Relaties
alle pijlers
Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden
zaterdag 7 november 2015 om 12:11
Ongeveer anderhalf jaar geleden vertelde mijn zoon voor het eerst dat hij denkt dat hij homoseksueel is. Hij was toen 19 jaar en we vonden dit nog veel te vroeg om zo’n dingen zeker te weten. Vooral mijn man vindt dit niet bespreekbaar. We hebben toen heel intensief gesproken over wat in hem omging en na een tijdje gaf zoon aan dat hij er niet helemaal over uit was en nog niet helemaal zeker was wat zijn geaardheid was. De relatie tussen zoon en zijn vader is hierdoor wel sterk bekoeld, alsof er toch een afstand is gekomen. We hebben het onderwerp in de maanden die erop volgde laten rusten. Zoon kreeg in die periode ook een vriendin.
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
zondag 8 november 2015 om 13:02
Wat lief dat jij nog de moeite neemt om zo'n goed stuk tekst te schrijven Eleonora.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar de OP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar de OP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
zondag 8 november 2015 om 13:06
quote:Dragisa schreef op 08 november 2015 @ 13:02:
Wat lief dat jij nog de moeite neemt om zo'n goed stuk tekst te schrijven Eleonora.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar deOP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
Waarom word je daar boos om? Het is voor To al moeilijk genoeg dat je eigen zoon homo blijkt te zijn terwijl je nooit hebt zien aankomen. Het is een rouwproces voor To.
Ik lees een verdwaalde en radeloze moeder die even bij moet komen van de schrik.
Wat lief dat jij nog de moeite neemt om zo'n goed stuk tekst te schrijven Eleonora.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar deOP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
Waarom word je daar boos om? Het is voor To al moeilijk genoeg dat je eigen zoon homo blijkt te zijn terwijl je nooit hebt zien aankomen. Het is een rouwproces voor To.
Ik lees een verdwaalde en radeloze moeder die even bij moet komen van de schrik.
zondag 8 november 2015 om 13:22
quote:tonkje schreef op 08 november 2015 @ 11:29:
[...]
Dikke kans dat die leren ballenknijper en verenboa gaypride homo's op alle andere 364 dagen van het jaar erg lijken op de langdurige relatie met leuk huisje en iets te dikke kat en aardige baan types.
Het carnaval in Maastricht of Rotterdam duurt toch ook niet het hele jaar?Nou, die uit mijn kennissenkring niet. En die zijn eerlijk en open genoeg dat ik ze daarin geloof. Maar mijn punt was ook meer dat TO lijkt te denken alsof ze wèl het hele jaar er zo bij lopen en dat dat dus niet zo is.
[...]
Dikke kans dat die leren ballenknijper en verenboa gaypride homo's op alle andere 364 dagen van het jaar erg lijken op de langdurige relatie met leuk huisje en iets te dikke kat en aardige baan types.
Het carnaval in Maastricht of Rotterdam duurt toch ook niet het hele jaar?Nou, die uit mijn kennissenkring niet. En die zijn eerlijk en open genoeg dat ik ze daarin geloof. Maar mijn punt was ook meer dat TO lijkt te denken alsof ze wèl het hele jaar er zo bij lopen en dat dat dus niet zo is.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
zondag 8 november 2015 om 13:25
quote:Dragisa schreef op 08 november 2015 @ 13:02:
Wat lief dat jij nog de moeite neemt om zo'n goed stuk tekst te schrijven Eleonora.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar de OP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
Gisteren heb ik, naar aanleiding van dit topic, een lang gesprek gevoerd met mijn beste vriend. Ik leerde hem kennen toen hij net uit de kast was gekomen.
Dat is nu 25 jaar geleden.
Dat wat Jamie nu neerzet, wat ze uitspreekt, compleet met de pijnlijke vooroordelen, de oordelen, het onbegrip, de afkeer, kreeg hij (ook) live over zich heen toen hij naar buiten kwam met zijn homoseksualiteit.
Hij zei dat het enige wat hij kon doen was zichzelf blijven, zichzelf geen geweld aan doen en doorgaan met zijn leven, ondanks de moeilijkheden die hij ondervond.
Zijn ouders vonden het moeilijk maar deden hun best iets te snappen van waar hun kind mee was gekomen. Dat was, nog maar 25 jaar geleden, niet zo eenvoudig.
Mijn vriend heeft ze alle tijd gegeven te wennen, en dat heeft gewerkt.
Hij zei dat als de omgeving geen begrip heeft voor de homoseksuele persoon, deze persoon dan maar begrip moet hebben voor de omgeving.
Omdat het soms niet anders is.
Voor mij, opgegroeid met bijzondere relatievormen, homoseksualiteit en dergelijke, is het gesneden koek, ook al ben ik van 1968, maar voor veel mensen is het allemaal nog steeds niet zo normaal en vanzelfsprekend.
Begrip opbrengen voor onbegrip kan nog wel eens leiden tot een dialoog en verandering van standpunten.
Kán.
En daar hoop ik eigenlijk op.
Wat lief dat jij nog de moeite neemt om zo'n goed stuk tekst te schrijven Eleonora.
Ik word bij elk woord van TO bozer en bozer, met name als ik de OP nog eens lees. Je zoon vies vinden, hoe ver ben je dan gezonken? Het enige wat hier vies is, is de gestoorde gedachtegoed van TO. Ik lees helemaal geen bezorgdheid, ik lees schaamte voor haar eigen kind. Ze probeert het nu leuk te verpakken, maar de OP heeft alles al verraden.
Ik word echt niet snel boos, maar deze OP vind ik 1 van de domste, onnozelste en meest kwetsende die ik hier ooit gelezen heb.
Gisteren heb ik, naar aanleiding van dit topic, een lang gesprek gevoerd met mijn beste vriend. Ik leerde hem kennen toen hij net uit de kast was gekomen.
Dat is nu 25 jaar geleden.
Dat wat Jamie nu neerzet, wat ze uitspreekt, compleet met de pijnlijke vooroordelen, de oordelen, het onbegrip, de afkeer, kreeg hij (ook) live over zich heen toen hij naar buiten kwam met zijn homoseksualiteit.
Hij zei dat het enige wat hij kon doen was zichzelf blijven, zichzelf geen geweld aan doen en doorgaan met zijn leven, ondanks de moeilijkheden die hij ondervond.
Zijn ouders vonden het moeilijk maar deden hun best iets te snappen van waar hun kind mee was gekomen. Dat was, nog maar 25 jaar geleden, niet zo eenvoudig.
Mijn vriend heeft ze alle tijd gegeven te wennen, en dat heeft gewerkt.
Hij zei dat als de omgeving geen begrip heeft voor de homoseksuele persoon, deze persoon dan maar begrip moet hebben voor de omgeving.
Omdat het soms niet anders is.
Voor mij, opgegroeid met bijzondere relatievormen, homoseksualiteit en dergelijke, is het gesneden koek, ook al ben ik van 1968, maar voor veel mensen is het allemaal nog steeds niet zo normaal en vanzelfsprekend.
Begrip opbrengen voor onbegrip kan nog wel eens leiden tot een dialoog en verandering van standpunten.
Kán.
En daar hoop ik eigenlijk op.
zondag 8 november 2015 om 13:27
quote:Eleonora-1 schreef op 08 november 2015 @ 13:25:
[...]
Gisteren heb ik, naar aanleiding van dit topic, een lang gesprek gevoerd met mijn beste vriend. Ik leerde hem kennen toen hij net uit de kast was gekomen.
Dat is nu 25 jaar geleden.
Dat wat Jamie nu neerzet, wat ze uitspreekt, compleet met de pijnlijke vooroordelen, de oordelen, het onbegrip, de afkeer, kreeg hij (ook) live over zich heen toen hij naar buiten kwam met zijn homoseksualiteit.
Hij zei dat het enige wat hij kon doen was zichzelf blijven, zichzelf geen geweld aan doen en doorgaan met zijn leven, ondanks de moeilijkheden die hij ondervond.
Zijn ouders vonden het moeilijk maar deden hun best iets te snappen van waar hun kind mee was gekomen. Dat was, nog maar 25 jaar geleden, niet zo eenvoudig.
Mijn vriend heeft ze alle tijd gegeven te wennen, en dat heeft gewerkt.
Hij zei dat als de omgeving geen begrip heeft voor de homoseksuele persoon, deze persoon dan maar begrip moet hebben voor de omgeving.
Omdat het soms niet anders is.
Voor mij, opgegroeid met bijzondere relatievormen, homoseksualiteit en dergelijke, is het gesneden koek, ook al ben ik van 1968, maar voor veel mensen is het allemaal nog steeds niet zo normaal en vanzelfsprekend.
Begrip opbrengen voor onbegrip kan nog wel eens leiden tot een dialoog en verandering van standpunten.
Kán.
En daar hoop ik eigenlijk op.Mooie gedachtengang heb je
[...]
Gisteren heb ik, naar aanleiding van dit topic, een lang gesprek gevoerd met mijn beste vriend. Ik leerde hem kennen toen hij net uit de kast was gekomen.
Dat is nu 25 jaar geleden.
Dat wat Jamie nu neerzet, wat ze uitspreekt, compleet met de pijnlijke vooroordelen, de oordelen, het onbegrip, de afkeer, kreeg hij (ook) live over zich heen toen hij naar buiten kwam met zijn homoseksualiteit.
Hij zei dat het enige wat hij kon doen was zichzelf blijven, zichzelf geen geweld aan doen en doorgaan met zijn leven, ondanks de moeilijkheden die hij ondervond.
Zijn ouders vonden het moeilijk maar deden hun best iets te snappen van waar hun kind mee was gekomen. Dat was, nog maar 25 jaar geleden, niet zo eenvoudig.
Mijn vriend heeft ze alle tijd gegeven te wennen, en dat heeft gewerkt.
Hij zei dat als de omgeving geen begrip heeft voor de homoseksuele persoon, deze persoon dan maar begrip moet hebben voor de omgeving.
Omdat het soms niet anders is.
Voor mij, opgegroeid met bijzondere relatievormen, homoseksualiteit en dergelijke, is het gesneden koek, ook al ben ik van 1968, maar voor veel mensen is het allemaal nog steeds niet zo normaal en vanzelfsprekend.
Begrip opbrengen voor onbegrip kan nog wel eens leiden tot een dialoog en verandering van standpunten.
Kán.
En daar hoop ik eigenlijk op.Mooie gedachtengang heb je
zondag 8 november 2015 om 13:29
ik schrik hier behoorlijk van,mijn vader zou ook zo reageren,maar die is van 1930.
Wat maakt het voor jou zo moeilijk om te weten dat hij homoseksueel is? vraag jezelf dat eens af.
ik geef je 1 tip,accepteer en respecteer je zoon en laat hem dat ook weten,dat je van hem houdt om wie hij is.,anders raak je hem kwijt.
Wat maakt het voor jou zo moeilijk om te weten dat hij homoseksueel is? vraag jezelf dat eens af.
ik geef je 1 tip,accepteer en respecteer je zoon en laat hem dat ook weten,dat je van hem houdt om wie hij is.,anders raak je hem kwijt.
zondag 8 november 2015 om 13:35
quote:Eleonora-1 schreef op 08 november 2015 @ 12:49:
[...]
Hai Jamie,
Allereerst wil ik zeggen dat ik je stoer vind.
Je leest mee en je doet er duidelijk iets mee. Het gaat in iedere geval niet zomaar aan je voorbij.
Je laat je, nogmaals, leiden door angsten.
Bang dat je zoon een hysterische gilnicht zal worden.
Bang dat hij in een jurk op een feest zal gaan rondlopen, en ook, niet onbelangrijk, bang voor wat de omgeving (jóuw omgeving) er van vindt.
Want o jee, de groepssport, o jee, verjaardagen, feesten, partijen en daar zit je dan, met je homosekuele zoon, wat jij en je man eigenlijk niet kunnen accepteren.
Lieve Jamie, ik ga nóg een keer zeggen wat heel veel anderen ook al zeiden:
Jouw zoon is en blijft gewoon je zoon.
De knappe, sportieve doorzetter, die zo geworden is omdat je man en jij hem hebben opgevoed.
De zoon waar je zoveel van houdt.
Die alles voor je is.
Hij is en blijft je lieve, mooie, bijzondere kind.
Je voormalige baby, peuter, kleuter, puber en je nu grote, volwassenen zoon.
Laat dát nou voorop staan.
Laat dát je uitgangspunt zijn.
Waarom, in vredesnaam, denk jij dat je je voor hem moet gaan schamen in de toekomst omdat je van hem weet dat hij homoseksueel is?
Je zag hem altijd in je gedachten uitgroeien tot een succesvol en gelukkig mens, dat gaat ongetwijfeld gebeuren, want waarom niet?
Zijn geaardheid staat niets van jouw toekomstbeelden voor hem in de weg. Echt niet.
Ok, een vrouw, een schoondochter, ga je niet krijgen, via hem althans, maar hopelijk wél een schat van een partner voor je zoon, die hem liefheeft en zijn steun en toeverlaat gaat zijn.
Hij houdt van iemand, al een tijdje blijkbaar.
Wát, serieuze vraag, heb je daar nou voor last van lieverd?
Hij past, qua geaardheid, niet in jouw ideale plaatje maar ik geloof oprecht dat je je daar overheen kunt zetten. Juist omdat je van je kind houdt en je echt, écht kunt leren meer te begrijpen van zijn geaardheid.
Je hebt met zijn partner te maken straks, later, als je er (hopelijk) aan toe bent maar nu nog niet, ok, heel duidelijk.
Gooi alsjeblieft de deur niet dicht vrouwlief.
Zet 'm op een kier in ieder geval.
Vraag begrip van je zoon voor het feit dat je man en jij moeten wennen aan het idee dat jullie geen heterozoon hebben.
Realiseer je dat hij zelfs geprobeerd heeft aan jullie verwachtingen te voldoen.
Zó graag wil hij het jullie naar de zin maken.
Letterlijk tegen zijn natuur in deed hij zijn best het jullie naar de zin te maken.
Wat moet hij ook veel van zijn ouders houden en wat moet het moeilijk voor hem zijn geweest dat hij dat niet kon. Dat hij jullie wel móest 'teleurstellen'.
Kun je je íets voorstellen bij hoe zwaar dat voor hem moet zijn?
Geef het tijd.
Probeer je oogkleppen opzij te doen.
Niet meteen af, dat is te veel gevraagd maar schuif ze opzij en maak ruimte.
Zo veel mogelijk.
Ga praten bij een therapeut.
Is dat een idee?
Laat je begeleiden, samen met je man het liefst.
Je bent niet de enige Jamie, die moet wennen, echt niet.
Er zijn verenigingen voor ouders van homoseksuele kinderen, die tip kreeg je al eerder zag ik.
Ga in gesprek met anderen, laat je helpen, ga niet in je eentje zitten kniezen maar bespreek dit, waar je mee zit, met mensen die hier ook doorheen gaan, of die het inmiddels achter zich hebben gelaten.
Jamie, je kunt dit, echt. Geloof in jezelf, omdat je moeder bent van je kind en het allerbeste voor hem wil.
En het allerbeste, voor jullie hele gezin, is als jullie allemaal, als gezin, vanuit jullie genegenheid voor elkaar leren omgaan met dat waar je zoon zo'n tijd alleen mee heeft rondgelopen.
Ga er voor, investeer er in en laat vooral je liefde blijken aan je zoon.
Niet je afkeuring en je angst.
Daar hebben zowel jij als hij niks aan.Lieve TO, lees deze post alsjeblieft 25x door. En laat hem, als hij er aan toe is, ook aan je man lezen....
[...]
Hai Jamie,
Allereerst wil ik zeggen dat ik je stoer vind.
Je leest mee en je doet er duidelijk iets mee. Het gaat in iedere geval niet zomaar aan je voorbij.
Je laat je, nogmaals, leiden door angsten.
Bang dat je zoon een hysterische gilnicht zal worden.
Bang dat hij in een jurk op een feest zal gaan rondlopen, en ook, niet onbelangrijk, bang voor wat de omgeving (jóuw omgeving) er van vindt.
Want o jee, de groepssport, o jee, verjaardagen, feesten, partijen en daar zit je dan, met je homosekuele zoon, wat jij en je man eigenlijk niet kunnen accepteren.
Lieve Jamie, ik ga nóg een keer zeggen wat heel veel anderen ook al zeiden:
Jouw zoon is en blijft gewoon je zoon.
De knappe, sportieve doorzetter, die zo geworden is omdat je man en jij hem hebben opgevoed.
De zoon waar je zoveel van houdt.
Die alles voor je is.
Hij is en blijft je lieve, mooie, bijzondere kind.
Je voormalige baby, peuter, kleuter, puber en je nu grote, volwassenen zoon.
Laat dát nou voorop staan.
Laat dát je uitgangspunt zijn.
Waarom, in vredesnaam, denk jij dat je je voor hem moet gaan schamen in de toekomst omdat je van hem weet dat hij homoseksueel is?
Je zag hem altijd in je gedachten uitgroeien tot een succesvol en gelukkig mens, dat gaat ongetwijfeld gebeuren, want waarom niet?
Zijn geaardheid staat niets van jouw toekomstbeelden voor hem in de weg. Echt niet.
Ok, een vrouw, een schoondochter, ga je niet krijgen, via hem althans, maar hopelijk wél een schat van een partner voor je zoon, die hem liefheeft en zijn steun en toeverlaat gaat zijn.
Hij houdt van iemand, al een tijdje blijkbaar.
Wát, serieuze vraag, heb je daar nou voor last van lieverd?
Hij past, qua geaardheid, niet in jouw ideale plaatje maar ik geloof oprecht dat je je daar overheen kunt zetten. Juist omdat je van je kind houdt en je echt, écht kunt leren meer te begrijpen van zijn geaardheid.
Je hebt met zijn partner te maken straks, later, als je er (hopelijk) aan toe bent maar nu nog niet, ok, heel duidelijk.
Gooi alsjeblieft de deur niet dicht vrouwlief.
Zet 'm op een kier in ieder geval.
Vraag begrip van je zoon voor het feit dat je man en jij moeten wennen aan het idee dat jullie geen heterozoon hebben.
Realiseer je dat hij zelfs geprobeerd heeft aan jullie verwachtingen te voldoen.
Zó graag wil hij het jullie naar de zin maken.
Letterlijk tegen zijn natuur in deed hij zijn best het jullie naar de zin te maken.
Wat moet hij ook veel van zijn ouders houden en wat moet het moeilijk voor hem zijn geweest dat hij dat niet kon. Dat hij jullie wel móest 'teleurstellen'.
Kun je je íets voorstellen bij hoe zwaar dat voor hem moet zijn?
Geef het tijd.
Probeer je oogkleppen opzij te doen.
Niet meteen af, dat is te veel gevraagd maar schuif ze opzij en maak ruimte.
Zo veel mogelijk.
Ga praten bij een therapeut.
Is dat een idee?
Laat je begeleiden, samen met je man het liefst.
Je bent niet de enige Jamie, die moet wennen, echt niet.
Er zijn verenigingen voor ouders van homoseksuele kinderen, die tip kreeg je al eerder zag ik.
Ga in gesprek met anderen, laat je helpen, ga niet in je eentje zitten kniezen maar bespreek dit, waar je mee zit, met mensen die hier ook doorheen gaan, of die het inmiddels achter zich hebben gelaten.
Jamie, je kunt dit, echt. Geloof in jezelf, omdat je moeder bent van je kind en het allerbeste voor hem wil.
En het allerbeste, voor jullie hele gezin, is als jullie allemaal, als gezin, vanuit jullie genegenheid voor elkaar leren omgaan met dat waar je zoon zo'n tijd alleen mee heeft rondgelopen.
Ga er voor, investeer er in en laat vooral je liefde blijken aan je zoon.
Niet je afkeuring en je angst.
Daar hebben zowel jij als hij niks aan.Lieve TO, lees deze post alsjeblieft 25x door. En laat hem, als hij er aan toe is, ook aan je man lezen....
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
zondag 8 november 2015 om 13:38
en ja,ik heb het ook meegemaakt ,mijn dochter is lesbisch, en ze is eigenlijk nooit echt * uit de kast* gekomen.
ze kwam op een dag thuis met de woorden,ik heb een vriendin, ik heb dat voor kennisgeving aan genomen,er zijn nooit gesprekken geweest over het hoe of waarom, voor mij is het gewoon belangrijk dat mijn kinderen happy zijn met zichzelf. en of ze dan hetero zijn of bi of homo,dat is hier totaal geen issue. Van daaruit vind ik het zo moeilijk te begrijpen hoe jij hier over denkt. en vraag me oprecht af hoe dat komt.
ze kwam op een dag thuis met de woorden,ik heb een vriendin, ik heb dat voor kennisgeving aan genomen,er zijn nooit gesprekken geweest over het hoe of waarom, voor mij is het gewoon belangrijk dat mijn kinderen happy zijn met zichzelf. en of ze dan hetero zijn of bi of homo,dat is hier totaal geen issue. Van daaruit vind ik het zo moeilijk te begrijpen hoe jij hier over denkt. en vraag me oprecht af hoe dat komt.
zondag 8 november 2015 om 13:46
quote:nlies schreef op 08 november 2015 @ 12:25:
"De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten."
Al eens bedacht dat dit gewoon zenuwen kunnen zijn, Hij weet vast wel dat jij problemen hebt met de geaardheid en dus de partnerkeuze van je zoon. En sommige mensen reageren dan wat clownsachtig.Ik zou als partner van toch echt niet gaan zitten afwachten tot ik bij de koningin op de koffie mocht komen. Je zoon is volwassen en heeft een relatie met iemand. Het is ook een kwestie van fatsoen om iemand te ontvangen en daar een normaal oppervlakkig gesprek mee te kunnen voeren.
"De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten."
Al eens bedacht dat dit gewoon zenuwen kunnen zijn, Hij weet vast wel dat jij problemen hebt met de geaardheid en dus de partnerkeuze van je zoon. En sommige mensen reageren dan wat clownsachtig.Ik zou als partner van toch echt niet gaan zitten afwachten tot ik bij de koningin op de koffie mocht komen. Je zoon is volwassen en heeft een relatie met iemand. Het is ook een kwestie van fatsoen om iemand te ontvangen en daar een normaal oppervlakkig gesprek mee te kunnen voeren.
zondag 8 november 2015 om 13:50
Wat jij zegt, Eleonora, over jouw vriend, is wat mij ook zo opviel aan vriendinnen van mij. Hun ouders konden het echt maar heel moeilijk verkroppen dat zij op elkaar vielen... en waren daar ook open over. Ik kon daar op een gegeven moment (dan hebben we het dus over een aantal jaar dat ze al samen waren) écht niet meer zoveel geduld voor opbrengen. Maar mijn vriendinnen waren heel geduldig en vergeeflijk naar hun ouders, zonder daarbij zichzelf te verloochenen. Zo knap vind ik dat!
zondag 8 november 2015 om 13:51
quote:EmmaSwan86 schreef op 08 november 2015 @ 13:06:
[...]
Waarom word je daar boos om? Het is voor To al moeilijk genoeg dat je eigen zoon homo blijkt te zijn terwijl je nooit hebt zien aankomen. Het is een rouwproces voor To.
Ik lees een verdwaalde en radeloze moeder die even bij moet komen van de schrik.
Anderhalf jaar bekomen van de schrik?! En het dan nog vies noemen, en het hebben over zoon zijn "vriend", tussen haakjes, en het een modeverschijnsel vinden! Daar gaat greintje respect van uit.
Ja, daar word ik boos van. Ik heb genoeg ellende om mij heen gezien. Zoals een lieve vriend die dankzij de enge gedachtegoed van zijn ouders maar met een vrouw getrouwd is, en jarenlang dood ongelukkig is geweest. Een tante die 17 jaar met een man samen was omdat haar bekrompen moeder zich schaamde.
Mensen als TO zijn de reden waarom het voor jongeren nog moeilijk is om uit de kast te komen.
[...]
Waarom word je daar boos om? Het is voor To al moeilijk genoeg dat je eigen zoon homo blijkt te zijn terwijl je nooit hebt zien aankomen. Het is een rouwproces voor To.
Ik lees een verdwaalde en radeloze moeder die even bij moet komen van de schrik.
Anderhalf jaar bekomen van de schrik?! En het dan nog vies noemen, en het hebben over zoon zijn "vriend", tussen haakjes, en het een modeverschijnsel vinden! Daar gaat greintje respect van uit.
Ja, daar word ik boos van. Ik heb genoeg ellende om mij heen gezien. Zoals een lieve vriend die dankzij de enge gedachtegoed van zijn ouders maar met een vrouw getrouwd is, en jarenlang dood ongelukkig is geweest. Een tante die 17 jaar met een man samen was omdat haar bekrompen moeder zich schaamde.
Mensen als TO zijn de reden waarom het voor jongeren nog moeilijk is om uit de kast te komen.
zondag 8 november 2015 om 13:57
Dapper dat je hier blijft meelezen en blijft reageren.
Ik vraag me sinds gister af of je wel eens met je zoon praat over hoe het voor hém voelt, wat het met hém doet, etc.? Of is het meer: als we er niet over praten, dan is het er niet?
En ik vraag me ook af: je weet het inmiddels al anderhalf jaar. Ben je er in die anderhalf jaar milder over gaan denken of zit dat proces muurvast?
Ik vraag me sinds gister af of je wel eens met je zoon praat over hoe het voor hém voelt, wat het met hém doet, etc.? Of is het meer: als we er niet over praten, dan is het er niet?
En ik vraag me ook af: je weet het inmiddels al anderhalf jaar. Ben je er in die anderhalf jaar milder over gaan denken of zit dat proces muurvast?
zondag 8 november 2015 om 14:02
Wat denk je dat jou zou kunnen helpen, want ik kan me voorstellen dat je al je kinderen gelukkig wil zien en dus zul jij moeten meeveranderen. Is een praatgroep voor ouders van homoseksuele jongeren iets voor je?
Praten jij en je man erover? Hoe verloopt dat?
Heb je vriendinnen met wie je erover praat of ben je bij voorbaat al zo bang voor de reacties van anderen dat je dat niet durft?
Praten jij en je man erover? Hoe verloopt dat?
Heb je vriendinnen met wie je erover praat of ben je bij voorbaat al zo bang voor de reacties van anderen dat je dat niet durft?
zondag 8 november 2015 om 14:07
zondag 8 november 2015 om 14:08
quote:Fiorah schreef op 08 november 2015 @ 13:50:
Wat jij zegt, Eleonora, over jouw vriend, is wat mij ook zo opviel aan vriendinnen van mij. Hun ouders konden het echt maar heel moeilijk verkroppen dat zij op elkaar vielen... en waren daar ook open over. Ik kon daar op een gegeven moment (dan hebben we het dus over een aantal jaar dat ze al samen waren) écht niet meer zoveel geduld voor opbrengen. Maar mijn vriendinnen waren heel geduldig en vergeeflijk naar hun ouders, zonder daarbij zichzelf te verloochenen. Zo knap vind ik dat!
Ik ook.
Ken je de serie 'the real L word' toevallig?
Daarin komt dat ook aan bod.
Twee vrouwen die aan een van de ouderparen vertellen dat ze gaan trouwen en dan het verdriet, de verbijstering, angst, afkeer bij de ouders. Het greep me echt bij mijn keel.
Maar die meiden bleven ook lief en begripvol en de ouders kwamen uiteindelijk naar de bruiloft.
Het geduld en het begrip wat ze lieten zien vond ik bewonderenswaardig.
Wat jij zegt, Eleonora, over jouw vriend, is wat mij ook zo opviel aan vriendinnen van mij. Hun ouders konden het echt maar heel moeilijk verkroppen dat zij op elkaar vielen... en waren daar ook open over. Ik kon daar op een gegeven moment (dan hebben we het dus over een aantal jaar dat ze al samen waren) écht niet meer zoveel geduld voor opbrengen. Maar mijn vriendinnen waren heel geduldig en vergeeflijk naar hun ouders, zonder daarbij zichzelf te verloochenen. Zo knap vind ik dat!
Ik ook.
Ken je de serie 'the real L word' toevallig?
Daarin komt dat ook aan bod.
Twee vrouwen die aan een van de ouderparen vertellen dat ze gaan trouwen en dan het verdriet, de verbijstering, angst, afkeer bij de ouders. Het greep me echt bij mijn keel.
Maar die meiden bleven ook lief en begripvol en de ouders kwamen uiteindelijk naar de bruiloft.
Het geduld en het begrip wat ze lieten zien vond ik bewonderenswaardig.
zondag 8 november 2015 om 14:25
TO heeft het gewoon weggestopt toen haar zoon met een meisje aan kwam zetten.
TO zoals door het hele topic al is gezegd; Geer en Goor zijn niet de representatie van een homo.
Aan de andere kant nu ik al je antwoorden heb gelezen vraag ik me af waar jij in zit. Is jouw omgeving 100% full proof hetero of heb je die samen met je man weg gemanoeuvreerd omdat het niet in jullie beleving paste?
Mijn buurjongen heeft het ooit een keer tegen mij gezegd; 'ik wist van jongs af aan dat ik op mannen viel en ik wilde niet aan een meid omdat het niet eerlijk tegenover haar zou zijn'.
Ik ben nu 52 en heb nog de tijd meegemaakt dat homo of lesbo zijn minderwaardig was. Zelf nog meegemaakt dat er eentje door haar familie werd weggestopt in een inrichting.
Of nog steeds dat er verschillende homoseksuelen zo zijn omdat ze nog nooit een goede beurt hebben gehad.
Het is al eerder gezegd als je een kind hebt dan heb je verschillende dromen, maar als je kind ouder wordt dan heeft het zijn eigen pad te bewandelen met of zonder zegen van pa en ma.
En dan nog de vriend van je zoon. Maakt het uit dat is ook zijn partner keuze. Als je andere kinderen aankomen met hun partner dan heb je het ook niet voor het zeggen.
Net zo goed als het je niets te zeggen hebt wat ze uitspoken in hun slaapkamer in wat voor varianten ze hun liefdesleven beleven.
TO jullie hebben de maatschappij buiten de deur gehouden en helaas voor jullie, die komt nu binnen.
Je hoeft niet naar COC te gaan maar online zijn er ook genoeg links waar je als verontruste ouder kunt gaan chatten of mailen.
Je kunt wel naar je zoon gaan als je een echte moeder bent en zeggen dat je van hem houdt en dat je je best zal doen maar dat het niet vanzelf gaat en dat je hulp zoekt. Als de vriend al over de vloer is geweest en het is een 'clown' dan heeft tenminste gevoel voor humor. Dat zal hij wel nodig hebben
gehad.
TO zoals door het hele topic al is gezegd; Geer en Goor zijn niet de representatie van een homo.
Aan de andere kant nu ik al je antwoorden heb gelezen vraag ik me af waar jij in zit. Is jouw omgeving 100% full proof hetero of heb je die samen met je man weg gemanoeuvreerd omdat het niet in jullie beleving paste?
Mijn buurjongen heeft het ooit een keer tegen mij gezegd; 'ik wist van jongs af aan dat ik op mannen viel en ik wilde niet aan een meid omdat het niet eerlijk tegenover haar zou zijn'.
Ik ben nu 52 en heb nog de tijd meegemaakt dat homo of lesbo zijn minderwaardig was. Zelf nog meegemaakt dat er eentje door haar familie werd weggestopt in een inrichting.
Of nog steeds dat er verschillende homoseksuelen zo zijn omdat ze nog nooit een goede beurt hebben gehad.
Het is al eerder gezegd als je een kind hebt dan heb je verschillende dromen, maar als je kind ouder wordt dan heeft het zijn eigen pad te bewandelen met of zonder zegen van pa en ma.
En dan nog de vriend van je zoon. Maakt het uit dat is ook zijn partner keuze. Als je andere kinderen aankomen met hun partner dan heb je het ook niet voor het zeggen.
Net zo goed als het je niets te zeggen hebt wat ze uitspoken in hun slaapkamer in wat voor varianten ze hun liefdesleven beleven.
TO jullie hebben de maatschappij buiten de deur gehouden en helaas voor jullie, die komt nu binnen.
Je hoeft niet naar COC te gaan maar online zijn er ook genoeg links waar je als verontruste ouder kunt gaan chatten of mailen.
Je kunt wel naar je zoon gaan als je een echte moeder bent en zeggen dat je van hem houdt en dat je je best zal doen maar dat het niet vanzelf gaat en dat je hulp zoekt. Als de vriend al over de vloer is geweest en het is een 'clown' dan heeft tenminste gevoel voor humor. Dat zal hij wel nodig hebben
gehad.
zondag 8 november 2015 om 14:42
quote:Eleonora-1 schreef op 08 november 2015 @ 14:08:
[...]
Ik ook.
Ken je de serie 'the real L word' toevallig?
Daarin komt dat ook aan bod.
Twee vrouwen die aan een van de ouderparen vertellen dat ze gaan trouwen en dan het verdriet, de verbijstering, angst, afkeer bij de ouders. Het greep me echt bij mijn keel.
Maar die meiden bleven ook lief en begripvol en de ouders kwamen uiteindelijk naar de bruiloft.
Het geduld en het begrip wat ze lieten zien vond ik bewonderenswaardig.
Ik ken het wel maar heb het zelf niet gezien. Is het de moeite waard?
Ik denk dat het geduld van mijn vriendinnen datgene is wat de relatie met de ouders heeft gered, hoewel ik ook wel snap dat je als streng gelovige, wat oudere ouders even moet wennen. Dat vind ik echt niet gek, dat begrijp ik van Jamie ook wel.
Maar na een paar jaar denk ik zelf dan wel: "Kan iemand het podium waarop de ouders hun zelfmedelijden etaleren alsjeblieft ritueel verbranden?" Maar goed, dat is makkelijker zeggen als je toekijkt en het niet je eigen ouders zijn. Als toekijkende partij vind ik het hartverscheurend, die afwijzing... maar de mensen om wie het gaat, kunnen er zelf vaak nog wel mooi vorm aan geven.
[...]
Ik ook.
Ken je de serie 'the real L word' toevallig?
Daarin komt dat ook aan bod.
Twee vrouwen die aan een van de ouderparen vertellen dat ze gaan trouwen en dan het verdriet, de verbijstering, angst, afkeer bij de ouders. Het greep me echt bij mijn keel.
Maar die meiden bleven ook lief en begripvol en de ouders kwamen uiteindelijk naar de bruiloft.
Het geduld en het begrip wat ze lieten zien vond ik bewonderenswaardig.
Ik ken het wel maar heb het zelf niet gezien. Is het de moeite waard?
Ik denk dat het geduld van mijn vriendinnen datgene is wat de relatie met de ouders heeft gered, hoewel ik ook wel snap dat je als streng gelovige, wat oudere ouders even moet wennen. Dat vind ik echt niet gek, dat begrijp ik van Jamie ook wel.
Maar na een paar jaar denk ik zelf dan wel: "Kan iemand het podium waarop de ouders hun zelfmedelijden etaleren alsjeblieft ritueel verbranden?" Maar goed, dat is makkelijker zeggen als je toekijkt en het niet je eigen ouders zijn. Als toekijkende partij vind ik het hartverscheurend, die afwijzing... maar de mensen om wie het gaat, kunnen er zelf vaak nog wel mooi vorm aan geven.
zondag 8 november 2015 om 15:30
quote:kadanz schreef op 08 november 2015 @ 09:24:
[...]
Misschien vallen die 'heerlijk hysterische nichten' meer op? Voor elke 'hysterische nicht' ken ik tien andere homofiele mannen die redelijk onopvallend door het leven gaan. Net als 'normale' mensen.
Wat mij wel verbaast is het feit dat mensen zeggen dat niemand er voor kiest om homo te zijn. Dat is natuurlijk niet altijd waar want mijn bisexuele collega bijvoorbeeld, die kiest er nu heel nadrukkelijk voor om met een man te trouwen. Maar wat dan nog? Zijn keuze, zijn leven. We zijn hopelijk voorbij het station dat we homoseksualiteit moeten accepteren omdat homo's nou eenmaal geen keuze hebben. Alsof homofilie een mindere keuze zou zijn.Huh? Dus die collega had beter kunnen 'kiezen' om die fantastische man maar te laten schieten waar hij verliefd op is en dolgelukkig mee is? En wachten tot hij ooit weer op een vrouw verliefd wordt?
[...]
Misschien vallen die 'heerlijk hysterische nichten' meer op? Voor elke 'hysterische nicht' ken ik tien andere homofiele mannen die redelijk onopvallend door het leven gaan. Net als 'normale' mensen.
Wat mij wel verbaast is het feit dat mensen zeggen dat niemand er voor kiest om homo te zijn. Dat is natuurlijk niet altijd waar want mijn bisexuele collega bijvoorbeeld, die kiest er nu heel nadrukkelijk voor om met een man te trouwen. Maar wat dan nog? Zijn keuze, zijn leven. We zijn hopelijk voorbij het station dat we homoseksualiteit moeten accepteren omdat homo's nou eenmaal geen keuze hebben. Alsof homofilie een mindere keuze zou zijn.Huh? Dus die collega had beter kunnen 'kiezen' om die fantastische man maar te laten schieten waar hij verliefd op is en dolgelukkig mee is? En wachten tot hij ooit weer op een vrouw verliefd wordt?
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 15:30
Ik heb niet alles meer gelezen na pagina 10, maar aan de laatste reacties te zien speelt het topic nog steeds.
Wat een vreselijke gedachtengang heb jij TO, arme jongen.
Ikzelf ben er inmiddels achtergekomen dat ik ook verliefd kan worden op vrouwen. Ik ben 31.
Nou ja, eigenlijk ben ik daar niet eens achtergekomen, ik heb juist meer ontdekt dat dat niet voor iedereen geldt.
Ik voelde altijd wel iets voor iemand van hetzelfde geslacht, maar nog niet zo lang geleden wat het meer dan dat. Moet ik mezelf nu in een hokje stoppen? Nee, vind ik niet.
Ik twijfel ook of ik het tegen mijn ouders ga vertellen. Ik denk dat ze allicht fijner zullen reageren als TO, maar ik weet niet of het 'nodig' is dat ik het vertel.
Als ze zoals jij zouden reageren TO, dan zou ik er heel serieus over nadenken met ze te breken. Bizar.
Wat een vreselijke gedachtengang heb jij TO, arme jongen.
Ikzelf ben er inmiddels achtergekomen dat ik ook verliefd kan worden op vrouwen. Ik ben 31.
Nou ja, eigenlijk ben ik daar niet eens achtergekomen, ik heb juist meer ontdekt dat dat niet voor iedereen geldt.
Ik voelde altijd wel iets voor iemand van hetzelfde geslacht, maar nog niet zo lang geleden wat het meer dan dat. Moet ik mezelf nu in een hokje stoppen? Nee, vind ik niet.
Ik twijfel ook of ik het tegen mijn ouders ga vertellen. Ik denk dat ze allicht fijner zullen reageren als TO, maar ik weet niet of het 'nodig' is dat ik het vertel.
Als ze zoals jij zouden reageren TO, dan zou ik er heel serieus over nadenken met ze te breken. Bizar.
zondag 8 november 2015 om 15:37
quote:lux. schreef op 08 november 2015 @ 09:47:
[...]
Euh nou misschien omdat je als gezinslid van een autist de zorg hebt of hij wel ooit zelfstandig zal kunnen gaan wonen, in staat zal zijn een normale baan te hebben, een normaal, zelfstandig leven te hebben?
Mijn broertje gaat dit allemaal kunnen, godzijdank, zoals het er nu uit ziet, maar wij hebben ons daar weldegelijk zorgen om gemaakt. Ik ken ook twee autistische kinderen die voor altijd begeleid zullen moeten wonen, zij kunnen écht niet normaal participeren in de samenleving. Dat betekent niet dat ze ongelukkig zijn, maar als ouder is het natuurlijk ontzettend moeilijk om je kind volwassen te zien worden, maar niet zelfstandig.
Ik vermoed zomaar dat jij geen ernstig autisme kent, want dat is echt een ernstige handicap en totáál iets anders dan seksualiteit.
Licht autisme is ook een handicap, zou je een minder vaak voorkomende seksualiteit ook een handicap willen noemen?
Mijn broertje kan het leven echt een stuk minder goed aan dan een 'gewoon' iemand. Hij kan al die prikkels van het dagelijks leven niet goed verwerken. Dat maakte hem vroeger erg driftig, tegenwoordig leert hij daarmee omgaan door een psycholoog.
Mijn broertje snapt sarcasme en cynisme niet, of beeldspraak. Dat maakt dat hij ontzettend veel verdriet kan hebben om een grapje. Dankzij het feit dat we zijn stoornis serieus nemen, snapt hij nu dat hij het niet snapt, dat maakt het minder pijnlijk.
Maar hij snapt niet waarom mensen hem raar vinden en hem pesten. Ik snap het wel, ik ben niet autistisch, dus ik zie hoe ontzettend anders hij is. Hij heeft de grootste moeite om vriendschappen te sluiten en voelt zich vaak erg eenzaam.
Het gaat goed met hem, zijn stoornis wordt volledig geaccepteerd door zijn gezin, school en omgeving, iedereen behandelt hem normaal. We zouden ook niet anders willen. En tóch, hij ís het niet. Het normale dagelijks leven is gewoon veel zwaarder voor hem dan als hij geen autisme had gehad.
En ik zou hem niet anders willen dan hoe hij is, want dit is mijn broertje en hij is goed zoals hij is en ik hou juist van hem zoals hij is.
Maar het levert hem weldegelijk problemen op in het leven die een homoseksueel niet heeft.
En dan is mijn broertje nog erg intelligent waardoor hij goed met zijn beperkingen om kan gaan. Als je autisme hebt en zwakbegaafd bent wordt het al veel moeilijker.Okee het is geen appels met appels vergelijking, maar ik probeerde ermee te triggeren dat TO gaat nadenken over moederschap en wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt.
[...]
Euh nou misschien omdat je als gezinslid van een autist de zorg hebt of hij wel ooit zelfstandig zal kunnen gaan wonen, in staat zal zijn een normale baan te hebben, een normaal, zelfstandig leven te hebben?
Mijn broertje gaat dit allemaal kunnen, godzijdank, zoals het er nu uit ziet, maar wij hebben ons daar weldegelijk zorgen om gemaakt. Ik ken ook twee autistische kinderen die voor altijd begeleid zullen moeten wonen, zij kunnen écht niet normaal participeren in de samenleving. Dat betekent niet dat ze ongelukkig zijn, maar als ouder is het natuurlijk ontzettend moeilijk om je kind volwassen te zien worden, maar niet zelfstandig.
Ik vermoed zomaar dat jij geen ernstig autisme kent, want dat is echt een ernstige handicap en totáál iets anders dan seksualiteit.
Licht autisme is ook een handicap, zou je een minder vaak voorkomende seksualiteit ook een handicap willen noemen?
Mijn broertje kan het leven echt een stuk minder goed aan dan een 'gewoon' iemand. Hij kan al die prikkels van het dagelijks leven niet goed verwerken. Dat maakte hem vroeger erg driftig, tegenwoordig leert hij daarmee omgaan door een psycholoog.
Mijn broertje snapt sarcasme en cynisme niet, of beeldspraak. Dat maakt dat hij ontzettend veel verdriet kan hebben om een grapje. Dankzij het feit dat we zijn stoornis serieus nemen, snapt hij nu dat hij het niet snapt, dat maakt het minder pijnlijk.
Maar hij snapt niet waarom mensen hem raar vinden en hem pesten. Ik snap het wel, ik ben niet autistisch, dus ik zie hoe ontzettend anders hij is. Hij heeft de grootste moeite om vriendschappen te sluiten en voelt zich vaak erg eenzaam.
Het gaat goed met hem, zijn stoornis wordt volledig geaccepteerd door zijn gezin, school en omgeving, iedereen behandelt hem normaal. We zouden ook niet anders willen. En tóch, hij ís het niet. Het normale dagelijks leven is gewoon veel zwaarder voor hem dan als hij geen autisme had gehad.
En ik zou hem niet anders willen dan hoe hij is, want dit is mijn broertje en hij is goed zoals hij is en ik hou juist van hem zoals hij is.
Maar het levert hem weldegelijk problemen op in het leven die een homoseksueel niet heeft.
En dan is mijn broertje nog erg intelligent waardoor hij goed met zijn beperkingen om kan gaan. Als je autisme hebt en zwakbegaafd bent wordt het al veel moeilijker.Okee het is geen appels met appels vergelijking, maar ik probeerde ermee te triggeren dat TO gaat nadenken over moederschap en wat onvoorwaardelijke liefde inhoudt.
You can never have too many hats, gloves and shoes
