Relaties
alle pijlers
Hij wil/kan niet praten
zaterdag 25 juli 2009 om 19:55
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
zaterdag 25 juli 2009 om 20:06
hij moet je vertellen waarom hij niet gelukkig is met jou, anders weet jij niet wat het probleem is.
en kun je er niks aan doen.
je moet het gewoon uit hem trekken, zonder dat hij dat gevoel heeft. jaja snappie?
maar hoe.... pff. bij mijn mannetje is dat in de loop van de tijd een stuk beter geworden.
gewoon aangeven dat je een avondje lekker met hem wil zijn, samen eten en praten over de dagelijkse dingen en als jij voelt dat het een goed moment is (op een normale) manier aangeven dat jij graag wilt weten wat er speelt.
wat heel belangrijk is is dat je geen verwijten gaat maken, niet gaat huilen, niet boos worden. schiet je niks mee op, want dan krijg je reactie op reactie en dat is niet de bedoeling.
hoop dat je er wat mee kunt, succes!
en kun je er niks aan doen.
je moet het gewoon uit hem trekken, zonder dat hij dat gevoel heeft. jaja snappie?
maar hoe.... pff. bij mijn mannetje is dat in de loop van de tijd een stuk beter geworden.
gewoon aangeven dat je een avondje lekker met hem wil zijn, samen eten en praten over de dagelijkse dingen en als jij voelt dat het een goed moment is (op een normale) manier aangeven dat jij graag wilt weten wat er speelt.
wat heel belangrijk is is dat je geen verwijten gaat maken, niet gaat huilen, niet boos worden. schiet je niks mee op, want dan krijg je reactie op reactie en dat is niet de bedoeling.
hoop dat je er wat mee kunt, succes!
zaterdag 25 juli 2009 om 20:08
Jij kunt hier ook helemaal niet voor vechten. Als hij weg wil gaan gaat hij weg, zo niet, dan niet. Als hij aangeeft dat hij niet weg wil zou ik hem maar geloven.
En zo te lezen heeft hij groot gelijk met zijn aarzeling om iets tegen je te zeggen, want je schiet meteen in 'blinde paniek', dáár heeft hij wat aan....
En zo te lezen heeft hij groot gelijk met zijn aarzeling om iets tegen je te zeggen, want je schiet meteen in 'blinde paniek', dáár heeft hij wat aan....
zaterdag 25 juli 2009 om 20:19
Dus jij vind dat ik maar passief moet gaan zitten afwachten tot hij tot een besluit is gekomen? Wat nou als hij toch tot de conclusie is gekomen (zonder mijn inbreng) dat het niet goed komt. Ik snap dat hem dwingen tot geluk niet kan, maar i.p.v. dingen op zijn beloop laten kan je toch ook actie ondernemen? Bovendien vind ik dat hij ook aan mij verschuldigd is te laten weten waar hij mee bezig is, dat is toch onderdeel van een relatie; delen!?!?
zaterdag 25 juli 2009 om 20:29
Ik vind ook dat je in een goede relatie dingen moet kunnen bespreken. Als hij dat niet wil voelt hij zich misschien niet vrij om dingen vrijuit met je te bespreken (niet zo gek, gezien zijn angst daarvoor en jouw reactie daarop) of jullie relatie is toch niet zo geweldig.
Ik vind inderdaad dat je moet aangeven aan je partner wat je vindt dat er niet goed loopt en dergelijke. Maar let er wel op dat jouw visie op 'delen' binnen een relatie volslagen verschillend kan zijn van de zijne. En jouw visie is niet per se de juiste.
Als hij niet wil praten kun je weinig anders doen dan een gesprek aangaan (niet hysterisch en 'ik heb er toch recht op om te weten wat je dwars zit.... in een goede relatie práát je met elkaar, waarom wil je niet met me praten' ) en aangeven dat je graag wilt weten wat hem dwars zit en openstaan voor hem.
Wil hij niet praten dan wil hij niet praten. Hoe dacht je hem te kunnen dwingen?
Ik vind inderdaad dat je moet aangeven aan je partner wat je vindt dat er niet goed loopt en dergelijke. Maar let er wel op dat jouw visie op 'delen' binnen een relatie volslagen verschillend kan zijn van de zijne. En jouw visie is niet per se de juiste.
Als hij niet wil praten kun je weinig anders doen dan een gesprek aangaan (niet hysterisch en 'ik heb er toch recht op om te weten wat je dwars zit.... in een goede relatie práát je met elkaar, waarom wil je niet met me praten' ) en aangeven dat je graag wilt weten wat hem dwars zit en openstaan voor hem.
Wil hij niet praten dan wil hij niet praten. Hoe dacht je hem te kunnen dwingen?
zaterdag 25 juli 2009 om 20:38
Vraag hem eerst eens of er nog dingen zijn die hij wel leuk vindt in de relatie met jou, er moet toch wel iets zijn want anders was hij vermoedelijk al weg. Misschien concentreert hij zich op dit moment alleen op de dingen waar hij van baalt waardoor de onderdelen van de relatie die wel goed zijn, naar de achtergrond zijn verdwenen. Als hij weigert iets te zeggen over wat hij vindt of voelt, ben je vastgelopen oftewel: dan kun je dus geen kant op.
Ik begrijp je wel want zolang je niet weet op welke punten hij onvrede voelt, kun je er niet over praten en niets aan de oorzaak doen. Bovendien wordt een relatie er niet beter op als er geen communicatie mogelijk is over wezenlijk belangrijke dingen. Sterker nog, zonder communicatie is er in wezen geen sprake van een relatie.
Ik begrijp je wel want zolang je niet weet op welke punten hij onvrede voelt, kun je er niet over praten en niets aan de oorzaak doen. Bovendien wordt een relatie er niet beter op als er geen communicatie mogelijk is over wezenlijk belangrijke dingen. Sterker nog, zonder communicatie is er in wezen geen sprake van een relatie.
zaterdag 25 juli 2009 om 23:02
quote:immie0 schreef op 25 juli 2009 @ 19:55:
Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!Blijkbaar niet, want pas nadat hij het gezegd heeft:quote:Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt.
Samengevat: HIJ zit in een relatiedipje, HIJ wilde dat maar even op zijn beloop laten, omdat HIJ vermoedelijk wel inzag hoe hysterisch je zou reageren als hij het niet voor zich hield, maar JIJ moest er aan gen trekken en sleuren, en nu is precies gebeurd wat HIJ al zag aankomen.
Billen branden, blaren zitten.
Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!Blijkbaar niet, want pas nadat hij het gezegd heeft:quote:Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt.
Samengevat: HIJ zit in een relatiedipje, HIJ wilde dat maar even op zijn beloop laten, omdat HIJ vermoedelijk wel inzag hoe hysterisch je zou reageren als hij het niet voor zich hield, maar JIJ moest er aan gen trekken en sleuren, en nu is precies gebeurd wat HIJ al zag aankomen.
Billen branden, blaren zitten.
zondag 26 juli 2009 om 09:32
quote:immie0 schreef op 25 juli 2009 @ 19:55:
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
Eens met Rider: jouw vriend heeft van tevoren goed ingeschat hoe jij zou reageren: zeer emotioneel om niet te zeggen hysterisch.
Doe nou eerst eens even rustig en gebruik je verstand. Richt je op de leuke dingen tussen jullie en laat het onderwerp verder rusten. Als hij jullie relatie wil beëindigen dan doet hij dat toch. Zo niet dan kun je over een tijdje op een kalme en normale manier samen spreken over wat jullie bindt en hoe jullie gevoelens over elkaar zijn.
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
Eens met Rider: jouw vriend heeft van tevoren goed ingeschat hoe jij zou reageren: zeer emotioneel om niet te zeggen hysterisch.
Doe nou eerst eens even rustig en gebruik je verstand. Richt je op de leuke dingen tussen jullie en laat het onderwerp verder rusten. Als hij jullie relatie wil beëindigen dan doet hij dat toch. Zo niet dan kun je over een tijdje op een kalme en normale manier samen spreken over wat jullie bindt en hoe jullie gevoelens over elkaar zijn.
zondag 26 juli 2009 om 11:13
quote:immie0 schreef op 25 juli 2009 @ 19:55:
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
Je neemt hem kwalijk dat hij doet alsof er niets aan de hand is, maar je probeert het zelf ook te doen. Of hij bij je weggaat heb jij niet in de hand. Wel heb je het in de hand of je op het wachtbankje gaat zitten of doorgaat met je leven.
Als bij hem zijn gevoel weg is, of minder (als in niet genoeg) is kun je daar niet voor vechten. Dat moet je ook niet willen. Hij wil de boel op zijn beloop laten. Het boeit hem dus niet zo dat hij niet genoeg om je geeft en blijft bij je totdat hij iemand tegenkomt waar hij wel vol voor kan gaan. Neem jij daar genoegen mee?
Anderhalf jaar is nog niet zo lang al kun je in die tijd heel veel hebben opgebouwd. Als het gevoel dan al weg is, is het een aflopende zaak. Jij voelt je niet eens meer fijn in deze relatie. Waarom ga je hier mee door. Hak zelf die knoop door als hij het niet doet, je zult zien dat je je dan nog een heel stuk sneller weer lekker voelt dan wanneer je dit zo door laat gaan.
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is.
Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij.
Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
Weet iemand wat ik het beste kan doen? Ik wil hem niet pushen om iets te doen/zeggen (kan net de verkeerde beslissing in de hand werken)? Hij zegt wel dat hij niet de intentie heeft een eind aan de relatie te maken, maar wil dingen gewoon op zijn beloop laten. Maar ik ben bang over een paar weken voor een voldongen feit te staan. Zonder een kans te hebben gekregen ervoor te vechten...
Je neemt hem kwalijk dat hij doet alsof er niets aan de hand is, maar je probeert het zelf ook te doen. Of hij bij je weggaat heb jij niet in de hand. Wel heb je het in de hand of je op het wachtbankje gaat zitten of doorgaat met je leven.
Als bij hem zijn gevoel weg is, of minder (als in niet genoeg) is kun je daar niet voor vechten. Dat moet je ook niet willen. Hij wil de boel op zijn beloop laten. Het boeit hem dus niet zo dat hij niet genoeg om je geeft en blijft bij je totdat hij iemand tegenkomt waar hij wel vol voor kan gaan. Neem jij daar genoegen mee?
Anderhalf jaar is nog niet zo lang al kun je in die tijd heel veel hebben opgebouwd. Als het gevoel dan al weg is, is het een aflopende zaak. Jij voelt je niet eens meer fijn in deze relatie. Waarom ga je hier mee door. Hak zelf die knoop door als hij het niet doet, je zult zien dat je je dan nog een heel stuk sneller weer lekker voelt dan wanneer je dit zo door laat gaan.
zondag 26 juli 2009 om 11:19
quote:immie0 schreef op 25 juli 2009 @ 20:19:
Dus jij vind dat ik maar passief moet gaan zitten afwachten tot hij tot een besluit is gekomen? Wat nou als hij toch tot de conclusie is gekomen (zonder mijn inbreng) dat het niet goed komt. Ik snap dat hem dwingen tot geluk niet kan, maar i.p.v. dingen op zijn beloop laten kan je toch ook actie ondernemen? Bovendien vind ik dat hij ook aan mij verschuldigd is te laten weten waar hij mee bezig is, dat is toch onderdeel van een relatie; delen!?!?Waarom actie ondernemen ten behoeve van zo een korte relatie als één van de twee er niet gelukkig in is. Het gaat niet om een jarenlange relatie waar even een dipje in zit. Waarom überhaupt in die relatie blijven?
Dus jij vind dat ik maar passief moet gaan zitten afwachten tot hij tot een besluit is gekomen? Wat nou als hij toch tot de conclusie is gekomen (zonder mijn inbreng) dat het niet goed komt. Ik snap dat hem dwingen tot geluk niet kan, maar i.p.v. dingen op zijn beloop laten kan je toch ook actie ondernemen? Bovendien vind ik dat hij ook aan mij verschuldigd is te laten weten waar hij mee bezig is, dat is toch onderdeel van een relatie; delen!?!?Waarom actie ondernemen ten behoeve van zo een korte relatie als één van de twee er niet gelukkig in is. Het gaat niet om een jarenlange relatie waar even een dipje in zit. Waarom überhaupt in die relatie blijven?
zondag 26 juli 2009 om 16:13
quote:immie0 schreef op 25 juli 2009 @ 19:55:
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is. Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij. Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
..
Dus je doet zelf doodvrolijk mee aan deze mi poppenkast?
Hij is niet meer zo gelukkig met jou, wil/durft niet te zeggen hoe dat komt en hij wil vervolgens zonder het ergens over te hebben dingen op zijn beloop laten. Waar ben jij in dit verhaal?
Ik zou zeggen, neem het heft in eigen hand (in plaats van zijn 'voorstel' om poppenkastje te spelen in de hoop op een
'en we leven nog lang en gelukkig') en geef aan wat JIJ wilt (je bent immers met zijn 2-en in een relatie toch?), namelijk dat hij gaat nadenken over waarom hij niet meer zo gelukkig met je is en dit met jou deelt (zodat jij hier misschien iets aan kunt doen).
Ga ondertussen bij jezelf te raden of jij je leven wel wilt delen met iemand die er (klaarblijkelijk) bij problemen 'Ik zeg maar niks, anders maak ik haar ongerust' ideeen op nahoudt (zoals je zelf al zegt, alsof je zoiets niet voelt ofzo). Persoonlijk stel ik het op prijs als ik (nog altijd) zelf mag bepalen wat ik wel en niet voel/mag voelen. Daarnaast, vind ik dit soort opmerkingen vaak een drogredenering ('ik voel me niet gelukkig in deze relatie, ik wil/durf niet te zeggen waar het door komt, maar wil het -nog- niet uitmaken, dus zeg ik maar niks, hoop ik dat het ongelukkige gevoel gewoon weggaat, en als ze mij hiernaar vraagt zeg ik dat ik het maar niet wilde zeggen om haar niet ongerust te maken'). Zeg dan gewoon dat je niet gelukkig bent, dat je (als dat écht het geval is) niet goed weet hoe dat komt, dat je daar over na gaat denken en het er ook graag met haar over wilt hebben om te kijken of jullie er uit kunnen komen.
Hallo,
Mijn vriend (1,5 jaar relatie) heeft vorige week het hoge woord eruit gegooid. Nou ja, ik heb het eruit getrokken; hij is niet meer zo gelukkig...met mij. Maar wat er aan scheelt of waar het door komt weet hij niet. Dus dacht hij; ik zeg maar niks, anders maak ik haar maar ongerust. Alsof je zoiets niet voelt en de ergste dingen in je hoofd haalt, als je niet weet wat er precies is!!
Maar hij wil en/of kan er verder niet over praten. Mijn hart heeft een scheur opgelopen en hij praat over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is. Hij wil dat het gewoon weer wordt zoals voor ons gesprek, maar voor mij is de situatie nou eenmaal niet meer normaal. Ik heb een soort blinde paniek over me gekregen, want ik wil hem absoluut niet kwijt. 100% love vanuit mij. Maar ik probeer normaal te doen, en gewoon grapjes te maken, maar ondertussen huil ik elk stil moment.
..
Dus je doet zelf doodvrolijk mee aan deze mi poppenkast?
Hij is niet meer zo gelukkig met jou, wil/durft niet te zeggen hoe dat komt en hij wil vervolgens zonder het ergens over te hebben dingen op zijn beloop laten. Waar ben jij in dit verhaal?
Ik zou zeggen, neem het heft in eigen hand (in plaats van zijn 'voorstel' om poppenkastje te spelen in de hoop op een
'en we leven nog lang en gelukkig') en geef aan wat JIJ wilt (je bent immers met zijn 2-en in een relatie toch?), namelijk dat hij gaat nadenken over waarom hij niet meer zo gelukkig met je is en dit met jou deelt (zodat jij hier misschien iets aan kunt doen).
Ga ondertussen bij jezelf te raden of jij je leven wel wilt delen met iemand die er (klaarblijkelijk) bij problemen 'Ik zeg maar niks, anders maak ik haar ongerust' ideeen op nahoudt (zoals je zelf al zegt, alsof je zoiets niet voelt ofzo). Persoonlijk stel ik het op prijs als ik (nog altijd) zelf mag bepalen wat ik wel en niet voel/mag voelen. Daarnaast, vind ik dit soort opmerkingen vaak een drogredenering ('ik voel me niet gelukkig in deze relatie, ik wil/durf niet te zeggen waar het door komt, maar wil het -nog- niet uitmaken, dus zeg ik maar niks, hoop ik dat het ongelukkige gevoel gewoon weggaat, en als ze mij hiernaar vraagt zeg ik dat ik het maar niet wilde zeggen om haar niet ongerust te maken'). Zeg dan gewoon dat je niet gelukkig bent, dat je (als dat écht het geval is) niet goed weet hoe dat komt, dat je daar over na gaat denken en het er ook graag met haar over wilt hebben om te kijken of jullie er uit kunnen komen.
