ik ben vreemd gegaan...

Sommige dingen kunnen beter geheim blijven. Als er een kans is dat het ooit uitkomt, kan je het beter vertellen, niets is erger dat dat hij er achterkomt. Het gevaar voor jouzelf is een beetje .. smaakt het naar meer of niet? Als je eenmaal geproeft hebt van de verboden vrucht .. hoe bitter de nasmaak ook is, het verlangen ernaar komt weer terug.

Je bent in relatietherapie gegaan om de communicatie te verbeteren. Hoe zinvol is dat als je nu zo'n groot geheim bij je draagt en daar weer niet over communiceert. Dan is je therapie idd zinloos, en ben je jezelf voor de gek aan het houden.



Alleen als je voor je zelf al besloten hebt om weg te gaan, dan zou ik het vreemdgaan nieet vertellen, dan is het alleen een trap na geven.



Dat je schuldgevoel hebt geeft aan dat je nog om je vriend geeft. Dat is niet perse genoeg voor een relatie. Toen ik bij mijn ex wegging had ik ook verdriet van zijn verdriet, maar ik koos toch voor mezelf.



En je minnaar, aan de ene kant is zijn kritiek terecht, aan de andere kant praat ie ook in zijn eigen straatje, want hij wil je er maar al te graag van overtuigen dat je voor hem moet kiezen. Is dus geen objectieve partij om raad aan te vragen. Of je relatie nog te redden is kan jij alleen bepalen, en of dat is wat je echt wilt of dat je alleen uit anst om alleen te zijn wil doorgaan ook. in ieder geval, als je echt verder wilt ontkom je niet aan opbiechten.

ben t ook eens met blond78

quote:toverkol schreef op 30 maart 2009 @ 16:35:

en het allerergste is gebeurdnee, gedaan. Het overkomt je niet, je doet het.quote:Na een eerste zoen misschien geen "eerste zoen" meer de volgende keer?quote:Tja, en nu?Nu heb je iets nieuws over jezelf geleerd he.quote:Vreselijk schuldgevoel natuurlijk en ik weet niet wat ik moet doen. Vertellen of niet? Blijven of niet? Ik heb me zelden zo ellendig gevoeld. Ik hou nog zo veel van vriend en zet door deze geile wip alles op het spel...Dat geeft een heel nieuwe visie op "zoveel houden van", vind je niet?



Kan je het jezelf vergeven? Vind je eigenlijk dat je het jezelf moet vergeven? En denk je dat je er tegen kan als je weet dat je vriend de dingen over jou ontdekt die je nu over jezelf hebt ontdekt?

quote:toverkol schreef op 31 maart 2009 @ 18:14:

Ik denk er hard over om mijn vriend niets te vertellen. Ik vind het zo erg om hem te kwetsen, dat kan ik niet. Zoals ik al zei, het is een ongelooflijk goeie vent en als er iemand is die dit niet verdient dan is hij het wel. Ik zal het bij mij dragen en zal er zelf mee moeten dealen...

Van de andere kant hebben jullie helemaal gelijk dat er in relatietherapie eerlijk gesproken moet worden, vooral omdat communicatieproblemen een van de dingen waren waarom we in therapie gegaan zijn. En het is natuurlijk belachelijk om juist dan oneerlijk te zijn.

Misschien klinkt het suf en steek ik mijn kop in het zand, ik wil zien of er mijn relatie nog te redden is, weten of wij samen wel genoeg liefde voor elkaar hebben, ook al denk ik nog steeds aan de andere man, en weet ik dat het vreemdgaan wel iets zegt over mijn huidige relatie...



Ik vind het niet eerlijk tegenover je vriend dat je het hem niet wilt vertellen, hij zou zelf moeten kunnen beslissen of hij na jouw vreemdgaan nog met je door wil. als je echt je relatie wilt redden zul je het hem moeten vertellen, anders is je relatie gebaseerd op leugens.



wat mis je precies in je relatie, wat heeft die andere man, wat je eigen vriend niet heeft?

wil jij dat je huidige relatie veranderd en ben je bereid om daar hard aan te werken?

dommie!

inderdaad niet slim. maar afstand nemen van die man en keihard vechten voor je eigen kerel. in zo'n situatie moet je energie niet in een ander stoppen,want jullie probleem kost al energie genoeg. In veel relaties komt een megamegadip voor. Wij hadden dit 2 jaar lang. Ik ben zelfs even bij hem weggeweest.maar we hebben ervoor gestreden en zijn er voor gegaan.Nu, een jaar later kan ik pas zeggen dat we elkaar écht weer hebben gevonden. we gaan nu zelfs voor een kindje.



Het zal niet makkelijk zijn,maar uiteindelijk schept het toch duidelijkheid. en mocht het er dan écht niet meer in zitten, dan weet je dat je er allebei werkelijk alles aan hebt gedaan.

Sterkte ermee meid!

je zegt dat je wel wilt werken aan je huidige situatie. dat kan in mijn ogen alleen als jij je minnaar aan de kant zet en je volledig richt op je huidige relatie. dit betekend ook openheid van zaken aan je vriend. het zal niet makkelijk worden, maar ik vind dat je de consequenties van je daden moet aanvaarden.

oh ja...ben toen ook 8x bij een psychologe geweest. stond er eerst nogal sceptisch tegenover,maar ja, je wil er alles voor doen. maar dat was eigenlijk best prettig. ik verweet hem alles. hij deed niet zus, hij deed niet goed zo. achteraf zat ik zelf superwaardeloos in m'n vel.misschien een tip voor je.

nogmaals sterkte

quote:toverkol schreef op 31 maart 2009 @ 18:14:

Ik vind het zo erg om hem te kwetsen, dat kan ik niet.Blijkbaar welquote:ik wil zien of er mijn relatie nog te redden is, weten of wij samen wel genoeg liefde voor elkaar hebben,Wil je weten of hij nog genoeg leifde heeft voor wie je bent, of voor wie hij denkt dat je bent?

@Toverkol: het lijkt wel of je mijn relatie beschrijft die ik in de jaren 80 had. Van de negen jaar dat we bij elkaar waren, waren er acht magere jaren qua seks. Ik ben toen een paar keer verliefd geweest en niets mee gedaan. Uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan en min of meer vreemdgegaan (ik liep al met uitmaakplannen rond maar had het goede moment nog niet gevonden). Hoofdreden: ik was seksueel verkommerd en vond het een schrikbeeld de rest van mijn leven zo te moeten leven. Misschien hadden we het met veel moeite en een seksuoloog kunnen redden maar mijn geduld was op, ik had geen zin meer er verder nog energie in te steken. Ik had een nieuwe start nodig. Mijn uitgangspunt bij de beslissing was: liever de rest van mijn leven alleen zijn dan bij hem blijven (natuurlijk ging ik er toch ook wel van uit dat ik vroeg of laat wel weer een ander zou tegenkomen). Mijn verliefdheid op die ander stond daar los van. Er waren trouwens geen kinderen in het spel. Daarna heb ik meerdere mislukte relaties gehad, sommige met erg veel kommer en kwel maar ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing bij hem weg te gaan.

quote:toverkol schreef op 31 maart 2009 @ 20:43:

Ja, ik wil wel dat mijn huidige situatie verandert, voel me niet echt supeer op dit moment.

Fijn, supermuis, dat alles goed is gekomen met jullie, en dat jullie zelfs een kindje krijgen!

Bedankt voor jullie lieve berichtjes!



Laat je nou niet verblinden door dit ene succesverhaal Tover. Je hebt de man waarvan je ontzettend veel zegt te houden toch maar mooi belazerd. Dat is op zich natuurlijk helemaal je eigen zaak, en ik ben zeker niet al-tijd voor vertellen maar dan alleen als je er 100 % achter staat, achter je daad. Dat doe jij niet. Jij gaat kapot van de schuldgevoelens en je wil dat je situatie verandert maar bent dus niet bereid om daarvoor diep te gaan. Denk nou eens na, hoe wil je gaan leven met jouw schuldgevoel tegenover hem?



Denk je nou echt dat hij niet merkt dat jij ergens onder gebukt gaat? En als hij dat niet merkt dan kan dat twee dingen betekenen;

* of hij kent jou niet zo goed als je denkt, of is niet zo bij jou betrokken/geïnteresseerd als je denkt.

* óf jij speelt zó goed toneel dat hij het echt niet opmerkt.



Geen van beide optie is in jouw geval, jij die wil 'vechten' voor je relatie een goede natuurlijk. Uit een diep dal kruipen, sámen, betekent alle kaarten op tafel gooien. Ook de slechte kaarten dus. Jij wil nu net gaan doen alsof dat met die andere vent niet gebeurd is, terwijl je stukgaat van de schuldgevoelens en op die basis wil jij gaan proberen om je toch al wankelende relatie nieuw leven in te blazen?



Dat is zéér zeker niet álles er aan doen, zoals Supermuis beschrijft hoor. Álles er aan doen betekent met de billen bloot allebei en kijken hoe het fundament er dán nog uitziet. Kijken of dat fundament een laag rommel en verrot beton kan hebben, of dat het hele gebeuren dan instort.



Nu ga je een kaartenhuis bouwen op een slechte fundatie, je gaat op je tenen lopen en met een geheim, wat voor jou bijna ondraaglijk is, 'werken' aan een toekomst samen. Dat is een toekomst die niet op oprechtheid is gebouwd, snap je wat ik bedoel? Dat is een valse doorstart en de kans dat je man er achter komt is ook nog eens aanwezig, en dan is het leed al helemaal niet meer te overzien.



Een onderdeel van een oprechte, gemeende doorstart voor jou, iemand die gebukt gaat onder schuldgevoel dus, is een bekentenis, een opschoonactie.



En je kunt hem best pijn doen, dat doe je waarschijnlijk al want als het goed is kent hij je en ziet hij heus wel dat jij niet lekker in je vel zit. Als jij het hem vertelt en hij het niet trekt en jullie relatie ophoudt te bestaan, dan is dat ook niet het einde van de wereld. Je was tenslotte al bezig met nieuwe liefde, met gevoelens voor anderen, er was dus niet niks aan de hand en een breuk tussen jullie zou niet bepaald een donderslag bij heldere hemel zijn. Niet voor jou en niet voor hem. Niet zo bang zijn te verliezen wat al veel glans verloren had vóórdat jij de laatste glans er vanaf haalde.



Werken aan een relatie; prachtig. Trekken aan een dood paard; zonde van je tijd. Eerst maar eens kijken hoeveel leven er nog in het paard zit voordat je er aan gaat trekken.

Denk inderdaad goed na Tover....

Het gaat mij verder niet om dat vreemdgaan an sich. Echt, ik heb daar niet zo'n oordeel over eigenlijk en het vertellen hoeft wat mij betreft zeker niet altijd. Mensen doen dingen die ze niet moeten doen. Dat is zo en dat zal altijd zo blijven.



Ik heb hier wel eens gezegd dat ik vreemdgaan, als in een one night stand, niet zo heftig zou vinden als een partner hebben die gerust met een slok op achter het stuur gaat zitten. Dat zou voor mij een eerdere dealbreaker zijn dan een keer een wip met een ander. Dáár gaat het me dus niet om.



Maar als je merkt dat het tóch al niet lekker zat, dat de aanleiding tot jouw actie de teloorgang van je relatie was, want let's face it, het was al niet zo leuk meer allemaal, dan denk ik dat je, om de boel zuiver te houden, alle kaarten op tafel moet gooien. Pas dán krijg je een helder beeld van hoeveel er nog is tussen jullie. Niet als je een, toch wel heel belangrijk ding, gaat verzwijgen. Dan klopt het uitgangspunt gewoon niet.



Ik ben benieuwd naar je reactie.

En steeds minder begrijpelijk dat je doorgaat met de in zwaar weer verkerende relatie waar je nu in zit.

Voor mij althans hoor.



Dat bij elkaar blijven omdat je er álles aan moet gedaan hebben om het 'goed' te krijgen...dat begrijp ik niet. Je bent zelfs al in therapie! Wat wil je nog meer allemaal gaan doen? Wanneer is het dan klaar, als dit niet genoeg een teken aan de wand is dat jij en je man finito zijn?



Het is een schát van een man, dat geloof ik meteen. Maar misschien is het voor jou wel op. Omdat het op is. Niet omdat je man niet lief is. Begrijp je mijn punt?

Ik zie en ik geloof oprecht dat jij er alles aan doet om je relatie te redden maar aan de andere kant ga je van een ander houden, ga je zelfs met hem naar bed en toch wil je de teloorgang nog niet onder ogen zien.



Voor wie doe je dat eigenlijk allemaal Tover? Voor jezelf, of voor je man, uit berouw......?

Ik ben het erg met Eleonora eens, waarom verder met je vriend?



Al die toestanden en dat gedoe, en dan zoveel twijfels, relatietherapie en ook nog vreemdgegaan. Djezus.



Omdat je zoveel van hem houdt? Nou dat valt nogal mee als je hem zo kunt bedonderen en daar ook zin in hebt. Ik heb zelf nooit zo veel behoefte om sex te hebben met een ander dan de liefde van mn leven. En als je ook al twijfelt of de nieuwe niet heul toevallig die liefde van je leven is...



Denk je nou echt dat als je door dit dipje heen bent met je huidige vriend, het voor altijd goed zal blijven gaan? Er komen nog veel meer moeilijke momenten en dipjes en aantrekkelijke mannen in je leven voorbij hoor. En dan?

quote:toverkol schreef op 01 april 2009 @ 17:54:

Eleonora, ik begrijp jouw punt heel goed, ik zou tegen ieder ander precies hetzelfde zeggen. Maar het is wel moeilijk om dat na zo veel jaar onder ogen te moeten zijn. We hebben een hele geschiedenis samen, een huis, dieren, toekomstideeen, en ik vind het erg moeilijk om te accepteren dat dit wellicht over is, dat kost tijd.

Weet je wat het is, ik ben nogal een persoon die zich enorm kan wegcijferen. Dat is eigenlijk in mijn relatie ook al altijd geweest. Ik stel me te afhankelijk op, vind goed wat hij goed vindt. En nu is dat misschien ook wel zo, dat ik mezelf wegcijfer, dat ik kost wat kost bij hem wil blijven, want ik ben al zo fout geweest en hij verdient het niet om dan alleen te komen staan, of zoeiets. Aardig psychologenvoer denk ik al met al.



toverkol, je vriend verdient het niet om in een relatie te zitten waarin zijn eigen vriendin hem bedriegt en er vervolgens niks over zegt.



en jij verdient het niet om jezelf weg te cijferen en je afhankelijk te maken van (in dit geval hem) wie dan ook!

Toverkol je wil het je vriend niet vertellen "omdat het hem zo zou kwetsen", omdat "hij het niet verdient" en nog zo wat van die smoesjes.

Je vertelt het je vriend niet, omdat je daar de ballen niet voor hebt.



En dat is heel begrijpelijk enzo, maar windt er geen doekjes om in de trant van "ik doe dat voor hem" (het verzwijgen) want je doet het niet voor hem.

quote:toverkol schreef op 01 april 2009 @ 17:54:

Eleonora, ik begrijp jouw punt heel goed, ik zou tegen ieder ander precies hetzelfde zeggen. Maar het is wel moeilijk om dat na zo veel jaar onder ogen te moeten zijn. We hebben een hele geschiedenis samen, een huis, dieren, toekomstideeen, en ik vind het erg moeilijk om te accepteren dat dit wellicht over is, dat kost tijd.

Weet je wat het is, ik ben nogal een persoon die zich enorm kan wegcijferen. Dat is eigenlijk in mijn relatie ook al altijd geweest. Ik stel me te afhankelijk op, vind goed wat hij goed vindt. En nu is dat misschien ook wel zo, dat ik mezelf wegcijfer, dat ik kost wat kost bij hem wil blijven, want ik ben al zo fout geweest en hij verdient het niet om dan alleen te komen staan, of zoeiets. Aardig psychologenvoer denk ik al met al.



Schat....nu heb je even een blinde vlek vind ik.

Je cijfert jezelf op dit moment helemaal niet weg. Sterker nog; de afgelopen tijd ging het om jou, jou en nog eens jou. Je zegt iets anders dan wat je doet. Want jezelf wegcijferen voor een ander strookt niet met het zeer egoïstische vreemdgaan wat je gelijktijdig deed. Ik denk dat dat wegcijferen wel meevalt dus.



Je bent bang. Voor de gevolgen van je actie. Maar hoe dan ook, je zult er mee aan de slag moeten. Jullie zijn in therapie maar jij doet dat nu met een dubbele agenda, want jij weet al hoe het is om het met een ander te doen. Jij bent eigenlijk al verliefd op iemand, terwijl je nog bezig bent met kijken wat er nog in zit, in die huidige relatie van je.



Je tegenstrijdigheid is echt opvallend. Je beschrijft jezelf als het een, namelijk een vrouw die er álles voor over heeft om haar geliefde niet te kwetsen en die er álles voor wil doen om te zorgen dat het 'goedkomt' (wat dat ook betekenen mag, want Lolapaloeza heeft natuurlijk gelijk, er komen nog veel meer dippen en mindere periodes de komende 40 jaar, en dan?) en aan de andere kant heb je het over 'je misschien wel grote liefde' met wie je ook al seks hebt gehad.



Je kunt niet alles hebben in het leven meid en zoals ik al eerder aangaf, je hormonen hebben al voor je gekozen. Je lichaam, je seks liegen niet, die weten wat je eigenlijk wil, je wil die andere man, je wil weer verliefd zijn en helemaal opgaan in iemand. Maar je hart en je emotie vinden dat je dat niet mag voelen, want jullie hebben zo'n geschiedenis samen. Nou, die geschiedenis die blijft er hoor, in het verleden welliswaar maar die geschiedenis is en blijft er maar de vraag is, hoe zit het met de toekomst en ik denk dat je jezelf wat betreft die toekomst een beetje voor de gek houdt.



Ik ben zelf vreemdgegaan, aan het einde van een relatie die 10 jaar heeft geduurd. Hij ging vaak vreemd, dat kwetste mij verschrikkelijk en ik wist, als ik het ook ga doen, dan móet ik weg, want dan doe ik iets waarvan ik tot in mijn tenen voel dat ik dat nooit zou hebben gedaan als ik niet op een kruispunt stond en niet kon kiezen welke kant ik op zou gaan. Ik heb mezelf bij wijze van spreken geforceerd en heb de keuze gemaakt om weg te gaan. In mijn geval ging het dan niet om een lieve schat van een man maar om een nogal enge en gewelddadige man, maar toch, net als bij jou was dat vreemdgaan een teken aan de wand. Nadat dat gebeurd was móest ik iets.



Eerlijk gezegd denk ik dat dat bij jou ook zo is. Jullie zijn al in therapie, jullie doen/deden er al álles aan. Voordat je toch in therapie gaat zeg....pffffffff..... als stel. Dat een derde je weer moet leren communiceren, ik vind het een prima middel hoor, begrijp me niet verkeerd maar ik vind het wel een hele stap en er moet wel flink stront aan de knikker zijn voor ik die beslissing zou nemen. En terwijl dat proces gaande is, terwijl jullie eigenlijk de laatste stap nemen voordat er - normaal gesproken - uit elkaar gegaan wordt, als de therapie niet aanslaat, ga jij vreemd.....



Dat moet toch in ieder geval íets betekenen en niet dat je nog zo hard wil gaan voor de relatie waar je nu in zit?



Mijn vraag is dan ook; wat moet er gebeuren voordat jij de knoop doorhakt? Wat ga je nog allemaal ondernemen om deze relatie, waarin jij al het ultieme verraad gepleegd hebt (als het gaat om een monogame relatie tenminste), te redden?

Toverkol, hoe is het nu met je?