Relaties
alle pijlers
Help, ik heb mijn vriend vreselijk gekwetst!
donderdag 5 maart 2009 om 07:24
Twee dagen geleden heb ik mijn vriend gemaild- we zijn anderhalf jaar samen- met een naar mijn idee lief mailtje maar met een nogal pittige bijlage.............
Waarschijnlijk ben ik de grootste hork geweest die er bestaat....want:
Ik ben heel gek op mijn vriend en we hebben het over het algemeen fijn samen, Nu is het wel zo dat ik voor werk even in het buitenland zit.
Helaas bestaat er wel een groot ding in onze relatie waar we steeds tegen aanlopen. Hij is super in zichzelf gekeerd, communiceert op een andere manier dan de meeste mensen(alles spreekt hij direct uit zonder rekening te houden met een ander), kan vrijwel niets positiefs uiten, en vind het heel moeilijk om contact te leggen/ onderhouden.
Dit zijn natuurlijk best heftige dingen om zo even over iemand op te schrijven. En vooral omdat het over de persoon gaat van wie ik houd.
In onze relatie heb ik het bijvoorbeeld best vaak gehad over het feit dat hij nooooooit kan ik zeggen/ smen/ mailen: " wat ben ik blij met je",""je bent lief", "je bent speciaal voor me", "wat fijn dat je er bent"", of wat zie je er leuk uit. Dit is nog niet voorgekomen sinds ik hem ken. Dit was vanaf dag een zo, en ik heb altijd gehoopt dat dit langzaam zou groeien. Maar als ik een pukkel heb: krijg ik wel te horen: " Gadver heb je nou een pukkel"? " Of je hebt een vlek op je jas" enzovoort.
Ik mis natuurlijk ontzettend die bevestiging af en toe. En ook een stukje liefde. Er is toch niet fijners dan iets postiefs over jou of je relatie te horen van je partner...
Al heel wat keren hebben we hier ruzietjes over gehad. Maar elke keer ontdek ik zijn onbegrip. Ik zie dat hij wel wilt maar het op de een of andere manier niet kan (geven). En nu heb ik het niet alleen over complimentjes maar ook over bijvoorbeeld affectie. Nooit een spontane kus of knuffel(alleen in bed). Het zit er niet in lijkt het. (ik weet trouwens dat zijn vorige vriendinnen tegen dezelfde dingen aanliepen).
Dit lijkt nu allemaal geklaag (is het ook!) maar ik wil erbij zeggen dat ik graag met hem verder wil en er graag aan wil werken. Dat weet hij ook. Ik probeer met hem te praten hierover op een rustige niet verwijtende manier, maar is super lastig omdat hij alleen maar aangeeft het ook niet te weten. We hebben ook al een paar keer besloten naar een psycholoog te gaan. Maar hij wilt dan toch niet..
Gek genoeg, weet ik dat hij dol op me is. Wilt me elke dag zien. En hij heeft pas gevraagd of ik bij hem kan wonen. Maar verder kan hij zich gewoon niet uiten.
Maar nu heb ik gisteren iets doms gedaan...............hij is helemaal overstuur, en ik vind dat zoooo erg! Ik heb hem een artikel gestuurd over autisme. En daarbij gezegd dat ik een aantal dingen herken. Dus niet gezegd, van ik denk dat je een lichte vorm van autisme hebt (wat ik dus denk), maar gezegd, ik herken een aantal dingen in dit artikel, wat vind jij er van?
Hij is nu enorm beledigd, gekwetst en boos. Hij vindt dat ik dit niet kan maken......................Volgens mij heeft hij gelijk? Ik weet het even niet meer, Ik heb de hele nacht wakker gelegen hierovr. Maar ik voel me soms zo gefrustreerd, want zijjn gedrag is zooooo bijzonder., Hij zegt ja, ik wil aan mijn probleem werken, maar je moet me niet hiervan betichten. Heeftie gelijk in denk ik. Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, maar ik herken EINDELIJK zijn gedrag, en ben bijna opgelucht door het artikel. Ik snap hem nu beter. ALLES herkende ik. Van zijn weinige non verbale gedrag tot zijn minimale interesses enzovoort.
Toch heb ik mijn excuses aangeboden, en ik geef hem nu even rust. Maar wat moet ik doen? Ben ik heel stom geweest?? Voel me echt even radeloos.
Dank jullie wel alvast voor de reacties & sorry voor mijn lange verhaal...........
Waarschijnlijk ben ik de grootste hork geweest die er bestaat....want:
Ik ben heel gek op mijn vriend en we hebben het over het algemeen fijn samen, Nu is het wel zo dat ik voor werk even in het buitenland zit.
Helaas bestaat er wel een groot ding in onze relatie waar we steeds tegen aanlopen. Hij is super in zichzelf gekeerd, communiceert op een andere manier dan de meeste mensen(alles spreekt hij direct uit zonder rekening te houden met een ander), kan vrijwel niets positiefs uiten, en vind het heel moeilijk om contact te leggen/ onderhouden.
Dit zijn natuurlijk best heftige dingen om zo even over iemand op te schrijven. En vooral omdat het over de persoon gaat van wie ik houd.
In onze relatie heb ik het bijvoorbeeld best vaak gehad over het feit dat hij nooooooit kan ik zeggen/ smen/ mailen: " wat ben ik blij met je",""je bent lief", "je bent speciaal voor me", "wat fijn dat je er bent"", of wat zie je er leuk uit. Dit is nog niet voorgekomen sinds ik hem ken. Dit was vanaf dag een zo, en ik heb altijd gehoopt dat dit langzaam zou groeien. Maar als ik een pukkel heb: krijg ik wel te horen: " Gadver heb je nou een pukkel"? " Of je hebt een vlek op je jas" enzovoort.
Ik mis natuurlijk ontzettend die bevestiging af en toe. En ook een stukje liefde. Er is toch niet fijners dan iets postiefs over jou of je relatie te horen van je partner...
Al heel wat keren hebben we hier ruzietjes over gehad. Maar elke keer ontdek ik zijn onbegrip. Ik zie dat hij wel wilt maar het op de een of andere manier niet kan (geven). En nu heb ik het niet alleen over complimentjes maar ook over bijvoorbeeld affectie. Nooit een spontane kus of knuffel(alleen in bed). Het zit er niet in lijkt het. (ik weet trouwens dat zijn vorige vriendinnen tegen dezelfde dingen aanliepen).
Dit lijkt nu allemaal geklaag (is het ook!) maar ik wil erbij zeggen dat ik graag met hem verder wil en er graag aan wil werken. Dat weet hij ook. Ik probeer met hem te praten hierover op een rustige niet verwijtende manier, maar is super lastig omdat hij alleen maar aangeeft het ook niet te weten. We hebben ook al een paar keer besloten naar een psycholoog te gaan. Maar hij wilt dan toch niet..
Gek genoeg, weet ik dat hij dol op me is. Wilt me elke dag zien. En hij heeft pas gevraagd of ik bij hem kan wonen. Maar verder kan hij zich gewoon niet uiten.
Maar nu heb ik gisteren iets doms gedaan...............hij is helemaal overstuur, en ik vind dat zoooo erg! Ik heb hem een artikel gestuurd over autisme. En daarbij gezegd dat ik een aantal dingen herken. Dus niet gezegd, van ik denk dat je een lichte vorm van autisme hebt (wat ik dus denk), maar gezegd, ik herken een aantal dingen in dit artikel, wat vind jij er van?
Hij is nu enorm beledigd, gekwetst en boos. Hij vindt dat ik dit niet kan maken......................Volgens mij heeft hij gelijk? Ik weet het even niet meer, Ik heb de hele nacht wakker gelegen hierovr. Maar ik voel me soms zo gefrustreerd, want zijjn gedrag is zooooo bijzonder., Hij zegt ja, ik wil aan mijn probleem werken, maar je moet me niet hiervan betichten. Heeftie gelijk in denk ik. Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, maar ik herken EINDELIJK zijn gedrag, en ben bijna opgelucht door het artikel. Ik snap hem nu beter. ALLES herkende ik. Van zijn weinige non verbale gedrag tot zijn minimale interesses enzovoort.
Toch heb ik mijn excuses aangeboden, en ik geef hem nu even rust. Maar wat moet ik doen? Ben ik heel stom geweest?? Voel me echt even radeloos.
Dank jullie wel alvast voor de reacties & sorry voor mijn lange verhaal...........
donderdag 5 maart 2009 om 08:22
Ik ben het eens met Vlinder. Je moet niet jóuw manier van communiceren opleggen aan een ander. En welke rol speel jij zelf in jullie communicatieprobleem. Als jij zegt dat hij een autist is ontduik je daarmee élke verantwoordelijkheid voor het probleem en die verantwoordelijkheid héb je wel. Want hij heeft vast zijn fouten, maar het is verstandig om eens te kijken welke rol jij erin speelt. Het kan maar zo zijn dat je elkaar in een bepaalde rol duwt en er niet meer uit kan komen.
donderdag 5 maart 2009 om 08:31
Wat ik er uit oppik, jouw vriend uit zich over het algemeen negatief naar de anderen toe, niet in staat om complimenten, knuffels en derg te geven.
Hier kan een relatie op stranden na korte of lange tijd, want een leven met een partner die zo reageert is bijna onmogelijk.
Nu heb je dan die mail gestuurd, dat is toch meedenken, voor jou om om te gaan met een partner die zo reageert.
Ik vind je geen hork, ik zie alleen een vrouw die zichzelf kwijt gaat raken om lief en aardig en vooral begripvol te blijven in hoop ook een keertje iets positiefs te horen van haar partner. En zinnnetje ,wat zie je er leuk uit vandaag, inplaats te horen, je hebt een pukkel of een vlek op je kleding.
Ik lees dat JIJ er aan probeert te werken maar waar blijft he vriend in deze ???
Praten over een psycholoog en niet dan uiteindelijk toch niet willen, waar is jouw vriend bang voor, dat jij gelijk hebt ????
Cijfer je niet weg,blijf jezelf .
En de mail met de bijlage, laat hem maar wakker schrikken en kijken wat hij er mee wil gaan doen, dat is aan hem.jij kan hem niet veranderen/.
Een realtie met een persoon zoals jij hem beschrijft wordt en is een realtie waarbij eentje zich volledig wegcijfert om de ander maar tevreden te houden.
Het is aan jou wil jij dit ?
Hier kan een relatie op stranden na korte of lange tijd, want een leven met een partner die zo reageert is bijna onmogelijk.
Nu heb je dan die mail gestuurd, dat is toch meedenken, voor jou om om te gaan met een partner die zo reageert.
Ik vind je geen hork, ik zie alleen een vrouw die zichzelf kwijt gaat raken om lief en aardig en vooral begripvol te blijven in hoop ook een keertje iets positiefs te horen van haar partner. En zinnnetje ,wat zie je er leuk uit vandaag, inplaats te horen, je hebt een pukkel of een vlek op je kleding.
Ik lees dat JIJ er aan probeert te werken maar waar blijft he vriend in deze ???
Praten over een psycholoog en niet dan uiteindelijk toch niet willen, waar is jouw vriend bang voor, dat jij gelijk hebt ????
Cijfer je niet weg,blijf jezelf .
En de mail met de bijlage, laat hem maar wakker schrikken en kijken wat hij er mee wil gaan doen, dat is aan hem.jij kan hem niet veranderen/.
Een realtie met een persoon zoals jij hem beschrijft wordt en is een realtie waarbij eentje zich volledig wegcijfert om de ander maar tevreden te houden.
Het is aan jou wil jij dit ?
donderdag 5 maart 2009 om 08:46
Ik weet uit ervaring -met iets heftigs-nooit,nooit of te nimmer via de mail te doen. maakt veel kapot.
je had hem veel beter even kunnen bellen en zeggen dat je een interessant artikeltje had gevonden en dat je dat graag samen met hem wilt doornemen als je thuis bent. en er samen over kunt praten als je elkaar in de ogen kunt kijken..
verder heb ik geen advies,hoop alleen voor je dat je eruit komt met je vriend..
je had hem veel beter even kunnen bellen en zeggen dat je een interessant artikeltje had gevonden en dat je dat graag samen met hem wilt doornemen als je thuis bent. en er samen over kunt praten als je elkaar in de ogen kunt kijken..
verder heb ik geen advies,hoop alleen voor je dat je eruit komt met je vriend..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 5 maart 2009 om 08:49
Bellen vind ik ook 'n no-go, zeker als je iemand zegt dat je het ergens over wilt hebben maar pas als je elkaar weer ziet. Waar is dat voor nodig? Iemand in 't onwetende laten en in spanning laten zitten? Gewoon je kop dichthouden en als je elkaar weer ziet is 't tijd genoeg om het er over te hebben.
donderdag 5 maart 2009 om 08:51
quote:Eowynn_ schreef op 05 maart 2009 @ 07:48:
Als je je vriend al herkent in zo'n artikel dan ga je dat toch niet mailen? Als je iemand dat voor z'n voeten wilt gaan gooien dan lijkt een goed gesprek me een beter idee. Je zult het maar in je mailbox krijgen met de tekst 'ik herken jou hier wel in'. Lekker is dat.
Ik ben het hier zo mee eens!
Als je een gesprek moeilijk vindt had je het op zijn minst kunnen geven (als in persoonlijk overhandigen)....
Ik zou des duivels zijn als mijn partner me op deze manier zou benaderen.
Als je je vriend al herkent in zo'n artikel dan ga je dat toch niet mailen? Als je iemand dat voor z'n voeten wilt gaan gooien dan lijkt een goed gesprek me een beter idee. Je zult het maar in je mailbox krijgen met de tekst 'ik herken jou hier wel in'. Lekker is dat.
Ik ben het hier zo mee eens!
Als je een gesprek moeilijk vindt had je het op zijn minst kunnen geven (als in persoonlijk overhandigen)....
Ik zou des duivels zijn als mijn partner me op deze manier zou benaderen.
DTEEZ!
donderdag 5 maart 2009 om 09:03
Hoi Whiteblew,
Je had het wellicht beter anders kunnen doen (op een tactische manier), maar aan de andere kant snap ik dat je voor deze weg hebt gekozen en moet ik eerlijk zeggen dat ik dat begrijp en het helemaal niet zo 'verschrikkelijk' vind als sommigen hier van mening zijn. Sterker nog: soms is de harde confrontatie (ook al niet zo bedoeld) beter dan de tactische weg kiezen... Beetje zachte heelmeesters, stinkende wonden verhaal. Ik denk eerlijk gezegd dat je hier goed aan gedaan hebt.
Natuurlijk wordt hij boos en schrikt hij hier enorm van. Waarschijnlijk omdat het zo waar is, maar hij daar nog niet aan wil. Zoiets kunnen accepteren is ook erg zwaar en moeilijk.
Mijn ex had een bipolaire stoornis en daarbij is de 'diagnose' wel anders verlopen, maar ook daar kwam ik er al gauw achter dat ik maar beter heel direct kon zijn, dan er altijd maar stilletjes om heen draaien. Ik kon overigens wel heel goed met hem communiceren, dus dat scheelt ook aanzienlijk natuurlijk.
Misschien kun je het onderwerp nu het beste even laten rusten. Maar het is wel een hele moeilijke relatie waar je in zit. Probeer wel je eigen grenzen te bewaken. Hij zal inderdaad zelf het initiatief moeten nemen op de weg naar hulp, maar als hij absoluut niet wil en jullie lijden hier beiden onder, dan zou ik wel op mijn strepen gaan staan denk ik.
Tja, misschien ben ik ook niet de juiste om hierin advies te geven. Ik herken zoveel van mijn eigen (ex)-relatie en merk dat ik je min of meer wil behoeden voor dezelfde fouten als ik heb gemaakt. Ik wens je veel sterkte in ieder geval!
Je had het wellicht beter anders kunnen doen (op een tactische manier), maar aan de andere kant snap ik dat je voor deze weg hebt gekozen en moet ik eerlijk zeggen dat ik dat begrijp en het helemaal niet zo 'verschrikkelijk' vind als sommigen hier van mening zijn. Sterker nog: soms is de harde confrontatie (ook al niet zo bedoeld) beter dan de tactische weg kiezen... Beetje zachte heelmeesters, stinkende wonden verhaal. Ik denk eerlijk gezegd dat je hier goed aan gedaan hebt.
Natuurlijk wordt hij boos en schrikt hij hier enorm van. Waarschijnlijk omdat het zo waar is, maar hij daar nog niet aan wil. Zoiets kunnen accepteren is ook erg zwaar en moeilijk.
Mijn ex had een bipolaire stoornis en daarbij is de 'diagnose' wel anders verlopen, maar ook daar kwam ik er al gauw achter dat ik maar beter heel direct kon zijn, dan er altijd maar stilletjes om heen draaien. Ik kon overigens wel heel goed met hem communiceren, dus dat scheelt ook aanzienlijk natuurlijk.
Misschien kun je het onderwerp nu het beste even laten rusten. Maar het is wel een hele moeilijke relatie waar je in zit. Probeer wel je eigen grenzen te bewaken. Hij zal inderdaad zelf het initiatief moeten nemen op de weg naar hulp, maar als hij absoluut niet wil en jullie lijden hier beiden onder, dan zou ik wel op mijn strepen gaan staan denk ik.
Tja, misschien ben ik ook niet de juiste om hierin advies te geven. Ik herken zoveel van mijn eigen (ex)-relatie en merk dat ik je min of meer wil behoeden voor dezelfde fouten als ik heb gemaakt. Ik wens je veel sterkte in ieder geval!
donderdag 5 maart 2009 om 09:16
Whiteblew, dat je partner een paar kenmerken heeft die een autist ook heeft (geen complimentjes kunnen geven, moeilijk commmuniceren), betekent nog niet dat hij autistisch is.
Tijdens je beschrijving herkende ik in grote mate mijn ex. Die was ook niet autistisch (hoewel we wel samen een autistische zoon hebben).
Over je actie: die was wellicht nogal onhandig, maar je hebt gezegd dat het je spijt en het is nu eenmaal gebeurd. Valt niet meer terug te draaien, en je had alleen maar goede bedoelingen. Zit er verder maar niet mee. Persoonlijk vind ik dat er ergere dingen zijn. Als mijn man me een artikel zou sturen over een stoornis, met de vraag of ik me in sommige dingen herken, zou ik daar niet gekwetst door zijn. Ik zou kijken of ik me er inderdaad in herken, en of er ook zaken zijn waar ik me niet in herken.
Maar ik betwijfel of je je vriend zo zult kunnen veranderen dat jij er gelukkig van wordt. Je zult jezelf ernstig af moeten vragen of jij nog twintig, dertig, veertig jaar... met dat gemis wil leven. Je hele verdere leven geen spontaan complimentje, geen spontane omhelzing of lief woordje. En als je kinderen wil: wil je dan zo'n vader voor je kinderen?
Sterkte!
Tijdens je beschrijving herkende ik in grote mate mijn ex. Die was ook niet autistisch (hoewel we wel samen een autistische zoon hebben).
Over je actie: die was wellicht nogal onhandig, maar je hebt gezegd dat het je spijt en het is nu eenmaal gebeurd. Valt niet meer terug te draaien, en je had alleen maar goede bedoelingen. Zit er verder maar niet mee. Persoonlijk vind ik dat er ergere dingen zijn. Als mijn man me een artikel zou sturen over een stoornis, met de vraag of ik me in sommige dingen herken, zou ik daar niet gekwetst door zijn. Ik zou kijken of ik me er inderdaad in herken, en of er ook zaken zijn waar ik me niet in herken.
Maar ik betwijfel of je je vriend zo zult kunnen veranderen dat jij er gelukkig van wordt. Je zult jezelf ernstig af moeten vragen of jij nog twintig, dertig, veertig jaar... met dat gemis wil leven. Je hele verdere leven geen spontaan complimentje, geen spontane omhelzing of lief woordje. En als je kinderen wil: wil je dan zo'n vader voor je kinderen?
Sterkte!
donderdag 5 maart 2009 om 09:24
quote:Whiteblew schreef op 05 maart 2009 @ 08:21:
Brummetje, is het zo dat je het niet voelt voor je vriend of durf/ kun je het gewoon niet zeggen? Is dat uit onzekerheid bij jou? Of iets anders?
Ik hou van hem (weliswaar op mijn manier), maar het komt mn strot niet uit.
Nou liggen gevoelens bij mij ietwat raar. Maar daar ga ik hier niet verder op in.
Onzekerheid is het iig niet.
Brummetje, is het zo dat je het niet voelt voor je vriend of durf/ kun je het gewoon niet zeggen? Is dat uit onzekerheid bij jou? Of iets anders?
Ik hou van hem (weliswaar op mijn manier), maar het komt mn strot niet uit.
Nou liggen gevoelens bij mij ietwat raar. Maar daar ga ik hier niet verder op in.
Onzekerheid is het iig niet.
donderdag 5 maart 2009 om 09:32
Ik zou net als jij in mijn onschuld hetzelfde kunnen hebben gedaan. Met het achterliggende idee: hee, er zou wel eens een verklaring voor kunnen zijn, lees dit eens. Soms kan herkenning tot een bevrijding leiden.
Hij zegt als reactie dat jij hem niet van autsisme moet betichten, maar dat hij er wel aan wil werken. Dat is toch positief, ondanks zijn boosheid.
Ik denk eerder dat er sprake is van angst. Angst voor deze mogelijke diagnose. Angst om het stempel 'gek' opgedrukt te krijgen.
Ik vermoed dat je met je bericht de hele zaak zo hebt opengegooid, dat hij er nu niet meer omheen kan. Jij en hij weten/voelen dat het noodzakelijk is aan dit probleem te werken, voordat jij zeker weet dat je je voor de lange termijn aan hem kan binden. En ongeacht of het nou een lichte vorm van autisme is of eenvoudig een vorm van niet goed kunnen communiceren, dat doet er niet toe. Als jullie inzicht hebben in het waarom van zijn gedrag, kunnen jullie samen werken aan acceptatie en communicatie. Het lijkt er wel op dat dit iets is waarbij het inschakelen van proffessionele hulp zinvol is.
Hij zegt als reactie dat jij hem niet van autsisme moet betichten, maar dat hij er wel aan wil werken. Dat is toch positief, ondanks zijn boosheid.
Ik denk eerder dat er sprake is van angst. Angst voor deze mogelijke diagnose. Angst om het stempel 'gek' opgedrukt te krijgen.
Ik vermoed dat je met je bericht de hele zaak zo hebt opengegooid, dat hij er nu niet meer omheen kan. Jij en hij weten/voelen dat het noodzakelijk is aan dit probleem te werken, voordat jij zeker weet dat je je voor de lange termijn aan hem kan binden. En ongeacht of het nou een lichte vorm van autisme is of eenvoudig een vorm van niet goed kunnen communiceren, dat doet er niet toe. Als jullie inzicht hebben in het waarom van zijn gedrag, kunnen jullie samen werken aan acceptatie en communicatie. Het lijkt er wel op dat dit iets is waarbij het inschakelen van proffessionele hulp zinvol is.
