Relaties
alle pijlers
Help, ik heb sjans!
woensdag 3 december 2008 om 11:38
Paar weken geleden had ik een man op bezoek waar ik vroeger heel goed mee bevriend was. We verloren elkaar uit het oog, vonden elkaar zo nu en dan weer eens oppervlakkig terug en kwamen zo een aantal maanden geleden in elkaars Hyves terecht waardoor het contact wat intensiveerde.
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.
En nu heb ik dus vette sjans
Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.
Pffff...
Ik vind hem leuk. Echt leuk.
Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.
Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.
Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.
Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.
Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.
Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.
Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.
Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.
Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.
Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.
Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?
maandag 29 december 2008 om 14:05
maandag 29 december 2008 om 14:20
maandag 29 december 2008 om 14:29
Qua soap.
Over 10 minuten staat exGeliefde op de stoep.
De man die vorige maand nog vol overtuiging zei dat we over 10 jaar weer gewoon getrouwd zijn met elkaar.
En die rozen... wat zal ik zeggen... die vallen best wel op...
Een tweede universum zou heel erg welkom zijn.
Tot later (ik ga de rest van de middag duimen Kjong!!!)
Over 10 minuten staat exGeliefde op de stoep.
De man die vorige maand nog vol overtuiging zei dat we over 10 jaar weer gewoon getrouwd zijn met elkaar.
En die rozen... wat zal ik zeggen... die vallen best wel op...
Een tweede universum zou heel erg welkom zijn.
Tot later (ik ga de rest van de middag duimen Kjong!!!)
dinsdag 30 december 2008 om 13:58
Was fijn gisteravond en vanochtend. Ik begrijp nu, geloof ik, ook iets beter waarom LM niet meer op de exclusiviteit teruggekomen is; hij heeft de laatste weken ook een paar keer zijn meest recente ex-vriendin gezien. Geen idee of daar iets gebeurd is, maar het werd me uiteraard even koud om mijn hart. Tot ik mezelf vrij snel tot de orde riep, want waarom zou ik wel op een bepaalde manier met SV om mogen gaan en hij niet met iemand? Was er daarna meteen weer rustig onder. En nog steeds.
Hij zei zelfs uit zichzelf dat hij het heel leuk vindt om morgenavond te komen! En vannacht hield hij een heel betoog, wat ik maar half verstond en amper begreep, maar waarvan ik nu denk dat ik het echt gedroomd moet hebben...
Grijns gaat vandaag niet van mijn gezicht, kan er niets aan doen
Hij zei zelfs uit zichzelf dat hij het heel leuk vindt om morgenavond te komen! En vannacht hield hij een heel betoog, wat ik maar half verstond en amper begreep, maar waarvan ik nu denk dat ik het echt gedroomd moet hebben...
Grijns gaat vandaag niet van mijn gezicht, kan er niets aan doen
anoniem_71271 wijzigde dit bericht op 31-12-2008 14:43
Reden: Te herkenbaar
Reden: Te herkenbaar
% gewijzigd
dinsdag 30 december 2008 om 14:10
Bij mij gisteravond een enorme reality check.
ExGeliefde zag de rozen (duh ) en had een plausibel vehaal om niet te lang te blijven.
Ik viel van alle spanning en het getob met mijn spruitjes eindelijk weer dicht tegen me aan op de bank in slaap, waarschijnlijk ook omdat ik geen idee had hoe ik met de situatie om moest gaan .
Hij heeft meegeholpen ze in bed te leggen en is toen vertrokken.
Ik ook, naar Dromenland.
Vannacht de jongste huilend in mijn bed.
Dat hij niet in twee huizen wil, dat hij mij mist bij papa, dat hij papa mist bij mij, waarom we niet gaan trouwen, waarom papa niet gewoon bij ons kan komen wonen dan maar zonder te trouwen enzovoort enzovoort.
Hij heeft nog nooit gehuild, dus waarschijnlijk is het nog een vooruitgang ook.
Uit zijn schulp, net als mama.
Maar ik zou er net zo graag weer heel hard in terug als het zou betekenen dat ik hem een duurzaam harmonisch gezin zou kunnen bieden waarin ik zelf overeind blijf.
Ik heb steeds geen zin gehad in deze kant van de medaille in dit topic.
Maar ik kan er nu even niet meer van weglopen.
Laterz!
ExGeliefde zag de rozen (duh ) en had een plausibel vehaal om niet te lang te blijven.
Ik viel van alle spanning en het getob met mijn spruitjes eindelijk weer dicht tegen me aan op de bank in slaap, waarschijnlijk ook omdat ik geen idee had hoe ik met de situatie om moest gaan .
Hij heeft meegeholpen ze in bed te leggen en is toen vertrokken.
Ik ook, naar Dromenland.
Vannacht de jongste huilend in mijn bed.
Dat hij niet in twee huizen wil, dat hij mij mist bij papa, dat hij papa mist bij mij, waarom we niet gaan trouwen, waarom papa niet gewoon bij ons kan komen wonen dan maar zonder te trouwen enzovoort enzovoort.
Hij heeft nog nooit gehuild, dus waarschijnlijk is het nog een vooruitgang ook.
Uit zijn schulp, net als mama.
Maar ik zou er net zo graag weer heel hard in terug als het zou betekenen dat ik hem een duurzaam harmonisch gezin zou kunnen bieden waarin ik zelf overeind blijf.
Ik heb steeds geen zin gehad in deze kant van de medaille in dit topic.
Maar ik kan er nu even niet meer van weglopen.
Laterz!
dinsdag 30 december 2008 om 14:10
Sprank, jij bent eng! Ik had dat uiteraard er later bij het herlezen nog aan toegevoegd... Tuurlijk is dat veelzeggend, ik moet er niet aan denken dat hij iets met iemand anders zou doen! Terwijl ik zelf dus rustig met SV in bed ga liggen, tja, maar ja, maak ik mezelf dan wijs: ik weet 'precies' hoe het zit tussen SV en mij. Dream on, Yaya, maak dat je sister wijs.
Maar ik vertrouw hem, heb nog nooit in die bijna vijf maanden ook maar een aanwijzing opgemerkt dat dat niet zou kunnen. En ik ben door schade en schande de laatste jaren echt behoorlijk opmerkzaam geworden, en ook nogal intuitief, dus...
Maar ik vertrouw hem, heb nog nooit in die bijna vijf maanden ook maar een aanwijzing opgemerkt dat dat niet zou kunnen. En ik ben door schade en schande de laatste jaren echt behoorlijk opmerkzaam geworden, en ook nogal intuitief, dus...
dinsdag 30 december 2008 om 14:15
Ach schat, zulke momenten breken je hart, kindjes die huilen om de scheiding. Want het komt door jullie dat dat gezin er niet is, waarheid als een koe. Ik herinner me even niet hoe lang jullie al uit elkaar zijn en hoe oud de kinderen zijn, maar wees er nu maar vooral erg trots op dat jullie het in harmonie doen en dat jullie door een deur kunnen. En probeer op zulke momenten steeds voor ogen te houden waarom jullie uit elkaar zijn gegaan, want dat was vast niet voor niets.
dinsdag 30 december 2008 om 14:47
We zijn 2,5 jaar uit elkaar, waarvan 2 jaar officieel gescheiden.
De spruitjes zijn inmiddels 6 & 7.
Zo groot al, en toch ook nog zó klein
Sinds een half jaar leek ons contact zich opnieuw te ontwikkelen in de richting van samenzijn. Maar op mijn opmerking dat hij me opnieuw zal moeten versieren als hij over tien jaar weer getrouwd wil zijn zei hij doodleuk dat 'we toch al getrouwd zijn geweest'.
Hoe graag ik ook wil, en hoe hard ik ook heb geprobeerd, ik krijg de kou die ik daarvan door mijn ziel voelde gaan niet opgewarmd. Ik heb me het schompes gewerkt om de kinderen door de scheiding heen te trekken, om een bestaan voor ons op te bouwen, om àl mijn verdriet het hoofd te bieden en de schade die hij heeft aangericht enigszins te verwerken.
Ik ben kortom via 'af' en zonder ¤100,- een totaal nieuwe vrouw geworden. Eén waarvoor het de moeite waard is moeite te doen.
En hij is lief, helpt me inmiddels bij een hoop dingen en is zelf ook echt veranderd. Maar, net als in ons huwelijk, heeft hij wel oog voor mij als moeder en als vrouw, maar niet voor het meisje dat versierd wil worden, bijzonder gevonden wil worden, uit haar pumps geblazen wil worden. En inmiddels kan ik uit mezelf prima voldoende waardering halen voor mijn inner moeder en ook wel voor mijn inner vrouw. Maar het prinsesje zal toch ècht moeten worden geschaakt om zich op en top te voelen.
De spruitjes zijn inmiddels 6 & 7.
Zo groot al, en toch ook nog zó klein
Sinds een half jaar leek ons contact zich opnieuw te ontwikkelen in de richting van samenzijn. Maar op mijn opmerking dat hij me opnieuw zal moeten versieren als hij over tien jaar weer getrouwd wil zijn zei hij doodleuk dat 'we toch al getrouwd zijn geweest'.
Hoe graag ik ook wil, en hoe hard ik ook heb geprobeerd, ik krijg de kou die ik daarvan door mijn ziel voelde gaan niet opgewarmd. Ik heb me het schompes gewerkt om de kinderen door de scheiding heen te trekken, om een bestaan voor ons op te bouwen, om àl mijn verdriet het hoofd te bieden en de schade die hij heeft aangericht enigszins te verwerken.
Ik ben kortom via 'af' en zonder ¤100,- een totaal nieuwe vrouw geworden. Eén waarvoor het de moeite waard is moeite te doen.
En hij is lief, helpt me inmiddels bij een hoop dingen en is zelf ook echt veranderd. Maar, net als in ons huwelijk, heeft hij wel oog voor mij als moeder en als vrouw, maar niet voor het meisje dat versierd wil worden, bijzonder gevonden wil worden, uit haar pumps geblazen wil worden. En inmiddels kan ik uit mezelf prima voldoende waardering halen voor mijn inner moeder en ook wel voor mijn inner vrouw. Maar het prinsesje zal toch ècht moeten worden geschaakt om zich op en top te voelen.
dinsdag 30 december 2008 om 18:55
Sprank, ik geniet van je verhalen
En ik denk dat elke moeder het liefst heeft dat haar kinderen niet in 2 huizen hoeft te leven. Maar het is zoals het is, En ik denk dat op de lange termijn kinderen gelukkiger zullen zijn met een gelukkige moeder dan met maar 1 huis.
En ik wil het niet te oud noemen, gewoon bepaalde dingen afgesloten en weer gaan leven.
En ik denk dat elke moeder het liefst heeft dat haar kinderen niet in 2 huizen hoeft te leven. Maar het is zoals het is, En ik denk dat op de lange termijn kinderen gelukkiger zullen zijn met een gelukkige moeder dan met maar 1 huis.
En ik wil het niet te oud noemen, gewoon bepaalde dingen afgesloten en weer gaan leven.
dinsdag 30 december 2008 om 22:59
quote:sprankelend schreef op 30 december 2008 @ 14:47:
We zijn 2,5 jaar uit elkaar, waarvan 2 jaar officieel gescheiden.
De spruitjes zijn inmiddels 6 & 7.
Zo groot al, en toch ook nog zó klein
Sinds een half jaar leek ons contact zich opnieuw te ontwikkelen in de richting van samenzijn. Maar op mijn opmerking dat hij me opnieuw zal moeten versieren als hij over tien jaar weer getrouwd wil zijn zei hij doodleuk dat 'we toch al getrouwd zijn geweest'. Dat bedoel ik: hoe krijg je dat vlammetje weer brandend? Wij hebben ook wel eens op het punt gestaan om weer aan samen te gaan denken, elkaar heftige mails geschreven, maar als we elkaar dan irl aankeken, wisten we dat dat nooit meer zou lukken. Ik zeg niet dat dat bij geen enkel gescheiden stel kan lukken, maar eenvoudig is het nooit, na zoveel jaren totale gewenning aan elkaar.
Hoe graag ik ook wil, en hoe hard ik ook heb geprobeerd, ik krijg de kou die ik daarvan door mijn ziel voelde gaan niet opgewarmd. Ik heb me het schompes gewerkt om de kinderen door de scheiding heen te trekken, om een bestaan voor ons op te bouwen, om àl mijn verdriet het hoofd te bieden en de schade die hij heeft aangericht enigszins te verwerken.Volgens mij blijft dat altijd meespelen en zou dat gevoel van jou ook al heel snel weer de kop opsteken.
Ik ben kortom via 'af' en zonder ¤100,- een totaal nieuwe vrouw geworden. Eén waarvoor het de moeite waard is moeite te doen.
En hij is lief, helpt me inmiddels bij een hoop dingen en is zelf ook echt veranderd. Maar, net als in ons huwelijk, heeft hij wel oog voor mij als moeder en als vrouw, maar niet voor het meisje dat versierd wil worden, bijzonder gevonden wil worden, uit haar pumps geblazen wil worden. En inmiddels kan ik uit mezelf prima voldoende waardering halen voor mijn inner moeder en ook wel voor mijn inner vrouw. Maar het prinsesje zal toch ècht moeten worden geschaakt om zich op en top te voelen.En voor minder moet je dus ook niet gaan. Je hebt niet zo hard geknokt om bij al die gevoelens en waardering voor jezelf te komen, om vervolgens weer op oude voet, weliswaar allebei sadder en wiser, door te gaan tot je bejaard bent. Is zonde.
We zijn 2,5 jaar uit elkaar, waarvan 2 jaar officieel gescheiden.
De spruitjes zijn inmiddels 6 & 7.
Zo groot al, en toch ook nog zó klein
Sinds een half jaar leek ons contact zich opnieuw te ontwikkelen in de richting van samenzijn. Maar op mijn opmerking dat hij me opnieuw zal moeten versieren als hij over tien jaar weer getrouwd wil zijn zei hij doodleuk dat 'we toch al getrouwd zijn geweest'. Dat bedoel ik: hoe krijg je dat vlammetje weer brandend? Wij hebben ook wel eens op het punt gestaan om weer aan samen te gaan denken, elkaar heftige mails geschreven, maar als we elkaar dan irl aankeken, wisten we dat dat nooit meer zou lukken. Ik zeg niet dat dat bij geen enkel gescheiden stel kan lukken, maar eenvoudig is het nooit, na zoveel jaren totale gewenning aan elkaar.
Hoe graag ik ook wil, en hoe hard ik ook heb geprobeerd, ik krijg de kou die ik daarvan door mijn ziel voelde gaan niet opgewarmd. Ik heb me het schompes gewerkt om de kinderen door de scheiding heen te trekken, om een bestaan voor ons op te bouwen, om àl mijn verdriet het hoofd te bieden en de schade die hij heeft aangericht enigszins te verwerken.Volgens mij blijft dat altijd meespelen en zou dat gevoel van jou ook al heel snel weer de kop opsteken.
Ik ben kortom via 'af' en zonder ¤100,- een totaal nieuwe vrouw geworden. Eén waarvoor het de moeite waard is moeite te doen.
En hij is lief, helpt me inmiddels bij een hoop dingen en is zelf ook echt veranderd. Maar, net als in ons huwelijk, heeft hij wel oog voor mij als moeder en als vrouw, maar niet voor het meisje dat versierd wil worden, bijzonder gevonden wil worden, uit haar pumps geblazen wil worden. En inmiddels kan ik uit mezelf prima voldoende waardering halen voor mijn inner moeder en ook wel voor mijn inner vrouw. Maar het prinsesje zal toch ècht moeten worden geschaakt om zich op en top te voelen.En voor minder moet je dus ook niet gaan. Je hebt niet zo hard geknokt om bij al die gevoelens en waardering voor jezelf te komen, om vervolgens weer op oude voet, weliswaar allebei sadder en wiser, door te gaan tot je bejaard bent. Is zonde.
dinsdag 30 december 2008 om 23:23
Overigens vindt Yayababy het wel fijn om twee huizen te hebben, en een hele nieuwe familie (die daar niet overigens niet woont). Ze was ongeveer de leeftijd van jouw kinderen toen we uit elkaar gingen en heeft er eigenlijk nooit iets over gezegd. Nu doet ze dat wel en ik kan alleen maar concluderen dat er erg weinig kleerscheuren lijken te zijn. Nu is het bij ons zo dat er na ons besluit vrijwel geen onvertogen woord meer gevallen is, wel zo nu en dan irritaties, maar de ruzies die ze uit haar jongste jaren kende, waren en zijn voorbij.
Ex had vrij snel een nieuwe vriendin, prima mens, totaal ander type dan ik, maar met een helder hoofd, een goed hart en gezond verstand. Nooit een seconde gezeur gehad met of over haar. Ik ben jaren zelf bezig geweest met mezelf vinden, depressief, burnout, en in het bezit van de oppergave om rare mannen aan te trekken, met SV als sluitstuk.
Ik heb echt wel eens wanhopig terugverlangd naar de man en het leven dat ik had, ook al was dat soms vreselijk, het was ook vertrouwd en uiterst comfortabel. Maar van de zomer zat ik een keer op een terras aan zee, in mijn eentje, en toen bedacht ik out of the blue dat ik op dat moment gelukkiger was dan op mijn trouwdag. Toen wist ik dat het achter me gelaten had en echt door kon.
Een maand later ontmoette ik LM. Dat is, zoals bekend, niet een heel eenvoudig verhaal voor me (geweest), daar heb ik al genoeg over geschreven op dit forum. Ik bleek toch nog restjes ingesleten malle gewoontes in mezelf op te moeten ruimen. Duidelijker naar valkuilen te moeten kijken in plaats van er overhaast in te springen. Ik heb daar behoorlijk veel over gepost, alle reacties gelezen, en ben vervolgens toch mijn eigen koers gevaren. Heb misschien dingen van hem 'gepikt' die in de ogen van anderen niet zo zouden moeten zijn, de romantiek ontbreekt op een bepaalde manier totaal, maar ik vind voor mijn gevoel een heel rustig plekje bij hem. En ik ben op dit moment vooral heel blij dat ik 'doorgezet' heb.
Hij is, zoals jij hem noemde Sprank, onverstoorbaar, vooral in de manier waarop hij met mij omgaat, hij laat zich absoluut niet van de wijs brengen door wat ik allemaal tegen hem meen te moeten zeggen over gevoelens. Compleet verstrooid ook, soms geen idee hoe laat of welke dag het is, waar zijn mobiel is of wanneer we afgesproken hebben. Zou gekmakend kunnen zijn, maar ik vind het nu fijn, want hij maakt me misschien niet het hof zoals zoveel andere kerels deden, maar hij maakt geen terugtrekkende bewegingen en doet ook nergens moeilijk over. You can't have it all, maar dit doet me steeds vaker goed.
Zo dus voor vandaag, morgen de laatste dag van wat weer een bijzonder jaar is geweest.
Slaap lekker.
Ex had vrij snel een nieuwe vriendin, prima mens, totaal ander type dan ik, maar met een helder hoofd, een goed hart en gezond verstand. Nooit een seconde gezeur gehad met of over haar. Ik ben jaren zelf bezig geweest met mezelf vinden, depressief, burnout, en in het bezit van de oppergave om rare mannen aan te trekken, met SV als sluitstuk.
Ik heb echt wel eens wanhopig terugverlangd naar de man en het leven dat ik had, ook al was dat soms vreselijk, het was ook vertrouwd en uiterst comfortabel. Maar van de zomer zat ik een keer op een terras aan zee, in mijn eentje, en toen bedacht ik out of the blue dat ik op dat moment gelukkiger was dan op mijn trouwdag. Toen wist ik dat het achter me gelaten had en echt door kon.
Een maand later ontmoette ik LM. Dat is, zoals bekend, niet een heel eenvoudig verhaal voor me (geweest), daar heb ik al genoeg over geschreven op dit forum. Ik bleek toch nog restjes ingesleten malle gewoontes in mezelf op te moeten ruimen. Duidelijker naar valkuilen te moeten kijken in plaats van er overhaast in te springen. Ik heb daar behoorlijk veel over gepost, alle reacties gelezen, en ben vervolgens toch mijn eigen koers gevaren. Heb misschien dingen van hem 'gepikt' die in de ogen van anderen niet zo zouden moeten zijn, de romantiek ontbreekt op een bepaalde manier totaal, maar ik vind voor mijn gevoel een heel rustig plekje bij hem. En ik ben op dit moment vooral heel blij dat ik 'doorgezet' heb.
Hij is, zoals jij hem noemde Sprank, onverstoorbaar, vooral in de manier waarop hij met mij omgaat, hij laat zich absoluut niet van de wijs brengen door wat ik allemaal tegen hem meen te moeten zeggen over gevoelens. Compleet verstrooid ook, soms geen idee hoe laat of welke dag het is, waar zijn mobiel is of wanneer we afgesproken hebben. Zou gekmakend kunnen zijn, maar ik vind het nu fijn, want hij maakt me misschien niet het hof zoals zoveel andere kerels deden, maar hij maakt geen terugtrekkende bewegingen en doet ook nergens moeilijk over. You can't have it all, maar dit doet me steeds vaker goed.
Zo dus voor vandaag, morgen de laatste dag van wat weer een bijzonder jaar is geweest.
Slaap lekker.
donderdag 1 januari 2009 om 16:02
Een heel gelukkig 2009 voor jullie! Dat dit het jaar mag worden van de spetterende, goedlopende relaties.
Ik heb een heerlijke avond gehad met een tafel vol lieve vrienden. En LM tijdens de borrel. Gelukkig geen SV. Het was bijzonder om LM te zien tussen mijn vrienden, van wie ik sommige al bijna dertig jaar ken. Dat hij kwam, voelde ook als een soort bevestiging van wat er tussen ons is/groeit. Hij belde me ook nog na twaalven.
Ik ga nu heel stilletjes (en enorm brak) op de bank zitten nagenieten, een ding zeker wetend: in 2009 is er beslist geen ruimte meer voor SV. De laatste weken van het jaar waren druk, feestelijk en soms best verwarrend, maar het is helemaal goed zo, ik heb er zin in!
Ik heb een heerlijke avond gehad met een tafel vol lieve vrienden. En LM tijdens de borrel. Gelukkig geen SV. Het was bijzonder om LM te zien tussen mijn vrienden, van wie ik sommige al bijna dertig jaar ken. Dat hij kwam, voelde ook als een soort bevestiging van wat er tussen ons is/groeit. Hij belde me ook nog na twaalven.
Ik ga nu heel stilletjes (en enorm brak) op de bank zitten nagenieten, een ding zeker wetend: in 2009 is er beslist geen ruimte meer voor SV. De laatste weken van het jaar waren druk, feestelijk en soms best verwarrend, maar het is helemaal goed zo, ik heb er zin in!
zaterdag 3 januari 2009 om 12:01
2009
Het jaar van geen gelul, maar in een rechte lijn doen wat gedaan moet worden om te krijgen wat ik hebben wil.
Dus... besloten dat mijn Ontluikende Liefde mag komen gluren naar de dagelijkse dynamiek in huize Sprank. Hij schijt zeven kleuren (ik 82346, maar dat zeggen we er niet bij ).
Het is raar, anders dan bij om het even welke man ooit heb ik bij hem heel erg de behoefte om vanuit een gevoel van overweldigende Liefde en trots mijn kinderen te laten zien. Gewoon omdat ze het mooiste onderdeel zijn van 'wat er in de tussentijd gebeurd is'. Maar ja, ik kom ook niet uit een ei, dit is natuurlijk geen alledaagse situatie. Hij heeft zelf geen kinderen, en ik ben echt zo'n verschrikkelijke beschermende moederkloek. Dus dit is de grootste beer op de weg. In ieder geval op dit moment, maar waarschijnlijk gewoon sowieso.
Mijn kinderen zijn aan mijn kant niet eerder geconfronteerd met een nieuwe relatie. Dus we gaan alledrie heerlijk onbeslagen ten ijs. Hij heeft niet eerder een relatie gehad met een vrouw met kinderen, dus dat maakt het feest waarschijnlijk wel compleet. We eten shoarma, zodat er aan tafel gekliederd mag worden en er dus geen risico is op de verschrikkelijke 'Zit eens rechtop en eet eens gewoon netjes met je mes en je vork' discussie. En we hebben een shortlist gemaakt van activiteiten die we binnen 1 tel tevoorschijn kunnen toveren als het niet lijkt te lopen (hij klonk dusdanig enthousiast toen ik begon over Rummikub dat dit weleens Beer 2 zou kunnen zijn. Als ik vannacht moet Rummikubben in plaats van dat ik bruut genomen word open ik morgen een nieuw topic!).
Hij is puur, echt en heeft het kind in zich goed bewaard. Dus over de interactie maak ik me eigenlijk geen zorgen. Misschien is de afwezigheid van serieuze zorgen nog wel het meest zorgwekkend voor me. Anyway, we gaan het zien.
Daaruit voort vloeit de consequentie dat in dit soort gevallen exGeliefde op de hoogte gebracht moet worden zodat hij weet wat er speelt. Achterliggende gedachte is dat we zo de kinderen altijd goed op kunnen vangen mocht dat nodig zijn en ongemakkelijke situaties voorkomen. Aangezien hij zich bij iedere vriendin die hij had keurig aan deze afspraak heeft gehouden ( ) heb ik dat nu wel gedaan. Tranen met tuiten bij mij. Een net even iets te enthousaist 'Oh wat gaaf, heel leuk voor je' bij hem. En dat was dat.
Dus... 2009
Ik wens iedereen die ooit op dit topic heeft geklikt meer gezondheid, geluk en voorspoed dan jullie ooit voor mogelijk hebben gehouden. En ik wil iedereen die hier ook maar 1 letter heeft geschreven héél hartelijk bedanken (ook namens de Ontluikende Liefde, al weet hij nog niet hoeveel vrouwen hij dankbaar mag zijn dat ik niet gewoon ben weggerend ). Zonder jullie reflectie had ik het binnen één week verprutst, en nu ligt de wereld aan mijn voeten...
Als we vannacht Rummikubben ben ik morgen terug. In ieder ander geval vind ik dit wel een mooi moment om te stoppen met schrijven en mijn reflectie over 'ons' (hij zei het gisteren als eerste ) bij hem te zoeken.
See you around!
Het jaar van geen gelul, maar in een rechte lijn doen wat gedaan moet worden om te krijgen wat ik hebben wil.
Dus... besloten dat mijn Ontluikende Liefde mag komen gluren naar de dagelijkse dynamiek in huize Sprank. Hij schijt zeven kleuren (ik 82346, maar dat zeggen we er niet bij ).
Het is raar, anders dan bij om het even welke man ooit heb ik bij hem heel erg de behoefte om vanuit een gevoel van overweldigende Liefde en trots mijn kinderen te laten zien. Gewoon omdat ze het mooiste onderdeel zijn van 'wat er in de tussentijd gebeurd is'. Maar ja, ik kom ook niet uit een ei, dit is natuurlijk geen alledaagse situatie. Hij heeft zelf geen kinderen, en ik ben echt zo'n verschrikkelijke beschermende moederkloek. Dus dit is de grootste beer op de weg. In ieder geval op dit moment, maar waarschijnlijk gewoon sowieso.
Mijn kinderen zijn aan mijn kant niet eerder geconfronteerd met een nieuwe relatie. Dus we gaan alledrie heerlijk onbeslagen ten ijs. Hij heeft niet eerder een relatie gehad met een vrouw met kinderen, dus dat maakt het feest waarschijnlijk wel compleet. We eten shoarma, zodat er aan tafel gekliederd mag worden en er dus geen risico is op de verschrikkelijke 'Zit eens rechtop en eet eens gewoon netjes met je mes en je vork' discussie. En we hebben een shortlist gemaakt van activiteiten die we binnen 1 tel tevoorschijn kunnen toveren als het niet lijkt te lopen (hij klonk dusdanig enthousiast toen ik begon over Rummikub dat dit weleens Beer 2 zou kunnen zijn. Als ik vannacht moet Rummikubben in plaats van dat ik bruut genomen word open ik morgen een nieuw topic!).
Hij is puur, echt en heeft het kind in zich goed bewaard. Dus over de interactie maak ik me eigenlijk geen zorgen. Misschien is de afwezigheid van serieuze zorgen nog wel het meest zorgwekkend voor me. Anyway, we gaan het zien.
Daaruit voort vloeit de consequentie dat in dit soort gevallen exGeliefde op de hoogte gebracht moet worden zodat hij weet wat er speelt. Achterliggende gedachte is dat we zo de kinderen altijd goed op kunnen vangen mocht dat nodig zijn en ongemakkelijke situaties voorkomen. Aangezien hij zich bij iedere vriendin die hij had keurig aan deze afspraak heeft gehouden ( ) heb ik dat nu wel gedaan. Tranen met tuiten bij mij. Een net even iets te enthousaist 'Oh wat gaaf, heel leuk voor je' bij hem. En dat was dat.
Dus... 2009
Ik wens iedereen die ooit op dit topic heeft geklikt meer gezondheid, geluk en voorspoed dan jullie ooit voor mogelijk hebben gehouden. En ik wil iedereen die hier ook maar 1 letter heeft geschreven héél hartelijk bedanken (ook namens de Ontluikende Liefde, al weet hij nog niet hoeveel vrouwen hij dankbaar mag zijn dat ik niet gewoon ben weggerend ). Zonder jullie reflectie had ik het binnen één week verprutst, en nu ligt de wereld aan mijn voeten...
Als we vannacht Rummikubben ben ik morgen terug. In ieder ander geval vind ik dit wel een mooi moment om te stoppen met schrijven en mijn reflectie over 'ons' (hij zei het gisteren als eerste ) bij hem te zoeken.
See you around!
zaterdag 3 januari 2009 om 12:16
Ik ga dit missen, Sprankelend, maar je hebt gelijk. Voor mij geldt eigenlijk hetzelfde, LM komt eind van de dag, we eten met een vriendin van mij, volgens mij is het gewoon 'aan', geen reden meer voor geneuzel, ik hoop ook echt voorlopig niet, of misschien wel helemaal niet meer....
Lieve Sprank, alle geluk van de wereld, het klinkt allemaal zo goed, wees niet bang, ok? En je weet me te vinden als je een aanvalletje angstzweet o.i.d. hebt.
Heb het goed en geniet! XXXX
Lieve Sprank, alle geluk van de wereld, het klinkt allemaal zo goed, wees niet bang, ok? En je weet me te vinden als je een aanvalletje angstzweet o.i.d. hebt.
Heb het goed en geniet! XXXX
