Relaties
alle pijlers
Kwetsende afwijzing man
zaterdag 17 februari 2018 11:33
Even anoniem account aangemaakt wegens herkenbaarheid...
Deze week gingen man en ik Valentijn vieren. Vriendin had gekookt (heeft traiteurzaak), lekker wijntje, ik had mij mooi aangekleed (man zei hier niets over).
We zijn hierna samen naar bed gegaan. Toen hij mijn lingerie zag, zei hij dat hij het wel grappig vond dat naarmate we langer zijn "er steeds meer van mij is om naar te kijken (terwijl hij uitbeeldde hoe dik ik ben), maar er steeds minder is om aan te zien."
Hij zei dat hij probeerde een grap te maken.
Ik ben ontzettend gekwetst door deze opmerking. Ik weet ook niet of ik hem kan vergeven. Wat moet ik hiermee?
Ik weet niet hoe ik verder kan terwijl hij mij zo heeft gekwetst.
Wat achtergrond: midden 30, 13 jaar samen, 3 kleine kinderen (< 6 j).
Mijn man heeft een chronische ziekte. Hij kreeg de diagnose toen we net een jaar samen waren. De ziekte gaat met ups en downs. In slechte periodes heeft hij last van pijn en vermoeidheid. Momenteel is alles onder controle met medicatie.
Door zijn ziekte komen veel taken van het gezin op mij terecht (financiën, huishouden, regelingen). Soms valt mij dit zwaar; ik vind dat hij zich soms onttrekt aan zijn verantwoordelijkheden. Hij wil in zijn goede periodes zijn energie niet verspillen aan schoonmaken/klusjes.
Zijn slechte periodes zijn ook slecht voor onze relatie. Er is dan weinig ruimte voor intimiteit (op welke manier ook). Ik voel mij dan vaak alleen.
Waar we al vaker over hebben geruzied is dat hij wel altijd energie genoeg heeft om te masturberen, maar weinig aandacht heeft voor mij.
Zijn afwijzing deze week valt hierdoor nog zwaarder.
Deze week gingen man en ik Valentijn vieren. Vriendin had gekookt (heeft traiteurzaak), lekker wijntje, ik had mij mooi aangekleed (man zei hier niets over).
We zijn hierna samen naar bed gegaan. Toen hij mijn lingerie zag, zei hij dat hij het wel grappig vond dat naarmate we langer zijn "er steeds meer van mij is om naar te kijken (terwijl hij uitbeeldde hoe dik ik ben), maar er steeds minder is om aan te zien."
Hij zei dat hij probeerde een grap te maken.
Ik ben ontzettend gekwetst door deze opmerking. Ik weet ook niet of ik hem kan vergeven. Wat moet ik hiermee?
Ik weet niet hoe ik verder kan terwijl hij mij zo heeft gekwetst.
Wat achtergrond: midden 30, 13 jaar samen, 3 kleine kinderen (< 6 j).
Mijn man heeft een chronische ziekte. Hij kreeg de diagnose toen we net een jaar samen waren. De ziekte gaat met ups en downs. In slechte periodes heeft hij last van pijn en vermoeidheid. Momenteel is alles onder controle met medicatie.
Door zijn ziekte komen veel taken van het gezin op mij terecht (financiën, huishouden, regelingen). Soms valt mij dit zwaar; ik vind dat hij zich soms onttrekt aan zijn verantwoordelijkheden. Hij wil in zijn goede periodes zijn energie niet verspillen aan schoonmaken/klusjes.
Zijn slechte periodes zijn ook slecht voor onze relatie. Er is dan weinig ruimte voor intimiteit (op welke manier ook). Ik voel mij dan vaak alleen.
Waar we al vaker over hebben geruzied is dat hij wel altijd energie genoeg heeft om te masturberen, maar weinig aandacht heeft voor mij.
Zijn afwijzing deze week valt hierdoor nog zwaarder.
zaterdag 17 februari 2018 13:16
Troeteltje, begrijp ik het goed, vindt hij je 'anorexia' lichaam mooier dat je 'normale' lichaam? 
Ik vind dat eigenlijk nog erger, aangezien er een heel ziektebeeld achter dat lichaam van toen lag. Voor je het weet floep je weer terug in dat gedrag met alle gevolgen voor je gezondheid.
In jouw geval zou ik er niet eens meer therapie bijzoeken, maar gigantisch kwaad worden dat hij het lef heeft om zoiets te doen en hem het huis uit gooien. Zoek iemand die wel lief voor jou is.
Ik vind dat eigenlijk nog erger, aangezien er een heel ziektebeeld achter dat lichaam van toen lag. Voor je het weet floep je weer terug in dat gedrag met alle gevolgen voor je gezondheid.In jouw geval zou ik er niet eens meer therapie bijzoeken, maar gigantisch kwaad worden dat hij het lef heeft om zoiets te doen en hem het huis uit gooien. Zoek iemand die wel lief voor jou is.
zaterdag 17 februari 2018 13:16
Ik vind hem momenteel helemaal niet leuk (na zijn opmerking).Tessa44- schreef: ↑17-02-2018 12:37TO hoe leuk vind jij je man nog?
Het topic gaat toch over de opmerking, de hele achtergrond dat hij chronisch ziek is, heeft toch niets met zijn opmerking te maken? Met die toevoeging en wat je nog meer over hem schrijft vind ik jou ook niet heel liefdevol over hem.
Ik zou inderdaad in gesprek gaan, met als beginpunt de horkenopmerking, maar ik denk dat er onder de horkenopmerking meer aan de hand is.
Anders heeft hij ook zijn goede kanten.
Hij is een goede en hele lieve vader voor de kinderen. Voor het grootste deel is hij positief ingesteld en ik kon heel goed met hem lachen. Vroeger zocht hij altijd naar momenten om samen te 'vieren' bv spontaan op overnachting gaan of mij uit eten nemen omdat ik zo'n lekkere koffie had gezet (hij vond hier altijd een reden voor uit).
Ik kan mij soms heel druk man in kleine dingen, hij kan goed relativeren.
De laatste 2 jaar heeft hij geen zin meer om intiem te zijn met mij.
Ik heb de achtergrond vermeld, omdat zijn afwijzing niet de eerste maal was (het was gewoon de eerste maal dat het zo bot was).
zaterdag 17 februari 2018 13:17
Klinkt fantastisch, zo’n huwelijk.
Laatste opmerking van mij: als je single bent kun je naar hartelust masturberen, TO. Je kan alvast een Rabbit of een Tarzan voor jezelf kopen.
Het grote verschil zal zijn dat jij je als je single bent waarschijnlijk véél minder eenzaam zal voelen. Samen zijn met iemand die niet intiem met je wil zijn en je keer op keer afwijst (én je zelfvertrouwen afbreekt), is namelijk 10000000x eenzamer dan alleen zijn.
Veel succes met wat je ook van plan bent te gaan doen.
zaterdag 17 februari 2018 13:20
Zin vader-zijn heeft niets te maken met jou in de relatie.Dolfien schreef: ↑17-02-2018 13:16Ik vind hem momenteel helemaal niet leuk (na zijn opmerking).
Anders heeft hij ook zijn goede kanten.
Hij is een goede en hele lieve vader voor de kinderen. Voor het grootste deel is hij positief ingesteld en ik kon heel goed met hem lachen. Vroeger zocht hij altijd naar momenten om samen te 'vieren' bv spontaan op overnachting gaan of mij uit eten nemen omdat ik zo'n lekkere koffie had gezet (hij vond hier altijd een reden voor uit).
Ik kan mij soms heel druk man in kleine dingen, hij kan goed relativeren.
De laatste 2 jaar heeft hij geen zin meer om intiem te zijn met mij.
Ik heb de achtergrond vermeld, omdat zijn afwijzing niet de eerste maal was (het was gewoon de eerste maal dat het zo bot was).
Vroeger is niet nu.
Wat biedt hij jou NU?
zaterdag 17 februari 2018 13:29
lotus77 schreef: ↑17-02-2018 13:03Okay, hij wil dus op bepaalde vlakken geen energie meer steken in het gezin, niet qua huishouden en niet in bed, zelfs niet als hij het kan. Dan zou ik hem melden dat je dat hebt geconstateerd en jij nu aan zet bent en dat jij nu gaat nadenken of jij nog energie wilt steken in dingen voor hem op de rit houden.
Dan kan hij ondertussen nadenken over wat er belangrijk voor hem is en dat dat maar beter zijn vrouw en gezin kunnen zijn anders zit ie straks zonder. Heeft ie alle tijd om te versmeren en eenzaam te rukken.
Ik weet niet wat versmeren is, maar deze raad zou ik ter harte nemen.
zaterdag 17 februari 2018 13:47
zaterdag 17 februari 2018 13:49
Als je nou beter zou lezen dan zou het ook waardevol zijn om op je in te gaan. Helaas is dit bij jou niet het gevalvivautrecht85 schreef: ↑17-02-2018 13:13Ik ben van mening dat een man best wel eens wat klussen uit handen van zijn vrouw mag nemen.
Kom op, het is geven en nemen hoor.
Als je naar fouten zoekt, gebruik dan een spiegel en geen verrekijker
zaterdag 17 februari 2018 13:56
.Dolfien schreef: ↑17-02-2018 13:16Ik vind hem momenteel helemaal niet leuk (na zijn opmerking).
Anders heeft hij ook zijn goede kanten.
Hij is een goede en hele lieve vader voor de kinderen. Voor het grootste deel is hij positief ingesteld en ik kon heel goed met hem lachen. Vroeger zocht hij altijd naar momenten om samen te 'vieren' bv spontaan op overnachting gaan of mij uit eten nemen omdat ik zo'n lekkere koffie had gezet (hij vond hier altijd een reden voor uit).
Ik kan mij soms heel druk man in kleine dingen, hij kan goed relativeren.
De laatste 2 jaar heeft hij geen zin meer om intiem te zijn met mij.
Ik heb de achtergrond vermeld, omdat zijn afwijzing niet de eerste maal was (het was gewoon de eerste maal dat het zo bot was).
Iedereen heeft z'n goede kanten. Het is wel de bedoeling dat die kant blijft overheersen in een relatie.
Hij klonk wel als een fijne vent, die jou waardeerde. En nu doe je meer dan ooit, en ineens is de waardering weg?
Voelt hij zich misschien ook 'minder man', nu eigenlijk alles bij jou ligt?
Later is nu
zaterdag 17 februari 2018 14:00
.
Maar een goede vader laat ook waardering en liefde voor de moeder zien. Of vind je het normaal dat je kinderen opgroeien met het idee, dat een liefdeloos huwelijk, waarin 1 persoon voor alles verantwoordelijk is en opdraait, normaal is?
Ik hoop dat je inziet dat een goed gesprek wel op z'n plaats is. Want hoe goed hij als vader ook is, dit gaat jou opbreken. Het is een minder groot probleem om alles in een relatie te dragen, als je je ook gewaardeerd en geliefd voelt. Als je slechts geduld wordt, omdat je zo fijn alles doet in huis, dan word je daar doodongelukkig van, lijkt me. Het is niet meer leven, maar overleven. Hoe lang ga jij dit volhouden?
Later is nu
zaterdag 17 februari 2018 14:05
Je zegt dat vrouwen best hun best mogen doen om er goed uit te zien voor hun partner. Helemaal mee eens.
Zoals iedereen zijn partner niet voor lief moet nemen.
Maar in dat geval blijkt uit niets dat de man zijn best doet dus ik vraag me af waarom je in dit topic daarover begint.
Bovendien is TS slechts 5 kilo aangekomen en doet ze haar best met lingerie. Veel mannen zouden er een moord voor doen maar hij kraakt haar af. Beetje scheve verhoudingen.
zaterdag 17 februari 2018 14:33
In mijn ogen doe je indd alles om er goed uit te zien voor hem en mag er ook wat meer van zijn kant komen, best een keertje bespreken.
Je hoort geen slechte opmerkingen te krijgen van je partner waar je je echt rot om gaat voelen, zonder dat hij beseft hoe hij je doen voelen heeft. Praat er een keertje over, want ik zie het niet goedkomen als hij indd zo blijft doordoen, ongeacht zijn ziekte.
Je hoort geen slechte opmerkingen te krijgen van je partner waar je je echt rot om gaat voelen, zonder dat hij beseft hoe hij je doen voelen heeft. Praat er een keertje over, want ik zie het niet goedkomen als hij indd zo blijft doordoen, ongeacht zijn ziekte.
zaterdag 17 februari 2018 14:42
zaterdag 17 februari 2018 14:51
zaterdag 17 februari 2018 15:04
Eerlijk gezegd mensen die hier zeggen dat je er mooi uit moet zien. Jij had je die dag leuk aangekleed en mooie lingerie aan. Wanneer je man je met anorexia mooier vond dat zonder dan liggen er waarschijnlijk veel perverse gedachten achter zijn opmerking en zo omgaan met iemand die anorexia heeft gehad vind ik helemaal bizar. Hij wil dat jij ook ziek bent TO. Hij is jaloers eb kwetst je expres.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 17 februari 2018 15:08
Volgens mij haal je er nu twee door elkaar. To is niet degene met een anorexia verleden.viva-amber schreef: ↑17-02-2018 15:04Eerlijk gezegd mensen die hier zeggen dat je er mooi uit moet zien. Jij had je die dag leuk aangekleed en mooie lingerie aan. Wanneer je man je met anorexia mooier vond dat zonder dan liggen er waarschijnlijk veel perverse gedachten achter zijn opmerking en zo omgaan met iemand die anorexia heeft gehad vind ik helemaal bizar. Hij wil dat jij ook ziek bent TO. Hij is jaloers eb kwetst je expres.
Verder heb je gelijk. Erg hufterig, zowel aan het adres van TO als van Troeteltje.
zaterdag 17 februari 2018 15:08
Je spreekt hierboven al in de verledentijd, er is blijkbaar al een tijdje wat gaande, dat ligt heus niet alleen maar bij hem, ik wil zijn rot opmerking echt niet goedpraten, gebruik het als aanleiding om het gesprek aan te gaan. Het heeft je gekwetst, het kwetst je dat hij niet intiem wil zijn en het kwetst je dat hij wel kan masturberen maar niet meer met jou kan vrijen. Het kwetst je dat hij het niet meer kan opbrengen om spontane dingen te verzinnen. TO je zit in een lange relatie. Dingen gaan niet vanzelf, tijd om te praten, waarschijnlijk niet één keer maar vaker, ik hoop oprecht voor je dat je elkaar weer kunt vinden, dat is vast mogelijk als de basis goed is. Ik denk dat de meeste stellen wel eens fases meemaken waarin je elkaar een beetje of een beetje veel verliest, zeker als er ook jonge kinderen zijn. Ik hoop voor je dat jullie elkaar weer kunnen vinden.Dolfien schreef: ↑17-02-2018 13:16Ik vind hem momenteel helemaal niet leuk (na zijn opmerking).
Anders heeft hij ook zijn goede kanten.
Hij is een goede en hele lieve vader voor de kinderen. Voor het grootste deel is hij positief ingesteld en ik kon heel goed met hem lachen. Vroeger zocht hij altijd naar momenten om samen te 'vieren' bv spontaan op overnachting gaan of mij uit eten nemen omdat ik zo'n lekkere koffie had gezet (hij vond hier altijd een reden voor uit).
Ik kan mij soms heel druk man in kleine dingen, hij kan goed relativeren.
De laatste 2 jaar heeft hij geen zin meer om intiem te zijn met mij.
Ik heb de achtergrond vermeld, omdat zijn afwijzing niet de eerste maal was (het was gewoon de eerste maal dat het zo bot was).
Sterkte ermee.
zaterdag 17 februari 2018 16:13
Het is niet dat mijn man helemaal niets doet; daar gaat het mij eigenlijk ook niet om.
Hij werkt 4-5den.
Hij doet minstens evenveel voor de kinderen als ik.
Hij kookt graag en als hij kan dan doet hij dit ook.
Op slechte dagen is het voor hem fysiek moeilijk om te stofzuigen of soms zelfs om naar de winkel te gaan. Maar waar ik het vooral moeilijk mee heb, is dat hij dit op goede dagen ook niet doet. Hij heeft nog letterlijk gezegd: "jij strijkt toch altijd, waarom zou ik dat dan plotseling moeten doen?". Ik ben altijd in de weer om ons gezin draaiend te houden, hij zou mij toch eens moeten willen helpen of iets uit mijn handen willen nemen.
Ik weet dat hij een man is - en dat ik daarom niet te veel mag verwachten. Maar zelfs als ik letterlijk vraag om te stofzuigen, dan doet hij dit - vaak - niet. Hij zegt dat hij zijn energie of zijn pijnvrije dagen niet wil opgebruiken aan klusjes, maar dat hij liever iets leuks doet met mij en de kinderen.
Dat is niet altijd haalbaar. De wereld stopt niet met draaien als hij een goede dag heeft. Nu moet ik vaak alles alleen doen, terwijl we meer tijd zouden samen kunnen hebben als hij mij zou helpen.
Hij zegt dat ik maar extra hulp moet inschakelen als ik het niet meer aankan. Het is niet dat ik het niet aankan. Ik wil gewoon dat hij mij wil steunen.
Financieel is het moeilijk om hulp in het huishouden in te schakelen. We kunnen het wel betalen, maar ik spaar liever wat voor de kinderen. We hebben niet veel reserve. We werken allebei wat minder (hij door zijn ziekte - ik om meer bij de kinderen te kunnen zijn).
Waar ik het vooral moeilijk mee heb, is het feit dat ik ook heel wat anders geef in de relatie/het gezin, en dat niet altijd terug krijg.
Als hij een slechte dag heeft, dan ben ik ook degene die voor zijn familie moet "zorgen", bv alleen op zijn familiefeestjes gaan (terwijl ik daar niet altijd behoefte aan heb).
Na de geboorte van de tweeling is mijn man terug heel ziek geworden. Hij had een zware terugval. Hij had een infectie op zijn ogen en zijn zicht was bedreigd. Hij kon niet werken. Ik heb hem zo goed mogelijk proberen steunen. Naar de dokters meegaan, alles uit handen nemen.
In dezelfde periode had ik een conflict met een collega op het werk. Het was een heel goede vriendin. Ik ken haar 15 jaar. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik die job kreeg. Ze is de enige vriendin die echt "van mij" is. Alle andere kennissen, families, vrienden zijn gemeenschappelijk. Als we met hen contact hebben, dan wordt er bijna altijd over mijn mans gezondheid gepraat. Ik kende haar langer dan mijn man, dus hadden we het ook over andere dingen of haalden we herinneringen op. We zijn zelfs gaan kamperen met zijn tweetjes in Cadzand.
Mijn vriendin had gehoopt dat ze een promotie zou krijgen in het werk. Maar ze hebben iemand van buiten aangetrokken, die de job gekregen heeft. Ze kon dit niet verkroppen en maakte doen bewust fouten om de zaak in problemen te brengen. Ze was kwaad op mij omdat ik haar niet steunde en omdat ik niet luid genoeg had geprotesteerd op de benoeming van die andere collega.
Dat was een heel lang verhaal; dit alles heeft meer dan een jaar geduurd. De sfeer op het werk was onder het vriespunt, ik ben mijn enige vriendin kwijt, maar ik heb niet het gevoel dat ik het erover kon hebben met mijn man.
Als ik iets zei over de sfeer op het werk, zei hij dat ik dankbaar mocht zijn dat ik nog werk had (hij was op dat moment in ziekteverlet), als ik over mijn vriendin sprak, zei hij dat ik toch niets heb aan zo iemand. Ik had niet het gevoel dat ik met mijn verhaal bij hem terecht kon, terwijl ik er wel altijd voor hem moest zijn toen hij ziek was en pijn had.
Misschien mis ik het gewoon om een vriendin te hebben.
De intimiteit is sindsdien weggevallen. Hij heeft vaak pijn of weinig energie. Maar hij masturbeert wel (en kijkt porno). Ook samen masturberen of elkaar strelen, wil hij al niet meer. Ik mis het om gewoon eens samen met hem te zijn, ik voel mij er eenzaam door.
Hij werkt 4-5den.
Hij doet minstens evenveel voor de kinderen als ik.
Hij kookt graag en als hij kan dan doet hij dit ook.
Op slechte dagen is het voor hem fysiek moeilijk om te stofzuigen of soms zelfs om naar de winkel te gaan. Maar waar ik het vooral moeilijk mee heb, is dat hij dit op goede dagen ook niet doet. Hij heeft nog letterlijk gezegd: "jij strijkt toch altijd, waarom zou ik dat dan plotseling moeten doen?". Ik ben altijd in de weer om ons gezin draaiend te houden, hij zou mij toch eens moeten willen helpen of iets uit mijn handen willen nemen.
Ik weet dat hij een man is - en dat ik daarom niet te veel mag verwachten. Maar zelfs als ik letterlijk vraag om te stofzuigen, dan doet hij dit - vaak - niet. Hij zegt dat hij zijn energie of zijn pijnvrije dagen niet wil opgebruiken aan klusjes, maar dat hij liever iets leuks doet met mij en de kinderen.
Dat is niet altijd haalbaar. De wereld stopt niet met draaien als hij een goede dag heeft. Nu moet ik vaak alles alleen doen, terwijl we meer tijd zouden samen kunnen hebben als hij mij zou helpen.
Hij zegt dat ik maar extra hulp moet inschakelen als ik het niet meer aankan. Het is niet dat ik het niet aankan. Ik wil gewoon dat hij mij wil steunen.
Financieel is het moeilijk om hulp in het huishouden in te schakelen. We kunnen het wel betalen, maar ik spaar liever wat voor de kinderen. We hebben niet veel reserve. We werken allebei wat minder (hij door zijn ziekte - ik om meer bij de kinderen te kunnen zijn).
Waar ik het vooral moeilijk mee heb, is het feit dat ik ook heel wat anders geef in de relatie/het gezin, en dat niet altijd terug krijg.
Als hij een slechte dag heeft, dan ben ik ook degene die voor zijn familie moet "zorgen", bv alleen op zijn familiefeestjes gaan (terwijl ik daar niet altijd behoefte aan heb).
Na de geboorte van de tweeling is mijn man terug heel ziek geworden. Hij had een zware terugval. Hij had een infectie op zijn ogen en zijn zicht was bedreigd. Hij kon niet werken. Ik heb hem zo goed mogelijk proberen steunen. Naar de dokters meegaan, alles uit handen nemen.
In dezelfde periode had ik een conflict met een collega op het werk. Het was een heel goede vriendin. Ik ken haar 15 jaar. Ze heeft ervoor gezorgd dat ik die job kreeg. Ze is de enige vriendin die echt "van mij" is. Alle andere kennissen, families, vrienden zijn gemeenschappelijk. Als we met hen contact hebben, dan wordt er bijna altijd over mijn mans gezondheid gepraat. Ik kende haar langer dan mijn man, dus hadden we het ook over andere dingen of haalden we herinneringen op. We zijn zelfs gaan kamperen met zijn tweetjes in Cadzand.
Mijn vriendin had gehoopt dat ze een promotie zou krijgen in het werk. Maar ze hebben iemand van buiten aangetrokken, die de job gekregen heeft. Ze kon dit niet verkroppen en maakte doen bewust fouten om de zaak in problemen te brengen. Ze was kwaad op mij omdat ik haar niet steunde en omdat ik niet luid genoeg had geprotesteerd op de benoeming van die andere collega.
Dat was een heel lang verhaal; dit alles heeft meer dan een jaar geduurd. De sfeer op het werk was onder het vriespunt, ik ben mijn enige vriendin kwijt, maar ik heb niet het gevoel dat ik het erover kon hebben met mijn man.
Als ik iets zei over de sfeer op het werk, zei hij dat ik dankbaar mocht zijn dat ik nog werk had (hij was op dat moment in ziekteverlet), als ik over mijn vriendin sprak, zei hij dat ik toch niets heb aan zo iemand. Ik had niet het gevoel dat ik met mijn verhaal bij hem terecht kon, terwijl ik er wel altijd voor hem moest zijn toen hij ziek was en pijn had.
Misschien mis ik het gewoon om een vriendin te hebben.
De intimiteit is sindsdien weggevallen. Hij heeft vaak pijn of weinig energie. Maar hij masturbeert wel (en kijkt porno). Ook samen masturberen of elkaar strelen, wil hij al niet meer. Ik mis het om gewoon eens samen met hem te zijn, ik voel mij er eenzaam door.
