Relaties
alle pijlers
Hoe kan hij mij vergeven?
zaterdag 7 februari 2009 om 17:27
Van augustus 2007 tot en met eind januari 2008 heb ik een langere periode in het buitenland gezeten. In die periode heb ik mijn vriend, met wie ik samenwoonde voordat ik vertrok, 4 keer gezien. Ik ben hem trouw gebleven, heb niks uitgespookt en we hebben elke dag wel even gemaild/geskyped. En ik heb hem dus vier keer gezien. Of ik kwam naar huis, of hij kwam naar mij. Toen hij mijn kant op kwam, vroeg hij me ten huwelijk. En ik heb meteen ja gezegd, dolgelukkig! De plannen om te trouwen zijn er nog steeds, hoewel de uitvoering waarschijnlijk pas volgend jaar zal zijn.
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
Bij mijn terugkomst vielen we elkaar dolgelukkig in de armen en besloten we dat we nooit meer zo lang zonder elkaar wilden zitten. Mijn vriend is niet zo'n reislustig type, en dat is nog zwak uitgedrukt. Lees: een week Terschelling is al een ramp qua heimwee e.d. Dit terwijl ik al in elk werelddeel ben geweest en het mij niet ver genoeg kan. Wat hij wel leuk vindt om te doen zijn stedentrips, en dat doen we dan ook vaak met z'n tweeën, het mag gewoon nooit langer dan 4/5 dagen duren. En op vakantie naar bijvoorbeeld Italië samen gaat niet, hij houdt het niet langer dan zes dagen vol...
Gisteren barstte echter de bom. De kruitdampen trekken langzaam omhoog en ik snap nog steeds niet zo goed wat er precies aan de hand is. Kortgezegd: ook al ben ik een jaar terug en denk ik nu ook in termen van "wij" en ben ik niet meer zonder hem op reis gegaan (op een vakantie van twee weken met vriendinnen na), hij is hartstikke boos en verdrietig over het feit dat ik destijds vijf maanden ben weggeweest en hem alleen heb achtergelaten. Hij denkt niet dat hij er ooit een manier voor gaat vinden om er mee om te gaan, en wordt gek van mij. Constant heeft hij het idee dat ik ieder moment weg kan gaan en hem weer alleen achterlaat.
En ook ik ben er klaar mee. Ik heb het idee dat ik al een jaar gestraft word voor het feit dat ik vijf maanden ben weggeweest. Ik moet maar aanhoren hoe moeilijk die tijd voor hem is geweest en hoe alleen hij zich in "ons" huis heeft gevoeld. Ik heb voor onze relatie al vijf jaar op mezelf gewoond, maar hij is meteen vanuit zijn ouders bij mij ingetrokken. En ik moet zeggen dat ik het als een waardevolle periode beschouw, want voor mijn vertrek "hing" hij best wel aan me en nu heeft hij een eigen leven met veel vrienden. Door die periode is hij gedwongen om zelf iets te ondernemen. De eerste periode uit huis en op jezelf wonen is altijd moeilijk en ik heb het idee dat hij mij dat gevoel verwijt.
Ik kan de verwijten niet meer aan, hoe moeilijk het ook is. Ik heb namelijk GEEN spijt van die periode. Ik heb het hartstikke leuk gehad, het was iets wat ik moest doen (dat zei ik ook meteen toen we wat kregen, dat ik nog vijf maanden weg wilde) en bovendien vind ik dat ik genoeg rekening met hem heb gehouden door ook zijn tickets te betalen en ervoor te zorgen dat we elkaar 1x per maand zagen (kortste was vier dagen, langste was twee weken thuis). Ik wil me er niet meer schuldig over voelen. Ik ben nu al een jaar thuis, heb geen plannen om weer opnieuw weg te gaan. Ik vind dat ik me genoeg aan hem heb aangepast en dat het niet aan mij ligt dat hij zich nog steeds zo compleet in paniek voelt... Of zeg ik nu iets heel raars?
Maar dan blijft de vraag: hoe kan hij mij vergeven?
woensdag 11 februari 2009 om 18:46
quote:nell schreef op 10 februari 2009 @ 09:29:
Beste Koetje
Ik heb al het voorgaande gelezen, het volgende viel mij op en je moet hier echt rekening mee houden, want dit is de val waar jij steeds weer in trapt:
Jouw vriend heeft er geen probleem mee de 'regels' te veranderen als het spel al begonnen is.
D.w.z. dat hij over gedane zaken steeds met terugwerkende kracht met verwijten komt alsof jij 'regels' zou hebben overtreden, 'regels' waar jij tot dan toe niets van wist en die hij eigenhandig uit de duim zuigt.
Dit is een gedragsrepertoire wat jij steeds terug kunt verwachten. Hij gebruikt dit namelijk al jaren met succes om jou te manipuleren. En jij bent kennelijk iemand die zich makkelijk laat manipuleren, zie reactie van Dubiootje.
Mijn stelling is: er is niets veranderd, zodra jij je eigen gang gaat en lol hebt, verzint hij wel weer een list om te zorgen dat jij je daar schuldig over voelt.
Rationeel geeft hij je gelijk, maar gevoelsmatig is hij in vergelijking met jou zeer onrijp en onzelfstandig. Hij 'lost' dit probleem op door jou 'klein' te houden, maar dat laat jij gelukkig niet toe. Hoe dan ook zal dit een breekpunt worden in jullie relatie als je vriend niet als de weerlicht eindelijk volwassen wordt. Sommige mannen worden helaas nooit volwassen, ik hoop voor jou dat jouw vriend wel volwassen wordt, en dat je niet de rest van je leven met een dwars kind opgescheept zit.
Je hebt ook helemaal gelijk. Wat ik door dit topic heb geleerd is dat ik steeds dacht dat ik erg egoïstisch was geweest, maar dit is dus niet het geval. Weet je, lief en ik zijn al vrij lang samen en we zijn altijd erg goed geweest in elkaar vrijlaten en ik ben heel vaak zonder hem op reis geweest. Maar na die zes maanden vorig jaar is er iets bij hem "geknapt" (zegt hij zelf ook). Hij voelde zich verschrikkelijk achtergelaten, niet goed genoeg, etc. Hij had moeite met alleen wonen, terwijl ik iedere avond uitging en feestte tot de volgende ochtend (echt waar). Ik ben min of meer vrij bot geweest als in "ik ga gewoon weg en als dit leidt tot een relatiebreuk dan heb ik dat er ook wel voor over". Ik denk dat hij verkeerd heeft ingeschat hoe groot de impact zou zijn om elkaar zo lang niet te kunnen voelen, ruiken, kussen, etc. Hij koppelt de negativiteit van het moeilijke proces van "alleen leren zijn" aan mij, terwijl dit toch iets is wat vooral ZIJN probleem is.
En ja, hij is manipulatief bezig, maar ik laat me er niet door weerhouden. Ik heb maar een leven en ik vind het fijn als hij daar deel van uitmaakt, maar als ik het niet kan combineren met wie ik ben, dan is dat spijtig. Ik heb dat ook aan hem duidelijk gemaakt en hij is er erg van geschrokken hoe ver het is gegaan. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet me niet meer ga verdedigen. Ik accepteer van hem dat hij in NL wil blijven, maar hij moet ook van mij accepteren dat ik nu eenmaal wel wil reizen. Het is misschien een heikel punt, maar dit is het enige punt waarop we niet bij elkaar passen. Voor de rest is onze relatie erg leuk, fijn en hou ik van de vrijheid die we hebben. Ik zie hem meestal maar een avond per week en een dag in het weekend, ondanks dat we samenwonen. (dit is overigens ook een patroon waar hij zich prettig bij voelt) Hierdoor hebben we elkaar altijd erg veel te vertellen.
De rest van jullie reacties ga ik later op antwoorden, ik moet nl. weg want ga met vrienden naar het theater
Beste Koetje
Ik heb al het voorgaande gelezen, het volgende viel mij op en je moet hier echt rekening mee houden, want dit is de val waar jij steeds weer in trapt:
Jouw vriend heeft er geen probleem mee de 'regels' te veranderen als het spel al begonnen is.
D.w.z. dat hij over gedane zaken steeds met terugwerkende kracht met verwijten komt alsof jij 'regels' zou hebben overtreden, 'regels' waar jij tot dan toe niets van wist en die hij eigenhandig uit de duim zuigt.
Dit is een gedragsrepertoire wat jij steeds terug kunt verwachten. Hij gebruikt dit namelijk al jaren met succes om jou te manipuleren. En jij bent kennelijk iemand die zich makkelijk laat manipuleren, zie reactie van Dubiootje.
Mijn stelling is: er is niets veranderd, zodra jij je eigen gang gaat en lol hebt, verzint hij wel weer een list om te zorgen dat jij je daar schuldig over voelt.
Rationeel geeft hij je gelijk, maar gevoelsmatig is hij in vergelijking met jou zeer onrijp en onzelfstandig. Hij 'lost' dit probleem op door jou 'klein' te houden, maar dat laat jij gelukkig niet toe. Hoe dan ook zal dit een breekpunt worden in jullie relatie als je vriend niet als de weerlicht eindelijk volwassen wordt. Sommige mannen worden helaas nooit volwassen, ik hoop voor jou dat jouw vriend wel volwassen wordt, en dat je niet de rest van je leven met een dwars kind opgescheept zit.
Je hebt ook helemaal gelijk. Wat ik door dit topic heb geleerd is dat ik steeds dacht dat ik erg egoïstisch was geweest, maar dit is dus niet het geval. Weet je, lief en ik zijn al vrij lang samen en we zijn altijd erg goed geweest in elkaar vrijlaten en ik ben heel vaak zonder hem op reis geweest. Maar na die zes maanden vorig jaar is er iets bij hem "geknapt" (zegt hij zelf ook). Hij voelde zich verschrikkelijk achtergelaten, niet goed genoeg, etc. Hij had moeite met alleen wonen, terwijl ik iedere avond uitging en feestte tot de volgende ochtend (echt waar). Ik ben min of meer vrij bot geweest als in "ik ga gewoon weg en als dit leidt tot een relatiebreuk dan heb ik dat er ook wel voor over". Ik denk dat hij verkeerd heeft ingeschat hoe groot de impact zou zijn om elkaar zo lang niet te kunnen voelen, ruiken, kussen, etc. Hij koppelt de negativiteit van het moeilijke proces van "alleen leren zijn" aan mij, terwijl dit toch iets is wat vooral ZIJN probleem is.
En ja, hij is manipulatief bezig, maar ik laat me er niet door weerhouden. Ik heb maar een leven en ik vind het fijn als hij daar deel van uitmaakt, maar als ik het niet kan combineren met wie ik ben, dan is dat spijtig. Ik heb dat ook aan hem duidelijk gemaakt en hij is er erg van geschrokken hoe ver het is gegaan. Ik heb hem ook gezegd dat ik niet me niet meer ga verdedigen. Ik accepteer van hem dat hij in NL wil blijven, maar hij moet ook van mij accepteren dat ik nu eenmaal wel wil reizen. Het is misschien een heikel punt, maar dit is het enige punt waarop we niet bij elkaar passen. Voor de rest is onze relatie erg leuk, fijn en hou ik van de vrijheid die we hebben. Ik zie hem meestal maar een avond per week en een dag in het weekend, ondanks dat we samenwonen. (dit is overigens ook een patroon waar hij zich prettig bij voelt) Hierdoor hebben we elkaar altijd erg veel te vertellen.
De rest van jullie reacties ga ik later op antwoorden, ik moet nl. weg want ga met vrienden naar het theater
woensdag 11 februari 2009 om 23:47
quote:
[...]
Als je een stevig gesprek wilt aangaan, moet je niet nog eens zijn al uitgebreid geuite gevoelens uit die periode op gaan rakelen. Hij heeft m.i. geen moeite gehad om jou te laten voelen hoe vreselijk die tijd voor hem was.
(...)
Herken je dat dit emotionele chantage is?
(...)
Het gaat niet om de vraag hoe hij zijn probleem kan oplossen, maar hoe jij jouw probleem kan oplossen. Hoe zou je jouw eigen probleem omschrijven?
Jee Dubio, hier heb ik even over na moeten denken. Ik heb inderdaad geen zin meer in het oprakelen van zijn gevoelens. Het gaat nu maar eens om MIJN gevoelens. Want het is inderdaad emotionele chantage. Het punt is dat we elkaar al acht jaar heel goed kennen (waarvan vier jaar een relatie) en dat ik hem zo helemaal niet ken. Daarom vind ik het misschien moeilijk om kritisch naar hem te kijken en verdedig ik hem hier te veel.
Ik ben gewoon in de war... We hebben zo'n heftige periode gehad, waarin ik niet gelukkig was in mijn baan en bovendien ook nog op een ander verliefd was. Inmiddels heb ik ontslag genomen en is de ander uit het oog (en ook uit het hart). Vriendlief is er voor me geweest en heeft niks van me gevraagd over verlangd. Ik wil zo graag dat het goed komt, maar het is lastig omdat we nu voor het eerst na vier jaar op een punt zijn beland waarop we ergens aan moeten "werken" (brrrr, het woord alleen al....). De afgelopen jaren ging alles vanzelf en ik vond altijd het sterke punt van onze relatie dat deze tussen twee zelfstandige individuen was. Daardoor hadden we altijd zoveel om bij te praten en ging alles zo makkelijk, zonder spanningen, verwijten, eisen, etc.
Dus hoe ik mijn probleem zou omschrijven? Ik denk dat het nu soms moeizaam gaat en als ik het er met lief over wil hebben en punten noem waar ik me soms aan stoor, ik meteen weer het verwijt krijg dat ik destijds een half jaar ben weggegaan en dat hem dat destijds zoveel pijn deed. Als ik mezelf dan weer de vraag krijg wat hij eraan heeft dit iedere keer weer op te rakelen, dan denk ik dat het zijn schild is dat moet voorkomen dat hij gedwongen is om kritisch naar zichzelf te kijken.
Sorry voor het lange verhaal , ik probeer voor mezelf een beeld te krijgen van waar het nu werkelijk om gaat...
[...]
Als je een stevig gesprek wilt aangaan, moet je niet nog eens zijn al uitgebreid geuite gevoelens uit die periode op gaan rakelen. Hij heeft m.i. geen moeite gehad om jou te laten voelen hoe vreselijk die tijd voor hem was.
(...)
Herken je dat dit emotionele chantage is?
(...)
Het gaat niet om de vraag hoe hij zijn probleem kan oplossen, maar hoe jij jouw probleem kan oplossen. Hoe zou je jouw eigen probleem omschrijven?
Jee Dubio, hier heb ik even over na moeten denken. Ik heb inderdaad geen zin meer in het oprakelen van zijn gevoelens. Het gaat nu maar eens om MIJN gevoelens. Want het is inderdaad emotionele chantage. Het punt is dat we elkaar al acht jaar heel goed kennen (waarvan vier jaar een relatie) en dat ik hem zo helemaal niet ken. Daarom vind ik het misschien moeilijk om kritisch naar hem te kijken en verdedig ik hem hier te veel.
Ik ben gewoon in de war... We hebben zo'n heftige periode gehad, waarin ik niet gelukkig was in mijn baan en bovendien ook nog op een ander verliefd was. Inmiddels heb ik ontslag genomen en is de ander uit het oog (en ook uit het hart). Vriendlief is er voor me geweest en heeft niks van me gevraagd over verlangd. Ik wil zo graag dat het goed komt, maar het is lastig omdat we nu voor het eerst na vier jaar op een punt zijn beland waarop we ergens aan moeten "werken" (brrrr, het woord alleen al....). De afgelopen jaren ging alles vanzelf en ik vond altijd het sterke punt van onze relatie dat deze tussen twee zelfstandige individuen was. Daardoor hadden we altijd zoveel om bij te praten en ging alles zo makkelijk, zonder spanningen, verwijten, eisen, etc.
Dus hoe ik mijn probleem zou omschrijven? Ik denk dat het nu soms moeizaam gaat en als ik het er met lief over wil hebben en punten noem waar ik me soms aan stoor, ik meteen weer het verwijt krijg dat ik destijds een half jaar ben weggegaan en dat hem dat destijds zoveel pijn deed. Als ik mezelf dan weer de vraag krijg wat hij eraan heeft dit iedere keer weer op te rakelen, dan denk ik dat het zijn schild is dat moet voorkomen dat hij gedwongen is om kritisch naar zichzelf te kijken.
Sorry voor het lange verhaal , ik probeer voor mezelf een beeld te krijgen van waar het nu werkelijk om gaat...
woensdag 11 februari 2009 om 23:50
quote:mika65 schreef op 11 februari 2009 @ 00:25:
[...]
Ja daar heb je wel gelijk in Lizzl, maar ik denk dat de man van TO niet zo'n man is als de jouwe
Jullie laten elkaar vrij maar dat doet TO haar man niet.Nouja, dat deed hij in het verleden wel dus. Maar tijdens mijn verblijf een jaar geleden is er iets gebeurd wat voor hem traumatisch moet zijn geweest en ik kan er niet mijn vinger achter krijgen waar het 'm nu in zit. Daarom denk ik dat hij bij een psych misschien de dingen wat beter op een rijtje kan krijgen en er zelf achter kan komen waarom hij zo heftig reageert...
[...]
Ja daar heb je wel gelijk in Lizzl, maar ik denk dat de man van TO niet zo'n man is als de jouwe
Jullie laten elkaar vrij maar dat doet TO haar man niet.Nouja, dat deed hij in het verleden wel dus. Maar tijdens mijn verblijf een jaar geleden is er iets gebeurd wat voor hem traumatisch moet zijn geweest en ik kan er niet mijn vinger achter krijgen waar het 'm nu in zit. Daarom denk ik dat hij bij een psych misschien de dingen wat beter op een rijtje kan krijgen en er zelf achter kan komen waarom hij zo heftig reageert...
woensdag 11 februari 2009 om 23:53
quote:sharra schreef op 11 februari 2009 @ 07:50:
Wat ik me afvraag: hij voelde zich rot in de 5 maanden dat jij weg was. Wat heeft hij in die periode zelf gedaan om zich minder rot te voelen? Of vond hij het jouw taak om te zorgen dat hij gelukkig was? Dat moet hij als volwassen vent toch zelf doen?Hij heeft veel vrienden over de vloer gehad en leuke dingen met ze gedaan. Daarnaast is hij er extra bij gaan werken, eigenlijk vooral voor de gezelligheid. Hij heeft geprobeerd een sociaal leven op te bouwen buiten mij en zich op zijn studie geconcentreerd ook. Het is niet zo dat hij zielig op de bank heeft gezeten, zwelgend in zelfmedelijden. Die indruk kreeg ik TIJDENS mijn verblijf in het buitenland ook niet van hem. Tuurlijk miste hij me wel, maar hij redde zich wel, zei hij.
Wat ik me afvraag: hij voelde zich rot in de 5 maanden dat jij weg was. Wat heeft hij in die periode zelf gedaan om zich minder rot te voelen? Of vond hij het jouw taak om te zorgen dat hij gelukkig was? Dat moet hij als volwassen vent toch zelf doen?Hij heeft veel vrienden over de vloer gehad en leuke dingen met ze gedaan. Daarnaast is hij er extra bij gaan werken, eigenlijk vooral voor de gezelligheid. Hij heeft geprobeerd een sociaal leven op te bouwen buiten mij en zich op zijn studie geconcentreerd ook. Het is niet zo dat hij zielig op de bank heeft gezeten, zwelgend in zelfmedelijden. Die indruk kreeg ik TIJDENS mijn verblijf in het buitenland ook niet van hem. Tuurlijk miste hij me wel, maar hij redde zich wel, zei hij.
donderdag 12 februari 2009 om 11:47
Dat laatste werpt wat mij betreft een ander licht op de zaak. Hij heeft zich dus prima vermaakt tijdens jouw afwezigheid. Kan het zijn dat hij op een dag gemerkt heeft dat hij bij jou een reactie kon oproepen door je periode van afwezigheid in de discussie te gooien? Als dat het geval is en de discussie ging opeens daarover, verklaart dat waarom hij dit telkens ter sprake brengt als jij het ergens over wil hebben waar hij het niet over wil hebben.
Simpel gezegd: het werkt.
Wist/weet je vriend dat je verliefd was op iemand anders? Kan het zijn dat een schuldgevoel daarover je in de weg zit? En dat je je daarom niet goed kan verdedigen als hij je verwijten maakt dat je er niet helemaal voor hem was (omdat je door je verliefdheid feitelijk een tijdje emotioneel afwezig bent geweest)?
Heb je voor jezelf kunnen uitvinden waarom je verliefd bent geworden, wat dat zei over jouw verlangens en jouw relatie?
Simpel gezegd: het werkt.
Wist/weet je vriend dat je verliefd was op iemand anders? Kan het zijn dat een schuldgevoel daarover je in de weg zit? En dat je je daarom niet goed kan verdedigen als hij je verwijten maakt dat je er niet helemaal voor hem was (omdat je door je verliefdheid feitelijk een tijdje emotioneel afwezig bent geweest)?
Heb je voor jezelf kunnen uitvinden waarom je verliefd bent geworden, wat dat zei over jouw verlangens en jouw relatie?
Ga in therapie!
donderdag 12 februari 2009 om 11:54
quote:koetje1984 schreef op 11 februari 2009 @ 23:47:
[...]
Jee Dubio, hier heb ik even over na moeten denken. Ik heb inderdaad geen zin meer in het oprakelen van zijn gevoelens. Het gaat nu maar eens om MIJN gevoelens. Want het is inderdaad emotionele chantage. Het punt is dat we elkaar al acht jaar heel goed kennen (waarvan vier jaar een relatie) en dat ik hem zo helemaal niet ken. Daarom vind ik het misschien moeilijk om kritisch naar hem te kijken en verdedig ik hem hier te veel.
Ik ben gewoon in de war... We hebben zo'n heftige periode gehad, waarin ik niet gelukkig was in mijn baan en bovendien ook nog op een ander verliefd was. Inmiddels heb ik ontslag genomen en is de ander uit het oog (en ook uit het hart). Vriendlief is er voor me geweest en heeft niks van me gevraagd over verlangd. Ik wil zo graag dat het goed komt, maar het is lastig omdat we nu voor het eerst na vier jaar op een punt zijn beland waarop we ergens aan moeten "werken" (brrrr, het woord alleen al....). De afgelopen jaren ging alles vanzelf en ik vond altijd het sterke punt van onze relatie dat deze tussen twee zelfstandige individuen was. Daardoor hadden we altijd zoveel om bij te praten en ging alles zo makkelijk, zonder spanningen, verwijten, eisen, etc.
Dus hoe ik mijn probleem zou omschrijven? Ik denk dat het nu soms moeizaam gaat en als ik het er met lief over wil hebben en punten noem waar ik me soms aan stoor, ik meteen weer het verwijt krijg dat ik destijds een half jaar ben weggegaan en dat hem dat destijds zoveel pijn deed. Als ik mezelf dan weer de vraag krijg wat hij eraan heeft dit iedere keer weer op te rakelen, dan denk ik dat het zijn schild is dat moet voorkomen dat hij gedwongen is om kritisch naar zichzelf te kijken.
Sorry voor het lange verhaal , ik probeer voor mezelf een beeld te krijgen van waar het nu werkelijk om gaat...
Het is juist goed om te schrijven en te lezen, zo krijg je vaak inzichten, is mijn ervaring. Plus het is jouw topic hoor!
Als ik het goed begrijp, zijn er dingen waar jij niet blij mee bent in je relatie. Als je daarover wilt praten, haalt je vriend de bekende oude koe uit de sloot (emotionele chantage) en slaat de discussie daarmee dood.
De oplossing daarvoor is niet zo moeilijk: doorbreek de emotionele chantage en er kan weer gepraat worden. Er is een goed boek over emotionele chantage, van Susan Forward. Misschien kun je dat eens lezen om te leren hoe je dit patroon kan doorbreken.
Wat zijn de pijnpunten voor jou waar je over wil praten?
Ik begrijp je gevoel dat je blij was zo'n ongecompliceerde relatie te hebben, maar het is een feit dat mensen complex in elkaar zitten. Juist als het wat minder gaat - bij moeilijke en verdrietige gebeurtenissen of crises - komt de relatie onder druk te staan en gaan de dingen vaak niet meer zo vanzelf. Dit zijn de momenten waarop de relatie zichzelf moet bewijzen - en ook sterker kan worden. Probeer dat als iets positiefs te zien. Werken aan je relatie kun je ook investeren in je relatie noemen. Het is toch normaal dat je investeert in iets/iemand die veel voor je betekent?
[...]
Jee Dubio, hier heb ik even over na moeten denken. Ik heb inderdaad geen zin meer in het oprakelen van zijn gevoelens. Het gaat nu maar eens om MIJN gevoelens. Want het is inderdaad emotionele chantage. Het punt is dat we elkaar al acht jaar heel goed kennen (waarvan vier jaar een relatie) en dat ik hem zo helemaal niet ken. Daarom vind ik het misschien moeilijk om kritisch naar hem te kijken en verdedig ik hem hier te veel.
Ik ben gewoon in de war... We hebben zo'n heftige periode gehad, waarin ik niet gelukkig was in mijn baan en bovendien ook nog op een ander verliefd was. Inmiddels heb ik ontslag genomen en is de ander uit het oog (en ook uit het hart). Vriendlief is er voor me geweest en heeft niks van me gevraagd over verlangd. Ik wil zo graag dat het goed komt, maar het is lastig omdat we nu voor het eerst na vier jaar op een punt zijn beland waarop we ergens aan moeten "werken" (brrrr, het woord alleen al....). De afgelopen jaren ging alles vanzelf en ik vond altijd het sterke punt van onze relatie dat deze tussen twee zelfstandige individuen was. Daardoor hadden we altijd zoveel om bij te praten en ging alles zo makkelijk, zonder spanningen, verwijten, eisen, etc.
Dus hoe ik mijn probleem zou omschrijven? Ik denk dat het nu soms moeizaam gaat en als ik het er met lief over wil hebben en punten noem waar ik me soms aan stoor, ik meteen weer het verwijt krijg dat ik destijds een half jaar ben weggegaan en dat hem dat destijds zoveel pijn deed. Als ik mezelf dan weer de vraag krijg wat hij eraan heeft dit iedere keer weer op te rakelen, dan denk ik dat het zijn schild is dat moet voorkomen dat hij gedwongen is om kritisch naar zichzelf te kijken.
Sorry voor het lange verhaal , ik probeer voor mezelf een beeld te krijgen van waar het nu werkelijk om gaat...
Het is juist goed om te schrijven en te lezen, zo krijg je vaak inzichten, is mijn ervaring. Plus het is jouw topic hoor!
Als ik het goed begrijp, zijn er dingen waar jij niet blij mee bent in je relatie. Als je daarover wilt praten, haalt je vriend de bekende oude koe uit de sloot (emotionele chantage) en slaat de discussie daarmee dood.
De oplossing daarvoor is niet zo moeilijk: doorbreek de emotionele chantage en er kan weer gepraat worden. Er is een goed boek over emotionele chantage, van Susan Forward. Misschien kun je dat eens lezen om te leren hoe je dit patroon kan doorbreken.
Wat zijn de pijnpunten voor jou waar je over wil praten?
Ik begrijp je gevoel dat je blij was zo'n ongecompliceerde relatie te hebben, maar het is een feit dat mensen complex in elkaar zitten. Juist als het wat minder gaat - bij moeilijke en verdrietige gebeurtenissen of crises - komt de relatie onder druk te staan en gaan de dingen vaak niet meer zo vanzelf. Dit zijn de momenten waarop de relatie zichzelf moet bewijzen - en ook sterker kan worden. Probeer dat als iets positiefs te zien. Werken aan je relatie kun je ook investeren in je relatie noemen. Het is toch normaal dat je investeert in iets/iemand die veel voor je betekent?
Ga in therapie!
dinsdag 17 februari 2009 om 23:14
Hoi dubio,
De pijnpunten zijn voor mij dat mijn vriend zes dagen per week werkt (ICT) en vaak in de avonduren ook nog omdat er storingen opgelost moeten worden. Ik weet dat dit deel van zijn werk is, maar ik vind het wel irritant dat we soms in een restaurant zitten en ineens plots naar huis moeten omdat hij een telefoontje krijgt dat er iets opgelost moet worden. Nu heeft hij ook zijn eigen bedrijf en we kunnen er goed van leven, maar soms stoorde met het enorm omdat het feit dat hij 's avonds nog gestoord werd vaak eerder regel dan uitzondering was. Gelukkig is daar nu iemand voor ingehuurd, maar de belangrijkste klanten doet hij nog steeds zelf en da's niet altijd even makkelijk ("Ja, sorry. Ik kan nu echt niet mee op Koninginnedag de stad in want de site ligt plat...").
Verder stoort het me wel eens dat mijn vriend mede door het vele werken niet goed voor zichzelf zorgt. Hij eet slecht (veel afhaal en fastfood) waardoor hij best wel is aangekomen en doet er weinig voor om dit gewicht weer kwijt te raken. Ik heb hem een abonnement op de sportschool cadeau gedaan, maar hij gaat nooit met me mee. Tegelijkertijd vind ik zijn overgewicht niet zo erg, maar het wordt steeds meer en dat stoort me wel. Mede omdat hij daardoor steeds vaker moe is en ook bijv. tussen de lakens niet zoveel uithoudingsvermogen heeft (hij wil altijd wel hoor).
Maar goed, als ik dat dus inbreng dan ben ik de egoïst die hem heeft achtergelaten om haar eigen dromen na te jagen en na meer dan een jaar vind ik die houding wel vervelend. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat dat je moet investeren in je relatie. En ik hou van hem, maar vind het wel moeilijk dat hij weinig aan deze punten doet en het steeds erger wordt. Ik probeer dit heel aardig te brengen, ik zeg bijv. niet dat hij af moet vallen (dat kun je niet van iemand eisen, vind ik), maar ik vraag hem wel of hij wat gezonder wil eten en het niet erger wil laten worden (dan wordt het echt ongezond, ik hoef geen afgetraind lichaam hoor... dat heb ik zelf ook niet
)
De pijnpunten zijn voor mij dat mijn vriend zes dagen per week werkt (ICT) en vaak in de avonduren ook nog omdat er storingen opgelost moeten worden. Ik weet dat dit deel van zijn werk is, maar ik vind het wel irritant dat we soms in een restaurant zitten en ineens plots naar huis moeten omdat hij een telefoontje krijgt dat er iets opgelost moet worden. Nu heeft hij ook zijn eigen bedrijf en we kunnen er goed van leven, maar soms stoorde met het enorm omdat het feit dat hij 's avonds nog gestoord werd vaak eerder regel dan uitzondering was. Gelukkig is daar nu iemand voor ingehuurd, maar de belangrijkste klanten doet hij nog steeds zelf en da's niet altijd even makkelijk ("Ja, sorry. Ik kan nu echt niet mee op Koninginnedag de stad in want de site ligt plat...").
Verder stoort het me wel eens dat mijn vriend mede door het vele werken niet goed voor zichzelf zorgt. Hij eet slecht (veel afhaal en fastfood) waardoor hij best wel is aangekomen en doet er weinig voor om dit gewicht weer kwijt te raken. Ik heb hem een abonnement op de sportschool cadeau gedaan, maar hij gaat nooit met me mee. Tegelijkertijd vind ik zijn overgewicht niet zo erg, maar het wordt steeds meer en dat stoort me wel. Mede omdat hij daardoor steeds vaker moe is en ook bijv. tussen de lakens niet zoveel uithoudingsvermogen heeft (hij wil altijd wel hoor).
Maar goed, als ik dat dus inbreng dan ben ik de egoïst die hem heeft achtergelaten om haar eigen dromen na te jagen en na meer dan een jaar vind ik die houding wel vervelend. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat dat je moet investeren in je relatie. En ik hou van hem, maar vind het wel moeilijk dat hij weinig aan deze punten doet en het steeds erger wordt. Ik probeer dit heel aardig te brengen, ik zeg bijv. niet dat hij af moet vallen (dat kun je niet van iemand eisen, vind ik), maar ik vraag hem wel of hij wat gezonder wil eten en het niet erger wil laten worden (dan wordt het echt ongezond, ik hoef geen afgetraind lichaam hoor... dat heb ik zelf ook niet
)
woensdag 18 februari 2009 om 09:38
Net topic doorgelezen. Er komt steeds een stukje informatie bij
waardoor ik/we steeds meer zicht krijgen op het totaalplaatje. Je reis in niet het issue, maar jullie (langzame) verwijdering. Hij voelt het en weet er geen raad mee. Uit onmacht heeft hij de je reis als 'oude koe uit de sloot' erbij gehaald.
waardoor ik/we steeds meer zicht krijgen op het totaalplaatje. Je reis in niet het issue, maar jullie (langzame) verwijdering. Hij voelt het en weet er geen raad mee. Uit onmacht heeft hij de je reis als 'oude koe uit de sloot' erbij gehaald.
woensdag 18 februari 2009 om 10:26
Is denk ik ook wel zo. Overigens vind ik die "oude koe uit de sloot" wel leuk passen bij mijn nick . Ik moet zeggen dat we de afgelopen twee weken heel hecht zijn, juist omdat we elkaar niet meer op de bank "eisen" en juist omdat we allebei veel de hort op zijn. 's Avonds liggen we in bed vaak nog een uur na te kletsen over onze dag.
Oja, en ik heb zometeen een sollicitatiegesprek: reisleider!!! hahaha, vriend is het ermee eens!
Oja, en ik heb zometeen een sollicitatiegesprek: reisleider!!! hahaha, vriend is het ermee eens!
