Relaties
alle pijlers
Gebroken
dinsdag 12 september 2017 09:38
Goedemorgen...
Ik ben echt gebroken, mijn vriend heeft na een relatie van zes jaar , ongeveer drie weken geleden een punt achter onze relatie gezet. Hij is 33 jaar en ik 29. Wij deden latten. De reden daarom kan ik heel moeilijk verkroppen.
Hij is letterlijk en figuurlijk te moe voor een relatie en kan mij niks meer bieden. Mijn vriend heeft een arbeidsongeschiktheids uitkering omdat hij meerdere keren een psychose heeft gehad en zijn hele leven al stemmen hoort. Hij doet twee dagen vrijwilligerswerk want een normale baan kan hij niet aan.
Ik begrijp wel dat hij moe is want hij slikt best heftige medicijnen, antipsychotica. Ook kan hij uit zichzelf niet slapen en moet veel medicatie innemen om te kunnen slapen maar is dan nooit uitgerust.
Hij heeft twee zoontjes van 7 en 13 die fulltime bij hem wonen omdat moeder uit de ouderlijke macht is gezet vanwege drugsverslaving. De kinderen zien hun moeder al jaren niet meer en zal niet meer gebeuren ook. Mijn vriend is echt een topvader, cijfert zichzelf compleet weg voor de kinderen. En nu komt het, zijn psychische ziekte is zijn tol gaan eisen en hij kan geen relatie meer zegt hij. Hij heeft alles nodig om voor zichzelf en zijn kinderen te zorgen.
Dat is zijn reden. Maar diep in mn hart weet ik ook dat het komt omdat ik de laatste twee jaar niet altijd lief voor hem ben geweest. Hij had heel veel liefde nodig en ik ben snel kattig en snauwerig. Hij is zo overgevoelig dat hij dat niet trok. Ik kon ook niet altijd begrip opbrengen dat hij altijd stemmen hoort en moe was.
Ik werk fulltime, ook ik ben moe. Hij werd onzeker door de stemmen en had bevestiging nodig, dit gaf ik hem niet. Ik raakte geïrriteerd en ging lopen katten.
Ik denk dat dit ook meespeelde hoe ik heb gedaan maar hij zegt dat het komt doordat hij niets meer kan, behalve voor zijn kinderen zorgen. Hij heeft ook teveel meegemaakt zegt hij (mishandeld in zijn jeugd, opgegroeid zonder vader). Het breekpunt is gekomen zei hij en ik zag het niet omdat ik dacht dat het wel meeviel, zijn ellende. Alles kost hem moeite zegt hij, opstaan boodschappen eten koken. Hij doet het wel allemaal en is echt een topvader.
Maar mennn, wat doet dit pijn. Ik hou nog zoveel van hem. Ik app hem dagelijks dat ik hem met alles wil helpen (wat ik hiervoor niet echt deed ivm mijn fulltime baan). Maar hij is op zegt hij, hij kan niet meer.
Maar ik kan niet zonder hem. Moeheid kan toch geen reden zijn om geen relatie meer aan te kunnen? Of zie ik dat verkeerd?
Ik ben echt gebroken, mijn vriend heeft na een relatie van zes jaar , ongeveer drie weken geleden een punt achter onze relatie gezet. Hij is 33 jaar en ik 29. Wij deden latten. De reden daarom kan ik heel moeilijk verkroppen.
Hij is letterlijk en figuurlijk te moe voor een relatie en kan mij niks meer bieden. Mijn vriend heeft een arbeidsongeschiktheids uitkering omdat hij meerdere keren een psychose heeft gehad en zijn hele leven al stemmen hoort. Hij doet twee dagen vrijwilligerswerk want een normale baan kan hij niet aan.
Ik begrijp wel dat hij moe is want hij slikt best heftige medicijnen, antipsychotica. Ook kan hij uit zichzelf niet slapen en moet veel medicatie innemen om te kunnen slapen maar is dan nooit uitgerust.
Hij heeft twee zoontjes van 7 en 13 die fulltime bij hem wonen omdat moeder uit de ouderlijke macht is gezet vanwege drugsverslaving. De kinderen zien hun moeder al jaren niet meer en zal niet meer gebeuren ook. Mijn vriend is echt een topvader, cijfert zichzelf compleet weg voor de kinderen. En nu komt het, zijn psychische ziekte is zijn tol gaan eisen en hij kan geen relatie meer zegt hij. Hij heeft alles nodig om voor zichzelf en zijn kinderen te zorgen.
Dat is zijn reden. Maar diep in mn hart weet ik ook dat het komt omdat ik de laatste twee jaar niet altijd lief voor hem ben geweest. Hij had heel veel liefde nodig en ik ben snel kattig en snauwerig. Hij is zo overgevoelig dat hij dat niet trok. Ik kon ook niet altijd begrip opbrengen dat hij altijd stemmen hoort en moe was.
Ik werk fulltime, ook ik ben moe. Hij werd onzeker door de stemmen en had bevestiging nodig, dit gaf ik hem niet. Ik raakte geïrriteerd en ging lopen katten.
Ik denk dat dit ook meespeelde hoe ik heb gedaan maar hij zegt dat het komt doordat hij niets meer kan, behalve voor zijn kinderen zorgen. Hij heeft ook teveel meegemaakt zegt hij (mishandeld in zijn jeugd, opgegroeid zonder vader). Het breekpunt is gekomen zei hij en ik zag het niet omdat ik dacht dat het wel meeviel, zijn ellende. Alles kost hem moeite zegt hij, opstaan boodschappen eten koken. Hij doet het wel allemaal en is echt een topvader.
Maar mennn, wat doet dit pijn. Ik hou nog zoveel van hem. Ik app hem dagelijks dat ik hem met alles wil helpen (wat ik hiervoor niet echt deed ivm mijn fulltime baan). Maar hij is op zegt hij, hij kan niet meer.
Maar ik kan niet zonder hem. Moeheid kan toch geen reden zijn om geen relatie meer aan te kunnen? Of zie ik dat verkeerd?
donderdag 14 september 2017 11:31
Dat is niet zijn probleem dat jij alleen bent. Jij zal dat zelf veroorzaakt hebben die ellende. Los het nu maar zelf op. Met een psychiater.Sassygirl29 schreef: ↑14-09-2017 08:27Hoi allemaal,
Ik laat hem nu met rust, zal wel moeten. Maar zouden jullie je eerlijke mening willen geven over het volgende. Hij wil dus geen relatie meer. Maar ik heb niemand. En hij weet dat. Vriendinnen heb ik niet meer en heb nog mijn moeder maar die woont met haar vriend in het buitenland en zie ik twee keer per jaar.
Ik vind het oneerlijk dat hij het uitmaakt terwijl hij weet dat ik alleen ben met mijn verdriet. Wat vinden jullie?
donderdag 14 september 2017 11:54
Sassygirl29 schreef: ↑14-09-2017 09:19Ik weet nu waardoor hij een beetje is ingestort gisteren. Het woordje drugsgebruik ligt bij hem heel gevoelig omdat zijn exvriendin daar aan onderdoor is gegaan. Hij heeft daar veel mee mee gemaakt toen ze nog samen waren. Zijn ex-vriendin is nog steeds verslaafd.
Nu heb ik vroeger ook wel drugs gebruikt. Niet zo heftig als zijn ex en ik ben er alweer acht jaar vanaf. Maar dinsdagavond was ik zo wanhopig toen heb ik mijn vriend gestuurd dat ik weer drugs had gebruikt. Dat was niet zo maar ik wilde het wel gaan doen. Toch maar niet gedaan.
Dit trok mijn vriend niet. Ik heb het echt compleet verpest nu
Het is je vriend niet hou nou eens op triest figuur dat je er rondloopt.
donderdag 14 september 2017 11:54
Ik geloof onderhand ook niet meer dat dit echt is, maar goed, toch een serieus antwoord op de vraag: nee, dat is niet oneerlijk. Relaties gaan nou eenmaal uit, en als je dan verder niemand hebt dan is dat helaas niet de verantwoordelijkheid van de persoon die het uitmaakt. Mensen kunnen moeilijk in relaties blijven hangen alleen omdat hun partner verder niemand heeft. Dat is in geen enkele situatie een optie. Maar dat weet je denk ik zelf ook wel.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 14 september 2017 12:18
Prc !! ze vind het helaas alleen on eerlijk. Ze heeft immers niemand anders. (Wie weet hoeveel mensen haar al hebben gedumpt)
Vraagt dan opnieuw wat wij vinden om er vervolgens niets mee te doen.
Ze leest het wel, maar het dringt absoluut niet tot haar door. Blijft zichzelf erg zielig en onbegrepen voelen.
IK vermoed dat zijn kinderen meer verstand en begrip hebben van hun vader en voor hem het beste medicijn zijn.
donderdag 14 september 2017 14:03
donderdag 14 september 2017 15:49
Grobbekuiken schreef: ↑14-09-2017 14:59Nah...begint steeds maffer te worden dit verhaal.
Ineens is er weer iets met drugs? Goh.....
Liep het topic niet meer zo lekker of zo?
Had dan toch eerder een relaas verwacht over hoe het kan dat je verder niemand meer hebt.
vrijdag 15 september 2017 23:48
Suzy65 schreef: ↑13-09-2017 10:48Bij een gezonde, energieke partner zonder issues en zonder fulltime zorg voor kinderenzou dat al reden genoeg zijn om ermee te stoppen.
Laat staan in zijn situatie.
Waarom wil het er maar niet in bij jou dat je iemand die al emotioneel & fysiek zwaar overbelast is en alle zeilen moet bijzetten om stabiel te blijven als vader en voor zichzelf gewoon niet nog meer belast? (of liever gezegd opzadelt met dreinend kind erbij: namelijk jij. Jij maakt je emotioneel afhankelijk van hem, op het obsessieve af en dat heeft niks met liefde te maken, jij wil ook nog eens van hem aandacht en zorgzaamheid, ongeacht dat hij helemaal leeg en "op" raakt).
Liefde wil iemand niet stukmaken.
Zelfs als jij met eigen ogen ziet en meemaakt hoe stuk hij zit, en hoe hij dat ook aan probeert te geven, jij blijft hem leegzuigen.
De enigen die qua veiligheid, emotioneel, fysiek én financieel afhankelijk zijn van hem zijn zijn kinderen.
Ooit van burnout gehoord? Dat zijn iha gezonde mensen die zo overbelast zijn dat ze emotioneel en fysiek uitgeput zijn geraakt.
Ook zonder psychische aandoeningen medicatie enz en ook die hebben 0 energie in hun relatie te steken, zelfs niet als die partner wel behulpzaam, begripvol en "lief" is, dan is het een tijdje alleen maar overleven, liefde/hulp/aandacht "nemen" en hebben niks meer over om te kunnen "geven".
Een prettige, steunende partner had hij dus gezien zijn eigen gesteldheid al niet getrokken, dat is wat hij aangeeft en als eigen aandeel op zich neemt.
Laat staan dus een partner die nog een extra belasting vormt en alleen maar energie kóst, hem nog verder omlaag duwt dan randje bodem waar hij zelf al zit, wat begrijp je daar niet aan?!
Bovendien, met elke boze of chagrijnige bui en eisen/voorwaarden aan hem trigger je precies zijn issues uit zijn verleden (destructief gezin), waar hij nu vrij van is en zichzelf én zijn kinderen niet aan wil blootstellen.
Hij wil koste wat het kost zijn kinderen wél een veilige basis geven (die hij zelf gemist heeft) en jij bent degene die dat steeds ondruithaalt.
Deze man moét (uit zelfbehoud alleen al, maar ook om die van zijn kinderen) alle negatieve invloeden op die veilige basis uit zijn leven weren.
Het heeft alleen maar zo lang kunnen duren met jou omdat hij té lief is en zijn grens pas aangeeft als hij niet meer anders kán.
Als je echt van hem houdt zou je willen dat hij zo gelukkig, gezond en krachtig is als mogelijk is.
De grootste daad van liefde is in dit geval dat je hem vrij laat zijn, vrij van jou, die zijn geluk, gezondheid en kracht nog verder wurgt ondermijnt met jouw "liefde".
Ergens gaat er in jouw ideeen over liefde iets mis: jij verstaat onder liefde "liefde krijgen" (hebben dus), maar tis een wisselwerking tussen 2 mensen als het goed zit: een volwaardige liefde is wederzijds, en heeft dus niks te maken met eenzijdig némen en krijgen.
En het is dat waar jij het meeste van baalt: dat jij niet langer kunt némen van hem.
Geloof maar dat het waar is wat hij zo wanhopig aangeeft, smeekt nog wel: hij wil jou niet meer, hij is er meer dan klaar mee, ook al zóu je nu gaan beginnen met er (ook) voor hem te zijn, te helpen en bijstaan waar je kunt: bij dit soort té goeiige lieve, zorgzame types is die grens meteen ook definitief als die eenmaal bereikt is.
Too much geweest. Te laat. Onomkeerbaar. Klaar. Over & uit.
Natuurlijk is het voor hem makkelijker loslaten dan voor jou: voor hem is het een bevrijding van een negatieve factor (nóg iemand die aan hem hangt en een beroep op hem deed, lastigvalt) en iets heilzaams (rust, eigen sfeertje, vrij om te kunnen doen wat hij zelf nodig heeft om overeind te blijven), voor jou was hij iets positiefs wat je neit langer krijgt.
Je kunt je trouwens afvragen hoe positief dat allemaal was, als er zoveel gezeur nodig was om te krijgen wat & hoe jij het wilde van hem en als het zoveel boosheid en chagrijn teweegbracht bij jou.
Heb je enig idee hoe(veel) jij druk hebt gelegd op zijn gesteldheid met jouw eisen en voorwaarden aan hem/ de relatie?
(en op zijn kinderen (en hun aanpassingsvermogen) vermoedelijk ook)?
Wat jij voelt is echt geen liefde hoor, eerder een verslaving, zeker gezien jouw wanhopige gedrag nu die bron is opgedroogd, en hij jou niet langer wil (en vooral kán) voorzien van jouw "drug" om je goed te voelen (zijn aandacht).
Misschien zie je achteraf in dat jij beter ook wel wat (positiever) had kunnen investeren in deze man/relatie en is dit wat jij te leren hebt: een gezonder soort liefde te ontdekken, al zal allereerst jijzelf en dan (hopelijk) tzt een andere geliefde daarvan profiteren en niet meer deze (ex)vriend. Die wil dat risico niet meer lopen met jou, zo snel verander je niet enkel door besef van wat je kwijt bent.
Misschien kun je hier een belangrijke levensles in ontdekken als je dit aangrijpt om in jezelf te spitten.
Er zit een wereld van verschil in egoistische (ego)liefde en eigenbelang <<>> versus gezonde eigenliefde en pure/ware liefde voor/met een geliefde.
Lees bijv om te beginnen om eea beter te begijpen van jezelf & hem het boek "Verslaafd aan liefde" van Jan Geurtz, die legt dat verschil goed uit naar mijn idee.
Laat deze man iig met rust om zich te kunnen concentreren op zijn leven, wat al een hele uitdaging op zich is.
Niemand zegt dat dat gemakkelijk is, maar dit is wel jouw opgave op dit moment.
Gun jezelf die rust ook om met jezelf in het reine te komen en zelf stabiel te worden.
