Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 25 oktober 2008 om 21:11
Iemand wees me in een ander topic op deze ivm mijn moeder.
Ik ben enig kind en zolang ik me kan herinneren was mijn moeder niet zo blij met mij. Ik kan me niet herinneren dat ze ;s morgens opstond om samen met mij te ontbijten. Mijn vader was altijd al weg naar zijn werk. Ik herinner me alleen dat ik zelf mijn brood klaarmaakte en alleen at. Ik ging ook alleen naar school/ (ik weet niet hoe dit is gegaan toen ik 6/7 jaar was. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen ook alleen ging.) Mijn moeder was depressief en was altijd moe. Alles was te veel voor haar. Ze lag altijd op de bank. Als ik thuis kwam vroeg ze nooit hoe mijn dag was. Ze negeerde mij gewoon. Als ik zelf iets zei of vroeg of er iets van zei dat zij niks vroeg, kreeg ik altijd te horen dat ik een vervelend rotjong was. Mijn moeder deed verder nooit iets met mij. Toen ik ouder werd kreeg ze op een gegeven moment anti-depressiva. Toen veranderde ze in iemand die niks kon en deed en voor wie alles te veel was, in iemand die overal lak aan had. Ze werd veel ondernemender maar ook steeds onverschilliger met wat ze zei. Ze heeft dingen tegen mij gezegd die ik nog steeds heel erg vond. Ze zei dat als ze alles van tevoren had geweten dat ze me dan liever niet gehad had. Dat ze de honden belangrijker vond. Dat ze liever een kind had gehad dat op haar leek (karakter) want mijn vader was ook maar zo'n slome. Ze zei dat ik toch niks zou bereiken. Dat ze de honden belangrijker vond. Dat ze me had gemaakt en me ook weer zo zou kunnen breken. Als er al kinderen bij ons kwamen spelen (werd altijd gepest) dan zei ze dat ik lui was en niks wilde. Dat zei ze ook tegen andere visite. Toen ik 18 werd feliciteerde ze me niet eens. Toen ik uit huis ging stond ze niet eens eerder op om me uit te zwaaien of zo. Ik ben zelf maar naar haar slaapkamer gelopen. De laatste woorden voordat ik definitief op kamers ging wonen waren dat mijn vriend wel een homo moest zijn. Een jaar later heeft ze op een verjaardag bij familie staan verkondigen dat het voor haar een feest was toen ik uit huis ging. Ik stond er zelf bij. Toen ben ik heel kwaad geworden.
Het was een verschrikkelijke moeder. Ze heeft me helemaal afgebrand. Mijn vader heeft altijd gezegd dat ik een heel lief en rustig kind was dat goed luisterde. Ook andere familieleden zijn positief over mij.
Op mijn 21e zijn mijn ouders gescheiden en is het contact verbroken met mijn moeder. Ik weet niet meer wie het contact nu eigenlijk heeft verbroken maar ik denk dat dat eigenlijk wel wederzijds was. 6 jaar heb ik niks van haar gehoord. Een tijdje geleden belde ze zomaar ineens. Ik heb haar niet gesproken want ik was niet thuis. Mijn vriend wel. Mijn moeder wilde weten hoe het met mij gaat. Ze heeft tegen mijn vriend gezegd dat ik een heel lief kind was maar dat ze wel streng tegen mij moest zijn af en toe. Verder weet ik het niet precies. Ze vertelde dat ze heel ziek is (kanker en suikerziekte) Bij ieder zou ik dat heel erg vinden natuurlijk. Maar mijn moeder was altijd al bezig met ziektes en riep 20 jaar geleden al dat ze heel ziek was terwijl dat helemaa niet waar was. Ik weet dus niet wat ik ervan moet denken. Ik heb ook geen contact meer opgenomen met haar.
Sommige mensen denken dat ze het goed wil maken met mij omdat ze niet lang meer te leven heeft. Anderen denken dat ze nu alleen is en niemand meer heeft en daarom mij belt. Maar mij uiteindelijk weer zo zal laten vallen.
Ik weet niet wat ik ermee moet. Voorlopig doe ik er niks mee.
Ik ben enig kind en zolang ik me kan herinneren was mijn moeder niet zo blij met mij. Ik kan me niet herinneren dat ze ;s morgens opstond om samen met mij te ontbijten. Mijn vader was altijd al weg naar zijn werk. Ik herinner me alleen dat ik zelf mijn brood klaarmaakte en alleen at. Ik ging ook alleen naar school/ (ik weet niet hoe dit is gegaan toen ik 6/7 jaar was. Ik kan me niet voorstellen dat ik toen ook alleen ging.) Mijn moeder was depressief en was altijd moe. Alles was te veel voor haar. Ze lag altijd op de bank. Als ik thuis kwam vroeg ze nooit hoe mijn dag was. Ze negeerde mij gewoon. Als ik zelf iets zei of vroeg of er iets van zei dat zij niks vroeg, kreeg ik altijd te horen dat ik een vervelend rotjong was. Mijn moeder deed verder nooit iets met mij. Toen ik ouder werd kreeg ze op een gegeven moment anti-depressiva. Toen veranderde ze in iemand die niks kon en deed en voor wie alles te veel was, in iemand die overal lak aan had. Ze werd veel ondernemender maar ook steeds onverschilliger met wat ze zei. Ze heeft dingen tegen mij gezegd die ik nog steeds heel erg vond. Ze zei dat als ze alles van tevoren had geweten dat ze me dan liever niet gehad had. Dat ze de honden belangrijker vond. Dat ze liever een kind had gehad dat op haar leek (karakter) want mijn vader was ook maar zo'n slome. Ze zei dat ik toch niks zou bereiken. Dat ze de honden belangrijker vond. Dat ze me had gemaakt en me ook weer zo zou kunnen breken. Als er al kinderen bij ons kwamen spelen (werd altijd gepest) dan zei ze dat ik lui was en niks wilde. Dat zei ze ook tegen andere visite. Toen ik 18 werd feliciteerde ze me niet eens. Toen ik uit huis ging stond ze niet eens eerder op om me uit te zwaaien of zo. Ik ben zelf maar naar haar slaapkamer gelopen. De laatste woorden voordat ik definitief op kamers ging wonen waren dat mijn vriend wel een homo moest zijn. Een jaar later heeft ze op een verjaardag bij familie staan verkondigen dat het voor haar een feest was toen ik uit huis ging. Ik stond er zelf bij. Toen ben ik heel kwaad geworden.
Het was een verschrikkelijke moeder. Ze heeft me helemaal afgebrand. Mijn vader heeft altijd gezegd dat ik een heel lief en rustig kind was dat goed luisterde. Ook andere familieleden zijn positief over mij.
Op mijn 21e zijn mijn ouders gescheiden en is het contact verbroken met mijn moeder. Ik weet niet meer wie het contact nu eigenlijk heeft verbroken maar ik denk dat dat eigenlijk wel wederzijds was. 6 jaar heb ik niks van haar gehoord. Een tijdje geleden belde ze zomaar ineens. Ik heb haar niet gesproken want ik was niet thuis. Mijn vriend wel. Mijn moeder wilde weten hoe het met mij gaat. Ze heeft tegen mijn vriend gezegd dat ik een heel lief kind was maar dat ze wel streng tegen mij moest zijn af en toe. Verder weet ik het niet precies. Ze vertelde dat ze heel ziek is (kanker en suikerziekte) Bij ieder zou ik dat heel erg vinden natuurlijk. Maar mijn moeder was altijd al bezig met ziektes en riep 20 jaar geleden al dat ze heel ziek was terwijl dat helemaa niet waar was. Ik weet dus niet wat ik ervan moet denken. Ik heb ook geen contact meer opgenomen met haar.
Sommige mensen denken dat ze het goed wil maken met mij omdat ze niet lang meer te leven heeft. Anderen denken dat ze nu alleen is en niemand meer heeft en daarom mij belt. Maar mij uiteindelijk weer zo zal laten vallen.
Ik weet niet wat ik ermee moet. Voorlopig doe ik er niks mee.
zaterdag 25 oktober 2008 om 21:40
Elske, welkom hier, bedankt voor je vertrouwen, ik waardeer het echt dat je hier dit moeilijke verhaal met ons wilt delen.
Want ik vind het echt schokkend en heel afschuwelijk om te lezen hoe jouw moeder deed tegen jou. Een moeder met een depressie moet moeilijk genoeg zijn, maar een moeder met een depressie die haar best doet om je te kwetsen en in de grond te boren, en daar zelfs een soort genoegen in lijkt te scheppen, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij. Meisje, wat moet dat moeilijk voor je geweest zijn, dat de vrouw die je gebaard heeft je zo keihard heeft afgewezen... Wil je meer vertellen over wat dat met je deed en wat het voor je betekende dat je moeder zich zo weerzinwekkend gedroeg? Zie maar of je dat wil en kan, je mag hier met je verhaal zoveel ruimte innemen als je nodig hebt. Wij lezen graag mee.
Fijn trouwens dat je vader een ander geluid liet horen. Maar kon hij wel tegen je moeder op? Nam hij het wel eens voor je op als zij zich zo negatief over je uitliet?
Er zijn hier veel lieve en wijze vrouwen die zelf vergelijkbare dingen hebben meegemaakt en die met je mee willen leven en ook mee willen denken over de impact die zo'n afschuwelijke jeugd op je heeft - en vooral over de vraag: hoe pakken we ons leven weer terug?
Nu alvast een dikke knuffel van mij.
Want ik vind het echt schokkend en heel afschuwelijk om te lezen hoe jouw moeder deed tegen jou. Een moeder met een depressie moet moeilijk genoeg zijn, maar een moeder met een depressie die haar best doet om je te kwetsen en in de grond te boren, en daar zelfs een soort genoegen in lijkt te scheppen, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij. Meisje, wat moet dat moeilijk voor je geweest zijn, dat de vrouw die je gebaard heeft je zo keihard heeft afgewezen... Wil je meer vertellen over wat dat met je deed en wat het voor je betekende dat je moeder zich zo weerzinwekkend gedroeg? Zie maar of je dat wil en kan, je mag hier met je verhaal zoveel ruimte innemen als je nodig hebt. Wij lezen graag mee.
Fijn trouwens dat je vader een ander geluid liet horen. Maar kon hij wel tegen je moeder op? Nam hij het wel eens voor je op als zij zich zo negatief over je uitliet?
Er zijn hier veel lieve en wijze vrouwen die zelf vergelijkbare dingen hebben meegemaakt en die met je mee willen leven en ook mee willen denken over de impact die zo'n afschuwelijke jeugd op je heeft - en vooral over de vraag: hoe pakken we ons leven weer terug?
Nu alvast een dikke knuffel van mij.
zondag 26 oktober 2008 om 08:39
Hi Elske,
Jee wat een verhaal.Begrijp volkomen dat je nu in 2 strijd verkeerd nu ze haar dgn.rest.Maar de voorgeschiedenis genoeg te over laat in wat te doen nu.
Mijn moeder was ook manisch depressief en deed bewust naar tegen haar 7 kinderen.Waarvan ik de jongste ben.
Het heeft me mede gemaakt wie ik ben.
En jaren later 'kocht'ze me om met materialistische goed.
Want ze voelt zich zo schuldig.
Dta maakt wederkerige opm. al was je maar nooit geboren niet goed.
Da heb ik haar ook gezegt op een gegeven moment.
M.D. zijn is vreselijk zeker als je van zo iemand een kind bent.
Vertel het hier waar je meezit en wat je kan doen met deze toenadering van je moeder.
Wat jij zelf wilt.
Kan me voorstellen dat je het niet op kan brengen.
Uit wat voor gezin kwam jou moeder?
En je vader kon hij je moeder niet aan begrijp ik?En trachtte gewoon lief te doen tegen je met de wetenschap je moeder is wie ze is?
Mijn moeder kwam uit een gezin van autoritaire vader en ene moeder die niks te zeggen had.
Moeder een wispelturig kind wat niet kon ontplooien in wie ze was maar afgewezen door haar vader.De mond en vooral haar doen en laten werden gesnoerd.En toch deed ze wat ze deed.Wat haar maakte als een lastig iemand.
Dit alles kwam ik jaren later achter toen ik volwassen werd.
En toch heb ik nog steeds dan ga je niet zo om met je kinderen.Het is haar onmacht geweest en niet achter haar keuzes staan en tegendraads zijn.
Ze heeft haar liefde moeten laten gaan en trouwde bewust zwanger rakend met mijn vader.Had haar vader niets meer tegenin te brengen.
Mijn vader was ook altijd weg,een man die geen gedoe wilde maar dat dingen gewoon lekker liepen.lekker oppervlakkig/makkelijk.
Nou het liep natuurlijk nooit lekker met een M.D. moeder.
Heb hem tevens aangesproken dat hij dat nooit had mogen doen.Mijn moeder alleen laten en ogen sluiten voor wat er gaande was.
Hij heeft niet ermee overweg gekund zo mijn moeder meer en meer depressiever werd.
Hum beetje lang verhaal,sorry.
Jee wat een verhaal.Begrijp volkomen dat je nu in 2 strijd verkeerd nu ze haar dgn.rest.Maar de voorgeschiedenis genoeg te over laat in wat te doen nu.
Mijn moeder was ook manisch depressief en deed bewust naar tegen haar 7 kinderen.Waarvan ik de jongste ben.
Het heeft me mede gemaakt wie ik ben.
En jaren later 'kocht'ze me om met materialistische goed.
Want ze voelt zich zo schuldig.
Dta maakt wederkerige opm. al was je maar nooit geboren niet goed.
Da heb ik haar ook gezegt op een gegeven moment.
M.D. zijn is vreselijk zeker als je van zo iemand een kind bent.
Vertel het hier waar je meezit en wat je kan doen met deze toenadering van je moeder.
Wat jij zelf wilt.
Kan me voorstellen dat je het niet op kan brengen.
Uit wat voor gezin kwam jou moeder?
En je vader kon hij je moeder niet aan begrijp ik?En trachtte gewoon lief te doen tegen je met de wetenschap je moeder is wie ze is?
Mijn moeder kwam uit een gezin van autoritaire vader en ene moeder die niks te zeggen had.
Moeder een wispelturig kind wat niet kon ontplooien in wie ze was maar afgewezen door haar vader.De mond en vooral haar doen en laten werden gesnoerd.En toch deed ze wat ze deed.Wat haar maakte als een lastig iemand.
Dit alles kwam ik jaren later achter toen ik volwassen werd.
En toch heb ik nog steeds dan ga je niet zo om met je kinderen.Het is haar onmacht geweest en niet achter haar keuzes staan en tegendraads zijn.
Ze heeft haar liefde moeten laten gaan en trouwde bewust zwanger rakend met mijn vader.Had haar vader niets meer tegenin te brengen.
Mijn vader was ook altijd weg,een man die geen gedoe wilde maar dat dingen gewoon lekker liepen.lekker oppervlakkig/makkelijk.
Nou het liep natuurlijk nooit lekker met een M.D. moeder.
Heb hem tevens aangesproken dat hij dat nooit had mogen doen.Mijn moeder alleen laten en ogen sluiten voor wat er gaande was.
Hij heeft niet ermee overweg gekund zo mijn moeder meer en meer depressiever werd.
Hum beetje lang verhaal,sorry.
zondag 26 oktober 2008 om 08:53
Jeetje Elske, wat een verhaal. Ik blijf me verbazen over sommige ouders, ondanks dit topic.
Je zegt dat je nu niet goed weet wat je er mee moet doen. Dat lijkt me ook idd heel moeilijk. Heb je er wel eens over nagedacht wat je zou doen als je zeker weet dat je moeder stervende is? En hoe voelde het verbroken contact de afgelopen jaren, heb je daar vrede mee? Zit je nog met sterke emoties tn opzichte van je moeder, of voelt het als een gesloten boek?
Als je niet wilt, hoef je geen antwoord te geven natuurlijk, maar misschien kunnen de vragen je in ieder geval helpen om een antwoord op je vraag te vinden, wat je ermee 'moet' (je móet niks natuurlijk, dat weet je toch?).
Je zegt dat je nu niet goed weet wat je er mee moet doen. Dat lijkt me ook idd heel moeilijk. Heb je er wel eens over nagedacht wat je zou doen als je zeker weet dat je moeder stervende is? En hoe voelde het verbroken contact de afgelopen jaren, heb je daar vrede mee? Zit je nog met sterke emoties tn opzichte van je moeder, of voelt het als een gesloten boek?
Als je niet wilt, hoef je geen antwoord te geven natuurlijk, maar misschien kunnen de vragen je in ieder geval helpen om een antwoord op je vraag te vinden, wat je ermee 'moet' (je móet niks natuurlijk, dat weet je toch?).
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 26 oktober 2008 om 09:41
Elske je zegt dat je moeder 20jr. geleden al zei dat ze erg ziek was maar dat dat niet zo was.
Wel of niet waar maar wat mankeerde ze dan volgens haar?
Kan het zo zijn dat ze wel degelijk ziek was/zichzelf ziek vind/vond?Psychisch ziek?
Was ze iemand die het middelpunt van de belangstelling opeiste?
Waar alles voor had te wijken?
Had ze geen controle over situaties als jij en je vader oid?
Waardoor ze deed wat ze deed zichzelf staande willen houden daarmee ten koste van jou/je vader mede?
Waarom sprong je vader niet voor je op de bres?
Kon hij er niet mee omgaan zo je moeder deed?
Dat was nl. bij mij het geval.Waardoor ik me erg in de steek gelaten voelde door hem.Hij liet ons min of meer aan haar lot over.
Meerdere malen hebben we haar gevonden met teveel tabletten op.
En mijn vader deed niets.Alsof het gewoon was oid.
Heel wat vragen vuur ik op je af.
En zou ze sterven is dat voor jou een reden om alsnog wel het contact te hetvatten of alleen maar omdat dat zo hoort ze is per slot je moeder,zoiets?
Wel of niet waar maar wat mankeerde ze dan volgens haar?
Kan het zo zijn dat ze wel degelijk ziek was/zichzelf ziek vind/vond?Psychisch ziek?
Was ze iemand die het middelpunt van de belangstelling opeiste?
Waar alles voor had te wijken?
Had ze geen controle over situaties als jij en je vader oid?
Waardoor ze deed wat ze deed zichzelf staande willen houden daarmee ten koste van jou/je vader mede?
Waarom sprong je vader niet voor je op de bres?
Kon hij er niet mee omgaan zo je moeder deed?
Dat was nl. bij mij het geval.Waardoor ik me erg in de steek gelaten voelde door hem.Hij liet ons min of meer aan haar lot over.
Meerdere malen hebben we haar gevonden met teveel tabletten op.
En mijn vader deed niets.Alsof het gewoon was oid.
Heel wat vragen vuur ik op je af.
En zou ze sterven is dat voor jou een reden om alsnog wel het contact te hetvatten of alleen maar omdat dat zo hoort ze is per slot je moeder,zoiets?
zondag 26 oktober 2008 om 10:32
Je hart is ook gebroken ElmerV.En ja dat durf je niet open te stellen nu dat kost tijd.
Wanneer er geen alarmbellen zijn met je huidige partner sta er voor open hoe moeilijk ook.
Ik stelde het zo je weet wel weer open,wetende van de alarmbellen,en kreeg daarmee een trap na van wat ik al had aan zeer.Het reet uiteindelijk al de wonden weer open.
Waar ik nu van aan het helen ben.Wat ik ook wil want mijn hart is er 1 uit duizenden die het recht heeft om lief te hebben/te geven en liefde te ontvangen.Zonder gekwetst te worden ooit nog.
Dat kost tijd.
Bij jou ook ElmerV.
Dus ik begrijp je angst volkomen dat je bang bent wederom gekwetst te worden.Je vertrouwen daarin zo geschaadt is.
Je hebt maar 1 hart en als dat al met een dik litteken het leven ingaat dan ben je op je qui vive.
Wanneer er geen alarmbellen zijn met je huidige partner sta er voor open hoe moeilijk ook.
Ik stelde het zo je weet wel weer open,wetende van de alarmbellen,en kreeg daarmee een trap na van wat ik al had aan zeer.Het reet uiteindelijk al de wonden weer open.
Waar ik nu van aan het helen ben.Wat ik ook wil want mijn hart is er 1 uit duizenden die het recht heeft om lief te hebben/te geven en liefde te ontvangen.Zonder gekwetst te worden ooit nog.
Dat kost tijd.
Bij jou ook ElmerV.
Dus ik begrijp je angst volkomen dat je bang bent wederom gekwetst te worden.Je vertrouwen daarin zo geschaadt is.
Je hebt maar 1 hart en als dat al met een dik litteken het leven ingaat dan ben je op je qui vive.
zondag 26 oktober 2008 om 10:47
Je hart openstellen terwijl het al in een vroeg stadium geschaadt is maakt je angstig.
Het is verd*mme een impact wanneer er misbruik van gemaakt is/word.
Zeker wanneer het mensen betreft die je vertrouwde(je ouders/broers/zussen/eventuele partner).
En ook al ben je er zelf bij/laat je het gebeuren,dan nog!
Het is verd*mme een impact wanneer er misbruik van gemaakt is/word.
Zeker wanneer het mensen betreft die je vertrouwde(je ouders/broers/zussen/eventuele partner).
En ook al ben je er zelf bij/laat je het gebeuren,dan nog!
zondag 26 oktober 2008 om 10:57
Hey lieve Elske,
Ik herinner me je van andere topics, ik hoopte al dat je het op een gegeven moment zou vinden. Dus fijn, ik hoop dat je er wat aan zult hebben .
En wat een afgrijselijke moeder. Meer kun je er niet van maken. Ik zou zo iemand niet meer in mijn leven willen hebben. Mijn moeder is soms echt verschrikkelijk maar ik besef ook dat ik mooie dingen van/met haar heb. Dat sinds ik het verdriet, de pijn, de woede heb doorgewerkt ik ook nog steeds kan zien dat hoe maf ze ook is, we ook plezier kunnen hebben. Ik moet gewoon op mijn hoede blijven. Niet ideaal en niet wat ik zou willen maar dan werkt het. Jij zou op je hoede moeten blijven maar je krijgt niets daarnaast.
Ik heb ook mooie herinneringen. En zo te horen heb jij die niet. Dat is toch een groot verschil denk ik. En daar mag je naar luisteren, je bent niets verplicht. Ze heeft niets maar dan ook echt niets voor jou gedaan. Mijn hart breekt als ik daaraan denk.
Wat voor mens ben jij nu? Heb je het gevoel toch te kunnen leven en genieten als de persoon, de vrouw die je echt bent? Of kun je voelen dat er erg veel is stukgemaakt en je niet zo goed weet wie je nou in essentie bent?
Ik herinner me je van andere topics, ik hoopte al dat je het op een gegeven moment zou vinden. Dus fijn, ik hoop dat je er wat aan zult hebben .
En wat een afgrijselijke moeder. Meer kun je er niet van maken. Ik zou zo iemand niet meer in mijn leven willen hebben. Mijn moeder is soms echt verschrikkelijk maar ik besef ook dat ik mooie dingen van/met haar heb. Dat sinds ik het verdriet, de pijn, de woede heb doorgewerkt ik ook nog steeds kan zien dat hoe maf ze ook is, we ook plezier kunnen hebben. Ik moet gewoon op mijn hoede blijven. Niet ideaal en niet wat ik zou willen maar dan werkt het. Jij zou op je hoede moeten blijven maar je krijgt niets daarnaast.
Ik heb ook mooie herinneringen. En zo te horen heb jij die niet. Dat is toch een groot verschil denk ik. En daar mag je naar luisteren, je bent niets verplicht. Ze heeft niets maar dan ook echt niets voor jou gedaan. Mijn hart breekt als ik daaraan denk.
Wat voor mens ben jij nu? Heb je het gevoel toch te kunnen leven en genieten als de persoon, de vrouw die je echt bent? Of kun je voelen dat er erg veel is stukgemaakt en je niet zo goed weet wie je nou in essentie bent?
zondag 26 oktober 2008 om 11:04
ElmerV,
Mag ik vragen hoe je je huidige partner hebt ontmoet?
Je alle steun biedt vwb. je familie.
Maar hoe hij bijv. omgaat met het verlies van je kinderen?
De grootste pijn die je meedraagt.
Staat hij daar onmachtig in en steunt hij je zoveel hij kan?
Voelt hij zich misplaatst op een of andere manier toch hierin door jou?Hij kan je niet helpen oid.?Of sta jij dta niet toe het is te groot dat verdriet?
Of is dit te privé?
Je komt zo onmachtig over in de meeste van je berchten vwb. je partner ook.
Mag ik vragen hoe je je huidige partner hebt ontmoet?
Je alle steun biedt vwb. je familie.
Maar hoe hij bijv. omgaat met het verlies van je kinderen?
De grootste pijn die je meedraagt.
Staat hij daar onmachtig in en steunt hij je zoveel hij kan?
Voelt hij zich misplaatst op een of andere manier toch hierin door jou?Hij kan je niet helpen oid.?Of sta jij dta niet toe het is te groot dat verdriet?
Of is dit te privé?
Je komt zo onmachtig over in de meeste van je berchten vwb. je partner ook.
zondag 26 oktober 2008 om 11:13
Ook al heb ik mijn ouders toegesproken ergens denk ik ze deden wat ze deden en voor hun was dat hun best.
Als mijn vader mijn moeder enigszins gesteund had en in zag dat ze het niet redde met 7 kinderen en 4 miskramen dan was ons gezin heel anders gevormd.
Dat is het enige jammere eraan dat hij er niet was voor degene die hem het meest nodig had,mijn moeder.
Ik ben niet boos,ik verwijt ze niets heb zeker ook goede momenten gekend.
De mindere overschaduwen geregeld.
Dat wel.
Ze zijn nu beide 83/88 en mijn moeder ja ze is mijn moeder en deed wat ze kon.
Ben laatst bij hara geweest,2 uur reizen aan vooraf om gewwon met haar te zijn,kopje thee gedronken wat ze zelf niet goed meer kan.
Nou zegt ze onthoudt dit maar,jij die mij nu helpt met drinken.
ja ik onthoudt dat.Zeker.
Wat me ook bekomen is allemaal.
Mijn vader is hertrouwd met een jonge blom die hem nu mishandeld.
Hij is voor de 2de maal ditjaar in het ziekenhuis opgenomen wegens ondervoeding en nu zou hij in verwarde toestand door haar zijn opgegeven als vermist middenin de nacht aan 112.
Tsja dit mensonterend handelen van zijn nieuwe vrouw wens ik niemand toe en zeer zeker mijn vader niet wat hij ook heeft achtewege gelaten wat voor ons kinderen en onze moeder zo belangrijk was.
Hij zegt nu ook wel was ik maar gebeleven en had ik maar beter steun gegegeven aan je moeder.
Als mijn vader mijn moeder enigszins gesteund had en in zag dat ze het niet redde met 7 kinderen en 4 miskramen dan was ons gezin heel anders gevormd.
Dat is het enige jammere eraan dat hij er niet was voor degene die hem het meest nodig had,mijn moeder.
Ik ben niet boos,ik verwijt ze niets heb zeker ook goede momenten gekend.
De mindere overschaduwen geregeld.
Dat wel.
Ze zijn nu beide 83/88 en mijn moeder ja ze is mijn moeder en deed wat ze kon.
Ben laatst bij hara geweest,2 uur reizen aan vooraf om gewwon met haar te zijn,kopje thee gedronken wat ze zelf niet goed meer kan.
Nou zegt ze onthoudt dit maar,jij die mij nu helpt met drinken.
ja ik onthoudt dat.Zeker.
Wat me ook bekomen is allemaal.
Mijn vader is hertrouwd met een jonge blom die hem nu mishandeld.
Hij is voor de 2de maal ditjaar in het ziekenhuis opgenomen wegens ondervoeding en nu zou hij in verwarde toestand door haar zijn opgegeven als vermist middenin de nacht aan 112.
Tsja dit mensonterend handelen van zijn nieuwe vrouw wens ik niemand toe en zeer zeker mijn vader niet wat hij ook heeft achtewege gelaten wat voor ons kinderen en onze moeder zo belangrijk was.
Hij zegt nu ook wel was ik maar gebeleven en had ik maar beter steun gegegeven aan je moeder.
anoniem_44446 wijzigde dit bericht op 26-10-2008 11:32
Reden: hum raak niet uitgepraat even nu.
Reden: hum raak niet uitgepraat even nu.
% gewijzigd
zondag 26 oktober 2008 om 11:14
Lieve EV, dikke . Dat heeft hij mooi gezegd. Wat zou je daarmee willen doen? Hoe kun jij dat gebroken hart weer helen denk je? Wat is daarvoor nodig?
Het lijkt me zo moeilijk, je wil wel maar je durft niet. Je hele systeem is ingericht op niet dat risico nemen.
(Oh enne... mocht je serieus zijn geweest, op zich hoef ik niet 3 jaar te studeren om regressies te kunnen begeleiden, moet wel wat meer ervaring hebben dan nu . )
Het lijkt me zo moeilijk, je wil wel maar je durft niet. Je hele systeem is ingericht op niet dat risico nemen.
(Oh enne... mocht je serieus zijn geweest, op zich hoef ik niet 3 jaar te studeren om regressies te kunnen begeleiden, moet wel wat meer ervaring hebben dan nu . )
zondag 26 oktober 2008 om 11:17
Nog even nav dat gebroken hart van jou EV, dit werd me een tijdje terug duidelijk en ik vond dat zo verhelderend voor mijzelf.
Mijn hart is niet gebroken. Wel dat ik niet wist wat ik ermee moest. Niemand wilde mijn liefde, iedereen was zo afwijzend. Dus ook naar wat ik aan liefde in me had. Dus ik heb mijn hart maar opgeborgen. Ben er voorzichtig mee geworden. Niet omdat het zo'n pijn deed (dat ook wel) maar vooral dat ik concludeerde dat niemand het wilde, niemand het zag of er echt veel waarde aan hechtte. Dus tja, ik wilde ze het ook niet door de strot douwen. Ik heb het idee gekregen daar ergens dat er met mijn gevoelens, mijn willen delen iets mis is.
Ik ben altijd heel blij geweest als er dan eindelijk 's iemand was aan wie ik het kon en mocht geven. En die het dan ook wilde. In beide lange relaties hield dat op doordat het vanzelfsprekend werd van de andere kant. Voor lief genomen. Genegeerd. Andere dingen belangrijker gedurende lange tijd. Au. Nou ja, dan berg ik het maar weer op. Wil niet lastig of te intens of teveel weet ik wat zijn.
Dat is veranderd door mijn dochter. Daar mag het, daar moet het! Dat heeft me zo fundamenteel veranderd, dat ik het uit dat kastje haalde en moest blijven voelen. Dat er eindelijk iemand was die het helemaal wilde, bij wie dat ook echt goed voelt. Ik krijg het nu ook niet meer uit mijn systeem al zou ik het willen. Ik ben eindelijk niet meer bang dat een ander me daarop zal afwijzen.
Ik vind het ergens zo'n idiote redenatie. En ook zo sneu voor het kind dat ik was. "Sorry dat ik van je hou, vind je dat vervelend of lastig? Zal... zal ik er maar mee ophouden?"
Mijn hart is niet gebroken. Wel dat ik niet wist wat ik ermee moest. Niemand wilde mijn liefde, iedereen was zo afwijzend. Dus ook naar wat ik aan liefde in me had. Dus ik heb mijn hart maar opgeborgen. Ben er voorzichtig mee geworden. Niet omdat het zo'n pijn deed (dat ook wel) maar vooral dat ik concludeerde dat niemand het wilde, niemand het zag of er echt veel waarde aan hechtte. Dus tja, ik wilde ze het ook niet door de strot douwen. Ik heb het idee gekregen daar ergens dat er met mijn gevoelens, mijn willen delen iets mis is.
Ik ben altijd heel blij geweest als er dan eindelijk 's iemand was aan wie ik het kon en mocht geven. En die het dan ook wilde. In beide lange relaties hield dat op doordat het vanzelfsprekend werd van de andere kant. Voor lief genomen. Genegeerd. Andere dingen belangrijker gedurende lange tijd. Au. Nou ja, dan berg ik het maar weer op. Wil niet lastig of te intens of teveel weet ik wat zijn.
Dat is veranderd door mijn dochter. Daar mag het, daar moet het! Dat heeft me zo fundamenteel veranderd, dat ik het uit dat kastje haalde en moest blijven voelen. Dat er eindelijk iemand was die het helemaal wilde, bij wie dat ook echt goed voelt. Ik krijg het nu ook niet meer uit mijn systeem al zou ik het willen. Ik ben eindelijk niet meer bang dat een ander me daarop zal afwijzen.
Ik vind het ergens zo'n idiote redenatie. En ook zo sneu voor het kind dat ik was. "Sorry dat ik van je hou, vind je dat vervelend of lastig? Zal... zal ik er maar mee ophouden?"
zondag 26 oktober 2008 om 11:27
Goedemorgen lieve allemaal. Even een positief berichtje van mij.
Ik zit weer beter in mijn vel. Dat schrijven en lezen hier heeft me zoveel goeds gebracht. Het heeft me enorm geholpen om de knop om te durven zetten van mijn "sorry dat ik besta" houding.
Niet dat ik er al ben, maar voor nu voelt het goed.
Nu ik niet zo geforceerd bezig ben met de vraag of ik al dan niet teveel ben, zou het ook zomaar weleens kunnen zijn dat ik een stuk leuker gezelschap ben.
Heb zeker veel gehad aan de adviezen die laatst door jullie aan Hanke werden gegeven m.b.t. dit onderwerp.
Ik heb trouwens ook de nodige "hulp" gehad van, jawel, mijn scheurkalender!
Die sloeg mij afgelopen week met de meest rake uitspraken om de oren.
Kreeg achtereenvolgens:
-Neem mij niet kwalijk dat ik besta!
-Bouw aan je succes met de stenen die men naar je gooit
-In don'ts vind je de do's
-Als de muur om je heen afbrokkelt begint tevens de wederopbouw
Sinds afgelopen woensdag heb ik van alles ondernomen met diverse vriendinnen. Als ik heel eerlijk ben in eerste instantie nog als vlucht omt het piekeren te vermijden maar toen ik de drempel over was, was het gewoon genieten.
Grappig genoeg kwamen er ook opeens verschillende uitnodigingen mijn kant op. Of misschien waren die er altijd al wel, alleen herkende ik ze niet omdat ik er niet voor open stond?
Vond het iig wel opvallend.
Normaal ga ik 1 avond in de week uit eten maar dat werden er deze week drie, beetje decadent, oke, maar toch…..
Gisteren had ik eigenlijk gepland om even tot mezelf te komen (ik heb ook wel behoefte aan alleen zijn), beetje rommelen in huis, lezen. Moest alleen even naar de bieb in de stad maar kwam daar een collega tegen. We zijn samen gaan winkelen alsof het heel vanzelfsprekend was, ik heb leuke dingen gekocht (vind ik altijd moeilijk, iets voor mezelf kopen) en daarna nodigde ze me bij haar thuis uit.
Ik was er zo blij mee. Ik vind het echt een cadeautje, zo’n dag.
Vandaag lekker met een pot thee en een nieuw boek op de bank met mijn nieuwe olielampje aan en de honden aan mijn voeten.
Straks nog even mijn gisteren gekochte bloemen op maat snijden (ben er niet zo goed in, voor je het weet heb ik er een biedermeiertje van gemaakt, uitstelgedrag dus)
Ik merk dat die simpele dingen me weer een groot gelukgevoel kunnen geven en dat was ik even kwijt.
Bedankt dus, voor deze fijne plek hier (f)
MissMara, bedankt voor je reactie op mijn post van afgelopen donderdag, ik ben er nog op aan het broeden….
Elske, welkom hier. Ik hoop dat je je hier thuis gaat voelen.
EV,
Feliciaatje, heb je mijn mail nog gehad?
Allemaal een fijne dag gewenst.
Liefs, Em
Ik zit weer beter in mijn vel. Dat schrijven en lezen hier heeft me zoveel goeds gebracht. Het heeft me enorm geholpen om de knop om te durven zetten van mijn "sorry dat ik besta" houding.
Niet dat ik er al ben, maar voor nu voelt het goed.
Nu ik niet zo geforceerd bezig ben met de vraag of ik al dan niet teveel ben, zou het ook zomaar weleens kunnen zijn dat ik een stuk leuker gezelschap ben.
Heb zeker veel gehad aan de adviezen die laatst door jullie aan Hanke werden gegeven m.b.t. dit onderwerp.
Ik heb trouwens ook de nodige "hulp" gehad van, jawel, mijn scheurkalender!
Die sloeg mij afgelopen week met de meest rake uitspraken om de oren.
Kreeg achtereenvolgens:
-Neem mij niet kwalijk dat ik besta!
-Bouw aan je succes met de stenen die men naar je gooit
-In don'ts vind je de do's
-Als de muur om je heen afbrokkelt begint tevens de wederopbouw
Sinds afgelopen woensdag heb ik van alles ondernomen met diverse vriendinnen. Als ik heel eerlijk ben in eerste instantie nog als vlucht omt het piekeren te vermijden maar toen ik de drempel over was, was het gewoon genieten.
Grappig genoeg kwamen er ook opeens verschillende uitnodigingen mijn kant op. Of misschien waren die er altijd al wel, alleen herkende ik ze niet omdat ik er niet voor open stond?
Vond het iig wel opvallend.
Normaal ga ik 1 avond in de week uit eten maar dat werden er deze week drie, beetje decadent, oke, maar toch…..
Gisteren had ik eigenlijk gepland om even tot mezelf te komen (ik heb ook wel behoefte aan alleen zijn), beetje rommelen in huis, lezen. Moest alleen even naar de bieb in de stad maar kwam daar een collega tegen. We zijn samen gaan winkelen alsof het heel vanzelfsprekend was, ik heb leuke dingen gekocht (vind ik altijd moeilijk, iets voor mezelf kopen) en daarna nodigde ze me bij haar thuis uit.
Ik was er zo blij mee. Ik vind het echt een cadeautje, zo’n dag.
Vandaag lekker met een pot thee en een nieuw boek op de bank met mijn nieuwe olielampje aan en de honden aan mijn voeten.
Straks nog even mijn gisteren gekochte bloemen op maat snijden (ben er niet zo goed in, voor je het weet heb ik er een biedermeiertje van gemaakt, uitstelgedrag dus)
Ik merk dat die simpele dingen me weer een groot gelukgevoel kunnen geven en dat was ik even kwijt.
Bedankt dus, voor deze fijne plek hier (f)
MissMara, bedankt voor je reactie op mijn post van afgelopen donderdag, ik ben er nog op aan het broeden….
Elske, welkom hier. Ik hoop dat je je hier thuis gaat voelen.
EV,
Feliciaatje, heb je mijn mail nog gehad?
Allemaal een fijne dag gewenst.
Liefs, Em
zondag 26 oktober 2008 om 11:39
quote:Feliciaatje schreef op 26 oktober 2008 @ 11:17:
Mijn hart is niet gebroken. Wel dat ik niet wist wat ik ermee moest. Niemand wilde mijn liefde, iedereen was zo afwijzend. Dus ook naar wat ik aan liefde in me had. Dus ik heb mijn hart maar opgeborgen. Ben er voorzichtig mee geworden. Niet omdat het zo'n pijn deed (dat ook wel) maar vooral dat ik concludeerde dat niemand het wilde, niemand het zag of er echt veel waarde aan hechtte. Dus tja, ik wilde ze het ook niet door de strot douwen. Ik heb het idee gekregen daar ergens dat er met mijn gevoelens, mijn willen delen iets mis is.
Wat maakt dat je dat dacht Feliciaatje?Dat niemandd je liefde wilde?
Of heb je jezelf dat in gecalculeerd?
Mijn hart is niet gebroken. Wel dat ik niet wist wat ik ermee moest. Niemand wilde mijn liefde, iedereen was zo afwijzend. Dus ook naar wat ik aan liefde in me had. Dus ik heb mijn hart maar opgeborgen. Ben er voorzichtig mee geworden. Niet omdat het zo'n pijn deed (dat ook wel) maar vooral dat ik concludeerde dat niemand het wilde, niemand het zag of er echt veel waarde aan hechtte. Dus tja, ik wilde ze het ook niet door de strot douwen. Ik heb het idee gekregen daar ergens dat er met mijn gevoelens, mijn willen delen iets mis is.
Wat maakt dat je dat dacht Feliciaatje?Dat niemandd je liefde wilde?
Of heb je jezelf dat in gecalculeerd?
zondag 26 oktober 2008 om 11:42
Whow 1609,wat een mooi positief bericht.
Het komt allemaal wel.
Leuk om te lezen.Fijn dat je er van geniet/genoten hebt.
Ik kwam gister een vriendin tegen waarmee het altijd wel weer okee is ook al zien we elkaar bijv. een jaar niet.
Ook al heeft ze me gebruikt omwille van haar onzekerheid.Ben heel lang terughoudend geweest vwb. haar.
Toch was het goed haar weer te spreken.
Langzaamaan brokkelt dit muurtje vwb. haar weer af om op te bouwen van wat weer komen kan.
Oef je word zo voorzichtig dat lees ik stuk voor stuk hier ook.
Het komt allemaal wel.
Leuk om te lezen.Fijn dat je er van geniet/genoten hebt.
Ik kwam gister een vriendin tegen waarmee het altijd wel weer okee is ook al zien we elkaar bijv. een jaar niet.
Ook al heeft ze me gebruikt omwille van haar onzekerheid.Ben heel lang terughoudend geweest vwb. haar.
Toch was het goed haar weer te spreken.
Langzaamaan brokkelt dit muurtje vwb. haar weer af om op te bouwen van wat weer komen kan.
Oef je word zo voorzichtig dat lees ik stuk voor stuk hier ook.
zondag 26 oktober 2008 om 11:45
Wat heerlijk 1609, dat er zo stiekem dingen aan het verschuiven zijn. En dat je zo'n fijne week hebt gehad. Het leven is mooi als je er gewoon wel mag zijn van jezelf .
En ik heb gecheckt, da's maf. Ik heb twee dagen geleden nog gekeken, toen was ie er niet. Terwijl ik nu zie dat hij van de 22ste is. Hmm mysterieus. Ik mail je vanavond of morgen, ik ben vanmiddag en vanavond met mijn moeder op stap (wens me succes! .
En ik heb gecheckt, da's maf. Ik heb twee dagen geleden nog gekeken, toen was ie er niet. Terwijl ik nu zie dat hij van de 22ste is. Hmm mysterieus. Ik mail je vanavond of morgen, ik ben vanmiddag en vanavond met mijn moeder op stap (wens me succes! .
zondag 26 oktober 2008 om 11:50
zondag 26 oktober 2008 om 11:54
Zusje het is niet vermoeiend maar wel erg pijnlijk te constateren ondanks (mijn)alles dat ik ze het beste wel gun op hun oude dag.
En het leven is mooi Feliciaatje.
Angst weerhoud meingeen ervan om het mooi te laten zijn.
het te durven het mooi te laten zijn (weer).
Fingers crossed vwb. je dagje met je moeder.
En het leven is mooi Feliciaatje.
Angst weerhoud meingeen ervan om het mooi te laten zijn.
het te durven het mooi te laten zijn (weer).
Fingers crossed vwb. je dagje met je moeder.
zondag 26 oktober 2008 om 11:56
quote:Face2 schreef op 26 oktober 2008 @ 11:39:
[...]
Wat maakt dat je dat dacht Feliciaatje?Dat neiemnad je liefde wilde?
Of heb je jezelf dat in gecalculeerd?
Dat is heel erg verweven geweest in de hele situatie Face, nogal complex maar het was geen rare conclusie van mij. Ik ben ook blij dat ik als kind ergens heel goed begreep dat het niet persoonlijk was, niet aan mij als persoon lag. En tegelijkertijd heb ik het toch met me meegedragen, het is niet geheel te blokkeren zoveel afwijzing.
Mijn moeder is gewoon niet in staat tot hechten, kan dat niet, begrijpt dat niet. Mijn vader op een bepaalde manier ook niet. Minder erg dan zij maar ze hebben dat allebei met hun kinderen gehad. Daarnaast een roedel kinderen van beide kanten die een stuk ouder waren en rondliepen met veel pijn en verdriet. Stiefmoeder aan de alcohol dus murw en emotioneel afstandelijk, stiefzus die ook rondliep met erg veel pijn en verdriet en dat op mij afreageerde. Later veel gepest.
Er werd geen waarde aan gehecht omdat niemand er ruimte voor had om het te ontvangen zeg maar. En omdat mijn halfbroers en -zussen in feite al heel volwassen levens hadden tegen de tijd dat ik wat groter was. Ik deed niet mee, ik was een buitenbeentje. Nog steeds ook al is dat minder heftig nu.
Ik was niet belangrijk. Ik kwam er bij, zoiets als een hondje in de kantlijn. O ja, die is er ook nog. Ik vond dat verder niet erg maar het vormt je. Als ik er niet was geweest was dat prima geweest. Het maakte in feite niet uit. En erger, het maakte wel uit want mijn komst was voor de andere kinderen een pijnlijke bevestiging dat hun gescheiden ouders niet meer samen zouden komen en nog veel erger, ze waren heel jaloers, zij voelden het als vervanging. Terwijl ik weet dat dat niet zo was, mijn ouders hebben mij niet meer gegeven dan hen. En dat is langzaam maar zeker duidelijk geworden.
Maar al die vijandigheid, die enorme lading op je bestaan en tegelijkertijd dat je eigenlijk zo weinig betekent, dat is een rare mix om in op te groeien.
[...]
Wat maakt dat je dat dacht Feliciaatje?Dat neiemnad je liefde wilde?
Of heb je jezelf dat in gecalculeerd?
Dat is heel erg verweven geweest in de hele situatie Face, nogal complex maar het was geen rare conclusie van mij. Ik ben ook blij dat ik als kind ergens heel goed begreep dat het niet persoonlijk was, niet aan mij als persoon lag. En tegelijkertijd heb ik het toch met me meegedragen, het is niet geheel te blokkeren zoveel afwijzing.
Mijn moeder is gewoon niet in staat tot hechten, kan dat niet, begrijpt dat niet. Mijn vader op een bepaalde manier ook niet. Minder erg dan zij maar ze hebben dat allebei met hun kinderen gehad. Daarnaast een roedel kinderen van beide kanten die een stuk ouder waren en rondliepen met veel pijn en verdriet. Stiefmoeder aan de alcohol dus murw en emotioneel afstandelijk, stiefzus die ook rondliep met erg veel pijn en verdriet en dat op mij afreageerde. Later veel gepest.
Er werd geen waarde aan gehecht omdat niemand er ruimte voor had om het te ontvangen zeg maar. En omdat mijn halfbroers en -zussen in feite al heel volwassen levens hadden tegen de tijd dat ik wat groter was. Ik deed niet mee, ik was een buitenbeentje. Nog steeds ook al is dat minder heftig nu.
Ik was niet belangrijk. Ik kwam er bij, zoiets als een hondje in de kantlijn. O ja, die is er ook nog. Ik vond dat verder niet erg maar het vormt je. Als ik er niet was geweest was dat prima geweest. Het maakte in feite niet uit. En erger, het maakte wel uit want mijn komst was voor de andere kinderen een pijnlijke bevestiging dat hun gescheiden ouders niet meer samen zouden komen en nog veel erger, ze waren heel jaloers, zij voelden het als vervanging. Terwijl ik weet dat dat niet zo was, mijn ouders hebben mij niet meer gegeven dan hen. En dat is langzaam maar zeker duidelijk geworden.
Maar al die vijandigheid, die enorme lading op je bestaan en tegelijkertijd dat je eigenlijk zo weinig betekent, dat is een rare mix om in op te groeien.
zondag 26 oktober 2008 om 12:01
zondag 26 oktober 2008 om 12:04
quote:Feliciaatje schreef op 26 oktober 2008 @ 11:56:
[...]
Maar al die vijandigheid, die enorme lading op je bestaan en tegelijkertijd dat je eigenlijk zo weinig betekent, dat is een rare mix om in op te groeien.
Herken enigszins hier wat van.
Mijn vader hertrouwde, zij had 2 jonge kinderen.Voor die 2 kinderen was er wel belangstelling dat doet pijn.Ik zag die kinderen niet zo zeer als indringers maar wel> nouseg daar kan je dus wel aandacht aan schenken?
Hij distancieerde zich volledig van ons.
Ik weet nog heel goed als de dag van gister dta ik hem briefjes schreef met fijne dag lieve Pap.Ik kreeeg nooit respons en hij was altijd daar.En liet ons aan ons lot over.We woonden met ons 4ren 2 broers en 1 zus boven me.
Ja die verantwoording was ook veel voor mijn zus toen.
zelf net 25.
Vreselijk we waren toegewezen na de scheiding aan mijn vader,en die was er nooit ineens.Dat was hij al niet maar toen helemaal.
Stiekum zat hij zich elders te vestigen.
Ja het ging heel lang stiekum.
Ieks!
Bij jou was dat het omgekeerd.
Het geeft wel dezelfde pijn m.i.
Rare mix idd.
[...]
Maar al die vijandigheid, die enorme lading op je bestaan en tegelijkertijd dat je eigenlijk zo weinig betekent, dat is een rare mix om in op te groeien.
Herken enigszins hier wat van.
Mijn vader hertrouwde, zij had 2 jonge kinderen.Voor die 2 kinderen was er wel belangstelling dat doet pijn.Ik zag die kinderen niet zo zeer als indringers maar wel> nouseg daar kan je dus wel aandacht aan schenken?
Hij distancieerde zich volledig van ons.
Ik weet nog heel goed als de dag van gister dta ik hem briefjes schreef met fijne dag lieve Pap.Ik kreeeg nooit respons en hij was altijd daar.En liet ons aan ons lot over.We woonden met ons 4ren 2 broers en 1 zus boven me.
Ja die verantwoording was ook veel voor mijn zus toen.
zelf net 25.
Vreselijk we waren toegewezen na de scheiding aan mijn vader,en die was er nooit ineens.Dat was hij al niet maar toen helemaal.
Stiekum zat hij zich elders te vestigen.
Ja het ging heel lang stiekum.
Ieks!
Bij jou was dat het omgekeerd.
Het geeft wel dezelfde pijn m.i.
Rare mix idd.
