Relaties
alle pijlers
Egoïsme?
woensdag 23 december 2009 om 19:00
Guttegut, hoeveel jaar zit er tussen jullie eigenlijk? Ik vind dat als zij 10 was en jij 25 en jij haar leven verpestte door je buien, ze misschien een punt heeft (omdat je toen al in kon zien dat je je jongere zusje daar niet lastig mee moet vallen). Maar als jij ook gewoon puber bent, niet wetend wat je met al die gevoelens/buien moet doen, en je zus na 10 jaar nog steeds moeite heeft met die tijd, je ouders een steekje hebben laten liggen. Je ouders hadden op dat moment moeten inzien dat het niet ging, dat je zusje er te gevoelig voor was of wat dan ook.
woensdag 23 december 2009 om 19:18
Als ik eerlijk ben, vind ik het toch wel klinken alsof je zus nogal wat spreekwoordelijke noten op haar zang heeft. Ze geeft, als ik het goed begrijp, aan hoe jij je wel en niet mag gedragen naar haar? Dat haalt toch alle spontaniteit weg? En vervolgens verwijt ze je dat.
Ik begrijp dat het voor haar erg is wat er is gebeurd. Het lijkt erop alsof ze het gevoel heeft dat alles om jouw buien draaide? Maar het is wel in puberjaren geweest, dan zijn mensen anders dan hoe/ wie ze later zijn. Jij geeft aan begrip te hebben en staat daarvoor open. Je kunt je nu toch niet volledig laten sturen door haar? Eerlijk gezegd doet dat mij nogal egoistisch aan van haar. Daarmee wil ik het probleem niet bagatelliseren, maar de manier waarop ze ermee omgaat, doet mij niet volwassen aan.
Ik begrijp dat het voor haar erg is wat er is gebeurd. Het lijkt erop alsof ze het gevoel heeft dat alles om jouw buien draaide? Maar het is wel in puberjaren geweest, dan zijn mensen anders dan hoe/ wie ze later zijn. Jij geeft aan begrip te hebben en staat daarvoor open. Je kunt je nu toch niet volledig laten sturen door haar? Eerlijk gezegd doet dat mij nogal egoistisch aan van haar. Daarmee wil ik het probleem niet bagatelliseren, maar de manier waarop ze ermee omgaat, doet mij niet volwassen aan.
anoniem_57188 wijzigde dit bericht op 23-12-2009 19:26
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
woensdag 23 december 2009 om 19:23
quote:[message=4725626,noline]satire schreef op 23 Daarmee wil ik het probleem niet bagatelliseren, maar de manier waarop ze ermee omgaat, doet mij niet volwassen aan.Vind ik ook. Je moet je als een hondje gedragen en naar de orders van je baasje luisteren. Het is óf je excuses accepteren en verder gaan, of geen contact meer. Maar niet van de één verwachten dat die in de houding schiet zoals zus het wil omdat er dan een kansje in zit dat het weer goed komt.
woensdag 23 december 2009 om 19:47
quote:wuiles schreef op 23 december 2009 @ 19:26:
Ik begrijp hier eerlijk gezegd niet zoveel van. Wat heb je haar dan precies aangedaan dat zij hierover nu nog steeds zo boos moet zijn? Hoe volwassen is zij zelf dat zij jou zoveel macht en invloed op haar leven geeft?
Sommige dingen hebben nu eenmaal macht en invloed op je leven. Of je dat nu wilt of niet.
Ik ben er een groot voorstander van dat je op een gegeven het heft in eigen handen neemt en de ander niet (langer) verantwoordelijk houdt voor hetgeen jou is overkomen of hoe je het ervaren hebt.
Echter om ervaringen een plek te kunnen geven heb je die ander en elkaar in sommige gevallen wel heel hard nodig.
Zolang beide partijen met de vinger naar elkaar blijven wijzen komen ze geen stap verder. En het is nu eenmaal TO die hier om advies komt vragen en niet haar zus.
Ik begrijp hier eerlijk gezegd niet zoveel van. Wat heb je haar dan precies aangedaan dat zij hierover nu nog steeds zo boos moet zijn? Hoe volwassen is zij zelf dat zij jou zoveel macht en invloed op haar leven geeft?
Sommige dingen hebben nu eenmaal macht en invloed op je leven. Of je dat nu wilt of niet.
Ik ben er een groot voorstander van dat je op een gegeven het heft in eigen handen neemt en de ander niet (langer) verantwoordelijk houdt voor hetgeen jou is overkomen of hoe je het ervaren hebt.
Echter om ervaringen een plek te kunnen geven heb je die ander en elkaar in sommige gevallen wel heel hard nodig.
Zolang beide partijen met de vinger naar elkaar blijven wijzen komen ze geen stap verder. En het is nu eenmaal TO die hier om advies komt vragen en niet haar zus.
woensdag 23 december 2009 om 19:48
Ik heb een soortgelijk verhaal denk ik. Alleen ben ik in dit geval het jongere zusje en heeft mijn oudere zus een flinke stempel gezet over mijn herinneringen aan 'toen', mijn pubertijd.
Altijd was er ruzie met haar, ze was jaloers op mij en uitte dat dan ook. Zij puberde hevig (ook na de pubertijd nog) en er iedereen liep op zijn teentjes om een uitbarsting van haar te vookomen.
Nee, het was alles behalve leuk als ik terug denk aan de tijd dat ik nog thuis woonde.
Ik woon nu al een paar jaar op mezelf, maar nog steeds heb ik een hekel aan mijn zus. Ik kan haar niet luchten of zien (al doe ik wel normaal tegen haar... )
We weten dat we niet met elkaar overweg kunnen, mijn ouders ook. En nee, ik zit niet te wachten op een gesprek met haar hierover. Wie weet wordt het ooit wel beter tussen ons. Voorlopig zit er echt teveel wrok aan mijn kant over alles.
Mijn advies is dan ook: probeer nu niet de lieve zus uit te hangen, accepteer hoe de situatie nu is en blijf hoop houden dat het nog een keer beter wordt tussen jullie. Je kunt het nou eenmaal niet forceren.
Altijd was er ruzie met haar, ze was jaloers op mij en uitte dat dan ook. Zij puberde hevig (ook na de pubertijd nog) en er iedereen liep op zijn teentjes om een uitbarsting van haar te vookomen.
Nee, het was alles behalve leuk als ik terug denk aan de tijd dat ik nog thuis woonde.
Ik woon nu al een paar jaar op mezelf, maar nog steeds heb ik een hekel aan mijn zus. Ik kan haar niet luchten of zien (al doe ik wel normaal tegen haar... )
We weten dat we niet met elkaar overweg kunnen, mijn ouders ook. En nee, ik zit niet te wachten op een gesprek met haar hierover. Wie weet wordt het ooit wel beter tussen ons. Voorlopig zit er echt teveel wrok aan mijn kant over alles.
Mijn advies is dan ook: probeer nu niet de lieve zus uit te hangen, accepteer hoe de situatie nu is en blijf hoop houden dat het nog een keer beter wordt tussen jullie. Je kunt het nou eenmaal niet forceren.
woensdag 23 december 2009 om 20:07
quote:floor72 schreef op 23 december 2009 @ 19:47:
[...]
Sommige dingen hebben nu eenmaal macht en invloed op je leven. Of je dat nu wilt of niet.
Ik ben er een groot voorstander van dat je op een gegeven het heft in eigen handen neemt en de ander niet (langer) verantwoordelijk houdt voor hetgeen jou is overkomen of hoe je het ervaren hebt.
Echter om ervaringen een plek te kunnen geven heb je die ander en elkaar in sommige gevallen wel heel hard nodig.
Zolang beide partijen met de vinger naar elkaar blijven wijzen komen ze geen stap verder. En het is nu eenmaal TO die hier om advies komt vragen en niet haar zus.We weten nog steeds niet wat er nou is voorgevallen. Omdat TO kennelijk twijfelt over de vraag of de zus haar terecht verwijten maakt ben ik daarnaar benieuwd. Wat bedoel je overigens met ervaringen "een plek geven"?
[...]
Sommige dingen hebben nu eenmaal macht en invloed op je leven. Of je dat nu wilt of niet.
Ik ben er een groot voorstander van dat je op een gegeven het heft in eigen handen neemt en de ander niet (langer) verantwoordelijk houdt voor hetgeen jou is overkomen of hoe je het ervaren hebt.
Echter om ervaringen een plek te kunnen geven heb je die ander en elkaar in sommige gevallen wel heel hard nodig.
Zolang beide partijen met de vinger naar elkaar blijven wijzen komen ze geen stap verder. En het is nu eenmaal TO die hier om advies komt vragen en niet haar zus.We weten nog steeds niet wat er nou is voorgevallen. Omdat TO kennelijk twijfelt over de vraag of de zus haar terecht verwijten maakt ben ik daarnaar benieuwd. Wat bedoel je overigens met ervaringen "een plek geven"?
woensdag 23 december 2009 om 20:19
Hoe ik het begrijp Wuiles voelt zus zich tekort gedaan in aandacht, steun en een sterke schouder in haar jeugd, omdat TO dit in haar ogen allemaal naar zich toe trok. Nu op latere leeftijd krijgt ze daar last van of neemt ze de ruimte om daar last van te hebben.
Om die nare gevoelens een plek te geven heb je de ander nodig om verder te komen.
En vooral in het begin kan dat heel heftig gaan.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat als beide partijen in dit stadium hardnekkig met de vinger naar elkaar blijven wijzen of de éne partij er de schouders over ophaalt je geen steek verder komt.
Om die nare gevoelens een plek te geven heb je de ander nodig om verder te komen.
En vooral in het begin kan dat heel heftig gaan.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat als beide partijen in dit stadium hardnekkig met de vinger naar elkaar blijven wijzen of de éne partij er de schouders over ophaalt je geen steek verder komt.
woensdag 23 december 2009 om 20:27
quote:floor72 schreef op 23 december 2009 @ 20:19:
Hoe ik het begrijp Wuiles voelt zus zich tekort gedaan in aandacht, steun en een sterke schouder in haar jeugd, omdat TO dit in haar ogen allemaal naar zich toe trok. Nu op latere leeftijd krijgt ze daar last van of neemt ze de ruimte om daar last van te hebben.
Om die nare gevoelens een plek te geven heb je de ander nodig om verder te komen.
En vooral in het begin kan dat heel heftig gaan.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat als beide partijen in dit stadium hardnekkig met de vinger naar elkaar blijven wijzen of de éne partij er de schouders over ophaalt je geen steek verder komt.Dat vraag ik me af. Ik denk dat het wel degelijk mogelijk en in bepaalde gevallen zelfs wenselijk kan zijn om te leren je eigen plan te trekken en je niet langer te verlaten op anderen. De zus heeft een probleem met TO en weigert kennelijk TO te informeren wat zij nu verder verwacht of wil. Dan wordt het leven wel heel ingewikkeld en blijft TO in een morele houdgreep. Zij heeft iets Verkeerd Gedaan en mag nu boeten zonder dat er zicht is op een oplossing. Ik kan me voorstellen dat TO dat spel niet (langdurig) meespeelt.
Hoe ik het begrijp Wuiles voelt zus zich tekort gedaan in aandacht, steun en een sterke schouder in haar jeugd, omdat TO dit in haar ogen allemaal naar zich toe trok. Nu op latere leeftijd krijgt ze daar last van of neemt ze de ruimte om daar last van te hebben.
Om die nare gevoelens een plek te geven heb je de ander nodig om verder te komen.
En vooral in het begin kan dat heel heftig gaan.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat als beide partijen in dit stadium hardnekkig met de vinger naar elkaar blijven wijzen of de éne partij er de schouders over ophaalt je geen steek verder komt.Dat vraag ik me af. Ik denk dat het wel degelijk mogelijk en in bepaalde gevallen zelfs wenselijk kan zijn om te leren je eigen plan te trekken en je niet langer te verlaten op anderen. De zus heeft een probleem met TO en weigert kennelijk TO te informeren wat zij nu verder verwacht of wil. Dan wordt het leven wel heel ingewikkeld en blijft TO in een morele houdgreep. Zij heeft iets Verkeerd Gedaan en mag nu boeten zonder dat er zicht is op een oplossing. Ik kan me voorstellen dat TO dat spel niet (langdurig) meespeelt.
woensdag 23 december 2009 om 20:41
Ok Pippa. Thnx voor je uitleg.
Kan het zijn dat er gewoon veel verdriet in jullie gezin was om het vertrek van je vader en jullie daar allemaal heel erg veel verdriet over hadden, maar dit op een andere manier uitte?
Voor veel mensen is boosheid een 'makkelijker' emotie dan verdriet.
Ik was zelf ook iemand die verdriet omzette in boosheid en vervolgens nog bozer werd als de ander daar verdriet van had.
Voor de buitenwereld is de 'boze' echter een makkelijker dader dan de 'verdrietige'. Dit versterkt de frustratie nog meer.
Snap je 'm nog?
Kan het zijn dat er gewoon veel verdriet in jullie gezin was om het vertrek van je vader en jullie daar allemaal heel erg veel verdriet over hadden, maar dit op een andere manier uitte?
Voor veel mensen is boosheid een 'makkelijker' emotie dan verdriet.
Ik was zelf ook iemand die verdriet omzette in boosheid en vervolgens nog bozer werd als de ander daar verdriet van had.
Voor de buitenwereld is de 'boze' echter een makkelijker dader dan de 'verdrietige'. Dit versterkt de frustratie nog meer.
Snap je 'm nog?
woensdag 23 december 2009 om 21:16
Wat ik van mijn zus wil is heel moeilijk. Ik denk wel dat juist zij degene is geweest waardoor ik ben wie ik ben. Dankzij haar gedrag ben ik het tegenovergestelde van haar geworden (want zo wilde ik niet zijn). Het blijft een punt van ergernis en frustratie, de relatie tussen mij en mijn zus. Wat ik doe/wil, doet/wil zij ook bijvoorbeeld.
Nu ik niet meer thuis woon gaat het al iets beter. Ik word niet continu geconfronteerd met haar gedrag.
Wat ik vooral wil van mijn zus is dat ze 'echt' is. Het voelt allemaal nep aan, als ze aardig doet en hoe ze over wil komen op anderen. Van mij hoeft het gewoon niet zo nodig. Ik heb mijn eigen leventje en af en toe zien we elkaar wel bij feestdagen of als we toevallig beide bij onze ouders zijn. Misschien houd ik ook wel bewust de afstand erin, omdat ze juist altijd álles wil weten en álles doet/wil wat ik ook doe. Thank god heeft ze op dit moment een vriendje, kan ze haar aandacht daar op vestigen
Nouja aan mij heb je dus niet zoveel qua advies denk ik.... Breng op dit moment vooral een negatieve lading naar je topic
Nu ik niet meer thuis woon gaat het al iets beter. Ik word niet continu geconfronteerd met haar gedrag.
Wat ik vooral wil van mijn zus is dat ze 'echt' is. Het voelt allemaal nep aan, als ze aardig doet en hoe ze over wil komen op anderen. Van mij hoeft het gewoon niet zo nodig. Ik heb mijn eigen leventje en af en toe zien we elkaar wel bij feestdagen of als we toevallig beide bij onze ouders zijn. Misschien houd ik ook wel bewust de afstand erin, omdat ze juist altijd álles wil weten en álles doet/wil wat ik ook doe. Thank god heeft ze op dit moment een vriendje, kan ze haar aandacht daar op vestigen
Nouja aan mij heb je dus niet zoveel qua advies denk ik.... Breng op dit moment vooral een negatieve lading naar je topic
woensdag 23 december 2009 om 21:23
Onbewust heb ik mijn eigen emoties onderdrukt. Was stoer en sterk, toonde moeilijk verdriet, want er was al zoveel verdriet.
Ik werd toen inderdaad een boze, onverschillige puber. Voelde me tekort gedaan.
Er is een hele strijd aan vooraf gegaan om te komen waar we nu zijn. We hebben elkaar de tent uitgevochten (bij wijze van spreken dan hè) en zijn allebei in therapie geweest. Inmiddels hebben de 'dingen een plek' en speelt begrip voor elkaar de hoofdrol.
Het zou jammer zijn als toen in het heetst van de strijd het contact verbroken zou zijn, omdat we elkaars emoties niet begrepen of geen inzicht hadden in eigen emoties.
Ik werd toen inderdaad een boze, onverschillige puber. Voelde me tekort gedaan.
Er is een hele strijd aan vooraf gegaan om te komen waar we nu zijn. We hebben elkaar de tent uitgevochten (bij wijze van spreken dan hè) en zijn allebei in therapie geweest. Inmiddels hebben de 'dingen een plek' en speelt begrip voor elkaar de hoofdrol.
Het zou jammer zijn als toen in het heetst van de strijd het contact verbroken zou zijn, omdat we elkaars emoties niet begrepen of geen inzicht hadden in eigen emoties.
woensdag 23 december 2009 om 22:10
quote:pippa2 schreef op 23 december 2009 @ 21:45:
floor: ik zal zo min mogelijk herhalen wat je zei: maar wilde je wel even laten weten wat ik eraan heb gehad, vragen die ik erover heb>
Dank. Ik heb er niet zo veel moeite mee om mijn eigen privacy op het spel te zetten, maar houd derden liever buiten schot.
1) Je zegt dat je, omdat er al zoveel verdriet was, stoer en sterk werd, en moeilijk verdriet toonde. Dat moet vreselijk voor je geweest zijn.
Toen wel, soms. Ik herkende het patroon toen echter niet zo. Het heeft wel even geduurd voordat ik het om kon zetten naar iets constructiefs en tevreden kon zijn met mezelf, zoals ik was. Ik vond woede toen makkelijker dan verdriet. Nu nog steeds wel eens trouwens.
Als je nu terugkijkt, hoe had dat beter of anders gekund?
Als ik nu terug kijk is het goed! Als het tot een breuk had geleid of dingen onuitgesproken waren gebleven had ik ongetwijfeld een ander antwoord gegeven. Ik kijk nu terug op iets wat ergens goed voor is geweest. Ik ben 90% van de tijd tevreden met mezelf en koester de mensen die ik lief heb.
2) Je zei dat boosheid makkelijker was dan verdriet, en dat je dat dus ook koos. Bij mij zelf wordt zelfs boosheid geuit als verdriet, dus helemaal andersom.
Hoe reageerde jij als mensen je wel probeerden te benaderen?Naar je verdriet vroegen? Had je gewild dat ze langer 'doorgezeurd' hadden?
Nee, daar stond ik niet voor open toen. Dat 'maakte ik zelf nog wel uit'. Het licht ging pas aan toen ik flink op m'n bek ging. Wat ik wel heb gemist is begrip en het horen dat iemand van me hield, terwijl ik nu weet dat ze dat wel degelijk deden en doen. Mijn boosheid/opstandigheid voerde vaak de boventoon en ik werd beoordeeld op gedrag en niet op de persoon. Dat gedrag was overigens niet alleen boosheid hoor. Ik had en heb ook de neiging om overal de draak mee te steken en van het leven een 'geintje' te maken.
Mijn zusje verwijt ons vooral dat we haar boosheid en prikkeligheid nooit als verdriet hebben gezien, en niet door die muur heen proberen hebben te prikken.
Ik denk dat je zus ook begrip met terugwerkende kracht wel waardeerd. Je zult zien dat het begrip dan als een boemerang naar je terug komt.
Maar aangezien we heel verschillende karakters zijn, vatten wij haar boosheid meestal op als Do Not Disturb.
Voor het moment is dat misschien ook wel het beste, wil je de dingen niet erger maken dan ze op dat moment zijn.
@ allemaal, heel erg bedankt voor jullie reacties, dit geeft me echt heel veel inzichten en stof tot nadenken!
floor: ik zal zo min mogelijk herhalen wat je zei: maar wilde je wel even laten weten wat ik eraan heb gehad, vragen die ik erover heb>
Dank. Ik heb er niet zo veel moeite mee om mijn eigen privacy op het spel te zetten, maar houd derden liever buiten schot.
1) Je zegt dat je, omdat er al zoveel verdriet was, stoer en sterk werd, en moeilijk verdriet toonde. Dat moet vreselijk voor je geweest zijn.
Toen wel, soms. Ik herkende het patroon toen echter niet zo. Het heeft wel even geduurd voordat ik het om kon zetten naar iets constructiefs en tevreden kon zijn met mezelf, zoals ik was. Ik vond woede toen makkelijker dan verdriet. Nu nog steeds wel eens trouwens.
Als je nu terugkijkt, hoe had dat beter of anders gekund?
Als ik nu terug kijk is het goed! Als het tot een breuk had geleid of dingen onuitgesproken waren gebleven had ik ongetwijfeld een ander antwoord gegeven. Ik kijk nu terug op iets wat ergens goed voor is geweest. Ik ben 90% van de tijd tevreden met mezelf en koester de mensen die ik lief heb.
2) Je zei dat boosheid makkelijker was dan verdriet, en dat je dat dus ook koos. Bij mij zelf wordt zelfs boosheid geuit als verdriet, dus helemaal andersom.
Hoe reageerde jij als mensen je wel probeerden te benaderen?Naar je verdriet vroegen? Had je gewild dat ze langer 'doorgezeurd' hadden?
Nee, daar stond ik niet voor open toen. Dat 'maakte ik zelf nog wel uit'. Het licht ging pas aan toen ik flink op m'n bek ging. Wat ik wel heb gemist is begrip en het horen dat iemand van me hield, terwijl ik nu weet dat ze dat wel degelijk deden en doen. Mijn boosheid/opstandigheid voerde vaak de boventoon en ik werd beoordeeld op gedrag en niet op de persoon. Dat gedrag was overigens niet alleen boosheid hoor. Ik had en heb ook de neiging om overal de draak mee te steken en van het leven een 'geintje' te maken.
Mijn zusje verwijt ons vooral dat we haar boosheid en prikkeligheid nooit als verdriet hebben gezien, en niet door die muur heen proberen hebben te prikken.
Ik denk dat je zus ook begrip met terugwerkende kracht wel waardeerd. Je zult zien dat het begrip dan als een boemerang naar je terug komt.
Maar aangezien we heel verschillende karakters zijn, vatten wij haar boosheid meestal op als Do Not Disturb.
Voor het moment is dat misschien ook wel het beste, wil je de dingen niet erger maken dan ze op dat moment zijn.
@ allemaal, heel erg bedankt voor jullie reacties, dit geeft me echt heel veel inzichten en stof tot nadenken!
