het gaat niet soepel!

haai..



Na tussen 1,5-2 jaar zijn vaak de hele vlotte vlinders wel voorbij. Dan ga je andere dingen zien, die je voorheen niet zag.

Dat ik normaal. Maar het kan daarna 2 kanten opgaan. De kant van de twijfel, omdat het je niet altijd bevalt. Of er ontstaat een diepere band, waarvan de geleerden dan zeggen dat het over gaat in houden van. Je wil graag dat het slaagt deze relatie. Dus wil je er graag voor gaan, logisch. Maar je gevoel geeft nu signalen af die jou doen twijfelen. Dat is je gevoel en daar kan je hoofd niets aan veranderen. Je schrijft veel over af en toe en soms. Klinkt niet alsof het uit volle overtuiging is. Zo komt het op mij over. Die twijfel is een storend element in jezelf en in je relatie dus. Maar het is zéker een signaal wat je niet mag negeren. Noem het je intuitie, je voorgevoel. Nu ben je er erg op gefocussed natuurlijk. Maar analiseer je gevoel voor je partner en of er nog wel echte passie in jou zit voor je vriend. Het feit dat je je irriteerd is geen goed uitgangspunt denk ik. Dat zijn ook signalen. Je hebt waarschijnlijk nu al het 'maatjes' gevoel en dat gaat straks over tot een 'broer en zus' relatie. Het feit dat je ouders het niet zo`n zien zitten, zou ik negeren. Als jou gevoel helemaal 100% tjes is, doet dit niet terzake en heb je daar schijt aan. Als je het je wel aan trekt, zegt dit ook wel degelijk iets.



Sterkte meis, valt niet mee als je twijfelt.

quote:alisha schreef op 13 maart 2009 @ 23:32:

Help! Ik word gek van mezelf! Ik ben bang dat het een beetje een onsamenhangend verhaal wordt, sorry alvast daarvoor. Maar het is in mijn hoofd ook nogal onoverzichtelijk..



heb nu 1,5 jaar een relatie met mijn vriend, en heb twijfels.

Het is laatst uit geweest tussen ons, omdat ik de ruzies waarover gaan die ruzies, is dit echt pas van de laatste tijd, of speelt dit al veel langer[/b] niet meer trok. Hij heeft een eigen zaak waar veel tijd in gaat zitten. Deze staat te koop sinds ik hem ken, en sinds ik hem ken heeft hij er geen zin meer in. Dit heeft zijn weerslag op zijn stemming, en op onze relatie. Daarnaast ben ik heel zelfstandig en onafhankelijk, en is hij voor mijn gevoel altijd meer bezig met 'ons samen' en ik meer met 'mijn leven en ook daarbij nog hem'. Daarin verschillen mensen natuurlijk gewoon, maar als ik sommige vriendinnen dan zie die zich totaal storten in een relatie dan denk ik: zijn zij dan gekker op die jongen dan ik op mijn vriend? zijn jouw vriendinnen ook zo onafhankelijk (en hebben een eigen leven) als jij? Ik ben wel heel gek op hem. Hij is ontzettend lief, zorgzaam, ik kan goed met hem praten over alles, hij maakt me aan het lachen, we hebben vaak goeie seks.



Maar toch...ik twijfel soms..Ik ben hoger opgeleid dan hij, en mijn vrienden zijn ook ander soort mensen dan zijn vrienden..is iets wat ik soms jammer en irritant vindt.. waarom vind je dit irritant?Het gaat over het algemeen goed met mij, ik blijf me ontwikkelen, hij heeft de laatste 1,5 jaar eigenlijk stil gestaan en zitten wachten op de dag dat zijn zaak wordt verkocht. Neemt daarin soms erg een slachtofferrol aan, vindt ik soms echt irritant. Ik ben ook echt een twijfelkont want de ene week ben ik drie dagen bij hem en denk ik wat hebben we het toch fijn en leuk, de keer erop is het minder leuk en denk ik: zie je wel misschien passen we toch niet bij elkaar.



Ik wil er zo graag altijd helemaal voor kunnen gaan en die twijfels niet hebben. Voel me er ook schuldig over want weet dat ie het aanvoelt.



Komt nog iets anders bij: mijn ouders zijn neit echt weg van hem. (ze zeggen te zien hoe de situatie met zijn eigen zaak zijn weerslag heeft op onze relatie en op mij) Dit doet me veel pijn en maakt me in de war. Misschien hebben ze wel gelijk ze kennen mij immers heel goed. Maar ik word er ook boos van. Als ik van hem hou moeten ze hem een kans geven en hem accepteren vind ik. hebben ze gezegd dat ze hem geen kans geven en hem niet accepteren? is het niet gewoon dat ze zien dat het niet goed gaat met hun dochter en zich daar zorgen om maken? Maar ik merk dat ik me of afzet tegen mn ouders of tegen hem ofzo...loyaliteitsconflict.. Nooit geweten dat dat zo vervelend kan zijn.



Tegelijkertijd ben ik soms zo gelukkig met hem. Ik kan altijd bij hem terecht, hij steunt me, neemt me serieus. Is gevoelig, en daar ben ik voor gevallen. Voor zijn puurheid, zijn eerlijkheid, zijn oprechtheid. Hij gaat helemaal voor me, wat houdt dit in, hij gaat helemaal voor me? heb dat nog nooit meegemaakt. Maar heb soms het gevoel dat ik hem nooit kan geven wat hij mij geeft. Dat ik altijd nog wel een soort van klein muurtje blijf houden uit zelfbescherming, of uit twijfel? zelfbeschreming, kun je dit uitleggen?



Was gisteren chagrijnig en zag hem 's avonds. Werd boos op hem door iets heel kleins en deed echt bitcherig. Had ook echt geen zin in sex 's avonds. Snap dan niks van mezelf. Ik wil zo graag dat het leuk en fijn is, en dat dat de normale gang van zaken is, niet dat het zo op en af gaat en dat ik me er steeds druk om moet maken heb daar geen zin meer in!



Zucht...waarom zijn dit soort dingen soms zo moeilijk? Met mijn vorige vriend had ik ook dat op een gegeven moment de twijfels toesloegen na 2 jaar. wat voor relatie had je met hem, een vergelijkbare situatie als nu? Hoort dat er gewoon bij?? of is dit een teken dat ik het uit moet maken??



Al het advies is welkom, alvast heel erg bedankt!:)

Je bent nog goed te volgen hoor.

Misschien is hij té goed voor jou?? En heb je het gevoel, als deze relatie rijper wordt (als het zo`n lang leven beschoren is) je over hem heen zou kunnen lopen. En dat je daar misschien onbewust nu al mee bezig bent hem uit z`n tent te lokken. Niet om gemeen tegen hem te doen, maar het gaat automatisch. Want je wil een reactie krijgen op je gedrag, of hij ook niet lief kan zijn? Heb dat ook eens meegemaakt in een relatie. Toen hij een keer zo kwaad werd om iets, zei ik heel spottend; " och jij kunt óók praten "...niet leuk natuurlijk zoiets te zeggen, maar je wil weten waar je aan toe bent, of dat nu kwaad of goedschiks gaat. En je onderbewust zijn wil actie reactie. Zeg niet dat het zo is hoor, maar als ik je zo lees. Verschil in niveau kan ook een belemmering zijn in een relatie. Op welk vlak ook. Je geeft zelf aan dat zijn vrienden niet jou vrienden zullen zijn/worden. Je voelt je zo`n net meisje bij hen. Dit is al een verschil op sociaal vlak, neem het verschil op denk en doe niveau en je zit al in een ongelijke verhouding. MITS je dat iets doet natuurlijk en je hier WEL gevoelig voor bent. Ik omschrijf dit, omdat je het heel vaak tegenkomt in de maatschappij. Ikzelf denk niet zo en neem iemand zoals hij is en de grenzen van de liefde stoppen mijnsinziens, niet bij je diploma of de buurt waar je uitkomt. Toevallig gisteren met een vriend hier een hele discussie over gehad. Nogmaals het kan onbewust een hele grote rol spelen voor jou.



Als deze jongen het écht helemaal voor je is, zou dit alles totaal niet van belang zijn.



Mag ik je adviseren het niet uit te proberen; alles flikken bij deze jongen! Het zou hem onnodig kwetsen en dat verdiend hij niet. Niemand trouwens.

Ik wil tussendoor (heb eigenlijk niets toe te voegen aan de zinnige teksten van Oostvogel) toch even opmerken dat het ontzettend jammer is dat je ouders je hebben laten weten niet helemaal achter je keuze te staan. Tuurlijk willen ze dat je gelukkig bent, 'ook al' is het met hem, maar uiteraard gaat dit je beinvloeden.



Mijn ouders bleken ook twijfel te hebben over mijn inmiddels ex-vriend, maar ik ben ze onwijs dankbaar dat ze me dat tijdens de relatie nooit hebben laten merken. Het is jouw relatie, en iets dat jij moet uitzoeken. Daar hebben je ouders niets in te zoeken, hoe goedbedoeld ook. Omdat het dan voor jou moeilijker wordt om echt je eigen gevoel hierin te vinden.



Dat wilde ik ff kwijt.

Mijn ervaring tot nu toe met twijfel is dat ik heen en weer geslingerd werd tussen hoop en realiteit. De realiteit was dat ik me niet 100% op mijn gemak voelde en de hoop hield de relatie in stand. Ik weet niet wat bij jou wijsheid is, dat zul je zelf moeten uitvinden. Stel jezelf regelmatig de vraag of dit de man is waar je honderd jaar mee wilt worden. Ben het eens met Oostvogel dat je je gevoelens (intuitie?) niet mag negeren. Die prikken altijd (heel gemeen) dwars door de illusie/hoop heen en dat maakt het zo verwarrend. Want je wilt er voor gaan en ons is nu eenmaal geleerd om niet op te geven, te vechten voor je relatie (ik geloof zelf niet in vechten voor een relatie, dat geeft het al een negatieve lading maar that's me) en vooral te blijven hangen tot je het zeker weet. Maar wanneer weet je het zeker? Dat is op het moment dat je eerlijjk naar jezelf durft te zijn en dat kan soms lang duren eer je daar bent.



Oh ja, ik heb het uitgemaakt omdat ik opeens het 'licht' zag en wist dat als ik langer zou blijven in de relatie ik mezelf meer en meer kwijt zou raken. Een relatie hoort iets toe te voegen en niet iets af te breken. Het blijft wel belangrijk dat je continue je eigen aandeel in het slagen/niet slagen van een relatie voor ogen houdt.



Wens je heel veel wijsheid toe!

@alisha: ik zelf zie twijfel als een gezond iets. Ik zie twijfel als in contact staan met de verschillende en tegenstrijdige kanten in jezelf. Ik denk dat er ook mensen zijn die nooit of weinig twijfelen en daarbij denk ik dus ook dat die mensen minder in contact staan met al hun innerlijke kanten.

Hier op het forum wordt twijfel soms benoemd als intuitie en dieperliggend gevoel. Volgens mij kunnen gevoelens ook zo misleidend zijn als de neten en is er een verschil tussen een dieperliggend basisgevoel en emoties die meer aan de oppervlakte liggen en die kunnen wisselen. Hoe voelt jouw relatie in het algemeen? Hoe voel je je als je aan je vriend denkt op een moment dat jij gewoon in neutrale stemming bent?

Er zijn heel veel verschillende manieren om tegen relaties en gevoelens aan te kijken. Ik zelf twijfel soms ook, dus misschien wil ik er wel zo tegenaan kijken als ik zojuist beschrijf. Zelf zie ik het twijfelen ook als kenmerk van mezelf, en kan ik me niet voorstellen dat het bij iemand anders anders zou zijn. Wie weet is dat onzin, maar dat geloof ik nu. Zal er als ik ouder ben wellicht wel achter komen.

Voor mij is het belangrijkste: wat wil ik bereiken? Wil ik er, ondanks soms twijfel, voor gaan of niet? Is mijn doel te leren leven met soms wat twijfel en al het mooie wat er wel is te waarderen of is mijn doel op zoek te gaan naar een relatie waarin het beter voelt? Wat je ook kiest, alles is goed..maar wel belangrijk denk ik te kiezen waar je voor wilt gaan.



Ik lees in jouw verhaal ook een aantal hele mooie dingen die je met hem hebt! De vraag is, is dat voor jou genoeg? En dat is een vraag die alleen jij kan beantwoorden!



Ik lees zo vaak dat mensen schrijven dat ze niet gaan voor minder dan een 100 procent goed gevoel. Ik vraag me dan direct af: wanneer voel je je dan 100 procent goed? Continu? Of soms? Ik geloof zelf niet zo in iets zoeken in iets buiten jezelf. Hoe je je relatie ervaart, zegt deels iets over de interactie maar ook grotendeels iets over jezelf en waar je staat. Ik denk dan ook dat wanneer je te maken hebt met een paar dingen die niet helemaal goed voelen, ga dan eerst bij jezelf naar binnen en zoek het daar ipv in een ander/andere relatie. Als dat niet werkt, kun je de relatie altijd nog beindigen en met recht zeggen dat je niet voldoende bij elkaar past.

quote:alisha schreef op 14 maart 2009 @ 00:01:

dankjewel voor de snelle reacties:)

oostvogel.. ik heb idd het idee dat ik het niet moet negeren die twijfels maar omdat ik er zo wisselvallig in ben weet ik niet hoe serieus ik het moet nemen..misschien zegt het wel iets dat ik me er iets van aantrek wat m ouders zeggen..maar is het niet logisch dat ik me daar iets van aantrek, heb een goede band me mn ouders en neem hun mening wel seirues. het gaat uiteindelijk natuurlijk om mij en mijn gevoel..



newstylista, ik zal je vragen zo goed mogelijk proberen te beantwoorden: die ruzies gingen eerst vaak over dat hij niet naar mij toe wilde komen, ik woon in een andere stad. Of over niks, bijvoorbeeld over of we aan tafel gingen eten of niet..of van die kleine stomme dingen.. we kunnen blijven hangen in een ruzie echt heel stom eigenlijk..



hoe hebben jullie dit opgelost dat hij niet naar jou toe wou komen? ben jij steeds naar hem toe gegaan?



Vriendinnen van me die net zo onafhankelijk zijn en een vriend hebben doen het idd eigenlijk op dezelfde manier als ik..en andere die zich helemaal storten op hun vriend verwaarlozen daarbij ook hun vrienden vind ik.



helemaal mee eens!, het gras lijkt vaak groener bij de buren, maar als je goed kijkt is dit niet zo hoor!



over het verschil in opleidingsniveau: Ik weet niet precies waarom ik dit jammer vind. misschien ook door hoe de maatschappij ertegenaan kijkt..maar ook omdat ik sommige vrienden van hem ook echt niet als mijn vrienden zou kunnen zien..ik voel me zo'n net meisje bij hen. Aan de andere kant vind ik mijn vriend wel heel wijs in bepaalde dingen en vind ik hem echt niet dom.



ik snap dat verschil in opleidingsniveau nooit zo, ik ben van mening dat het daar vaak niks mee te maken heeft! ik denk dat per persoon verschillend is. iemand met een universitaire studie kan heel goed leren, maar is op het sociale vlak misschien niet heel sterk (dit is geen genralisering, maar een voorbeeld) iemand met mavo, kan minder goed leren, maar wel weer heel sociaal vaardig zijn, snap je wat ik bedoel?



Mijn ouders die maken zich idd zorgen, het zijn echt schatten. mijn vader heeft ook aangegeven dat hij niet zo spontaan is en hij dat jammer vind. En ik denk dat bij mijn vader het opleidingsniveau onbewust ook el meespeelt. Maar ik heb hier gespreken over gehad met mijn vader en hijz egt dat hij mijn geluk het belnagrijkst vindt en hem zeker een kans wil geven enzo.



je geeft aan dat je het moeilijk vind dat je ouders niet achter hem staan, ook het opleidingsniveau speelt voor hun mee, maar voor jou ook, dus ik snap niet zo goed waarom je je daar zo boos over maakt richting je ouders?



Dat hij helemaal voor me gaat houdt in dat vanaf het begin heeft laten merken dat hij het altijd fijn vind me te zien, laat merken dat hij trots op me is, dat ie me mooi vindt, van me houdt. Hij is bezorgd om me, wil me gelukkig maken. Soms is het bijna te, klinkt misschien raar, maar dan benauwd het me bijna omdat ik bang ben dat ik het dan op die manier ook 'terug moet doen' terwijl ik ook erg gehecht ben aan mijn eigen ding bijvoorbeeld.



dat kan ik me heel goed voorstellen dat dit je benauwd



Met die zelfbeschrerming bedoel ik dat ik me niet meer zo durf te geven als bij mijn eerste echte vriendje, waarvan ik erge liefdesverdriet heb gehad. Heb geleerd dat het belangrijk is je eigen leven te hebben, en vind het een prettig gevoel niet afhankelijk te zijn van hem. Maar dat gaat soms wel ten koste van de passie zeg maar..ben ik nog te volgen?



ik snap je opmerking van dat het soms tenkoste gaat van de passie niet helemaal, kun je dit uitleggen?



Met mijn ex was de issue vooral dat ik niet goed met hem kon praten en de sleur toesloeg. Ik had het gevoel tekort gedaan te worden door mn ex, waardoor ik zeurderig en bitcherig ging doen en hij steeds meer nonchalant en afstandelijk ging doen. Eigenlijk helemaal niet vergelijbaar met nu dus nu ik het me zo bedenk. Nu is het eerder andersom, ik heb het gevoel dat ik bij wijze van spreke alles kan flikken bij mn vriend, hij gaat toch niet bij me was. had nooit verwacht dat ook dat een vervelend gevoel kan geven..dat is geen fijn gevoel dat je waarschijnlijk alles kunt maken, omdat hij toch niet bij je weg zal gaan. ben je onbewust grenzen aan het opzoeken bij je huidige vriend?