Relaties
alle pijlers
ik trek de kar, maar trek het niet meer
vrijdag 10 april 2009 om 09:05
Mijn vriend heeft heel veel leuke en goede dingen, anders zouden we niet bij elkaar zijn en een kindje van 8 maanden hebben. Maar het zit me zo dwars dat ik altijd het gevoel heb de kar te moeten trekken. En dan heb ik het over allerlei dagelijkse dingetjes; kleertjes kopen voor de kleine, luiertas klaar zetten voor KDV, het huishouden, kaartjes kopen en sturen voor verjaardagen, denken aan een bloemetje als we ergens op bezoek gaan, vakantie boeken etc etc.
Hij is niet lui, als ik vraag of hij iets wilt doen in het huishouden, dan doet hij dat zonder te klagen. Maar ik ben het zo zat om het steeds te vragen.
Als ik een kaart onder z'n neus duw omdat iemand jarig is/op vakantie gaat of wat dan ook, vindt ie dat een leuk idee en schrijft er iets leuks op, maar het komt altijd vanuit mij.
Ook op persoonlijk vlak toont hij weinig initiatief, bijvoorbeeld nieuwe dingen aanpakken, een cursusje, nieuwe hobby of sport, dingetjes ondernemen met vrienden. Ik vind dat jammer want raak juist altijd geinspireerd door mensen die zich blijven ontwikkelen en nieuwe uitdagingen aangaan.
Ik stomp een beetje af, begin het echt saai te vinden.
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf. Ik weet niet hoe ik hier mee om kan gaan en weet ook niet wat ik kan veranderen om het beter te krijgen.
Misschien is het herkenbaar voor anderen of hebben jullie advies...
Hij is niet lui, als ik vraag of hij iets wilt doen in het huishouden, dan doet hij dat zonder te klagen. Maar ik ben het zo zat om het steeds te vragen.
Als ik een kaart onder z'n neus duw omdat iemand jarig is/op vakantie gaat of wat dan ook, vindt ie dat een leuk idee en schrijft er iets leuks op, maar het komt altijd vanuit mij.
Ook op persoonlijk vlak toont hij weinig initiatief, bijvoorbeeld nieuwe dingen aanpakken, een cursusje, nieuwe hobby of sport, dingetjes ondernemen met vrienden. Ik vind dat jammer want raak juist altijd geinspireerd door mensen die zich blijven ontwikkelen en nieuwe uitdagingen aangaan.
Ik stomp een beetje af, begin het echt saai te vinden.
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf. Ik weet niet hoe ik hier mee om kan gaan en weet ook niet wat ik kan veranderen om het beter te krijgen.
Misschien is het herkenbaar voor anderen of hebben jullie advies...
vrijdag 10 april 2009 om 09:11
Herkenbaar, maar geen advies. Mijn man doet af en toe wel iets in het huishouden, maar verwacht daar wel dan meteen een staande ovatie voor. Komt ie voor me staan en zegt dan: "IK heb de kamer gestofzuigd!" Joh, goed zeg! Moet om de dag hierzo, dus is niet zo bijzonder. Verder zit hij vanaf dat de kinderen op bed liggen als een zombie achter de pc te gamen; er komt niets uit. Ook vrienden en familie laat hij versloffen en dat heb ik jarenlang op mijn dak gekregen bij mijn schoonfamilie omdat oma niet gebeld was voor de verjaardag of hij nooit meer langs kwam bij zijn moeder. Ook als ik de kar een keer niet kan trekken omdat ik een slapeloze nacht gehad heb of zoals nu hoogzwanger ben, dan is het gewoon pech gehad voor mij. Ik kan er boos om worden: het maakt toch niet uit.
vrijdag 10 april 2009 om 09:12
Tis voor mij wel herkanbaar maar het kan vele oorzaken hebben, volgens mij.
1. zo issie nu eenmaal, altijd geweest zal nooit anders worden
2. Tis pas sinds een tijd zo, depressie kan dan een oorzaak zijn
3. een stoornis in de ADD hoek (mijn probleem)
Tips:
gooi je verwachtingen de deur uit,
wil hem niet veranderen want daar wordt het iig niet beter van. Bespreek het met hem.
Focus op de dingen die je wel leuk vind aan hem.
Sterkte
1. zo issie nu eenmaal, altijd geweest zal nooit anders worden
2. Tis pas sinds een tijd zo, depressie kan dan een oorzaak zijn
3. een stoornis in de ADD hoek (mijn probleem)
Tips:
gooi je verwachtingen de deur uit,
wil hem niet veranderen want daar wordt het iig niet beter van. Bespreek het met hem.
Focus op de dingen die je wel leuk vind aan hem.
Sterkte
vrijdag 10 april 2009 om 09:15
Vind 't opmerkelijk dat je 'n vaste relatie bent aangegaan met iemand die je niet bij je vindt passen. Neem aan dat het niet van de laatste maanden is dat hij niet uit zichzelf kaarten stuurt. Vind het overigens onzin dat je vindt dat hij zulke dingen uit zichzelf zou moeten doen. Niet iedereen hecht waarde aan zulke dingen. Je kunt of je verwachtingen bijstellen en hem accepteren zoals hij is, of je relatie verbreken. Meer smaken heb je niet.
vrijdag 10 april 2009 om 09:17
Ik denk dat punt 1 moet zijn: accepteer dat de wereld het óók wel redt als jij niet aan alles denkt.
Ik herken het ook wel hoor, had toen ik net kinderen had weleens hetzelfde gevoel, maar er is maar 1 tip: Laat het los!
En los niet alles steeds zelf op, hoe meer jij naar je toe trekt, hoe meer jij je verantwoordelijk voelt, hoe minder initatief hij toont.
Daar komt nog bij dat niet alle mensen hetzelfde belangrijk vinden. Jij kunt het belangrijk vinden dat je kind nú een nieuwe broek krijgt, maar hij vind dat die oude broek nog best even kan. En dat is zijn goed recht.
Jij kunt het belangrijk vinden om áltijd kaartjes te sturen omdat je het ook leuk vindt om ze te krijgen, maar het kan heel goed zijn dat hij het gewoon niet belangrijk vindt, omdat hij er gewoonweg geen waarde aan hecht.
Jouw visie en manier van aanpakken is niet de norm, niet hoe het hoort, niet de juiste visie en aanpak. Zijn aanpak en visie zijn even goed.
Ik herken het ook wel hoor, had toen ik net kinderen had weleens hetzelfde gevoel, maar er is maar 1 tip: Laat het los!
En los niet alles steeds zelf op, hoe meer jij naar je toe trekt, hoe meer jij je verantwoordelijk voelt, hoe minder initatief hij toont.
Daar komt nog bij dat niet alle mensen hetzelfde belangrijk vinden. Jij kunt het belangrijk vinden dat je kind nú een nieuwe broek krijgt, maar hij vind dat die oude broek nog best even kan. En dat is zijn goed recht.
Jij kunt het belangrijk vinden om áltijd kaartjes te sturen omdat je het ook leuk vindt om ze te krijgen, maar het kan heel goed zijn dat hij het gewoon niet belangrijk vindt, omdat hij er gewoonweg geen waarde aan hecht.
Jouw visie en manier van aanpakken is niet de norm, niet hoe het hoort, niet de juiste visie en aanpak. Zijn aanpak en visie zijn even goed.
vrijdag 10 april 2009 om 09:18
Zo he, ik zit hier gewoon mijn eigen verhaal te lezen
Maar ik weet wel dat mijn vriend bijna geen kans krijgt om initiatief te tonen aangezien ik alles al in een vrij vroeg stadium plan. Dus een weekendje weg is al geboekt terwijl we nog een weekendje weg in de planning hebben staan. Hij krijgt dus niet eens echt de tijd om ook iets te bedenken. En dat is mijn aandeel in het verhaal.
Net als bij klusjes in huis. Hij denkt altijd, oh dat kan vanmiddag wel even, maar ik wil het 's ochtends gedaan hebben, dus doe ik het 's ochtends. Zie hier, weer geef ik mijn vriend niet de kans om het zelf te doen.
Dus mijn conclussie is dat als ik wil dat mijn vriend vaker initiatief neemt, zal ik vaker een pas op de plaats moeten maken. En dat is moeilijk, zeker als je zulke regelneven als ons bent
Je moet het echt proberen los te laten. Probeer het eens 1 dag. Ik doe het ook per dag en soms gaat het weer mis en ga ik me er weer aan ergeren. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het mijn probleem is en niet zijn probleem.
Succes!
Maar ik weet wel dat mijn vriend bijna geen kans krijgt om initiatief te tonen aangezien ik alles al in een vrij vroeg stadium plan. Dus een weekendje weg is al geboekt terwijl we nog een weekendje weg in de planning hebben staan. Hij krijgt dus niet eens echt de tijd om ook iets te bedenken. En dat is mijn aandeel in het verhaal.
Net als bij klusjes in huis. Hij denkt altijd, oh dat kan vanmiddag wel even, maar ik wil het 's ochtends gedaan hebben, dus doe ik het 's ochtends. Zie hier, weer geef ik mijn vriend niet de kans om het zelf te doen.
Dus mijn conclussie is dat als ik wil dat mijn vriend vaker initiatief neemt, zal ik vaker een pas op de plaats moeten maken. En dat is moeilijk, zeker als je zulke regelneven als ons bent
Je moet het echt proberen los te laten. Probeer het eens 1 dag. Ik doe het ook per dag en soms gaat het weer mis en ga ik me er weer aan ergeren. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het mijn probleem is en niet zijn probleem.
Succes!
vrijdag 10 april 2009 om 09:20
Ik heb ook in die situatie gezeten. En ook toen kleine Pink zo'n 8-9 maanden was. Je hebt het super goed samen en dan komt er zo'n kleintje. En dan ben jij direct mama en hij zoekt nog wat rond. Opeens merk je dat hij dergelijke dingen nooit doet, opeens irriteert die vaat op het aanrecht je als je thuis komt, opeens... Bedenk dat er voor hem en ook voor jou een heleboel veranderd is met de komst van een kleine. Spreek met hem. Vergeet vooral niet hem te betrekken in je teleurstellingen, zonder direct een zeikerd te worden en elke dag op alle slakken zout te gooien. Wij hebben in zo'n gesprek afgesproken dat ik gewon een briefje voor hem neerleg. Schat, jij bent vrij, jij doet A, B, C, D en E voordat ik thuis ben. Voor grotere klussen hebben we ook een briefje waarbij ik een reeele deadline zet. Zo weet hij wat er moet gebeuren en wordt hij er niet op het allerlaatste mee geconfronteerd. En ik heb rust, ik hoef niet meer te zeiken. En gebeuren de zaken niet? Dan spreek ik hem erop aan of ik huur een klusjesman in.
Bedenk ook goed voor jezelf wat je de moeite waard vindt om te zeuren en wat je laat voor wat het is. Dit ga je straks ook met de opvoeding van je kind doen en dat is nodig. Niet alles heeft prioriteit 1. Er zijn ook best items de even kunnen wachten of helemaal geskipt kunnen worden. Het is lief een kaartje te sturen als iemand op vakantie gaat, helemaal als het een vriend van hem is, en hoeveel kaartjes krijg jij als je op vakantie gaat? Wellicht is dat een punt waar je je niet meer druk over hoeft te maken! En de luiertas? Ik zorgde altijd ervoor dat ik alles direct aanvulde als ik thuiskwam. Scheelde hem en mij een hoop stress als we op punt stonden weg te gaan.
Wees naar anderen duidelijk in wat ze van je kunnen verwachten. Neem niet alle verantwoordelijkheid op je. Als je een verantwoordelijkheid kunt laten schieten zonder zelf of je kind! er de dupe van te worden, laat het dan aan hem over. Beperk je tot je eigen prioriteiten, en dat zijn er al genoeg!
Heel erg veel succes! En bekijk alles van een afstandje... En ook dan ben je nog de liefste mama, de meest sexy vrouw en de allerattentste vriendin!
Bedenk ook goed voor jezelf wat je de moeite waard vindt om te zeuren en wat je laat voor wat het is. Dit ga je straks ook met de opvoeding van je kind doen en dat is nodig. Niet alles heeft prioriteit 1. Er zijn ook best items de even kunnen wachten of helemaal geskipt kunnen worden. Het is lief een kaartje te sturen als iemand op vakantie gaat, helemaal als het een vriend van hem is, en hoeveel kaartjes krijg jij als je op vakantie gaat? Wellicht is dat een punt waar je je niet meer druk over hoeft te maken! En de luiertas? Ik zorgde altijd ervoor dat ik alles direct aanvulde als ik thuiskwam. Scheelde hem en mij een hoop stress als we op punt stonden weg te gaan.
Wees naar anderen duidelijk in wat ze van je kunnen verwachten. Neem niet alle verantwoordelijkheid op je. Als je een verantwoordelijkheid kunt laten schieten zonder zelf of je kind! er de dupe van te worden, laat het dan aan hem over. Beperk je tot je eigen prioriteiten, en dat zijn er al genoeg!
Heel erg veel succes! En bekijk alles van een afstandje... En ook dan ben je nog de liefste mama, de meest sexy vrouw en de allerattentste vriendin!
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 10 april 2009 om 09:23
En hij leert het écht vanzelf. Als hij een keer ergens naartoe gaat zonder schone luiers voor de baby, als hij er een keer achter komt dat er geen passende kleertjes meer zijn.
Mijn man had die neiging ook een beetje. Maar vooral omdat ik hem áltijd voor was. Nu zijn de rollen even omgedraaid omdat ik bijna fulltime werk en hij thuis is ivm werkloosheid (en dat hebben we eerder gedaan toen we nog maar 1 kind hadden) en hij is príma in staat om zelf een luiertas in te pakken, om ze kleren aan te trekken, om te koken, het huishouden bij te houden, kadootjes te kopen voor jarigen, enzovoorts.
Er zijn gewoon een aantal dingen die structureel zijn: hij zal geen kaartjes sturen of zijn familie bellen, dat vindt hij niet belangrijk, hij zal vergeten om geleende kleertjes van het KDV weer mee terug te nemen, en of we al dan niet nog melk in huis hebben, enzovoorts.
Maar ik heb óók een boel van dat soort dingen. Waar hij zich ergert aan een lege muur hangt hij een schilderijtje op, waar hij zich ergert aan een stapel oud papier of een vuilniszak die weg moet brengt hij het weg, terwijl dát weer dingen zijn waar ik gewoon aan voorbij loop. Boeit me niet, vind het niet nodig, ben er te lui voor, noem maar op.
We hebben alletwee zo onze sterke kanten en onze zwakkere kanten en de kunst is om niet van de ander te eisen dat hij net zo goed wordt als jij in de dingen waar jíj goed in bent, maar dat je accepteert dat je beiden anders bent en dat je doet waar je goed in bent.
Over het huishouden kun je hele duidelijke afspraken maken: wij hebben een tijd gewoon een schema gehad waarin stond wat door wie werd gedaan en wanneer. Inmiddels is dat niet meer nodig, want het loopt als een trein.
Mijn man had die neiging ook een beetje. Maar vooral omdat ik hem áltijd voor was. Nu zijn de rollen even omgedraaid omdat ik bijna fulltime werk en hij thuis is ivm werkloosheid (en dat hebben we eerder gedaan toen we nog maar 1 kind hadden) en hij is príma in staat om zelf een luiertas in te pakken, om ze kleren aan te trekken, om te koken, het huishouden bij te houden, kadootjes te kopen voor jarigen, enzovoorts.
Er zijn gewoon een aantal dingen die structureel zijn: hij zal geen kaartjes sturen of zijn familie bellen, dat vindt hij niet belangrijk, hij zal vergeten om geleende kleertjes van het KDV weer mee terug te nemen, en of we al dan niet nog melk in huis hebben, enzovoorts.
Maar ik heb óók een boel van dat soort dingen. Waar hij zich ergert aan een lege muur hangt hij een schilderijtje op, waar hij zich ergert aan een stapel oud papier of een vuilniszak die weg moet brengt hij het weg, terwijl dát weer dingen zijn waar ik gewoon aan voorbij loop. Boeit me niet, vind het niet nodig, ben er te lui voor, noem maar op.
We hebben alletwee zo onze sterke kanten en onze zwakkere kanten en de kunst is om niet van de ander te eisen dat hij net zo goed wordt als jij in de dingen waar jíj goed in bent, maar dat je accepteert dat je beiden anders bent en dat je doet waar je goed in bent.
Over het huishouden kun je hele duidelijke afspraken maken: wij hebben een tijd gewoon een schema gehad waarin stond wat door wie werd gedaan en wanneer. Inmiddels is dat niet meer nodig, want het loopt als een trein.
vrijdag 10 april 2009 om 09:25
Dat systeem van Pink, van die briefjes zou ik dus nóóit doen. Ik ben zijn moeder niet, zijn werkgever niet en het huishouden is níet mijn verantwoordelijkheid waarbij hij 'meehelpt. Dus we maakten sámen een plan, waarin voor zijn inbreng net zoveel ruimte was als voor die van mij. Ik wil geen derde kind om op te voeden en lijstjes te geven, ik wil een partner.
vrijdag 10 april 2009 om 09:25
Volgens mij begrijpt Pink inderdaad in welke situatie je zit, met alle veranderingen na de komst van jullie kindje. Maar een lijst met deadlines en een takenbriefje met punt A t/m E voor zijn vrije dagen lijkt me niet helemaal de oplossing. Het is hooguit een efficiënter manier om de touwtjes in handen te houden.
Ik zou ook adviseren, net als Eowynn en Chardonnay, om het los te laten. De wereld vergaat niet als een klusje niet gebeurt of pas 's middags gebeurt.
Ik zou ook adviseren, net als Eowynn en Chardonnay, om het los te laten. De wereld vergaat niet als een klusje niet gebeurt of pas 's middags gebeurt.
vrijdag 10 april 2009 om 09:28
Ik sluit me ook aan bij het bovengenoemde 
Denk dat het wel iets mannelijks is, net als dat 'wij vrouwen' hiermee een beetje controlfreak zijn. Je zult daar toch samen een weg in moeten vinden.
Ik neem aan dat je al met hem hierover gepraat hebt? Niet losse opmerkingen, maar er echt voor gaan zitten en de verschillende aspecten en meningen bespreken... Voor mij kweekte dat in ieder geval meer begrip voor elkaar.
Denk dat het wel iets mannelijks is, net als dat 'wij vrouwen' hiermee een beetje controlfreak zijn. Je zult daar toch samen een weg in moeten vinden.
Ik neem aan dat je al met hem hierover gepraat hebt? Niet losse opmerkingen, maar er echt voor gaan zitten en de verschillende aspecten en meningen bespreken... Voor mij kweekte dat in ieder geval meer begrip voor elkaar.
vrijdag 10 april 2009 om 09:32
quote:paarseekhoorntje schreef op 10 april 2009 @ 09:05:
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf.Blijkbaar zie je het zelf dus ook wel. Maar jij blijft je focussen op die dingen. Dat doe je zelf. En daardoor zie je de dingen die hij wel doet niet meer.... En waardeer je dingen dus ook niet meer.. (zó zonde!) Op dat moment moet je stoppen en niet meer hem willen veranderen maar juist jezelf. Jíj zult moeten leren anders naar hem te kijken.
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf.Blijkbaar zie je het zelf dus ook wel. Maar jij blijft je focussen op die dingen. Dat doe je zelf. En daardoor zie je de dingen die hij wel doet niet meer.... En waardeer je dingen dus ook niet meer.. (zó zonde!) Op dat moment moet je stoppen en niet meer hem willen veranderen maar juist jezelf. Jíj zult moeten leren anders naar hem te kijken.
vrijdag 10 april 2009 om 09:33
Eowyn heeft zeker een punt. Maar het is wel makkelijker gezegd dan gedaan.
Jammer genoeg kan zelf het accepteren van iemand zoals 'ie is nog niet dé uitkomst bieden.
Teleurstelling brengt een bepaalde vorm van wantrouwen met zich mee. Als je vriend zijn best doet een tijdje om te doen wat jíj van hem vraagt en jij probeert het meer los te laten dan gaat het goed. Maar hij verandert niet in de basis. Jij ook niet. En als hij na verloop van tijd weer eens niet attent is, niet oplet, niks uit zichzelf doet, dan blijf jij daarover teleurgesteld raken.
Andersom zal hij onzeker worden van het gevoel het nooit goed te doen.
Jullie zijn in bepaalde, en voor jou elementaire dingen, heel verschillend. Het zal voor iemand als jij, die initiatief neemt en zorgt dat zaken geregeld zijn, heel lastig worden dat niet meer te doen. Dat gaat tegen je natuur in.
Andersom kan hij ook niet meer doen dan rekening houden met jou, hij zal niet veranderen in de basis of zo. Zelfs niet als jij alles uit je handen laat vallen. Zoiets zit er in of niet en waarschijnlijk ben jij de enige die zich groen en geel ergert als ook jij dingen loslaat en hij zal er niet méér belang aan hechten dan hij nu doet. Omdat hij er anders tegenaan kijkt en, dat ben ik volkomen met Eowyn eens, zijn manier is niet slechter, maar wel ánders dan de jouwe.
Maar accepteren wat je (eigenlijk) onacceptabel en zelfs teleurstellend vindt, dat lijkt me niet te doen.
Jammer genoeg kan zelf het accepteren van iemand zoals 'ie is nog niet dé uitkomst bieden.
Teleurstelling brengt een bepaalde vorm van wantrouwen met zich mee. Als je vriend zijn best doet een tijdje om te doen wat jíj van hem vraagt en jij probeert het meer los te laten dan gaat het goed. Maar hij verandert niet in de basis. Jij ook niet. En als hij na verloop van tijd weer eens niet attent is, niet oplet, niks uit zichzelf doet, dan blijf jij daarover teleurgesteld raken.
Andersom zal hij onzeker worden van het gevoel het nooit goed te doen.
Jullie zijn in bepaalde, en voor jou elementaire dingen, heel verschillend. Het zal voor iemand als jij, die initiatief neemt en zorgt dat zaken geregeld zijn, heel lastig worden dat niet meer te doen. Dat gaat tegen je natuur in.
Andersom kan hij ook niet meer doen dan rekening houden met jou, hij zal niet veranderen in de basis of zo. Zelfs niet als jij alles uit je handen laat vallen. Zoiets zit er in of niet en waarschijnlijk ben jij de enige die zich groen en geel ergert als ook jij dingen loslaat en hij zal er niet méér belang aan hechten dan hij nu doet. Omdat hij er anders tegenaan kijkt en, dat ben ik volkomen met Eowyn eens, zijn manier is niet slechter, maar wel ánders dan de jouwe.
Maar accepteren wat je (eigenlijk) onacceptabel en zelfs teleurstellend vindt, dat lijkt me niet te doen.
vrijdag 10 april 2009 om 09:41
Leo, ik denk ook dat de clou zit in dingen niet meer als teleurstellend zien. Inzien dat de wereld níet vergaat als kindlief eens een keer in een gekke kleurencombinatie naar het KDV wordt gebracht, dat het géén ramp is als de afwas een keer te laat gedaan wordt.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit erger, maar ik heb wél leren inzien dat die ergernis níet door manlief wordt veroorzaakt, maar door mezelf. Als ik minder lekker in mijn vel zit wil ik júist meer controle over dingen, dan moet liefst alles gaan zoals ik dat wil. En dan erger ik me ook sneller aan dingen die niet gaan zoals ik dat wil. Terwijl dezelfde situatie me níets zou doen als ik gewoon goed in mijn vel zat.
Daarbij wordt het ook gewoon anders als je kinderen wat groter worden, is mijn ervaring.
En natuurlijk blijven er af en toe ergernissen. Mijn man moppert ook echt nog weleens 'doe het dan lekker zelf' als ik ergens commentaar op heb. Maar over het algemeen proberen we, zonder onszelf te verloochenen' het elkaar naar de zin te maken. Dat geldt ook voor hem.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit erger, maar ik heb wél leren inzien dat die ergernis níet door manlief wordt veroorzaakt, maar door mezelf. Als ik minder lekker in mijn vel zit wil ik júist meer controle over dingen, dan moet liefst alles gaan zoals ik dat wil. En dan erger ik me ook sneller aan dingen die niet gaan zoals ik dat wil. Terwijl dezelfde situatie me níets zou doen als ik gewoon goed in mijn vel zat.
Daarbij wordt het ook gewoon anders als je kinderen wat groter worden, is mijn ervaring.
En natuurlijk blijven er af en toe ergernissen. Mijn man moppert ook echt nog weleens 'doe het dan lekker zelf' als ik ergens commentaar op heb. Maar over het algemeen proberen we, zonder onszelf te verloochenen' het elkaar naar de zin te maken. Dat geldt ook voor hem.
vrijdag 10 april 2009 om 09:48
quote:paarseekhoorntje schreef op 10 april 2009 @ 09:05:
Mijn vriend heeft heel veel leuke en goede dingen, anders zouden we niet bij elkaar zijn en een kindje van 8 maanden hebben. Maar het zit me zo dwars dat ik altijd het gevoel heb de kar te moeten trekken. En dan heb ik het over allerlei dagelijkse dingetjes; kleertjes kopen voor de kleine, luiertas klaar zetten voor KDV, het huishouden, kaartjes kopen en sturen voor verjaardagen, denken aan een bloemetje als we ergens op bezoek gaan, vakantie boeken etc etc.
Hij is niet lui, als ik vraag of hij iets wilt doen in het huishouden, dan doet hij dat zonder te klagen. Maar ik ben het zo zat om het steeds te vragen.
Als ik een kaart onder z'n neus duw omdat iemand jarig is/op vakantie gaat of wat dan ook, vindt ie dat een leuk idee en schrijft er iets leuks op, maar het komt altijd vanuit mij.
Ook op persoonlijk vlak toont hij weinig initiatief, bijvoorbeeld nieuwe dingen aanpakken, een cursusje, nieuwe hobby of sport, dingetjes ondernemen met vrienden. Ik vind dat jammer want raak juist altijd geinspireerd door mensen die zich blijven ontwikkelen en nieuwe uitdagingen aangaan.
Ik stomp een beetje af, begin het echt saai te vinden.
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf. Ik weet niet hoe ik hier mee om kan gaan en weet ook niet wat ik kan veranderen om het beter te krijgen.
Misschien is het herkenbaar voor anderen of hebben jullie advies...Neem een schoonmaakster, vergeet die luiertas & instrueer het KDV hém te bellen om het ding alsnog te gaan halen, zet alleen je eigen naam op die kaart, koop alleen nog bloemen als je bij je eigen ouders op bezoek gaat en ga iets leuks doen met je eigen vriendinnen. En voor ik het vergeet, stop met jezelf zo te ergeren over zaken die niet terzake doen en maak afspraken over zaken die wel belangrijk zijn. Je kunt je partner toch moeilijk serieus verwijten dat hij geen cursus volgt of een nieuwe hobby opneemt?
Mijn vriend heeft heel veel leuke en goede dingen, anders zouden we niet bij elkaar zijn en een kindje van 8 maanden hebben. Maar het zit me zo dwars dat ik altijd het gevoel heb de kar te moeten trekken. En dan heb ik het over allerlei dagelijkse dingetjes; kleertjes kopen voor de kleine, luiertas klaar zetten voor KDV, het huishouden, kaartjes kopen en sturen voor verjaardagen, denken aan een bloemetje als we ergens op bezoek gaan, vakantie boeken etc etc.
Hij is niet lui, als ik vraag of hij iets wilt doen in het huishouden, dan doet hij dat zonder te klagen. Maar ik ben het zo zat om het steeds te vragen.
Als ik een kaart onder z'n neus duw omdat iemand jarig is/op vakantie gaat of wat dan ook, vindt ie dat een leuk idee en schrijft er iets leuks op, maar het komt altijd vanuit mij.
Ook op persoonlijk vlak toont hij weinig initiatief, bijvoorbeeld nieuwe dingen aanpakken, een cursusje, nieuwe hobby of sport, dingetjes ondernemen met vrienden. Ik vind dat jammer want raak juist altijd geinspireerd door mensen die zich blijven ontwikkelen en nieuwe uitdagingen aangaan.
Ik stomp een beetje af, begin het echt saai te vinden.
En waar ik eigenlijk het meeste mee zit is dat ik het niet kan accepteren. dat ik hem niet kan accepteren zoals hij is. ik blijf verwachtingen houden, raak steeds teleurgesteld, ben ontevreden. Ik ben dus vooral boos op mezelf. Ik weet niet hoe ik hier mee om kan gaan en weet ook niet wat ik kan veranderen om het beter te krijgen.
Misschien is het herkenbaar voor anderen of hebben jullie advies...Neem een schoonmaakster, vergeet die luiertas & instrueer het KDV hém te bellen om het ding alsnog te gaan halen, zet alleen je eigen naam op die kaart, koop alleen nog bloemen als je bij je eigen ouders op bezoek gaat en ga iets leuks doen met je eigen vriendinnen. En voor ik het vergeet, stop met jezelf zo te ergeren over zaken die niet terzake doen en maak afspraken over zaken die wel belangrijk zijn. Je kunt je partner toch moeilijk serieus verwijten dat hij geen cursus volgt of een nieuwe hobby opneemt?
vrijdag 10 april 2009 om 09:49
Natuurlijk is het zo dat je sommige eigenschappen die hij in het begin toonde, nu meer zichtbaar zijn omdat je je leven praktischer moet in gaan richten als je bijvoorbeeld allebei werkt, kinderen krijgt etc.
Ik ben ook iemand die dingen gewoon gedaan wil hebben, maar financieen laat ik hem nooit meer regelen; krijgen we afsluitingen van water en electriciteit en een bkr-registratie. Maar ik zou wel willen dat hij iets anders WEL over zou nemen. Dat dat tenminste gewoon lekker loopt en ik me niet schuldig hoef te voelen als hij roept dat hij de kinderen vandaag wel drie uur heeft vermaakt of heeft gestofzuigd. Dat je meer het idee hebt het samen te doen. Vakanties regelen is natuurlijk ook heel erg leuk. Mijn man zegt ook wel eens dat hij heel veel dingen zonder mij nooit meegemaakt zou hebben. Ik denk dat hij nog steeds op zijn studentenstudiootje zou hebben gewoond waar hij is 1998 in was getrokken, maar zeker weten doe ik dat niet: misschien maak ik het wel in hem los omdat hij denkt: "Dat doet Lou wel; komt allemaal wel goed". Waar is ook heel pissig om kan worden is dat als ik uren ergens aan gewerkt heb, hij met vijf woorden mijn plan afkraakt en zijn eigen plan trekt. Dan roep ik wel eens: "Je bent mijn projectmanager niet!" (onze beroepen hebben daar mee te maken namelijk, en zo voelt het wel).
Ja, grappig hoor, die mannen. Ik benijd ze wel eens, maar ik ben zo blij dat ik een meisje ben.
Ik ben ook iemand die dingen gewoon gedaan wil hebben, maar financieen laat ik hem nooit meer regelen; krijgen we afsluitingen van water en electriciteit en een bkr-registratie. Maar ik zou wel willen dat hij iets anders WEL over zou nemen. Dat dat tenminste gewoon lekker loopt en ik me niet schuldig hoef te voelen als hij roept dat hij de kinderen vandaag wel drie uur heeft vermaakt of heeft gestofzuigd. Dat je meer het idee hebt het samen te doen. Vakanties regelen is natuurlijk ook heel erg leuk. Mijn man zegt ook wel eens dat hij heel veel dingen zonder mij nooit meegemaakt zou hebben. Ik denk dat hij nog steeds op zijn studentenstudiootje zou hebben gewoond waar hij is 1998 in was getrokken, maar zeker weten doe ik dat niet: misschien maak ik het wel in hem los omdat hij denkt: "Dat doet Lou wel; komt allemaal wel goed". Waar is ook heel pissig om kan worden is dat als ik uren ergens aan gewerkt heb, hij met vijf woorden mijn plan afkraakt en zijn eigen plan trekt. Dan roep ik wel eens: "Je bent mijn projectmanager niet!" (onze beroepen hebben daar mee te maken namelijk, en zo voelt het wel).
Ja, grappig hoor, die mannen. Ik benijd ze wel eens, maar ik ben zo blij dat ik een meisje ben.
vrijdag 10 april 2009 om 10:11
hoi, thanx voor de reacties.
erg herkenbaar ook.
Natuurlijk weet ik dat de wereld niet vergaat als er een keer geen kaartje de deur uit gaat en natuurlijk is het geen ramp dat ik denk aan een luiertas en hij niet. En we hebben het hier al best vaak over gehad. We zien ook precies hoe het werkt; ik neem de initiatieven omdat dat bij me past maar tegelijk erger ik me, hij laat het allemaal heel makkelijk aan mij over maar voelt zich ook schuldig en zou zelf ook wel willen dat hij wat meer actie toont.
dan maken we afspraken, bijvoorbeeld dat ik inderdaad op een briefje schrijf wat hij moet doen in het huishouden. En hij doet dat dan en is er blij mee dat ik het aangeef. en toch komt er dan een moment waarop ik inderdaad het gevoel heb zijn moeder te zijn die hem aan het handje vast houdt en vertelt wat te doen. En dan werkt het dus weer niet voor mij.
Het klinkt zo makkelijk, iemand accepteren zoals ie is, maar hoe doe je dat toch. want ik weet dat de ergernis bij mij ligt en dat ik hem niet kan veranderen. Maarja, wat doe ik vervolgens met die wetenschap he.
erg herkenbaar ook.
Natuurlijk weet ik dat de wereld niet vergaat als er een keer geen kaartje de deur uit gaat en natuurlijk is het geen ramp dat ik denk aan een luiertas en hij niet. En we hebben het hier al best vaak over gehad. We zien ook precies hoe het werkt; ik neem de initiatieven omdat dat bij me past maar tegelijk erger ik me, hij laat het allemaal heel makkelijk aan mij over maar voelt zich ook schuldig en zou zelf ook wel willen dat hij wat meer actie toont.
dan maken we afspraken, bijvoorbeeld dat ik inderdaad op een briefje schrijf wat hij moet doen in het huishouden. En hij doet dat dan en is er blij mee dat ik het aangeef. en toch komt er dan een moment waarop ik inderdaad het gevoel heb zijn moeder te zijn die hem aan het handje vast houdt en vertelt wat te doen. En dan werkt het dus weer niet voor mij.
Het klinkt zo makkelijk, iemand accepteren zoals ie is, maar hoe doe je dat toch. want ik weet dat de ergernis bij mij ligt en dat ik hem niet kan veranderen. Maarja, wat doe ik vervolgens met die wetenschap he.
vrijdag 10 april 2009 om 10:14
quote:paarseekhoorntje schreef op 10 april 2009 @ 10:11:
Het klinkt zo makkelijk, iemand accepteren zoals ie is, maar hoe doe je dat toch. want ik weet dat de ergernis bij mij ligt en dat ik hem niet kan veranderen. Maarja, wat doe ik vervolgens met die wetenschap he.Kan het zijn dat je te weinig te doen hebt en daardoor teveel tijd over houdt om het "functioneren" van je vriend in de gaten te houden?
Het klinkt zo makkelijk, iemand accepteren zoals ie is, maar hoe doe je dat toch. want ik weet dat de ergernis bij mij ligt en dat ik hem niet kan veranderen. Maarja, wat doe ik vervolgens met die wetenschap he.Kan het zijn dat je te weinig te doen hebt en daardoor teveel tijd over houdt om het "functioneren" van je vriend in de gaten te houden?
vrijdag 10 april 2009 om 10:18
quote:Eowynn_ schreef op 10 april 2009 @ 09:41:
Leo, ik denk ook dat de clou zit in dingen niet meer als teleurstellend zien. Inzien dat de wereld níet vergaat als kindlief eens een keer in een gekke kleurencombinatie naar het KDV wordt gebracht, dat het géén ramp is als de afwas een keer te laat gedaan wordt.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit erger, maar ik heb wél leren inzien dat die ergernis níet door manlief wordt veroorzaakt, maar door mezelf. Als ik minder lekker in mijn vel zit wil ik júist meer controle over dingen, dan moet liefst alles gaan zoals ik dat wil. En dan erger ik me ook sneller aan dingen die niet gaan zoals ik dat wil. Terwijl dezelfde situatie me níets zou doen als ik gewoon goed in mijn vel zat.
Daarbij wordt het ook gewoon anders als je kinderen wat groter worden, is mijn ervaring.
En natuurlijk blijven er af en toe ergernissen. Mijn man moppert ook echt nog weleens 'doe het dan lekker zelf' als ik ergens commentaar op heb. Maar over het algemeen proberen we, zonder onszelf te verloochenen' het elkaar naar de zin te maken. Dat geldt ook voor hem.
Ik ben het helemaal met je eens hoor Eow, maar ik denk wel dat het in je persoonlijkheid moet zitten om die ergernis op een gegeven moment opzij te kunnen zetten.
Als iemand het over 'teleurstellingen' gaat hebben als het gaat om initiatief tonen e.d. dan vind ik dat best heavy.
Misschien staat het er wat zwaarder dan ze bedoelde maar TO geeft zelf aan gewoon geen zin meer te hebben om er (voor haar gevoel) alleen voor te staan.
Ergernisjes, soit, ik erger me nu bijvoorbeeld dood dat mijn man de pasboodschappen is gaan doen en zijn mobiele telefoon is vergeten, terwijl ik hem ken en hij staat te dubben, as we speak in de Super de Boer, welk merk creme fraiche hij moet nemen (bij wijze van spreken) en mij altijd helemaal plat belt als hij aan het shoppen is. Vind ik konijnig dat 'ie zijn mobiel vergeet dus. Maar tegelijkertijd vind ik het ook prima, en oprecht prima. Want wat kan mij het eigenlijk schelen? Hij is volwassen en kan prima boodschappen doen. Klaar.
Teleurgesteld zijn omdat je man het niet doet zoals jij het wil, zegt ook iets over jezelf natuurlijk.
Ik hoop wel dat er zelfreflectie is bij deze twee mensen, dat ze ook naar zichzelf kunnen kijken en zichzelf niet al te serieus nemen. Anders dan kunnen kleine ergernisjes behoorlijke problemen opleveren, vooral vanwege die teleurstelling die een rol speelt. Teleurgesteld is erger dan boos, dus ingrijpen en voorál ook naar jezelf durven kijken lijkt me een aanrader.
Leo, ik denk ook dat de clou zit in dingen niet meer als teleurstellend zien. Inzien dat de wereld níet vergaat als kindlief eens een keer in een gekke kleurencombinatie naar het KDV wordt gebracht, dat het géén ramp is als de afwas een keer te laat gedaan wordt.
Dat wil niet zeggen dat ik me nooit erger, maar ik heb wél leren inzien dat die ergernis níet door manlief wordt veroorzaakt, maar door mezelf. Als ik minder lekker in mijn vel zit wil ik júist meer controle over dingen, dan moet liefst alles gaan zoals ik dat wil. En dan erger ik me ook sneller aan dingen die niet gaan zoals ik dat wil. Terwijl dezelfde situatie me níets zou doen als ik gewoon goed in mijn vel zat.
Daarbij wordt het ook gewoon anders als je kinderen wat groter worden, is mijn ervaring.
En natuurlijk blijven er af en toe ergernissen. Mijn man moppert ook echt nog weleens 'doe het dan lekker zelf' als ik ergens commentaar op heb. Maar over het algemeen proberen we, zonder onszelf te verloochenen' het elkaar naar de zin te maken. Dat geldt ook voor hem.
Ik ben het helemaal met je eens hoor Eow, maar ik denk wel dat het in je persoonlijkheid moet zitten om die ergernis op een gegeven moment opzij te kunnen zetten.
Als iemand het over 'teleurstellingen' gaat hebben als het gaat om initiatief tonen e.d. dan vind ik dat best heavy.
Misschien staat het er wat zwaarder dan ze bedoelde maar TO geeft zelf aan gewoon geen zin meer te hebben om er (voor haar gevoel) alleen voor te staan.
Ergernisjes, soit, ik erger me nu bijvoorbeeld dood dat mijn man de pasboodschappen is gaan doen en zijn mobiele telefoon is vergeten, terwijl ik hem ken en hij staat te dubben, as we speak in de Super de Boer, welk merk creme fraiche hij moet nemen (bij wijze van spreken) en mij altijd helemaal plat belt als hij aan het shoppen is. Vind ik konijnig dat 'ie zijn mobiel vergeet dus. Maar tegelijkertijd vind ik het ook prima, en oprecht prima. Want wat kan mij het eigenlijk schelen? Hij is volwassen en kan prima boodschappen doen. Klaar.
Teleurgesteld zijn omdat je man het niet doet zoals jij het wil, zegt ook iets over jezelf natuurlijk.
Ik hoop wel dat er zelfreflectie is bij deze twee mensen, dat ze ook naar zichzelf kunnen kijken en zichzelf niet al te serieus nemen. Anders dan kunnen kleine ergernisjes behoorlijke problemen opleveren, vooral vanwege die teleurstelling die een rol speelt. Teleurgesteld is erger dan boos, dus ingrijpen en voorál ook naar jezelf durven kijken lijkt me een aanrader.
