Ik durf de stap niet te zetten

Bij haar blijven omdat zij anders verdrietig is, is geen goede reden. Bij haar blijven om materiele zaken evenmin. Het gaat om jou. Jij wordt, mijns inziens, stokongelukkig als je bij haar moet blijven. Het wordt tijd om je eigen leven te leiden. En het is meteen een goede stok achter de deur om actief vrienden te gaan maken. Zet 'em op meid, het leven is te mooi om zo te slijten.

quote:Ticluna schreef op 21 oktober 2009 @ 22:09:

Tegen:

ik zie onze relatie niet meer zitten. Voel me al een tijdje niet gelukkig met haar, heb al heel lang het gevoel dat we goeie vriendinnen zijn dan partners. De irritaties nemen toe en het gevoel voor haar lijkt stil te staan of af te nemen, weet het niet zo goed. Sex hebben we ook bijna niet, toevallig vorige week wel (na 6 weken niets), maar het leek dat hierna de knop is omgegaan. Het was fijn, maar een volgende keer hoeft voor mij niet meer. Ik heb er geen wow!-gevoel meer bij.



Voor:

het is echt m'n maatje. Ik hou van haar, we zijn al best lang samen, we wonen samen, hebben het huis (van haar) helemaal naar onze beide smaken ingericht, hebben huisdieren waar we dol op zijn, al met al leuk voor elkaar.



....



Ik zou een gesprek met haar aan gaan......



Succes

Praat met je vriendin. Eng, maar noodzakelijk. Bij haar blijven omdat je anders bang bent om in een isolement te geraken of omdat je geen idee hebt waar je naar toe moet, is niet eerlijk tegenover jouw vriendin maar ook niet tegenover jezelf.



Je bent nu niet gelukkig, schrijf je. Dan is het toch zonde van jullie beider tijd om bijelkaar te blijven? Gun haar iemand die gelukkig met haar kan zijn en gun jezelf een fijn leven!

En kijk eens hier.... relatie bijna voorbij... wat nu?! Misschien kunnen jullie elkaar steunen op de één of andere manier....

Praat met je vriendin en richt je ook actief op het maken van vrienden en kennissen. Want inderdaad als ik het zo lees, vraag ik me af of je op dit moment beter afbent als je weggaat.

Heb je enig idee hoe je vriendin in jullie relatie staat? Dat gevoel van verwijdering van elkaars geliefden zijn moet ook voor haar voelbaar zijn. Zoiets gaat niet ongemerkt aan de andere partner voorbij.

Het beste is toch om eens een open gesprek met haar aan te gaan over hoe jij jullie relatie nu ervaart.

Je hebt geen hekel aan haar en houdt nog van haar.

Zijn er mogelijk nog andere dingen in je leven die maken dat het niet goed gaat nu in je leven?

Je geeft aan dat je sociale leven erg arm is. Voor jou eigenlijk hoog tijd dat je daar aan eens gaat werken. Nieuwe vriendschappen opbouwen. Mogelijk dat het gemis aan andere sociale contacten toch maakt dat je je teveel dood staart op jouw vriendin.

Je zegt het zelf al, ze is geen slecht mens. Je wil haar geen verdriet doen. Mogelijk is bij jullie de koek echt op.

Dat gesprek met haar moet je hebben. Wanneer je gedachtes zo blijven malen, dan gaat jullie relatie zeker kapot.

Het zal niet makkelijk zijn om dit gesprek te hebben, maar het zal jou in ieder geval wel ruimte gaan geven om een beter standpunt te hebben over jullie relatie. Zo'n gesprek hoeft niet persé het einde te zijn van jullie relatie, maar is er wel een waarin jij echt eerlijk kunt zijn.

Sterkte.

Hoi Ticluna,

Als je niet met haar praat, dan geef je het sowieso geen kans meer. Op een gegeven moment eindig je dan met steeds dezelfde cirkelredenering in je eigen hoofd. Zij heeft ook heus wel door dat er iets aan de hand is en nu zitten jullie een beetje stommetje tegen elkaar te spelen.



Het is aan jou:

Wil je echt niet meer? Wees dan eerlijk. Of het nu of over een half jaar uit gaat maakt niet uit. In beide gevallen is het lastig en pijnlijk. Maar ik weet ook uit ervaring dat het opzien tegen een grote stap soms zwaarder is dan als je die stap eenmaal genomen hebt.

Wil je nog wel? Geef haar dan een kans, praat erover en doe moeite om samen leuke dingen te doen.



Ik ken trouwens je andere topic (ik heb geen vrienden) en ik begrijp je vrees voor isolement aan. Maar grijp de kans aan om ook dit te veranderen.



Sterkte

Het komt het dat je geen vrienden hebt en zo bang bent voor het isolement? Kan het zijn dat hier meer speelt dan alleen jouw ontevredenheid over jullie relatie?

quote:Ticluna schreef op 21 oktober 2009 @ 23:16:

Hoi allemaal, bedankt voor jullie reacties. Hier heb ik echt wat aan. Het komt er dus op neer dat ik echt een gesprek met haar moet aan gaan... ik denk dat ik dat dan ook maar ga doen, want nu wordt de relatie ook niet beter en misschien wel steeds slechter. Maar ik vind het zo moeilijk! Ik heb ook al een filmpje in m'n hoofd hoe het dan zal gaan, en dat moet er ook uit, want wie weet pakt het wel heel anders uit. Maar ik heb dit al eens eerder geprobeerd, een gesprek met haar aangegaan een hele tijd terug, toen ik tegen m'n haar zei dat ik niet echt gelukkig was voelde ze zich helemaal schuldig en denkt dat ze niks meer goeds kan doen. Dus daarom heb ik nu ook het idee dat dat nu weer gaat gebeuren. En dan ben ik geneigd om bij haar te blijven, omdat ik haar geen pijn wil doen. Heb het toen ook weggewuifd met oke we gaan er gewoon weer voor om haar zsm het gevoel te geven dat ik bij d'r blijf. Maar nu ik dit typ, kom ik erachter dat dat ook niet gezond is.



Dat je n filmpje in je hoofd hebt van hoe het gaat is echt niet raar. Dat heeft iedereen, ik heb het elke dag wel n keer met alle dagelijkse dingen die ik doe. het is een soort manier om je voorbereiden op wat er komen gaat. Alleen gaat de filn de hele tijd op repeat in plaats van dat je nieuwe situaties bedenkt. En dus loop je vast in je eigen hoofd.

Het is trouwens echt niet leuk om iemand pijn te doen maar je det iemand ook pijn door bij m te blijven uit medelijden. Het is gewoon een ***situatie waar je doorheen moet. Uiteindelijk lukt dat alleen door actie te ondernemen: bijvoorbeeld door met haar te praten



Ik weet dat materiele zaken ook geen issue moeten/mogen zijn, maar hoe erg misschien ook, voor mij is dit echt een issue. Ik zou nu gewoon graag willen dat ik een eigen stekkie had, waar ik nadat ik met haar een gesprek heb gehad, naartoe kan gaan en dan een tijdje zonder elkaar, kijken hoe dat gaat. Maar nu is het zo dat als ik een gesprek met haar heb gehad, ik nog steeds bij haar moet blijven, omdat ik anders op straat sta, dus dat is geen optie. En blijven wonen met een "ex" om het maar even voor het gemak zo te noemen, is ook niet ideaal. Daarom vind ik in dit geval een woning erg belangrijk.



Een woning is ook belangrijk. En ik had er heeel snel een nieuwe geregeld toen mijn ex en ik uit elkaar gingen.(Een goede stimulans was dat bij je ouders wonen ook niet echt ideaal is) Maar goed, als je vertrouwt op jezelf en er hard achteraan gaat, is een woning meestal wel te regelen. Belangrijkste is dat je weet of je met iemand doorwilt of niet



@Pom. Hoe mijn vriendin in de relatie staat.... Ze zegt altijd dat ze dolgelukkig met me is, laat me vaak blijken dat ze van me houd, face to face, via sms, kaartjes via internet. Ze zegt dat ze me mist als ze niet bij me is, etc. dus ja ik heb het idee dat zij wel gelukkig in deze relatie zit. En dat maakt het ook waarom ik me zo schuldig voel als ik het uit ga maken, omdat zij er anders in staat dan ik.

Verder gaat alles goed in m'n leven, heb een superleuke baan, doe wat ik leuk vind, ja het gaat allemaal lekker, alleen m'n relatie niet.



@Vos, goeie vraag, wil ik echt niet meer? Dat vraag ik mezelf af. Als ik het nu bekijk denk ik nee, maar ben toch bang om de verkeerde keuze te maken, en dat het nu maar een tijdelijke "probleem" is.



Maak dan de keuze nog niet. Maar probeer wel iets te doen aan de situatie die ontstaan is



@Wuiles, waarom ik geen vrienden heb, tja het is eigenlijk nooit anders geweest. Vroeger had ik wel eens een "beste vriendinnetje" maar dat is verwaterd. Heb er een topic over onder psyche (ik heb geen vrienden). Daarom ben ik ook bang voor isolement. Nu heb ik m'n vriendin en met haar spreek ik wel eens af met 2 vrienden van haar, maar als ik bij haar wegga is dat niet meer, dan heb ik geen vrienden om bij langs te gaan, dan kom ik de deur uit voor werk/boodschappen/sport en that's it.



Bedankt voor al jullie steun. Ik zal ook op het andere topic kijken, bedankt voor de tip!

Door je verdriet zie je de dingen nu anders dan ze zijn. Lijkt me. Ik weet het niet hoor.



Jij gaf eerder aan dat je vriendin juist heel veel deed voor jullie relatie, je veel laat merken wat ze voor je voelt, dat ze om je geeft, maar dat het er bij jou niet meer inzat.



Wat bedoel je dan met haar een kans geven? Je zou hooguit je eigen gevoel een kans kunnen geven, maar ook daarvan gaf je aan dat je dat al had gedaan. Je loopt al een tijd zo rond, en er veranderd niets. Je wilde toen zo snel mogelijk doen alsof het allemaal goed zat, maar dat is niet zo. Wil je zo weer door dan?



Het is verdrietig, maar wel eerlijk. Als het niet werkt omdat het gevoel op is, dan moet je uit elkaar. Dat komt allemaal wel goed, maar kost even tijd. Laat je nu niet overhalen uit schuldgevoel of verdriet. Niet als je over een tijd niet weer precies hetzelfde wil zitten.

Je bent verdrietig omdat je iets afsluit. Dat is pijnlijk omdat je ook mooie momenten hebt gehad die je juist nu weer ziet. Maar ik denk dat je niet voor niets voornamelijk het negatieve zag in jullie relatie. Als het positieve veel zwaarder had gewogen had je er namelijk heel anders tegenaan gekeken.



Nu ben je geneigd het toch een kans te geven. Fijn voor je vriendin. Is zij weer blij, en ook al is haar vertrouwen in jullie geknakt, jij bent dan in ieder geval nu niet meer zo verdrietig.



Lekker lullig.



Je wilde het eerder uitmaken, nu heb je het uitgemaakt, en wanneer is de volgende keer? Dat gevoel steekt namelijk echt niet voor niets de kop op. Als het goed zit, dan peins je er niet over om de relatie te verbreken.

Lees al een tijdje mee op t forum, maar dit topic is voor mij zo herkenbaar dat ik wel móet reageren.



Woonde 5 jaar samen waarvan ik de laatste 2,5 jaar niet gelukkig was en hij dus wel. Onze levens zijn erg met elkaar verweven, in sociaal, financieel en zelfs zakelijk opzicht, en ik houd heel veel van hem. Tel daarbij op dat hij 2 jaar geleden ernstige problemen met zijn gezondheid kreeg, waardoor het feit dat ik niet gelukkig was volkomen naar de achtergrond verdween. Hij was volmaakt tevreden met onze relatie en ik had zoveel `voors´ om in de relatie te blijven en eigenlijk maar 1 tegen: ik was niet gelukkig en alle gesprekken over dit onderwerp liepen op hetzelfde uit: niets, voor hem hoefde er niets te veranderen.



Tot een maand geleden we weer eens dezelfde ruzie hadden over dezelfde irritaties en ik het ineens helemaal beu was. Mijn leven leek verdomme wel een wekelijkse herhaling van een of andere k*tsoap... mijn ene tegen is veel belangrijker dan al die voors, ik heb net zo goed recht op mijn levensgeluk. Ik heb 3 weken bij mijn ouders gezeten, was echt de hel, dus het leek veel langer. Heb mezelf nachtenlang in slaap gehuild en mijn hart breekt nog als ik zie hoezeer ik hem kwets. Twijfel alom natuurlijk, maar tegelijk voelde ik me zo vrij dat ik het toch maar heb doorgezet.



Nu zijn we pas een maand verder, alles lijkt op zijn plek te vallen, heb een piepklein zolderappartementje, heb de "voogdij" over de huisdieren, we kunnen redelijk normaal tegen elkaar doen, wat wel fijn is gezien ik hem nog geregeld zie en hoewel t nog vers is heb ik wel hoop dat we vrienden kunnen worden, al blijft het moeilijk natuurlijk.



Alles is ook razendsnel gegaan, heb 2 weken geleden een man ontmoet, bij mijn ouders nog wel, en een afspraak gemaakt voor zondagmiddag meer onder het mom van dan ben je er even tussenuit. Heb enorm getwijfeld of ik t moest doen en hoewel het allemaal veel te snel voor me gaat, ben ik zo blij dat ik het heb gewaagd, ben helemaal hoteldebotel, heb hem 4 keer ontmoet de afgelopen 2 weken en heb meer gelachen dan in alle jaren hiervoor. Zelfs mijn omgeving zegt dat ik dit heb verdiend en er maar lekker van moet genieten, ik kan haast niet geloven hoe alles is gelopen en hoe het leven me ineens lijkt toe te lachen!



Kortom, ik ben enorm blij dat ik de stap heb gezet, had ik al jaren eerder moeten doen!

Shiarra..



Ik ben zo jaloers op jou.



En ik weet dat het voor mij een stap is van 'HET ZEGGEN'

maar die stap is zoooo groot!



Hoe heb jij het zelfvertrouwen gekregen om het te dóen.



Inspireer ons ajb :p







knuffel

Ticluna, het is heel goed dat je het uitgesproken hebt. Mijn ervaring is, dat als je het uitspreek, je negatieve gevoel over die ander al veel minder wordt.



Het lijkt me een goed idee. Voor nu tijdelijk op jezelf om erachter te komen wat je mist en wat je wilt.

Simone250,



Ik weet hoe het voelt, geloof me. Ik zag er enorm tegenop, werd er letterlijk ziek van en hoewel het echt geen pretje was, staan al die angst en zenuwen absoluut niet in verhouding met de realiteit.



Een vriendin die 3 jaar geleden is geëmigreerd was in Nederland, we hebben al die tijd mailcontact gehouden en ze schrok hoe dof ik eruit zag. En toen zei ze dat ze begreep dat t gecompliceerd zat door o.a. zijn gezondheid, maar dat ik dat soort dingen even moest loskoppelen en me afvragen of mezelf gelukkig kon zien met deze man. NEE. En toen ze vroeg of ik niet vond dat ik toch ook recht had op een kans op geluk... nou toen kwamen de tranen.. En hij ook, want hij was wel tevreden, maar uiteindelijk wil iedereen toch een relatie waarin beide partners gelukkig zijn. En dat zat er tussen ons blijkbaar niet in.



Dat was echt een eye opener voor me, eenmaal thuis meteen gezegd dat ik bij hem weg wilde. Uiteindelijk nog een week lang met ex gepraat, maar we hadden alles al een keer (of twee of drie) geprobeerd tot relatietherapie toe, maar hij spreekt zich nooit echt uit, ook daar niet, dus dat liep ook op niets uit. Hoe verschrikkelijk het ook was om terug te moeten naar mijn ouders, mijn huisdieren te missen en zijn hart te breken, hij is een volwassen vent en we kunnen vrij normaal tegen elkaar doen. Ik had binnen no time mijn eigen stekkie wat zeker stukken minder luxueus is, maar ik heb t zelf geverfd en behangen, het is mijn eigen mixje van ikea en gepimpte kringloop spulletjes, maar ben er zo ongelooflijk blij mee! Ik voel me onnoemelijk vrij.



Het was eigenlijk vrij simpel nadat ik de knop had omgedraaid. Denk je niet dat jij ook recht hebt op een kans op geluk?



En wist ik veel dat ik een maand later al zou lopen stralen als een verliefde bakvis? Had keihard geroepen NO WAY meteen in een andere relatie te stappen, maar dit voelt toch wel erg als het begin van.. Morgen date nummer 5 in 2 weken, hij weet hoe de vork in de steel zit, laat het tempo aan mij over, maar we bellen en smsen iedere dag. Ik heb in de afgelopen 2 weken meer gelachen dan in de 2 jaar daarvoor!



Het neemt niet weg dat ik tijd nodig heb om te rouwen om mijn verbroken relatie, of dat ik geen verdriet heb, maar ik ben zo ongelooflijk blij dat ik de stap heb durven zetten! Hij begint nu eindelijk ook in te zien dat hij op den langen duur ook ongelukkig zou zijn geworden omdat ik niet gelukkig was, en ik voel me soms stiekem al een heel klein beetje gelukkig..



Meiden die de stap nog moeten wagen:

Zet die knop om, kies voor je eigen geluk en doe het gewoon!