Relaties
alle pijlers
Iedereen vind dat we moeten samenwonen
zaterdag 30 november 2019 23:32
Hallo iedereen,
Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.
Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.
En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.
Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?
Niet gedacht dat ik nog een topic zou openen, naast het lopende topic over de slechte relatie met mijn moeder. Maar dus toch.
Ik heb sinds ruim een jaar een nieuwe vriend. Ik heb 3 kinderen uit een eerdere relatie en hij 2 kinderen. Kinderen kunnen redelijk goed met elkaar overweg, we zijn al 2x wezen kamperen met z’n 7en.
Alles gaat goed tussen ons, behalve het volgende: hij heeft geen eigen huis. Zijn ex is na de scheiding in hun huurwoning gebleven, hij heeft een tijdje ondergehuurd bij een achterneef, maar dat werkte niet vanwege de drukte met zijn 2 kinderen, neef werkt voornamelijk nachtdiensten. Hij is toen 7 maanden geleden terug bij zijn ouders ingetrokken. Maar omdat hij niet een wereld salaris verdient moet hij dus nu wachten op een sociale huurwoning. Dat kan zomaar jaren duren, dat weet ik. Hij heeft al vanaf het begin problemen thuis, dagelijks ruzies en zijn ouders roepen dan dat hij maar snel moet oprotten. Zijn kinderen ziet hij nauwelijks meer inmiddels, omdat zijn ouders alles te druk vinden. Ze zijn nu dus 12 van de 14 dagen bij zijn ex. Ook zijn ex klaagt, die wil weer terug naar het co-ouderschap dat ze altijd hadden (ieder om de week hele week de kinderen). Nu vind mijn vriends hele familie plus zijn ex dat hij toch wel bij mij kan gaan wonen, want ik heb immers een huis? Probleem opgelost volgens iedereen. En dat dacht mijn vriend dus ook even, toen hij dat voorstelde. Maar ik wil dus helemaal nog niet samenwonen! En zeker niet in mijn kleine 4 kamerwoning, waar mijn eigen kinderen en ik maar net inpassen. Ik zou het mettertijd wel willen, over een jaar of 2-3, maar dan wil ik samen een groter huis zoeken. En omdat ik het zelf graag wil en niet omdat het maar moet. Ik vind het nu al meestal teveel, omdat hij het liefst het hele weekeind hier is, ook de weekeinden met zijn kinderen. Ik wil de dingen graag rustig opbouwen, ook in belang van alle kinderen.
En nu zijn er dus spanningen tussen ons, hij klaagt dat hij er zo ongelukkig van word. En hij word beetje geïrriteerd als ik wat anders wil doen de weekeinden, ik ging 3 weken geleden met een vriendin naar de sauna en toen had hij met zijn kinderen bij zijn ouders gezeten het hele weekeind, zei hij met verwijtende ondertoon. Ik kan er niet echt kwaad om worden omdat ik weet dat het frustratie is vanaf zijn kant, maar het word me allemaal wel een beetje in de schoenen geschoven. Als ik hem in huis neem, is het probleem opgelost. Voor iedereen, behalve mezelf. En soms denk ik: dan doe ik dat maar, ben ik ervan af, ik wil hem graag helpen. Maar ik wil dit niet op deze manier. Maar ik wil ook niet hierom de relatie verbreken, daarvoor houd ik teveel van hem en ook van zijn kinderen. Zijn ex heeft gezegd: “zodra je bij je ouders weg bent neem je de kinderen de hele week (om de week)” wat dus amper past bij mij thuis, er moeten dan 2-3 kinderen bij elkaar op de kamer slapen, dat is nu al klote in de weekeinden. En zijn ouders zeggen: “als je weg bent is er geen weg meer terug” dus als het niet werkt met samenwonen moet ik hem op straat zetten blijkbaar? Dit weerhoud me dan ook ontzettend, naast mijn mening dat dit veel te snel en min of meer afgedwongen is.
Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Ik probeer eerlijk te blijven tegen hem en hij raakt alleen maar teleurgesteld als ik eerlijk ben. Help?
zaterdag 30 november 2019 23:47
En dan kan zij gratis gaan oppassen als ie straks zijn kinderen terug week om week heeft?
zaterdag 30 november 2019 23:47
zaterdag 30 november 2019 23:47
Is ook zijn pakkie aan, dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt, dat dit niet mijn probleem is om op te lossen. Als ik zeg dat ik het er niet meer over wil hebben dan word het een lekker geforceerd gesprek, aangezien hij aan niks anders meer denk dan: weg weg weg bij mijn ouders. En dat snap ik heus wel, maar ik ben de gouden oplossing niet.
zaterdag 30 november 2019 23:47
MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:44En ik geef niks om geld, het gaat niet om schulden ofzo bij hem maar gewoon een laag inkomen. Ik verdien ook niet veel. En ik wil hiervoor ook de relatie niet verbreken, ik wil enkel dat deze situatie opgelost word zonder dat we gaan samenwonen.
Handig voor de toekomst voor je kinderen
Are You A Dust Bunny?
https://www.youtube.com/watch?v=-rRQq2ruxJ0&t=86s
anoniem_63ed2e0ad2db9 wijzigde dit bericht op 30-11-2019 23:50
0.11% gewijzigd
zaterdag 30 november 2019 23:48
MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:44En ik geef niks om geld, het gaat niet om schulden ofzo bij hem maar gewoon een laag inkomen. Ik verdien ook niet veel. En ik wil hiervoor ook de relatie niet verbreken, ik wil enkel dat deze situatie opgelost word zonder dat we gaan samenwonen.
Ga je nou niet verdedigen, je hebt het volste recht om niet te gaan samenwonen. Zijn familir zoekt het maar uit en hij moet dringend stoppen met dat teleurgestelde gedrag. Heel erg onaantrekkelijk. Jij wil niet, het is niet goed voor je kinderen, ook niet voor die van hem trouwens, het huis is te klein en het gaat gewoon niet gebeuren. Klaar.
zaterdag 30 november 2019 23:49
Voor hem wel.MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:47Is ook zijn pakkie aan, dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt, dat dit niet mijn probleem is om op te lossen. Als ik zeg dat ik het er niet meer over wil hebben dan word het een lekker geforceerd gesprek, aangezien hij aan niks anders meer denk dan: weg weg weg bij mijn ouders. En dat snap ik heus wel, maar ik ben de gouden oplossing niet.
Dus blijft hij pushen, drukken en doordouwen.
Net zo lang tot jij "ja" zegt.
zaterdag 30 november 2019 23:50
Als je extra gaat bijklussen in weekends of 's avonds omdat je overdag in je fulltime job niet genoeg verdient wel, ja.
zaterdag 30 november 2019 23:51
En daar zwicht ik dus al een half jaar niet voor. We hebben het nog steeds echt wel gezellig hoor, daar niet van. Maar hierover kan niet normaal gepraat worden lijkt het wel
zaterdag 30 november 2019 23:52
Hoe heeft deze man indruk op jou gemaakt eigenlijk?MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:50Ik zei tegen een tante die dat weer zei laatst op een verjaardag; anders komt hij een poosje in jouw logeerkamer wonen? Nou, dat had ik niet mogen zeggen hoor, dat kan toch niet. Nee bij mij wel zomaar zeker
zaterdag 30 november 2019 23:53
Een tante? Wie bemoeien en praten nog meer met jou hierover?MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:50Ik zei tegen een tante die dat weer zei laatst op een verjaardag; anders komt hij een poosje in jouw logeerkamer wonen? Nou, dat had ik niet mogen zeggen hoor, dat kan toch niet. Nee bij mij wel zomaar zeker
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 30 november 2019 23:53
Ik ga zoiezo niet naast mijn baan van 32 uur voor 5 kinderen zorgen, dat gaat niet gebeurden, ben gekke henkie niet. En dat weet hij ook, evenals huishouden alleen doen, never nooit. Maar het is nog niet aan de orde want ik wil nog niet samenwonen. Ik wil dat het gezeur ophoud en we weer een normale relatie kunnen hebben, want die is afgezien hiervan wel fijn
zaterdag 30 november 2019 23:53
Pas maar op dat je niet alsnog zwicht dan ben je met recht een Dust Bunny.MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:51En daar zwicht ik dus al een half jaar niet voor. We hebben het nog steeds echt wel gezellig hoor, daar niet van. Maar hierover kan niet normaal gepraat worden lijkt het wel
anoniem_63ed2e0ad2db9 wijzigde dit bericht op 01-12-2019 00:02
0.45% gewijzigd
zaterdag 30 november 2019 23:54
Zwicht? Nee, is nee. En nu nokken of je gaat maar.MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:51En daar zwicht ik dus al een half jaar niet voor. We hebben het nog steeds echt wel gezellig hoor, daar niet van. Maar hierover kan niet normaal gepraat worden lijkt het wel
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 30 november 2019 23:55
Hij dramt en duwt. Hoe kan je dit los zien van wie hij is? Jij zegt nee en hij gaat door.MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:53Ik ga zoiezo niet naast mijn baan van 32 uur voor 5 kinderen zorgen, dat gaat niet gebeurden, ben gekke henkie niet. En dat weet hij ook, evenals huishouden alleen doen, never nooit. Maar het is nog niet aan de orde want ik wil nog niet samenwonen. Ik wil dat het gezeur ophoud en we weer een normale relatie kunnen hebben, want die is afgezien hiervan wel fijn
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zaterdag 30 november 2019 23:55
zaterdag 30 november 2019 23:56
Als ex zou ik het overigens ook 3 keer niks vinden dat mijn 3 kinderen daar in 2 slaapkamers liggen en dat daar ineens nog 2 kinderen halftijds bij moeten.
2 kinderen op 1 kamer ... geen probleem.
Maar 3 vind ik toch écht stapelwerk en niet iets voor langdurig.
Veel kans dat ik dan zou zeggen "ik neem ze wel in huis".
Kan je ook nog aan je schoonfamilie vertellen dat je dan in de problemen komt met jouw kinderen.
2 kinderen op 1 kamer ... geen probleem.
Maar 3 vind ik toch écht stapelwerk en niet iets voor langdurig.
Veel kans dat ik dan zou zeggen "ik neem ze wel in huis".
Kan je ook nog aan je schoonfamilie vertellen dat je dan in de problemen komt met jouw kinderen.
zaterdag 30 november 2019 23:56
MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:51En daar zwicht ik dus al een half jaar niet voor. We hebben het nog steeds echt wel gezellig hoor, daar niet van. Maar hierover kan niet normaal gepraat worden lijkt het wel
Nu een jaar een relatie en al een half jaar dit gezanik over bij je inwonen?
Dat is toch überhaupt geen doen?
Hips, hopsakee en pierlala.
zaterdag 30 november 2019 23:56
Dus al na een half jaar begon het gezeur over samenwonen en nu nog? En hij zoekt / bedenkt geen oplossing omdat hij weigert jouw (zeer terechte) keuze om hem niet in jouw huis te willen laten wonen met kinderen, te respecteren?
Gadver wat onaantrekkelijk.
Ik zou er geen zin meer in hebben hoor, zijn zat andere leuke mannen waarbij dit geen enkel probleem is.
Gadver wat onaantrekkelijk.
Ik zou er geen zin meer in hebben hoor, zijn zat andere leuke mannen waarbij dit geen enkel probleem is.
zaterdag 30 november 2019 23:57
En hij vindt het ok dat iedereen een zegje hierover houdt?MoeVanMoeder schreef: ↑30-11-2019 23:55Zijn hele familie bemoeid zich ermee.
En hij had toen ik hem net ontmoette een huis samen met zijn neef, dit probleem kwam pas later, dus hij heeft gewoon indruk op me gemaakt omdat het wel een leuke vent is zoals hij is. Tot dit probleem erbij kwam, sinds een week of 6-8 is word het steeds erger
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.