Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 13 oktober 2008 om 18:26
Hrmmm veel dingen heel herkenbaar.
En ik heb zo'n beetje door lopen sudderen vandaag en dacht toen weer aan dat besef een tijdje terug: het ging en gaat goed wanneer hij niets anders aan zijn hoofd heeft, volledig rekening houdt met mij (dus compleet gefocust op mij, dat voelt soms ook wat raar, alsof ik aandachtsziek ben en dat ben ik naar mijn weten toch echt niet, hou ook van rust en alleen zijn maar dan is hij nog steeds volledig bezig met mij, wat ik wil, wat ik nodig heb.) Het is dan omdat hij zich goed aanpast (blijft een naar idee). Niet omdat dat de relatie is die hij zelf voor ogen heeft, graag wil.
Toen bedacht ik me: ik wil echt een warm huis, een warm thuis voor zowel mijn dochter als mij. Dat gaat nooit lukken zo. Ik kan dat niet alleen met een wrevelige, recalcitrante man naast me die me zo weinig intimiteit en geen empathie biedt. Ik ben op een punt gekomen dat ik dat wel goed kan bieden door de jaren heen. En ik wil dat ook geven en als omgeving hebben.
Pfoe. En ik sudder weer door .
En ik heb zo'n beetje door lopen sudderen vandaag en dacht toen weer aan dat besef een tijdje terug: het ging en gaat goed wanneer hij niets anders aan zijn hoofd heeft, volledig rekening houdt met mij (dus compleet gefocust op mij, dat voelt soms ook wat raar, alsof ik aandachtsziek ben en dat ben ik naar mijn weten toch echt niet, hou ook van rust en alleen zijn maar dan is hij nog steeds volledig bezig met mij, wat ik wil, wat ik nodig heb.) Het is dan omdat hij zich goed aanpast (blijft een naar idee). Niet omdat dat de relatie is die hij zelf voor ogen heeft, graag wil.
Toen bedacht ik me: ik wil echt een warm huis, een warm thuis voor zowel mijn dochter als mij. Dat gaat nooit lukken zo. Ik kan dat niet alleen met een wrevelige, recalcitrante man naast me die me zo weinig intimiteit en geen empathie biedt. Ik ben op een punt gekomen dat ik dat wel goed kan bieden door de jaren heen. En ik wil dat ook geven en als omgeving hebben.
Pfoe. En ik sudder weer door .
maandag 13 oktober 2008 om 18:35
maandag 13 oktober 2008 om 18:37
Wat me alleen opvalt is dat hij het heel goed verborgen heeft weten te houden. Hij is van jongs af aan heel goed "aangepast" geweest, dat wordt me nu ook duidelijker nu hij meer uitspreekt. Wel dat hij zich altijd erg alleen en in een isolement heeft gevoeld.
En hij neemt niet alles letterlijk (gevoelsdingen dan weer zeker wel). Hij heeft humor, ik kan goed met hem lachen. Een beetje bot, dat wel. Mensen kunnen ervan schrikken. Maar hij is niet gemeen dus hij bedoelt het niet zo (regelmatig gehad dat ik dan achter zijn rug om stond uit te leggen dat het echt een grapje was).
Er zijn ook echt dingen waar we elkaar wel goed in begrijpen. Maar misschien is dat meer omdat ik het isolement zelf goed ken en wel een behoorlijke dosis empathie heb. Dat ik hem kan vinden. Maar hij kan mij niet vinden, hij kent mij nog steeds niet na bijna 7 jaar. Dat voelt soms heel verdrietig.
En hij neemt niet alles letterlijk (gevoelsdingen dan weer zeker wel). Hij heeft humor, ik kan goed met hem lachen. Een beetje bot, dat wel. Mensen kunnen ervan schrikken. Maar hij is niet gemeen dus hij bedoelt het niet zo (regelmatig gehad dat ik dan achter zijn rug om stond uit te leggen dat het echt een grapje was).
Er zijn ook echt dingen waar we elkaar wel goed in begrijpen. Maar misschien is dat meer omdat ik het isolement zelf goed ken en wel een behoorlijke dosis empathie heb. Dat ik hem kan vinden. Maar hij kan mij niet vinden, hij kent mij nog steeds niet na bijna 7 jaar. Dat voelt soms heel verdrietig.
maandag 13 oktober 2008 om 18:43
Ik heb het idee van niet Dubio. Wel vanuit zijn eigen ervaringen als kind zeg maar, herkenning. En een bijna-5-jarige heeft een nog vrij overzichtelijke handleiding . Maar de echte opvoedingsdingen zijn aan mij overgelaten, hij was bijv ook niet consequent. Heeft best een tijd geduurd voordat hij dat van me aannam dat dat heel belangrijk is (en dat was toen vooral omdat dochter en ik allebei buikgriep hadden en ik voor pampus lag tegen de tijd dat ze weer heel strontvervelend deed haha.)
Het is gek want hij is heel lief en betrokken bij haar. Hij is een lieve vader. Of hij haar emotioneel kan doorgronden vraag ik me af. Of ik dat kan is natuurlijk ook maar de vraag, doe ook maar mijn best .
Het is gek want hij is heel lief en betrokken bij haar. Hij is een lieve vader. Of hij haar emotioneel kan doorgronden vraag ik me af. Of ik dat kan is natuurlijk ook maar de vraag, doe ook maar mijn best .
maandag 13 oktober 2008 om 18:49
quote:1609 schreef op 13 oktober 2008 @ 18:17:
Toen wij uit elkaar gingen kwam er uiteindelijk heel veel rust voor ons allebei. Ik hoefde niet meer twee levens te regelen (hij was uiteindelijk meer mijn kind dan mijn partner, maar dan wel een heel dwars kind dat autoriteit verafschuwde, moest dus alles altijd heel voorzichtig inkleden) Voor hem was het uiteindelijk ook beter omdat hij nu veel meer zichzelf kan zijn en hij niet aan allerlei eisen hoeft te voldoen.Ja dit denk ik dus eigenlijk ook. Hij gaf het zelf ook al aan, dat bij de psych misschien wel gewoon naar voren zou komen dat hij geen relatiemateriaal is en het te moeilijk en te intensief is voor hem. Hij wil wel graag verder met me maar hij is realistisch genoeg om dit nu wel helder te zien.
Toen wij uit elkaar gingen kwam er uiteindelijk heel veel rust voor ons allebei. Ik hoefde niet meer twee levens te regelen (hij was uiteindelijk meer mijn kind dan mijn partner, maar dan wel een heel dwars kind dat autoriteit verafschuwde, moest dus alles altijd heel voorzichtig inkleden) Voor hem was het uiteindelijk ook beter omdat hij nu veel meer zichzelf kan zijn en hij niet aan allerlei eisen hoeft te voldoen.Ja dit denk ik dus eigenlijk ook. Hij gaf het zelf ook al aan, dat bij de psych misschien wel gewoon naar voren zou komen dat hij geen relatiemateriaal is en het te moeilijk en te intensief is voor hem. Hij wil wel graag verder met me maar hij is realistisch genoeg om dit nu wel helder te zien.
dinsdag 14 oktober 2008 om 00:08
Dat klopt 1609, je hebt gelijk. Ik ben er teveel aan gewend geraakt geloof ik, dat moeilijke en intensieve. Ik ben het er niet mee eens. Wil het ook anders. Maar het is gewoon geworden. En daardoor ergens acceptabel. Niet goed.
Dankjewel dat je me er even aan herinnerde .
Wat ik me nog afvroeg, waar vond je veel herkenning in voor jezelf?
Dankjewel dat je me er even aan herinnerde .
Wat ik me nog afvroeg, waar vond je veel herkenning in voor jezelf?
dinsdag 14 oktober 2008 om 00:19
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik toch wel verschillende kenmerken van jullie mannen in de mijne herken. Wel in mindere mate, maar sommige dingen waar jullie op vastlopen zijn heel herkenbaar. En dat is confronterend (zoals ik weken geleden ook al schreef).
Ik ben nu een beetje te moe om terug te gaan lezen, maar wat je schreef vanavond Felicia (wat ben je weer helder!) over het accepteren dat het nou eenmaal niet makkelijk gaat/dat de schuld voor dingen in jouw schoenen geschoven wordt, dat is natuurlijk precies de kern van dit topic. Is het toeval dat een aantal vrouwen hier eenzelfde type man getroffen hebben? Is dat toch het clichéverhaal van vrouwen die een partner zoeken die 'vertrouwd' is?
Ik heb deze relatie geaccepteerd zoals die is, met mooie en minder mooie kanten. Ik heb een lieve man die mij veel ruimte, liefde en respect geeft. Maar de grote vraag die hier door jullie gesteld wordt is pijnlijk: waarom nemen we jarenlang genoegen met minder dan we misschien wel zouden willen? Is dat nou eenmaal een groot gevoel voor realiteit? Of is dat de oude realiteit? Wat is echt, wat schijn?
Ik heb niet veel zin om met die vraag bezig te gaan, maar vind hem wel intrigerend. Ik volg jullie verhalen met veel interesse. En wens jullie allemaal het allerbeste toe, zoals altijd.
Ik ben nu een beetje te moe om terug te gaan lezen, maar wat je schreef vanavond Felicia (wat ben je weer helder!) over het accepteren dat het nou eenmaal niet makkelijk gaat/dat de schuld voor dingen in jouw schoenen geschoven wordt, dat is natuurlijk precies de kern van dit topic. Is het toeval dat een aantal vrouwen hier eenzelfde type man getroffen hebben? Is dat toch het clichéverhaal van vrouwen die een partner zoeken die 'vertrouwd' is?
Ik heb deze relatie geaccepteerd zoals die is, met mooie en minder mooie kanten. Ik heb een lieve man die mij veel ruimte, liefde en respect geeft. Maar de grote vraag die hier door jullie gesteld wordt is pijnlijk: waarom nemen we jarenlang genoegen met minder dan we misschien wel zouden willen? Is dat nou eenmaal een groot gevoel voor realiteit? Of is dat de oude realiteit? Wat is echt, wat schijn?
Ik heb niet veel zin om met die vraag bezig te gaan, maar vind hem wel intrigerend. Ik volg jullie verhalen met veel interesse. En wens jullie allemaal het allerbeste toe, zoals altijd.
dinsdag 14 oktober 2008 om 07:45
quote:Feliciaatje schreef op 14 oktober 2008 @ 00:08:
Dat klopt 1609, je hebt gelijk. Ik ben er teveel aan gewend geraakt geloof ik, dat moeilijke en intensieve. Ik ben het er niet mee eens. Wil het ook anders. Maar het is gewoon geworden. En daardoor ergens acceptabel. Niet goed.
Dankjewel dat je me er even aan herinnerde .
Wat ik me nog afvroeg, waar vond je veel herkenning in voor jezelf?
Ik weet niet zeker of ik je vraag goed begrijp. Bedoel je de worsteling met mezelf of de worsteling met mijn partner of toch nog iets anders? Zit hier iig regelmatig met tranen in de ogen te lezen....Er komt heel veel boven.
Zal vanavond zeker bijlezen en reageren, dat kan op m'n werk helaas niet.
Wel alvast een welgemeende terug. Ook in het besef dat het voor mij toch deels achter me ligt, maar dat jij er middenin zit.
Dat klopt 1609, je hebt gelijk. Ik ben er teveel aan gewend geraakt geloof ik, dat moeilijke en intensieve. Ik ben het er niet mee eens. Wil het ook anders. Maar het is gewoon geworden. En daardoor ergens acceptabel. Niet goed.
Dankjewel dat je me er even aan herinnerde .
Wat ik me nog afvroeg, waar vond je veel herkenning in voor jezelf?
Ik weet niet zeker of ik je vraag goed begrijp. Bedoel je de worsteling met mezelf of de worsteling met mijn partner of toch nog iets anders? Zit hier iig regelmatig met tranen in de ogen te lezen....Er komt heel veel boven.
Zal vanavond zeker bijlezen en reageren, dat kan op m'n werk helaas niet.
Wel alvast een welgemeende terug. Ook in het besef dat het voor mij toch deels achter me ligt, maar dat jij er middenin zit.
dinsdag 14 oktober 2008 om 07:50
Goeiemorgen, Elmervrouw!
Ga er maar rustig vanuit dat jij (en wij) de realiteit een groot deel van de tijd niet kunt zien voor wat die is. Dat we voor een groot deel nog in die oude realiteit leven. Maar dan nog, dat is zo verwarrend: nemen we door die oude realiteit genoegen met te weinig, of zien we door die oude realiteit onze lieve mannen opeens ook als 'foute figuren'?
Ik heb het al vaker gezegd, EV, maar in de verwarring die ik in jouw posts vaak lees heb ik echt heel erg vaak gedacht dat je veel baat zou hebben bij het lezen van het boek Illusies van Ingeborg Bosch, of een van haar andere boeken (Herontdekking van het ware zelf, of De onschuldige gevangene). Al je vragen over: waarom voel ik me plotseling zo overvallen door heftige gevoelens/rotgevoel etc. worden in ieder geval beantwoord (en een evt. oplossing wordt ook geboden, al werkte de PRI-therapie voor mij niet goed omdat ik me toch teveel verzette). Je lijkt soms zo verloren in die zee van gevoelens, ik zou het je gunnen om daar iets meer grip op te hebben!
Ga er maar rustig vanuit dat jij (en wij) de realiteit een groot deel van de tijd niet kunt zien voor wat die is. Dat we voor een groot deel nog in die oude realiteit leven. Maar dan nog, dat is zo verwarrend: nemen we door die oude realiteit genoegen met te weinig, of zien we door die oude realiteit onze lieve mannen opeens ook als 'foute figuren'?
Ik heb het al vaker gezegd, EV, maar in de verwarring die ik in jouw posts vaak lees heb ik echt heel erg vaak gedacht dat je veel baat zou hebben bij het lezen van het boek Illusies van Ingeborg Bosch, of een van haar andere boeken (Herontdekking van het ware zelf, of De onschuldige gevangene). Al je vragen over: waarom voel ik me plotseling zo overvallen door heftige gevoelens/rotgevoel etc. worden in ieder geval beantwoord (en een evt. oplossing wordt ook geboden, al werkte de PRI-therapie voor mij niet goed omdat ik me toch teveel verzette). Je lijkt soms zo verloren in die zee van gevoelens, ik zou het je gunnen om daar iets meer grip op te hebben!
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:02
Heb net het boek Illusies besteld.
Eens kijken wat me dat opleveren kan.
Want ja mijn illusies brengen mij mega in de war.
Mijn verlangens mijn verwachtingen mijn gevoel van dat het niet zo hoort zo het gaat.
Waar ik mede zelf aandeel in heb.Het getolereerd(maar niet geaccepteerd) heb met alle tegenstrijdigheden van dien.
Heb ik mezelf leeg laten zuigen?
Had ik niet beter gewoon om kunnen draaien en bedenken wat niet bij me past loop er van weg?
Maar ergens denken het past wél bij me?
Zucht.
Eens kijken wat me dat opleveren kan.
Want ja mijn illusies brengen mij mega in de war.
Mijn verlangens mijn verwachtingen mijn gevoel van dat het niet zo hoort zo het gaat.
Waar ik mede zelf aandeel in heb.Het getolereerd(maar niet geaccepteerd) heb met alle tegenstrijdigheden van dien.
Heb ik mezelf leeg laten zuigen?
Had ik niet beter gewoon om kunnen draaien en bedenken wat niet bij me past loop er van weg?
Maar ergens denken het past wél bij me?
Zucht.
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:16
Face, je neemt jezelf zoveel kwalijk... is het een idee om een dagje/uurtje (liefst langer natuurlijk!!!) heel erg lief voor jezelf te zijn en jezelf als een lieve, warme vriendin tegemoet te treden? Die je even lekker laat uithuilen bij een kopje thee? Waarom zo hard voor jezelf? Je neemt dan over hoe anderen jou behandeld hebben...
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:25
MissMara ik lijk mezelf niet te kunnen bevrijden van mijn eigen gevang.Het mezelf allemaal kwalijk nemen.
Ik weet niet hoe ik dat om turn.
Ik vind mezelf idd. niet aardig en goed en lief en wat al meer.
Mijn kinderen bevestigen het ook nog eens.Of meer ik bevestig het voor ze.
En ja ik doe in feite wat anderen met me doen/deden.
En ik weet niet waarom.
En ik huil en huil.
Zit thuis op het moment kan het werk niet opbrengen al geruime tijd.
Ik weet ik heb het weer op te pakken.
Maar hoe dan toch.
Ik wacht het boek af.
Ben al vaak voor gesprekken geweets,iedere keer stagneer ik.
Niet omdat ik het niet wil maar omdat ik niet verder lijk te komen.
Ze me zeggen nou Face dan wil je ook niet.
En ik wil wel.
Ik krijg de knop niet om.
ben moegestreden van mijn eigen zijn.
Ik weet niet hoe ik dat om turn.
Ik vind mezelf idd. niet aardig en goed en lief en wat al meer.
Mijn kinderen bevestigen het ook nog eens.Of meer ik bevestig het voor ze.
En ja ik doe in feite wat anderen met me doen/deden.
En ik weet niet waarom.
En ik huil en huil.
Zit thuis op het moment kan het werk niet opbrengen al geruime tijd.
Ik weet ik heb het weer op te pakken.
Maar hoe dan toch.
Ik wacht het boek af.
Ben al vaak voor gesprekken geweets,iedere keer stagneer ik.
Niet omdat ik het niet wil maar omdat ik niet verder lijk te komen.
Ze me zeggen nou Face dan wil je ook niet.
En ik wil wel.
Ik krijg de knop niet om.
ben moegestreden van mijn eigen zijn.
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:29
Ach, meis toch... Ik vind het zo fijn dat je het boek besteld hebt, want daarin kun je lezen dat het een grote ILLUSIE is dat het allemaal aan jou ligt. Dat idee heb je vroeger nodig gehad, omdat het te pijnlijk was om te accepteren dat je ouders had die niet aan jouw behoeften konden voldoen...
Kun je iets doen om uit die pieker-modus te komen? Douchen, lekker ver gaan lopen of fietsen, hard werken in huis, met keiharde muziek aan? Bij iemand op de koffie? Het is namelijk niet jouw schuld, en door het steeds te denken doe je jezelf geen recht. Schrijf het hier maar van je af hoor, ook als het je niet lukt om eruit te komen. Maar hou het stemmetje op de achtergrond ook in de gaten, dat stemmetje dat weet en zegt dat het NIET aan jou ligt, en dat hier de 'bewakers' van je gevangenis spreken...
Kun je iets doen om uit die pieker-modus te komen? Douchen, lekker ver gaan lopen of fietsen, hard werken in huis, met keiharde muziek aan? Bij iemand op de koffie? Het is namelijk niet jouw schuld, en door het steeds te denken doe je jezelf geen recht. Schrijf het hier maar van je af hoor, ook als het je niet lukt om eruit te komen. Maar hou het stemmetje op de achtergrond ook in de gaten, dat stemmetje dat weet en zegt dat het NIET aan jou ligt, en dat hier de 'bewakers' van je gevangenis spreken...
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:33
Dankjewel MissMara.
Ik weet ergens miles away is er licht,
kan het gewoon echt niet vinden op het moment.
Gaf er nooit aantoe en nu wel en daarom ook voel ik me zo ik me nu al jaren voel eigenlijk.
Ik stopte het weg en zei komop Face stel je aan zeg!.
En nu zit ik midden in de brij die Face heet.
Ik doe dingen die gedaan moeten/of kunnen.
Op de koffie gaat niet.Heb me volledig gedistancieerd van iedereen.Vriendinnen die me keihard zeggen ik doe het allemaal zelf.
En lekker voorbeeld ben je voor je kids.
Ja hey dat weet ik zelf ook wel.
Damn.
Ja dat vind ik dus gene vriendinnen meer.En ik had er maar 2.
De 1 gebruikte me achteraf met haar eigen gedoe.
Wil neimand meer belasten met mijn sores.
Ik zit dus flink stuck.
Ik heb een andere weg in te slaan.Ander werk, andere mensen ontmoeten, nieuwe vrienden maken.
Oooit............
Ik weet ergens miles away is er licht,
kan het gewoon echt niet vinden op het moment.
Gaf er nooit aantoe en nu wel en daarom ook voel ik me zo ik me nu al jaren voel eigenlijk.
Ik stopte het weg en zei komop Face stel je aan zeg!.
En nu zit ik midden in de brij die Face heet.
Ik doe dingen die gedaan moeten/of kunnen.
Op de koffie gaat niet.Heb me volledig gedistancieerd van iedereen.Vriendinnen die me keihard zeggen ik doe het allemaal zelf.
En lekker voorbeeld ben je voor je kids.
Ja hey dat weet ik zelf ook wel.
Damn.
Ja dat vind ik dus gene vriendinnen meer.En ik had er maar 2.
De 1 gebruikte me achteraf met haar eigen gedoe.
Wil neimand meer belasten met mijn sores.
Ik zit dus flink stuck.
Ik heb een andere weg in te slaan.Ander werk, andere mensen ontmoeten, nieuwe vrienden maken.
Oooit............
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:45
En we ploeteren voort he Face . voor je, het is soms ook heel erg verwarrend.
Wat je schreef MissMara, daar loop ik inderdaad nou al jaren naar te kijken. Want dan vraag ik idd niet het juiste of projecteer ik. Daarnaast dat ik een lieve, respectvolle man heb en de mensen om me heen zien geen probleem. Ik ben het probleem. Of de relatieproblemen, dat kent altijd twee kanten.
En ik maar zoeken. Ik heb echt veel gezocht de afgelopen jaren. Het is interessant geweest. Maar de relatie is er niet beter op geworden. En dan blijft voor mij altijd de vraag: in hoeverre kan ik mijn aandeel objectief zien? Wrs helemaal niet.
Aan de andere kant, zijn reactie op mijn ervaring is extreem maar wel normaal. Dit heb ik vaker meegemaakt. Heel vaak zelfs. Kom niet aan zijn wereld, verwacht niets, blijf van die luchtbel af!
Ik vind dat niet normaal. Ik vind het niet normaal dat ik het nooit goed kan doen. Dat als ik het goed wil doen ik hem volledig laat, niets vraag, niets claim, hem alle vrijheid laat om telkens zelf te bepalen wat hij wil. Dat doe ik in veel opzichten al. En dan nog is het niet genoeg. Als ik meer van hem vraag (onder het motto van: tja we moeten toch volwassen worden) raakt hij oververmoeid, gespleten, depressief. Dus zeker niet dat doen.
Hij wil eigenlijk volledige vrijheid. De onmogelijke variant (of je moet multimiljonair zijn ). Alles wat er voor zijn gevoel tussenstaat (verantwoordelijkheden, verplichtingen, lastige vrouw, kind, werk, moeten moeten moeten) draagt de schuld dat hij niet die vrijheid heeft.
Ik weet mijn valkuilen. Ik kijk er nou alweer jaren tegenaan. En toch.... blijf ik geloven dat leven met zoveel verwijt, zoveel wrok niet de bedoeling is. Dat het leuker kan zijn dan dat. Dat wil ik, dat het leuk is. Wat dat betreft heeft het forum geholpen want ik heb nu vaker gelezen over de leuke relaties, hoe mensen daarin staan, hoe ze met elkaar omgaan. En dan weet ik: ik ben niet gek! Zie je, die dingen die ik belangrijk vind zijn normaal, eureka!
Blijft natuurlijk de vraag of ik ooit in staat ben een redelijk normale relatie te vinden/te creeren. Daar komt dat verleden weer bij kijken.
Misschien maak ik normale mannen wel verknipt. Ik vraag het me soms af .
Wat je schreef MissMara, daar loop ik inderdaad nou al jaren naar te kijken. Want dan vraag ik idd niet het juiste of projecteer ik. Daarnaast dat ik een lieve, respectvolle man heb en de mensen om me heen zien geen probleem. Ik ben het probleem. Of de relatieproblemen, dat kent altijd twee kanten.
En ik maar zoeken. Ik heb echt veel gezocht de afgelopen jaren. Het is interessant geweest. Maar de relatie is er niet beter op geworden. En dan blijft voor mij altijd de vraag: in hoeverre kan ik mijn aandeel objectief zien? Wrs helemaal niet.
Aan de andere kant, zijn reactie op mijn ervaring is extreem maar wel normaal. Dit heb ik vaker meegemaakt. Heel vaak zelfs. Kom niet aan zijn wereld, verwacht niets, blijf van die luchtbel af!
Ik vind dat niet normaal. Ik vind het niet normaal dat ik het nooit goed kan doen. Dat als ik het goed wil doen ik hem volledig laat, niets vraag, niets claim, hem alle vrijheid laat om telkens zelf te bepalen wat hij wil. Dat doe ik in veel opzichten al. En dan nog is het niet genoeg. Als ik meer van hem vraag (onder het motto van: tja we moeten toch volwassen worden) raakt hij oververmoeid, gespleten, depressief. Dus zeker niet dat doen.
Hij wil eigenlijk volledige vrijheid. De onmogelijke variant (of je moet multimiljonair zijn ). Alles wat er voor zijn gevoel tussenstaat (verantwoordelijkheden, verplichtingen, lastige vrouw, kind, werk, moeten moeten moeten) draagt de schuld dat hij niet die vrijheid heeft.
Ik weet mijn valkuilen. Ik kijk er nou alweer jaren tegenaan. En toch.... blijf ik geloven dat leven met zoveel verwijt, zoveel wrok niet de bedoeling is. Dat het leuker kan zijn dan dat. Dat wil ik, dat het leuk is. Wat dat betreft heeft het forum geholpen want ik heb nu vaker gelezen over de leuke relaties, hoe mensen daarin staan, hoe ze met elkaar omgaan. En dan weet ik: ik ben niet gek! Zie je, die dingen die ik belangrijk vind zijn normaal, eureka!
Blijft natuurlijk de vraag of ik ooit in staat ben een redelijk normale relatie te vinden/te creeren. Daar komt dat verleden weer bij kijken.
Misschien maak ik normale mannen wel verknipt. Ik vraag het me soms af .
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:49
Yep Feli we ploeteren voort. Thnx. terug.
Oef normale mannen die we verknippen?
Zijn wij wel bereid bevonden om een relatie aan te kunnen.Compromieén maken dat het wel leuk is samen ipv. zoeken naar wat niet leuk/goed or whatever is?
Willen wij té goed/volmaakt?Omdat we zelf verknipt zijn?En tegen dat verknipte aanknallen steeds?Bevestigd krijgen zie je wel....
Thnx. MissMara.
Oef normale mannen die we verknippen?
Zijn wij wel bereid bevonden om een relatie aan te kunnen.Compromieén maken dat het wel leuk is samen ipv. zoeken naar wat niet leuk/goed or whatever is?
Willen wij té goed/volmaakt?Omdat we zelf verknipt zijn?En tegen dat verknipte aanknallen steeds?Bevestigd krijgen zie je wel....
Thnx. MissMara.
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:52
En ik geloof je man direct Elmervrouw. Gek is dat he, ik heb dat ook gemerkt met bepaalde dingen. De dingen die ik graag wilde doen, die deed ik eigenlijk al. Alleen zag ik het zelf niet, anderen wel. Zit zo'n gebrek aan zelfvertrouwen en ook gebrek aan vertrouwen in je effect op de wereld, ik denk dat het de erfenis is van je heel lang onzichtbaar voelen.
Vertrouw daarin op hem. Omarm dat besef. Waanzinnig toch? Je doet het al!
En 1609, ik was benieuwd wat ervoor zorgde dat je mee ging lezen, wat je herkende, wat er getriggerd werd. Puur de relaties die beschreven werden of ook veel van de gevoelens die eraan ten grondslag liggen? Gezien je veilige jeugd maar ook tegelijkertijd het besef dat je daar ergens vanaf gekukeld bent, dat je heel andere ervaringen voor je kiezen hebt gekregen.
Vertrouw daarin op hem. Omarm dat besef. Waanzinnig toch? Je doet het al!
En 1609, ik was benieuwd wat ervoor zorgde dat je mee ging lezen, wat je herkende, wat er getriggerd werd. Puur de relaties die beschreven werden of ook veel van de gevoelens die eraan ten grondslag liggen? Gezien je veilige jeugd maar ook tegelijkertijd het besef dat je daar ergens vanaf gekukeld bent, dat je heel andere ervaringen voor je kiezen hebt gekregen.
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:59
Ik betrap mezelf erop(ja MissMara) dat ik zelf de boel verknip omdat ik verknipt ben.
Onderhuids zit wrok zoveel wrok.Welke ik niet wil maar het zit er.
Ben ik verbitterd,ja dat ben ik.En toch ben ik best een vrolijke meid alleen de boosheid overheerst.Het zo goed willen hebben en willen geven.
Die 2 samen >Explodeerd.
Keer op keer.
Zaterdag taart gekocht.Kinderen zeiden meteen huh waarom nou die waarom niet die andere.
BAM.En Face kanlt.
het is nooit goed.
En waarvoor taart gekocht?Weetikveel.Om es gezellig taart te halen in huis voor de gesellie.
Resultaat>niet geselli en dikke onzin die hel taart.
Aaargghhh.
Onderhuids zit wrok zoveel wrok.Welke ik niet wil maar het zit er.
Ben ik verbitterd,ja dat ben ik.En toch ben ik best een vrolijke meid alleen de boosheid overheerst.Het zo goed willen hebben en willen geven.
Die 2 samen >Explodeerd.
Keer op keer.
Zaterdag taart gekocht.Kinderen zeiden meteen huh waarom nou die waarom niet die andere.
BAM.En Face kanlt.
het is nooit goed.
En waarvoor taart gekocht?Weetikveel.Om es gezellig taart te halen in huis voor de gesellie.
Resultaat>niet geselli en dikke onzin die hel taart.
Aaargghhh.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:06
Zou een therapie die bezig gaat met het fysiek wat emotionele ladingen vasthoudt (EMDR en haptotherapie come to mind maar ik weet er niet veel vanaf) niets voor je zijn Face? Want het klinkt alsof praten nu ook niet de beste ingang is, dat je eerst de grootste woede uit je systeem krijgt en dan verder.
Die woede vind ik niet gek, alleen vreet het je op als je er te lang mee doorloopt. En daarnaast vermoed ik dat je misschien ook met de emoties van anderen loopt te zeulen. Dan wordt het snel teveel en heel verwarrend.
Die woede vind ik niet gek, alleen vreet het je op als je er te lang mee doorloopt. En daarnaast vermoed ik dat je misschien ook met de emoties van anderen loopt te zeulen. Dan wordt het snel teveel en heel verwarrend.
