Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 16 oktober 2008 om 13:11
Ik ook,hahahaha en bedenk dan ojee geen Face topic worden..
Hahahahaa.
Maar goed,of je het goed zou doen met een 'gewoon' kind.
Het is altijd een wisselwerking,en soms werkt dat niet samen.dat kan gewoon.Teveel lookalikes gooi ik het op.
En dat botst.Hier dus het geval.
En ja ze weten dondersgoed ik ben alleen en spelen daar haarfijn opin.
Hallootjes ik ben geen robot en heb ook niet altijd de puf om de orde te houden.Ben ook de jongste niet meer en ook zat van na 22 jr. moeder zijn.Pfieuwww.Waar ben ik zeg!
Maar ook naarmate ze groter worden worden ze mondiger gaan zich vormen en als moeder zijnde wil je het beste voor ze.
Ik denk maar zo, zolang ze zelf niet opstappen doe je het goed.
Hahahahaa.
Maar goed,of je het goed zou doen met een 'gewoon' kind.
Het is altijd een wisselwerking,en soms werkt dat niet samen.dat kan gewoon.Teveel lookalikes gooi ik het op.
En dat botst.Hier dus het geval.
En ja ze weten dondersgoed ik ben alleen en spelen daar haarfijn opin.
Hallootjes ik ben geen robot en heb ook niet altijd de puf om de orde te houden.Ben ook de jongste niet meer en ook zat van na 22 jr. moeder zijn.Pfieuwww.Waar ben ik zeg!
Maar ook naarmate ze groter worden worden ze mondiger gaan zich vormen en als moeder zijnde wil je het beste voor ze.
Ik denk maar zo, zolang ze zelf niet opstappen doe je het goed.
donderdag 16 oktober 2008 om 13:25
I don't know if You can hear me or if you even care.
I don't know if You will listen to a humble prayer.
They tell me I'm an outcast, I shouldn't speak to You.
Still I see your face and wonder: were You once an outcast too?
God help the outcasts, hungry from birth
Show them the mercy they don't find on earth
The lost and forgotten they look to You still.
God help the outcasts, or noboby will.
I don't know if there's a reason
why some are blessed, some not
Why the few You seem to favor
they fear us, flee us, try not to see us...
God help the outcasts, the tattered, the torn
seeking an answer to why they were born
Winds of misfortune have blown them about.
You made the outcasts, don't cast them out.
The poor and unlucky, the weak and the odd,
I thought we all were the children of God.
I don't know if You will listen to a humble prayer.
They tell me I'm an outcast, I shouldn't speak to You.
Still I see your face and wonder: were You once an outcast too?
God help the outcasts, hungry from birth
Show them the mercy they don't find on earth
The lost and forgotten they look to You still.
God help the outcasts, or noboby will.
I don't know if there's a reason
why some are blessed, some not
Why the few You seem to favor
they fear us, flee us, try not to see us...
God help the outcasts, the tattered, the torn
seeking an answer to why they were born
Winds of misfortune have blown them about.
You made the outcasts, don't cast them out.
The poor and unlucky, the weak and the odd,
I thought we all were the children of God.
hanke321 wijzigde dit bericht op 16-10-2008 13:29
Reden: hunchback of notre dame
Reden: hunchback of notre dame
% gewijzigd
donderdag 16 oktober 2008 om 13:26
Ik wil even zeggen dat ik enorme verlichting ervaar sinds ik hier mee typ/lees/en reageer/steun hoop te geven waar maar kan.
Wil jullie daarvoor bedanken,het te lezen,te reageren.Meedenken.Of gewoon steun geven in al de toestanden.
Vind ik zeer waardevol.
Zit zo stuck met alles.
En vind hier een lezend oog.Heel fijn.
Oh en Julus over autisme,ik kan het mijn kind niet echt geven.
Wel vlagen.Het is combinatie van factoren.
Puberen(hij is nogal vertraagd erin,laat opgang).Vader uit beeld,die niet naar ze omkijkt alleen af&toe eens vragen hoe is het wat doe je en daar blijft het bij belletje.
Ik dikke stressvogel.Hijgen in hun nek.Is heel irritant vrees ik.
2 andere kinderen,samen onderling geen band hebbend.
Leven on the edge qua financieén.
Nou en zo is er wel ene hele waslijst.
maar ik blijf zeggen beter weinig om te makken dan nooit iemand thuis die altijd maar werken.
En wat je hebt wees daar blij mee en niet met wat je niet hebt.
Hij zit zich zo te vormen op het moment dat je hem iedere stikker kan opplakken op dit moment.
Maar in de gaten hou ik het wel want hij is altijd anders geweest als de ander 2.
Heel erg op zichzelf en weinig contact maken.
Hij werkt gewoon heeft vrienden.Gaat weer opnieuw naar school.
Soms denk ik erger dan het is mss.?
Wil jullie daarvoor bedanken,het te lezen,te reageren.Meedenken.Of gewoon steun geven in al de toestanden.
Vind ik zeer waardevol.
Zit zo stuck met alles.
En vind hier een lezend oog.Heel fijn.
Oh en Julus over autisme,ik kan het mijn kind niet echt geven.
Wel vlagen.Het is combinatie van factoren.
Puberen(hij is nogal vertraagd erin,laat opgang).Vader uit beeld,die niet naar ze omkijkt alleen af&toe eens vragen hoe is het wat doe je en daar blijft het bij belletje.
Ik dikke stressvogel.Hijgen in hun nek.Is heel irritant vrees ik.
2 andere kinderen,samen onderling geen band hebbend.
Leven on the edge qua financieén.
Nou en zo is er wel ene hele waslijst.
maar ik blijf zeggen beter weinig om te makken dan nooit iemand thuis die altijd maar werken.
En wat je hebt wees daar blij mee en niet met wat je niet hebt.
Hij zit zich zo te vormen op het moment dat je hem iedere stikker kan opplakken op dit moment.
Maar in de gaten hou ik het wel want hij is altijd anders geweest als de ander 2.
Heel erg op zichzelf en weinig contact maken.
Hij werkt gewoon heeft vrienden.Gaat weer opnieuw naar school.
Soms denk ik erger dan het is mss.?
donderdag 16 oktober 2008 om 13:40
Ben trouwens ook zo'n buitenbeen.
Altijd anders dan anderen.En juist dat is onze kracht toch meiden!
Niet zo iedereen al is.
Mijn kind zijn is wel verpest ook door andere jkinderen/volwassenen.
Mijn ouders waren de eerst die gingen scheiden in ons dorp waar ik wegkwam.
Dan ook nog es een moeder die manisch was.
Nou vul maar in,ieks....daar heb je haar(ik dus) van die ...en die.
Dik plakaat toebedeeld.Outcast idd.
Outcast met een pantser van jewelste nu.
Altijd anders dan anderen.En juist dat is onze kracht toch meiden!
Niet zo iedereen al is.
Mijn kind zijn is wel verpest ook door andere jkinderen/volwassenen.
Mijn ouders waren de eerst die gingen scheiden in ons dorp waar ik wegkwam.
Dan ook nog es een moeder die manisch was.
Nou vul maar in,ieks....daar heb je haar(ik dus) van die ...en die.
Dik plakaat toebedeeld.Outcast idd.
Outcast met een pantser van jewelste nu.
donderdag 16 oktober 2008 om 16:06
Jammer van de acupunctuur maar goed dat je meteen een andere afspraak vast hebt staan/kunnen leggen elders nu.
Ja EV ijzer smeden als het heet is.
Maar is dat ook niet zo'n fijne eigenscahp van ons?
Het ijzer heeft f*cking heet te zijn eer we er ons toe wagen te gaan smeden, dáádwerkelijk?
Je bent niet gek nogmaals.
Ja EV ijzer smeden als het heet is.
Maar is dat ook niet zo'n fijne eigenscahp van ons?
Het ijzer heeft f*cking heet te zijn eer we er ons toe wagen te gaan smeden, dáádwerkelijk?
Je bent niet gek nogmaals.
donderdag 16 oktober 2008 om 17:25
[quote]Elmervrouw schreef op 16 oktober 2008 @ 14:49:
Acupunctuur-afspraak werd afgebeld door de praktijk.
Ik heb wél de psychotherapeute waar ik had ingesproken, aan de lijn gehad. Afspraak voor kennismakingsgesprek staat nu! Volgende week donderdagavond. Blij dat het al zo snel kan. Nu nog een verwijsbriefje regelen.
Bij mij werkt dat het beste: je moet het ijzer smeden als het heet is. Of zoiets. Anders ga ik weer denken: ach, het valt ook wel mee.. maar het valt niet mee. Ik heb de steun hard nodig.
Een hele stap, om dit toe te geven. Dat ik hulp nodig mag hebben. Omdat ik steeds meer zie en voel, hoeveel schade er is aangericht vroeger. Dat het géén fantasie is en dat ik niet gek ben!![/quote]
Mooi dat je dat schrijft. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat zeggen kon. En goed hoor het ijzer smeden als het heet is. Ben benieuwd wat voor persoon die therapeute is. Aai voor je hond!
Acupunctuur-afspraak werd afgebeld door de praktijk.
Ik heb wél de psychotherapeute waar ik had ingesproken, aan de lijn gehad. Afspraak voor kennismakingsgesprek staat nu! Volgende week donderdagavond. Blij dat het al zo snel kan. Nu nog een verwijsbriefje regelen.
Bij mij werkt dat het beste: je moet het ijzer smeden als het heet is. Of zoiets. Anders ga ik weer denken: ach, het valt ook wel mee.. maar het valt niet mee. Ik heb de steun hard nodig.
Een hele stap, om dit toe te geven. Dat ik hulp nodig mag hebben. Omdat ik steeds meer zie en voel, hoeveel schade er is aangericht vroeger. Dat het géén fantasie is en dat ik niet gek ben!![/quote]
Mooi dat je dat schrijft. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat zeggen kon. En goed hoor het ijzer smeden als het heet is. Ben benieuwd wat voor persoon die therapeute is. Aai voor je hond!
donderdag 16 oktober 2008 om 17:38
voor jullie allemaal, wat wordt er een hoop gesudderd in de oersoep .
Wat een mooie tekst Hanke. En ik herken het ook, buitenbeentje zijn, gepest worden. Ik denk dat je dat er ook bij krijgt bij zo'n jeugd, minder weerbaar, duidelijk kwetsbaarder. Ideaal pispaaltje. Ik heb dat nooit begrepen maar het hoort erbij.
Dat neem je mee. Ik merk het ook. Bij zoveel dingen. Ik raak het nooit meer helemaal kwijt. Maar ik functioneer nu wel goed in groepen, dat heeft lang geduurd. En ik heb hetzelfde Julus, juist dat ik wat meer "afsteek" werkt nu vaak in mijn voordeel. Mensen vinden individualiteit interessanter worden geloof ik naarmate we ouder worden en ik ben ook zelfverzekerder geworden. 't Zal wel een combinatie zijn.
Ik was ook altijd van de 1 op 1 trouwens Hanke. Ik herkende je gevoelens erbij enorm. Wat bij mij hielp was beseffen dat ik (voor de zoveelste keer, sorry 't wordt saai!!! ) die ruimte mocht innemen. Dus ipv dat ik bij een vriendin zat bijv en me bezwaard voelde naar haar partner toe dat hij mij erbij kreeg die avond, was ik gewoon geinteresseerd en mocht ik er van mezelf zijn. Het grappige daarvan is dat als jij dat zelf gelooft, dat het doodnormaal is dat jij daar zit en ruimte innemt, dat dat niet onwenselijk of raar is, dan zijn de meeste mensen geneigd het ook heel normaal te vinden dat je daar bent. Hoe verlegener je er zelf mee bent, hoe meer het "opvalt" dat je er bent in de negatieve zin.
Mensen accepteren de boodschap die je over jezelf uitzendt heb ik zo het idee. Dus als jij uitzendt: ik mag hier niet zijn, o jee, sorry! nemen ze aan dat jij vast een heel goede reden hebt om dat te denken. Niet dat ze dat gelijk ook denken maar ze worden alerter. En vaak zit het gewoon allemaal in je eigen hoofd.
Het beste wat bij mij helpt is gewoon die gedachtengangen stoppen. Begrijpelijk dat ik het zo voel want ooit dit en dit meegemaakt maar wie weet gaat die associatie nu niet op. Dus stop! en opnieuw kijken en me er gewoon aan overgeven. Je kunt op je eigen rem trappen daarin. Ik denk door te erkennen dat het geen goede gedachtegang is maar ook vooral dat je jezelf zo veel teveel tekort doet. En anderen trouwens ook. Als jij bezig bent met jezelf en je angsten en je onzekerheden ben je minder hier en nu bij die ander. Minder aanwezig. Terwijl aanwezigheid een van de mooiste dingen is die je anderen kunt geven denk ik. Iig, dat vind ik .
Maar ik weet hoe moeilijk het is. Betrap mezelf nog zo vaak op van die sneaky, lullige achtergrondgedachten die niet helpen! En er dan weer korte metten mee maken. Valt niet altijd mee.
Wat een mooie tekst Hanke. En ik herken het ook, buitenbeentje zijn, gepest worden. Ik denk dat je dat er ook bij krijgt bij zo'n jeugd, minder weerbaar, duidelijk kwetsbaarder. Ideaal pispaaltje. Ik heb dat nooit begrepen maar het hoort erbij.
Dat neem je mee. Ik merk het ook. Bij zoveel dingen. Ik raak het nooit meer helemaal kwijt. Maar ik functioneer nu wel goed in groepen, dat heeft lang geduurd. En ik heb hetzelfde Julus, juist dat ik wat meer "afsteek" werkt nu vaak in mijn voordeel. Mensen vinden individualiteit interessanter worden geloof ik naarmate we ouder worden en ik ben ook zelfverzekerder geworden. 't Zal wel een combinatie zijn.
Ik was ook altijd van de 1 op 1 trouwens Hanke. Ik herkende je gevoelens erbij enorm. Wat bij mij hielp was beseffen dat ik (voor de zoveelste keer, sorry 't wordt saai!!! ) die ruimte mocht innemen. Dus ipv dat ik bij een vriendin zat bijv en me bezwaard voelde naar haar partner toe dat hij mij erbij kreeg die avond, was ik gewoon geinteresseerd en mocht ik er van mezelf zijn. Het grappige daarvan is dat als jij dat zelf gelooft, dat het doodnormaal is dat jij daar zit en ruimte innemt, dat dat niet onwenselijk of raar is, dan zijn de meeste mensen geneigd het ook heel normaal te vinden dat je daar bent. Hoe verlegener je er zelf mee bent, hoe meer het "opvalt" dat je er bent in de negatieve zin.
Mensen accepteren de boodschap die je over jezelf uitzendt heb ik zo het idee. Dus als jij uitzendt: ik mag hier niet zijn, o jee, sorry! nemen ze aan dat jij vast een heel goede reden hebt om dat te denken. Niet dat ze dat gelijk ook denken maar ze worden alerter. En vaak zit het gewoon allemaal in je eigen hoofd.
Het beste wat bij mij helpt is gewoon die gedachtengangen stoppen. Begrijpelijk dat ik het zo voel want ooit dit en dit meegemaakt maar wie weet gaat die associatie nu niet op. Dus stop! en opnieuw kijken en me er gewoon aan overgeven. Je kunt op je eigen rem trappen daarin. Ik denk door te erkennen dat het geen goede gedachtegang is maar ook vooral dat je jezelf zo veel teveel tekort doet. En anderen trouwens ook. Als jij bezig bent met jezelf en je angsten en je onzekerheden ben je minder hier en nu bij die ander. Minder aanwezig. Terwijl aanwezigheid een van de mooiste dingen is die je anderen kunt geven denk ik. Iig, dat vind ik .
Maar ik weet hoe moeilijk het is. Betrap mezelf nog zo vaak op van die sneaky, lullige achtergrondgedachten die niet helpen! En er dan weer korte metten mee maken. Valt niet altijd mee.
donderdag 16 oktober 2008 om 17:52
donderdag 16 oktober 2008 om 17:58
Oh en nog wb heftige reacties in je kind(eren) en dan de heftige reacties in jezelf. Hier ook. Maar aan de andere kant was ik juist blij dat het er bij haar wel uitkwam, dat dat vanzelfsprekend mocht van haarzelf. Niet verstoppen, niet afgrijselijk flexibel en makkelijk, niet keurig aangepast. Maar een echt kind met echte buien.
Het is idd confronterend. Maar het is wel een deel van het leerproces voor mij met haar (geweest). Ik ben daar zelf ook veel vrijer door geworden. Hoe erg merkte ik toen ik een keer pissig op mijn man was en ging stampvoeten (toen was mijn dochter 2,5, hoe toepasselijk ). Heb er zelf om staan lachen maar hey, dat voelde best lekker!
Als ik nu sacherijnig ben, vertel ik haar dat. Leg uit dat het niet aan haar ligt, mama heeft vandaag een kort lontje. Dat snapt ze aardig. En ik let er dan nog steeds op maar ja, je hebt van die dagen. Dus pas geleden haalde ik haar op en zei ze heel nuffig dat ze sacherijnig was. Was een half uur later over maar ik vind het fijn om te merken dat we dingen bij elkaar kunnen laten en dat we dat leren van elkaar. En dat ik toch ook echt de moeder ben en zij lekker kind.
Het is idd confronterend. Maar het is wel een deel van het leerproces voor mij met haar (geweest). Ik ben daar zelf ook veel vrijer door geworden. Hoe erg merkte ik toen ik een keer pissig op mijn man was en ging stampvoeten (toen was mijn dochter 2,5, hoe toepasselijk ). Heb er zelf om staan lachen maar hey, dat voelde best lekker!
Als ik nu sacherijnig ben, vertel ik haar dat. Leg uit dat het niet aan haar ligt, mama heeft vandaag een kort lontje. Dat snapt ze aardig. En ik let er dan nog steeds op maar ja, je hebt van die dagen. Dus pas geleden haalde ik haar op en zei ze heel nuffig dat ze sacherijnig was. Was een half uur later over maar ik vind het fijn om te merken dat we dingen bij elkaar kunnen laten en dat we dat leren van elkaar. En dat ik toch ook echt de moeder ben en zij lekker kind.
donderdag 16 oktober 2008 om 18:10
Wow, EV, wat een rotbrief.
Bedenk je dat de kans groot is dat ze niet haar eigen mening geeft maar dat wat de mores is in de familie. Loyaliteit.
Er is totaal geen inlevingsgevoel voor JOU, jij bent degene die haar kinderen kwijt is en opeens is je moeder het zieligst. Wel een hele mooie typering van de gezinsdynamiek lijkt me.
Is er iemand in je omgeving die je even stevig vast kan houden? Een knuffel geven? Virtueel krijg je een dikke van me, en een tissue om je neus te snuiten.
Ik zou van zo'n mailtje ook ontzettend van mijn theewater zijn. En je had gister ook al zo'n rotdag. Wat naar. Bah.
En nee je verzint het niet en nee je bent niet gek.
Waar is hun loyaliteit naar jou toe?!!!
Bedenk je dat de kans groot is dat ze niet haar eigen mening geeft maar dat wat de mores is in de familie. Loyaliteit.
Er is totaal geen inlevingsgevoel voor JOU, jij bent degene die haar kinderen kwijt is en opeens is je moeder het zieligst. Wel een hele mooie typering van de gezinsdynamiek lijkt me.
Is er iemand in je omgeving die je even stevig vast kan houden? Een knuffel geven? Virtueel krijg je een dikke van me, en een tissue om je neus te snuiten.
Ik zou van zo'n mailtje ook ontzettend van mijn theewater zijn. En je had gister ook al zo'n rotdag. Wat naar. Bah.
En nee je verzint het niet en nee je bent niet gek.
Waar is hun loyaliteit naar jou toe?!!!
donderdag 16 oktober 2008 om 18:11
He wat erg voor je. En ook zo onterecht maar dat weet je nichtje niet. Rotsituatie .
Ik denk heel eerlijk gezegd dat ik haar terug zou mailen met een beschrijving van hoe en waarom. Ze is oud genoeg om zelf een mening te vormen. Of je moet echt vrede hebben met geen contact en het van je af laten glijden.
Jij bent niet de schuldige. Je hebt de enig mogelijke gezonde keuze gemaakt voor jezelf in een situatie waarin iedereen deed alsof zijn of haar neus bloedde: je hebt voor het laatste stukje zelfbehoud gekozen.
Ik vind het niet te geloven dat ze met wat ze weten blijkbaar zo over je praten.
Ik denk heel eerlijk gezegd dat ik haar terug zou mailen met een beschrijving van hoe en waarom. Ze is oud genoeg om zelf een mening te vormen. Of je moet echt vrede hebben met geen contact en het van je af laten glijden.
Jij bent niet de schuldige. Je hebt de enig mogelijke gezonde keuze gemaakt voor jezelf in een situatie waarin iedereen deed alsof zijn of haar neus bloedde: je hebt voor het laatste stukje zelfbehoud gekozen.
Ik vind het niet te geloven dat ze met wat ze weten blijkbaar zo over je praten.
donderdag 16 oktober 2008 om 18:17
Het zou voor mij van de situatie afhangen denk ik. Als ik het echt spuugzat zou zijn, al die halve waarheden en leugens, telkens weer die veroordelingen, tja dat zou ik op een gegeven moment misschien in de verleiding komen om een gortdroge reactie terug te geven met de feiten. Geen geruzie of dat dat nichtje getraumatiseerd raakt maar gewoon een beleefde verdediging.
Want er komt een punt waarop voor jezelf opstaan belangrijker kan zijn dan "wijselijk" je mond houden. Soms is dat heel wijs, soms niet. Soms gaat het ten koste van je zelfrespect.
Maar EV, dat is zo persoonlijk. Laat het eerst even bezinken en laat het vooral bij haar voor zover dat gaat.
Want er komt een punt waarop voor jezelf opstaan belangrijker kan zijn dan "wijselijk" je mond houden. Soms is dat heel wijs, soms niet. Soms gaat het ten koste van je zelfrespect.
Maar EV, dat is zo persoonlijk. Laat het eerst even bezinken en laat het vooral bij haar voor zover dat gaat.
