Relaties
alle pijlers
Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden
zaterdag 7 november 2015 om 12:11
Ongeveer anderhalf jaar geleden vertelde mijn zoon voor het eerst dat hij denkt dat hij homoseksueel is. Hij was toen 19 jaar en we vonden dit nog veel te vroeg om zo’n dingen zeker te weten. Vooral mijn man vindt dit niet bespreekbaar. We hebben toen heel intensief gesproken over wat in hem omging en na een tijdje gaf zoon aan dat hij er niet helemaal over uit was en nog niet helemaal zeker was wat zijn geaardheid was. De relatie tussen zoon en zijn vader is hierdoor wel sterk bekoeld, alsof er toch een afstand is gekomen. We hebben het onderwerp in de maanden die erop volgde laten rusten. Zoon kreeg in die periode ook een vriendin.
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
Een tijdje geleden gaf zoon aan dat hij nog steeds denkt homo te zijn. Hij is verliefd op een vriend en hij ook op hem, ze hebben dit al tegen elkaar uitgesproken en hebben al gekust. Ik ben kwaad dat hij ons een jaar heeft voorgelogen, dat hij ons voorgehouden heeft dat zijn gevoelens veranderd waren. Hoe hard ik ook probeer, ik kan dit niet gewoon aanvaarden. Ik wil beter voor mijn kind. Tegenwoordig lijkt homo/bi zijn wel een modeverschijnsel. Je ‘moet’ wel eens experimenteren met iemand van het zelfde geslacht, anders tel je niet meer mee. Zoon is een harde bikkel, een doorzetter. Ik zie hem helemaal niet als homoseksueel. Ik zie zo’n levensstijl ook gewoon niet passen bij mijn zoon en als ik eerlijk ben vind ik het vies. Zoon heeft al een paar keer over zijn “vriend” verteld, over hoe graag hij bij hem is, maar dit wil ik helemaal niet weten. Ik kan er niet met hem niet over spreken.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar dit deel kan ik echt niet aanvaarden. Ik wil hem hierover niet verliezen. Zijn er hier ouders die hetzelfde hebben meegemaakt? Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? Weet iemand een manier om hier samen met mijn zoon door te komen?
zondag 8 november 2015 om 15:48
quote:kadanz schreef op 08 november 2015 @ 10:01:
[...]
Bij sommigen zie je het heel duidelijk.
Bij een aantal heb je een vermoeden.
Bij een groot deel zul je er nooit achter komen totdat ze je vertellen.
Klopt helemaal. Nog minstens een keer per jaar word ik zelf ook verrast in mijn eigen directe omgeving: hee, die ook? (m/v) En ik heb een tijd gesport bij een homo sportclub, waarbij ik van 80% van de mannen maar moest aannemen dat ze homo waren OMDAT ze bij die sportclub zaten, maar zelf zou ik het nooit geraden hebben als ik ze 'in het wild' was tegengekomen en met ze had gepraat.
Mensen die denken dat je het altijd wel aan iemand kan zien, zien dus nog steeds alleen maar het topje van de ijsberg, de mensen die inderdaad wat trekjes hebben. En snappen niet dat ze er een heleboel per ongeluk over het hoofd zien.
Trouwens, andersom komt toch net zo vaak voor. Dat je echt zou zweren dat iemand homo is, maar het niet is. Jan des Bouvrie bijvoorbeeld, en Frans Bauer.
Ga eens op fietsvakantie door Drenthe, nou mijn gaydar ging de hele tijd af maar het waren gewoon stoere boerenvrouwen met lekker praktische kleding en kort haar.
Stereotypes en hokjes, het klopt gewoon niet. En dat is prachtig!
[...]
Bij sommigen zie je het heel duidelijk.
Bij een aantal heb je een vermoeden.
Bij een groot deel zul je er nooit achter komen totdat ze je vertellen.
Klopt helemaal. Nog minstens een keer per jaar word ik zelf ook verrast in mijn eigen directe omgeving: hee, die ook? (m/v) En ik heb een tijd gesport bij een homo sportclub, waarbij ik van 80% van de mannen maar moest aannemen dat ze homo waren OMDAT ze bij die sportclub zaten, maar zelf zou ik het nooit geraden hebben als ik ze 'in het wild' was tegengekomen en met ze had gepraat.
Mensen die denken dat je het altijd wel aan iemand kan zien, zien dus nog steeds alleen maar het topje van de ijsberg, de mensen die inderdaad wat trekjes hebben. En snappen niet dat ze er een heleboel per ongeluk over het hoofd zien.
Trouwens, andersom komt toch net zo vaak voor. Dat je echt zou zweren dat iemand homo is, maar het niet is. Jan des Bouvrie bijvoorbeeld, en Frans Bauer.
Ga eens op fietsvakantie door Drenthe, nou mijn gaydar ging de hele tijd af maar het waren gewoon stoere boerenvrouwen met lekker praktische kleding en kort haar.
Stereotypes en hokjes, het klopt gewoon niet. En dat is prachtig!
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 15:51
quote:ZaraZara100 schreef op 08 november 2015 @ 14:02:
Wat denk je dat jou zou kunnen helpen, want ik kan me voorstellen dat je al je kinderen gelukkig wil zien en dus zul jij moeten meeveranderen. Is een praatgroep voor ouders van homoseksuele jongeren iets voor je? Praten jij en je man erover? Hoe verloopt dat?
Heb je vriendinnen met wie je erover praat of ben je bij voorbaat al zo bang voor de reacties van anderen dat je dat niet durft?
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.
Wat denk je dat jou zou kunnen helpen, want ik kan me voorstellen dat je al je kinderen gelukkig wil zien en dus zul jij moeten meeveranderen. Is een praatgroep voor ouders van homoseksuele jongeren iets voor je? Praten jij en je man erover? Hoe verloopt dat?
Heb je vriendinnen met wie je erover praat of ben je bij voorbaat al zo bang voor de reacties van anderen dat je dat niet durft?
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.
zondag 8 november 2015 om 15:53
quote:swifty schreef op 08 november 2015 @ 10:16:
[...]
er is een groot verschil tussen mensen die niet meekomen in de maatschappij door hun beperking, en mensen die geen beperking hebben maar niet meekomen door discriminatie. De vergelijking is misplaatst en verwarrend.
Het was ook geen vergelijking zo van 'dat is dezelfde situatie'. Het was een vergelijking zo van: een moeder hoort haar kind niet te verstoten om iets waar het zelf niet voor gekozen heeft.
Als een kind nou aan het moorden slaat, dat is een keuze. Ik kan me voorstellen dat een moeder van een moordenaar afstand neemt.
Maar iets wat een kind zelf niet kiest zoals homoseksualiteit, autisme, gehandicapt zijn, albino zijn... dat zijn allemaal geen redenen om je kind te verstoten. Dan is er echt iets mis met je moederschap.
[...]
er is een groot verschil tussen mensen die niet meekomen in de maatschappij door hun beperking, en mensen die geen beperking hebben maar niet meekomen door discriminatie. De vergelijking is misplaatst en verwarrend.
Het was ook geen vergelijking zo van 'dat is dezelfde situatie'. Het was een vergelijking zo van: een moeder hoort haar kind niet te verstoten om iets waar het zelf niet voor gekozen heeft.
Als een kind nou aan het moorden slaat, dat is een keuze. Ik kan me voorstellen dat een moeder van een moordenaar afstand neemt.
Maar iets wat een kind zelf niet kiest zoals homoseksualiteit, autisme, gehandicapt zijn, albino zijn... dat zijn allemaal geen redenen om je kind te verstoten. Dan is er echt iets mis met je moederschap.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 15:58
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 15:51:
[...]
Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen.Kon je dit voorheen wel? Leg je jezelf niet een veel te zware last op door het gelijk te willen begrijpen? Misschien is het een start om eens te leren luisteren, los van of je het begrijpt of niet. Ik begrijp bv. ook niet alle acties van mijn ... nou ja vul maar in, eigenlijk begrijp ik van niemand echt alles. Daar gaat het ook helemaal niet om. Waar het om gaat is dat iemand voor mij belangrijk is, en dan is er weer iets dat voor die persoon belangrijk is, en daarom doe ik mijn best om daarnaar te luisteren.
Overigens ben ik het wel met SaveTheDay eens en vind ik de deur openstellen voor de partners van je kinderen gewoon een fatsoensnorm. Je hoeft er niet mee te trouwen en je hoeft er niet mee op volleybal, maar een kop koffie voor een beperkte tijdsduur weigeren vind ik zelf vallen onder onfatsoenlijk (dat geldt dus ook voor de vriendin van je andere zoon).
[...]
Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen.Kon je dit voorheen wel? Leg je jezelf niet een veel te zware last op door het gelijk te willen begrijpen? Misschien is het een start om eens te leren luisteren, los van of je het begrijpt of niet. Ik begrijp bv. ook niet alle acties van mijn ... nou ja vul maar in, eigenlijk begrijp ik van niemand echt alles. Daar gaat het ook helemaal niet om. Waar het om gaat is dat iemand voor mij belangrijk is, en dan is er weer iets dat voor die persoon belangrijk is, en daarom doe ik mijn best om daarnaar te luisteren.
Overigens ben ik het wel met SaveTheDay eens en vind ik de deur openstellen voor de partners van je kinderen gewoon een fatsoensnorm. Je hoeft er niet mee te trouwen en je hoeft er niet mee op volleybal, maar een kop koffie voor een beperkte tijdsduur weigeren vind ik zelf vallen onder onfatsoenlijk (dat geldt dus ook voor de vriendin van je andere zoon).
zondag 8 november 2015 om 16:00
quote:lux. schreef op 08 november 2015 @ 10:22:
Ik ken trouwens ook homoseksuelen waarbij het direct opvalt en waarbij ik het nooit had geweten als ik niet wist dat ze een partner van hetzelfde geslacht hadden.
Het enige moment dat ik mijn wenkbrauwen eens heb opgetrokken was toen een vriendin die al jaren vriendje na vriendje meesleepte, opeens een vriendinnetje mee sleepte. Toen dacht ik wel: huh? Wow, oké die zag ik echt niet aankomen. Ze zegt bi te zijn, moet zeggen dat ik er niet zo op heb doorgevraagd, maar neem aan dat ze het wel al langer weet zelf maar gewoon nog nooit verliefd is geworden op een vrouw. Na het eerste 'huh wat?!' moment was het alweer helemaal normaal.
Zij ziet er iig niet uit als het 'stereotype pot'. Misschien voelt ze echter wel de behoefte om meer accent te gaan leggen op haar seksualiteit in de komende jaren, volgens mij is dat namelijk wat er gebeurt bij van die mannen die 'heerlijke nichten' worden.
Daar is ook niks mis mee, trots zijn op je seksualiteit en dat uitdragen, maar zo zíjn ze niet, zo kíezen ze op een gegeven moment te zijn. Omdat ze zich kennelijk prettig voelen daarbij. Good for you, denk ik dan.
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun hele leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
Ik ken trouwens ook homoseksuelen waarbij het direct opvalt en waarbij ik het nooit had geweten als ik niet wist dat ze een partner van hetzelfde geslacht hadden.
Het enige moment dat ik mijn wenkbrauwen eens heb opgetrokken was toen een vriendin die al jaren vriendje na vriendje meesleepte, opeens een vriendinnetje mee sleepte. Toen dacht ik wel: huh? Wow, oké die zag ik echt niet aankomen. Ze zegt bi te zijn, moet zeggen dat ik er niet zo op heb doorgevraagd, maar neem aan dat ze het wel al langer weet zelf maar gewoon nog nooit verliefd is geworden op een vrouw. Na het eerste 'huh wat?!' moment was het alweer helemaal normaal.
Zij ziet er iig niet uit als het 'stereotype pot'. Misschien voelt ze echter wel de behoefte om meer accent te gaan leggen op haar seksualiteit in de komende jaren, volgens mij is dat namelijk wat er gebeurt bij van die mannen die 'heerlijke nichten' worden.
Daar is ook niks mis mee, trots zijn op je seksualiteit en dat uitdragen, maar zo zíjn ze niet, zo kíezen ze op een gegeven moment te zijn. Omdat ze zich kennelijk prettig voelen daarbij. Good for you, denk ik dan.
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun hele leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 16:02
Het zou mij geen bal uitmaken wat de geaardheid van mijn zoon en dochter is. ik hou van ze, en het enige dat ik wil is dat ze gelukkig zijn. Ik denk dat het probleem niet bij je zoon ligt (want aan dat soort gevoelens kun je niks doen, tis tenslotte geen ziekte), dus ik denk dat jij hulp nodig hebt bij de verwerking ervan. Op deze manier creeer je alleen maar afstand.
zondag 8 november 2015 om 16:05
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 15:51:
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Ik denk dat deze woorden eigenlijk al duidelijk maken dat je er niet zoveel van begrijpt. Homoseksualiteit is geen probleem en kan dus ook niet 'opgelost' worden. Het feit dat jouw zoon geprobeerd heeft een relatie met een vrouw aan te gaan, geeft aan hoeveel hij van jullie houdt. Hij heeft geprobeerd zelf ongelukkig te zijn, zich anders voor te doen, alleen maar zodat zijn ouders niet teleurgesteld waren. Doet dat je dan geen pijn? Het feit dat je man jouw zoon negeert, omdat hij op mannen valt? Dat is GEEN keuze van jouw zoon, zo is hij geboren. En daar is niets mis mee. Je zou je man een schop onder zijn reet moeten geven, wie weet opent dat zijn ogen. Ik hoop voor jouw zoon dat jullie beide ogen snel opengaan. Dat jullie beseffen dat er niets mis is met jullie zoon en ik hoop dat hij wel liefde vindt bij zijn schoonouders.
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Ik denk dat deze woorden eigenlijk al duidelijk maken dat je er niet zoveel van begrijpt. Homoseksualiteit is geen probleem en kan dus ook niet 'opgelost' worden. Het feit dat jouw zoon geprobeerd heeft een relatie met een vrouw aan te gaan, geeft aan hoeveel hij van jullie houdt. Hij heeft geprobeerd zelf ongelukkig te zijn, zich anders voor te doen, alleen maar zodat zijn ouders niet teleurgesteld waren. Doet dat je dan geen pijn? Het feit dat je man jouw zoon negeert, omdat hij op mannen valt? Dat is GEEN keuze van jouw zoon, zo is hij geboren. En daar is niets mis mee. Je zou je man een schop onder zijn reet moeten geven, wie weet opent dat zijn ogen. Ik hoop voor jouw zoon dat jullie beide ogen snel opengaan. Dat jullie beseffen dat er niets mis is met jullie zoon en ik hoop dat hij wel liefde vindt bij zijn schoonouders.
zondag 8 november 2015 om 16:07
quote:lilapie schreef op 08 november 2015 @ 10:57:
Een vriend van me is bijna 30 en homo. Iedereen weet het, behalve zijn ouders, omdat die net zo als TO zouden reageren. Hij is zelf pas een jaar geleden uit de kast gekomen voor zijn vrienden omdat hij het zo moeilijk had met zichzelf, doordat hij opgevoed is met het idee dat homoseksualiteit fout is dat vind ik zo erg voor hem. En dat hij nu twee levens lijdt, zijn leven als hetero als hij thuis is en zijn echte leven als homo wanneer hij weg is van familie (hij woont in het buitenland).Yep, zo ken ik er ook minstens twee (een man en een vrouw), die in het buitenland zijn gaan wonen. Zo hoeven ze zelf niet geconfronteerd te worden met hun bekrompen familie. Maar triest is het wel... dat ze op bezoek nog steeds moeten doen alsof ze hetero zijn maar 'toevallig' geen relatie hebben op dat moment. Zo erg, dat doodzwijgen. Gewoon totale ontkenning van je ziel.
Een vriend van me is bijna 30 en homo. Iedereen weet het, behalve zijn ouders, omdat die net zo als TO zouden reageren. Hij is zelf pas een jaar geleden uit de kast gekomen voor zijn vrienden omdat hij het zo moeilijk had met zichzelf, doordat hij opgevoed is met het idee dat homoseksualiteit fout is dat vind ik zo erg voor hem. En dat hij nu twee levens lijdt, zijn leven als hetero als hij thuis is en zijn echte leven als homo wanneer hij weg is van familie (hij woont in het buitenland).Yep, zo ken ik er ook minstens twee (een man en een vrouw), die in het buitenland zijn gaan wonen. Zo hoeven ze zelf niet geconfronteerd te worden met hun bekrompen familie. Maar triest is het wel... dat ze op bezoek nog steeds moeten doen alsof ze hetero zijn maar 'toevallig' geen relatie hebben op dat moment. Zo erg, dat doodzwijgen. Gewoon totale ontkenning van je ziel.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 16:14
quote:patsy--stone schreef op 08 november 2015 @ 16:00:
[...]
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun leven leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
Nou dan lees je het echt totaal verkeerd.
Ik bedoelde namelijk exact je laatste zin. Als ze eenmaal uit de kast zijn, dan denken ze eindelijk: fuck it, ik trek me niks van anderen aan en ga voor waar ik mezelf goed bij voel.
Maar er zullen ook homo's zijn die dat best zouden willen, maar toch niet durven. En homo's die daar geen behoefte aan hebben.
Net zoals dat je hetero's hebt die liever niet opvallend gekleed gaan, hetero's die het best zouden willen, maar zich dan toch overdressed voelen, en hetero's zoals mijn nichtje, die gewoon in vol ornaat van hun stijl genieten zoals zij dat willen.
En met alles is niks mis. Ik denk alleen dat je soms pas voor een kledingstijl die je eigenlijk cool vindt kunt kiezen als je in het reine bent gekomen met wat dat voor beeld van je schetst in de maatschappij. Of als je je realiseert dat het er niet toe doet wat de maatschappij vindt en er altijd wel wat is.
Wel denk ik dat je automatisch meer in een bepaalde stijl gaat kleden en praten door je omgeving, dus het kan ook uitvergroot worden als je plots veel homoseksuele vrienden krijgt. Je denkt: goh dat staat leuk. Daarom loopt heel Amsterdam qua vrouwen op bikerboots met skinny jeans en een blousje erboven, en praten ze met een Gooische R.
[...]
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun leven leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
Nou dan lees je het echt totaal verkeerd.
Ik bedoelde namelijk exact je laatste zin. Als ze eenmaal uit de kast zijn, dan denken ze eindelijk: fuck it, ik trek me niks van anderen aan en ga voor waar ik mezelf goed bij voel.
Maar er zullen ook homo's zijn die dat best zouden willen, maar toch niet durven. En homo's die daar geen behoefte aan hebben.
Net zoals dat je hetero's hebt die liever niet opvallend gekleed gaan, hetero's die het best zouden willen, maar zich dan toch overdressed voelen, en hetero's zoals mijn nichtje, die gewoon in vol ornaat van hun stijl genieten zoals zij dat willen.
En met alles is niks mis. Ik denk alleen dat je soms pas voor een kledingstijl die je eigenlijk cool vindt kunt kiezen als je in het reine bent gekomen met wat dat voor beeld van je schetst in de maatschappij. Of als je je realiseert dat het er niet toe doet wat de maatschappij vindt en er altijd wel wat is.
Wel denk ik dat je automatisch meer in een bepaalde stijl gaat kleden en praten door je omgeving, dus het kan ook uitvergroot worden als je plots veel homoseksuele vrienden krijgt. Je denkt: goh dat staat leuk. Daarom loopt heel Amsterdam qua vrouwen op bikerboots met skinny jeans en een blousje erboven, en praten ze met een Gooische R.
zondag 8 november 2015 om 16:18
quote:patsy--stone schreef op 08 november 2015 @ 16:00:
[...]
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun leven leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
Dit heb je toch bij heteromannen en -vrouwen ook, iemand is gewoon iemand met een bepaalde persoonlijkheid. Zo heb je ook van die bralmannen die voortdurend in het midden van alle aandacht willen staan (nieuwe auto, promotie blablabla) en die zul je dan ook weer zowel homo als hetero hebben... of van die vrouwen die gepikeerd zijn als andere vrouwen de aandacht krijgen (wederom heb je die ongetwijfeld in hetero en homoversie). Sommige mensen zijn nou eenmaal heel 'woehoe' met een hoog panterstringgehalte, terwijl anderen in een legerbroek lopen. Man of vrouw, he of ho.
Los daarvan vind ik overigens ook gewoon dat je persoonlijkheid 'mag' veranderen. Iemand die 25 jaar in pottenbroeken loopt, kan toch ontdekken dat ze hakken en een rokje ook leuk vindt? Iemand die 40 jaar met een man samen is, gaat scheiden en dan ontdekt dat ze vrouwen leuk vindt, is toch niet eens 'altijd al lesbienne geweest'? Wat is dat toch dat je een seksualiteit en een persoonlijkheid 'moet' hebben en dat als je dan afwijkt, je niet meer in 'jouw' vakje past?
Ik val zelf op mannen en vrouwen. Ik heb ontdekt dat ik dit heel makkelijk laat weten aan mannen en ook aan vrouwen die ik interessant vind, maar totaal niet aan vrouwen die ik fysiek toch niet aantrekkelijk vind (wat verreweg het grootste deel is). Niet omdat het geheim is, maar gewoon omdat ik die behoefte niet voel. Zou ik dus met een vrouw aankomen, dan zouden die vrouwen waarschijnlijk ineens heel verbaasd zijn daarover. Tsja, dat is dan maar zo...
[...]
Woh, dit vind ik toch ook wel heel sterke vooroordelen.
Ik ken homomannen die nou eenmaal dat rellerige in zich hebben, dat is echt geen keuze. Eindelijk durven ze gewoon zichzelf te zijn. De keuze is om zichzelf te zijn. De keuze is niet 'om zo te gaan doen'.
Ik ken ook vrouwen die er echt niet uit zouden zien in een rok of zelfs in een shirt met een wijde hals. Die zijn nu eenmaal wat mannelijker (althans volgens de stereotypering van onze maatschappij). Die 'kiezen' niet om hun seksualiteit uit de dragen. Die ZIJN nu eenmaal zo qua bouw, motoriek en hoe ze zich goed voelen in bepaalde kleding.
Ik vind dat juist interessant, de wereld is volgens mij niet zo star man OF vrouw (ook qua ZIJN). Ik vind dat mooi als iemand androgyn is of een beetje mannelijk én vrouwelijk. Als het maar puur is, en dichtbij het ZIJN van die persoon, en geen rollenspel.
Hoe jij het vertelt, klinkt het wel alsof jij denkt dat homo's een rol GAAN spelen. Nee, ze hebben hun leven leven tot die tijd een hetero-rol gespeeld en laten dat eindelijk varen.
Dit heb je toch bij heteromannen en -vrouwen ook, iemand is gewoon iemand met een bepaalde persoonlijkheid. Zo heb je ook van die bralmannen die voortdurend in het midden van alle aandacht willen staan (nieuwe auto, promotie blablabla) en die zul je dan ook weer zowel homo als hetero hebben... of van die vrouwen die gepikeerd zijn als andere vrouwen de aandacht krijgen (wederom heb je die ongetwijfeld in hetero en homoversie). Sommige mensen zijn nou eenmaal heel 'woehoe' met een hoog panterstringgehalte, terwijl anderen in een legerbroek lopen. Man of vrouw, he of ho.
Los daarvan vind ik overigens ook gewoon dat je persoonlijkheid 'mag' veranderen. Iemand die 25 jaar in pottenbroeken loopt, kan toch ontdekken dat ze hakken en een rokje ook leuk vindt? Iemand die 40 jaar met een man samen is, gaat scheiden en dan ontdekt dat ze vrouwen leuk vindt, is toch niet eens 'altijd al lesbienne geweest'? Wat is dat toch dat je een seksualiteit en een persoonlijkheid 'moet' hebben en dat als je dan afwijkt, je niet meer in 'jouw' vakje past?
Ik val zelf op mannen en vrouwen. Ik heb ontdekt dat ik dit heel makkelijk laat weten aan mannen en ook aan vrouwen die ik interessant vind, maar totaal niet aan vrouwen die ik fysiek toch niet aantrekkelijk vind (wat verreweg het grootste deel is). Niet omdat het geheim is, maar gewoon omdat ik die behoefte niet voel. Zou ik dus met een vrouw aankomen, dan zouden die vrouwen waarschijnlijk ineens heel verbaasd zijn daarover. Tsja, dat is dan maar zo...
zondag 8 november 2015 om 16:20
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 15:51:
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Je hoeft hem niet te begrijpen. Je hoeft alleen maar van hem te houden en hem te accepteren ook al begrijp je hem niet. De rest ontdek je vanzelf gaandeweg. Soms zal je misschien geschokt zijn, maar misschien valt het reuze mee als je zijn wereld beter leert kennen. Hij is toch niet ineens iemand anders geworden of zo?
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Je hoeft hem niet te begrijpen. Je hoeft alleen maar van hem te houden en hem te accepteren ook al begrijp je hem niet. De rest ontdek je vanzelf gaandeweg. Soms zal je misschien geschokt zijn, maar misschien valt het reuze mee als je zijn wereld beter leert kennen. Hij is toch niet ineens iemand anders geworden of zo?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
zondag 8 november 2015 om 16:21
"Probleem"......en je man praat helemaal niet meer tegen hem?!?
Hoe kunnen jullie zo doen? Hoe krijg je het over je hart? Ben oprecht benieuwd.
Kan mij namelijk niet voorstellen dat ik boos zou worden op mijn kind die thuis komt met de mededeling verliefd te zijn. Man/vrouw, kijk maar wie de gelukkige is die aan zijn zijde mag komen te staan.
Hoe kunnen jullie zo doen? Hoe krijg je het over je hart? Ben oprecht benieuwd.
Kan mij namelijk niet voorstellen dat ik boos zou worden op mijn kind die thuis komt met de mededeling verliefd te zijn. Man/vrouw, kijk maar wie de gelukkige is die aan zijn zijde mag komen te staan.
zondag 8 november 2015 om 16:25
quote:tonkje schreef op 08 november 2015 @ 11:29:
[...]
Dikke kans dat die leren ballenknijper en verenboa gaypride homo's op alle andere 364 dagen van het jaar erg lijken op de langdurige relatie met leuk huisje en iets te dikke kat en aardige baan types.
Het carnaval in Maastricht of Rotterdam duurt toch ook niet het hele jaar?
Ja. Dat kan ik bevestigen. Heb zelf ook een paar keer op een boot gestaan, en ken veel mensen die dat doen. En die inderdaad de rest van het jaar niet in ballenknijpers en met glitter bodypaint op naar hun werk gaan.
Als je dan eenmaal jouw boot is ingeloot (heftige concurrentie!) en je voor minstens ¤80 p/p een plekje op de boot bemachtigd hebt, of zelfs weken bezig bent alles te regelen, dan ga je natuurlijk niet in je streepjesoverhemd en in je chinos op zo'n boot staan, het is toch een carnavalesque parade! Juist om te laten zien dat iedereen mag zijn zoals 'ie is / voor een dagje gek wil doen.
En ja op de VVD-boot staan ze wel in hun streepjesoverhemden. En dat moeten ze ook lekker zelf weten.
Gay Pride is meestal één groot blij feest, ook de straatfeesten net na de parade.
Koningsdag in Amsterdam, dat is inderdaad veel minder leuk, als het een beetje zonnig is en mensen dus meer drinken, kun je er vergif op innemen dat je rond een uur of 3 al de eerste vechtpartij tegenkomt.
[...]
Dikke kans dat die leren ballenknijper en verenboa gaypride homo's op alle andere 364 dagen van het jaar erg lijken op de langdurige relatie met leuk huisje en iets te dikke kat en aardige baan types.
Het carnaval in Maastricht of Rotterdam duurt toch ook niet het hele jaar?
Ja. Dat kan ik bevestigen. Heb zelf ook een paar keer op een boot gestaan, en ken veel mensen die dat doen. En die inderdaad de rest van het jaar niet in ballenknijpers en met glitter bodypaint op naar hun werk gaan.
Als je dan eenmaal jouw boot is ingeloot (heftige concurrentie!) en je voor minstens ¤80 p/p een plekje op de boot bemachtigd hebt, of zelfs weken bezig bent alles te regelen, dan ga je natuurlijk niet in je streepjesoverhemd en in je chinos op zo'n boot staan, het is toch een carnavalesque parade! Juist om te laten zien dat iedereen mag zijn zoals 'ie is / voor een dagje gek wil doen.
En ja op de VVD-boot staan ze wel in hun streepjesoverhemden. En dat moeten ze ook lekker zelf weten.
Gay Pride is meestal één groot blij feest, ook de straatfeesten net na de parade.
Koningsdag in Amsterdam, dat is inderdaad veel minder leuk, als het een beetje zonnig is en mensen dus meer drinken, kun je er vergif op innemen dat je rond een uur of 3 al de eerste vechtpartij tegenkomt.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 16:25
Wat een pijnlijk detail over je man en de 'koude oorlog' tussen hem en zoon.
Ik denk dat het voor het welzijn van je zoon essentieel is dat jij en je man hier eens goed over gaan praten. Desnoods met een psycholoog o.i.d.
Je wilt niet weten wat je je zoon hiermee aandoet, die jongen moet er toch kapot van zijn dat zijn ouders hem zo in de steek laten?
Echt, zoek hulp!!! De ellende die je nu op de schouders van je zoon legt zal de afstand tussen jullie alleen maar vergroten.
Ik denk dat het voor het welzijn van je zoon essentieel is dat jij en je man hier eens goed over gaan praten. Desnoods met een psycholoog o.i.d.
Je wilt niet weten wat je je zoon hiermee aandoet, die jongen moet er toch kapot van zijn dat zijn ouders hem zo in de steek laten?
Echt, zoek hulp!!! De ellende die je nu op de schouders van je zoon legt zal de afstand tussen jullie alleen maar vergroten.
zondag 8 november 2015 om 16:29
zondag 8 november 2015 om 16:29
Beste TO
Je maakt hier een topic en schrijft nog steeds mee. Ik kreeg ook tranen in de ogen van de post van Eleonora die zo liefdevol schreef om je te helpen je zoon alsnog te accepteren.
Je schrijft dat je man je zoon totaal doodzwijgt. Ik word hier zo verdrietig van. Werkelijk het leven is soms zo kort. Stel dat je zou weten dat je over een jaar er niet meer zou zijn of dat je zoon er niet meer zou zijn. Zou je er dan nog steeds zo in staan?
Dit is je zoon die je toen hij klein was, hebt getroost als hij verdrietig of bang was. Nu is hij dat ook, bang dat hij jullie misschien wel kwijtraakt. Misschien kan je over een tijdje je arm om hem heen slaan en hem met alles wat bij hem hoort, welkom heten.
ps het kan zijn dat ik de persoonlijke dingen weer verwijder straks.
Je maakt hier een topic en schrijft nog steeds mee. Ik kreeg ook tranen in de ogen van de post van Eleonora die zo liefdevol schreef om je te helpen je zoon alsnog te accepteren.
Je schrijft dat je man je zoon totaal doodzwijgt. Ik word hier zo verdrietig van. Werkelijk het leven is soms zo kort. Stel dat je zou weten dat je over een jaar er niet meer zou zijn of dat je zoon er niet meer zou zijn. Zou je er dan nog steeds zo in staan?
Dit is je zoon die je toen hij klein was, hebt getroost als hij verdrietig of bang was. Nu is hij dat ook, bang dat hij jullie misschien wel kwijtraakt. Misschien kan je over een tijdje je arm om hem heen slaan en hem met alles wat bij hem hoort, welkom heten.
ps het kan zijn dat ik de persoonlijke dingen weer verwijder straks.
paperlantern wijzigde dit bericht op 08-11-2015 16:32
Reden: heb het maar meteen gewijzigd
Reden: heb het maar meteen gewijzigd
% gewijzigd
zondag 8 november 2015 om 16:43
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:
[...]
Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.
Ik ben heel blij dat ik dit kwartje bij je zie vallen.
Het valt me op dat je blijft praten met de term 'kind'. Als ik het goed begrijp is de man inmiddels 20. Al twee jaar officieel volwassen, gerechtigd auto te rijden, seks te hebben, eigen contracten te tekenen etc. Het zal wel moeilijk zijn om te beseffen dat je eigen kind écht volwassen en zelfstandig is geworden, als je zelf de groei zo geleidelijk hebt meegemaakt. Maar ik heb het idee dat dat al een hele hoop zou schelen. Als jij hem leert zien als een losstaande entiteit, een zelfstandig volwassen persoon.
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.
Vertrouw op je zoon! Hij weet heus wel welke mensen goed voor hem zijn, en welke niet.
Als je niet oppast, kom jij in de tweede categorie te vallen en sluit hij jullie buiten, verbreekt hij het contact.
Mijn vriendenkring is wel veranderd sinds de basisschool en is eigenlijk nog steeds wel een beetje in beweging. Twee (hetero) vriendinnen vanaf mijn 11e heb ik nog steeds. Twee andere heterovrienden uit mijn studietijd heb ik ook nog steeds.
Inderdaad ben ik automatisch meer in aanraking gekomen met lesbische vrouwen en homomannen, dat gaat vanzelf als je single bent en uitgaat in de scene. Het is niet eens gezegd dat jouw zoon die scene gaat opzoeken!
Met sommige mensen klikt het beter dan anderen en je komt er in de loop van je leven achter wat voor soort mensen wel bij je passen en welke niet. In mijn geval bijvoorbeeld stadsmensen, ruimdenkende beetje linkse types, die niet zoveel waarde hechten aan materieel bezit. En die humor hebben die ik leuk vind. Hetero, homo, mij maakt het niet uit.
Ik kan prima functioneren en samenwerken in mijn werk- en leefomgeving waar het een mix is van hetero, homo, autochtoon, allochtoon, jong, oud, slim, dom.
Niemand hoeft zich zorgen te maken over mijn 'milieu'. Al helemaal mijn ouders niet.
Jouw zoon is toch zo'n doorzetter en actieve jongen? Hij weet heus wel wat goed voor hem zelf is. En juist daarom zou je heel goed moeten nadenken bij hoe je je vanaf nu richting hem gedraagt, als je hem in je leven wilt houden.
[...]
Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.
Ik ben heel blij dat ik dit kwartje bij je zie vallen.
Het valt me op dat je blijft praten met de term 'kind'. Als ik het goed begrijp is de man inmiddels 20. Al twee jaar officieel volwassen, gerechtigd auto te rijden, seks te hebben, eigen contracten te tekenen etc. Het zal wel moeilijk zijn om te beseffen dat je eigen kind écht volwassen en zelfstandig is geworden, als je zelf de groei zo geleidelijk hebt meegemaakt. Maar ik heb het idee dat dat al een hele hoop zou schelen. Als jij hem leert zien als een losstaande entiteit, een zelfstandig volwassen persoon.
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.
Vertrouw op je zoon! Hij weet heus wel welke mensen goed voor hem zijn, en welke niet.
Als je niet oppast, kom jij in de tweede categorie te vallen en sluit hij jullie buiten, verbreekt hij het contact.
Mijn vriendenkring is wel veranderd sinds de basisschool en is eigenlijk nog steeds wel een beetje in beweging. Twee (hetero) vriendinnen vanaf mijn 11e heb ik nog steeds. Twee andere heterovrienden uit mijn studietijd heb ik ook nog steeds.
Inderdaad ben ik automatisch meer in aanraking gekomen met lesbische vrouwen en homomannen, dat gaat vanzelf als je single bent en uitgaat in de scene. Het is niet eens gezegd dat jouw zoon die scene gaat opzoeken!
Met sommige mensen klikt het beter dan anderen en je komt er in de loop van je leven achter wat voor soort mensen wel bij je passen en welke niet. In mijn geval bijvoorbeeld stadsmensen, ruimdenkende beetje linkse types, die niet zoveel waarde hechten aan materieel bezit. En die humor hebben die ik leuk vind. Hetero, homo, mij maakt het niet uit.
Ik kan prima functioneren en samenwerken in mijn werk- en leefomgeving waar het een mix is van hetero, homo, autochtoon, allochtoon, jong, oud, slim, dom.
Niemand hoeft zich zorgen te maken over mijn 'milieu'. Al helemaal mijn ouders niet.
Jouw zoon is toch zo'n doorzetter en actieve jongen? Hij weet heus wel wat goed voor hem zelf is. En juist daarom zou je heel goed moeten nadenken bij hoe je je vanaf nu richting hem gedraagt, als je hem in je leven wilt houden.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 16:46
quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 15:51:
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Waarom pik je dat van je man? Die mag best eens de oren wossen gewassen. Je bent nota bene zijn moeder.
[...]
Ik heb het laatste jaar hier niet meer over nagedacht. Zoon kreeg een vriendin, ik dacht dat het 'probleem' van de baan was, voor mij is dit nieuw.
Ik praat hier eigenlijk met niemand over. Ik heb aan zoon wel gezegd dat ik hem heel graag zie, dat dit niet veranderd is. Hij probeert soms te praten over hoe hij het te weten is gekomen dat hij op zijn vriend verliefd is geworden, maar ik vind het lastig om hier naar te luisteren en ik verander vaak het onderwerp. Ik probeer wel, maar ik kan hem niet meer begrijpen. Tussen man en zoon is het koude oorlog, die praten helemaal niet meer tegen elkaar. Ook tegen mij zwijgt man het onderwerp dood.
Eleonora-1, ik heb met tranen in mijn ogen je post gelezen. Bedankt voor je lieve woorden.Waarom pik je dat van je man? Die mag best eens de oren wossen gewassen. Je bent nota bene zijn moeder.
zondag 8 november 2015 om 16:47
quote:gizz schreef op 08 november 2015 @ 12:22:
Zoon zit op een katholieke school, juf had het over mannen en vrouwen die trouwen. Zoon voelde zich geroepen de juf te corrigeren dat ook twee mannen en twee vrouwen kunnen trouwen. Je mag gerust weten dat ik daar best trots op ben dat het voor hem heel gewoon is en normaal.Cool! Hoe reageerde de juf?
Zoon zit op een katholieke school, juf had het over mannen en vrouwen die trouwen. Zoon voelde zich geroepen de juf te corrigeren dat ook twee mannen en twee vrouwen kunnen trouwen. Je mag gerust weten dat ik daar best trots op ben dat het voor hem heel gewoon is en normaal.Cool! Hoe reageerde de juf?
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 8 november 2015 om 17:03
Wat moet het afschuwelijk zijn als je man, je zoon doodzwijgt. Wat een hel lijkt me dat, om zo te moeten leven. De mensen die je het dierbaarst zijn die niet meer met elkaar praten. Wat ingewikkeld om daar tussen te moeten staan.
Je hebt toch nog meer kinderen, jamie09? Hoe is dit voor hun, hebben zij moeite met de geaardheid van hun broer?
Je hebt toch nog meer kinderen, jamie09? Hoe is dit voor hun, hebben zij moeite met de geaardheid van hun broer?
Before you assume, there is this thing called asking.
