Relaties
alle pijlers
Hoe kan hij mij vergeven?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:27
Van augustus 2007 tot en met eind januari 2008 heb ik een langere periode in het buitenland gezeten. In die periode heb ik mijn vriend, met wie ik samenwoonde voordat ik vertrok, 4 keer gezien. Ik ben hem trouw gebleven, heb niks uitgespookt en we hebben elke dag wel even gemaild/geskyped. En ik heb hem dus vier keer gezien. Of ik kwam naar huis, of hij kwam naar mij. Toen hij mijn kant op kwam, vroeg hij me ten huwelijk. En ik heb meteen ja gezegd, dolgelukkig! De plannen om te trouwen zijn er nog steeds, hoewel de uitvoering waarschijnlijk pas volgend jaar zal zijn.
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
zaterdag 7 februari 2009 om 22:50
hij is hartstikke boos en verdrietig
Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij.
En ik wist wel dat hij zich eenzaam voelde, maar daarom zorgde ik ook elke dag dat we iets van contact hadden.
ontploft de bom ineens en ben ik degene die nooit voor hem kiest en niet bij hem wil zijn...
maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
En achteraf kreeg ik weer het verwijt dat hij zich met kerst zo ellendig voelde...
Het is misschien verwend en arrogant, maar ik heb toch recht op vakantie?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
Het gevoel dat ik bij bovenstaande passages krijg, is dat je vriend je emotioneel chanteert en dit met zo veel succes doet, dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Vandaar je laatste vraag.
Als je naar deze uitspraken kijkt, hoeveel van jou zit daar dan in en hoeveel van hem? Kun jij met gemak zeggen wat voor jou acceptabel en redelijk is in een relatie en wat niet? Vind jij zelf dat een verblijf van een paar maanden in het buitenland met wederzijdse instemming 'vergeven' moet worden? Vind jij het verwend en arrogant om een paar weken per jaar in het buitenland op vakantie te willen?
Nee, dat vindt hij. Maar jij hoort zijn verwijten al zo lang aan dat je je af gaat vragen of jij niet fout zit en de dingen verkeerd ziet. Door die voortdurende verwijten ga jij je steeds meer aan hem aanpassen. Je zet je eigen behoeften steeds meer opzij om rekening te houden met de zijne. Had jij er behoefte aan om tijdens die periode in het buitenland elke dag contact met hem te hebben? Als ik het goed begrijp, deed je dat omdat hij zei dat hij zich eenzaam voelde (emotionele chantage).
Zo ga je je grenzen - letterlijk en figuurlijk - steeds meer verleggen. Je vindt het nu al verwend en arrogant om drie weken per jaar op vakantie te gaan? Hij is bang zijn vrijheid kwijt te raken, maar kan het niet verdragen als je 2 weken met vriendinnen weggaat?
Het klinkt alsof hij bang is. Bang om zijn vrijheid kwijt te raken, bang om jou te moeten missen, bang om alleen te zijn (vooral dat), bang om zijn eigen dromen na te jagen (graag naar het buitenland willen maar niet durven). Hij heeft nu een eigen leven opgebouwd omdat jij 5 maanden weg bent geweest (dat zet al te denken).
Als hij zich in zijn leven laat leiden door angst en jij moet die angst bezweren, hoe denk je dat de toekomst er dan uitziet?
Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij.
En ik wist wel dat hij zich eenzaam voelde, maar daarom zorgde ik ook elke dag dat we iets van contact hadden.
ontploft de bom ineens en ben ik degene die nooit voor hem kiest en niet bij hem wil zijn...
maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
En achteraf kreeg ik weer het verwijt dat hij zich met kerst zo ellendig voelde...
Het is misschien verwend en arrogant, maar ik heb toch recht op vakantie?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
Het gevoel dat ik bij bovenstaande passages krijg, is dat je vriend je emotioneel chanteert en dit met zo veel succes doet, dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Vandaar je laatste vraag.
Als je naar deze uitspraken kijkt, hoeveel van jou zit daar dan in en hoeveel van hem? Kun jij met gemak zeggen wat voor jou acceptabel en redelijk is in een relatie en wat niet? Vind jij zelf dat een verblijf van een paar maanden in het buitenland met wederzijdse instemming 'vergeven' moet worden? Vind jij het verwend en arrogant om een paar weken per jaar in het buitenland op vakantie te willen?
Nee, dat vindt hij. Maar jij hoort zijn verwijten al zo lang aan dat je je af gaat vragen of jij niet fout zit en de dingen verkeerd ziet. Door die voortdurende verwijten ga jij je steeds meer aan hem aanpassen. Je zet je eigen behoeften steeds meer opzij om rekening te houden met de zijne. Had jij er behoefte aan om tijdens die periode in het buitenland elke dag contact met hem te hebben? Als ik het goed begrijp, deed je dat omdat hij zei dat hij zich eenzaam voelde (emotionele chantage).
Zo ga je je grenzen - letterlijk en figuurlijk - steeds meer verleggen. Je vindt het nu al verwend en arrogant om drie weken per jaar op vakantie te gaan? Hij is bang zijn vrijheid kwijt te raken, maar kan het niet verdragen als je 2 weken met vriendinnen weggaat?
Het klinkt alsof hij bang is. Bang om zijn vrijheid kwijt te raken, bang om jou te moeten missen, bang om alleen te zijn (vooral dat), bang om zijn eigen dromen na te jagen (graag naar het buitenland willen maar niet durven). Hij heeft nu een eigen leven opgebouwd omdat jij 5 maanden weg bent geweest (dat zet al te denken).
Als hij zich in zijn leven laat leiden door angst en jij moet die angst bezweren, hoe denk je dat de toekomst er dan uitziet?
Ga in therapie!
zondag 8 februari 2009 om 10:16
Hoi dubiootje,
Ik miste hem ook, dat was ook een reden waarom we elke dag contact hadden. Maar ik ben het met je eens dat ik mijn grenzen aan het verleggen ben en hij zich zo veilig voelt in deze relatie, dat hij zichzelf niet meer verder durft te ontwikkelen.
We hebben het er gisteren lang over gehad en we gaan elkaar meer ruimte geven zoals we altijd deden. Dat betekent dus ook dat ik waarschijnlijk weer op reis ga voor 3-4 weken (zoals sommigen op de Werk-pijler hebben kunnen lezen, heb ik net ontslag genomen en daardoor nu tijd te over...). En hij moet inderdaad zijn angsten onder ogen durven zien en niet krampachtig aan dit moment blijven vasthouden.
Ik miste hem ook, dat was ook een reden waarom we elke dag contact hadden. Maar ik ben het met je eens dat ik mijn grenzen aan het verleggen ben en hij zich zo veilig voelt in deze relatie, dat hij zichzelf niet meer verder durft te ontwikkelen.
We hebben het er gisteren lang over gehad en we gaan elkaar meer ruimte geven zoals we altijd deden. Dat betekent dus ook dat ik waarschijnlijk weer op reis ga voor 3-4 weken (zoals sommigen op de Werk-pijler hebben kunnen lezen, heb ik net ontslag genomen en daardoor nu tijd te over...). En hij moet inderdaad zijn angsten onder ogen durven zien en niet krampachtig aan dit moment blijven vasthouden.
zondag 8 februari 2009 om 15:55
Ik krijg niet de indruk dat hij zich veilig voelt in deze relatie; dan zou hij niet zo krampachtig aan je zitten trekken.
Fijn dat je hier samen goed over hebt kunnen praten. Maar je hebt al vaker goede afspraken met hem gemaakt en dan stelde hij zich achteraf toch slachtofferig op, alsof jij hem iets aangedaan had. Heb je bedacht hoe je de volgende keer met die eventuele emotionele chantage omgaat?
Fijn dat je hier samen goed over hebt kunnen praten. Maar je hebt al vaker goede afspraken met hem gemaakt en dan stelde hij zich achteraf toch slachtofferig op, alsof jij hem iets aangedaan had. Heb je bedacht hoe je de volgende keer met die eventuele emotionele chantage omgaat?
Ga in therapie!
zondag 8 februari 2009 om 20:34
@dubiootje: als het nog een keer gebeurt, dan ga ik. ik heb hem gezegd dat hij me moet accepteren zoals ik ben. hij wist wie ik was toen we samen kwamen en eerst bewonderde hij dat juist zo aan mij. ik kan niet met iemand leven die mij niet laat zijn wie ik ben. ik heb hem ook gezegd dat ik klaar ben met concessies. ik hou genoeg rekening met zijn gevoelens en 10,5 maand per jaar wil ik gewoon hartstikke graag bij hem zijn. maar ik wil ook zes weken per jaar weg kunnen zonder gedoe.
@wzk: ik ben ook nog best boos hoor, dat weet hij ook wel. gelukkig kunnen we goed praten en laat hij de verwijten varen. ik denk dat hij misschien eens met een psycholoog moet praten om erachter te komen waarom hij zo heftig reageert. normaal gesproken is hij zeer easygoing, niet jaloers, niet van de extreme emoties, e.d.
@wzk: ik ben ook nog best boos hoor, dat weet hij ook wel. gelukkig kunnen we goed praten en laat hij de verwijten varen. ik denk dat hij misschien eens met een psycholoog moet praten om erachter te komen waarom hij zo heftig reageert. normaal gesproken is hij zeer easygoing, niet jaloers, niet van de extreme emoties, e.d.
maandag 9 februari 2009 om 14:04
koetje, ik heb ooit in een relatie gezeten waarin hij voor drie maanden weg ging en ik het daar heel moeilijk mee had. Een jaar later kwam het bij ruzies nog wel eens naar boven en mijn vriend vond toen inderdaad terecht dat ik daar wel eens over op mocht houden. Dat was ik met hem eens en daar ben ik toen ook wel mee gestopt. Bij mij was de reden dat ik me absoluut niet gehoord en gekend voelde in mijn gevoelens in die periode. Iedereen vond het gaaf voor hem (hij ging met een motor van India naar Nederland rijden) en weinig mensen hadden oog voor mijn angsten (noodtoestand in Pakistan, motorpecht inde woestijn etc.) en eenzaamheid. Ik heb 3 maanden zijn stem niet gehoord (na zijn vertrek alleen een paar uur voor hij weer terug was via de telefoon) en ik heb geleefd op 1 mail of telegram per week, qua "contact". In feite heb ik in die periode mezelf zo opzij gezet dat ik daar echt lang van moest herstellen en toen hij terug was was het eerst natuurlijk vooral allemaal heel leuk en gaaf en later kwam de klap. En dat terwijl ik erg onafhankelijk ben en altijd genoeg te doen had en genoeg afleiding.
Ik vond en vind dat ik een ander niet zijn dromen mag afnemen en dus niet van zo'n droom af wil houden, maar ik heb er wel van geleerd dat als er voor mij geen redelijk compromis te bereiken is waar ook met mijn behoeften rekening wordt gehouden, ik de relatie dan niet voort moet zetten. Mijn toenmalige vriend was ook nogal een rasoptimist en die had dus ook erop gerekend dat e-mailen, bellen etc veel makkelijker en frequenter zou zijn en dat had hij ook beloofd. En toen dat niet zo bleek te zijn liep het verder ook zo. Maar de klap daarvan kwam dus later. Ik wil hiermee het gedrag van je vriend niet goed praten, maar wel aangeven dat hij zichzelf misschien overschat heeft en het toch rotter vond dan hij dacht.
Ik vond en vind dat ik een ander niet zijn dromen mag afnemen en dus niet van zo'n droom af wil houden, maar ik heb er wel van geleerd dat als er voor mij geen redelijk compromis te bereiken is waar ook met mijn behoeften rekening wordt gehouden, ik de relatie dan niet voort moet zetten. Mijn toenmalige vriend was ook nogal een rasoptimist en die had dus ook erop gerekend dat e-mailen, bellen etc veel makkelijker en frequenter zou zijn en dat had hij ook beloofd. En toen dat niet zo bleek te zijn liep het verder ook zo. Maar de klap daarvan kwam dus later. Ik wil hiermee het gedrag van je vriend niet goed praten, maar wel aangeven dat hij zichzelf misschien overschat heeft en het toch rotter vond dan hij dacht.
maandag 9 februari 2009 om 15:52
Hij komt op mij nogal over als een ontzettende dwingeland.
En jouw vraag: "Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
Dit is manipulatie, het gezeur en gedram al een jaar lang.
Voor mij zet dit ook dat huwelijksaanzoek tijdens die 5 maanden in een ander daglicht.
Hij moet en zal zijn zin hebben, en je dwingen, door middel van dat schuldgevoel dat hij je geeft, nooit meer een stap bij hem uit de buurt te zetten.
Voor je het weet kun je niet eens meer een avondje in je eentje naar een vriendin.
Het zal wel een vreselijk harde reactie zijn, maar of deze man is het grootste watje ter wereld, of het is een manipulatieve griezel.
Sterkte TO
En jouw vraag: "Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
Dit is manipulatie, het gezeur en gedram al een jaar lang.
Voor mij zet dit ook dat huwelijksaanzoek tijdens die 5 maanden in een ander daglicht.
Hij moet en zal zijn zin hebben, en je dwingen, door middel van dat schuldgevoel dat hij je geeft, nooit meer een stap bij hem uit de buurt te zetten.
Voor je het weet kun je niet eens meer een avondje in je eentje naar een vriendin.
Het zal wel een vreselijk harde reactie zijn, maar of deze man is het grootste watje ter wereld, of het is een manipulatieve griezel.
Sterkte TO
maandag 9 februari 2009 om 16:04
quote:geheim1972 schreef op 09 februari 2009 @ 15:52:
Hij komt op mij nogal over als een ontzettende dwingeland.
En jouw vraag: "Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
Dit is manipulatie, het gezeur en gedram al een jaar lang.
Voor mij zet dit ook dat huwelijksaanzoek tijdens die 5 maanden in een ander daglicht.
Hij moet en zal zijn zin hebben, en je dwingen, door middel van dat schuldgevoel dat hij je geeft, nooit meer een stap bij hem uit de buurt te zetten.
Voor je het weet kun je niet eens meer een avondje in je eentje naar een vriendin.
Het zal wel een vreselijk harde reactie zijn, maar of deze man is het grootste watje ter wereld, of het is een manipulatieve griezel.
Sterkte TO
Volledig mee eens!!!
Is dit nou een echt vent?????
Hij komt op mij nogal over als een ontzettende dwingeland.
En jouw vraag: "Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
Dit is manipulatie, het gezeur en gedram al een jaar lang.
Voor mij zet dit ook dat huwelijksaanzoek tijdens die 5 maanden in een ander daglicht.
Hij moet en zal zijn zin hebben, en je dwingen, door middel van dat schuldgevoel dat hij je geeft, nooit meer een stap bij hem uit de buurt te zetten.
Voor je het weet kun je niet eens meer een avondje in je eentje naar een vriendin.
Het zal wel een vreselijk harde reactie zijn, maar of deze man is het grootste watje ter wereld, of het is een manipulatieve griezel.
Sterkte TO
Volledig mee eens!!!
Is dit nou een echt vent?????
maandag 9 februari 2009 om 16:08
maandag 9 februari 2009 om 22:27
quote:aikidoka schreef op 09 februari 2009 @ 14:04:
Bij mij was de reden dat ik me absoluut niet gehoord en gekend voelde in mijn gevoelens in die periode.
(...)
Maar de klap daarvan kwam dus later. Ik wil hiermee het gedrag van je vriend niet goed praten, maar wel aangeven dat hij zichzelf misschien overschat heeft en het toch rotter vond dan hij dacht.Ik denk dat dit het ook is. Zal er eens goed naar doorvragen. Ik kan me voorstellen dat deze periode overigens voor jou echt heel vervelend moet zijn geweest. Moet daar zelf ook niet aan denken. Bedankt voor je reactie, want het helpt me wel beter begrijpen.
Bij mij was de reden dat ik me absoluut niet gehoord en gekend voelde in mijn gevoelens in die periode.
(...)
Maar de klap daarvan kwam dus later. Ik wil hiermee het gedrag van je vriend niet goed praten, maar wel aangeven dat hij zichzelf misschien overschat heeft en het toch rotter vond dan hij dacht.Ik denk dat dit het ook is. Zal er eens goed naar doorvragen. Ik kan me voorstellen dat deze periode overigens voor jou echt heel vervelend moet zijn geweest. Moet daar zelf ook niet aan denken. Bedankt voor je reactie, want het helpt me wel beter begrijpen.
maandag 9 februari 2009 om 22:31
quote:geheim1972 schreef op 09 februari 2009 @ 15:52:
"Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
De quote is ook misschien een beetje misleidend. Het is meer voor hem om een manier te vinden om het los te laten en mij te vergeven, want ik voel me niet meer schuldig. Zeker niet na al jullie reacties. En mijn vriend is overigens eerder het watje dan de dwingeland
. Ik ga er nog maar eens een stevig gesprek over aan...
"Hoe kan hij mij vergeven".... Sorry hoor, maar daar word ik echt misselijk van.
Ik was hier na een week al klaar mee geweest.
Petje af voor jouw geduld.
De quote is ook misschien een beetje misleidend. Het is meer voor hem om een manier te vinden om het los te laten en mij te vergeven, want ik voel me niet meer schuldig. Zeker niet na al jullie reacties. En mijn vriend is overigens eerder het watje dan de dwingeland
. Ik ga er nog maar eens een stevig gesprek over aan...
dinsdag 10 februari 2009 om 09:29
Beste Koetje
Ik heb al het voorgaande gelezen, het volgende viel mij op en je moet hier echt rekening mee houden, want dit is de val waar jij steeds weer in trapt:
Jouw vriend heeft er geen probleem mee de 'regels' te veranderen als het spel al begonnen is.
D.w.z. dat hij over gedane zaken steeds met terugwerkende kracht met verwijten komt alsof jij 'regels' zou hebben overtreden, 'regels' waar jij tot dan toe niets van wist en die hij eigenhandig uit de duim zuigt.
Dit is een gedragsrepertoire wat jij steeds terug kunt verwachten. Hij gebruikt dit namelijk al jaren met succes om jou te manipuleren. En jij bent kennelijk iemand die zich makkelijk laat manipuleren, zie reactie van Dubiootje.
Mijn stelling is: er is niets veranderd, zodra jij je eigen gang gaat en lol hebt, verzint hij wel weer een list om te zorgen dat jij je daar schuldig over voelt.
Rationeel geeft hij je gelijk, maar gevoelsmatig is hij in vergelijking met jou zeer onrijp en onzelfstandig. Hij 'lost' dit probleem op door jou 'klein' te houden, maar dat laat jij gelukkig niet toe. Hoe dan ook zal dit een breekpunt worden in jullie relatie als je vriend niet als de weerlicht eindelijk volwassen wordt. Sommige mannen worden helaas nooit volwassen, ik hoop voor jou dat jouw vriend wel volwassen wordt, en dat je niet de rest van je leven met een dwars kind opgescheept zit.
Ik heb al het voorgaande gelezen, het volgende viel mij op en je moet hier echt rekening mee houden, want dit is de val waar jij steeds weer in trapt:
Jouw vriend heeft er geen probleem mee de 'regels' te veranderen als het spel al begonnen is.
D.w.z. dat hij over gedane zaken steeds met terugwerkende kracht met verwijten komt alsof jij 'regels' zou hebben overtreden, 'regels' waar jij tot dan toe niets van wist en die hij eigenhandig uit de duim zuigt.
Dit is een gedragsrepertoire wat jij steeds terug kunt verwachten. Hij gebruikt dit namelijk al jaren met succes om jou te manipuleren. En jij bent kennelijk iemand die zich makkelijk laat manipuleren, zie reactie van Dubiootje.
Mijn stelling is: er is niets veranderd, zodra jij je eigen gang gaat en lol hebt, verzint hij wel weer een list om te zorgen dat jij je daar schuldig over voelt.
Rationeel geeft hij je gelijk, maar gevoelsmatig is hij in vergelijking met jou zeer onrijp en onzelfstandig. Hij 'lost' dit probleem op door jou 'klein' te houden, maar dat laat jij gelukkig niet toe. Hoe dan ook zal dit een breekpunt worden in jullie relatie als je vriend niet als de weerlicht eindelijk volwassen wordt. Sommige mannen worden helaas nooit volwassen, ik hoop voor jou dat jouw vriend wel volwassen wordt, en dat je niet de rest van je leven met een dwars kind opgescheept zit.
dinsdag 10 februari 2009 om 11:19
koetje1984 schreef op 09 februari 2009 @ 22:31:
[...]
De quote is ook misschien een beetje misleidend. Het is meer voor hem om een manier te vinden om het los te laten en mij te vergeven, want ik voel me niet meer schuldig. Zeker niet na al jullie reacties. En mijn vriend is overigens eerder het watje dan de dwingeland. Ik ga er nog maar eens een stevig gesprek over aan...[/quote]
quote:Ik denk dat dit het ook is. Zal er eens goed naar doorvragen.
Als je een stevig gesprek wilt aangaan, moet je niet nog eens zijn al uitgebreid geuite gevoelens uit die periode op gaan rakelen. Hij heeft m.i. geen moeite gehad om jou te laten voelen hoe vreselijk die tijd voor hem was.
Ik denk dat je vriend wel een dwingeland is. Dat is het verraderlijke van emotionele chantage: je wordt met 'zachte middelen' een bepaalde richting uitgedwongen. De ander speelt in op jouw gevoel (in dit geval jouw schuldgevoel) en daardoor heb jij het idee dat je uit eigen beweging bepaalde dingen doet of laat. Terwijl je in feite gemanipuleerd wordt.
Herken je dat dit emotionele chantage is?
Je quote is denk ik niet misleidend, want je voelt/voelde het echt zo. Denk er eens over na waarom je die titel zo gekozen hebt? Ik denk dat komt omdat hij er zo lang op gehamerd heeft dat jij fout zat. Jij hebt veel begrip en inlevingsvermogen en dat zijn op zich mooie eigenschappen. Maar het betekent dat je zijn manier van denken enigszins bent gaan overnemen. Dat is een langzaam proces, maar juist daardoor het kan verraderlijk zijn. Je hebt niet door hoeveel van jezelf je inlevert en hoe je je aan hem aanpast, zonder dat hij hetzelfde doet.
Het gaat niet om de vraag hoe hij zijn probleem kan oplossen, maar hoe jij jouw probleem kan oplossen. Hoe zou je jouw eigen probleem omschrijven?
[...]
De quote is ook misschien een beetje misleidend. Het is meer voor hem om een manier te vinden om het los te laten en mij te vergeven, want ik voel me niet meer schuldig. Zeker niet na al jullie reacties. En mijn vriend is overigens eerder het watje dan de dwingeland
. Ik ga er nog maar eens een stevig gesprek over aan...[/quote]quote:Ik denk dat dit het ook is. Zal er eens goed naar doorvragen.
Als je een stevig gesprek wilt aangaan, moet je niet nog eens zijn al uitgebreid geuite gevoelens uit die periode op gaan rakelen. Hij heeft m.i. geen moeite gehad om jou te laten voelen hoe vreselijk die tijd voor hem was.
Ik denk dat je vriend wel een dwingeland is. Dat is het verraderlijke van emotionele chantage: je wordt met 'zachte middelen' een bepaalde richting uitgedwongen. De ander speelt in op jouw gevoel (in dit geval jouw schuldgevoel) en daardoor heb jij het idee dat je uit eigen beweging bepaalde dingen doet of laat. Terwijl je in feite gemanipuleerd wordt.
Herken je dat dit emotionele chantage is?
Je quote is denk ik niet misleidend, want je voelt/voelde het echt zo. Denk er eens over na waarom je die titel zo gekozen hebt? Ik denk dat komt omdat hij er zo lang op gehamerd heeft dat jij fout zat. Jij hebt veel begrip en inlevingsvermogen en dat zijn op zich mooie eigenschappen. Maar het betekent dat je zijn manier van denken enigszins bent gaan overnemen. Dat is een langzaam proces, maar juist daardoor het kan verraderlijk zijn. Je hebt niet door hoeveel van jezelf je inlevert en hoe je je aan hem aanpast, zonder dat hij hetzelfde doet.
Het gaat niet om de vraag hoe hij zijn probleem kan oplossen, maar hoe jij jouw probleem kan oplossen. Hoe zou je jouw eigen probleem omschrijven?
Ga in therapie!
dinsdag 10 februari 2009 om 11:24
Helemaal eens met Eleonora en overige reacties. Het woord 'vergeven' is hier misplaatst. Er valt namelijk niets te vergeven, en bovendien ben je alweer een hele tijd thuis.
Ik denk dat je - al dan niet subtiel - duidelijk moet maken dat zijn gedram (zo komt het over) niet terecht is. Als je niet oppast ben jij je aan het wegcijferen om onredelijke ruzies te voorkomen.
Ik denk dat je - al dan niet subtiel - duidelijk moet maken dat zijn gedram (zo komt het over) niet terecht is. Als je niet oppast ben jij je aan het wegcijferen om onredelijke ruzies te voorkomen.
dinsdag 10 februari 2009 om 11:36
Is echte liefde niet dat je iemand stimuleert het beste uit zichzelf te halen en te genieten van het leven ook als het betekent dat je daardoor minder tijd hebt voor elkaar?
Zo zou ik mijn man juist stimuleren naar het buitenland te gaan (niet dat ik hem kwijt wil) als hij daardoor gelukkiger van zou worden. Soms moet je iets 'voor jezelf doen' om er samen beter van te worden.
Zo zou ik mijn man juist stimuleren naar het buitenland te gaan (niet dat ik hem kwijt wil) als hij daardoor gelukkiger van zou worden. Soms moet je iets 'voor jezelf doen' om er samen beter van te worden.
dinsdag 10 februari 2009 om 11:37
quote:koetje1984 schreef op 08 februari 2009 @ 20:34:
@wzk: ik ben ook nog best boos hoor, dat weet hij ook wel. gelukkig kunnen we goed praten en laat hij de verwijten varen. ik denk dat hij misschien eens met een psycholoog moet praten om erachter te komen waarom hij zo heftig reageert. normaal gesproken is hij zeer easygoing, niet jaloers, niet van de extreme emoties, e.d.
Toch is hier wel sprake van een gedragspatroon zoals Nell dat ook al aangeeft vindt hij het eerst geen probleem en daarna komt het gedoe. Ik denk dat hij inderdaad eens met een psycholoog moet praten want hij "praat" jou nu dingen aan (of probeert dat althans).
Ik weet niet of het een dealbreker voor me zou zijn, maar zijn gedrag zou me wel erg aan het denken zetten. Nu gaat het over vakanties. Waar gaat het een volgende keer over?
@wzk: ik ben ook nog best boos hoor, dat weet hij ook wel. gelukkig kunnen we goed praten en laat hij de verwijten varen. ik denk dat hij misschien eens met een psycholoog moet praten om erachter te komen waarom hij zo heftig reageert. normaal gesproken is hij zeer easygoing, niet jaloers, niet van de extreme emoties, e.d.
Toch is hier wel sprake van een gedragspatroon zoals Nell dat ook al aangeeft vindt hij het eerst geen probleem en daarna komt het gedoe. Ik denk dat hij inderdaad eens met een psycholoog moet praten want hij "praat" jou nu dingen aan (of probeert dat althans).
Ik weet niet of het een dealbreker voor me zou zijn, maar zijn gedrag zou me wel erg aan het denken zetten. Nu gaat het over vakanties. Waar gaat het een volgende keer over?
dinsdag 10 februari 2009 om 12:30
Wat moet hij jouw vergeven dan? Je hebt niks verkeerds gedaan!
Komt op mij over alsof hij jouw ontzettend wil claimen. In een relatie moet je de ander iets kunnen gunnen, en elkaar vrij kunnen laten. Zeker als het iets betreft wat iemand gewoon heel graag wil doen. Hij zou je ook kunnen steunen. Waarom niet weg gaan? Jullie hebben nog geen kinderen, nu kan het nog. En je hebt hem voldoende betrokken door iedere dag contact met hem te onderhouden. Had hij dan nog niet het gevoel dat hij belangrijk voor je is?
Ik heb nu meerdere keren meegemaakt dat mijn vriend voor zijn werk langere periodes in het buitenland zat. Dit heeft ons alleen maar sterker gemaakt. We waren zo ver uit elkaar, maar toch zo dichtbij. Iedere dag hadden we uren contact via Skype. Veel intensiever dan dat hij thuis was. Ik heb er nog nooit geen spijt van gehad dat ik hem heb laten gaan. Het was iets wat hij graag wilde, en daarin heb ik hem altijd gesteund.
Komt op mij over alsof hij jouw ontzettend wil claimen. In een relatie moet je de ander iets kunnen gunnen, en elkaar vrij kunnen laten. Zeker als het iets betreft wat iemand gewoon heel graag wil doen. Hij zou je ook kunnen steunen. Waarom niet weg gaan? Jullie hebben nog geen kinderen, nu kan het nog. En je hebt hem voldoende betrokken door iedere dag contact met hem te onderhouden. Had hij dan nog niet het gevoel dat hij belangrijk voor je is?
Ik heb nu meerdere keren meegemaakt dat mijn vriend voor zijn werk langere periodes in het buitenland zat. Dit heeft ons alleen maar sterker gemaakt. We waren zo ver uit elkaar, maar toch zo dichtbij. Iedere dag hadden we uren contact via Skype. Veel intensiever dan dat hij thuis was. Ik heb er nog nooit geen spijt van gehad dat ik hem heb laten gaan. Het was iets wat hij graag wilde, en daarin heb ik hem altijd gesteund.
dinsdag 10 februari 2009 om 18:14
quote:mika65 schreef op 10 februari 2009 @ 11:54:
Wat ik mij dan afvraag of jullie wel zo goed bij elkaar passen.
Jij mag graag op vakantie gaan en het liefst 4 tot 6 weken.
Hij kan nog geen week van huis!
Ik denk dat dit altijd een struikelblok in jullie relatie blijft.
Het heeft geen struikelblok te zijn. Een vriendin/collega van mij heeft een vriend die absoluut niet van vakantie/reizen houdt. Geen zin, geen behoefte, gedoe - hij vindt het niks. Zij is stewardess, is dus vaak van huis en houdt van reizen.
Ze gaan er prima mee om en laten elkaar vrij in hun hobby.
Zo kan het dus ook
Wat ik mij dan afvraag of jullie wel zo goed bij elkaar passen.
Jij mag graag op vakantie gaan en het liefst 4 tot 6 weken.
Hij kan nog geen week van huis!
Ik denk dat dit altijd een struikelblok in jullie relatie blijft.
Het heeft geen struikelblok te zijn. Een vriendin/collega van mij heeft een vriend die absoluut niet van vakantie/reizen houdt. Geen zin, geen behoefte, gedoe - hij vindt het niks. Zij is stewardess, is dus vaak van huis en houdt van reizen.
Ze gaan er prima mee om en laten elkaar vrij in hun hobby.
Zo kan het dus ook
woensdag 11 februari 2009 om 00:25
quote:Lizzl schreef op 10 februari 2009 @ 18:14:
[...]
Het heeft geen struikelblok te zijn. Een vriendin/collega van mij heeft een vriend die absoluut niet van vakantie/reizen houdt. Geen zin, geen behoefte, gedoe - hij vindt het niks. Zij is stewardess, is dus vaak van huis en houdt van reizen.
Ze gaan er prima mee om en laten elkaar vrij in hun hobby.
Zo kan het dus ook
Ja daar heb je wel gelijk in Lizzl, maar ik denk dat de man van TO niet zo'n man is als de jouwe
Jullie laten elkaar vrij maar dat doet TO haar man niet.
[...]
Het heeft geen struikelblok te zijn. Een vriendin/collega van mij heeft een vriend die absoluut niet van vakantie/reizen houdt. Geen zin, geen behoefte, gedoe - hij vindt het niks. Zij is stewardess, is dus vaak van huis en houdt van reizen.
Ze gaan er prima mee om en laten elkaar vrij in hun hobby.
Zo kan het dus ook
Ja daar heb je wel gelijk in Lizzl, maar ik denk dat de man van TO niet zo'n man is als de jouwe
Jullie laten elkaar vrij maar dat doet TO haar man niet.
woensdag 11 februari 2009 om 18:12
quote:Max Branning schreef op 10 februari 2009 @ 11:36:
Is echte liefde niet dat je iemand stimuleert het beste uit zichzelf te halen en te genieten van het leven ook als het betekent dat je daardoor minder tijd hebt voor elkaar?
Zo zou ik mijn man juist stimuleren naar het buitenland te gaan (niet dat ik hem kwijt wil) als hij daardoor gelukkiger van zou worden. Soms moet je iets 'voor jezelf doen' om er samen beter van te worden.Max, ik denk dat stimuleren om het beste uit jezelf te halen en uit de ander heel goed is. Absoluut helemaal waar. Maar, als die ander zijn wensen uitvoert en dat betekent dat jij heel erg aan je eigen wensen en verlangens en behoeftes voorbij moet gaan moet je natuurlijk wel ergens kijken waar je grens is. Anders ben je jezelf op een gegeven moment kwijt terwijl de ander zijn/haar beste zelf zit te zijn. Ook geen gewenste situatie lijkt mij. Je zegt dat je je man zou stimuleren om naar het buitenland te gaan, maar daar verbindt je vast wel voorwaarden aan qua locatie, tijd, hoe houden we contact en zo.
Is echte liefde niet dat je iemand stimuleert het beste uit zichzelf te halen en te genieten van het leven ook als het betekent dat je daardoor minder tijd hebt voor elkaar?
Zo zou ik mijn man juist stimuleren naar het buitenland te gaan (niet dat ik hem kwijt wil) als hij daardoor gelukkiger van zou worden. Soms moet je iets 'voor jezelf doen' om er samen beter van te worden.Max, ik denk dat stimuleren om het beste uit jezelf te halen en uit de ander heel goed is. Absoluut helemaal waar. Maar, als die ander zijn wensen uitvoert en dat betekent dat jij heel erg aan je eigen wensen en verlangens en behoeftes voorbij moet gaan moet je natuurlijk wel ergens kijken waar je grens is. Anders ben je jezelf op een gegeven moment kwijt terwijl de ander zijn/haar beste zelf zit te zijn. Ook geen gewenste situatie lijkt mij. Je zegt dat je je man zou stimuleren om naar het buitenland te gaan, maar daar verbindt je vast wel voorwaarden aan qua locatie, tijd, hoe houden we contact en zo.
