Ingewilkkelde Multi-culti-relatie van 6 jaar uitmaken??

Het gaat helaas maar zelden goed, zo'n ingewikkelde relatie waarin de cultuurverschillen groot zijn. Ik heb het heel vaak gezien, bij mijn eigen ouders, mijn eigen relatie met ex (ook een Marokkaan), relatie van andere gemengde stellen. Relaties zijn sowieso, an sich, al altijd lastig, omdat je je aan elkaar moet aanpassen, ook als je beide uit dezelfde cultuur komt, maar dit maakt het extra lastig. De scheidingscijfers zijn bij gemengde stellen dan ook veel hoger dan bij stellen uit dezelfde cultuur.

Het is niet zo dat het onmogelijk is hoor, het kan goed gaat, ook vaak gezien, maar het is erg lastig en je moet heel erg veel van elkaar houden en allebei bereid zijn veel concessies te doen en elkaar tegemoed te komen.



Succes met je beslissing, moeilijk. Bij mij is het dus qua relatie niet gelukt. Dat had niet zozeer/ alleen met cultuurverschil te maken, maar ook met het zich niet gelukkig voelen van partner hier in Nederland en zijn reactie daarop (veel drinken). Nu heb ik weer een gemengde relatie, maar met een Europeaan (Ier) en dat scheelt heel erg veel. Dan zijn de verschillen toch een stuk makkelijker te behappen.

Sterkte

Even afgezien van de cultuurverschillen, is dit sowieso wel de geschikte man voor jou? Hij meet met twee maten (wat hij mag mag jij niet), hij probeert je gedrag te beinvloeden, ouders en buitenwereld zijn belangrijker dan jij, hij heeft last van stemmingswisselingen en reageert zijn woede op jou af, hij scheldt je uit tijdens ruzies.

sja voor 90 % is dit mijn verhaal, zelfs jullie leeftijden komen bijna overeen met mij en me ex.



na 1,5 jaar relatie op dezelfde manier zoals jullie besloten om het toch te vebreken met veel twijfels en verdriet, maar het werkte niet. elke keer zei hij dat hij zou veranderen, maar het lukte hem niet. en toen zaten we al zo diep in patronen dat het ook niet meer te veranderen viel.

het is een jaar uit geweest waarin we geen contact hadden. ui zichzelf is hij gaan praten met een maatschappelijk werker.

na dat jaar waarin ik hem vreselijk miste kwamen we toch weer samen. we hebben toen 2 maanden een relatie gehad, en ja, hij was idd veranderd! kon beter communiceren, ging niet meer dagen of uren lopen mokken, liet mij zijn wie ik was etc.

maar voor mij bleek de koek toch op. ik hield zielsveel van hem, maar er was teveel kapot gemaakt ooit, en nu zag ik ook andere dingen die niet klopten. wij zijn namelijk beide wat passief en lui, en daarin trokken we mekaar alleen maar omlaag. en ik besefte dat ik daarom met hem niet oud wilde worden.

dit is 1,5 jaar geleden bijna. ik denk nog bijna elke dag aan hem, en voor een deel hou ik ook nog van hem.

maar ik weet uit de volste overtuiging dat ik geen relatie meer met hem wil, hoe speciaal ik hem ook vind.

hij denkt dat ik voor hem de ware ben. daarom hebben we ook geen contact meer.



ik kan je niet zo goed advies geven... maar ik denk wel dat zoals hij nu reageert op je, dat dat iets is waar je mee moet leven. en dat is jouw keuze. mijn ex had dan wel aan zichzelf gewerkt, maar ik ben daarna te kort bij hem geweest om te kijken of ie echt veranderd was. ik denk namelijk van niet. 30 jaar cultuur en karakter praat je er niet zomaar even uit...

als jij hiermee kan leven, moet je het doen. anders moet je het echt beeindigen, hoeveel pijn dat ook doet.

liefde is niet genoeg...

Wat ik mij afvraag: in wat voor wereld leven zijn ouders en zijn vrienden eigenlijk. Respect voor de Nederlanddse cultuur is ver te zoeken. Ik ga er van uit dan men denkt dat eigenlijk hun Islam cultuur hier in Nederland ge-implementeerd dient te worden en daarmee basta. Met welke gedachten komen die mensen deze kant op? Heb je dat wel eens aan je vriend gevraagd?

Ik zou eens aangeven dat er wat jou betreft normen en waarden zijn waar nou ook eens niet aan getornd gaat worden. Een daar van is je vrijheid als moderne, westerse vrouw. Mensen die denken dat dit een provincie van Marokko is (of gaat worden), die kan jij missen als kiespijn. Vertel hem dat eens en kijk hoe hij reageert.

BCE, reken erop dat het, als je eenmaal kinderen hebt, nóg moeilijker wordt, als het nu al zo moeilijk is. Liefde alleen is niet genoeg! Komen er eenmaal kinderen, dan zullen die verschillen nog veel uitgesprokener worden.



Ik heb zelf een relatie met een Irakese man gehad. Voordat er kinderen waren, was alles goed. Alles bespreekbaar. Veel gesprekken over geloof ook. Ik had er vertrouwen in. Maar toen de kinderen er eenmaal waren, moest alles ineens volgens zijn cultuur, en zijn cultuur alleen. Ik bleef nergens meer.. Uiteindelijk heb ik onze relatie beëindigd. Ik ken overigens geen interculturele relatie die goed gaat (behalve natuurlijk hier op het Viva-forum).

quote:_behind_closed_eyes_ schreef op 20 april 2008 @ 16:01:

Toch ga ik doorzetten, want ik kan deze relatie niet in mijn eentje redden. Hij zal mij volgens mij nooit kunnen accepteren zoals ik ben en dus zal ik nooit voldoen aan het ideaal-beeld. En dat zal mij weer ongelukkig maken.



Dat vind ik toch wel een knappe en objectieve analyse hoor!



Ik denk dat acceptatie zoals je bent een van de belangrijkste dingen is in een goede relatie. Je moet jezelf kunnen zijn. Je partner moet gek op je zijn, zoals je bent en respect hebben voor de verschillen en de eventuele minder leuke eigenschappen (als die niet overheersen of uit de hand lopen natuurlijk). Niet op een soort 2.0 versie, die eigenlijk een onhaalbaar droombeeld is.

Zo, en nu effe een positief verhaal over interculturele relaties. Mijn ouders zijn een voorbeeld. Al 30 jaar samen en houden nog steeds van elkaar. Was het makkelijk? Nee want de verschillen blijven altijd bestaan. at belangrijk is, is dat je je van tevoren ervan bewust bent en afspreekt wat je gaat doen zodat het voor beide partijen helder is. Dus: heb het erover wat je gaat doen met de kinderen, worden ze moslim, of niets of katholiek of whatever. wat voor een school gaan ze heen etc.



Overigens vind ik dat je voorbij gaat aan het feit dat je vriend al ontzettend veel gedaan heeft om met jou te kunnen zijn. Reken er maar op dat het voor hem ook een stuk makkelijker had geweest om met een marrokaans meisje te trouwen maar koos voor de liefde, voor jou. Met alle gevolgen van dien. Hij weet dat de kans bestaat dat hij tussen jou en zijn familie moet kiezen. Hij weet dat zijn familie sowieso niet blij met je gaat zijn vanwege het cultuur en geloofsverschil en hij weet dat elke relatie met jou een stuk moeilijker gaat zijn dat met een marrokaanse. Misschien hebben jullie ook een tijdje illegaal een relatie gehad, dat weet ik niet maar dat is op zich natuurlijk ook al een risico. Bekijk het ook eens van zijn kant. Familiebanden zijn bij allochtonen een stuk sterker dan in Nederland. Vraag je ook af wat hij wil doen als ze ouders oud zijn en ziek worden want reken er maar op dat die niet in een bejaardenhuis gestopt worden (echt onbegrijpelijk dat NEderlanders dat doen want je weet dat ze doodongelukkig zijn en verwaarloosd worden) maar ofwel in huis genomen worden door hem of misschien een zus of broer van hem. Denk hier over na! Omdat de banden sterker zijn is het ook extra kwetsend voor de familie als hij besluit alle normen en waarden waarmee hij opgevoed is als het ware achter zich te laten door voor een nederlandse te kiezen. Voor hen betekent dit ook onzekerheid, immers: hoe gaan jullie dan de kleinkinderen opvoeden. Ik kan me voorstellen dat zijn ouders echt niet willen dat bijvoorbeeld jullie dochter er als een sletje bijloopt met twaalf (dat wil zeggen, met naveltruitje naar school en zoenen met allerlei jongens etc). Is misschien gewoner in de 'nederlandse'cultuur maar echt niet in het buitenland hoor!



Er zijn twee kanten aan dit verhaal. Zowel jij als hij hebben al een hoop opgegeven om bij elkaar te zijn. Zie in dat dit alleen maar kan omdat jullie van elkaar houden. Je bent een team en welk probleem jullie ook hebben, los van de buitenwereld, is een probleem tussen jullie waar je met zijn tweeen uit moet komen. Hou hierbij rekening met elkaar. Ik denk persoonlijk dat het juist goed zou zijn mee van zijn familie te zien omdat je dan zijn achtergrond misschien nog beter begrijpt. Probeer de overeenkomsten tussen jullie te vinden en de verschillen op tijd te spotten en er tijdig over na te denken en niet pas als het probleem er al is. Het is mogelijk. Ik zit zelf nu ook met een oernederlander op de bank en het is echt niet makkelijk maar als je van elkaar houdt lukt het echt wel.



Moet kunnen!

Oh ik zie net dat je ook echt heb besloten het uit te laten en niet meer twijfelt, dan heb je natuurlijk niets aan mijn verhaal, sorry!

Als je merkt dat hij voor jóu kiest kun je een interculturele relatie aangaan, en door de verschillen heen zien te komen.

Maar uit jouw verhaal krijg ik de indruk dat hij vaak eerder voor zijn familie kiest dan voor jou. Het twee keer uit elkaar gaan zegt wat dat betreft al genoeg.

Inderdaad zal het dan moeilijker worden in plaats van makkelijker tegen de tijd dat jullie kinderen gaan krijgen. Tenzij jij er behoefte aan hebt om je te transformeren in een model moslima.

Hoe vaak heeft hij eigenlijk van jou moeten aanhoren dat je de relatie aan de wilgen hangt omdat jouw mama en papa er niet zo gelukkig mee zijn?

quote:Antonio schreef op 20 april 2008 @ 15:49:

Wat ik mij afvraag: in wat voor wereld leven zijn ouders en zijn vrienden eigenlijk. Respect voor de Nederlanddse cultuur is ver te zoeken. Ik ga er van uit dan men denkt dat eigenlijk hun Islam cultuur hier in Nederland ge-implementeerd dient te worden en daarmee basta. Met welke gedachten komen die mensen deze kant op? Heb je dat wel eens aan je vriend gevraagd?



Vind ik erg kort door de bocht gedacht Antonio. Niemand heeft het erover dat anderen volgens hun normen en waarden moeten leven. Echter waar we het hier over hebben is dat een man en vrouw een relatie willen en dus familie worden van elkaar en verder willen eventueel met kinderen later. Het is naar mijn mening niet meer dan normaal dat de familie zich zorgen maakt over wat voor een opvoeding de kinderen die uit deze relatie geboren worden zullen krijgen. In elke familie zitten al verschillen laat staan als je van cultuur A in cultuur B terecht komt. Je doet natuurlijk in die relaties concessies aan elkaar, niet meer dan normaal van de familie om te willen weten wat hierin verwacht kan worden. Ook begrijp ik best hun bezorgheid, iedereen weet dat interculturele relaties gewoon wat moeilijker zijn. En de familiebanden zijn gewoon sterker dan bij 'nederlanders'. Alles wordt met elkaar gedeeld terwijl de meeste nederlanders niet eens weten wat hun ouders verdienen.

Respect voor de NEderlandse cultuur? Ik zie in wat hier gebeurd geen disrespect eerder het zoeken naar een middenweg en twee mensen die gewoon over en weer door een andere opvoeding soms compleet verschillende dingen verwachten in een relatie bijvoorbeeld over de rolverdeling.



Ik zou eens aangeven dat er wat jou betreft normen en waarden zijn waar nou ook eens niet aan getornd gaat worden. Een daar van is je vrijheid als moderne, westerse vrouw. Mensen die denken dat dit een provincie van Marokko is (of gaat worden), die kan jij missen als kiespijn. Vertel hem dat eens en kijk hoe hij reageert.Dit duidt eerder op jouw vooroordeel dat iedereen uit Marokko laagopgeleid is dan andersom hoor! Juist de 'buitenlandse'meisjes worden van huis uit zeer gestimuleerd te gaan studeren en zichzelf te ontwikkelen, echter wel zonder de basale normen en waarden te vergeten. Wat versta jij dan precies onder de moderne westerse vrouw?

@TO: Als ik zo zie hoe hij je behandelt (bv. dat hij pissed wordt omdat je rookt voor een vriend, etc..) dan zou ik er ook niet voor blijven gaan...



Wat betreft z'n woordgebruik (bitch, etc) dat ligt gewoon in hun aard. Op dat vlak lijken de marokkanen veel op hun grote broer de fransmannen. Die schelden iemand ook makkelijk uit voor "fils de pute/hoerenzoon". Voor ons is zoiets een zwaar verwijt, maar zij tillen erniet zwaar aan. Bij m'n ex zag ik hetzelfde (was ook Marokkaan).



M'n verloofde is ook Marokkaan. Maar mocht hij me zo behandelen, zou ik denk ik toch wel m'n boeltje pakken (of zijn boeltje de straat opgooien). M'n verloofde was ook niet altijd de ideale man (ivm z'n vroegere drankprobleem), maar zoiets zou ik zeker niet toleren.



Vergeet ook niet: Tegen z'n ouders kan je nooit opbotsen. Kan gewoon niet. Ik heb hier op het forum al genoeg verhalen gelezen van meiden die het hebben geprobeerd en 90% van de gevallen heeft de strijd verloren. Is onbegonnen werk... Zou je het trouwens op je geweten willen hebben dat z'n relatie met z'n ouders verslecht of zelfs wordt verbroken enkel en alleen dat hij voor jou kiest? Op zich niet zo slecht, ware het niet dat in de Marokkaanse cultuur, je ouders heilig zijn.



In ieder geval Veel sterkte

Vind ik erg kort door de bocht gedacht Antonio. Niemand heeft het erover dat anderen volgens hun normen en waarden moeten leven.

Dat klopt niet Zwieber. TO zegt zelf: Hij heeft vaak laten vallen dat hij uiteindelijk wel wil gaan praktiseren en als een moderne moslim wil leven. En dat het voor hem (Ouders) belangrijk is als ik dat ook doe.

Deze mosdlim ouders verlangen van TO dat zij als een moderne Moslim gaat leven. Niet meer en niets minder.

Je doet natuurlijk in die relaties concessies aan elkaar,

Dat is mogelijk, maar ik lees totaal niets van "consessies" van de Moslim ouders richting Nederlandse cultuur. Zolang hun haan koning kraait, is het goed. Dan vraag ik me af: in hoeverre ben je bereid te integreren?

Respect voor de Nederlandse cultuur? Ik zie in wat hier gebeurd geen disrespect eerder het zoeken naar een middenweg en twee mensen die gewoon over en weer door een andere opvoeding soms compleet verschillende dingen verwachten in een relatie bijvoorbeeld over de rolverdeling.

Het lijkt wel of we beide een ander topic hebben gelezen. Ik heb nog he-le-maal niets gelezen over een handreiking richting Nederlandse normen en waarden. Dat is enorm schrijnend, want deze mensen LEVEN ALLEMAAL in Nederland. Ze hebben hun eigen Marrokaanse toneelstukje goed geleerd, en houden dat erg lang vol.

Dit duidt eerder op jouw vooroordeel dat iedereen uit Marokko laagopgeleid is dan andersom hoor!

Ik zie het opleidingsniveau niet zozeer van belang in deze context, en volgens mij speelt dat ook geen rol (en is het ook niet opgenoemd door mij).

Wat versta jij dan precies onder de moderne westerse vrouw?

Een vrouw met gelijke rechten en plichten als iedere andere man of vrouw. Ze is vrij om te kiezen wat ze wilt, te doen wat ze wilt, haar eigen geld te verdienen, een opleiding te doen, te stemmen, kortom haar leven te leiden zoals zij dat wil.

quote:Antonio schreef op 21 april 2008 @ 00:54:Dat is mogelijk, maar ik lees totaal niets van "consessies" van de Moslim ouders richting Nederlandse cultuur. Zolang hun haan koning kraait, is het goed. Dan vraag ik me af: in hoeverre ben je bereid te integreren?Vind ik herkenbaar, wat je schrijft, Antonio. Ik zette alsmaar stappen richting hem, maar richting mij: ho maar. Dat breekt uiteindelijk op. (Geen Marokkaan in mijn geval, maar Irakees.)

quote:Zwieber schreef op 20 april 2008 @ 19:17:

Zo, en nu effe een positief verhaal over interculturele relaties. Mijn ouders zijn een voorbeeld. Al 30 jaar samen en houden nog steeds van elkaar. Was het makkelijk? Nee want de verschillen blijven altijd bestaan. (...) Het is mogelijk. Ik zit zelf nu ook met een oernederlander op de bank en het is echt niet makkelijk maar als je van elkaar houdt lukt het echt wel.



(...)



Zwieber ik wil jou absoluut niet persoonlijk aanvallen maar quote dit even omdat het me opvalt.

Ik denk dat je (behind closed eyes) je af moet vragen of je een 'moelijke' relatie wil. Ikzelf wil bijvoorbeeld een relatie die makkelijk is, die energie geeft in plaats van kost, zodat je na een drukke dag thuis kan komen en niet ook nog allerlei zorgen hoeft te hebben over je relatie. Ik doe uiteraard wel moeite voor mijn relatie en steek er energie in, maar dit ervaar ik niet als lastig of moeilijk, wel als leuk. Gelukkig maar, want ik kom nog genoeg moeilijke dingen tegen in 't leven, dus waarom zou ik 't mezelf op dit gebied moeilijk maken?



Ik heb geen kinderen maar twijfel aan de haalbaarheid van 'vantevoren afspreken hoe je het gaat doen'. Ik weet niet of ik een dochter van 12 met een naveltruitje zou laten lopen, en ik weet niet of ik het vriendinnetje van mijn zoon van 16 zou laten logeren in zijn bed. Dat ligt nogal aan de situatie, de omstandigheden, het type kind, denk ik, aan mijn eigen ideeën als moeder en mens rond die tijd en mij lijkt 't onmogelijk daar zondermeer dingen over af te spreken, zonder dat je überhaupt nog kinderen hebt. Wel denk ik dat wanneer je 't over 't algemeen meestal met elkaar eens bent wat betreft belangrijke dingen in 't leven, en in grote lijnen hetzelfde over belangrijke dingen denkt, het met de opvoeding wel los zal lopen. Daar kom je dan wel samen uit denk ik.

Echter, wanneer je al zonder kinderen heel grote verschillen hebt over voor jullie belangrijke dingen, hoef je (denk ik) ook niet te verwachten dat je 't in de opvoeding wél opeens eens bent met elkaar of dat je daar wél opeens compromissen in kan vinden.



Maar nogmaals, ik ben geen moeder en dit is slechts een idee van mij. Iedereen moet daarnaast ook zelf weten wat voor soort relatie hij wil, uiteraard, dit is gewoon wat ik voor mijzelf wil.

Nog een reactie op Zwieber.

Ik denk niet dat de familiebanden sterker zijn dan bij Nederlanders, maar eerder anders.

Persoonlijk zou ik 't echt niet van liefde van mijn ouders vinden getuigen als ze mij zouden verbieden om met een bepaalde man om te gaan, of wanneer ze zo'n emotionele druk op mij leggen om een bepaald type man te hebben. Ik vind dat egoïstisch overkomen.

Het is dus heel makkelijk voor mij om te beargumenteren dat 'onze' familiebanden sterker zijn dan die van Marokkanen. Maar ik realiseer mij gelukkig dat dat misschien of waarschijnlijk zo omdat ik uit een cultuur kom waarin liefde wordt gezien als 'onvoorwaardelijk van iemand houden ongeacht diens keuzes', en er in andere culturen andere concepten bestaan van liefde (zoals bijvoorbeeld de plicht tot bescherming voor alles wat niet goed zou kunnen zijn voor diegene).

Dus niet sterker of minder sterk, wel anders.

Hihi, al die reacties, wat leuk!



Ik moet zeggen voor mij is het best moeilijk te reageren omdat ik er een beetje tussenin hang als halfje zijnde. Mijn opvoeding is echt een mengeling van twee culturen geweest waarin inderdaad zowel mijn vader als moeder elkaar tegemoet gekomen zijn met altijd een ding in gedachten: het belang van hun schattige slimme dochter (moi ). Ik zal proberen op iedereen te reageren maar ik moet ook nog aan mijn werk toekomen, sorry als ik dus iets vergeten ben.



Antonio schreef: Dat klopt niet Zwieber. TO zegt zelf: Hij heeft vaak laten vallen dat hij uiteindelijk wel wil gaan praktiseren en als een moderne moslim wil leven. En dat het voor hem (Ouders) belangrijk is als ik dat ook doe.

Deze mosdlim ouders verlangen van TO dat zij als een moderne Moslim gaat leven. Niet meer en niets minder. Je moet het zo zien: de ouders willen dat natuurlijk graag. Of zij dat doet of niet is uiteindelijk haar keus. Ik kan me voorstellen dat als zij dat niet doet en ze toch samen verder zouden willen bijvoorbeeld het contact met de familie verbroken wordt (in het ergste geval hoor, hoeft lang niet altijd). Uiteindelijk is het hun keus, niet die van de familie. De hoofdvraag blijft altijd: kunnen ze er met zijn tweeen wel uitkomen. Als dat niet zo is, dan heb je een probleem. Overigens denk ik niet dat dit typisch een moslimprobleem is hoor, tussen Nederlandse families zie ik dit ook (zelfs in mijn geval waar ik katholiek ben en manlief gereformeerd was de vraag wat we met de kleine zouden doen. Wij waren er snel over uit en wat de familie wilde kon ons hierin weinig schelen hoor maar zijn Familie had toch echt veel liever gezien dat ie braaf gereformeerd zou zijn.)



Ook heeft Antonio het over integratie. Daar ga ik het niet over hebben en meld alleen dat er een heel groot verschil zit tussen integratie en assimilatie en dat veel mensen dit nog wel eens door elkaar gooien.



Elmervrouw schrijft:Vind ik herkenbaar, wat je schrijft, Antonio. Ik zette alsmaar stappen richting hem, maar richting mij: ho maar. Dat breekt uiteindelijk op. (Geen Marokkaan in mijn geval, maar Irakees.) Wat dit betreft: het moet gewoon van twee kanten komen anders heb je inderdaad geen kans van slagen.



Margaretha2: geen enkele relatie is makkelijk hoor! Echter wat je zegt over dat als je er voor de kids al niet uitkomt dat het dan moeilijker is met kinderen daar moet ik het mee eens zijn.

Over de band met de ouders...hmmmmm....ik vond dat je echt wel de spijker op zijn kop sloeg. Inderdaad het is anders in Ned maar ik denk toch ook minder hecht. Dit omdat ik zie dat Nederlandse ouders niet over alles met hun kinderen praten en bij allochtonen is dit wel zo (wat ik om me heen zie tenminste). Dat inderdaad in bij autotochtonen de regel : ik hou van je welke keuze je ook maakt en bij allochtonen geldt: ik hou van je, daarom moet ik je beschermen tegen verkeerde keuzes, geldt, zit volgens mij echt wat in. Het is natuurlijk altijd een combi bij beide maar ik verbaas me er inderdaad soms over dat bijvoorbeeld Nederlandse ouders hun dochter gewoon met een drugsgebruikend vriendje om laten gaan en zien dat ze ook aan de drugs raakt en zeggen dat dit haar keuze is. Je hebt als ouder toch ook een taak je kind te beschermen.

Probleem is waar de grens ligt en ik denk dat die verschilt per cultuur.



Weet niet of ik alles nu gehad heb hoor. Ik kan alleen zeggen wat ik om me heen zie bij zowel Nederlandse vrienden en familie en mensen met een allochtone achtergrond. Ik zit er tussenin want ik ben niet het een en niet het ander maar daardoor kan ik me wel goed in beide partijen verplaatsen. Het viel me op dat hier iedereen de kant van TO koos dus ik dacht laat ik wat licht werpen op zijn kant. Niet zozeer ter verdediging als wel ter verheldering van het feit dat zij niet de enige is die moet inleveren. Zo en nu nog iets aan mijn werk doen

Ik kan ook de club joinen! Toen ik 24 was maakte ik mijn 5-jarige relatie met mijn Irakese vriend uit. De botsingen die jij omschrijft herken ik heel erg. Het verbreken van de relatie heeft me (uiterraard) veel pijn gedaan. Ik was heel sterk met hem verbonden, juist doordat we door diepe dalen en over hoge pieken gingen. Als je moet vechten voor je relatie en om nader tot elkaar te komen, kun je je heel gepassioneerd gaan voelen over de ander. Wel moet ik zeggen dat ik er achter kwam (of moest toegeven?) dat onze interpretaties over de issues die speelden in onze relatie heel verschillend waren toen het eenmaal echt uit was. Als we ruzie hadden was ik bijvoorbeeld altijd degene die het weer goed maakte. Ik deed dit omdat het vaak om kleine dingen ging... en gewoon inzag hoe lullig het conflict was. Na één van de laatste ruzies verzuchte ik: 'Ik ben ook altijd degene die het weer goed moet maken'. Hierop reageerde hij met: 'Ja, maar jij doet het ook altijd'... Bleek dat hij mijn 'goedmaken' altijd als een schuldbekentenis had gezien, terwijl ik het meestal echt niet zo bedoelde...



Ben nu al weer 7 jaar verder en heb een nieuwe relatie met mijn Nederlandse vriend. In ons geval is het verschil hughe! Met hem loopt alles 'als vanzelf'. De energie die ik met mijn ex gebruikte om onze relatie gezond te krijgen en elkaar te begrijpen kan ik nu anders inzetten. We kunnen samen dromen en we zijn een paar maanden geleden geemigreerd, gewoon omdat we het hier mooi vinden. We bouwen samen een leven op en dat geeft veel voldoening. Ik weet zeker dat ik met mijn ex nooit zoiets gedaan zou hebben.... we hadden het gewoon veel te druk met onze relatie en zelfbehoud.



Ik ben het heel erg met Margaretha eens als ze zegt dat je moet bedenken of je wel een moeilijke relatie wilt. Veel relaties gemengde relaties zijn 'vechtrelaties'. Dat hoeft niet erg te zijn. Sommige niet-gemengde relaties zijn dat ook en er zijn mensen die juist het gelukkigst zijn met hoge pieken en diepe dalen. Juist het multiculturele heeft ook veel aantrekkelijke kanten, zo heb ik dat tenminste wel ervaren.



Denk er over na wat het beste bij je past! Succes en sterkte, want ik weet dat het niet gemakkelijk is... (toen mijn ex en ik uitelkaar gingen had ik het gevoel dat we door 'iets van buiten'(geloof/familiewaarden) uit elkaar werden getrokken, terwijl we als personen zo goed bij elkaar pasten/verbonden waren... Nu kijk ik daar heel anders tegen aan... maar ik weet nog zo goed hoe het voelde! aaauuwwww )

quote:Zwieber schreef op 21 april 2008 @ 13:41:



Weet niet of ik alles nu gehad heb hoor. Ik kan alleen zeggen wat ik om me heen zie bij zowel Nederlandse vrienden en familie en mensen met een allochtone achtergrond. Ik zit er tussenin want ik ben niet het een en niet het ander maar daardoor kan ik me wel goed in beide partijen verplaatsen. Het viel me op dat hier iedereen de kant van TO koos dus ik dacht laat ik wat licht werpen op zijn kant. Niet zozeer ter verdediging als wel ter verheldering van het feit dat zij niet de enige is die moet inleveren. Zo en nu nog iets aan mijn werk doen



Vind het ook heel nuttig dat je dit doet hoor! Als een goede relatie tussen mensen met verschillende achtergronden wel goed gaat kan dat juist ook heel rijk zijn, juist vanwege de verschillende werelden waarin je leeft. Dat heeft mij ook altijd heel erg aangetrokken. Ik had echt wel iets om voor te vechten.



Ik heb heel veel geduld gehad met mijn ex en heel erg mijn best gedaan om me in hem in te leven. Mijn ex kon zich tot op zekere hoogte ook wel goed in mij inleven. Anders hadden we het ook geen 5 jaar uitgehouden waarschijnlijk. De problemen ontstonden echter weer als hij zich ging bedenken wat 'anderen' of God ergens van zouden vinden. Zolang je nog geen kinderen hebt is het ook een stuk gemakkelijker om elkaar behoorlijk wat krediet te geven. Dat jouw ouders samen een weg hebben gevonden vind ik superknap van ze.

Trouwen, kinderen krijgen en ons gezinsleven zal volkomen volgens zijn religie en cultuur gaan. Ik zal dus geen tot weinig inbreng hebben en dan zal ik dus weinig van mezelf herkennen in ons leven en in de opvoeding van de kinderen.



Volgens mij geef je hier zelf het antwoord al.

En dan zijn ouders, dat zijn geen mensen meer, dat zijn fossielen. Spreken ze wel Nederlands? Ik denk dat deze mensen met totaal verkeerde motieven naar Nederland zijn gekomen. Geen grijntje respect of inzicht voor zoals het hier gaat.

Ik weet van Elmervrouw dat zij haar kinderen kwijt is geraakt door haar Irakese (ex)man: die kinderen zitten waarschijnlijk daar. Ik hoop dat niemand dat overkomt, maar ik verwacht van deze familie he-le-maal niks op het gebied van vrouwenrechten. Je wordt een dienares van je man, en daarmee basta. En als ze hun gelijk hier niet kunnen halen, dan wel in Marokko.

quote:_behind_closed_eyes_ schreef op 21 april 2008 @ 15:45:

Bedankt voor jullie reacties... Ik wordt zo moe van mezelf Als ik druk bezig ben of met iemand samen ben gaat het ok, maar het moment dat ik alleen op de bank zit begin ik weer te piekeren. In mijn hoofd komen dan alleen goede herinneringen en eigenschappen naar boven. Op deze momenten moet ik ook huilen en mis ik hem al terwijl hij nog niet eens weg is.

Ik moet mezelf telkens vertellen waarom ik het ook al weer doe...



Ook niet gek want je houdt toch gewoon van hem!



Mamzelle, mijn ouder zijn altijd goed voor hem geweest en ze hebben de relatie altijd geaccepteerd. Onze relatie is altijd een geheim geweest. Ik ken zijn zussen, broers en vrienden, maar zijn ouders weten niks. Ik heb dus veel geduld gehad en snapte echt wel hoe moeilijk het voor hem was om zijn ouders van mij op de hoogte te stellen.



Ah, kijk nu wordt de situatie duidelijker. Geheime relaties kosten zoveeeeeeeeel energie. En putten je uit. Alleen al het denken aan alle opties als het uitkomt etc...Wel heel goed dat jullie nou legaal zijn. Hoe reageerden zijn ouders in eerste instantie?Feit dat jullie zoveel van elkaar houden dat je het stiekem zolang vol hebt gehouden zegt ook wel wat over jullie liefde hoor!



Margaretha2, ik wil ook een minder gecompliceerde relatie. Het is zo zwaar als er geen zekerheid of toekomst in zicht is... Het stiekeme geheime gedoe, de communicatie-misverstanden, het niet op een lijn zitten... Waarom hou ik zoveel van iemand als het niet voorbestemd is?



Zwieber,



Ik snap dat je de situatie vanuit zijn oogpunt wilt laten zien, maar na 6 jaar ben ik daar al bekend mee. Ik ben totaal niet boos op hem en ik neem hem niks kwalijk. We zijn anders en werden toevallig verliefd op elkaar en gaandeweg loop je tegen de verschillen op. Het werkt alleen niet als je geen middenweg kan vinden. Ik weet niet hoe het bij jouw ouders is gegaan, maar ik zit met zoveel vragen...



Je kwam met voorbeelden als: mijn dochter in naveltruitjes,





Ik mocht dus echt geen strakke truitjes of naveltruitjes aan!

die meerdere jongens zou gaan. Gingen de discussie hierover dan zou het geen probleem zijn. Ik vroegg me vaak af of mijn dochter later tegen ons zou gaan liegen over de dingen die haar verboden worden.



Mijn vader was ook tegen toen ik met 21 met mijn man thuiskwam. Niet omdat hij Nederlander is (mijn vader had altijd zoiets van: trouw maar met zo'n nederlander die het huishouden doet, dan is het leven een stuk makkelijker voor je!) maar omdat hij 8 jaar ouder was. Mijn vader had toen heel goed door dat manlief in een andere levensfase zat, namelijk klaar om te settelen en kindjes te krijgen terwijl hij liever had dat ik nog even op en top carriere ging maken voordat het zover was. Is uiteindelijk helemaal goedgekomen hoor maar papa had wel mooi gelijk!



Ik wil gewoon een gelukkige dochter die alles aan mij kwijt kan. Een die zich voluit kan ontplooien. Wat als ze later verliefd wordt op een Nederlander??? Verstoot haar vader haar dan? Wat als onze zoon later ineens besluit geen moslim te willen zijn. Schoolkamp of excursies?? Schoolfeestjes of verjaardagen?? Kinderen zijn voor mij juist een belangrijke reden geweest voor mijn twijfels. Ik wil geen ongelukkige kinderen. Begrijp me goed, in een ideale wereld kan ik bij hem blijven, want ik hou zielsveel van hem...



Misschien kan je mij vertellen wat voor compromissen jouw ouders hebben moeten sluiten, in welk opzicht heeft jouw moeder zich moeten aanpassen?



Dat is heel moeilijk te zeggen voor mij. Ik weet niet goed welke discussie waaraan vooraf is gegaan, ik zie als kind alleen het eindresultaat.



Op welke punten is het weleens flink gebotst? Is jouw moeder echt gelukkig met haar gekozen leven, is zij moslima geworden?



Ah, misverstand. Mijn vader is geen moslim. Komt wel uit een ander land en een andere cultuur. Dus dit laatste speelt niet.



Ben jij gelukkig opgegroeid?



Ja, niet anders dan andere kinderen. Mijn ouders hebben altijd alles gedaan om mijn belangen te beschermen en ik ben ze zoooooooo dankbaar voor wat ze (en dan met name mijn vader) hebben opgegeven voor mij. (mijn vader is doodongelukkig hier in Nederland maar is altijd gebleven voor mij en mijn mama. En nu voor zijn leuke kleinkind!

Kan jij over alles eerlijk zijn?



200% Alles is bespreekbaar. Heb helemaal geen geheimen voor ze. Maar ik ben ook enig kind wat de band nog sterker maakt.



Heb jij nooit zoals je vriendinnen willen zijn?



Welke vriendinnen? Mijn buitenlandse vriendinnen die mochten soms nog minder dan ik maar soms ook meer. Mijn Nederlandse vriendinnen: nooit. Ik hoefte echt niet elk weekend uit te gaan om dan weer met die en dan weer met die thuis te komen. Het gekke was wel: mijn nederlandse vriendinnen leefden een stuk onbezorgder. Zij maakten zich druk over make-up, vriendjes en proefwerken en mijn buitenlandse vriendinnen over de ware, geheime relaties, familieproblemen etc. Ik mocht bijvoorbeeld echt niet uit in een kroeg want 'Mijn dochter komt niet in een cafe om zichzelf in de verkoop te zetten'. Tja, ben er een keer dus stiekem geweest, was geen fluit aan. Heb er dus ook geen behoefte aan gehad. Aan de andere kant waren mijn ouders heel relaxed: mijn vader kwam thuis met sigaretten onder het motto: beter dat je het gewoon thuis een keer probeert dan stiekem met vriendinnen ofzo. Ik was vrij braaf omdat ik ook dondersgoed doorhad waarom iets niet mocht en dat daar een hele goede reden achter zat.

Heeft je vaders familie voor veel druk of problemen gezorgd?



Nee want die woonden in het buitenland. Wel mijn moeders nederlandse familie die hem onwijs discrimineerden en het niet pikten dat hij als buitenlander hoogopgeleid was terwijl zij dat niet waren. Overigens was mijn moeders moeder geen probleem (mijn ouders hebben haar in huis genomen toen ze ziek was, zoals in het buitenland gewoon is) en haar vader overleden toen ze klein was.

Zijn jullie allemaal praktiserend thuis?

Katholliek dus, in dit geval heb je er dus weinig aan.

IK hoop dat jouw antwoorden mij wat hoop kunnen geven...

Heb eigenlijk vrij weinig gezegd over mijn moeder. Zij deed eigenlijk nooit heel moeilijk over dingen voor zover ik weet. Wel kwam op een moment de vraag naar boven om te emigreren naar land van vader. Zij zagen dit allebei wel zitten maar hebben dit niet gedaan vanwege mij. (ik was hier opgegroeid en wilde echt niet daarheen, alhoewel ik zeker weet dat het geweldig zou zijn geweest! Mijn motivatie was dat de kans dan veel groter was dat ik ook op zo'n type zou vallen daar en ik wilde juist die discussies niet over het eten (echt uren voordat we eruit waren) en dat soort dingen.) Hopelijk heb je er wat aan!





Yuky, ik ben zo geroerd door je verhaal. Het is inderdaad vechten voor de liefde die het op dat moment ook echt waard is. Ik ben alleen zo bang voor de toekomst.. Wat als ik voor hem ga en het gaat mis, dan ben ik helemaal beschadigd... Je verhaal over je nieuw gevonden geluk geeft wel hoop, ik kan me namelijk niet voorstellen opnieuw van iemand te houden in deze mate.



Weet je, hij is echt heel lief voor mij en doet echt zijn best in veel opzichten. Ik weet dat hij veel van mij houdt en dat hij ook graag ziet dat alles goed komt. Maar in bepaalde dingen kan hij mij gewoon niet tegenmoet komen. Trouwen, kinderen krijgen en ons gezinsleven zal volkomen volgens zijn religie en cultuur gaan. Ik zal dus geen tot weinig inbreng hebben en dan zal ik dus weinig van mezelf herkennen in ons leven en in de opvoeding van de kinderen.



Yuky, je zei zoiets als: alles ging goed tot hij zich weer ging bedenken wat god en anderen ervan zouden vinden. Dat herken ik zo! Ik wou dat ik alleen te maken had met wat hij belangrijk vindt...

OVerigens heb ik die discussies over het eten nu alsnog met mijn eigen man maar hij lust gelukkig wel eten dat ik gewend ben te eten terwijl je mij echt niet blijmaakt met de droge aardappels, stukje vlees in boter en de groenten!

Mamzelle, mijn ouder zijn altijd goed voor hem geweest en ze hebben de relatie altijd geaccepteerd. Onze relatie is altijd een geheim geweest. Ik ken zijn zussen, broers en vrienden, maar zijn ouders weten niks. Ik heb dus veel geduld gehad en snapte echt wel hoe moeilijk het voor hem was om zijn ouders van mij op de hoogte te stellen.



Ah, kijk nu wordt de situatie duidelijker. Geheime relaties kosten zoveeeeeeeeel energie. En putten je uit. Alleen al het denken aan alle opties als het uitkomt etc...Wel heel goed dat jullie nou legaal zijn. Hoe reageerden zijn ouders in eerste instantie?



Ik ben er nu nog niet uit: weten zijn ouders het nu wel of niet?