Relaties
alle pijlers
Hoe kan hij mij vergeven?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:27
Van augustus 2007 tot en met eind januari 2008 heb ik een langere periode in het buitenland gezeten. In die periode heb ik mijn vriend, met wie ik samenwoonde voordat ik vertrok, 4 keer gezien. Ik ben hem trouw gebleven, heb niks uitgespookt en we hebben elke dag wel even gemaild/geskyped. En ik heb hem dus vier keer gezien. Of ik kwam naar huis, of hij kwam naar mij. Toen hij mijn kant op kwam, vroeg hij me ten huwelijk. En ik heb meteen ja gezegd, dolgelukkig! De plannen om te trouwen zijn er nog steeds, hoewel de uitvoering waarschijnlijk pas volgend jaar zal zijn.
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:29
Koetje, wat ik me afvraag: is het een reële angst van je vriend dat je 'ieder moment' zou kunnen vertrekken? Hij lijkt die maanden dat je weggeweest bent opgevat te hebben als zijnde: als ze nú zo lang weggaat, kan ze dat ieder moment wéér doen. Klopt dat? Ben je van plan nog eens zo lang weg te gaan?
Peas on earth!
zaterdag 7 februari 2009 om 17:31
Lieve Koetje,
Je hebt niks misdaan. He-le-maal niks. Als hij je dát niet kan vergeven, het feit dus dat je niks misdaan hebt, dan ben ik bang dat dit niet goed af gaat lopen.
Moet jij je nu met terugwerkende kracht schuldig blijven voelen over iets wat helemaal niet meer aan de orde is? Je hebt geen plannen om weer weg te gaan en je wil zelfs met hem trouwen.
Nee meid, ik kan je niet vertellen hoe hij je moet vergeven, de vraag is eerder; kun jij leven met een man die zó stinkend jaloers is op je verleden dat hij jullie relatie al een jaar lang saboteert en aan emotionele chantage doet?
Je hebt niks misdaan. He-le-maal niks. Als hij je dát niet kan vergeven, het feit dus dat je niks misdaan hebt, dan ben ik bang dat dit niet goed af gaat lopen.
Moet jij je nu met terugwerkende kracht schuldig blijven voelen over iets wat helemaal niet meer aan de orde is? Je hebt geen plannen om weer weg te gaan en je wil zelfs met hem trouwen.
Nee meid, ik kan je niet vertellen hoe hij je moet vergeven, de vraag is eerder; kun jij leven met een man die zó stinkend jaloers is op je verleden dat hij jullie relatie al een jaar lang saboteert en aan emotionele chantage doet?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:33
quote:koetje1984 schreef op 07 februari 2009 @ 17:27:
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten.
Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan.
Nee dus PODE
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten.
Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan.
Nee dus PODE
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 07-02-2009 17:34
Reden: smiley toegevoegd
Reden: smiley toegevoegd
% gewijzigd
zaterdag 7 februari 2009 om 17:34
zaterdag 7 februari 2009 om 17:34
Nee, eigenlijk niet. Er zijn geen plannen voor, maar ik sluit niet uit dat ik het nooit meer doe... We hebben het er wel eens over gehad dat als het ooit nog zou gebeuren, we samen zouden gaan... (maar wel in overleg, hij moet er ook echt achter staan) Het zou dan niet te ver zijn, bijvoorbeeld Berlijn of Londen.
zaterdag 7 februari 2009 om 17:35
He Koetje
Wat goed van je dat je wel je eigen plan blijft trekken!
Het lijkt er inderdaad op dat hij erg bang is dat je hem ineens 'weer' in de steek laat en is misschien bang om zich om die reden echt aan je binden?
Ik denk wel dat je er goed aan hebt gedaan om heel duidelijk aan te geven dat je voor 100% achter je keuze stond om zo lang van huis te zijn en dat je partner je op dat vlak dus niet kan veranderen. Neem je zijn gevoelens hierin wel serieus? Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend belangrijk is om van jou te horen dat je het heel vervelend vindt dat hij zich zo alleen heeft gevoeld in die periode en dat jij wel heel graag de toekomst met hem tegemoet ziet.
Verder is de vraag van Prinsesopdeerwt wel van belang denk ik om ook voor de toekomst te kijken hoe jullie met dit dilemma om kunnen gaan, mocht je nog wél plannen hebben om weg te gaan... kan hij dat dan accepteren of niet..
succes ermee!
Wat goed van je dat je wel je eigen plan blijft trekken!
Het lijkt er inderdaad op dat hij erg bang is dat je hem ineens 'weer' in de steek laat en is misschien bang om zich om die reden echt aan je binden?
Ik denk wel dat je er goed aan hebt gedaan om heel duidelijk aan te geven dat je voor 100% achter je keuze stond om zo lang van huis te zijn en dat je partner je op dat vlak dus niet kan veranderen. Neem je zijn gevoelens hierin wel serieus? Ik kan me voorstellen dat het voor je vriend belangrijk is om van jou te horen dat je het heel vervelend vindt dat hij zich zo alleen heeft gevoeld in die periode en dat jij wel heel graag de toekomst met hem tegemoet ziet.
Verder is de vraag van Prinsesopdeerwt wel van belang denk ik om ook voor de toekomst te kijken hoe jullie met dit dilemma om kunnen gaan, mocht je nog wél plannen hebben om weg te gaan... kan hij dat dan accepteren of niet..
succes ermee!
zaterdag 7 februari 2009 om 17:45
Nou, wat ik zo oneerlijk vind is dat vriendlief ermee in heeft gestemd dat ik echt moest gaan. Het is niet zo alsof hij me van te voren geprobeerd heeft tegen te houden. En ik wist wel dat hij zich eenzaam voelde, maar daarom zorgde ik ook elke dag dat we iets van contact hadden.
Maar goed, als we dan door Berlijn/New York/Londen lopen zegt hij: "O, ik zou hier best wel willen wonen." En laatst kwam hij er ineens mee aan dat hij ook vijf maanden weg wil, op stage naar de Antillen. Hij wil ook zijn buitenlandervaring en het lijkt hem leuk om samen te gaan. Maar op het moment dat ik pols wat hij ervan vindt (!) om misschien na ons afstuderen samen naar Berlijn te gaan en ik onderzoek doe naar de haalbaarheid van dit soort plannen, ontploft de bom ineens en ben ik degene die nooit voor hem kiest en niet bij hem wil zijn...
@eleonora: het is niet alsof hij de relatie een jaar lang saboteert, maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
@isa: ik heb zijn gevoelens lang serieus genomen, maar ik vind dat het nu tijd wordt om los te laten hoor. het is ook een keer klaar, ik wil gewoon samen verder terwijl hierin lijkt te willen blijven hangen.
Misschien is relatietherapie een idee, ook al zijn we nog zo jong (24). Ik wil samen verder kunnen, maar niet als hij af en toe zo heftig reageert. (overigens is dit het ENIGE waardoor het bij ons niet goed gaat, voor de rest hebben we het heel leuk samen en is hij heel lief, zorgzaam en heb ik niks op hem aan te merken...)
Maar goed, als we dan door Berlijn/New York/Londen lopen zegt hij: "O, ik zou hier best wel willen wonen." En laatst kwam hij er ineens mee aan dat hij ook vijf maanden weg wil, op stage naar de Antillen. Hij wil ook zijn buitenlandervaring en het lijkt hem leuk om samen te gaan. Maar op het moment dat ik pols wat hij ervan vindt (!) om misschien na ons afstuderen samen naar Berlijn te gaan en ik onderzoek doe naar de haalbaarheid van dit soort plannen, ontploft de bom ineens en ben ik degene die nooit voor hem kiest en niet bij hem wil zijn...
@eleonora: het is niet alsof hij de relatie een jaar lang saboteert, maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
@isa: ik heb zijn gevoelens lang serieus genomen, maar ik vind dat het nu tijd wordt om los te laten hoor. het is ook een keer klaar, ik wil gewoon samen verder terwijl hierin lijkt te willen blijven hangen.
Misschien is relatietherapie een idee, ook al zijn we nog zo jong (24). Ik wil samen verder kunnen, maar niet als hij af en toe zo heftig reageert. (overigens is dit het ENIGE waardoor het bij ons niet goed gaat, voor de rest hebben we het heel leuk samen en is hij heel lief, zorgzaam en heb ik niks op hem aan te merken...)
zaterdag 7 februari 2009 om 17:47
Overigens ging het met die twee-weken-vriendinnen-vakantie ook zo. Van tevoren vond hij het allemaal hartstikke leuk (hoewel het wel minder was dat het in de kerstvakantie was). Ik heb hem nog uitgenodigd, maar hij wilde zelf niet mee. En achteraf kreeg ik weer het verwijt dat hij zich met kerst zo ellendig voelde...
zaterdag 7 februari 2009 om 17:48
quote:eleonora schreef op 07 februari 2009 @ 17:33:
[...]
Nee dus PODE
Ohhhh... Erwtje moet Be-ter Le-zen .
In dat geval: je hebt niets verkeerd gedaan. Het is nutteloos om de ander iets te verwijten wat al gebeurd is en waarover duidelijkheid bestaat dat een zelfde situatie niet meer gaat gebeuren. Het verandert namelijk niet, slechts dat jij je schuldig blijft voelen en jullie relatie onder druk komt te staan.
[...]
Nee dus PODE
Ohhhh... Erwtje moet Be-ter Le-zen .
In dat geval: je hebt niets verkeerd gedaan. Het is nutteloos om de ander iets te verwijten wat al gebeurd is en waarover duidelijkheid bestaat dat een zelfde situatie niet meer gaat gebeuren. Het verandert namelijk niet, slechts dat jij je schuldig blijft voelen en jullie relatie onder druk komt te staan.
Peas on earth!
zaterdag 7 februari 2009 om 17:52
Het lijkt erop dat je vriend zich snel achtergesteld voelt en zich snel in de steek gelaten voelt als jij zelf iets leuks doet. Het komt vaker voor dat mensen die daar last van hebben als een soort selffulfilling profecy die situaties opzoeken. Dat lees ik ook terug in de reactie van je vriend: jij nodigt hem uit mee te gaan, hij weigert, maar verwijt je achteraf dat hij zich zo ellendig voelde. Het is een lastige, want zoals ik het nu lees (dus: alleen vanuit jóuw perspectief) lijkt het me een probleem van je vriend. Hij heeft het nodig veel bevestigd te worden in het 'ikhouookvanjou' en dat je voor hém kiest. Ieder ieniemieniemomentje dat je iets voor jezelf doet, kan je later als verwijt in't gezicht gesmeten worden.
Als je vriend wél openstaat voor relatietherapie zou het volgens mij wel het overwegen waard zijn. Je hoeft het niet zo zwaar te zien als het klinkt. Jullie bemerken dat jullie hinder ondervinden van dit patroon (wat iets van jullie beiden is), en willen dat uit de weg ruimen om goed verder te kunnen. Soms kun je zulke dingen niet zelf oplossen omdat jullie niet objectief kunnen kijken. Dan is hulp van een professionele buitenstaander heel ondersteunend.
Succes!
Erwt
Als je vriend wél openstaat voor relatietherapie zou het volgens mij wel het overwegen waard zijn. Je hoeft het niet zo zwaar te zien als het klinkt. Jullie bemerken dat jullie hinder ondervinden van dit patroon (wat iets van jullie beiden is), en willen dat uit de weg ruimen om goed verder te kunnen. Soms kun je zulke dingen niet zelf oplossen omdat jullie niet objectief kunnen kijken. Dan is hulp van een professionele buitenstaander heel ondersteunend.
Succes!
Erwt
Peas on earth!
zaterdag 7 februari 2009 om 17:54
zaterdag 7 februari 2009 om 17:54
Er valt niks te vergeven lijkt mij,
Stel dat jij nu nooit meer alleen weggaat, ga jij hem verwijten dat jij niet mag?
Want die kans is er wel natuurlijk, je kunt nu wel zeggen dat je niet gaat, maar als over een x-aantal jaar de mogelijkheid zich voordoet?
Stel dat jij nu nooit meer alleen weggaat, ga jij hem verwijten dat jij niet mag?
Want die kans is er wel natuurlijk, je kunt nu wel zeggen dat je niet gaat, maar als over een x-aantal jaar de mogelijkheid zich voordoet?
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 7 februari 2009 om 18:02
@niles: daar kunnen we soms ook ontzettend over ruziemaken. ik kan en wil hem niet 100% garanderen dat ik altijd in Nederland ga blijven. Maar tegelijkertijd zoek ik het ook niet op, ik ben net afgestudeerd en solliciteer bijvoorbeeld niet op banen in het buitenland. Ik verwijt hem niet dat ik niet mag, maar ik vind wel dat ik eenmaal per jaar drie weken een verre reis moet kunnen maken. Hij mag mee, maar zo niet dan vind ik dat ik best met een vriendin mag. Het is misschien verwend en arrogant, maar ik heb toch recht op vakantie?
@Prinses: gek genoeg hebben wij allebei best wel een eigen leven en ook hier in Nederland hebben we misschien twee avonden per week samen en een dag in het weekend. Voor de rest zijn we allebei druk met vrienden/sport/werk, etc. En ik vind dat heerlijk, en hij ook wel volgens mij (hij is bang zijn vrijheid kwijt te raken en ik doe niet moeilijk als hij met zijn vrienden naar de kroeg wil). Dus de mooie momenten gunt hij me echt wel, zolang we maar wel altijd samen slapen.
Overigens heb ik zeker ook debet aan de situatie doordat ik altijd reisverhalen lees en ieder feestje weer een of ander geweldig verhaal heb van toen-en-toen en dat het daar-en-daar zo geweldig was en dat iedereen daar echt een keer geweest moet zijn. Hierdoor heeft mijn vriend soms ook het gevoel dat ik eigenlijk alleen maar weg wil. Maar ik kan toch niet veranderen wie ik ben? Ik kan toch niet ook mijn boekenkast en leeskeuze gaan veranderen en zeggen dat ik nooit meer op reis wil? Dat laatste wil ik nog steeds, alleen niet meer zo lang zonder hem. Ik heb alles al geprobeerd. Ik heb hem al zo vaak geknuffeld en gezegd dat ik hem niet meer alleen achter laat, maar het lijkt niet door te drinken...
@Prinses: gek genoeg hebben wij allebei best wel een eigen leven en ook hier in Nederland hebben we misschien twee avonden per week samen en een dag in het weekend. Voor de rest zijn we allebei druk met vrienden/sport/werk, etc. En ik vind dat heerlijk, en hij ook wel volgens mij (hij is bang zijn vrijheid kwijt te raken en ik doe niet moeilijk als hij met zijn vrienden naar de kroeg wil). Dus de mooie momenten gunt hij me echt wel, zolang we maar wel altijd samen slapen.
Overigens heb ik zeker ook debet aan de situatie doordat ik altijd reisverhalen lees en ieder feestje weer een of ander geweldig verhaal heb van toen-en-toen en dat het daar-en-daar zo geweldig was en dat iedereen daar echt een keer geweest moet zijn. Hierdoor heeft mijn vriend soms ook het gevoel dat ik eigenlijk alleen maar weg wil. Maar ik kan toch niet veranderen wie ik ben? Ik kan toch niet ook mijn boekenkast en leeskeuze gaan veranderen en zeggen dat ik nooit meer op reis wil? Dat laatste wil ik nog steeds, alleen niet meer zo lang zonder hem. Ik heb alles al geprobeerd. Ik heb hem al zo vaak geknuffeld en gezegd dat ik hem niet meer alleen achter laat, maar het lijkt niet door te drinken...
zaterdag 7 februari 2009 om 18:12
quote:koetje1984 schreef op 07 februari 2009 @ 17:45:
@eleonora: het is niet alsof hij de relatie een jaar lang saboteert, maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
Ah, ok, ik baseerde me op dit stukje uit de OP:
quote:En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld.
Hij vindt zichzelf nogal zielig zo te zien. Dat is heel beklemmend hoor. Straks hebben jullie een kind en dan krijg je verwijten dat je hem niet genoeg aandacht geeft, want ja, je bent er niet meer 100% voor hem.
Het is vast een schat, maar lastig om iemand die blijkbaar geen zin heeft om zich ergens overheen te zetten, tevreden te krijgen. Lijkt me doodvermoeiend. Hij is geen kind, hij is een volwassen man. Daarbij heeft hij ja gezegd toen je met hem overlegde over het weggaan voor vijf maanden. Dan moet je niet nu achteraf gaan lopen zaniken.
Wat kun je er nu nog aan doen trouwens? Het enige wat je kunt doen is met je hand op je hart gaan beloven dat je nooooooit meer weggaat. Dat kan toch helemaal niet? Dan ga je je vastleggen op een manier die in een volwassen relatie echt niet kan hoor. Je hebt een relatie maar je bent en blijft een vrij mens en je mag ook dingen voor jezelf doen.
@eleonora: het is niet alsof hij de relatie een jaar lang saboteert, maar het is wel zo dat hij ongeveer eens per twee maanden de houding jij-houdt-niet-van-mij-want-jij-wil-altijd-maar-weg...
Ah, ok, ik baseerde me op dit stukje uit de OP:
quote:En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld.
Hij vindt zichzelf nogal zielig zo te zien. Dat is heel beklemmend hoor. Straks hebben jullie een kind en dan krijg je verwijten dat je hem niet genoeg aandacht geeft, want ja, je bent er niet meer 100% voor hem.
Het is vast een schat, maar lastig om iemand die blijkbaar geen zin heeft om zich ergens overheen te zetten, tevreden te krijgen. Lijkt me doodvermoeiend. Hij is geen kind, hij is een volwassen man. Daarbij heeft hij ja gezegd toen je met hem overlegde over het weggaan voor vijf maanden. Dan moet je niet nu achteraf gaan lopen zaniken.
Wat kun je er nu nog aan doen trouwens? Het enige wat je kunt doen is met je hand op je hart gaan beloven dat je nooooooit meer weggaat. Dat kan toch helemaal niet? Dan ga je je vastleggen op een manier die in een volwassen relatie echt niet kan hoor. Je hebt een relatie maar je bent en blijft een vrij mens en je mag ook dingen voor jezelf doen.
zaterdag 7 februari 2009 om 18:20
Ik vind eigenlijk dat ie op een kinderachtige manier aandacht vraagt. Jij overlegt, vraagt of ie mee wil, hij blijft thuis en alles is koek en ei als je weggaat. Bij terugkomst gaat ie ineens jammeren en het ergste is nog dat ie er steeds op terug blijft komen. Heb die fout lang geleden in mijn relatie ook eens gemaakt, maar ik had al sneller door dat dit niet de manier was om dingen voor elkaar te krijgen in een relatie.
Wil hij wel in therapie? Miss is dit hier lezen ook al een soort therapie/genezing voor hem als jij dat wilt dan.
Enige andere oplossing die ik zou kunnen bedenken is hem een spiegel voorhouden als hij een paar avonden weg is geweest bijv.
Wil hij wel in therapie? Miss is dit hier lezen ook al een soort therapie/genezing voor hem als jij dat wilt dan.
Enige andere oplossing die ik zou kunnen bedenken is hem een spiegel voorhouden als hij een paar avonden weg is geweest bijv.
zaterdag 7 februari 2009 om 18:38
Het spijt me zeer, maar dat vind ik echt behoorlijk hypocriet. Oké, jullie zijn op dat gebied totaal verschillende personen. Jij past je aan en blijft veel meer thuis en houdt zoveel van hem dat je niet op zoek gaat naar een vriend die wel deze hobby met jou deelt. En hij hoeft zich niet aan te passen en te accepteren dat jij wel van reizen houdt en er misschien niet altijd bent? Hij houdt toch van je om wie je bent en dat betekent ook dat je meer in het buitenland zal zijn.
Verder hebben jij/jullie destijds het besluit genomen om naar het buitenland te gaan en is het nu te laat om daar nog kwaad over te zijn, volgens mij. Sorry maar ik vind dit echt onterecht en ik hoop dat je niet je reislustige persoonlijkheid verandert voor hem; ik denk dat dit voor jou, net als voor mij, gewoon een soort van eerste levensbehoefte is.
Verder hebben jij/jullie destijds het besluit genomen om naar het buitenland te gaan en is het nu te laat om daar nog kwaad over te zijn, volgens mij. Sorry maar ik vind dit echt onterecht en ik hoop dat je niet je reislustige persoonlijkheid verandert voor hem; ik denk dat dit voor jou, net als voor mij, gewoon een soort van eerste levensbehoefte is.
zaterdag 7 februari 2009 om 19:12
zaterdag 7 februari 2009 om 21:07
"Hoe kan hij mij vergeven?" Ik dacht gelijk aan zoiets als dat je zou zijn vreemd gegaan tijdens die 5 maanden! Gelukkig niet. Er is helemaal niks te vergeven. Wat heb je nu verkeerd gedaan?
Jij hebt voor jezelf heel duidelijk dat je wellicht, ooit, nog eens op reis wilt. Als dat voor jou belangrijk is is het wel fijn om te weten dat je vriend niet nog eens ooit na afloop een jaar loopt klagen.
Het lijkt er op dat je vriend niet goed weet wat ie wil. Of wellicht is ie jaloers op je dat jij het wel aandurft om zolang van huis te gaan. Je zegt dat hij al heimwee heeft na 5 dagen dus 5 maanden is voor hem geen optie. Misschien maakt hem dat onzeker.
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie van elkaar goed weten wat je wilt. Nou ja, jij weet het wel, maar hij is nogal wispelturig.
Jij hebt voor jezelf heel duidelijk dat je wellicht, ooit, nog eens op reis wilt. Als dat voor jou belangrijk is is het wel fijn om te weten dat je vriend niet nog eens ooit na afloop een jaar loopt klagen.
Het lijkt er op dat je vriend niet goed weet wat ie wil. Of wellicht is ie jaloers op je dat jij het wel aandurft om zolang van huis te gaan. Je zegt dat hij al heimwee heeft na 5 dagen dus 5 maanden is voor hem geen optie. Misschien maakt hem dat onzeker.
Ik denk dat het belangrijk is dat jullie van elkaar goed weten wat je wilt. Nou ja, jij weet het wel, maar hij is nogal wispelturig.
zaterdag 7 februari 2009 om 21:12
zaterdag 7 februari 2009 om 22:25
@Growing: ik ben zeker niet vreemd gegaan en ben eigenlijk ook niet in de positie gekomen waarin het had gekund, ik heb eventuele moeilijke situaties ook steevast gemeden. vriendlief weet dit ook en vertrouwt mij volkomen, hij heeft geen moment gedacht dat er iets gebeurd zou kunnen zijn.
@sneeuwvrouw: zo is het niet hoor. ik heb veel mannelijke vrienden en leuke vriendinnen. vindt hij ook, is geen probleem als ik daarmee afspreek, ook niet als ik er een lang weekend mee wegga. hij is absoluut niet jaloers aangelegd en zal ook nooit controleren.
@houvanjezelf: ik denk dat hij misschien hoopt dat ik door schuldgevoel altijd thuis blijf bij hem, ik weet het niet. mijn vriend is een happy-go-lucky en erg verknocht aan thuis. toen ik naar het buitenland ging waren wij net verhuisd en hij moest erg wennen aan het nieuwe huis en het voor het eerst alleen wonen...
we hebben net een gesprek gehad over de hele situatie en hij denkt dat hij te verknocht aan me is en dat dit niet gezond is. ik heb hem ook verteld dat als we een gezonde relatie willen hebben, hij me juist los moet laten. we schrijven heel veel en ik heb zelfs een oude email gevonden waarin hij schrijft: "ik hou van je grenzeloze enthousiasme waarmee je de wereld wilt ontdekken. (...) als jij op reis wilt, dan is dat jammer voor mij maar ik hou van wie jij bent. bovendien is liefde niet alles voor elkaar opgeven, maar elkaar alles gunnen." dat was heel confronterend, want dit is altijd ons motto geweest en volgens onszelf (en anderen) ook onze grote kracht. bovendien gaf vriendlief net ook toe die twee weken lichtelijk te hebben overdreven en dat het best wel goed ging (alleen kerst was een beetje eenzaam). ik denk dat het vooral voortkomt uit zijn eigen onzekerheid en de angst dat hij, als hij meegaat, niet a-la-minute naar huis kan.
ik hoop dat we eruit komen
@sneeuwvrouw: zo is het niet hoor. ik heb veel mannelijke vrienden en leuke vriendinnen. vindt hij ook, is geen probleem als ik daarmee afspreek, ook niet als ik er een lang weekend mee wegga. hij is absoluut niet jaloers aangelegd en zal ook nooit controleren.
@houvanjezelf: ik denk dat hij misschien hoopt dat ik door schuldgevoel altijd thuis blijf bij hem, ik weet het niet. mijn vriend is een happy-go-lucky en erg verknocht aan thuis. toen ik naar het buitenland ging waren wij net verhuisd en hij moest erg wennen aan het nieuwe huis en het voor het eerst alleen wonen...
we hebben net een gesprek gehad over de hele situatie en hij denkt dat hij te verknocht aan me is en dat dit niet gezond is. ik heb hem ook verteld dat als we een gezonde relatie willen hebben, hij me juist los moet laten. we schrijven heel veel en ik heb zelfs een oude email gevonden waarin hij schrijft: "ik hou van je grenzeloze enthousiasme waarmee je de wereld wilt ontdekken. (...) als jij op reis wilt, dan is dat jammer voor mij maar ik hou van wie jij bent. bovendien is liefde niet alles voor elkaar opgeven, maar elkaar alles gunnen." dat was heel confronterend, want dit is altijd ons motto geweest en volgens onszelf (en anderen) ook onze grote kracht. bovendien gaf vriendlief net ook toe die twee weken lichtelijk te hebben overdreven en dat het best wel goed ging (alleen kerst was een beetje eenzaam). ik denk dat het vooral voortkomt uit zijn eigen onzekerheid en de angst dat hij, als hij meegaat, niet a-la-minute naar huis kan.
ik hoop dat we eruit komen
