Relaties
alle pijlers
Help, ik heb mijn vriend vreselijk gekwetst!
donderdag 5 maart 2009 om 07:24
Twee dagen geleden heb ik mijn vriend gemaild- we zijn anderhalf jaar samen- met een naar mijn idee lief mailtje maar met een nogal pittige bijlage.............
Waarschijnlijk ben ik de grootste hork geweest die er bestaat....want:
Ik ben heel gek op mijn vriend en we hebben het over het algemeen fijn samen, Nu is het wel zo dat ik voor werk even in het buitenland zit.
Helaas bestaat er wel een groot ding in onze relatie waar we steeds tegen aanlopen. Hij is super in zichzelf gekeerd, communiceert op een andere manier dan de meeste mensen(alles spreekt hij direct uit zonder rekening te houden met een ander), kan vrijwel niets positiefs uiten, en vind het heel moeilijk om contact te leggen/ onderhouden.
Dit zijn natuurlijk best heftige dingen om zo even over iemand op te schrijven. En vooral omdat het over de persoon gaat van wie ik houd.
In onze relatie heb ik het bijvoorbeeld best vaak gehad over het feit dat hij nooooooit kan ik zeggen/ smen/ mailen: " wat ben ik blij met je",""je bent lief", "je bent speciaal voor me", "wat fijn dat je er bent"", of wat zie je er leuk uit. Dit is nog niet voorgekomen sinds ik hem ken. Dit was vanaf dag een zo, en ik heb altijd gehoopt dat dit langzaam zou groeien. Maar als ik een pukkel heb: krijg ik wel te horen: " Gadver heb je nou een pukkel"? " Of je hebt een vlek op je jas" enzovoort.
Ik mis natuurlijk ontzettend die bevestiging af en toe. En ook een stukje liefde. Er is toch niet fijners dan iets postiefs over jou of je relatie te horen van je partner...
Al heel wat keren hebben we hier ruzietjes over gehad. Maar elke keer ontdek ik zijn onbegrip. Ik zie dat hij wel wilt maar het op de een of andere manier niet kan (geven). En nu heb ik het niet alleen over complimentjes maar ook over bijvoorbeeld affectie. Nooit een spontane kus of knuffel(alleen in bed). Het zit er niet in lijkt het. (ik weet trouwens dat zijn vorige vriendinnen tegen dezelfde dingen aanliepen).
Dit lijkt nu allemaal geklaag (is het ook!) maar ik wil erbij zeggen dat ik graag met hem verder wil en er graag aan wil werken. Dat weet hij ook. Ik probeer met hem te praten hierover op een rustige niet verwijtende manier, maar is super lastig omdat hij alleen maar aangeeft het ook niet te weten. We hebben ook al een paar keer besloten naar een psycholoog te gaan. Maar hij wilt dan toch niet..
Gek genoeg, weet ik dat hij dol op me is. Wilt me elke dag zien. En hij heeft pas gevraagd of ik bij hem kan wonen. Maar verder kan hij zich gewoon niet uiten.
Maar nu heb ik gisteren iets doms gedaan...............hij is helemaal overstuur, en ik vind dat zoooo erg! Ik heb hem een artikel gestuurd over autisme. En daarbij gezegd dat ik een aantal dingen herken. Dus niet gezegd, van ik denk dat je een lichte vorm van autisme hebt (wat ik dus denk), maar gezegd, ik herken een aantal dingen in dit artikel, wat vind jij er van?
Hij is nu enorm beledigd, gekwetst en boos. Hij vindt dat ik dit niet kan maken......................Volgens mij heeft hij gelijk? Ik weet het even niet meer, Ik heb de hele nacht wakker gelegen hierovr. Maar ik voel me soms zo gefrustreerd, want zijjn gedrag is zooooo bijzonder., Hij zegt ja, ik wil aan mijn probleem werken, maar je moet me niet hiervan betichten. Heeftie gelijk in denk ik. Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, maar ik herken EINDELIJK zijn gedrag, en ben bijna opgelucht door het artikel. Ik snap hem nu beter. ALLES herkende ik. Van zijn weinige non verbale gedrag tot zijn minimale interesses enzovoort.
Toch heb ik mijn excuses aangeboden, en ik geef hem nu even rust. Maar wat moet ik doen? Ben ik heel stom geweest?? Voel me echt even radeloos.
Dank jullie wel alvast voor de reacties & sorry voor mijn lange verhaal...........
Waarschijnlijk ben ik de grootste hork geweest die er bestaat....want:
Ik ben heel gek op mijn vriend en we hebben het over het algemeen fijn samen, Nu is het wel zo dat ik voor werk even in het buitenland zit.
Helaas bestaat er wel een groot ding in onze relatie waar we steeds tegen aanlopen. Hij is super in zichzelf gekeerd, communiceert op een andere manier dan de meeste mensen(alles spreekt hij direct uit zonder rekening te houden met een ander), kan vrijwel niets positiefs uiten, en vind het heel moeilijk om contact te leggen/ onderhouden.
Dit zijn natuurlijk best heftige dingen om zo even over iemand op te schrijven. En vooral omdat het over de persoon gaat van wie ik houd.
In onze relatie heb ik het bijvoorbeeld best vaak gehad over het feit dat hij nooooooit kan ik zeggen/ smen/ mailen: " wat ben ik blij met je",""je bent lief", "je bent speciaal voor me", "wat fijn dat je er bent"", of wat zie je er leuk uit. Dit is nog niet voorgekomen sinds ik hem ken. Dit was vanaf dag een zo, en ik heb altijd gehoopt dat dit langzaam zou groeien. Maar als ik een pukkel heb: krijg ik wel te horen: " Gadver heb je nou een pukkel"? " Of je hebt een vlek op je jas" enzovoort.
Ik mis natuurlijk ontzettend die bevestiging af en toe. En ook een stukje liefde. Er is toch niet fijners dan iets postiefs over jou of je relatie te horen van je partner...
Al heel wat keren hebben we hier ruzietjes over gehad. Maar elke keer ontdek ik zijn onbegrip. Ik zie dat hij wel wilt maar het op de een of andere manier niet kan (geven). En nu heb ik het niet alleen over complimentjes maar ook over bijvoorbeeld affectie. Nooit een spontane kus of knuffel(alleen in bed). Het zit er niet in lijkt het. (ik weet trouwens dat zijn vorige vriendinnen tegen dezelfde dingen aanliepen).
Dit lijkt nu allemaal geklaag (is het ook!) maar ik wil erbij zeggen dat ik graag met hem verder wil en er graag aan wil werken. Dat weet hij ook. Ik probeer met hem te praten hierover op een rustige niet verwijtende manier, maar is super lastig omdat hij alleen maar aangeeft het ook niet te weten. We hebben ook al een paar keer besloten naar een psycholoog te gaan. Maar hij wilt dan toch niet..
Gek genoeg, weet ik dat hij dol op me is. Wilt me elke dag zien. En hij heeft pas gevraagd of ik bij hem kan wonen. Maar verder kan hij zich gewoon niet uiten.
Maar nu heb ik gisteren iets doms gedaan...............hij is helemaal overstuur, en ik vind dat zoooo erg! Ik heb hem een artikel gestuurd over autisme. En daarbij gezegd dat ik een aantal dingen herken. Dus niet gezegd, van ik denk dat je een lichte vorm van autisme hebt (wat ik dus denk), maar gezegd, ik herken een aantal dingen in dit artikel, wat vind jij er van?
Hij is nu enorm beledigd, gekwetst en boos. Hij vindt dat ik dit niet kan maken......................Volgens mij heeft hij gelijk? Ik weet het even niet meer, Ik heb de hele nacht wakker gelegen hierovr. Maar ik voel me soms zo gefrustreerd, want zijjn gedrag is zooooo bijzonder., Hij zegt ja, ik wil aan mijn probleem werken, maar je moet me niet hiervan betichten. Heeftie gelijk in denk ik. Dat was ook helemaal niet mijn bedoeling, maar ik herken EINDELIJK zijn gedrag, en ben bijna opgelucht door het artikel. Ik snap hem nu beter. ALLES herkende ik. Van zijn weinige non verbale gedrag tot zijn minimale interesses enzovoort.
Toch heb ik mijn excuses aangeboden, en ik geef hem nu even rust. Maar wat moet ik doen? Ben ik heel stom geweest?? Voel me echt even radeloos.
Dank jullie wel alvast voor de reacties & sorry voor mijn lange verhaal...........
donderdag 5 maart 2009 om 07:40
Whiteblew, volgens mij valt het heel erg mee hoor. Ik vind de reactie van je vriend nogal overdreven eerlijk gezegd. Waarschijnlijk is de waarheid pijnlijk hard bij hem aangekomen en reageert hij dat op jou af?
Als ik dingen uit een artikel zou herkennen bij mijn vriend/man, zou ik ook zo'n mailtje hebben kunnen sturen met bijlagen. Daar is toch niets mis mee?
Misschien moet hij even aan het idee wennen en is hij vandaag al beter aanspreekbaar. Ik hoop het voor je. Sterkte
Als ik dingen uit een artikel zou herkennen bij mijn vriend/man, zou ik ook zo'n mailtje hebben kunnen sturen met bijlagen. Daar is toch niets mis mee?
Misschien moet hij even aan het idee wennen en is hij vandaag al beter aanspreekbaar. Ik hoop het voor je. Sterkte
donderdag 5 maart 2009 om 07:42
donderdag 5 maart 2009 om 07:44
Whiteblew, ik denk dat je het met alle goede bedoelingen hebt gedaan, maar alleen niet zo tactisch aangepakt! Stel je voor dat hij jou een mail met als bijlage info over een persoonlijkheidsstoornis ofzo zou sturen... Zo'n onderwerp had in ieder geval veel meer tact en inlevingsvermogen vereist...
Voor jezelf zal het inderdaad een hoop rust geven te weten waar bepaald gedrag vandaan komt, kan me heel goed voorstellen!
Voor hem, als hij er uiteindelijk wat mee zou willen, ligt dit waarschijnlijk wat anders.
Ik weet dat er op dit forum meer mensen zitten die autistisch zijn of een partner/kind hebben met autisme, misschien kunnen zij meer vertellen over de weg ernaartoe (acceptatie, vaststellen diagnose ed) maar ga er in ieder geval vooralsnog niet van uit dat hij dit echt heeft! Ze zeggen ook wel eens dat autisme een extreme vorm van mannelijkheid is
Ik ben in ieder geval benieuwd of hij uiteindelijk iets kan zeggen over wat hij van het artikel vindt...
Sterkte!
Voor jezelf zal het inderdaad een hoop rust geven te weten waar bepaald gedrag vandaan komt, kan me heel goed voorstellen!
Voor hem, als hij er uiteindelijk wat mee zou willen, ligt dit waarschijnlijk wat anders.
Ik weet dat er op dit forum meer mensen zitten die autistisch zijn of een partner/kind hebben met autisme, misschien kunnen zij meer vertellen over de weg ernaartoe (acceptatie, vaststellen diagnose ed) maar ga er in ieder geval vooralsnog niet van uit dat hij dit echt heeft! Ze zeggen ook wel eens dat autisme een extreme vorm van mannelijkheid is
Ik ben in ieder geval benieuwd of hij uiteindelijk iets kan zeggen over wat hij van het artikel vindt...
Sterkte!
donderdag 5 maart 2009 om 07:44
er staat ook nog een fout in.
donderdag 5 maart 2009 om 07:48
Whiteblew, wat jammer dat je vriend zo reageert! Jij was w.s. helemaal opgelucht dat je zoveel herkenning vond, en hebt het hem daarom gestuurd. In de hoop dat hij het ook zou herkennen. Maar of hij het nu wel of niet herkende, hij is er in ieder geval nogal van geschrokken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel begrijp, als mijn partner een e-mail zou sturen met de mededeling dat hij denkt dat ik een bepaalde stoornis heb, zou ik daar ook nogal van schrikken en in de verdediging schieten. Maar ja, je hebt het nu al verzonden, dus dat is achteraf geklets.
Zo snel mogelijk de tijd en ruimte vinden om met je vriend in gesprek te gaan lijkt me.Uitleggen dat je begrijpt dat het hem koud op de dak is gevallen en je excuses aanbieden. Maar toch, naar een psycholoog gaan is niet zo verkeerd lijkt me!
PS: de titel in hoofdletters is inderdaad niet gebruikelijk hier.
Zo snel mogelijk de tijd en ruimte vinden om met je vriend in gesprek te gaan lijkt me.Uitleggen dat je begrijpt dat het hem koud op de dak is gevallen en je excuses aanbieden. Maar toch, naar een psycholoog gaan is niet zo verkeerd lijkt me!
PS: de titel in hoofdletters is inderdaad niet gebruikelijk hier.
donderdag 5 maart 2009 om 07:48
Cas, ik ben ook heel erg benieuwd of hij wat doet met het artikel,maar ik denk het niet want hij heeft geeeen idee waar ik het over heb. Hij ziet het alleen als, ik praat niet zoveel..
Je hebt helemaal gelijk wat betreft de aanpak. Teveel vanuit mijzelf gehandeld.
Ik ben gewoon wat naief geweest hierin. Ik hoopte dat hij ook voor zichzelf wat herkenning zou vinden. Maar dit is natuurlijk keihard om te horen.
Ik heb zo'n spijt van. Van de mail dan!
Je hebt helemaal gelijk wat betreft de aanpak. Teveel vanuit mijzelf gehandeld.
Ik ben gewoon wat naief geweest hierin. Ik hoopte dat hij ook voor zichzelf wat herkenning zou vinden. Maar dit is natuurlijk keihard om te horen.
Ik heb zo'n spijt van. Van de mail dan!
donderdag 5 maart 2009 om 07:48
donderdag 5 maart 2009 om 07:54
Als ik zo'n artikeltje kreeg zou ik er ook niet blij mee zijn. Waarom heb je het artikel niet aan hem laten lezen waar jij bij was, zodat je er over kon praten? Bovendien wist je toch dat hij hier niet open voor staat, hij wil (zonder t zoals jij steeds schrijft ) toch ook al niet mee naar de psycholoog?
Ik vind het nogal wat dat jij zomaar stempeltjes op hem gaat drukken, alleen omdat hij zich niet helemaal gedraagt zoals jij zou willen. Levert zijn gedrag problemen op (bijvoorbeeld op het werk)? Kun je niet accepteren dat hij nou eenmaal zo is? Volgens mij erkent hij alleen maar dat hij een "probleem" heeft om jou ter wille te zijn.
Is hij alleen naar jou toe zo, of in al zijn relaties (bijvoorbeeld met zijn ouders/broers en zussen/vrienden)?
Nou ja, geef hem even rust, bied je excuses aan en probeer het later nog een keer rustig uit te leggen zonder dat je hem meteen weer in een hokje duwt maar praat er samen over.
Ik vind het nogal wat dat jij zomaar stempeltjes op hem gaat drukken, alleen omdat hij zich niet helemaal gedraagt zoals jij zou willen. Levert zijn gedrag problemen op (bijvoorbeeld op het werk)? Kun je niet accepteren dat hij nou eenmaal zo is? Volgens mij erkent hij alleen maar dat hij een "probleem" heeft om jou ter wille te zijn.
Is hij alleen naar jou toe zo, of in al zijn relaties (bijvoorbeeld met zijn ouders/broers en zussen/vrienden)?
Nou ja, geef hem even rust, bied je excuses aan en probeer het later nog een keer rustig uit te leggen zonder dat je hem meteen weer in een hokje duwt maar praat er samen over.
donderdag 5 maart 2009 om 07:55
Eowynn, een goed gesprek is in een normale situatie een goed idee. Maar praten is HEEl lastig met mijn vriend over dit soort dingen- hij klapt altijd dicht en is helemaal stil.
En daarbij komt ik zit voor een aantal maanden in het buitenland.
Maar ben het met je eens, zoals jij het schrijft, zou het mij ook rauw op mijn dak vallen..............we hebben al 10tallen face to face proberen te praten over wat er aan de hand is maar geloof me, dat lukt niet.
En daarbij komt ik zit voor een aantal maanden in het buitenland.
Maar ben het met je eens, zoals jij het schrijft, zou het mij ook rauw op mijn dak vallen..............we hebben al 10tallen face to face proberen te praten over wat er aan de hand is maar geloof me, dat lukt niet.
donderdag 5 maart 2009 om 07:59
Miss moneypenny,
Hij heeft op zijn werk, in familie, met vrienden in vorige relaties problemen op dit vlak. Dat is super erg voor hem! Vooral omdat het een hele goede kerel is.
Ik ben juist iemand die een ander accepteert zoals die persoon is, maar in dit geval is dat heel lastig...Het is niet zo dat ik hem wil veranderen, maar ik probeer er eigenlijk juist voor hem te zijn!
Hij heeft op zijn werk, in familie, met vrienden in vorige relaties problemen op dit vlak. Dat is super erg voor hem! Vooral omdat het een hele goede kerel is.
Ik ben juist iemand die een ander accepteert zoals die persoon is, maar in dit geval is dat heel lastig...Het is niet zo dat ik hem wil veranderen, maar ik probeer er eigenlijk juist voor hem te zijn!
donderdag 5 maart 2009 om 08:00
Dan nog is zo'n artikel niet aardig. Je kunt los daarvan bedenken of je een relatie wilt met iemand met wie je kennelijk niet kunt communiceren. Maar denk je echt dat dit artikel erbij zou helpen? Dat hij toegeeft autistisch te zijn, of een diagnose krijgt, denk je dat dat wat aan zijn gedrag veranderd?
Het klinkt meer alsof je je gelijk wilt halen.
'Kijk, er is wel iets mis met je, lees dit maar'. Niet dat je het zo bedoelt, maar zo komt het wel over.
Het klinkt meer alsof je je gelijk wilt halen.
'Kijk, er is wel iets mis met je, lees dit maar'. Niet dat je het zo bedoelt, maar zo komt het wel over.
donderdag 5 maart 2009 om 08:06
Oh jee, dat is vet balen. Je bent tever gegaan met dat artikel over autisme. Je bent vermoedelijk geen psycholoog of psychiater dus diagnoses stellen over iemand en diegene psychische aandoeningen toekennen, gaat inderdaad tever.
Wel begrijp ik heel goed dat je op zoek bent gegaan naar de reden van zijn gedragskenmerken want dit alles zit je al heel lang niet lekker. Je mist dan ook veel in je relatie met hem.
Jullie zitten op wezenlijk belangrijke punten dan ook niet op 1 lijn. Jij hebt andere behoeften en wensen in een relatie op bepaalde punten en hij kan je daarin niet tegemoet komen. Hij mist namelijk de vaardigheden die daar voor nodig zijn. Zolang hij weigert om in therapie te gaan om zelf uit te zoeken (samen met een deskundige) naar de mogelijke oorzaak, zie ik weinig kans op verbetering in jullie relatie.
Ik zou niet te hard voor mezelf zijn nu, maak je niet te druk hierover. Jij bent ook maar een mens tenslotte en het is heel normaal dat je wat bevestiging etc. wilt af en toe. Daarover praten hielp dus niks omdat jullie communicatie elkaar kruist. Nog een reden waardoor de kans om op 1 lijn te komen er nu kennelijk niet inzit want jullie missen de juiste raakvlakken.
Ik vind jouw idee dat hij in therapie zou gaan dan ook een goed plan, misschien dat je daar nogmaals met hem over moet praten. Laat het maar lekker aan een deskundige over om een diagnose te stellen. Blijft hij weigeren om in in therapie te gaan, dan zou ik me goed afvragen of je verder met hem kunt en wilt.
Dat hij zich rot voelt na jouw e-mail, is vervelend voor hem maar jouw zoektocht naar de mogelijke oorzaak is ontstaan vanuit je eigen machteloosheid om de situatie te veranderen en jouw rotgevoel hierover. Je had het natuurlijk beter met hem kunnen bespreken als je hem weer persoonlijk had gezien dan dit per e-mail toesturen. Natuurlijk wilde je gewoon verklaringen voor zijn gedrag maar je hebt de verkeerde communicatievorm ervoor gekozen.
Het valt niet meer terug te draaien dus wat je nu kunt doen, is zodra je gelegenheid hebt en terugbent uit het buitenland tijdens een goed gesprek duidelijk maken dat je hier ontzettend mee hebt gezeten. Vertel hem dat de relatie veel voor je betekent maar dat de problemen uiteindelijk aanleiding kunnen zijn voor een breuk. Daarom ben je gaan zoeken naar verklaringen en heb je vervolgens (lichtelijk in paniek) te impulsief gehandeld.
Wel begrijp ik heel goed dat je op zoek bent gegaan naar de reden van zijn gedragskenmerken want dit alles zit je al heel lang niet lekker. Je mist dan ook veel in je relatie met hem.
Jullie zitten op wezenlijk belangrijke punten dan ook niet op 1 lijn. Jij hebt andere behoeften en wensen in een relatie op bepaalde punten en hij kan je daarin niet tegemoet komen. Hij mist namelijk de vaardigheden die daar voor nodig zijn. Zolang hij weigert om in therapie te gaan om zelf uit te zoeken (samen met een deskundige) naar de mogelijke oorzaak, zie ik weinig kans op verbetering in jullie relatie.
Ik zou niet te hard voor mezelf zijn nu, maak je niet te druk hierover. Jij bent ook maar een mens tenslotte en het is heel normaal dat je wat bevestiging etc. wilt af en toe. Daarover praten hielp dus niks omdat jullie communicatie elkaar kruist. Nog een reden waardoor de kans om op 1 lijn te komen er nu kennelijk niet inzit want jullie missen de juiste raakvlakken.
Ik vind jouw idee dat hij in therapie zou gaan dan ook een goed plan, misschien dat je daar nogmaals met hem over moet praten. Laat het maar lekker aan een deskundige over om een diagnose te stellen. Blijft hij weigeren om in in therapie te gaan, dan zou ik me goed afvragen of je verder met hem kunt en wilt.
Dat hij zich rot voelt na jouw e-mail, is vervelend voor hem maar jouw zoektocht naar de mogelijke oorzaak is ontstaan vanuit je eigen machteloosheid om de situatie te veranderen en jouw rotgevoel hierover. Je had het natuurlijk beter met hem kunnen bespreken als je hem weer persoonlijk had gezien dan dit per e-mail toesturen. Natuurlijk wilde je gewoon verklaringen voor zijn gedrag maar je hebt de verkeerde communicatievorm ervoor gekozen.
Het valt niet meer terug te draaien dus wat je nu kunt doen, is zodra je gelegenheid hebt en terugbent uit het buitenland tijdens een goed gesprek duidelijk maken dat je hier ontzettend mee hebt gezeten. Vertel hem dat de relatie veel voor je betekent maar dat de problemen uiteindelijk aanleiding kunnen zijn voor een breuk. Daarom ben je gaan zoeken naar verklaringen en heb je vervolgens (lichtelijk in paniek) te impulsief gehandeld.
donderdag 5 maart 2009 om 08:08
Whiteblew, ik herken wel veel moet ik zeggen.
Mijn man en ik zijn ooit qua communicatie ook helemaal vast gelopen. Ik heb toen ook iets heel erg kwetsends gezegd tegen hem. Dit deed ik bewust, om uit die enorme impasse te komen. Ondanks dat meende ik wel wat ik zei, ik heb er alleen lang over nagedacht voordat ik het zei.
Niet niet in die mate kwetsende dingen hadden allang geen effect meer.
En ik moet zeggen, het is gelukt. Mijn man zegt zelf nog wel eens dat hij de botte bijl/knuppel in het hoenderhok/mes in zijn rug/etc. vreselijk vond maar dat het ons uiteindelijk veel sterker samen heeft gemaakt.
Daarmee wil ik niet zeggen dat wat jij hebt gedaan handig is, dat weet je pas over 2 jaar .
Wij zijn niet zo heel erg lang na die botte bijl actie van mij in relatietherapie gegaan waar wij met elkaar hebben leren communiceren. Ik beschouwde hem ook als een soort van autist, maar ik bleek zelf ook heel verre van perfect te communiceren. Eigenlijk bleek mijn manier van communicatie zijn door-mij-bedachte-autisme enorm te triggeren. Nu zijn we beiden veel bewuster van onze communicatie en we zijn beide veranderd, en ik heb echt een geweldige man, hij is echt geen autist, ook niet een beetje (al blijft het natuurlijk wel een vent he).
Kan me voorstellen dat je je heel schuldig voelt. Maar je kunt dus wel proberen het om te buigen naar iets positiefs. Misschien kan het voor jullie ook wel een doorbraak betekenen. Je hebt trouwens wel heel veel geduld nodig voor zo'n proces hoor.
Succes en sterkte!
Mijn man en ik zijn ooit qua communicatie ook helemaal vast gelopen. Ik heb toen ook iets heel erg kwetsends gezegd tegen hem. Dit deed ik bewust, om uit die enorme impasse te komen. Ondanks dat meende ik wel wat ik zei, ik heb er alleen lang over nagedacht voordat ik het zei.
Niet niet in die mate kwetsende dingen hadden allang geen effect meer.
En ik moet zeggen, het is gelukt. Mijn man zegt zelf nog wel eens dat hij de botte bijl/knuppel in het hoenderhok/mes in zijn rug/etc. vreselijk vond maar dat het ons uiteindelijk veel sterker samen heeft gemaakt.
Daarmee wil ik niet zeggen dat wat jij hebt gedaan handig is, dat weet je pas over 2 jaar .
Wij zijn niet zo heel erg lang na die botte bijl actie van mij in relatietherapie gegaan waar wij met elkaar hebben leren communiceren. Ik beschouwde hem ook als een soort van autist, maar ik bleek zelf ook heel verre van perfect te communiceren. Eigenlijk bleek mijn manier van communicatie zijn door-mij-bedachte-autisme enorm te triggeren. Nu zijn we beiden veel bewuster van onze communicatie en we zijn beide veranderd, en ik heb echt een geweldige man, hij is echt geen autist, ook niet een beetje (al blijft het natuurlijk wel een vent he).
Kan me voorstellen dat je je heel schuldig voelt. Maar je kunt dus wel proberen het om te buigen naar iets positiefs. Misschien kan het voor jullie ook wel een doorbraak betekenen. Je hebt trouwens wel heel veel geduld nodig voor zo'n proces hoor.
Succes en sterkte!
donderdag 5 maart 2009 om 08:08
Ja ik snap wat je zegt. Zo zou het bij mij namelijk ook overkomen!!!
Communicatie in een relatie is super belangrijk. En inderdaad wat je ook schrijft denk ik (ondanks ik veel van hem houd) vaak aan het verbreken van de relatie puur door het gemis van zoveel dingen. Maar als je van iemand houdt dan wil je er vaak alles aandoen om het een goede kans te geven...
Pffffffffff het is lastig.
Toch bedankt allemaal voor het meedenken.
Communicatie in een relatie is super belangrijk. En inderdaad wat je ook schrijft denk ik (ondanks ik veel van hem houd) vaak aan het verbreken van de relatie puur door het gemis van zoveel dingen. Maar als je van iemand houdt dan wil je er vaak alles aandoen om het een goede kans te geven...
Pffffffffff het is lastig.
Toch bedankt allemaal voor het meedenken.
donderdag 5 maart 2009 om 08:10
Ik moet zeggen dat ik het ook vrij bot van je vind om je vriend zoiets per email te laten weten.
Al bedoel je het anders...."Ik herken je hierin" komt op hem zeker weten over als "Ik vind dat jij dus autisme hebt" en daar zou ik zeker niet vrolijk van worden, zo'n thuisdiagnose.
Als je vriend geen hulp wil, kun je hem niet dwingen, hij moet het echt zelf willen.
En daarbij...IEDEREEN herkent zichzelf denk ik wel in een autisme-omschrijving...Er zitten altijd dingen tussen waarvan je denkt "Hé, dat kon ik wel zijn" ....dus voor hetzelfde geld is er niks met je vriend en issie inderdaad gewoon een stille.
Hoe dan ook, voor nu moet je dat accepteren, het is aan hem of hij vindt dat hij met zichzelf aan de slag moet of niet.
Al bedoel je het anders...."Ik herken je hierin" komt op hem zeker weten over als "Ik vind dat jij dus autisme hebt" en daar zou ik zeker niet vrolijk van worden, zo'n thuisdiagnose.
Als je vriend geen hulp wil, kun je hem niet dwingen, hij moet het echt zelf willen.
En daarbij...IEDEREEN herkent zichzelf denk ik wel in een autisme-omschrijving...Er zitten altijd dingen tussen waarvan je denkt "Hé, dat kon ik wel zijn" ....dus voor hetzelfde geld is er niks met je vriend en issie inderdaad gewoon een stille.
Hoe dan ook, voor nu moet je dat accepteren, het is aan hem of hij vindt dat hij met zichzelf aan de slag moet of niet.
donderdag 5 maart 2009 om 08:13
Weet je Whiteblew, heel simpel gesteld: zonder communicatie is er geen sprake van een relatie. Je neemt dit allemaal terecht heel serieus want je ervaart dat nu in je relatie. Je houdt van hem en wilt graag een goede relatie, maar dat is verdomd lastig als het op zulke belangrijke (communicatie)punten niet klopt.
donderdag 5 maart 2009 om 08:17
Sommige mensen zijn nou gewoon eenmaal zoals je vriend. Ik herken het ook, dat ik nooit kan zeggen: Wat zie je er leuk uit, of tegen mijn vriend: ik hou van je.
Ik vind vaak ook dat ie me teveel knuffelt en dat ik dan weleens denk: alsjeblieft niet. Soms duw ik m zelfs zachtjes weg.
Onze communicatie is ook niet je van het.
Ik vind vaak ook dat ie me teveel knuffelt en dat ik dan weleens denk: alsjeblieft niet. Soms duw ik m zelfs zachtjes weg.
Onze communicatie is ook niet je van het.
anoniem_59324 wijzigde dit bericht op 05-03-2009 09:05
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
% gewijzigd
donderdag 5 maart 2009 om 08:19
