Relaties
alle pijlers
Ik kan niet loskomen
maandag 6 oktober 2008 om 14:53
Beste mensen, en heren die dit lezen:
Het kost mij heel veel moeite om los te komen van mijn ex-vriendin. Heel vaak vraag ik haar om een tweede kans, maar ik doe haar alleen maar verdriet door te hopen dat het weer goed kan komen. Zij wil mij echt niet meer, na bijna 7 jaar. Ik ben een man van 30, maar gisteren heb ik weer gehuild als een kind, uit pure wanhoop. Alleen thuis, ’s avonds koud, en mijn CV ketel was stuk.
Elke keer wanneer we elkaar weer eens zien, is het zo leuk, en zij ervaart dat ook zo.
Het probleem is dat zij het alleen maar vriendschappelijk heel leuk vind, en ik leg het altijd uit als een nieuwe ingang. Wij zijn nog steeds heel erg op elkaar ingespeeld, en ik voel haar heel goed aan in een normale situatie.
Zij wordt heel boos op mij, als ik door dit gevoel weer om een mogelijkheid vraag, en verwijt het zichzelf heel erg dat zij “te aardig” is geweest. Het is dan fout om met mij om te gaan omdat ik dat gevoelsmatig uitleg als een opstapje naar een hernieuwde relatie. Ik vind het zo erg om haar zo boos te zien, omdat dat mijn schuld is.
Door haar terug te willen (wat niet kan) doe ik haar veel verdriet. Ik begrijp onze situatie rationeel, maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen. Ik heb de afgelopen tijd dates gehad, gesport, en gedanst, heel veel leuke dames ontmoet. Mijn werk gaat goed, ik heb mogelijkheden voor mijn eigen bedrijfje, alleen mis ik haar zo erg. Ik mis onze humor, leuke plannen maken en uitvoeren, stabiliteit, het samen eten, samen slapen, het voetjes masseren. Vooral het laatste was altijd zo ongedwongen maar toch zo intiem. Ik weet dat dit met ieder ander kan, maar met haar krijgt het pas betekenis. Is er dan niemand die ik wil?
Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben geweest. Zij had niet het idee dat ze op mij kon steunen, ik was niet altijd de rots in de branding. Ik ben in onze relatie niet altijd even eerlijk geweest, en dat is zo ontzettend belangrijk. Dat kwam door mijn eigen angst haar te verliezen. Ik gaf haar soms niet het gevoel de enige speciale te zijn. Dat is emotioneel vreemdgaan, en dat weegt net zo zwaar als fysiek vreemdgaan.
Zij wantrouwde mij zo, dat het haar op een gegeven moment bijna geen moeite en gevoel kostte om het uit te maken. Ik heb in de relatie in mijn ogen zo veel geprobeerd om het weer leuk te maken, maar het lukte gewoon niet. Ik kon haar vertrouwen niet meer terug laten komen, hoe graag ik het nu zou willen.
Door mijn eigen angst leek het gras groener, maar ik ben nooit werkelijk vreemdgegaan. Hierdoor ben ik mijn beste vriendje tevens vriendinnetje voor altijd kwijtgeraakt. Ik heb haar heel veel pijn gedaan, en zelfs nu doe ik dat nog steeds, door keihard te knokken voor een “mirage”.
Hoe kom ik van de hoop af? Hoe kan ik het gevoel voor ons wegkrijgen? Zeker nu de dagen korter worden, doet alles pijn. Ik ben te gevoelig geworden. “Ik wil vluchten maar weet niet waarheen, het is als constant vallen zonder neer te komen, als stuurloos drijven in een storm op een tranenzee.”
Ik ben zooooo enorm aan vakantie toe. Ben al meer dan twee jaar niet vrij geweest door allerlei banen, pas een huis gekocht en weinig geld om gewoon op adem te komen. Op die stresspunten schaal ben ik al zo ver over de honderd-grens heen gedenderd. Ik sta gewoon op barsten. Het enige positieve is dat ik geen opgever ben en naar oplossingen blijf zoeken.
Wat kan ik doen om voor ons allebei tot rust te komen? Ik wil niet meer naar haar verlangen, want ik doe haar en mij zoveel verdriet.
Het kost mij heel veel moeite om los te komen van mijn ex-vriendin. Heel vaak vraag ik haar om een tweede kans, maar ik doe haar alleen maar verdriet door te hopen dat het weer goed kan komen. Zij wil mij echt niet meer, na bijna 7 jaar. Ik ben een man van 30, maar gisteren heb ik weer gehuild als een kind, uit pure wanhoop. Alleen thuis, ’s avonds koud, en mijn CV ketel was stuk.
Elke keer wanneer we elkaar weer eens zien, is het zo leuk, en zij ervaart dat ook zo.
Het probleem is dat zij het alleen maar vriendschappelijk heel leuk vind, en ik leg het altijd uit als een nieuwe ingang. Wij zijn nog steeds heel erg op elkaar ingespeeld, en ik voel haar heel goed aan in een normale situatie.
Zij wordt heel boos op mij, als ik door dit gevoel weer om een mogelijkheid vraag, en verwijt het zichzelf heel erg dat zij “te aardig” is geweest. Het is dan fout om met mij om te gaan omdat ik dat gevoelsmatig uitleg als een opstapje naar een hernieuwde relatie. Ik vind het zo erg om haar zo boos te zien, omdat dat mijn schuld is.
Door haar terug te willen (wat niet kan) doe ik haar veel verdriet. Ik begrijp onze situatie rationeel, maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelen. Ik heb de afgelopen tijd dates gehad, gesport, en gedanst, heel veel leuke dames ontmoet. Mijn werk gaat goed, ik heb mogelijkheden voor mijn eigen bedrijfje, alleen mis ik haar zo erg. Ik mis onze humor, leuke plannen maken en uitvoeren, stabiliteit, het samen eten, samen slapen, het voetjes masseren. Vooral het laatste was altijd zo ongedwongen maar toch zo intiem. Ik weet dat dit met ieder ander kan, maar met haar krijgt het pas betekenis. Is er dan niemand die ik wil?
Ik weet dat ik niet de makkelijkste ben geweest. Zij had niet het idee dat ze op mij kon steunen, ik was niet altijd de rots in de branding. Ik ben in onze relatie niet altijd even eerlijk geweest, en dat is zo ontzettend belangrijk. Dat kwam door mijn eigen angst haar te verliezen. Ik gaf haar soms niet het gevoel de enige speciale te zijn. Dat is emotioneel vreemdgaan, en dat weegt net zo zwaar als fysiek vreemdgaan.
Zij wantrouwde mij zo, dat het haar op een gegeven moment bijna geen moeite en gevoel kostte om het uit te maken. Ik heb in de relatie in mijn ogen zo veel geprobeerd om het weer leuk te maken, maar het lukte gewoon niet. Ik kon haar vertrouwen niet meer terug laten komen, hoe graag ik het nu zou willen.
Door mijn eigen angst leek het gras groener, maar ik ben nooit werkelijk vreemdgegaan. Hierdoor ben ik mijn beste vriendje tevens vriendinnetje voor altijd kwijtgeraakt. Ik heb haar heel veel pijn gedaan, en zelfs nu doe ik dat nog steeds, door keihard te knokken voor een “mirage”.
Hoe kom ik van de hoop af? Hoe kan ik het gevoel voor ons wegkrijgen? Zeker nu de dagen korter worden, doet alles pijn. Ik ben te gevoelig geworden. “Ik wil vluchten maar weet niet waarheen, het is als constant vallen zonder neer te komen, als stuurloos drijven in een storm op een tranenzee.”
Ik ben zooooo enorm aan vakantie toe. Ben al meer dan twee jaar niet vrij geweest door allerlei banen, pas een huis gekocht en weinig geld om gewoon op adem te komen. Op die stresspunten schaal ben ik al zo ver over de honderd-grens heen gedenderd. Ik sta gewoon op barsten. Het enige positieve is dat ik geen opgever ben en naar oplossingen blijf zoeken.
Wat kan ik doen om voor ons allebei tot rust te komen? Ik wil niet meer naar haar verlangen, want ik doe haar en mij zoveel verdriet.
maandag 6 oktober 2008 om 23:30
Bedankt voor de reacties allemaal.
Het is niet makkelijk, en ik vind het inderdaad erg moeilijk om het neer te leggen.
Wij (mijn ex en ik) hebben een hecht vriendengroepje, en wij wilden niet dat ook dat door onze breuk verloren zou gaan, omdat wij vaak de voortrekkers zijn. Zo ook met het oktoberfeest van afgelopen weekend. Wij initieerden de hele boel om op stap te gaan met zijn allen.
Ik weet rationeel wat ik zou moeten doen, maar het gaat niet over ratio....Ik heb moeite met mijn gevoelens omdat ze diep waren/ zijn en krachtig.
Ik geef toe, het met andere dames omgaan was niet goed, maar bleek wel een "goede" bel te zijn. Ik wist niet meer goed hoe ik het moest uiten, en dan maar zo. Ik had beter energie kunnen steken in mijn vriendinnetje.
Ik had deze avond een helder moment: Grenzen zijn niet duidelijk voor mij. Mijn eigen grenzen, maar ook die van anderen. Ik ging over mijn vriendinnetjes grenzen heen met andere dames en leugens, en nu ga ik weer over de grens. Gesproken over moderation....
Ik ben drie maanden te vroeg geboren, en ik denk dat dat ook een weerslag heeft. Er was geen duidelijke grens tussen mij en de rest van de wereld, omdat ik wel geboren was, maar nog niet "af". Dit is iets om nog verder op door te borduren, maar ik denk dat ik ga slapen....Truste en tot morgen.
Het is niet makkelijk, en ik vind het inderdaad erg moeilijk om het neer te leggen.
Wij (mijn ex en ik) hebben een hecht vriendengroepje, en wij wilden niet dat ook dat door onze breuk verloren zou gaan, omdat wij vaak de voortrekkers zijn. Zo ook met het oktoberfeest van afgelopen weekend. Wij initieerden de hele boel om op stap te gaan met zijn allen.
Ik weet rationeel wat ik zou moeten doen, maar het gaat niet over ratio....Ik heb moeite met mijn gevoelens omdat ze diep waren/ zijn en krachtig.
Ik geef toe, het met andere dames omgaan was niet goed, maar bleek wel een "goede" bel te zijn. Ik wist niet meer goed hoe ik het moest uiten, en dan maar zo. Ik had beter energie kunnen steken in mijn vriendinnetje.
Ik had deze avond een helder moment: Grenzen zijn niet duidelijk voor mij. Mijn eigen grenzen, maar ook die van anderen. Ik ging over mijn vriendinnetjes grenzen heen met andere dames en leugens, en nu ga ik weer over de grens. Gesproken over moderation....
Ik ben drie maanden te vroeg geboren, en ik denk dat dat ook een weerslag heeft. Er was geen duidelijke grens tussen mij en de rest van de wereld, omdat ik wel geboren was, maar nog niet "af". Dit is iets om nog verder op door te borduren, maar ik denk dat ik ga slapen....Truste en tot morgen.
maandag 6 oktober 2008 om 23:57
'Ik ben 7 jaar samen geweest met een dame van wie ik heel veel hield, maar het lukte niet. Ik vind het heel erg jammer, want ik dacht dat ik een toekomst met haar had, net als ieder ander zulke hoop kan en mag hebben.'
Je schrijft zelf al dat het nooit meer een goede relatie zal worden. Je hebt 7 jaar van je leven in een relatie geinvesteerd die niet werkt. Wil je nog 7 jaar weggooien aan liefdesverdriet? Je moet op stap, lekker drinken, mooie dames om je heen, op vakantie, ga lekker los en geniet van het leven. Het is echt te kort om zo lang treurig te zijn. En het is te mooi om alles zo zwart te zien. Heel veel succes.
Je schrijft zelf al dat het nooit meer een goede relatie zal worden. Je hebt 7 jaar van je leven in een relatie geinvesteerd die niet werkt. Wil je nog 7 jaar weggooien aan liefdesverdriet? Je moet op stap, lekker drinken, mooie dames om je heen, op vakantie, ga lekker los en geniet van het leven. Het is echt te kort om zo lang treurig te zijn. En het is te mooi om alles zo zwart te zien. Heel veel succes.
dinsdag 7 oktober 2008 om 00:18
quote:Jack Skelington schreef op 06 oktober 2008 @ 23:30:
Bedankt voor de reacties allemaal.
Het is niet makkelijk, en ik vind het inderdaad erg moeilijk om het neer te leggen.
Ik geef toe, het met andere dames omgaan was niet goed, maar bleek wel een "goede" bel te zijn. Ik wist niet meer goed hoe ik het moest uiten, en dan maar zo. Ik had beter energie kunnen steken in mijn vriendinnetje.
Niet meer doen, alles herhalen wat er is gebeurd en waarom. Dan blijf je er mee bezig. Je ex is doorgegaan, jij zit nog steeds in die gebeurtenissen. Dat is een garantie om verdrietig te blijven. Stop ermee de relatie te herkauwen. Het is over.
Bedankt voor de reacties allemaal.
Het is niet makkelijk, en ik vind het inderdaad erg moeilijk om het neer te leggen.
Ik geef toe, het met andere dames omgaan was niet goed, maar bleek wel een "goede" bel te zijn. Ik wist niet meer goed hoe ik het moest uiten, en dan maar zo. Ik had beter energie kunnen steken in mijn vriendinnetje.
Niet meer doen, alles herhalen wat er is gebeurd en waarom. Dan blijf je er mee bezig. Je ex is doorgegaan, jij zit nog steeds in die gebeurtenissen. Dat is een garantie om verdrietig te blijven. Stop ermee de relatie te herkauwen. Het is over.
dinsdag 7 oktober 2008 om 10:36
quote:Jack Skelington schreef op 06 oktober 2008 @ 23:30:
Ik weet rationeel wat ik zou moeten doen, maar het gaat niet over ratio....
Jawel Jack, als het op dit moment ergens om gaat, dan is het om ratio. Elke keer als je weer begint te herkauwen, zoals bitterandsweet dat zo mooi zegt, moet je jezelf stoppen. Voor mijn part ga je proberen uit je hoofd uit te rekenen hoeveel 4586:17 is, of je gaat een verhaaltje verzinnen, of je gaat aan je werk of hobby of andere leuke vrienden denken, zoiets.
En die vriendenclub, als dat echte vrienden zijn, dan komt dat wel weer. Maar het enige wat gaat helpen is als jij je ex minstens een half jaar niet ziet, en als dat betekent dat je die vrienden dan ook niet kunt zien, dan zij dat zo.
Sterkte!
Ik weet rationeel wat ik zou moeten doen, maar het gaat niet over ratio....
Jawel Jack, als het op dit moment ergens om gaat, dan is het om ratio. Elke keer als je weer begint te herkauwen, zoals bitterandsweet dat zo mooi zegt, moet je jezelf stoppen. Voor mijn part ga je proberen uit je hoofd uit te rekenen hoeveel 4586:17 is, of je gaat een verhaaltje verzinnen, of je gaat aan je werk of hobby of andere leuke vrienden denken, zoiets.
En die vriendenclub, als dat echte vrienden zijn, dan komt dat wel weer. Maar het enige wat gaat helpen is als jij je ex minstens een half jaar niet ziet, en als dat betekent dat je die vrienden dan ook niet kunt zien, dan zij dat zo.
Sterkte!
woensdag 8 oktober 2008 om 19:17
Beste J,
Lees het boek It's called a breakup cause it's broken (in nls "als je hem niet meer wil) ook voor mannen te lezen!
In dit boek worden alle fases van liefdes verdriet besproken. Als je je er aan houdt ben je er gegarandeerd vanaf...als! Alleen heb ik niet de indruk dat je er echt vanaf wil. Je blijft inderdaad wel heel erg in de slachtoffer rol. En ja dit zou ik ook tegen een andere vrouw of zelfs vriendin zitten als ze zich zo zou gedragen.
Ze wil je niet, accepteer dat. Ga verder met je leven. Pak jezelf bij elkaar en kom uiteindeijk een vrouw tegen die wel met je verder wil. Want ze bestaat vast wel. Alleen was het niet deze...Accepteer dat! Val haar niet meer lastig. Zorg dat je jezelf een spreekverbod van minimaal twee maanden oplegt. Haar niet bellen, smsen, mailen, hyves checken, per ongeluk toevallig tegenkomen etc. Maak iemand partner in crime en als je haar wil bellen bel je in plaats daarvan je vriend/vriendin/moeder/oma/buurman.
Sterkte iig!
Lees het boek It's called a breakup cause it's broken (in nls "als je hem niet meer wil) ook voor mannen te lezen!
In dit boek worden alle fases van liefdes verdriet besproken. Als je je er aan houdt ben je er gegarandeerd vanaf...als! Alleen heb ik niet de indruk dat je er echt vanaf wil. Je blijft inderdaad wel heel erg in de slachtoffer rol. En ja dit zou ik ook tegen een andere vrouw of zelfs vriendin zitten als ze zich zo zou gedragen.
Ze wil je niet, accepteer dat. Ga verder met je leven. Pak jezelf bij elkaar en kom uiteindeijk een vrouw tegen die wel met je verder wil. Want ze bestaat vast wel. Alleen was het niet deze...Accepteer dat! Val haar niet meer lastig. Zorg dat je jezelf een spreekverbod van minimaal twee maanden oplegt. Haar niet bellen, smsen, mailen, hyves checken, per ongeluk toevallig tegenkomen etc. Maak iemand partner in crime en als je haar wil bellen bel je in plaats daarvan je vriend/vriendin/moeder/oma/buurman.
Sterkte iig!
donderdag 9 oktober 2008 om 13:52
Ik denk dat je gelijk hebt, MissyM. Ik weet alleen niet waarom ik dat blijf doen. Ik wil het niet, maar het lijkt net of ik geen gereedschap heb of ken waardoor het makkelijker afgaat.
Ik denk inderdaad vaak terug, en aan de fouten die we maakten. Ook heb ik last van schuldgevoel, omdat ik veel van wat gebeurd is bij mezelf leg. De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens!
Ik was toch vaak de veroorzaker van problemen....en wanneer ze de vinger op de zere plek legde, deed ik vaak alsof ze ongelijk had. Terwijl ze juist de zaken wilden openbreken, en ook mij het te laten inzien om het aan te pakken.
Ik vind het ook erg dat, wanneer we elkaar nu nooit meer zien, we allebei ons "praatmaatje" verliezen. Het klinkt een beetje vreemd, maar zij vertelde me ook dat ze nu nog steeds meer en diepere zaken bij mij kwijt kan. Dat er toch een drempel is t.o.v. "zomaar" iemand om mee te praten.
Ik weet dat jullie gelijk hebben wat het zelf beetpakken betreft.
Thx, Jack
Ik denk inderdaad vaak terug, en aan de fouten die we maakten. Ook heb ik last van schuldgevoel, omdat ik veel van wat gebeurd is bij mezelf leg. De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens!
Ik was toch vaak de veroorzaker van problemen....en wanneer ze de vinger op de zere plek legde, deed ik vaak alsof ze ongelijk had. Terwijl ze juist de zaken wilden openbreken, en ook mij het te laten inzien om het aan te pakken.
Ik vind het ook erg dat, wanneer we elkaar nu nooit meer zien, we allebei ons "praatmaatje" verliezen. Het klinkt een beetje vreemd, maar zij vertelde me ook dat ze nu nog steeds meer en diepere zaken bij mij kwijt kan. Dat er toch een drempel is t.o.v. "zomaar" iemand om mee te praten.
Ik weet dat jullie gelijk hebben wat het zelf beetpakken betreft.
Thx, Jack
