Relaties
alle pijlers
gevoel is weg
donderdag 6 november 2008 om 17:52
Hallo,
Ik ben 32 jaar heb ruim 3 jaar een relatie waarvan ik er nu 2 samen woon. Ik ben voor onze relatie verhuisd naar zijn woonplaats, heb mijn huis (twee onder een kap) verhuurd en moest ander werk zoeken destijds. Niet niks, maar ik had het voor onze relatie over. Het ging immers goed. Nu heb ik in deze jaren het een en ander meegemaakt wat niet goed is bevallen. Enorme problemen met schoonouders, andere familie van hem en mijn vriend is heetgebakerd. Ik heb vaker te maken met zijn temperament, gooien van dingen, stukmaken van dingen, mij hard vastpakken en zo.....Kortom, je maakt die dingen mee, wordt op dat moment boos en teleurgesteld, spreekt het uit en gaat weer verder. Nu merk ik sinds kort dat ik geen gevoelens meer voor mijn vriend heb. Waar het precies door komt weet ik niet, maar het is weg. Ik denk wel dat alles zich opgebouwd heeft. Op zich hebben we het altijd heel leuk samen, maar er zijn wezenlijke dingen waar ik me wel druk over maak over zijn gedrag. Hij wil daar niets aan doen trouwens, want ieder mens heeft wel wat. Ik heb mezelf blijkbaar wel alles aangetrokken en dat komt er nu uit. Wat moet ik hiermee? Geen gevoel voor hem, ik woon samen met hem, hij heeft allerlei plannen en ik heb grote twijfels op het moment. Mijn punt is dat als ik dat ga zeggen ik grote kans heb dat hij zegt: eruit! Zo is hij dan ook, dat heb ik al vaker meegemaakt, het is immers zijn huis....ook een punt wat niet lekker voelt. Moet ik weg ineens waar blijf ik dan. Ik heb het heel luxe en goed wat het materiele betreft. Ik weet niet eens een hutje op de hei waar ik naar toe kan. Vrienden hebben gezinnen, mijn ouders gaan me echt niet meer in huis nemen en dat wil ik ook niet. Wat nu als ik echt wil stoppen, waar moet ik dan op letten, hoe pak het aan dat hij niet woedend wordt en me weet ik wat doet, want ik vertrouw dat met zoiets niet. Ik weet hoe hij kan reageren. Aan de andere kant is hij altijd heel goed en zorgzaam voor mij, maar ja....ik durf hier niet mee te komen. Hij houdt met heel zijn hart van mij zegt hij en tot voor kort had ik dat ook nog voor hem, maar het is weg, zomaar. Wat vinden jullie?
Ik ben 32 jaar heb ruim 3 jaar een relatie waarvan ik er nu 2 samen woon. Ik ben voor onze relatie verhuisd naar zijn woonplaats, heb mijn huis (twee onder een kap) verhuurd en moest ander werk zoeken destijds. Niet niks, maar ik had het voor onze relatie over. Het ging immers goed. Nu heb ik in deze jaren het een en ander meegemaakt wat niet goed is bevallen. Enorme problemen met schoonouders, andere familie van hem en mijn vriend is heetgebakerd. Ik heb vaker te maken met zijn temperament, gooien van dingen, stukmaken van dingen, mij hard vastpakken en zo.....Kortom, je maakt die dingen mee, wordt op dat moment boos en teleurgesteld, spreekt het uit en gaat weer verder. Nu merk ik sinds kort dat ik geen gevoelens meer voor mijn vriend heb. Waar het precies door komt weet ik niet, maar het is weg. Ik denk wel dat alles zich opgebouwd heeft. Op zich hebben we het altijd heel leuk samen, maar er zijn wezenlijke dingen waar ik me wel druk over maak over zijn gedrag. Hij wil daar niets aan doen trouwens, want ieder mens heeft wel wat. Ik heb mezelf blijkbaar wel alles aangetrokken en dat komt er nu uit. Wat moet ik hiermee? Geen gevoel voor hem, ik woon samen met hem, hij heeft allerlei plannen en ik heb grote twijfels op het moment. Mijn punt is dat als ik dat ga zeggen ik grote kans heb dat hij zegt: eruit! Zo is hij dan ook, dat heb ik al vaker meegemaakt, het is immers zijn huis....ook een punt wat niet lekker voelt. Moet ik weg ineens waar blijf ik dan. Ik heb het heel luxe en goed wat het materiele betreft. Ik weet niet eens een hutje op de hei waar ik naar toe kan. Vrienden hebben gezinnen, mijn ouders gaan me echt niet meer in huis nemen en dat wil ik ook niet. Wat nu als ik echt wil stoppen, waar moet ik dan op letten, hoe pak het aan dat hij niet woedend wordt en me weet ik wat doet, want ik vertrouw dat met zoiets niet. Ik weet hoe hij kan reageren. Aan de andere kant is hij altijd heel goed en zorgzaam voor mij, maar ja....ik durf hier niet mee te komen. Hij houdt met heel zijn hart van mij zegt hij en tot voor kort had ik dat ook nog voor hem, maar het is weg, zomaar. Wat vinden jullie?
voer eendjes geen oorlog!
donderdag 6 november 2008 om 17:56
Ik denk dat jij al weet wat je wil, maar je moet er aan toe zijn om te stoppen. Als je problemen verwacht, is het verstandig om je alvast in te schrijven bij een woningbouw, of te informeren bij makelaars, zodat je iets achter de hand hebt.
Dat je zegt; ik durf hier niet mee te komen, zegt al genoeg. Als je niet over gevoelens kan praten, waar blijf je dan?
En voor de luxe en het materiele zou ik zeker niet blijven.
Sterkte ermee!
Dat je zegt; ik durf hier niet mee te komen, zegt al genoeg. Als je niet over gevoelens kan praten, waar blijf je dan?
En voor de luxe en het materiele zou ik zeker niet blijven.
Sterkte ermee!
donderdag 6 november 2008 om 18:01
wanneer gaan de huurders weer uit je huis? is er een mogelijkheid je huis terug te krijgen? (geen idee hoe dat werkt namelijk) maar anders inderdaad op zoek naar een dak boven je hoofd. het is totaal niet netjes te wachten tot je alles klaar hebt maar als jij echt angst voor hem hebt dan zal dat vast niet ongegrond zijn.
desnoods ga je (als je haast hebt met vertrekken) een kamer huren tot je ergens anders wonen kan. alles beter dan leven in angst! menig mishandelde vrouw zegt; ja maar hij was zo lief...
desnoods ga je (als je haast hebt met vertrekken) een kamer huren tot je ergens anders wonen kan. alles beter dan leven in angst! menig mishandelde vrouw zegt; ja maar hij was zo lief...
donderdag 6 november 2008 om 18:29
Fijne relatie die is gebaseerd op angst...als jouw gevoel niet meer terugkomt, lijkt het me niet meer dan een logisch gevolg dat jij weggaat.
Er is zo te lezen geen reden om nog bij deze man te blijven. Materiele redenen zijn geen goeie redenen.
Ik denk dat dit een kwestie van tijd is, zorg wel dat je een huis hebt. Dit soort mannen stalken ook vaak, houd daar rekening mee.
Er is zo te lezen geen reden om nog bij deze man te blijven. Materiele redenen zijn geen goeie redenen.
Ik denk dat dit een kwestie van tijd is, zorg wel dat je een huis hebt. Dit soort mannen stalken ook vaak, houd daar rekening mee.
donderdag 6 november 2008 om 18:33
Ja het is inderdaad zo dat ik angst heb dat hij heel erg kwaad wordt. Hij is niet groot, maar wel erg sterk. Niet dat ik echt bang voor hem ben hoor, maar ik hou me wel vaak rustig en in, omdat hij erg veel temperament heeft en hij kan erg agressief reageren, ik ga niks uitlokken. Hij heeft me nog nooit echt wat gedaan, maar wel gedreigd en zo. Wel me bij mijn keel grijpen en dan niet zo hard, maar wel zeggen dat hij me wat doet. Ook me vastpakken nogal hard en naar buiten duwen. Ik ben niet zo bang uitgevallen hoor en als iemand me slaat of pakt pak ik terug of ik laat hem pakken dat is zeker, maar hij is gewoon wel sterker dan ik, dus ik heb weinig kans dat ik win.......Dat vastpakken en zo is maar 3 keer voorgekomen, maar wel 3 keer teveel vind ik. Hij kan moeilijk tegen tegenslag en hij zit niet te wachten op dat ik wil vertrekken dat is zeker. Ik ga het rustig aanpakken en zorgen voor mezelf ja. Ik moet wel een uitwijk mogelijkheid hebben voor het geval ik echt opstap. Hoe erg dat het ook is om achter iemands rug om dingen voor jezelf te gaan regelen, want we zijn altijd open en eerlijk naar elkaar geweest en hij komt nu heel erg over, maar heeft ook vele goede kanten.
voer eendjes geen oorlog!
donderdag 6 november 2008 om 18:44
Dringend eigen gebruik maakt dat je de huurovereenkomst op kan zeggen. Opzegtermijn is geloof ik wel 3 maanden. Even googlen op 'dringend eigen gebruik huurovereenkomst'. Nu opzeggen, op zoek gaan naar een baan ondertussen en over 3 maanden je koffers pakken.
Je zegt trouwens niet te weten waarom je niets meer voor hem voelt, naar mijn idee ter verontschuldiging. Niet nodig, gevoelens kunnen nu eenmaal verdwijnen en als ik zo lees hoe hij je behandelt lijkt het me niet meer dan logisch.
Sterkte!
Je zegt trouwens niet te weten waarom je niets meer voor hem voelt, naar mijn idee ter verontschuldiging. Niet nodig, gevoelens kunnen nu eenmaal verdwijnen en als ik zo lees hoe hij je behandelt lijkt het me niet meer dan logisch.
Sterkte!
donderdag 6 november 2008 om 19:15
Sjaaksjokola, dat van die huurovereenkomst gaat bij mij niet. Mijn ouders wonen in mijn huis en huren gewoon van mij, dat ga ik niet opzeggen. Dat wilde ik zo en dat vind ik nog altijd prima, alleen nu is er aan de hand wat ik nooit had gedacht en moet ik zelf weer wat zoeken. Ik had dit niet verwacht, maar gun mijn ouders van harte te wonen in mijn appartement. Ze hebben het ook helemaal naar eigen wens ingericht en ik vind dat verder super leuk voor ze nu ze slechter ter been zijn. Maar ja.....Bij hun gaan wonen vind ik niet goed en dat willen ze denk ik ook niet.
voer eendjes geen oorlog!
donderdag 6 november 2008 om 19:15
Als ik je zo hoor zit er veel scheef in jouw relatie. Je durft niet jezelf te zijn, uit angst voor zijn agressie. Tijd dus om je biezen te pakken.
Zorg er allereerst voor dat je je huurders de huur opzegt. Dan heb je over een paar maanden weer een eigen plekje. Daarna is het zaak om voor de komende paar maanden onderdak te vinden. Je zegt dat je ouders je niet meer in huis zullen nemen. Ik weet niet hoe de familieverhoudingen liggen, maar als de nood aan de man is zijn ouders tot meer in staat dan je zou denken. Leg de zaak aan ze voor, ze zullen bijna zeker iets voor je kunnen betekenen.
Kijk ook naar vrienden en kennissen. Bij welke mensen zou je kunnen aankloppen? Zet je trots opzij en vraag om hulp: het is maar voor een korte tijd, daarna kun je immers terug naar je eigen appartement.
Als helemaal niets lukt kun je altijd nog naar Direct Wonen of Rotsvast stappen: zij hebben per direct woningen beschikbaar. Het kost wat geld, maar ik denk dat je vrijheid je dat wel waard is.
Zorg er allereerst voor dat je je huurders de huur opzegt. Dan heb je over een paar maanden weer een eigen plekje. Daarna is het zaak om voor de komende paar maanden onderdak te vinden. Je zegt dat je ouders je niet meer in huis zullen nemen. Ik weet niet hoe de familieverhoudingen liggen, maar als de nood aan de man is zijn ouders tot meer in staat dan je zou denken. Leg de zaak aan ze voor, ze zullen bijna zeker iets voor je kunnen betekenen.
Kijk ook naar vrienden en kennissen. Bij welke mensen zou je kunnen aankloppen? Zet je trots opzij en vraag om hulp: het is maar voor een korte tijd, daarna kun je immers terug naar je eigen appartement.
Als helemaal niets lukt kun je altijd nog naar Direct Wonen of Rotsvast stappen: zij hebben per direct woningen beschikbaar. Het kost wat geld, maar ik denk dat je vrijheid je dat wel waard is.
donderdag 6 november 2008 om 19:18
Dat eigen appartement zit er dan misschien niet meer in, maar toch: ga met je ouders praten, ze zijn vast bereid om je te helpen! Al is het maar voor een paar weken.
En nog steeds: schrijf je in bij een commerciele verhuurder, dan kun je binnen een week of twee bij je vriend weg zijn. De situatie klinkt erg ongezond, dus tijd voor actie!
En nog steeds: schrijf je in bij een commerciele verhuurder, dan kun je binnen een week of twee bij je vriend weg zijn. De situatie klinkt erg ongezond, dus tijd voor actie!
donderdag 6 november 2008 om 19:40
Hij heeft me nog nooit echt wat gedaan, maar wel gedreigd en zo. Wel me bij mijn keel grijpen en dan niet zo hard, maar wel zeggen dat hij me wat doet
dat valt bij mij toch echt onder de noemer iets aandoen.
Wegwezen daar, en snel.
Ik kan me voorstellen dat je qua financien het nu goed hebt, en je bent ook maar een mens, natuurlijk zal je dat missen. Maar een kerel die je dit aandoet? dan nog liever bij het leger des heils slapen, echt waar. Dit kan gewoon niet.
Hoe zit het nou met je oude huis?
dat valt bij mij toch echt onder de noemer iets aandoen.
Wegwezen daar, en snel.
Ik kan me voorstellen dat je qua financien het nu goed hebt, en je bent ook maar een mens, natuurlijk zal je dat missen. Maar een kerel die je dit aandoet? dan nog liever bij het leger des heils slapen, echt waar. Dit kan gewoon niet.
Hoe zit het nou met je oude huis?
donderdag 6 november 2008 om 19:46
Ja Parnell ik ga actie nemen. Het gekke is wel dat die dingen langer geleden gebeurd zijn waardoor het nu zo vreemd overkomt dat het meespeelt in mijn beslissing. Het speelt mee, maar het is al lang juist heel goed gegaan al is het wel zo dat hij niet gelijkwaardig met mij omgaat. Hij behandeld me als een kind en aan de andere kant is hij heel erg trots op mijn intelligentie wat ik bereikt heb en zo en dat roept hij ook tegen iedereen hoe geweldig ik ben. Hij doet ook alles voor me: mijn eten staat 's-avonds klaar hij knuffelt, hij onderneemt allerlei leuke dingen met me, hij zegt dat hij van me houdt en dat voel ik ook zo. Hij vraagt altijd wat ik van iets vindt enz. enz. Het is zo tegenstrijdig, de negatieve gedragingen zijn heel negatief en de positieve heel positief, snap je het nog?! Er zijn enkele overheersende negatieve, maar veel positieve. Ik weet dat het geen excuus is, maar misschien zoek ik ze toch......Ik heb gewoon ook een heel leuk leven verder met hem. Dat is echt zo. We genieten altijd enorm samen, maar door allerlei dingen die zich opgestapeld hebben ben ik anders gaan denken/voelen. Ik realiseer me denk ik dat me meer dwars zit dan ik in eerste instantie dacht. Ik dacht aan een paar vervelende dingen, maar nu irriteert veel meer me ineens wat er eerst niet was. Ook stomme dingen aan zijn uiterlijk (hij ziet er goed uit en toch zie ik ineens vanalles aan hem) en manier van doen en zo.....Met mijn huisvesting zal het wel goedkomen. Ik doe toch maar niets overhaast en ga het rustig uitzoeken en aanpakken.
voer eendjes geen oorlog!
donderdag 6 november 2008 om 20:01
Heel veel sterkte meid, ik kan me voorstellen dat het een verdomd moeilijke situatie is. Je hebt het leuk met hem gehad, maar de negatieve kanten zijn steeds zwaarder gaan wegen. Ik weet niet in hoeverre je nu op je tenen loopt in je relatie, hoeveel je vermijdt om de sfeer goed te houden, maar op een gegeven moment is het gewoon op.
Zorg goed voor jezelf. Denk bij alles wat je nu besluit eerst aan je eigen welzijn. En onderschat de kat in het nauw niet. Heel veel sterkte
Zorg goed voor jezelf. Denk bij alles wat je nu besluit eerst aan je eigen welzijn. En onderschat de kat in het nauw niet. Heel veel sterkte
donderdag 6 november 2008 om 20:13
heey,
ik heb er een half jaar over gedaan om bij mijn ex weg te gaan. ik had geen gevoel en sympathie meer voor hem, ik wist op een gegeven moment dat ik graag kinderen wilde maar niet met hem, toen dacht ik: het is tijd om te gaan. het is een proces waar je doorheen moet maar het is niet makkelijk. het klinkt heel cliché maar ik ben er veel sterker door geworden en ik weet nu precies wat wil en niet wil. ik had al een jaar geen gevoel meer voor hem. toen ik hem dat meedeelde na de zoveelste ruzie heeft hij mij zonder pardon met een koffer met kleren op straat gezet, dat had ik nooit verwacht maar het is wel beter dat hij dat heeft gedaan omdat je dan als het uit is en je woont nog in hetzelfde huis je toch niet meer in hetzelfde bed slaapt, je kan hoogstens op de logeerkamer gaan liggen. ik heb drie maand bij mijn ouders gewoond, niet echt leuk maar een kwestie van aanpassen. na drie maand kreeg ik een woning aangeboden en ben begonnen met alleen een tv, bed en eetkamerstoelen. langzamerhand spullen gekocht en nu heb ik alles weer lekker op de rit. ik weet nu precies wat ik wil en heb een jaar alleen gewoond, nu woon ik sinds drie week weer samen, heel spannend maar wel heel anders dan de vorige keer in de meest positieve zin van het woord.
ik hoop dat je er iets aan hebt. het is echt even tranen laten en weer doorgaan, het is moeilijk maar kop op he!!!
ik heb er een half jaar over gedaan om bij mijn ex weg te gaan. ik had geen gevoel en sympathie meer voor hem, ik wist op een gegeven moment dat ik graag kinderen wilde maar niet met hem, toen dacht ik: het is tijd om te gaan. het is een proces waar je doorheen moet maar het is niet makkelijk. het klinkt heel cliché maar ik ben er veel sterker door geworden en ik weet nu precies wat wil en niet wil. ik had al een jaar geen gevoel meer voor hem. toen ik hem dat meedeelde na de zoveelste ruzie heeft hij mij zonder pardon met een koffer met kleren op straat gezet, dat had ik nooit verwacht maar het is wel beter dat hij dat heeft gedaan omdat je dan als het uit is en je woont nog in hetzelfde huis je toch niet meer in hetzelfde bed slaapt, je kan hoogstens op de logeerkamer gaan liggen. ik heb drie maand bij mijn ouders gewoond, niet echt leuk maar een kwestie van aanpassen. na drie maand kreeg ik een woning aangeboden en ben begonnen met alleen een tv, bed en eetkamerstoelen. langzamerhand spullen gekocht en nu heb ik alles weer lekker op de rit. ik weet nu precies wat ik wil en heb een jaar alleen gewoond, nu woon ik sinds drie week weer samen, heel spannend maar wel heel anders dan de vorige keer in de meest positieve zin van het woord.
ik hoop dat je er iets aan hebt. het is echt even tranen laten en weer doorgaan, het is moeilijk maar kop op he!!!
donderdag 6 november 2008 om 20:45
Hai Petit,
Angst en liefde gaan niet samen. Echt niet. Of je moet het leuk vinden om bang te zijn. Maar anders passen liefde en angst niet bij elkaar. In ieder geval niet de angst voor een fysieke aanval van je geliefde.
Bij jou thuis wordt liefde en macht door elkaar gehaald. Iemand die zegt dat hij zielsveel van je houdt maar alleen als jij doet wat hij zegt en anders.....dat heeft weinig met liefde te maken.
Je gevoel is weg en dan houdt het op. Dus dan ga je zoeken naar een plaats waar je kunt wonen, als eerste en vanwege zijn temperament zou ik hem niet betrekken bij die zoektocht. Kijk om je heen en ga desnoods op kamers wonen. Weer vrij zijn en leven zonder angst is belangrijker dan materie. Materie komt er wel weer, vrijheid kun je niet kopen.
Je hebt een probleem en dat moet worden opgelost, helaas ben je zelf de enige die dat kan, niemand kan je probleem oplossen. Wel zou je eens met maatschappelijk werk kunnen praten, over stappen die je kunt nemen. Face to face praten met mensen die vaker met een bijltje als dit hakken kan heel fijn zijn.
Als je in gevaar bent, als hij agressief wordt, ga dan naar de politie, bel ze op en kijk ook eens op de site van steunpunt huiselijk geweld. Ook daar staan dingen die je kunt doen. Als je werkelijk bang bent dat hij je iets aandoet en je hebt het gevoel dat je met je rug tegen de muur staat, kun je een blijf van mijn lijf huis bellen, die halen je op en verbergen je maar dat is eigenlijk alleen iets wat je in uiterste noodzaak moet doen denk ik.
Maar meid, blijf niet, ga in ieder geval weg.
Misschien dat wij je op weg kunnen helpen?
Angst en liefde gaan niet samen. Echt niet. Of je moet het leuk vinden om bang te zijn. Maar anders passen liefde en angst niet bij elkaar. In ieder geval niet de angst voor een fysieke aanval van je geliefde.
Bij jou thuis wordt liefde en macht door elkaar gehaald. Iemand die zegt dat hij zielsveel van je houdt maar alleen als jij doet wat hij zegt en anders.....dat heeft weinig met liefde te maken.
Je gevoel is weg en dan houdt het op. Dus dan ga je zoeken naar een plaats waar je kunt wonen, als eerste en vanwege zijn temperament zou ik hem niet betrekken bij die zoektocht. Kijk om je heen en ga desnoods op kamers wonen. Weer vrij zijn en leven zonder angst is belangrijker dan materie. Materie komt er wel weer, vrijheid kun je niet kopen.
Je hebt een probleem en dat moet worden opgelost, helaas ben je zelf de enige die dat kan, niemand kan je probleem oplossen. Wel zou je eens met maatschappelijk werk kunnen praten, over stappen die je kunt nemen. Face to face praten met mensen die vaker met een bijltje als dit hakken kan heel fijn zijn.
Als je in gevaar bent, als hij agressief wordt, ga dan naar de politie, bel ze op en kijk ook eens op de site van steunpunt huiselijk geweld. Ook daar staan dingen die je kunt doen. Als je werkelijk bang bent dat hij je iets aandoet en je hebt het gevoel dat je met je rug tegen de muur staat, kun je een blijf van mijn lijf huis bellen, die halen je op en verbergen je maar dat is eigenlijk alleen iets wat je in uiterste noodzaak moet doen denk ik.
Maar meid, blijf niet, ga in ieder geval weg.
Misschien dat wij je op weg kunnen helpen?
donderdag 6 november 2008 om 21:00
Yellow love, bedankt voor je woorden. Je hebt helemaal gelijk. Het gaat er inderdaad niet om waar je woont, maar dat je weer leeft zoals je dat wilt. Eleonara, liefde en angst gaan niet samen nee dat weet ik. Het is wel zo dat er meer liefde/gezelligheid altijd is geweest dan angst hoor. Het is hier nooit een groot drama geweest, maar alles koek en ei met heel af en toe door stress, drukte en weet ik wat een uitspatting. Continu angst voel ik zeker niet, alleen op de momenten dat het er ineens is dan voel ik me dus wel bedreigd. Die paar keer dat dit gebeurd is blijven door mijn hoofd spoken en dat vergeet ik dus niet, dat kan ik niet en dat wil ik ook niet. Blijf van mijn lijf huis heb ik niet nodig, want als hij mij echt wat doet dan vecht ik terug of ik schakel iemand in. Zover is het nog nooit gekomen gelukkig. Ik laat me niet afslaan of zo hoor, maar ik heb ook geen zin om te moeten wachten wanneer hij weer gaat gooien met dingen en gewoonweg aggressief rot gedrag vertoond. Niet eens altijd naar mij toe, maar als iets niet werkt dan gaat de laptop of wat dan ook eraan. Nee, dat is niet normaal en hij geeft het zelf daarna dan wel toe, maar hij doet er niets mee.
voer eendjes geen oorlog!
donderdag 6 november 2008 om 21:57
Je bent al zover heen dat je zegt dat je niet altijd bang bent. Alsof dat normaal is. Angst in een relatie is niet normaal. Kun je niet tijdelijk een woning huren en dan weggaan? Of tijdelijk bij je ouders wonen en vadaar uit iets anders zoeken? Is er geen vriendin bij wie je terecht kunt? Als 1 van mijn vriendinnen in jouw positie zou verkeren zou mijn huis voor haar open staan.
vrijdag 16 januari 2009 om 14:34
Ik was al bezig met een andere woning toen ik inzag dat het al weken heel goed ging weer. Hij lijkt zich meer in te houden en is opgelucht dat hij ander werk heeft (heeft er ook met me over gepraat nu hoe slecht het ging op zijn werk en hoe moeilijk hij het had met zichzelf en dat uitkuurde op zijn omgeving). Ook de verhuizing/verbouwingen hebben er voor ons flink ingehakt. Hij kan zeer moeilijk met tegenslagen omgaan en met dingen die niet meteen lukken. Het is en blijft een lastig persoon, maar het gaat beter en hij stopt op tijd met lelijk doen als ik iets fout doe in zijn ogen (lijkt er meer op te letten). Ik ga nu bijhouden op papier de momenten waarop het fout gaat en beschrijf die. Dan heb ik helder hoe vaak het nog voor komt en hoe erg het is. Als ik het dan nodig vindt te gaan dan ga ik. Dat ik het moeilijk heb om te kiezen wel of niet gaan heeft ook te maken met dat hij vaak van huis is, zoveel weken weg en zoveel thuis, dat leven is heel bijzonder en voor mij heel prettig. Een feest als hij er is en ook weer als hij gaat. Net als het lastig wordt en als hij zichzelf verveelt gaat hij weer. Dan heb ik weer tijdelijk mijn eigen leven. Hij is verder in het algemeen een super gezellig, vrolijk mens, dus we hebben het meestal heel leuk. Dat maakt het zo lastig om stappen te nemen weg te gaan als het weer eens fout gaat......Ik hou het in de gaten en stel mijn grenzen. Ik handel zelf inmiddels ook anders. Als hij schreeuwt doe ik niet hetzelfde terug, maar zeg hem dat ik er niet van gediend ben en dat hij grenzen overgaat. Het werkt wel....
voer eendjes geen oorlog!
