elmervrouw schreef op 15 oktober 2008 @ 21:15:
Het is alsof ik de schijn ophou van normaal zijn, normaal functioneren. In feite loop ik constant aan iedereen, en nog het meest aan mezelf, te bewijzen dat ik wél iets kan, iets waard ben. En gebeurt er ook maar iets dat dit verstoort, dan stort dat hele kaartenhuis in.
Kent iemand dit?
Of ben ik echt helemaal gek?
Basic voel ik me nog steeds zo ontzettend waardeloos, diep van binnen.
Ik vind het erg om dit uit te spreken.
Heel verdrietig. Pijnlijk.
EV, in dat boek dat je laatst besteld hebt kun je meer vinden over dit proces. Juist omdat je nu oude beschermingslagen aan het wegpellen bent, en weer dingen voelt, komt de oude pijn, de paniek, het gevoel waardeloos te zijn veel harder binnen. Volgens mijn therapeut vroeger was dat ergens ook een goed teken: je duwt het niet weg. Maar het is wel afschuwelijk. Zo afschuwelijk was het vroeger. Als je je langzamerhand kunt gaan realiseren dat dit niet echt is, dat dit niet nu gebeurt, maar dat een oud gevoel getriggerd wordt door een onbenullige situatie, kun je dat gevoel doorvoelen en daarmee 'onschadelijk' maken. Dan zal het je niet meer overvallen. Dit is een moeilijk proces, maar het kan.
Hanke, rot zeg dat je je nu zo voelt. Ik snap het wel. Is het een idee om van de komende kraamtijd ook een oefening in ruimte innemen te maken? Zoals we hier allemaal ruimte innemen, zonder excuses (de nieuwe meeschrijvers zijn bijna zover ). Straks ben je in haar huis, met haar partner, verpleging, de baby, en zijzelf. Jij bent daar ook en hebt daar van niemand goedkeuring of toestemming nodig. Jij hoort erbij.
Tijdens mijn kraamtijd had ik het druk met vanalles, maar genoot altijd enorm van mijn vriendinnen. Ook als ik ze dus niet steeds aandacht kon geven als ze er waren. Ik heb het juist heel erg gevonden dat zoveel mensen mij zo lang met rust lieten. Dus maak die afspraak om langs te komen en ga er dan daar niet meer aan twijfelen of je er mag zijn. Ook als je even op de bank in een tijdschrift bladert, omdat je vriendin druk is, ben je gewoon Hanke. En mag je er dus zijn!
Het is alsof ik de schijn ophou van normaal zijn, normaal functioneren. In feite loop ik constant aan iedereen, en nog het meest aan mezelf, te bewijzen dat ik wél iets kan, iets waard ben. En gebeurt er ook maar iets dat dit verstoort, dan stort dat hele kaartenhuis in.
Kent iemand dit?
Of ben ik echt helemaal gek?
Basic voel ik me nog steeds zo ontzettend waardeloos, diep van binnen.
Ik vind het erg om dit uit te spreken.
Heel verdrietig. Pijnlijk.
EV, in dat boek dat je laatst besteld hebt kun je meer vinden over dit proces. Juist omdat je nu oude beschermingslagen aan het wegpellen bent, en weer dingen voelt, komt de oude pijn, de paniek, het gevoel waardeloos te zijn veel harder binnen. Volgens mijn therapeut vroeger was dat ergens ook een goed teken: je duwt het niet weg. Maar het is wel afschuwelijk. Zo afschuwelijk was het vroeger. Als je je langzamerhand kunt gaan realiseren dat dit niet echt is, dat dit niet nu gebeurt, maar dat een oud gevoel getriggerd wordt door een onbenullige situatie, kun je dat gevoel doorvoelen en daarmee 'onschadelijk' maken. Dan zal het je niet meer overvallen. Dit is een moeilijk proces, maar het kan.
Hanke, rot zeg dat je je nu zo voelt. Ik snap het wel. Is het een idee om van de komende kraamtijd ook een oefening in ruimte innemen te maken? Zoals we hier allemaal ruimte innemen, zonder excuses (de nieuwe meeschrijvers zijn bijna zover ). Straks ben je in haar huis, met haar partner, verpleging, de baby, en zijzelf. Jij bent daar ook en hebt daar van niemand goedkeuring of toestemming nodig. Jij hoort erbij.
Tijdens mijn kraamtijd had ik het druk met vanalles, maar genoot altijd enorm van mijn vriendinnen. Ook als ik ze dus niet steeds aandacht kon geven als ze er waren. Ik heb het juist heel erg gevonden dat zoveel mensen mij zo lang met rust lieten. Dus maak die afspraak om langs te komen en ga er dan daar niet meer aan twijfelen of je er mag zijn. Ook als je even op de bank in een tijdschrift bladert, omdat je vriendin druk is, ben je gewoon Hanke. En mag je er dus zijn!
donderdag 16 oktober 2008 om 07:59
EV ik herken het.
Herken zóveel van wat hier meegedeeld word.
Maar wat jij zegt alsof je de schijn ophoudt van normaal zijn.
Je hebt het gevoel jezelf niet te zijn/mogen zijn.
Waardoor je dus op je tenen loopt door JOUZELF.Ten koste van jezelf (en/of anderen).
Dat is een heel lastig proces én je betrekt (trekt) er ook anderen (in mee) bij mee.
Je bent niet gek.
Je hebt je dit zelf zo aangeleerd/aangewend en weet niet beter.En steeds dat gevoel van er klopt iets gigantisch niet.
Het klopt in een bepaald opzicht wel,want dit heb je jezelf eigen gemaakt om je staande te houden.
Jou basic is jou surviven.En idd. als dat surviven verstoord word ben je de grip totaal kwijt.Om iets als gister wanneer er dus zo'n dag tussen zit dat alles niet loopt zo jij verwacht van JOUZELF.
Niemand is perfect EV en soms lopen dingen niet zoals gepland.
Ben je erop aangeproken gister door dees of gene?
Of heb je jezelf aangesproken?En wel op een heel harde manier?
Ik krijg vandaag als het goed is dat boek,hopelijk jij ook en kunnen we mss. van gedachten wisselen of jij/ik er wat aan hebben.
En het ons verder kan helpen van onze destructieve gedachten die we helemaal niet willen maar niet weten/lijken te doorbreken.
Oh ik herken het zo.
Herken zóveel van wat hier meegedeeld word.
Maar wat jij zegt alsof je de schijn ophoudt van normaal zijn.
Je hebt het gevoel jezelf niet te zijn/mogen zijn.
Waardoor je dus op je tenen loopt door JOUZELF.Ten koste van jezelf (en/of anderen).
Dat is een heel lastig proces én je betrekt (trekt) er ook anderen (in mee) bij mee.
Je bent niet gek.
Je hebt je dit zelf zo aangeleerd/aangewend en weet niet beter.En steeds dat gevoel van er klopt iets gigantisch niet.
Het klopt in een bepaald opzicht wel,want dit heb je jezelf eigen gemaakt om je staande te houden.
Jou basic is jou surviven.En idd. als dat surviven verstoord word ben je de grip totaal kwijt.Om iets als gister wanneer er dus zo'n dag tussen zit dat alles niet loopt zo jij verwacht van JOUZELF.
Niemand is perfect EV en soms lopen dingen niet zoals gepland.
Ben je erop aangeproken gister door dees of gene?
Of heb je jezelf aangesproken?En wel op een heel harde manier?
Ik krijg vandaag als het goed is dat boek,hopelijk jij ook en kunnen we mss. van gedachten wisselen of jij/ik er wat aan hebben.
En het ons verder kan helpen van onze destructieve gedachten die we helemaal niet willen maar niet weten/lijken te doorbreken.
Oh ik herken het zo.
donderdag 16 oktober 2008 om 08:06
Ikzelf denk vaak ook teveel én te snel voor anderen.
Bij voorbaat vul ik al in zonder dat de ander iets zegt.
Veel ligt aan onszelf.
Waarmee ik niet zeg we zijn moeilijk.
We zijn niet moeilijk,weten alleen niet hoe en blijven in de veilge (foute) modus die we ons zelf aangewend hebben.
Een fort waar niet door te prikken valt want zo gekwetst zijn (geweest).
Bij voorbaat vul ik al in zonder dat de ander iets zegt.
Veel ligt aan onszelf.
Waarmee ik niet zeg we zijn moeilijk.
We zijn niet moeilijk,weten alleen niet hoe en blijven in de veilge (foute) modus die we ons zelf aangewend hebben.
Een fort waar niet door te prikken valt want zo gekwetst zijn (geweest).
donderdag 16 oktober 2008 om 08:17
Een zoektocht naar het ware zelf.
Jean Jenson.
Leren omgaan met de negatieve ervaringen uit de kindertijd
Dit boek is handig voordat je aan illusies begint.
Beschrijving
Een zoektocht naar het ware zelf biedt een methode die de volwassene helpt het verdriet om de verliezen van de jeugd te verwerken zonder zichzelf in de chaos van gevoelens kwijt te raken.
Met behulp van Jensons oefeningen kan de volwassene leren te werken aan de gevoelens die te herleiden zijn tot de jeugd en leren onder onderscheid te maken tussen de twee niveaus: dat van het bewustzijn van het kind en dat van de realiteit van de volwassene. Aldus wordt een zelf op gang gebrachte, gestructureerde regressie naar het verleden mogelijk gemaakt, die in dienst staat van een proces volwassenwording.
'In heldere, eenvoudige taal en met een overvloed aan voorbeelden biedt Jenson haar lezers de gelegenheid hun eigen weg naar hun eigen waarheid te vinden en tegelijkertijd open te blijven staan voor nieuwe dingen die op hun pad komen en die van nut kunnen zijn. Dat is een groot goed.' Alice Miller
'Ik raad iedereen aan Jensons boek te lezen. Het neemt de lezer mee op een emotionele reis die leidt tot een eerste besef van de pijn die in de jeugd ervaren is.' Ingeborg Bosch
Jean Jenson.
Leren omgaan met de negatieve ervaringen uit de kindertijd
Dit boek is handig voordat je aan illusies begint.
Beschrijving
Een zoektocht naar het ware zelf biedt een methode die de volwassene helpt het verdriet om de verliezen van de jeugd te verwerken zonder zichzelf in de chaos van gevoelens kwijt te raken.
Met behulp van Jensons oefeningen kan de volwassene leren te werken aan de gevoelens die te herleiden zijn tot de jeugd en leren onder onderscheid te maken tussen de twee niveaus: dat van het bewustzijn van het kind en dat van de realiteit van de volwassene. Aldus wordt een zelf op gang gebrachte, gestructureerde regressie naar het verleden mogelijk gemaakt, die in dienst staat van een proces volwassenwording.
'In heldere, eenvoudige taal en met een overvloed aan voorbeelden biedt Jenson haar lezers de gelegenheid hun eigen weg naar hun eigen waarheid te vinden en tegelijkertijd open te blijven staan voor nieuwe dingen die op hun pad komen en die van nut kunnen zijn. Dat is een groot goed.' Alice Miller
'Ik raad iedereen aan Jensons boek te lezen. Het neemt de lezer mee op een emotionele reis die leidt tot een eerste besef van de pijn die in de jeugd ervaren is.' Ingeborg Bosch
donderdag 16 oktober 2008 om 10:10
EV dat onderscheidt maken is het moeilijkst ook omdat je niet weet hoe,je zo vol nog zit.
Goed dat je verdere stappen onderneemt en erkent dat je meer intensievere hulp nodig bent.
Ik kreeg net een telefoontje dat ik a.s. maandag terecht kan voor hulp.
Ook de intensievere.
Kreeg ook nog eens net het boek illusies binnen van de post.
Dus ik ga me verdiepen daarin.Helaas komt het andere boek morgen pas wat beter is om eerst te lezen.
Nouja toemaar,ik doe altijd alles al in omgekeerde richting.
Goed dat je verdere stappen onderneemt en erkent dat je meer intensievere hulp nodig bent.
Ik kreeg net een telefoontje dat ik a.s. maandag terecht kan voor hulp.
Ook de intensievere.
Kreeg ook nog eens net het boek illusies binnen van de post.
Dus ik ga me verdiepen daarin.Helaas komt het andere boek morgen pas wat beter is om eerst te lezen.
Nouja toemaar,ik doe altijd alles al in omgekeerde richting.
donderdag 16 oktober 2008 om 10:14
Het 1op1 gevoel is ook voor mij weggelegd.
Nergens bijhoren gevoel.
En andersn belangrijker zijn is sterker geworden sinds ik kinderen heb gekregen.
Ik die al wat ik heb gemist hun mee geef/wil geven (tot obsessief aantoe soms want ik heb dat dus gemist).
Ze het dan niet eens waarderen ook nog eens en ik dan boos en verdrietig word.
Zie je wel.ik doe er niet toe.Ben maar een mal mens wat loop je nou te bazelen en overbezorgd hijgend in de nek te moederen.
Nergens bijhoren gevoel.
En andersn belangrijker zijn is sterker geworden sinds ik kinderen heb gekregen.
Ik die al wat ik heb gemist hun mee geef/wil geven (tot obsessief aantoe soms want ik heb dat dus gemist).
Ze het dan niet eens waarderen ook nog eens en ik dan boos en verdrietig word.
Zie je wel.ik doe er niet toe.Ben maar een mal mens wat loop je nou te bazelen en overbezorgd hijgend in de nek te moederen.
donderdag 16 oktober 2008 om 11:17
Ben er ook weer, zat even vol dus heb alleen even meegelezen.
Face, en anderen, mij sprak dat stuk aan mbt jezelf niet belangrijk voelen.
En dan dat in combinatie met het geen waardering krijgen van je kinderen. Face, je schreef er al eerder iets over, dat je boos word als je iets leuks voor de kinderen doet maar dat ze er dan niet eens blij mee zijn. Hier komt dat heel vaak voor, omdat ik een zoon heb met autisme. Als iets niet gaat zoals hij had verwacht, of iets krijgt wat hij niet had gehoopt, dan gaat het mis. Voor mij ook heel moeilijk, heb dan ook een enorm gevoel van falen, het nooit goed kunnen doen. Maar het helpt mij heel erg om te denken; dit is iets wat bij hem ligt, het hoort bij hem. Dit heeft niks te maken met hoe ik ben als mens, of als moeder. Op zo'n moment ben je vast heel teleurgesteld, ik weet er alles van.en je denkt, bekijk het maar, dit doe ik dus niet meer als je het toch niet waardeert. Maar je kinderen reageren gewoon heel primair, ze hadden een verwachting die hen ook teleurstelt, net zoals jij je teleurgesteld voelt. In feite voelen zij hetzelfde als jij, alleen doet het enorm veel met jou omdat je het associeert met je pijnlijke ervaringen. Bij hen heeft het gewoon met het kind-zijn te maken. Zijn zich van geen kwaad bewust. Wat ik wil zeggen; ze doen niet zo om jou te irriteren...het is kindeigen. Ik ben nu erg aan het oefenen daarmee; ik leer mijn kind hoe hij kan omgaan met teleurstellingen, en het mooie is dat ik daar ook van leer. Ik meot in feite ook nog leren omgaan met die teleurstellingen. En dat zijn er nogal wat in een grote mensen leven...helaas.
Is dat iets voor jou, dat je het probeert te zien zoals ik net heb uitgelegd, en meteen na de ervaring met ze praat over hoe het voelt als je teleurgesteld bent, of ergens niet zo blij mee bent? Dan verwerk je tegelijkertijd je eigen frustratie...helpt mij echt om het zo te doen. Want eerlijk is eerlijk; wij hebben nogal wat frustruaties/issues die we liever niet projecteren op onze kinderen. Zie zo'n ervaring maar als een soort therapie, ik doe dat heel vaak. In het belang van mijn kind en in mijn eigen belang.
Ik heb dezelfde gevoelens als jullie mbt me niet belangrijk voelen. Zeker toen mijn vriend een ander had, toen kwam dat ene pijnpuntje keihard naar boven. Kon daar niet mee omgaan, ik wil zo graag het belangrijkste zijn voor iemand.
Nadeel daarvan is, dat het je op een gegeven moment niet meer uitmaakt om wie het gaat..je word er minder selectief van. Dat uit zich in het omgaan met foute mannen...zolang ze me maar het belangrijkste vinden. Dat heb ik bij mezelf ingezien, dat het zo werkt. Ook al was hij niet goed voor me, zolang hij er maar is en me aandacht geeft (en op andere vlakken totaal niet voldoet en me juist kwetst) dan vond ik het al prima. Het gevoel van belangrijk gevonden willen worden uit zich mi dus ook in het aangaan van foute relaties.
Op het vlak van vriendschappen, ken ik dat gevoel iets minder. Ben niet jaloers, vriendinnen hebben nou eenmaal ook nog meer vriendinnen dan alleen ik. Maar ik kan me nogal verdrietig voelen als ik een tijd lang niks hoor. Geen mail, geen belletje, alsof ik niet besta. Het contact komt voornamelijk van mijn kant, heb het gevoel alsof ik ervoor moet rennen ipv dat het naar mij toekomt. Altijd die moeite doen, om mezelf op de kaart te zetten. Wachten op een spontaan bericht met de vraag of ik zin heb om.....te doen. Dan krijg ik het gevoel dat ik er toe doe. Ik ben nogal een pleaser, heel erg zelfs. Sta voor iedereen klaar, ik ben soms uren aan het bellen met iemand in de problemen. En dan..lijkt er zo weinig terug te komen.
Zo heb ik al tien jaar mijn verjaardag niet meer gevierd. Elk jaar was moeilijk, ben soms jarenlang door niemand gefeliciteerd, met als dieptepunt dat vorig jaar rond mijn verjaardag mijn vriend mij verliet voor die ander. Dit jaar komt dat enorm naar boven, die pijn. En de angst voor weer een verjaardag. Ik ben er zelf ook voor weggevlucht, mijn verjaardagen. Het was nooit leuk, en hoewel ik niks heb met cadeautjes, deed het toch wel pijn dat ik ze al zolang niet meer had gehad. Terwijl ik zelf altijd cadeautjes geef, ook tussendoor, of een kaartje. Maar als je het nooit terugkrijgt..
Dus hanke, zeer herkenbaar, en een heel pijnlijk iets. Ik weet dat het oude pijn is, maar zie er maar mee om te gaan he.
Dat buitengesloten voelen, dat is een ding wat ik heb overgehouden aan mijn pestverleden. Ik viel er altijd al buiten, en heb ook nu snel het gevoel een outcast te zijn. Ik was altijd die rare, maar het gekke is dat juist dat niet-standaard zijn, nu in mijn volwassen leven mijn voordeel lijkt te zijn. Bepaalde mensen vinden mij interessant, juist daardoor. Ik trek vaak de niet-doorsnee mensen aan en dat vind ik eigenlijk wel zo prettig. Daar voel ik me thuis bij. Ik heb ook vriendschappen die al zo oud zijn sinds de middelbare school, jammer genoeg gaat beste vriend emigreren. Ver weg, al heel snel. En dat is slikken.
Ik geloof niet in het hebben van tig vrienden, onmogelijk om bij te houden. Zo te lezen heb jij een aantal fijne vriendinnen hanke, en dat is al heel wat!
Felicia, je klinkt nu een stuk opgeluchter, rustiger. Een soort van acceptatie lijkt er te zijn. Volgens mij heb je nu een draagvlak van waaruit je nu verder kunt. Het klinkt hoopvol.
En ja, ik heb zin in de vakantie maar zoals altijd, heb ik ook stress. Maak me te druk, morgen komt schoonmoeder want die gaat mee, en die is er al vroeg. Terwijl ik morgen juist tijd nodig heb om me voor te bereiden. Maar ik durf niet te zeggen dat ik het liever niet heb...
Face, en anderen, mij sprak dat stuk aan mbt jezelf niet belangrijk voelen.
En dan dat in combinatie met het geen waardering krijgen van je kinderen. Face, je schreef er al eerder iets over, dat je boos word als je iets leuks voor de kinderen doet maar dat ze er dan niet eens blij mee zijn. Hier komt dat heel vaak voor, omdat ik een zoon heb met autisme. Als iets niet gaat zoals hij had verwacht, of iets krijgt wat hij niet had gehoopt, dan gaat het mis. Voor mij ook heel moeilijk, heb dan ook een enorm gevoel van falen, het nooit goed kunnen doen. Maar het helpt mij heel erg om te denken; dit is iets wat bij hem ligt, het hoort bij hem. Dit heeft niks te maken met hoe ik ben als mens, of als moeder. Op zo'n moment ben je vast heel teleurgesteld, ik weet er alles van.en je denkt, bekijk het maar, dit doe ik dus niet meer als je het toch niet waardeert. Maar je kinderen reageren gewoon heel primair, ze hadden een verwachting die hen ook teleurstelt, net zoals jij je teleurgesteld voelt. In feite voelen zij hetzelfde als jij, alleen doet het enorm veel met jou omdat je het associeert met je pijnlijke ervaringen. Bij hen heeft het gewoon met het kind-zijn te maken. Zijn zich van geen kwaad bewust. Wat ik wil zeggen; ze doen niet zo om jou te irriteren...het is kindeigen. Ik ben nu erg aan het oefenen daarmee; ik leer mijn kind hoe hij kan omgaan met teleurstellingen, en het mooie is dat ik daar ook van leer. Ik meot in feite ook nog leren omgaan met die teleurstellingen. En dat zijn er nogal wat in een grote mensen leven...helaas.
Is dat iets voor jou, dat je het probeert te zien zoals ik net heb uitgelegd, en meteen na de ervaring met ze praat over hoe het voelt als je teleurgesteld bent, of ergens niet zo blij mee bent? Dan verwerk je tegelijkertijd je eigen frustratie...helpt mij echt om het zo te doen. Want eerlijk is eerlijk; wij hebben nogal wat frustruaties/issues die we liever niet projecteren op onze kinderen. Zie zo'n ervaring maar als een soort therapie, ik doe dat heel vaak. In het belang van mijn kind en in mijn eigen belang.
Ik heb dezelfde gevoelens als jullie mbt me niet belangrijk voelen. Zeker toen mijn vriend een ander had, toen kwam dat ene pijnpuntje keihard naar boven. Kon daar niet mee omgaan, ik wil zo graag het belangrijkste zijn voor iemand.
Nadeel daarvan is, dat het je op een gegeven moment niet meer uitmaakt om wie het gaat..je word er minder selectief van. Dat uit zich in het omgaan met foute mannen...zolang ze me maar het belangrijkste vinden. Dat heb ik bij mezelf ingezien, dat het zo werkt. Ook al was hij niet goed voor me, zolang hij er maar is en me aandacht geeft (en op andere vlakken totaal niet voldoet en me juist kwetst) dan vond ik het al prima. Het gevoel van belangrijk gevonden willen worden uit zich mi dus ook in het aangaan van foute relaties.
Op het vlak van vriendschappen, ken ik dat gevoel iets minder. Ben niet jaloers, vriendinnen hebben nou eenmaal ook nog meer vriendinnen dan alleen ik. Maar ik kan me nogal verdrietig voelen als ik een tijd lang niks hoor. Geen mail, geen belletje, alsof ik niet besta. Het contact komt voornamelijk van mijn kant, heb het gevoel alsof ik ervoor moet rennen ipv dat het naar mij toekomt. Altijd die moeite doen, om mezelf op de kaart te zetten. Wachten op een spontaan bericht met de vraag of ik zin heb om.....te doen. Dan krijg ik het gevoel dat ik er toe doe. Ik ben nogal een pleaser, heel erg zelfs. Sta voor iedereen klaar, ik ben soms uren aan het bellen met iemand in de problemen. En dan..lijkt er zo weinig terug te komen.
Zo heb ik al tien jaar mijn verjaardag niet meer gevierd. Elk jaar was moeilijk, ben soms jarenlang door niemand gefeliciteerd, met als dieptepunt dat vorig jaar rond mijn verjaardag mijn vriend mij verliet voor die ander. Dit jaar komt dat enorm naar boven, die pijn. En de angst voor weer een verjaardag. Ik ben er zelf ook voor weggevlucht, mijn verjaardagen. Het was nooit leuk, en hoewel ik niks heb met cadeautjes, deed het toch wel pijn dat ik ze al zolang niet meer had gehad. Terwijl ik zelf altijd cadeautjes geef, ook tussendoor, of een kaartje. Maar als je het nooit terugkrijgt..
Dus hanke, zeer herkenbaar, en een heel pijnlijk iets. Ik weet dat het oude pijn is, maar zie er maar mee om te gaan he.
Dat buitengesloten voelen, dat is een ding wat ik heb overgehouden aan mijn pestverleden. Ik viel er altijd al buiten, en heb ook nu snel het gevoel een outcast te zijn. Ik was altijd die rare, maar het gekke is dat juist dat niet-standaard zijn, nu in mijn volwassen leven mijn voordeel lijkt te zijn. Bepaalde mensen vinden mij interessant, juist daardoor. Ik trek vaak de niet-doorsnee mensen aan en dat vind ik eigenlijk wel zo prettig. Daar voel ik me thuis bij. Ik heb ook vriendschappen die al zo oud zijn sinds de middelbare school, jammer genoeg gaat beste vriend emigreren. Ver weg, al heel snel. En dat is slikken.
Ik geloof niet in het hebben van tig vrienden, onmogelijk om bij te houden. Zo te lezen heb jij een aantal fijne vriendinnen hanke, en dat is al heel wat!
Felicia, je klinkt nu een stuk opgeluchter, rustiger. Een soort van acceptatie lijkt er te zijn. Volgens mij heb je nu een draagvlak van waaruit je nu verder kunt. Het klinkt hoopvol.
En ja, ik heb zin in de vakantie maar zoals altijd, heb ik ook stress. Maak me te druk, morgen komt schoonmoeder want die gaat mee, en die is er al vroeg. Terwijl ik morgen juist tijd nodig heb om me voor te bereiden. Maar ik durf niet te zeggen dat ik het liever niet heb...
donderdag 16 oktober 2008 om 12:55
Julus,mijn middelste heeft een vorm van pddnos/autisme iets.
Niet gediagnotiseerd maar vanuit mijn gesprekken bij de ther. kwam dat voluit naarboven.
De tips van jou ik tracht te doen maar ben zo op, op dit moment.
Je hebt gelijk ze reageren vanuit het kind zijn hoe groot ze in feite al zijn, die van mij.Waarvan ik soms wel denk je weet precies me te raken daarmee.Is ook al een soort van cirkeltje geworden.Het niet bewust willen/doen/weten maar het gebeurd en daarna escaleert het want wij alle 4 willen dit niet hier.Maar we zijn al zo voorbij an onze grenszen dat er geen rem op zit meer.
Daar ben ik nu drukdoende voor hulp aan het inschakelen wat a.s. maandag in werking gaat.
Bam de hele ratteplan en mega brij,waar ik al jaren voor naar therapeuten ga voor gesprekken en elke keer denken ik ben er,word een plan voor gemaakt want dit jaren voortgeploeter doet ons geen vanallen goed en we blijven, vooral ik,cirkelen.
Niet gediagnotiseerd maar vanuit mijn gesprekken bij de ther. kwam dat voluit naarboven.
De tips van jou ik tracht te doen maar ben zo op, op dit moment.
Je hebt gelijk ze reageren vanuit het kind zijn hoe groot ze in feite al zijn, die van mij.Waarvan ik soms wel denk je weet precies me te raken daarmee.Is ook al een soort van cirkeltje geworden.Het niet bewust willen/doen/weten maar het gebeurd en daarna escaleert het want wij alle 4 willen dit niet hier.Maar we zijn al zo voorbij an onze grenszen dat er geen rem op zit meer.
Daar ben ik nu drukdoende voor hulp aan het inschakelen wat a.s. maandag in werking gaat.
Bam de hele ratteplan en mega brij,waar ik al jaren voor naar therapeuten ga voor gesprekken en elke keer denken ik ben er,word een plan voor gemaakt want dit jaren voortgeploeter doet ons geen vanallen goed en we blijven, vooral ik,cirkelen.
donderdag 16 oktober 2008 om 12:57
donderdag 16 oktober 2008 om 12:59
Snap het, op een gegeven moment zit je er al zolang in, dat je niet meer weet hoe je het nog anders moet doen.
Fijn dat je er hulp bij krijgt dan, het is nooit te laat.
En ja..helaas voelen ze feilloos aan wanneer het je teveel wordt. Ze lijken precies te weten wanneer ze op die knopjes moeten drukken. Als je al zolang het gevoel hebt dat het je teveel wordt, dan ben je ook niet op je best natuurlijk. Kun je om het kleinste dingetje al flippen. En daarna weer spijt natuurlijk...
Maar ik weet hoe moeilijk het is om een kind met autisme te hebben. Dat maakt het echt nog veel zwaarder. Denk weleens; wat zou ik het goed doen met een "normaal" kind, haha.
Fijn dat je er hulp bij krijgt dan, het is nooit te laat.
En ja..helaas voelen ze feilloos aan wanneer het je teveel wordt. Ze lijken precies te weten wanneer ze op die knopjes moeten drukken. Als je al zolang het gevoel hebt dat het je teveel wordt, dan ben je ook niet op je best natuurlijk. Kun je om het kleinste dingetje al flippen. En daarna weer spijt natuurlijk...
Maar ik weet hoe moeilijk het is om een kind met autisme te hebben. Dat maakt het echt nog veel zwaarder. Denk weleens; wat zou ik het goed doen met een "normaal" kind, haha.
donderdag 16 oktober 2008 om 13:00
donderdag 16 oktober 2008 om 13:10
Wat ontzettend lief en waardevol wat jullie me schrijven.
EV, ik ben heel blij om te horen dat ik niet die enige ben. Wat betreft dat 1 op 1 . Zo vaak hoor ik van mijn vrienden dat ze met hun vriendengroepje hebben afgesproken en daar hoor ik dan niet bij. Ik ben de 1 op 1 vriendin.
Dat bibbergevoel in mijn buik van gister is een heel basaal gevoel. Een spanning, een soort oersoep die geen woorden heeft. Ben de laatste tijd ook weinig aangeraakt. Soms wil ik gewoon een dikke knuffel.
Vriendin krijgt vandaag pillen en daarmee begint het inleiden. Maar hoe lang het nog gaat duren is onbekend. Ga er wel van uit dat ze zondag mamma is.
Ja, ik heb lieve vriendinnen maar de meeste spreek ik over de telefoon. Zo veel zie ik ze niet. Haast al mijn avonden breng ik alleen door. Daarom heb ik nu gezorgd dat ik 2 avonden buiten de deur een activiteit heb.
Verder gaat het gewoon goed, ook qua stemming. Ik merk dat ik op mijn 2 werkplekken steeds meer humor laat zien. Ik ben een leuke collega Werk deze week meer uren en ik merk dat ik moe ben.
Van binnen borrelt de oersoep. En ik mag weer lekker oefenen met geduld en mededogen voor mezelf hebben.
EV, ik ben heel blij om te horen dat ik niet die enige ben. Wat betreft dat 1 op 1 . Zo vaak hoor ik van mijn vrienden dat ze met hun vriendengroepje hebben afgesproken en daar hoor ik dan niet bij. Ik ben de 1 op 1 vriendin.
Dat bibbergevoel in mijn buik van gister is een heel basaal gevoel. Een spanning, een soort oersoep die geen woorden heeft. Ben de laatste tijd ook weinig aangeraakt. Soms wil ik gewoon een dikke knuffel.
Vriendin krijgt vandaag pillen en daarmee begint het inleiden. Maar hoe lang het nog gaat duren is onbekend. Ga er wel van uit dat ze zondag mamma is.
Ja, ik heb lieve vriendinnen maar de meeste spreek ik over de telefoon. Zo veel zie ik ze niet. Haast al mijn avonden breng ik alleen door. Daarom heb ik nu gezorgd dat ik 2 avonden buiten de deur een activiteit heb.
Verder gaat het gewoon goed, ook qua stemming. Ik merk dat ik op mijn 2 werkplekken steeds meer humor laat zien. Ik ben een leuke collega Werk deze week meer uren en ik merk dat ik moe ben.
Van binnen borrelt de oersoep. En ik mag weer lekker oefenen met geduld en mededogen voor mezelf hebben.
