Help, ik heb sjans!

Paar weken geleden had ik een man op bezoek waar ik vroeger heel goed mee bevriend was. We verloren elkaar uit het oog, vonden elkaar zo nu en dan weer eens oppervlakkig terug en kwamen zo een aantal maanden geleden in elkaars Hyves terecht waardoor het contact wat intensiveerde.



Pasgeleden hadden we in een vlaag van daadkracht opeens binnen 4 mailtjes van 2 regels een afspraak . Nog voor hij door de voordeur was, leek het wel alsof er geen 15 jaar maar een week tussen onze laatste ontmoeting had gezeten. Het werd een ronduit geweldige avond, en pas tegen een uur of vier ging hij naar huis.



En nu heb ik dus vette sjans

Sms-jes, kleffe mailtjes, leuke mailtjes, mailtjes met een foto d'r bij, mailtjes om de weg vrij te maken voor een volgende afspraak.

Pffff...



Ik vind hem leuk. Echt leuk.

Aantrekkelijk ook, en slim en grappig.

Met een kijk op het leven die erg aansluit bij die van mij.

Een man waar je op kunt bouwen, echt zo'n rots.

Een klein jongentje ook, met een crossmotor, een hobby waar ik niks mee kan maar waar hij lekker veel tijd mee zoet is zodat hij niet dag in dag uit geëntertaind hoeft te worden.



Kortom, hij mag van mij best wat dichterbij komen zodat we kunnen kijken hoe leuk we elkaar vinden nu we in plaats van studenten volwassen mensen zijn.

Mensen met een echte baan en alletwee een niet geslaagd huwelijk achter de rug.



Maar door zijn lawine van aandacht zit ik muurvast in mijn schulp.

Op zijn laatste mail heb ik zelfs niet meer gereageerd.

Wel heb ik inmiddels een lijst met 187 punten geformuleerd waarom het tussen ons toch nooit een succes zal kunnen worden.

Sommige daarvan relevant, de andere 185 voorbarige nonsens.



Iemand een tip hoe ik mezelf de rust kan geven om gewoon te kijken waar het schip strandt?

Als ik er over nadenk niet. Want dan neemt de angst voor verdrietigheid al snel de rationele overhand.



Hij was een 'onverwachte wending'. Eén die voelt als een cadeautje. En ik denk dat de barrières bij mij horen, meer 'toe' aan een nieuwe relatie word ik gewoon niet denk ik.

Wijze woorden (lees je ze zelf ook nog even ).



Beetje nachtrust zal ook wel wonderen doen denk ik.

Te bedde dus maar!



Nice to meet you

Hij komt vanavond



Yaya, nu ik weer even helemaal gerustgesteld ben ga ik meteen even dit stille oog van de storm induiken om op jouw post te reageren (als je geen antwoord wil geven, ook best natuurlijk!).



Je zegt dat je LM hebt gevraagd hoe exclusief hij het ziet tussen jullie. Wat beoog je met die vraag? Wil je weten hoeveel ruimte je hebt voor SV, of wil je weten hoe graag hij jou voor hem alleen wil zodat je gerustgesteld bent in of hji wel op dezelfde golflengte zit als jij? Die twee dingen lopen bij mij nogal eens door elkaar, en als ik daar niet heel scherp op let gaan er soms dingen stuk waarvan ik làter pas de haren uit mijn hoofd trekt van frustratie.



Je speelt met vuur dame. Lekker warm. Dat dan weer wel.

(En je leeft natuurlijk maar één keer!)

Ik weet niet of 'ik ben er eigenlijk niet aan toe' wel de juiste omschrijving is. Dit ben ik, als ik ergens aan toe ben. Ik ben echt zo'n koe die door een boer en twee knechten met geweld over de brug geduwd moet worden. Schouders eronder en niet opgeven.



Ik las net je topic en daarin schrijf je dat jullie iedere dag met elkaar bellen, en dan meestal zij. Als ik naar mezelf kijk, dan is dat hoe ik probeer om te zorgen dat iets van de grond komt. Ik hou de deur open voor de boer zeg maar. Maar hij zal me wel enorm de goede kant op moeten schoppen.



Hoe dat zit in mijn hoofd. Tja, complexe materie. Belangrijkste stuk is denk ik terug te voeren op het feit dat ik een erg groot en hardnekkig minderwaardigheidscomplex heb. Daar merk je weinig van. Ik ben spraakzaam, vul een kamer en claim mijn ruimte wel als je oppervlakkig kijkt. Maar, als het er echt op aankomt doe ik heel veel stapjes opzij die nergens voor nodig zijn, cijfer ik mezelf weg ten faveure van zo ongeveer iedereen en zal ik uit mezelf nooit, maar dan ook nooit geloven dat een man me echt oprecht leuk kan vinden om wie ik ben.



Waar dat allemaal door komt lijkt me hier niet zo relevant. Het is zoals het is en ik worstel me met wisselend succes door mijn eigen modderige slootje

Whahahahahahahaha, nou die moèt wel een lekker kontje hebben



Die 'van mij'... geen idéé. Hij kan zo ongelooooooofelijk lekker zoenen dat ik al mijn interesse in de achterkant kwijt ben

Zal straks eens kijken (yay!!!! Hij sms-te: ik bel je vanavond, ik smste 'kan je ipv 3, 4, 5 uur bellen ook gewoon 1,5 uur rijden en dan heeeeeeeeeeeel welkom zijn -stoerbennikhè stoerbennikhè-, 3 x doodgegaan en toen smste hij Metéén uit mijn werk, dan heb ik niks bij me, maar... boeie!)



Als ik het hier schrijf weet ik het zooooo zeker. Over 2 seconden... not so much. Maar goed, nu is het niet over 2 seconden

Hihi, zo maak ik altijd grapjes met mijn vriendin dat we "Lesbisch voor Dummies" in de bestelling hebben staan bij bol.com. Het is ook nooit goed

Ja lekker ding, jij lachen met heterodrama, ik lachen met lesboëllende (wij moeten nodig samen aan de Scrabble ).



Zonder dollen, ik las net je stukje, en ik snap dat je er verdrietig van wordt. Als ik wist hoe je het af kon dwingen dan zou ik het je echt vertellen. Maar ik heb werkelijk geen idee. En zo hoort het ook natuurlijk. Mysterie is een schone zaak.



"Ik ga liever iets met mijn vrienden doen" is dan weer verre van schoon. Dat zuigt gewoon.



ik hoop dat ze je binnenkort aangenaam verrast

Hij is net weg. Meest ongelofelijk heftige date die ik ooit heb gehad zo ongeveer.



De spontane actie van gisteren paste natuurlijk volledig niet in de planning. Zowel bij hem als bij mij niet. Als ik heel eerlijk ben was ik er ook van uitgegaan dat hij 'Haha, leuk maar lekker kansloos' terug zou sms-en. Maar ja, als hij zegt dat'ie komt kan ik natuurlijk niet met goed fatsoen zeggen oh eh ja... boodschappen, opruimen, poetsen, Kerst, eh beter van niet .



Ik had een verschrikkelijke Kdag qua werk, en ben eigenlijk nog erg ziek, was dus ook redelijk op tegen de tijd dat hij kwam. Gekookt, gegeten, gelachen en... pontificaal in slaap geknikkerd op de bank tegen een uur of negen . Hij wist dat ik ziek was natuurlijk, en zijn vakantie was net begonnen, dus hij was ook wel even afgedraaid. Maar dit was natuurlijk wel een beetje teveel van het goede. Heeft er ook ernistig mee te maken dat ik zo op mijn gemak ben bij hem. Kan me nog herinneren dat ik op één van de eerste afspraakjes met mijn exGeliefde ook in slaap kukelde.



Ergens om een uur of één heeft hij me mijn bed in weten te jagen, en kroop hij erbij. Ik wéét nog dat ik door de manier waarop dacht 'oh oh, da's morgen een stevig en onaangenaam gesprek' en toen was ik alweer in dromenland.



Het gesprek kwam er. Maar het was niet onaangenaam. Sterker nog, het was eigenlijk bijzonder aangenaam. En ik had het zelfde gesprek voor zijn komst al gevoerd met mijn vriendin.



Wat we doen kan niet. Doordat we heel erg goed bij elkaar passen en een aantal herinneringen delen lijkt het alsof we elkaar heel goed kennen. Maar nu we meer tijd met elkaar doorbrengen komt steeds meer aan het licht waar de gaten zitten in wat we van elkaar weten. Die gaten zijn groot en hebben impact. Met als gevolg dat we op sommige momenten véél te snel gaan en toch niet echt weten hoe we dat dan langzamer moeten doen.



Hij vlekken, ik vlekken. Alletwee al spijt dat het klaar zou zijn voor het überhaupt klaar was. Alletwee heftige paniek dat we nu àl onze vrijheid voor eeuwig kwijt zijn. Alletwee ook een klein stemmetje in ons dat zegt dat loslaten gewoon tè zonde is omdat we alletwee de overtuiging in hart en hoofd hebben dat we erg goed bij elkaar passen.



Hij moest vroeg weg. Hij bleef. We hebben samen boodschappen gedaan. Hij was in charge of het wagentje en pestte me de hele supermarkt door met mijn totále gebrek aan structuur ondanks lijstje. Ik zoende hem, hij gaf me een schop onder mijn billen toen ik bukte voor de pinda's. De supermarkt stond stijf van de stress en wij dartelden er op ons dooie gemakje doorheen.



Terug thuis moest hij opschieten en gaan rijden. Hij bleef. Hij was blij. Over dat ik niet boos was. Over dat hij mijn emoties verkeerd had ingeschat toen hij dacht dat ik alles onder controle had en precies weet waar het volgens mij heen moet gaan. Over dat hij zich in plaats van een smoes/reden en een snelle escape over de drempel had gesleurd en zijn angst op tafel had gelegd.



Een hele hoge dosis realisme in een hele korte tijd. En bij alletwee een veel hogere mate van rust. In plaats van het crash & burn scenario dat ik in rap tempo op mijn netvlies begon te krijgen verheug ik me nu op wat er te ontdekken valt. Ook als dat is dat we elkaar toch niet zo blijken te liggen.



Mischien niet de romantische wending die jullie graag hadden gelezen, maar wel een oprecht blije en rustige Sprank.



Ik hoop dat jullie een hele fijne, serene Kerst hebben

quote:kjong schreef op 23 december 2008 @ 15:21:

"STUPID! xx"





Inlijsten!

En qua andere vrouwen... niemand is zo Kjong als jij!



Qua kontje... dat zoenen blijft afleiden van de achterkant

Hey Miss Piggy



Ik moest echt even nadenken haha. Schrok me in eerste instantie half kleurenblind omdat ik dacht dat er iemand mee begon te posten die hem irl kent .



See you soon!

x

quote:Yayasister schreef op 24 december 2008 @ 15:25:



omdat ik mezelf op het moment zo de moeite waard vind (dat ik dit durf te zeggen was lange tijd onbestaanbaar).





Super mooi om te lezen

Zo mooi dat ik dat van dat domme blondje door de vingers zie ok