Relaties
alle pijlers
Ingewilkkelde Multi-culti-relatie van 6 jaar uitmaken??
zondag 20 april 2008 om 14:54
Ik loop al twee maanden vreselijk te twijfelen.. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Donderdag is de bom gebarsten en heb ik tijdens een ruzie geroepen dat het voor mij niet meer hoeft. Hij woont nog steeds bij mij en ik hou nog steeds van hem. Hoe nu verder??
Ik zal even kort de situatie uitleggen.
Ik (24) heb al 6 jaar een relatie met een Marokkaanse jongen/man (30). We wonen samen en dat voelt eigenlijk heel fijn en veilig. Ik vind hem aantrekkelijk, ik voel me vertrouwd met hem en ik hou van hem. Wat is het probleem dan??
1. De verschillen tussen ons.
Ik ben een gevoelig persoon en ik ben gevoelig voor sfeer en ruzie. Alhoewel ik wel eens de oorzaak van een ruzie ben wil ik het ook graag zo snel mogelijk weer goedmaken. Hij niet. Hij kan dagen boos of chagerijnig blijven en is zelden de persoon die het weer bijlegt. Ook is hij tijdens de ruzie over de top! Als ik zo als hij het zegt met mij koppige karakter het bloed onder zijn nagels vandaan haal kan hij in zijn boosheid heel gemeen doen: bepaalde woorden gebruiken (bitch, kreng) en soms zegt hij er dan genoeg van te hebben. Als de ruzie over is zegt hij dan wel dat hij dat allemaal in zijn boosheid zei, maar het kwetst wel. De oorzaak van de ruzies vind ik vaak ook niet belangrijk genoeg om zo erg fel te worden.: als ik zeur omdat hij niet uit zichzelf de afwas doet, als ik naar zijn mening te veel geld aan boodschappen uitgeef (terwijl ik zelf het geld bijleg wat ik boven ons gezamenlijk budget uitgeef), als ik iets zeg of doe wat naar zijn idee niet in zijn (Marokkaanse) denkwereld past.
We verschillen ook in ons doen en laten. Ik ben spontaan, impulsief. Hou van onder de mensen zijn en hou van ongecompliceerde situaties, omdat ik al zo druk ben (full-time baan, hbo-studie en huishouden). Ook ben ik echt een prater en dromer. Ik droom graag over kinderen, reizen of iets opzetten in het buitenland. En ik zou zo graag gewoon relaxt met hem willen praten over dat soort dingen zonder dat hij het ziet als een gevoelig onderwerp of denkt dat ik een ja of nee van hem wil horen. Gewoon onschuldig praten zonder daar een plan of besluit aan vast te knopen. Ook is het altijd weer een gedoe als we een verjaardag of afspraak hebben! hij heeft geen zin, kan er zelfs tegen opzien en afzeggen. Dan moet ik weer uitleggen waarom hij niet mee is... Als hij wel meegaat vindt hij het vaak nog leuk ook, dus ik snap het niet...
Hij heeft ook veel last van stemmmingswisselingen. De ene keer is hij heel vrolijk en ondernemend en de andere keer chagerijnig en heeft hij nergens zin in.
Weet je wat zo appart is?? Ik hou zoveel van hem en we hebben ook zoveel mooie momenten dat ik het allemaal voor lief neem. Einde van mijn verhaal? Nee... Het 2e probleem is als een muur voor onze toekomst.
2. Zijn geloof, cultuur en dus vooral familie.
Hij is als moslim opgevoed, leeft echter niet naar zijn geloof. Zo ken ik hem ook al 6 jaar. Hij heeft een heleboel studies gedaan, heeft een goede baan, is fanatiek sporter. Hij laat mij vrij, stimuleerde mij vanaf het begin om ook een studie te volgen.
Ik weet echter dat zijn familie heel veel invloed heeft. Het is 2 keer eerder uitgeweest omdat hij vastliep op het moment dat hij zijn ouders over mij moest vertellen. Ik was westers en zijn ouders zouden daar heel boos en verdrietig om worden. Hij maakte het dus beide keren uit, ondanks dat hij veel van mij hield en hij verdriet had. Het kwam beide keren goed omdat we elkaar niet los konden laten. Na de laatste keer (ruim een jaar geleden) heeft hij besloten voor 100% voor mij te gaan. We zijn gaan samenwonen en dat is voornamelijk goed bevallen.
Hij heeft vaak laten vallen dat hij uiteindelijk wel wil gaan praktiseren en als een moderne moslim wil leven. En dat het voor hem (Ouders) belangrijk is als ik dat ook doe. Ik heb gezegd dat ik dat best wilde, want ik heb in het begin van de relatie wel veel onderzoek gedaan naar de islam en ik vond de basis van de islam wel mooi. Ik heb wel eerlijk gezegd dat ik geen hoofddoek zou gaan dragen en niet al te streng wilde leven ook met kinderen later. Hij zei dat dit niet uitmaakte, en dat het voldoende zou zijn om er alleen een bij zijn ouders te dragen.
Ik merk echter wel dat wel veel ruzie hebben gehad om het geloof, als ik bijvoorbeeld iets deed of zei wat niet kon volgens de islam. En ik ben toch bang dat onze culturen zullen gaan botsen op het moment dat we kinderen krijgen, trouwen en familie zich ermee gaat bemoeien. Al die jaren hield ik me voor dat houden van alles oplost, maar ik zie nu in dat ik heel naief ben geweest.
Dit is waarom ik het in eens niet meer zag zitten:
Ik moest werken en hij had een dagje vrij. Ik had hem gevraagd om een beetje op te ruimen, want om zes uur die avond zou onze kitten worden gebracht. Ik kwam thuis en hij had een Marokkaanse vriend op bezoek en het was nog best een rommel. Ik zei er niks van en begon op te ruimen. Toen ik klaar was ging ik zitten en die vriend stak een sigaretje op. Ik rook niet echt, maar zo nu en dan rook ik wel eens gezellig met vriend mee. Ik stak er ook een op. Toen die vriend weg was werd hij ineens heel boos. Wat die vriend wel niet moest denken dat ik rookte en dat ik me ordinair gedroeg en dat hij zich afvroeg of ik wel wilde aanpassen aan zijn cultuur. Kortom ruzie! Ik was het op dat moment zat want hij had niet opgeruimd en viel mij aan op iets waarvan ik niet eens wist dat het niet kon.
Ik zei het hoeft van mij mij niet meer! Ik krijg alleen maar te horen wat ik fout doe en je maakt je alleen maar zorgen wat anderen wel niet van mij moeten denken. Hij zei toen: ok, dus het is over? ik antwoorde met ja, toen zei hij prima en ging de deur even uit.
Later kwam hij terug en vroeg of we weer gewoon normaal konden doen. Dat het niet uit hoefde te zijn vanwege een kleine ruzie. Laten we het gewoon vergeten, deze onzin. Ik gaf toen aan dat het geen onzin was en dat het niet alleen om de ruzie ging. Ik zei je wilt dat ik compleet verander en mij afkomst en opvoeding verloochen. Hij zei dat dat niet zo was, maar zo voelt het wel als hij me elke keer aanvalt als ik onbewust iets doe wat hij niet vindt kunnen. Hij zei ok, misschien heb je ook wel gelijk dat het niet kan werken. We waren er allebei over uit dat we wel heel veel van elkaar houden.
Ik heb dit besluit dus echt genomen met mijn verstand, maar voor mijn gevoel is het nog veel te vroeg... (snik) Ik wil niet ineens door moeten gaan zonder hem, onze toekomstdromen weggooien en zoveel verdriet hebben. Maar ik zie ook geen andere optie.. We wonen nog samen ik heb aangegeven dat het geen haast heeft en dat ik het wel prettig vind als hij nog even blijft.
Hier zit ik dan nu met mijn kitten op schoot...
Ik ben helemaal op en ik weet niet hoe verder... Heel graag advies!
Ik zal even kort de situatie uitleggen.
Ik (24) heb al 6 jaar een relatie met een Marokkaanse jongen/man (30). We wonen samen en dat voelt eigenlijk heel fijn en veilig. Ik vind hem aantrekkelijk, ik voel me vertrouwd met hem en ik hou van hem. Wat is het probleem dan??
1. De verschillen tussen ons.
Ik ben een gevoelig persoon en ik ben gevoelig voor sfeer en ruzie. Alhoewel ik wel eens de oorzaak van een ruzie ben wil ik het ook graag zo snel mogelijk weer goedmaken. Hij niet. Hij kan dagen boos of chagerijnig blijven en is zelden de persoon die het weer bijlegt. Ook is hij tijdens de ruzie over de top! Als ik zo als hij het zegt met mij koppige karakter het bloed onder zijn nagels vandaan haal kan hij in zijn boosheid heel gemeen doen: bepaalde woorden gebruiken (bitch, kreng) en soms zegt hij er dan genoeg van te hebben. Als de ruzie over is zegt hij dan wel dat hij dat allemaal in zijn boosheid zei, maar het kwetst wel. De oorzaak van de ruzies vind ik vaak ook niet belangrijk genoeg om zo erg fel te worden.: als ik zeur omdat hij niet uit zichzelf de afwas doet, als ik naar zijn mening te veel geld aan boodschappen uitgeef (terwijl ik zelf het geld bijleg wat ik boven ons gezamenlijk budget uitgeef), als ik iets zeg of doe wat naar zijn idee niet in zijn (Marokkaanse) denkwereld past.
We verschillen ook in ons doen en laten. Ik ben spontaan, impulsief. Hou van onder de mensen zijn en hou van ongecompliceerde situaties, omdat ik al zo druk ben (full-time baan, hbo-studie en huishouden). Ook ben ik echt een prater en dromer. Ik droom graag over kinderen, reizen of iets opzetten in het buitenland. En ik zou zo graag gewoon relaxt met hem willen praten over dat soort dingen zonder dat hij het ziet als een gevoelig onderwerp of denkt dat ik een ja of nee van hem wil horen. Gewoon onschuldig praten zonder daar een plan of besluit aan vast te knopen. Ook is het altijd weer een gedoe als we een verjaardag of afspraak hebben! hij heeft geen zin, kan er zelfs tegen opzien en afzeggen. Dan moet ik weer uitleggen waarom hij niet mee is... Als hij wel meegaat vindt hij het vaak nog leuk ook, dus ik snap het niet...
Hij heeft ook veel last van stemmmingswisselingen. De ene keer is hij heel vrolijk en ondernemend en de andere keer chagerijnig en heeft hij nergens zin in.
Weet je wat zo appart is?? Ik hou zoveel van hem en we hebben ook zoveel mooie momenten dat ik het allemaal voor lief neem. Einde van mijn verhaal? Nee... Het 2e probleem is als een muur voor onze toekomst.
2. Zijn geloof, cultuur en dus vooral familie.
Hij is als moslim opgevoed, leeft echter niet naar zijn geloof. Zo ken ik hem ook al 6 jaar. Hij heeft een heleboel studies gedaan, heeft een goede baan, is fanatiek sporter. Hij laat mij vrij, stimuleerde mij vanaf het begin om ook een studie te volgen.
Ik weet echter dat zijn familie heel veel invloed heeft. Het is 2 keer eerder uitgeweest omdat hij vastliep op het moment dat hij zijn ouders over mij moest vertellen. Ik was westers en zijn ouders zouden daar heel boos en verdrietig om worden. Hij maakte het dus beide keren uit, ondanks dat hij veel van mij hield en hij verdriet had. Het kwam beide keren goed omdat we elkaar niet los konden laten. Na de laatste keer (ruim een jaar geleden) heeft hij besloten voor 100% voor mij te gaan. We zijn gaan samenwonen en dat is voornamelijk goed bevallen.
Hij heeft vaak laten vallen dat hij uiteindelijk wel wil gaan praktiseren en als een moderne moslim wil leven. En dat het voor hem (Ouders) belangrijk is als ik dat ook doe. Ik heb gezegd dat ik dat best wilde, want ik heb in het begin van de relatie wel veel onderzoek gedaan naar de islam en ik vond de basis van de islam wel mooi. Ik heb wel eerlijk gezegd dat ik geen hoofddoek zou gaan dragen en niet al te streng wilde leven ook met kinderen later. Hij zei dat dit niet uitmaakte, en dat het voldoende zou zijn om er alleen een bij zijn ouders te dragen.
Ik merk echter wel dat wel veel ruzie hebben gehad om het geloof, als ik bijvoorbeeld iets deed of zei wat niet kon volgens de islam. En ik ben toch bang dat onze culturen zullen gaan botsen op het moment dat we kinderen krijgen, trouwen en familie zich ermee gaat bemoeien. Al die jaren hield ik me voor dat houden van alles oplost, maar ik zie nu in dat ik heel naief ben geweest.
Dit is waarom ik het in eens niet meer zag zitten:
Ik moest werken en hij had een dagje vrij. Ik had hem gevraagd om een beetje op te ruimen, want om zes uur die avond zou onze kitten worden gebracht. Ik kwam thuis en hij had een Marokkaanse vriend op bezoek en het was nog best een rommel. Ik zei er niks van en begon op te ruimen. Toen ik klaar was ging ik zitten en die vriend stak een sigaretje op. Ik rook niet echt, maar zo nu en dan rook ik wel eens gezellig met vriend mee. Ik stak er ook een op. Toen die vriend weg was werd hij ineens heel boos. Wat die vriend wel niet moest denken dat ik rookte en dat ik me ordinair gedroeg en dat hij zich afvroeg of ik wel wilde aanpassen aan zijn cultuur. Kortom ruzie! Ik was het op dat moment zat want hij had niet opgeruimd en viel mij aan op iets waarvan ik niet eens wist dat het niet kon.
Ik zei het hoeft van mij mij niet meer! Ik krijg alleen maar te horen wat ik fout doe en je maakt je alleen maar zorgen wat anderen wel niet van mij moeten denken. Hij zei toen: ok, dus het is over? ik antwoorde met ja, toen zei hij prima en ging de deur even uit.
Later kwam hij terug en vroeg of we weer gewoon normaal konden doen. Dat het niet uit hoefde te zijn vanwege een kleine ruzie. Laten we het gewoon vergeten, deze onzin. Ik gaf toen aan dat het geen onzin was en dat het niet alleen om de ruzie ging. Ik zei je wilt dat ik compleet verander en mij afkomst en opvoeding verloochen. Hij zei dat dat niet zo was, maar zo voelt het wel als hij me elke keer aanvalt als ik onbewust iets doe wat hij niet vindt kunnen. Hij zei ok, misschien heb je ook wel gelijk dat het niet kan werken. We waren er allebei over uit dat we wel heel veel van elkaar houden.
Ik heb dit besluit dus echt genomen met mijn verstand, maar voor mijn gevoel is het nog veel te vroeg... (snik) Ik wil niet ineens door moeten gaan zonder hem, onze toekomstdromen weggooien en zoveel verdriet hebben. Maar ik zie ook geen andere optie.. We wonen nog samen ik heb aangegeven dat het geen haast heeft en dat ik het wel prettig vind als hij nog even blijft.
Hier zit ik dan nu met mijn kitten op schoot...
Ik ben helemaal op en ik weet niet hoe verder... Heel graag advies!
maandag 21 april 2008 om 16:41
quote:_behind_closed_eyes_ schreef op 21 april 2008 @ 15:45:
Je verhaal over je nieuw gevonden geluk geeft wel hoop, ik kan me namelijk niet voorstellen opnieuw van iemand te houden in deze mate.
Dat snap ik heel goed. Dat gevoel heb ik bij mijn ex ook sterk gehad. Is hij je eerste grote liefde? (dat was mijn ex voor mij wel). Ik denk dat dit best meespeelt hierbij. Ook al kun je nu alles niet overzien en voel je je alleen maar verscheurd... ik heb nog een schrale troost. Mijn ervaring is dat als je zo hebt gevochten voor een relatie en zo hebt moeten nadenken en vechten voor je grenzen, je voor volgende relaties ook hééél goed weet wat belangrijk voor je is en wat je wel en niet wilt. Dat klinkt cynisch, maar zo bedoel ik het niet.... voor mij is het een zeer waardevolle levensles gebleken. Ik heb vaak gemerkt in gesprekken met vriendinnen over problemen in hun relaties en mbt grenzen stellen/ruimte voor jezelf creëren etc. ik hier behoorlijk stevig in sta. Denk dat dat ook een reden is dat het nu juist zo lekker gaat met mijn vriend (hij heeft soortgelijke ervaringen met een ex gehad). Voordat ik hem ontmoette kon ik in beginnende relaties al snel bepalen of ik voldoende mijzelf zou kunnen zijn in de relatie en kon ook gemakkelijk voor mezelf kiezen als dat nodig was
Weet je, hij is echt heel lief voor mij en doet echt zijn best in veel opzichten. Ik weet dat hij veel van mij houdt en dat hij ook graag ziet dat alles goed komt. Maar in bepaalde dingen kan hij mij gewoon niet tegenmoet komen. Trouwen, kinderen krijgen en ons gezinsleven zal volkomen volgens zijn religie en cultuur gaan. Ik zal dus geen tot weinig inbreng hebben en dan zal ik dus weinig van mezelf herkennen in ons leven en in de opvoeding van de kinderen.
Yuky, je zei zoiets als: alles ging goed tot hij zich weer ging bedenken wat god en anderen ervan zouden vinden. Dat herken ik zo! Ik wou dat ik alleen te maken had met wat hij belangrijk vindt...
Ja, het zijn juist die grote levensvragen die moeilijk zijn he? De impact is enorm en daarom kun je er niet om heen. Ik heb tegen mijn vriend vaak verzucht: 'Woonden we maar samen op een onbewoond eiland, waar we verder niet na zouden hoeven denken over de toekomst, maar gewoon lekker leven. Dan zouden we het geweldig hebben samen!'...
Die omgeving is zooo belangrijk... houden van en alleen zijn mening is in dit geval niet voldoende... Dat is heel treurig en drijft je tot wanhoop.... maar juist op dit soort tereinen is het zo belangrijk dat je voor jezelf kiest, zeker als compromissen niet mogelijk zijn, zoals bij je vriend.
BCE, ik wens je veel kracht.... Ik hoop dat je je een beetje vast kunt houden aan een besef dat je er sterker uit zult komen en dat je er op kunt vertrouwen dat je je weg weer zult vinden.
Uit je gevoelens op het forum als je daar behoefte aan hebt, dan kunnen we je steunen als dat nodig is. Je mag me ook mailen als je dat fijn vindt (yukyvanhetforum@gmail.com)
Je verhaal over je nieuw gevonden geluk geeft wel hoop, ik kan me namelijk niet voorstellen opnieuw van iemand te houden in deze mate.
Dat snap ik heel goed. Dat gevoel heb ik bij mijn ex ook sterk gehad. Is hij je eerste grote liefde? (dat was mijn ex voor mij wel). Ik denk dat dit best meespeelt hierbij. Ook al kun je nu alles niet overzien en voel je je alleen maar verscheurd... ik heb nog een schrale troost. Mijn ervaring is dat als je zo hebt gevochten voor een relatie en zo hebt moeten nadenken en vechten voor je grenzen, je voor volgende relaties ook hééél goed weet wat belangrijk voor je is en wat je wel en niet wilt. Dat klinkt cynisch, maar zo bedoel ik het niet.... voor mij is het een zeer waardevolle levensles gebleken. Ik heb vaak gemerkt in gesprekken met vriendinnen over problemen in hun relaties en mbt grenzen stellen/ruimte voor jezelf creëren etc. ik hier behoorlijk stevig in sta. Denk dat dat ook een reden is dat het nu juist zo lekker gaat met mijn vriend (hij heeft soortgelijke ervaringen met een ex gehad). Voordat ik hem ontmoette kon ik in beginnende relaties al snel bepalen of ik voldoende mijzelf zou kunnen zijn in de relatie en kon ook gemakkelijk voor mezelf kiezen als dat nodig was
Weet je, hij is echt heel lief voor mij en doet echt zijn best in veel opzichten. Ik weet dat hij veel van mij houdt en dat hij ook graag ziet dat alles goed komt. Maar in bepaalde dingen kan hij mij gewoon niet tegenmoet komen. Trouwen, kinderen krijgen en ons gezinsleven zal volkomen volgens zijn religie en cultuur gaan. Ik zal dus geen tot weinig inbreng hebben en dan zal ik dus weinig van mezelf herkennen in ons leven en in de opvoeding van de kinderen.
Yuky, je zei zoiets als: alles ging goed tot hij zich weer ging bedenken wat god en anderen ervan zouden vinden. Dat herken ik zo! Ik wou dat ik alleen te maken had met wat hij belangrijk vindt...
Ja, het zijn juist die grote levensvragen die moeilijk zijn he? De impact is enorm en daarom kun je er niet om heen. Ik heb tegen mijn vriend vaak verzucht: 'Woonden we maar samen op een onbewoond eiland, waar we verder niet na zouden hoeven denken over de toekomst, maar gewoon lekker leven. Dan zouden we het geweldig hebben samen!'...
Die omgeving is zooo belangrijk... houden van en alleen zijn mening is in dit geval niet voldoende... Dat is heel treurig en drijft je tot wanhoop.... maar juist op dit soort tereinen is het zo belangrijk dat je voor jezelf kiest, zeker als compromissen niet mogelijk zijn, zoals bij je vriend.
BCE, ik wens je veel kracht.... Ik hoop dat je je een beetje vast kunt houden aan een besef dat je er sterker uit zult komen en dat je er op kunt vertrouwen dat je je weg weer zult vinden.
Uit je gevoelens op het forum als je daar behoefte aan hebt, dan kunnen we je steunen als dat nodig is. Je mag me ook mailen als je dat fijn vindt (yukyvanhetforum@gmail.com)
maandag 21 april 2008 om 16:47
Ja, je mag mij ook mailen hoor: z.wieber@hotmail.com
maandag 21 april 2008 om 17:10
quote:Zwieber schreef op 21 april 2008 @ 16:47:
Ja, je mag mij ook mailen hoor: z.wieber@hotmail.com
Ah, misverstand. Mijn vader is geen moslim. Komt wel uit een ander land en een andere cultuur. Dus dit laatste speelt niet.
Wat een grappig mailadres heb jij.
Ik denk trouwens wel dat de islamitische achtergrond van de vriend van TO heel belangrijk is in dit verhaal hoor! Voor iedere relatie moet je vechten en dat geldt zeker als je verschillende culturele achtergronden hebt... Ik denk echter dat het gemakkelijker is om te onderhandelen met iemand die ook een christelijke achtergrond (zoals de meeste Nederlanders, of anders hun ouders of grootouders) heeft. Het lastige in een relatie tussen een autochtone Nederlandse vrouw en een moslim man die ofwel religieus is, ofwel zich heel veel aantrekt van zijn omgeving is dat er een ongelijke relatie is wat betreft religieuze zaken en de waarden die hieruit voortvloeien. In de relatie die je hebt is hij nu eenmaal 'expert' op dit gebied.... Haar argumenten wegen in zijn ogen minder zwaar, omdat ze geen islamitische achtergrond heeft. Met God valt nu eenmaal niet te onderhandelen. Daarmee valt niet te onderhandelen over de regels die God volgens hem stelt.
Mensen zijn veranderlijk en het kan best zijn dat de vriend van TO zich over een x-aantal jaar zich heel anders opstelt als nu. Maar je weet dit niet. En je neemt best een risico als je samen wel kinderen krijgt, terwijl je hier niet over uitbent. Bovendien denk ik dat je bij je partner moet willen zijn omdat hij is zoals hij is. Hopen dat hij nog verandert lijkt me een minder goede basis.
Ja, je mag mij ook mailen hoor: z.wieber@hotmail.com
Ah, misverstand. Mijn vader is geen moslim. Komt wel uit een ander land en een andere cultuur. Dus dit laatste speelt niet.
Wat een grappig mailadres heb jij.
Ik denk trouwens wel dat de islamitische achtergrond van de vriend van TO heel belangrijk is in dit verhaal hoor! Voor iedere relatie moet je vechten en dat geldt zeker als je verschillende culturele achtergronden hebt... Ik denk echter dat het gemakkelijker is om te onderhandelen met iemand die ook een christelijke achtergrond (zoals de meeste Nederlanders, of anders hun ouders of grootouders) heeft. Het lastige in een relatie tussen een autochtone Nederlandse vrouw en een moslim man die ofwel religieus is, ofwel zich heel veel aantrekt van zijn omgeving is dat er een ongelijke relatie is wat betreft religieuze zaken en de waarden die hieruit voortvloeien. In de relatie die je hebt is hij nu eenmaal 'expert' op dit gebied.... Haar argumenten wegen in zijn ogen minder zwaar, omdat ze geen islamitische achtergrond heeft. Met God valt nu eenmaal niet te onderhandelen. Daarmee valt niet te onderhandelen over de regels die God volgens hem stelt.
Mensen zijn veranderlijk en het kan best zijn dat de vriend van TO zich over een x-aantal jaar zich heel anders opstelt als nu. Maar je weet dit niet. En je neemt best een risico als je samen wel kinderen krijgt, terwijl je hier niet over uitbent. Bovendien denk ik dat je bij je partner moet willen zijn omdat hij is zoals hij is. Hopen dat hij nog verandert lijkt me een minder goede basis.
maandag 21 april 2008 om 19:45
Ja ik denk dat het voor de man en vrouw in de relatie wel wat uitmaakt maar dat je als kind het verschil niet merkt, daarmee bedoel ik: ik, mijn moslimvriendinnen, hindoestaanse vriendinnen en turkse vriendinnen werden echt niet anders behandeld door onze ouders. De normen en waarden die zij belangrijk achten en de regels die zij opleggen waren bijna helemaal hetzelfde!
maandag 21 april 2008 om 19:59
Nu denk je misschien dat je het kan: je aanpassen aan hem, je kinderen opvoeden volgens de goede islamitische waarden die er ook zijn. In theorie is het makkelijk: tuurlijk wil je liever dat je kind netjes is dan dat hij/zij gaat hoeren en sloeren.
In de praktijk blijkt dat als je eenmaal kinderen hebt, dat je die wél een stuk van jezelf wilt meegeven, dat je erachter komt dat je best wel tevreden bent over de manier waarop je zelf bent opgevoed, dat vrijheid een groot goed is wat je niet zomaar kunt opgeven voor iemand anders. Een groot goed wat je ook je eigen kinderen niet wilt onthouden.
Je aarzelt nu al... jullie relatie heeft alleen kans van slagen als jullie op de belangrijke punten van het leven een compromis met elkaar kunnen sluiten. Ik denk dat Zwiebers ouders dat hebben gekund, ofwel is Zwiebers moeder -of vader- van nature een aanpasser.
In de praktijk blijkt dat als je eenmaal kinderen hebt, dat je die wél een stuk van jezelf wilt meegeven, dat je erachter komt dat je best wel tevreden bent over de manier waarop je zelf bent opgevoed, dat vrijheid een groot goed is wat je niet zomaar kunt opgeven voor iemand anders. Een groot goed wat je ook je eigen kinderen niet wilt onthouden.
Je aarzelt nu al... jullie relatie heeft alleen kans van slagen als jullie op de belangrijke punten van het leven een compromis met elkaar kunnen sluiten. Ik denk dat Zwiebers ouders dat hebben gekund, ofwel is Zwiebers moeder -of vader- van nature een aanpasser.
dinsdag 22 april 2008 om 11:06
Zwieber, mijn vriendje is ook een buitenlander, een echte die altijd in 't buitenland heeft gewoond en opgegroeid is in 't buitenland. We hebben elkaar in een derde land leren kennen waar wij toen woonden (dus niet zijn land en ook niet Nederland) en wonen nu in een vierde land. En de relatie is makkelijk . We zijn nu al meer dan vijf jaar samen, en de moeite is vooral geweest dat we ook een aantal keer een tijd uit elkaar moesten wonen, want een niet-westerse buitenlander komt Nederland zo gemakkelijk niet in, en ik wilde mijn studie in Nederland afmaken. Er zijn zeker wel cultuurverschillen, en er zijn ook karakterverschillen, maar dat is helemaal geen heet hangijzer (vooral die cultuurverschillen niet ). Ik hoef mijzelf niet te veranderen om in zijn familie geaccepteerd te worden en ik hoef ook mezelf niet anders voor te doen dan ik ben bij contact met zijn ouders. Ik weet dat hij dat be-lach-e-lijk zou vinden, hij zou zich door zijn ouders nooit laten vertellen hoe zijn vriendin zich zou moeten gedragen. Omgekeerd ook niet trouwens. Mijn ouders zijn gelukkig heel makkelijk, maar ik kan me ook niet anders voorstellen dan dat ze mijn vriend (wie dat dan ook zou zijn) gewoon accepteren. Tenzij 't een bajesklant, loverboy, junkie of whatever is natuurlijk. Ik pas me in bepaalde dingen uiteraard wel aan, zoals je dat altijd doet als je een relatie hebt. Ik zou bv. mijn vriend nooit in 't openbaar voor gek zetten, ook niet voor de grap, want ik weet dat hij dat echt niet leuk vindt. Waarschijnlijk is dat wel cultureel want ik verwacht dat andere mensen uit zijn cultuur dan denken 'zo hey die laat zich koeieneren door z'n vriendin, wat een watje'. Als ik iemand anders uit zijn cultuur spreek, vraag ik ook altijd hoe 't met zijn familie gaat, dat zou ik in Nederland niet doen als ik die niet zou kennen, maar dat is in zijn cultuur wel gewoon (iedereen vraagt bv. ook hoe 't met mijn moeder is - in 't begin dacht ik altijd 'hoezo?!?').
Met mijn eigen ouders bespreek ik alles, hoewel ik ook bepaalde zaken privé vind, zoals bv. geheimen van mijn vriendinnen om maar wat te noemen. Als ik ruzie heb, of problemen of whatever bespreek ik dat wel met mijn ouders. Ik vraag ze ook vaak advies, maar ik kan gelukkig ook mijn eigen boontjes doppen en hoef niet bij elk hondsgezeik mama op te bellen mo te vragen wat ik nu moet doen. Ik kan vertellen als ik een vriendje heb, dat ik laatst spontaan doorgezakt ben op een doordeweekse dag tot acht uur 's ochtends, etc. Voor een aantal van mijn allochtone en buitenlandse vriendinnen is 't ondenkbaar dat soort dingen met hun ouders te bespreken!
Met mijn eigen ouders bespreek ik alles, hoewel ik ook bepaalde zaken privé vind, zoals bv. geheimen van mijn vriendinnen om maar wat te noemen. Als ik ruzie heb, of problemen of whatever bespreek ik dat wel met mijn ouders. Ik vraag ze ook vaak advies, maar ik kan gelukkig ook mijn eigen boontjes doppen en hoef niet bij elk hondsgezeik mama op te bellen mo te vragen wat ik nu moet doen. Ik kan vertellen als ik een vriendje heb, dat ik laatst spontaan doorgezakt ben op een doordeweekse dag tot acht uur 's ochtends, etc. Voor een aantal van mijn allochtone en buitenlandse vriendinnen is 't ondenkbaar dat soort dingen met hun ouders te bespreken!
dinsdag 22 april 2008 om 11:14
Ohja, ik vind trouwens jouw stukjes ook interessant Zwieber!!!
Yuky, ik denk zelf dat wanneer je een relatie krijgt met iemand uit een andere cultuur, dat in 't begin wel iets meer botsingen op zal leveren dan wanneer je met de buurjongen zou zijn. Ik denk dat je vooral in 't begin van elke relatie aftast en elkaar leert kennen en bedenkt wat je wel en niet wil accepteren en waarin je je wel en niet wil aanpassen. Maar als je na vijf of zeven jaar nog steeds denkt dat cultuur een onoverbrugbaar verschil is, dan wordt 't wel lastig denk ik.
Dat gezegd hebbende denk ik dat 't echt een onmogelijk moeilijke situatie is voor migrantenkinderen die hier geboren en getogen zijn en heel Nederlands zijn, maar thuis een druk voelen om heel anders te zijn. Die middenweg lijkt mij heel moeilijk. Ik vind eigenlijk dat ouders hun kinderen daarin wat vrij zouden moeten laten. Dat die kinderen weten dat ze niet uit de familie gekickt worden of moeder een depressie bezorgen wanneer ze met een echte hollander thuiskomen. Ik ken wel dat soort ouders, ook uit islamitische landen zoals Iran, Afghanistan, etc. maar helaas hoor je zovaak verhalen over ouders die hun kinderen dwingen of van hun kinderen eisen met bepaalde partner te trouwen en hun leven op een bepaalde manier te leiden. Ik begrijp totaal niet waarom je dan geëmigreerd bent. Iedereen kan toch op zijn vingers natellen dat wanneer een kind in een land opgroeit 't heel veel van dat land meekrijgt?! Dat is heel wat anders dan op latere leeftijd zelf emigreren als je al helemaal gevormd bent.
Als je dan ook hoort dat de kinderen die zelf zo geworsteld hebben vast van plan zijn hun kinderen ook heel traditioneel op te voeden, breekt mijn klomp echt!
Yuky, ik denk zelf dat wanneer je een relatie krijgt met iemand uit een andere cultuur, dat in 't begin wel iets meer botsingen op zal leveren dan wanneer je met de buurjongen zou zijn. Ik denk dat je vooral in 't begin van elke relatie aftast en elkaar leert kennen en bedenkt wat je wel en niet wil accepteren en waarin je je wel en niet wil aanpassen. Maar als je na vijf of zeven jaar nog steeds denkt dat cultuur een onoverbrugbaar verschil is, dan wordt 't wel lastig denk ik.
Dat gezegd hebbende denk ik dat 't echt een onmogelijk moeilijke situatie is voor migrantenkinderen die hier geboren en getogen zijn en heel Nederlands zijn, maar thuis een druk voelen om heel anders te zijn. Die middenweg lijkt mij heel moeilijk. Ik vind eigenlijk dat ouders hun kinderen daarin wat vrij zouden moeten laten. Dat die kinderen weten dat ze niet uit de familie gekickt worden of moeder een depressie bezorgen wanneer ze met een echte hollander thuiskomen. Ik ken wel dat soort ouders, ook uit islamitische landen zoals Iran, Afghanistan, etc. maar helaas hoor je zovaak verhalen over ouders die hun kinderen dwingen of van hun kinderen eisen met bepaalde partner te trouwen en hun leven op een bepaalde manier te leiden. Ik begrijp totaal niet waarom je dan geëmigreerd bent. Iedereen kan toch op zijn vingers natellen dat wanneer een kind in een land opgroeit 't heel veel van dat land meekrijgt?! Dat is heel wat anders dan op latere leeftijd zelf emigreren als je al helemaal gevormd bent.
Als je dan ook hoort dat de kinderen die zelf zo geworsteld hebben vast van plan zijn hun kinderen ook heel traditioneel op te voeden, breekt mijn klomp echt!
dinsdag 22 april 2008 om 11:26
Ooooh ik moest zo lachen om wat je beschreef over wat je deelt met je ouders. Vooral over de vriendinnen. Dat doe ik ook! Echt alles weten ze maar waarom ook niet? Ook bijvoorbeeld wie er een geheime relatie had etc omdat ze zich er toch niet mee gaan bemoeien ofzo. Het gekke is, mijn vader probeerde dan altijd via mij tips mee te geven aan degene met de geheime relatie om het beter te brengen aan de familie of soms: beter niet vertellen want dat kan de familie nooit accepteren dan vallen er dooien etc...! Ik vertel dus ook echt alles aan mijn ouders meer dan mijn Nederlandse vriendinnen aan hun ouders en ik denk ook meer dan mijn buitenlandse vriendinnen omdat inderdaad die echt niet gaan vertellen aan hun ouders wie het met wie doet enzo.
Ouders die hun kinderen dwingen een bepaalde manier van leven te leiden vind ik verkeerd. Immers, als je ze goed hebt opgevoed doen ze dat vanzelf wel of nemen in ieder geval de belangrijkste dingen over. Qua partnerkeuze, ja...je kan natuurlijk een voorkeur als ouder hebben (ben zoooooooo benieuwd of mijn zoontje nou later met een nederlands meisje thuiskomt of met een meisje met een allochtone achtergrond of een mengeling! Ik moet eerlijk bekennen dat ik het stiekem toch veeeeel leuker zou vinden als ze niet helemaal Nederlands zou zijn maar dat is niet echt rationeel verklaarbaar maar meer een gevoel dat ik heb.) Je wil trouwens niet weten hoe anders ik nu behandeld word nu ik een Nederlandse achternaam heb (en je ziet niet aan mij dat ik buitenlands bloed heb tenzij je het weet). is niet normaal meer! Ik vergeet nooit meer dat mijn (nederlandse) moeder naar de dokter ging met mij en de dokter zei dat ze toch best wel aardig nederlands sprak en dat je BIJNA niet kon horen dat ze geen nederlands was. Echt, te erg voor woorden. Op zo'n moment denk ik dan echt: stomme Nederlander, wie denk je wel dat je bent? De voorbeelden zijn talloos. Okay maar nu raak ik weer compleet off-topic en ben ik vergeten wat ik eigenlijk wilde zeggen...
Ouders die hun kinderen dwingen een bepaalde manier van leven te leiden vind ik verkeerd. Immers, als je ze goed hebt opgevoed doen ze dat vanzelf wel of nemen in ieder geval de belangrijkste dingen over. Qua partnerkeuze, ja...je kan natuurlijk een voorkeur als ouder hebben (ben zoooooooo benieuwd of mijn zoontje nou later met een nederlands meisje thuiskomt of met een meisje met een allochtone achtergrond of een mengeling! Ik moet eerlijk bekennen dat ik het stiekem toch veeeeel leuker zou vinden als ze niet helemaal Nederlands zou zijn maar dat is niet echt rationeel verklaarbaar maar meer een gevoel dat ik heb.) Je wil trouwens niet weten hoe anders ik nu behandeld word nu ik een Nederlandse achternaam heb (en je ziet niet aan mij dat ik buitenlands bloed heb tenzij je het weet). is niet normaal meer! Ik vergeet nooit meer dat mijn (nederlandse) moeder naar de dokter ging met mij en de dokter zei dat ze toch best wel aardig nederlands sprak en dat je BIJNA niet kon horen dat ze geen nederlands was. Echt, te erg voor woorden. Op zo'n moment denk ik dan echt: stomme Nederlander, wie denk je wel dat je bent? De voorbeelden zijn talloos. Okay maar nu raak ik weer compleet off-topic en ben ik vergeten wat ik eigenlijk wilde zeggen...
dinsdag 22 april 2008 om 11:39
Compleet eens met Margaretha (haha, alle postingen ).
Ik vind (maar dat vindt normaal gesproken iedereen lijkt me) idd ook dat een relatie energie moet opleveren, en niet kosten. Een belangrijke graadmeter. Waarbij situaties en omstandigheden natuurlijk ooit (tijdelijk) kunnen veranderen, en je er soms meer energie in moet steken, maar de balans moet goed zijn.
Daarnaast vind ik dat het multiculturele aspect ondergeschikt moet zijn, of een verrijking. In ieder geval geen belasting als in 'we komen nou eenmaal uit 2 verschillende culturen dus het is automatisch moeilijker'. Mijn relatie met een niet-NLer nu is bv. 100x minder moeilijk dan met m'n NLse ex.
Maar daar gaat 't t.o.v. behind closed eyes niet meer helemaal over geloof ik. Moeilijk om advies te geven, omdat je gevoel zo iets anders zegt dan je verstand. Ik heb de situatie nooit gehad, dat ik een relatie met mijn verstand 'moest' uitmaken, 't lijkt me echt 'n supermoeilijke beslissing, die je waarschijnlijk altijd blijft voelen.
Stel jezelf bv. de vraag: 'hoe zie ik mezelf over 10 jaar?'. Vaak kun je die intuitief beantwoorden, of je denkt een beeld voor ogen hebt met hem of niet. En wil je de dingen doen en laten die hij/zijn familie van je vraagt? Dat is niet alleen nu, in de toekomst zal dat blijven.
Hoop dat je je snel wat beter voelt!
Ik vind (maar dat vindt normaal gesproken iedereen lijkt me) idd ook dat een relatie energie moet opleveren, en niet kosten. Een belangrijke graadmeter. Waarbij situaties en omstandigheden natuurlijk ooit (tijdelijk) kunnen veranderen, en je er soms meer energie in moet steken, maar de balans moet goed zijn.
Daarnaast vind ik dat het multiculturele aspect ondergeschikt moet zijn, of een verrijking. In ieder geval geen belasting als in 'we komen nou eenmaal uit 2 verschillende culturen dus het is automatisch moeilijker'. Mijn relatie met een niet-NLer nu is bv. 100x minder moeilijk dan met m'n NLse ex.
Maar daar gaat 't t.o.v. behind closed eyes niet meer helemaal over geloof ik. Moeilijk om advies te geven, omdat je gevoel zo iets anders zegt dan je verstand. Ik heb de situatie nooit gehad, dat ik een relatie met mijn verstand 'moest' uitmaken, 't lijkt me echt 'n supermoeilijke beslissing, die je waarschijnlijk altijd blijft voelen.
Stel jezelf bv. de vraag: 'hoe zie ik mezelf over 10 jaar?'. Vaak kun je die intuitief beantwoorden, of je denkt een beeld voor ogen hebt met hem of niet. En wil je de dingen doen en laten die hij/zijn familie van je vraagt? Dat is niet alleen nu, in de toekomst zal dat blijven.
Hoop dat je je snel wat beter voelt!
dinsdag 22 april 2008 om 11:46
Oh, m.b.t. ouders ervaar ik trouwens wel anders. Ik heb zelf helemaal niet de behoefte om alles met mijn eigen ouders te bespreken. Waarschijnlijk doe ik dat wel meer dan mijn man doet met zijn moeder (hij zal niet over de relaties van zijn vrienden met zijn moeder praten, maar wel weer over de familie van zijn vrienden. Maar zijn moeder weet wel wat ie verdient bv. en wat wij met ons geld doen).
Ik vraag wel ooit advies over sommige dingen, maar dan moet ik het echt niet weten en heb ik ook niets gehad aan het advies van mijn vrienden.
Mijn ouders hebben in het begin de grootste moeite gehad met mijn relatie, zijn familie absoluut niet. Toen ze hem hebben leren kennen (pas na ruim 2 jaar omdat hij al die tijd in Marokko woonde) waren ze helemaal om. De zgn onvoorwaardelijke liefde bijvoorbeeld m.b.t. mijn partnerkeuze, en het gevoel dat ze altijd achter mij staan wat er ook gebeurt heb ik totaal niet (gehad), misschien dat dat dan ook de reden is dat ik lang niet alles met hen bespreek.
Ik vraag wel ooit advies over sommige dingen, maar dan moet ik het echt niet weten en heb ik ook niets gehad aan het advies van mijn vrienden.
Mijn ouders hebben in het begin de grootste moeite gehad met mijn relatie, zijn familie absoluut niet. Toen ze hem hebben leren kennen (pas na ruim 2 jaar omdat hij al die tijd in Marokko woonde) waren ze helemaal om. De zgn onvoorwaardelijke liefde bijvoorbeeld m.b.t. mijn partnerkeuze, en het gevoel dat ze altijd achter mij staan wat er ook gebeurt heb ik totaal niet (gehad), misschien dat dat dan ook de reden is dat ik lang niet alles met hen bespreek.
dinsdag 22 april 2008 om 12:43
Isiss, toen ik dat tikte moest ik ook denken aan mijn (Nederlandse) vriendin van wie de vader duidelijk liet merken dat hij allebei de (Nederlandse) vriendjes die ze had afkeurde.
Maar ze mocht uiteraard wel met ze blijven omgaan, en ze waren ook welkom bij hen thuis.
Ik heb ook een (Nederlandse) kennis die een zwarte vriend had, geboren en getogen in Nederland, en haar ouders dwongen haar dus om 't uit te maken. Zij was toen al volwassen. Hoewel zij het daar niet mee eens was, is 't uiteindelijk wel uitgegaan, zij wilde 't sop en de kool sparen en dat ging natuurlijk niet.
Maar ze mocht uiteraard wel met ze blijven omgaan, en ze waren ook welkom bij hen thuis.
Ik heb ook een (Nederlandse) kennis die een zwarte vriend had, geboren en getogen in Nederland, en haar ouders dwongen haar dus om 't uit te maken. Zij was toen al volwassen. Hoewel zij het daar niet mee eens was, is 't uiteindelijk wel uitgegaan, zij wilde 't sop en de kool sparen en dat ging natuurlijk niet.
dinsdag 22 april 2008 om 12:45
Isiss, ik ken jouw man natuurlijk niet, maar bij jouw verhalen denk ik altijd 'zie je wel'. Een relatie met een Marokkaan is niet bij voorbaat moeilijk, maar ook: een Marokkaan hoeft zijn Marokkaanzijn niet te ge- of misbruiken om heel star te zijn en geen strobreed toe te geven. Doordat je zo vaak negatieve verhalen hoort, of relaties die mislukken omdat de Marokkaanse partner vanalles eist en niets wil toegeven, denk je bijna dat het wel zo móet gaan.
Thank god for Isiss!
Thank god for Isiss!
dinsdag 22 april 2008 om 12:47
dinsdag 22 april 2008 om 15:30
Hoi Behind_closed_eyes,
Pffffff, ik heb je verhaal gelezen. Ik zal mij even voorstellen:
Mijn naam is Wilma, bijna 10 jaar getrouwd met een marokkaanse man, mijn man is moslim, ik ben christelijk opgevoed. Wij hebben 2 kinderen, zoon en een dochter.
Ik vind dat jou vriend wel heel snel boos word om kleine dingen.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen.
Als je vragen heb dan hoor ik dit wel.
Pffffff, ik heb je verhaal gelezen. Ik zal mij even voorstellen:
Mijn naam is Wilma, bijna 10 jaar getrouwd met een marokkaanse man, mijn man is moslim, ik ben christelijk opgevoed. Wij hebben 2 kinderen, zoon en een dochter.
Ik vind dat jou vriend wel heel snel boos word om kleine dingen.
Ik wil je heel veel sterkte toewensen.
Als je vragen heb dan hoor ik dit wel.
woensdag 23 april 2008 om 23:10
gister las ik in de psychologie of de opzij, dat weet ik niet meer, een artikel over relaties. daar hadden ze het over 5 dingen die niet onderhandelbaar zijn.
religie, geld, sex, schoonouders en kinderen. to heeft met 2 van deze dingen nu al een probleem (religie en schoonouders) en met 1 komt dat waarschijnlijk nog.(kinderen) met geld liep jet ook niet altijd zo makkelijk.
nu kun je vinden dat er nog wel iets onderhandelbaar is aan deze dingen en voor een aantal mensen is dat ook wel zo denk ik. maar to omschrijft dat ze na 6 jaar relatie nog een probleem zijn.
als dingen na 6 jaar nog een probleem zijn dan ben ik toch wel enrstig geneigd om te denken dat ze dat dan na 10 jaar ook nog zullen zijn.
en dan kom ik bij margaretha. wil je een vechtrelatie? ik ben het eens met wat zij daar over zegt.
to, wat is er zo leuk aan hem? waarom hou je van hem? is dat wel echt zo of is het gewoonte om samen te zijn?
in dat artikel ging het er over dat we onbewust toch altijd een soort kosten-baten balans bij houden in een relatie. krijg je genoeg terug voor wat je geeft. en dan zijn de 5 bovengenoemde dingen ononderhandelbaar.
dan vraag ik me af of jij wel genoeg gaat krijgen op de lange termijn.
ken je zijn ouders nu wel of niet? en zo ja wat vond je er van? lijkt het je wat dat je daar vaak naar toe moet? hoe zie je hun rol tov je toekomstige kinderen en kun je je daar in vinden? hoe gaat het bij de kinderen van zijn broers en zussen? zijn zijn nichtjes van 12 al gehoofddoekt?
ik denk dat je aan zulke dingen een beetje kunt zien hoe het zal gaan. mensen vallen als ze kinderen krijgen vaak terug op oude normen en waarden en op wat ze vroeger gewend zijn.
heel lastig voor je dit. want hij heeft natuurlijk ook heel veel goede dingen. hoewel het voor mij ook heel erg moeilijk is om me voor te stellen dat je lang geheim gehouden wordt,dat zijn dingen die voor mij echt een dealbreaker zouden zijn.
je bent ook nog jong. je hebt nog zoveel kansen om een andere leuke man te vinden en daar kinderen mee te krijgen.
religie, geld, sex, schoonouders en kinderen. to heeft met 2 van deze dingen nu al een probleem (religie en schoonouders) en met 1 komt dat waarschijnlijk nog.(kinderen) met geld liep jet ook niet altijd zo makkelijk.
nu kun je vinden dat er nog wel iets onderhandelbaar is aan deze dingen en voor een aantal mensen is dat ook wel zo denk ik. maar to omschrijft dat ze na 6 jaar relatie nog een probleem zijn.
als dingen na 6 jaar nog een probleem zijn dan ben ik toch wel enrstig geneigd om te denken dat ze dat dan na 10 jaar ook nog zullen zijn.
en dan kom ik bij margaretha. wil je een vechtrelatie? ik ben het eens met wat zij daar over zegt.
to, wat is er zo leuk aan hem? waarom hou je van hem? is dat wel echt zo of is het gewoonte om samen te zijn?
in dat artikel ging het er over dat we onbewust toch altijd een soort kosten-baten balans bij houden in een relatie. krijg je genoeg terug voor wat je geeft. en dan zijn de 5 bovengenoemde dingen ononderhandelbaar.
dan vraag ik me af of jij wel genoeg gaat krijgen op de lange termijn.
ken je zijn ouders nu wel of niet? en zo ja wat vond je er van? lijkt het je wat dat je daar vaak naar toe moet? hoe zie je hun rol tov je toekomstige kinderen en kun je je daar in vinden? hoe gaat het bij de kinderen van zijn broers en zussen? zijn zijn nichtjes van 12 al gehoofddoekt?
ik denk dat je aan zulke dingen een beetje kunt zien hoe het zal gaan. mensen vallen als ze kinderen krijgen vaak terug op oude normen en waarden en op wat ze vroeger gewend zijn.
heel lastig voor je dit. want hij heeft natuurlijk ook heel veel goede dingen. hoewel het voor mij ook heel erg moeilijk is om me voor te stellen dat je lang geheim gehouden wordt,dat zijn dingen die voor mij echt een dealbreaker zouden zijn.
je bent ook nog jong. je hebt nog zoveel kansen om een andere leuke man te vinden en daar kinderen mee te krijgen.
woensdag 23 april 2008 om 23:17
nog iets.
trouwen is echt iets heel anders dan een relatie hebben volgens mij. je hoort altijd dat 'ze zo veranderd zijn toen ze getrouwd waren" maar dat gebeurt ook vaak denk ik. in de nederlandse cultuur is het samenwonen al erg geaccepteerd en wordt je partner dan ook al als heel belangrijk gezien.
veel buitenlanders vinden je vrouw toch echt iets heel anders dan je vriendin. dat is dan je familie, dan ben je 1. dan heb je andere verantwoordelijkheden. hij als man heeft dan andere verantwoordelijkheden maar jij als vrouw ook.
hij klinkt als iemand voor wie dat best eens zou kunnen gelden.en ben jij daar dan blij mee, met hoe het dan waarschijnlijk zal veranderen?
trouwen is echt iets heel anders dan een relatie hebben volgens mij. je hoort altijd dat 'ze zo veranderd zijn toen ze getrouwd waren" maar dat gebeurt ook vaak denk ik. in de nederlandse cultuur is het samenwonen al erg geaccepteerd en wordt je partner dan ook al als heel belangrijk gezien.
veel buitenlanders vinden je vrouw toch echt iets heel anders dan je vriendin. dat is dan je familie, dan ben je 1. dan heb je andere verantwoordelijkheden. hij als man heeft dan andere verantwoordelijkheden maar jij als vrouw ook.
hij klinkt als iemand voor wie dat best eens zou kunnen gelden.en ben jij daar dan blij mee, met hoe het dan waarschijnlijk zal veranderen?
