Relaties
alle pijlers
Laaiend op ex: hoe het beste te reageren?
vrijdag 13 februari 2009 om 14:33
Hallo,
Ik heb echt even dringend advies nodig. Voordat ik dingen doe of zeg uit woede vraag ik jullie advies. De situatie:
Vandaag zou ex zoon (net 4) voor bezoekweekend ophalen uit school. Net als vorige week vrijdag. Ik had hem gisteren nog gemaild dat de school om 12 u stopt (ik weet immers hoe hij altijd en eeuwig te laat is en van alles vergeet op dit vlak).
Vanochtend aan zoon vertelt dat papa hem op zou halen. Toevallig ook mijn vriendin - wiens zoontje bij die van mij in de groep zit - vanochtend op school verteld dat hij dit weekend naar zijn vader gaat.
Zit ik vanochtend op mijn werk in vergadering, telefoon op stil gezet, zie ik om 12.05 u een telefoontje van mijn vriendin.
In de vergadering voorgewend dat ik naar het toilet moest, vriendin teruggebeld en wat ik al vermoedde: zoon stond alleen op het schoolplein en papa was er nog niet!
Uiteindelijk kwam ex om 12.10 u het schoolplein oplopen en heeft zoon meegenomen.
Mijn vriendin vertelde dat school aan mijn zoontje had gevraagd of hij niet naar de BSO moest, waarop mijn zoontje had geantwoord van niet, maar er was toch wat verwarring ontstaan. Gelukkig dat ook mijn vriendin het wist en erbij was toen het zich voordeed.
Maar nu....zoals ik al zei: ik ben zó kwaad!! Gewoon wéér, voor de zóveelste keer, te laat komen, waarbij hij ditmaal zijn kind in de kou laat staan. Ik mail hem expres gisteren nog een keer de tijd door, terwijl hij dit allang wist. Maar omdat ik weet hoe hij is, doe ik dit toch maar. Als hij ook maar enige verantwoording voelde en nam, noteert hij dit op de kalender en zorgt hij dat hij op tijd is. Hij werkt nota bene niet en kan er dus prima voor zorgen op tijd te zijn.
En ik wist het, he..ik had al zo'n voorgevoel!! En dat zal ik ook blijven houden, iedere keer dat hij zoonlief ergens op zal moeten halen. Hij is gewoon werkelijk altijd te laat. Dat was tussen ons ook altijd een punt van strijd: van tevoren ellenlang treuzelen voordat hij maar eens in aktie komt, om vervolgens altijd te laat te komen. Dit was mede oorzaak van het verlies van zijn banen.
Maar goed, mijn vraag aan jullie: wat vinden jullie nu een juiste (re-)actie van mij? Het liefst zou ik hem nu de huid vol schelden, maar dat wil ik niet. Zoonlief is nu immers bij hem. Morgenavond brengt hij hem weer bij me terug, waardoor de kleine er weer bij is.
Ik heb me in elk geval voorgenomen de school te informeren wanneer ex hem weer komt halen, zodat die op de hoogte zijn van de afspraken en desnoods samen met zoon even wachten.
Maar ri. ex: Hoe reageer ik nu het beste??
Ik heb echt even dringend advies nodig. Voordat ik dingen doe of zeg uit woede vraag ik jullie advies. De situatie:
Vandaag zou ex zoon (net 4) voor bezoekweekend ophalen uit school. Net als vorige week vrijdag. Ik had hem gisteren nog gemaild dat de school om 12 u stopt (ik weet immers hoe hij altijd en eeuwig te laat is en van alles vergeet op dit vlak).
Vanochtend aan zoon vertelt dat papa hem op zou halen. Toevallig ook mijn vriendin - wiens zoontje bij die van mij in de groep zit - vanochtend op school verteld dat hij dit weekend naar zijn vader gaat.
Zit ik vanochtend op mijn werk in vergadering, telefoon op stil gezet, zie ik om 12.05 u een telefoontje van mijn vriendin.
In de vergadering voorgewend dat ik naar het toilet moest, vriendin teruggebeld en wat ik al vermoedde: zoon stond alleen op het schoolplein en papa was er nog niet!
Uiteindelijk kwam ex om 12.10 u het schoolplein oplopen en heeft zoon meegenomen.
Mijn vriendin vertelde dat school aan mijn zoontje had gevraagd of hij niet naar de BSO moest, waarop mijn zoontje had geantwoord van niet, maar er was toch wat verwarring ontstaan. Gelukkig dat ook mijn vriendin het wist en erbij was toen het zich voordeed.
Maar nu....zoals ik al zei: ik ben zó kwaad!! Gewoon wéér, voor de zóveelste keer, te laat komen, waarbij hij ditmaal zijn kind in de kou laat staan. Ik mail hem expres gisteren nog een keer de tijd door, terwijl hij dit allang wist. Maar omdat ik weet hoe hij is, doe ik dit toch maar. Als hij ook maar enige verantwoording voelde en nam, noteert hij dit op de kalender en zorgt hij dat hij op tijd is. Hij werkt nota bene niet en kan er dus prima voor zorgen op tijd te zijn.
En ik wist het, he..ik had al zo'n voorgevoel!! En dat zal ik ook blijven houden, iedere keer dat hij zoonlief ergens op zal moeten halen. Hij is gewoon werkelijk altijd te laat. Dat was tussen ons ook altijd een punt van strijd: van tevoren ellenlang treuzelen voordat hij maar eens in aktie komt, om vervolgens altijd te laat te komen. Dit was mede oorzaak van het verlies van zijn banen.
Maar goed, mijn vraag aan jullie: wat vinden jullie nu een juiste (re-)actie van mij? Het liefst zou ik hem nu de huid vol schelden, maar dat wil ik niet. Zoonlief is nu immers bij hem. Morgenavond brengt hij hem weer bij me terug, waardoor de kleine er weer bij is.
Ik heb me in elk geval voorgenomen de school te informeren wanneer ex hem weer komt halen, zodat die op de hoogte zijn van de afspraken en desnoods samen met zoon even wachten.
Maar ri. ex: Hoe reageer ik nu het beste??
vrijdag 27 maart 2009 om 15:05
Tja, hij heeft ook toegezegd dat hij op vrijdagmiddag je zoontje uit school haalt...
Het kan toch dat hij bij een nieuwe regeling je zoontje niet meer van school haalt? Als jij het belangrijker vindt om redelijk te zijn tegenover je ex dan om te voorkomen dat je zoontje weer een keer alleen op het schoolplein staat, stem dan vooral in met een regeling waarbij dat wel het geval blijft. Maar ik zou het niet doen.
Als hij zijn rooster nog niet weet, waarom zit jij dan al een nieuwe regeling te bedenken? Als jij dat kan, kan hij dat toch ook? Je kan van alles hebben vastgelegd in het convenant, maar feit blijft dat hij de belanghebbende van de bezoekregeling is en dat hij degene is die die wil veranderen. Dus laat hij maar met een voorstel komen.
Het kan toch dat hij bij een nieuwe regeling je zoontje niet meer van school haalt? Als jij het belangrijker vindt om redelijk te zijn tegenover je ex dan om te voorkomen dat je zoontje weer een keer alleen op het schoolplein staat, stem dan vooral in met een regeling waarbij dat wel het geval blijft. Maar ik zou het niet doen.
Als hij zijn rooster nog niet weet, waarom zit jij dan al een nieuwe regeling te bedenken? Als jij dat kan, kan hij dat toch ook? Je kan van alles hebben vastgelegd in het convenant, maar feit blijft dat hij de belanghebbende van de bezoekregeling is en dat hij degene is die die wil veranderen. Dus laat hij maar met een voorstel komen.
Ga in therapie!
vrijdag 27 maart 2009 om 15:16
Yayaatje, jij zit nu al oplossingen te bedenken voor hoe het moet als je ex een ander werkrooster krijgt en ons te vragen of dit een goede regeling is, voor je hier met je ex over om tafel hebt gezeten..
Waarom vraag je nu niet eerst aan hem hoe hij denkt dat het het beste geregeld is? Vraag aan hem hoe en op welke manier hij zijn zoon wil zien als hij onregelmatig werkt. De kas is groot dat hij veel beter zijn afspraken nakomt, als hij zelf die afspraken heeft bedacht.
Het klinkt echt alsof jij bedenkt hoe het moet en jij boos wordt als ex zich daar niet aan houdt. Maar in bijna alle relaties werkt het zo, dat als je afspraken opdringt of iemand iets laat beloven waar hij eigenlijk niet achter staat, dat dit niet werkt.
Vraag nu eerst eens aan hem hoe hij het op wil lossen vóór jij met een oplossing komt!
Waarom vraag je nu niet eerst aan hem hoe hij denkt dat het het beste geregeld is? Vraag aan hem hoe en op welke manier hij zijn zoon wil zien als hij onregelmatig werkt. De kas is groot dat hij veel beter zijn afspraken nakomt, als hij zelf die afspraken heeft bedacht.
Het klinkt echt alsof jij bedenkt hoe het moet en jij boos wordt als ex zich daar niet aan houdt. Maar in bijna alle relaties werkt het zo, dat als je afspraken opdringt of iemand iets laat beloven waar hij eigenlijk niet achter staat, dat dit niet werkt.
Vraag nu eerst eens aan hem hoe hij het op wil lossen vóór jij met een oplossing komt!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 27 maart 2009 om 15:27
quote:yayaatje schreef op 27 maart 2009 @ 14:34:
Is het redelijk wanneer ik zeg dat er gem. in een maand 4 weekenden zitten. Hiervan neem ik er 2 voor mijn rekening (en zorg dan voor de opvang van zoon) en dat hij er ook 2 voor zijn rekening dient te nemen. Ik wil best rekening houden met zijn rooster, maar vind eigenlijk wel dat hij 2 weekenden moet zien op te vangen. Als hem dit niet lukt i.v.m. zijn werktijden, dan is hij verantwoordelijk voor de opvang.
Volgens mij haal jij opvang en bezoekrecht door elkaar. De bedoeling is dat vader en kind door de bezoekregeling de kans krijgen een band met elkaar op te bouwen. Ik proef uit bovenstaande dat jij graag van je ex wil dat hij meer verantwoordelijkheid neemt voor de opvang van jullie zoontje. Vind je het vervelend dat jij daar alleen voor opdraait nu?
Probeer die zaken van elkaar te scheiden. Als jij meer tijd met je zoontje wil of juist meer vrije tijd, probeer dat dan zelf te regelen. Maak jezelf daarvoor niet afhankelijk van je ex. De bezoekregeling is niet voor oma of voor de BSO.
Is het redelijk wanneer ik zeg dat er gem. in een maand 4 weekenden zitten. Hiervan neem ik er 2 voor mijn rekening (en zorg dan voor de opvang van zoon) en dat hij er ook 2 voor zijn rekening dient te nemen. Ik wil best rekening houden met zijn rooster, maar vind eigenlijk wel dat hij 2 weekenden moet zien op te vangen. Als hem dit niet lukt i.v.m. zijn werktijden, dan is hij verantwoordelijk voor de opvang.
Volgens mij haal jij opvang en bezoekrecht door elkaar. De bedoeling is dat vader en kind door de bezoekregeling de kans krijgen een band met elkaar op te bouwen. Ik proef uit bovenstaande dat jij graag van je ex wil dat hij meer verantwoordelijkheid neemt voor de opvang van jullie zoontje. Vind je het vervelend dat jij daar alleen voor opdraait nu?
Probeer die zaken van elkaar te scheiden. Als jij meer tijd met je zoontje wil of juist meer vrije tijd, probeer dat dan zelf te regelen. Maak jezelf daarvoor niet afhankelijk van je ex. De bezoekregeling is niet voor oma of voor de BSO.
Ga in therapie!
vrijdag 27 maart 2009 om 15:34
Het is inderdaad aan hem om met voorstellen te komen hoe en wanneer hij zoon wil gaan zien als hij zometeen aan het werk gaat.
Zolang zijn dienstrooster nog niet bekend is en we weten niet of het gaat om week-/maandroosters, dan kunnen we er op dit moment nog geen zinnig woord over zeggen. Ik wacht het inderdaad maar even af.
Het moeilijke hieraan vind ik de onzekerheid die dit met zich meebrengt. Ik weet graag tijdig vooruit hoe dingen er uit zien en waar ik aan toe ben. Vandaar dat ik de neiging heb om op voorhand al met oplossingen te komen.
Dubio, sorry voor mijn felheid in reactie net. Was niet zo bedoeld (heb hier een emoticons, maar als ik ze had stuurde ik je bij deze een dikke goedmaak-knuffel!)
Wat betreft de betekenis van bezoekrecht: nee, ik zie wel waar zo'n regeling voor bedoeld is, maar op de 1 of andere manier voel ik me steeds ontzettend verantwoordelijk voor de opvang van zoonlief.
En wanneer - zoals vandaag - dan blijkt dat het een keer niet mijn verantwoording is, maar die van ex, dan heb ik hier vaak een allesbehalve gerust gevoel bij. En niet onterecht, naar nu weer blijkt....Vandaar dat ik steeds de neiging heb om dergelijke zaken goed te plannen.
En dat er voorafgaand aan het bezoekweekend een opvangmoment voor zoon in zit (het moment dat hij uit school wordt gehaald), dat voelt als MIJN verantwoording. Ik vind het vreselijk als zoonlief er de dupe van is als dit niet goed geregeld is!
Zolang zijn dienstrooster nog niet bekend is en we weten niet of het gaat om week-/maandroosters, dan kunnen we er op dit moment nog geen zinnig woord over zeggen. Ik wacht het inderdaad maar even af.
Het moeilijke hieraan vind ik de onzekerheid die dit met zich meebrengt. Ik weet graag tijdig vooruit hoe dingen er uit zien en waar ik aan toe ben. Vandaar dat ik de neiging heb om op voorhand al met oplossingen te komen.
Dubio, sorry voor mijn felheid in reactie net. Was niet zo bedoeld (heb hier een emoticons, maar als ik ze had stuurde ik je bij deze een dikke goedmaak-knuffel!)
Wat betreft de betekenis van bezoekrecht: nee, ik zie wel waar zo'n regeling voor bedoeld is, maar op de 1 of andere manier voel ik me steeds ontzettend verantwoordelijk voor de opvang van zoonlief.
En wanneer - zoals vandaag - dan blijkt dat het een keer niet mijn verantwoording is, maar die van ex, dan heb ik hier vaak een allesbehalve gerust gevoel bij. En niet onterecht, naar nu weer blijkt....Vandaar dat ik steeds de neiging heb om dergelijke zaken goed te plannen.
En dat er voorafgaand aan het bezoekweekend een opvangmoment voor zoon in zit (het moment dat hij uit school wordt gehaald), dat voelt als MIJN verantwoording. Ik vind het vreselijk als zoonlief er de dupe van is als dit niet goed geregeld is!
vrijdag 27 maart 2009 om 15:47
Rust krijg je niet van namens hem zo veel mogelijk te plannen en te regelen, want je kan niet afdwingen dat hij zich eraan houdt. Zoals Poez zei: als hij zelf een regeling bedenkt, is hij meer geneigd die na te komen.
Verder zul je echt de verantwoordelijkheid moeten nemen óf loslaten. Nemen als je zoontje bij jou is of als jij voor zijn opvang zorgt. En loslaten als hij bij zijn vader is. Het enige wat je kan doen als hij die verantwoordelijkheid niet nakomt, is de bezoekregeling aanscherpen.
Verder lijkt het me, gezien de onzekerheid van de situatie en de onbetrouwbaarheid van je ex, verstandig als je altijd een plan B hebt klaarliggen, voor als hij het laat afweten. Dat geeft nl. óók rust.
Ik moet weg, fijn weekend en stay zennn
duubs
Verder zul je echt de verantwoordelijkheid moeten nemen óf loslaten. Nemen als je zoontje bij jou is of als jij voor zijn opvang zorgt. En loslaten als hij bij zijn vader is. Het enige wat je kan doen als hij die verantwoordelijkheid niet nakomt, is de bezoekregeling aanscherpen.
Verder lijkt het me, gezien de onzekerheid van de situatie en de onbetrouwbaarheid van je ex, verstandig als je altijd een plan B hebt klaarliggen, voor als hij het laat afweten. Dat geeft nl. óók rust.
Ik moet weg, fijn weekend en stay zennn
duubs
Ga in therapie!
vrijdag 27 maart 2009 om 15:51
Thanx! You make it sound so simple...maar ik ga het inderdaad (wat meer) loslaten. Zoals ik al zei: op dit moment weten we toch nog niets en heeft het geen zin om me er het hoofd over te breken.
Ik zit verder even helemaal vast in mijn gepieker. Ik laat het maar even rusten geloof ik...kom er niet meer uit...
Ik zit verder even helemaal vast in mijn gepieker. Ik laat het maar even rusten geloof ik...kom er niet meer uit...
vrijdag 27 maart 2009 om 16:39
quote:yayaatje schreef op 27 maart 2009 @ 14:44:
Rider,
Je hebt zeker een punt dat ik me ontzettend opwind over zijn constant terugkerende probleem met te laat komen en het niet nemen van verantwoording.
[...]
Ik vind het echt ongehoord.
Als je er iets aan hebt: ik zou proberen het te scheiden. Voor zover je je boos zit te maken op je ex, vanwege zijn "hoe hij is", stop daarmee. Ben blij dat hij je ex is, en laat het zo.
Voor zover je je boos zit te maken vanwege je kind: Groot gelijk! Ik vind het volstrekt ongehoord dat je je kind aan iemand toevertrouwt, en die persoon gaat daar zo laks mee om. Een bij jou passende variant van "schop hem onder zijn kloten!" zou ik zeggen.
Rider,
Je hebt zeker een punt dat ik me ontzettend opwind over zijn constant terugkerende probleem met te laat komen en het niet nemen van verantwoording.
[...]
Ik vind het echt ongehoord.
Als je er iets aan hebt: ik zou proberen het te scheiden. Voor zover je je boos zit te maken op je ex, vanwege zijn "hoe hij is", stop daarmee. Ben blij dat hij je ex is, en laat het zo.
Voor zover je je boos zit te maken vanwege je kind: Groot gelijk! Ik vind het volstrekt ongehoord dat je je kind aan iemand toevertrouwt, en die persoon gaat daar zo laks mee om. Een bij jou passende variant van "schop hem onder zijn kloten!" zou ik zeggen.
vrijdag 27 maart 2009 om 17:31
Yaya
als jij hier in blijft trappen, blijft hij je bespelen. Snap je me?
Hem veranderden kun je echt niet, dat kon je toen al niet en zal je nu zeker niet meer lukken. Dus laat los, het gaat je alleen maar frustatie opleveren.
Ga er maar gewoon vanuit dat jij het alleen moet regelen, dus opvang organiseren en geen overdracht via school. En laat hem maar komen met een nieuw plan, jij zit je over van alles al te druk te maken. Waarom? In zijn ogen ben en blijf jij de bitch, dat zal echt niet veranderen, in welke bocht jij ook gaat om het hem naar de zin te maken.
Dubio heeft gelijk, gewoon altijd een plan B. Het is gewoon nodig. Fijn als plan A werkt en anders komt gewoon plan B. Wedden dat dat je rust geeft.
Ga er boven staan Yaya, echt en zorg dat hij jouw knopjes niet meer kan pushen zoals vandaag dus wel gebeurd is.
als jij hier in blijft trappen, blijft hij je bespelen. Snap je me?
Hem veranderden kun je echt niet, dat kon je toen al niet en zal je nu zeker niet meer lukken. Dus laat los, het gaat je alleen maar frustatie opleveren.
Ga er maar gewoon vanuit dat jij het alleen moet regelen, dus opvang organiseren en geen overdracht via school. En laat hem maar komen met een nieuw plan, jij zit je over van alles al te druk te maken. Waarom? In zijn ogen ben en blijf jij de bitch, dat zal echt niet veranderen, in welke bocht jij ook gaat om het hem naar de zin te maken.
Dubio heeft gelijk, gewoon altijd een plan B. Het is gewoon nodig. Fijn als plan A werkt en anders komt gewoon plan B. Wedden dat dat je rust geeft.
Ga er boven staan Yaya, echt en zorg dat hij jouw knopjes niet meer kan pushen zoals vandaag dus wel gebeurd is.
vrijdag 27 maart 2009 om 19:49
Lieve Ya, hij heeft je weer op de kast he? Gaat iedere keer weer ten koste van je zoon, maar het lukt hem nog steeds.
Jij kent hem al veel langer dan wij, maar beseft nog steeds veel te weinig dat er met hem simpelweg geen afspraak te maken is. Dit om het feit, dat jij graag afspraken maakt en hij weet dat hij je kan raken. Weer een vrijdagmiddag op je werk naar de klote, weer iemand anders (zijn moeder) die in de bres springt omdat hij zijn afspraken niet nakomt.
Mijn advies, trek je eigen plan vanaf nu. Iedere vrijdagmiddag gewoon zorgen voor opvang en daar kan hij dan zijn kind ophalen wanneer het hem uitkomt.
Zijn werkrooster is nu van belang vanwege de bezoekregeling. Maak je geen illusie daarover, ook daarmee zal hij iedere afspraak die je maakt niet nakomen.
Ben gewoon eens bikkelhard tegen hem, stel jouw plan op over een bezoekregeling en laat hem het op het werk maar regelen dat hij dan vrij is. Dat moet jij toch ook? Hij is een volwassen kerel die nu zelf maar eens moet gaan zoeken naar mogelijkheden om zijn kind regelmatig te zien. Jij moet dat vooral niet doen voor hem. Hij smult ervan dat de bezoekregeling nu weer in handen is van zijn werkrooster. Weer een mogelijkheid om jou veelvuldig op de kast te krijgen. Weer een mogelijkheid voor hem om toch een band met jou te krijgen, want iedere keer volgt er weer een gesprek waarin hij als redelijke persoon overkomt en jou weer gaat manipuleren.
Hoe meer ik van deze man lees, des te meer besef ik dat hij eigenlijk geen zier geeft om zijn kind.
Stop met afspraken maken, deze afspraken zijn niet alleen voor jou kwetsend maar vooral voor je kleine jongen. Bescherm hem door vooral geen afspraken meer te maken. Deel vanaf nu je ex gewoon mede wanneer hij zijn kind kan zien. Geef hem geen verantwoordelijkheid meer van hem ophalen op school oid.
Jij kent hem al veel langer dan wij, maar beseft nog steeds veel te weinig dat er met hem simpelweg geen afspraak te maken is. Dit om het feit, dat jij graag afspraken maakt en hij weet dat hij je kan raken. Weer een vrijdagmiddag op je werk naar de klote, weer iemand anders (zijn moeder) die in de bres springt omdat hij zijn afspraken niet nakomt.
Mijn advies, trek je eigen plan vanaf nu. Iedere vrijdagmiddag gewoon zorgen voor opvang en daar kan hij dan zijn kind ophalen wanneer het hem uitkomt.
Zijn werkrooster is nu van belang vanwege de bezoekregeling. Maak je geen illusie daarover, ook daarmee zal hij iedere afspraak die je maakt niet nakomen.
Ben gewoon eens bikkelhard tegen hem, stel jouw plan op over een bezoekregeling en laat hem het op het werk maar regelen dat hij dan vrij is. Dat moet jij toch ook? Hij is een volwassen kerel die nu zelf maar eens moet gaan zoeken naar mogelijkheden om zijn kind regelmatig te zien. Jij moet dat vooral niet doen voor hem. Hij smult ervan dat de bezoekregeling nu weer in handen is van zijn werkrooster. Weer een mogelijkheid om jou veelvuldig op de kast te krijgen. Weer een mogelijkheid voor hem om toch een band met jou te krijgen, want iedere keer volgt er weer een gesprek waarin hij als redelijke persoon overkomt en jou weer gaat manipuleren.
Hoe meer ik van deze man lees, des te meer besef ik dat hij eigenlijk geen zier geeft om zijn kind.
Stop met afspraken maken, deze afspraken zijn niet alleen voor jou kwetsend maar vooral voor je kleine jongen. Bescherm hem door vooral geen afspraken meer te maken. Deel vanaf nu je ex gewoon mede wanneer hij zijn kind kan zien. Geef hem geen verantwoordelijkheid meer van hem ophalen op school oid.
vrijdag 27 maart 2009 om 20:51
Ik ben het meer eens met poezewoes dan met pom. Niets meedelen wanneer hij zijn kind kan zien, laat hem maar met een plan/voorstel komen. Als jij iets meedeelt, weet je nu al dat hij zich er niet aan houdt.
Ik zou zelf de opvang voor de vrijdagmiddag regelen (BSO, of misschien die vriendin die ook haar kindje ophaalt). En lekker gewoon plannen maken voor de (alle) weekenden samen met zoon. En doe vooral geen voorstellen richting ex, wees niet op voorhand flexibel en alles. Wacht gewoon af, totdat hij vraagt wanneer hij zoon kan zien. En dan is jouw antwoord "wat stel je voor?!" En dan kan er misschien een plan komen waar hij achter staat.
Als je meer behoefte hebt aan tijd voor jezelf zonder zoon, probeer dan af en toe te regelen dat zoon een nachtje uit logeren gaat (misschien bij jouw ouders/familie/vrienden met kinderen), regel een goede oppas voor bij jou thuis, wat dan ook. Maar zorg dat je niet afhankelijk bent van ex.
Als jij zelf je zaken goed op orde hebt en dus eigenlijk ex niet meer nodig hebt voor ophalen/opvang wat dan ook, voel je je stukken sterker. En dan maakt het jou ook veel minder uit hoe hij is, want jij hebt er dan geen last meer van.
Enige lastige is, dat hij je zoon dan misschien minder zal zien dan nu en je zoon hem dus wel kan gaan missen. Maar dat vind ik minder erg, dan een uur lang moeten wachten op een schoolplein op een vader die niet gaat komen.
Ik zou zelf de opvang voor de vrijdagmiddag regelen (BSO, of misschien die vriendin die ook haar kindje ophaalt). En lekker gewoon plannen maken voor de (alle) weekenden samen met zoon. En doe vooral geen voorstellen richting ex, wees niet op voorhand flexibel en alles. Wacht gewoon af, totdat hij vraagt wanneer hij zoon kan zien. En dan is jouw antwoord "wat stel je voor?!" En dan kan er misschien een plan komen waar hij achter staat.
Als je meer behoefte hebt aan tijd voor jezelf zonder zoon, probeer dan af en toe te regelen dat zoon een nachtje uit logeren gaat (misschien bij jouw ouders/familie/vrienden met kinderen), regel een goede oppas voor bij jou thuis, wat dan ook. Maar zorg dat je niet afhankelijk bent van ex.
Als jij zelf je zaken goed op orde hebt en dus eigenlijk ex niet meer nodig hebt voor ophalen/opvang wat dan ook, voel je je stukken sterker. En dan maakt het jou ook veel minder uit hoe hij is, want jij hebt er dan geen last meer van.
Enige lastige is, dat hij je zoon dan misschien minder zal zien dan nu en je zoon hem dus wel kan gaan missen. Maar dat vind ik minder erg, dan een uur lang moeten wachten op een schoolplein op een vader die niet gaat komen.
marijemarije wijzigde dit bericht op 27-03-2009 20:52
Reden: Kromme zin.
Reden: Kromme zin.
% gewijzigd
zaterdag 28 maart 2009 om 09:15
Jeetje,overdrijf je niet een beetje? 10 minuten? Mijn ex heeft mijn kinderen al 10 jaar niet gehaald,of er voor betaald..... jouwe komt hem nog halen tenminste,ook al is het 10 minuten te laat.Ik zou het gewoon laten rusten en je zoon instructies geven of je vriendin wat te doen als hij écht niet op komt dagen!
maandag 30 maart 2009 om 10:43
Lieve meiden,
Allemaal: dank voor jullie meedenken hierin. Stel het echt op prijs. Voel me soms zo'n zeur...
Ex heeft zijn excuses aangeboden en gezegd dat dit niet meer zal voorkomen. Heb hem gezegd dat zijn excuses in de 1e plaats aan het adres van zoon gericht zouden moeten zijn. Dat die degene is die hier het meest onder lijdt. Dat het voor mij en zijn moeder alleen maar mega storend is, maar dat zoonlief hier degene is die de dupe is van dergelijke vergissingen.
Ik heb me inderdaad voorgenomen - dankzij jullie adviezen! - om me maar niet meer al te druk te maken. Ik wacht wel af met welke roosters hij komt en wat zijn eigen voorstellen zijn.
Daarnaast heb ik me voorgenomen om zoonlief niet meer door hem uit school te laten halen. Hij kan zoon bij zijn moeder ophalen of via de BSO, maar ik zorg er van nu af aan voor dat zoon in elk geval nooit meer teleurgesteld achterblijft op het schoolplein. Ik kan iedereen hierin vertrouwen (zijn moeder, BSO, wie dan ook), behalve zijn vader..
Wat me overigens nog wel bezighoudt: ik ervaar het een beetje als: enerzijds moet zoon zelf ondervinden hoe zijn vader is (o.a. dus dit eeuwige te laat komen, waardoor hij zijn afspraken niet nakomt en mensen dus teleurstelt) en anderzijds wil ik zoon hiervan niet de dupe laten worden en regel ik dus dergelijke dingen anders. Doe ik hier dan wel goed aan? Maar misschien moet het voorlopig nog wel even zo. Zoon is nu nog wel erg klein..
Ik merk overigens dat zoon nu al schijnbaar feilloos aanvoelt hoe dingen in elkaar steken. Zodra ik ook maar iets zeg over ex wat niet direct in ex zijn voordeel is (bijv. als ik een andere tas pak omdat de gebruikelijke logeertas ontzettend naar rook stinkt en zoonlief vraagt waarom ik een andere tas pak), dan neemt zoon het meteen voor hem op: 'Niettes mama, het stinkt niet naar rook, het ruikt gewoon zoals het bij papa ruikt in huis!' Al eerder dat hij ook eens zelf de schuld op zich nam toen ik hem hiermee confronteerde. Hij zegt dan: 'het is mijn schuld hoor mama, want ik liep zelf de kamer in waarin papa altijd zit te roken. Daarom ruik ik zo naar rook!'
Enerzijds ontroerend om te horen hoe zoon het voor papa opneemt (terwijl ik er niet boos over praat. Ik constateer het alleen), anderzijds schrijnend...
Allemaal: dank voor jullie meedenken hierin. Stel het echt op prijs. Voel me soms zo'n zeur...
Ex heeft zijn excuses aangeboden en gezegd dat dit niet meer zal voorkomen. Heb hem gezegd dat zijn excuses in de 1e plaats aan het adres van zoon gericht zouden moeten zijn. Dat die degene is die hier het meest onder lijdt. Dat het voor mij en zijn moeder alleen maar mega storend is, maar dat zoonlief hier degene is die de dupe is van dergelijke vergissingen.
Ik heb me inderdaad voorgenomen - dankzij jullie adviezen! - om me maar niet meer al te druk te maken. Ik wacht wel af met welke roosters hij komt en wat zijn eigen voorstellen zijn.
Daarnaast heb ik me voorgenomen om zoonlief niet meer door hem uit school te laten halen. Hij kan zoon bij zijn moeder ophalen of via de BSO, maar ik zorg er van nu af aan voor dat zoon in elk geval nooit meer teleurgesteld achterblijft op het schoolplein. Ik kan iedereen hierin vertrouwen (zijn moeder, BSO, wie dan ook), behalve zijn vader..
Wat me overigens nog wel bezighoudt: ik ervaar het een beetje als: enerzijds moet zoon zelf ondervinden hoe zijn vader is (o.a. dus dit eeuwige te laat komen, waardoor hij zijn afspraken niet nakomt en mensen dus teleurstelt) en anderzijds wil ik zoon hiervan niet de dupe laten worden en regel ik dus dergelijke dingen anders. Doe ik hier dan wel goed aan? Maar misschien moet het voorlopig nog wel even zo. Zoon is nu nog wel erg klein..
Ik merk overigens dat zoon nu al schijnbaar feilloos aanvoelt hoe dingen in elkaar steken. Zodra ik ook maar iets zeg over ex wat niet direct in ex zijn voordeel is (bijv. als ik een andere tas pak omdat de gebruikelijke logeertas ontzettend naar rook stinkt en zoonlief vraagt waarom ik een andere tas pak), dan neemt zoon het meteen voor hem op: 'Niettes mama, het stinkt niet naar rook, het ruikt gewoon zoals het bij papa ruikt in huis!' Al eerder dat hij ook eens zelf de schuld op zich nam toen ik hem hiermee confronteerde. Hij zegt dan: 'het is mijn schuld hoor mama, want ik liep zelf de kamer in waarin papa altijd zit te roken. Daarom ruik ik zo naar rook!'
Enerzijds ontroerend om te horen hoe zoon het voor papa opneemt (terwijl ik er niet boos over praat. Ik constateer het alleen), anderzijds schrijnend...
maandag 30 maart 2009 om 12:07
Hoi Yayaatje,
Verstandig dat je het even laat betijen en tegelijkertijd maatregelen neemt voor de opvang op de vrijdagmiddag. Ik zou gewoon kiezen voor de BSO, dat kost wel wat maar daar koop je vrijheid mee. De optie van zijn moeder is iets wat hij zou moeten regelen en is te nauw verbonden met je ex. Hij kan bijvoorbeeld tegen zijn moeder zeggen dat hij zijn zoontje wel van school afhaalt, en het vervolgens weer vergeten, en dan staat je zoontje weer op het schoolplein te wachten.
Zelf verantwoordelijkheid nemen is precies dat. De BSO is een opvangmogelijkheid die jij zelf volledig kan aansturen, dat geldt voor de moeder van je ex niet.
Ik vind zeker niet dat je zoon zelf moet ondervinden hoe onverantwoordelijk zijn vader is, als dit een onverantwoorde situatie oplevert. Daar ligt wat mij betreft de grens. Met de leeftijd verandert dit inderdaad en kun je de zaken wat meer op hun beloop laten.
Wat de situatie met die tas betreft, kinderen hebben antennes voor dat soort dingen, zeker als hun ouders gescheiden zijn. Ze nemen het altijd op voor de andere ouder. Zonder het te willen geef je met je opmerking over de rooklucht aan die tas kritiek op zijn vader, of zo vat je zoontje het in elk geval op. Vaak geef je onbewust ook non-verbale signalen af.
Je kan op zo'n moment ook gewoon een grapje maken, weet je wat, we spuiten er gewoon parfum op! En in het algemeen kun je ook op dat soort dingen letten, dus de tas op tijd luchten zonder dat je zoontje het ziet. Dat klinkt misschien overdreven, maar kinderen letten in deze situatie op elk detail. Ik merk het bij de mijne ook dat ze soms om de gekste en kleinste dingen luidkeels hun vader verdedigen, terwijl er van een aanval of kritiek helemaal geen sprake is. Soms komt dat doordat ze weten hoe ik over bepaalde dingen denk, ook al zeg ik er op dat moment niets van. Het is het fameuze loyaliteitsconflict, hij wil de bevestiging dat hij van jullie allebei mag houden.
Ik vertel ze af en toe dat mama de dingen op haar eigen manier doet en papa op zijn manier en dat dat oké is. Omdat we nu niet meer bij elkaar zijn, hebben we nu elk onze eigen regels.
Verstandig dat je het even laat betijen en tegelijkertijd maatregelen neemt voor de opvang op de vrijdagmiddag. Ik zou gewoon kiezen voor de BSO, dat kost wel wat maar daar koop je vrijheid mee. De optie van zijn moeder is iets wat hij zou moeten regelen en is te nauw verbonden met je ex. Hij kan bijvoorbeeld tegen zijn moeder zeggen dat hij zijn zoontje wel van school afhaalt, en het vervolgens weer vergeten, en dan staat je zoontje weer op het schoolplein te wachten.
Zelf verantwoordelijkheid nemen is precies dat. De BSO is een opvangmogelijkheid die jij zelf volledig kan aansturen, dat geldt voor de moeder van je ex niet.
Ik vind zeker niet dat je zoon zelf moet ondervinden hoe onverantwoordelijk zijn vader is, als dit een onverantwoorde situatie oplevert. Daar ligt wat mij betreft de grens. Met de leeftijd verandert dit inderdaad en kun je de zaken wat meer op hun beloop laten.
Wat de situatie met die tas betreft, kinderen hebben antennes voor dat soort dingen, zeker als hun ouders gescheiden zijn. Ze nemen het altijd op voor de andere ouder. Zonder het te willen geef je met je opmerking over de rooklucht aan die tas kritiek op zijn vader, of zo vat je zoontje het in elk geval op. Vaak geef je onbewust ook non-verbale signalen af.
Je kan op zo'n moment ook gewoon een grapje maken, weet je wat, we spuiten er gewoon parfum op! En in het algemeen kun je ook op dat soort dingen letten, dus de tas op tijd luchten zonder dat je zoontje het ziet. Dat klinkt misschien overdreven, maar kinderen letten in deze situatie op elk detail. Ik merk het bij de mijne ook dat ze soms om de gekste en kleinste dingen luidkeels hun vader verdedigen, terwijl er van een aanval of kritiek helemaal geen sprake is. Soms komt dat doordat ze weten hoe ik over bepaalde dingen denk, ook al zeg ik er op dat moment niets van. Het is het fameuze loyaliteitsconflict, hij wil de bevestiging dat hij van jullie allebei mag houden.
Ik vertel ze af en toe dat mama de dingen op haar eigen manier doet en papa op zijn manier en dat dat oké is. Omdat we nu niet meer bij elkaar zijn, hebben we nu elk onze eigen regels.
Ga in therapie!
maandag 30 maart 2009 om 12:34
Ik zou in ieder geval wel zoontje proberen gerust te stellen en de volgende keer zeggen wanneer papa hem nog eens komt halen, dat het wel kan gebeuren dat hij even moet wachten omdat papa wat laat is.
Niet je ex in kwaad daglicht zetten, maar een beetje voorbereiding van je zoontje kan (met hetgeen wat je van ex weet) geen kwaad, denk ik.
Niet je ex in kwaad daglicht zetten, maar een beetje voorbereiding van je zoontje kan (met hetgeen wat je van ex weet) geen kwaad, denk ik.
maandag 30 maart 2009 om 12:45
Dank Duubs, voor je - wederom! - wijze woorden.
Het is inderdaad opvallend hoe sterk de antennes van die ukkies zijn. Ik probeer er zoveel alert op te zijn dat ik me niet negatief uitlaat over ex ri. zoon, maar zoals ik al schreef: bij het minste of geringste springen ze gelijk in de bres voor de ander.
Wel vraag ik me dan wel eens af wat er op zulke momenten in die koppies omgaat. Zouden ze instinctief aanvoelen dat ze de andere ouder 'moeten' verdedigen?
Soms denk ik daar wel eens over na: om te beginnen vind ik inderdaad dat een kind er het volste recht op heeft om ongedwongen en voor de volle 100% van beide ouders te mogen houden. Daarom ook dat ik nooit in ga op detailzaken over de reden van onze breuk. Ik vind dat dit iets is tussen zijn vader en mij en dat hij nog veel te jong is om hiermee belast te worden. Hij kan niets met evt. dergelijke informatie en het voegt niets toe. Sterker nog, het belast alleen maar.
Vandaar ook dat ik het belangrijk vind om hem zijn eigen oordeel over zijn vader te laten vormen. Op basis van zijn eigen ervaringen mag hij zich een mening over hem vormen en die moet helemaal los staan van mijn mening.
Ik kan alleen maar hopen - en gun hem zo ontzettend - dat hij hele fijne ervaringen opbouwt met zijn vader en daarom heel blij met zijn vader zal zijn.
Daar tegenover moet ik heel eerlijk bekennen dat het me soms ontzettend steekt: de wetenschap, de ervaring die ik met deze zelfde man heb. Hoe dingen in het verleden gegaan zijn, dingen die zich nu nog altijd voordoen. Om dat helemaal bij mezelf te laten. Om zoon steeds maar weer voor te houden wat een 'geweldige' papa hij toch heeft.
En ondanks dat ik me hier nooit over uitlaat ri. zoon, vraag ik me wel eens af of hij dit toch niet weet...aanvoelt...
(1 vd dingen die bijv. wel bekend zijn is het feit dat ik zoonlief er op aanspreek als hij tegen me schreeuwt. Ik zeg hem dan dat ik niet wil dat er geschreeuwd wordt en dat we normaal tegen elkaar praten. Maar ook heb ik hem wel eens verteld dat de reden waarom papa en mama uit elkaar zijn is dat wij veel ruzie met elkaar maakten, dat papa veel schreeuwde in huis en dat mama niet houdt van schreeuwende mensen.
Daarmee zeg ik dus wel degelijk iets over papa en ik vraag me dan wel eens af hoe zoon dit oppakt. Op zich vind ik dat hij best mag weten dat ik schreeuwen niet tolereer, maar hij vertaalt het natuurlijk dan wel direct naar zijn vader in dit geval.. Ik vind dit soms wel lastig..)
ervaringen
Het is inderdaad opvallend hoe sterk de antennes van die ukkies zijn. Ik probeer er zoveel alert op te zijn dat ik me niet negatief uitlaat over ex ri. zoon, maar zoals ik al schreef: bij het minste of geringste springen ze gelijk in de bres voor de ander.
Wel vraag ik me dan wel eens af wat er op zulke momenten in die koppies omgaat. Zouden ze instinctief aanvoelen dat ze de andere ouder 'moeten' verdedigen?
Soms denk ik daar wel eens over na: om te beginnen vind ik inderdaad dat een kind er het volste recht op heeft om ongedwongen en voor de volle 100% van beide ouders te mogen houden. Daarom ook dat ik nooit in ga op detailzaken over de reden van onze breuk. Ik vind dat dit iets is tussen zijn vader en mij en dat hij nog veel te jong is om hiermee belast te worden. Hij kan niets met evt. dergelijke informatie en het voegt niets toe. Sterker nog, het belast alleen maar.
Vandaar ook dat ik het belangrijk vind om hem zijn eigen oordeel over zijn vader te laten vormen. Op basis van zijn eigen ervaringen mag hij zich een mening over hem vormen en die moet helemaal los staan van mijn mening.
Ik kan alleen maar hopen - en gun hem zo ontzettend - dat hij hele fijne ervaringen opbouwt met zijn vader en daarom heel blij met zijn vader zal zijn.
Daar tegenover moet ik heel eerlijk bekennen dat het me soms ontzettend steekt: de wetenschap, de ervaring die ik met deze zelfde man heb. Hoe dingen in het verleden gegaan zijn, dingen die zich nu nog altijd voordoen. Om dat helemaal bij mezelf te laten. Om zoon steeds maar weer voor te houden wat een 'geweldige' papa hij toch heeft.
En ondanks dat ik me hier nooit over uitlaat ri. zoon, vraag ik me wel eens af of hij dit toch niet weet...aanvoelt...
(1 vd dingen die bijv. wel bekend zijn is het feit dat ik zoonlief er op aanspreek als hij tegen me schreeuwt. Ik zeg hem dan dat ik niet wil dat er geschreeuwd wordt en dat we normaal tegen elkaar praten. Maar ook heb ik hem wel eens verteld dat de reden waarom papa en mama uit elkaar zijn is dat wij veel ruzie met elkaar maakten, dat papa veel schreeuwde in huis en dat mama niet houdt van schreeuwende mensen.
Daarmee zeg ik dus wel degelijk iets over papa en ik vraag me dan wel eens af hoe zoon dit oppakt. Op zich vind ik dat hij best mag weten dat ik schreeuwen niet tolereer, maar hij vertaalt het natuurlijk dan wel direct naar zijn vader in dit geval.. Ik vind dit soms wel lastig..)
ervaringen
maandag 30 maart 2009 om 12:48
4wheels,
dank voor je advies. Ik had dat deze keer inderdaad al gedaan: zowel zoon als de juf voorbereid door dit mee te geven.
Juf vertelde echter dat zoon tot ca. 13.00 u (school ging om 12 u uit) vrij rustig was gebleven, maar daarna was hij toch wat onrustig geworden. Kwam hij zelf met uitspraken als 'Misschien moet papa eerst nog even tanken'..
Ach gos...dan breekt mijn hart zowat als ik dit hoor. Mijn uk, die excuses voor zijn vader gaat zitten bedenken...
Maar goed, vanaf nu gaat dit niet meer voorkomen. Ik zorg vanaf nu altijd standaard voor opvang op deze momenten en laat het niet meer op papa aankomen...
dank voor je advies. Ik had dat deze keer inderdaad al gedaan: zowel zoon als de juf voorbereid door dit mee te geven.
Juf vertelde echter dat zoon tot ca. 13.00 u (school ging om 12 u uit) vrij rustig was gebleven, maar daarna was hij toch wat onrustig geworden. Kwam hij zelf met uitspraken als 'Misschien moet papa eerst nog even tanken'..
Ach gos...dan breekt mijn hart zowat als ik dit hoor. Mijn uk, die excuses voor zijn vader gaat zitten bedenken...
Maar goed, vanaf nu gaat dit niet meer voorkomen. Ik zorg vanaf nu altijd standaard voor opvang op deze momenten en laat het niet meer op papa aankomen...
maandag 30 maart 2009 om 13:05
Jeeetje Yayaatje, wat rot zeg!
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om altijd maar positief te blijven, ik herken dat heel erg.
Doe er erg mn best voor, maar elke keer weer een teleurstelling, omdat 'mijn beste bedoelingen' voor Snaak weer eens niet doorgaan.. Voorbeeld, Snaak wil nu eindelijk eens 3 nachtjes bij papa logeren, ipv altijd maar de standaard 2, wat ze eigenlijk al teveel vond. Helemaal uit zichzelf gevraagd aan papa, die vond dat een goed idee, alleen niet dat betreffende weekend. Eerstvolgende weekend weer uit zichzelf gevraagd (zoiets vergeet ze niet) en weer kon het niet. Afgelopen weekend is ze er niet meer over begonnen, maar opperde ik ex dat het paasweekend een dag langer heeft, en of ie al nagedacht heeft over hoe lang hij Snaak dan wil hebben, dan kan ik daar mijn plannen op aan passen. Hij weet dat ze graag een nachtje extra bij hem wil, nu kan dat, hij hoeft geen vrij te vragen van zn werk, ideale situatie zou je zeggen en weer zegt ie nee... En dan is het zoooo moeilijk om hem maar te blijven ophemelen wat een geweldig leuke en lieve papa hij wel niet is..
Ik stop, neem zomaar je topic over, haha. Sorry daarvoor!
En het is niet meer dan logisch hoor, dat je hart dan breekt, ze zijn zo loyaal naar beide ouders toe, dat het soms om verdrietig van te worden is..
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om altijd maar positief te blijven, ik herken dat heel erg.
Doe er erg mn best voor, maar elke keer weer een teleurstelling, omdat 'mijn beste bedoelingen' voor Snaak weer eens niet doorgaan.. Voorbeeld, Snaak wil nu eindelijk eens 3 nachtjes bij papa logeren, ipv altijd maar de standaard 2, wat ze eigenlijk al teveel vond. Helemaal uit zichzelf gevraagd aan papa, die vond dat een goed idee, alleen niet dat betreffende weekend. Eerstvolgende weekend weer uit zichzelf gevraagd (zoiets vergeet ze niet) en weer kon het niet. Afgelopen weekend is ze er niet meer over begonnen, maar opperde ik ex dat het paasweekend een dag langer heeft, en of ie al nagedacht heeft over hoe lang hij Snaak dan wil hebben, dan kan ik daar mijn plannen op aan passen. Hij weet dat ze graag een nachtje extra bij hem wil, nu kan dat, hij hoeft geen vrij te vragen van zn werk, ideale situatie zou je zeggen en weer zegt ie nee... En dan is het zoooo moeilijk om hem maar te blijven ophemelen wat een geweldig leuke en lieve papa hij wel niet is..
Ik stop, neem zomaar je topic over, haha. Sorry daarvoor!
En het is niet meer dan logisch hoor, dat je hart dan breekt, ze zijn zo loyaal naar beide ouders toe, dat het soms om verdrietig van te worden is..
maandag 30 maart 2009 om 13:31
Ik zou het gewoon neutraal houden, dus niet ophemelen dat papa geweldig is maar ook niet afkraken. Meer zoiets van, zo is papa nu eenmaal en bij papa gaan dingen anders. Net zoals bij vriendjes en vriendinnetjes. Daar gaan dingen ook anders.
En duidelijkheid kan hierin heel erg helpen, juist voor die jonge kinderen. Dus niet steeds laten vragen of er iets anders kan, niet voortdurend ruilen omdat het jezelf zo goed uitkomt. Ik geloof hierin dat duidelijkheid voor rust gaat zorgen. Want onbewust geef je toch steeds een boodschap af als je je kind maar iedere keer laat vragen of het anders kan. En je zet daarmee ook de andere ouder in een bepaald licht. Ik maak hier ook genoeg mee waardoor ik vaak weer degene ben die niet flexibel lijkt. Ik schrijf bewust lijkt want het wordt altijd gespeeld via de kinderen en als ik maar steeds toe ga geven waar ligt dan de grens. Dus afspraak is afspraak. Niets mis mee als kinderen deze boodschap krijgen. Als je kind graag een andere regeling wil, dan bespreek je dit zelf met je ex en doet dit niet via de kinderen. Want daarmee geef je onbewust toch wel heel veel signalen af hoor!
En wat duubs zegt over die tas, gewoon toepassen hoor! Hoe luchtiger jij met dit soort dingen omgaat hoe beter het is. Voor jezelf en voor je kind
En duidelijkheid kan hierin heel erg helpen, juist voor die jonge kinderen. Dus niet steeds laten vragen of er iets anders kan, niet voortdurend ruilen omdat het jezelf zo goed uitkomt. Ik geloof hierin dat duidelijkheid voor rust gaat zorgen. Want onbewust geef je toch steeds een boodschap af als je je kind maar iedere keer laat vragen of het anders kan. En je zet daarmee ook de andere ouder in een bepaald licht. Ik maak hier ook genoeg mee waardoor ik vaak weer degene ben die niet flexibel lijkt. Ik schrijf bewust lijkt want het wordt altijd gespeeld via de kinderen en als ik maar steeds toe ga geven waar ligt dan de grens. Dus afspraak is afspraak. Niets mis mee als kinderen deze boodschap krijgen. Als je kind graag een andere regeling wil, dan bespreek je dit zelf met je ex en doet dit niet via de kinderen. Want daarmee geef je onbewust toch wel heel veel signalen af hoor!
En wat duubs zegt over die tas, gewoon toepassen hoor! Hoe luchtiger jij met dit soort dingen omgaat hoe beter het is. Voor jezelf en voor je kind
maandag 30 maart 2009 om 13:33
Ik ben ook lang neutraal gebleven, Yayaatje, maar op een bepaald moment kon ik er niet meer omheen. Er was net als bij jou sprake van een onverantwoorde situatie, waardoor ik gedwongen was de omgangsregeling in te perken.
Ik heb toen (in overleg met mijn psycholoog) toch besloten uit te leggen waarom ik dat deed. Dat was een van de moeilijkste gesprekken van mijn leven Gelukkig is het wel heel goed gegaan. Het is me gelukt de kinderen op een neutrale manier uit te leggen dat er sprake was van een risico voor hen en dat ik daarom die maatregel moest nemen. Dat het me lukte dat neutraal te doen, maakte ik op uit hun reactie: ze schoten namelijk niet in de verdediging voor hun vader.
Ik zou ook minder benadrukken dat jij schreeuwen niet tolereert, maar het meer brengen als een algemene norm. Daar gaat het jou immers om, hem bepaalde normen en waarden mee te geven. In die zin is jouw gedrag heel consequent, want je accepteerde het niet van papa en ook niet van hem.
Ik denk dat het misschien goed is je zoontje gedoseerd en afgestemd op zijn leeftijd wat meer te vertellen over het waarom van de scheiding. Het voegt wel degelijk wat toe. Zijn leven staat op zijn kop en hij snapt niet waarom. Hij gaat de reden dus zelf invullen en over het algemeen ontstaat er dan een veel angstwekkender scenario dan de waarheid.
Je weet ook dat je ex van alles aan je zoontje vertelt (wat niet altijd waar is) en kwaadspreekt over jou. Juist door regelmatig met je zoontje te praten en ervoor te zorgen dat je altijd de waarheid spreekt, zal hij minder in de war raken. Ik zou bijvoorbeeld niet vertellen dat jullie samen hebben besloten uit elkaar te gaan omdat jullie zo vaak ruzie hadden (waarover dan, over mij?, denkt zoontje dan), maar dat je ex de baas over je wilde spelen en dat jij dat niet goed vond. Dat je het nog een paar keer hebt geprobeerd omdat papa beloofde dat hij niet meer zou schreeuwen en lelijk doen, maar dat dat steeds niet lukte en dat jij toen besloot dat je niet meer bij hem wilde blijven.
Zo kan hij de verhalen van je ex ook beter plaatsen. Als jij blijft zeggen dat het een besluit van jullie beiden is en hij geeft jouw de volledige schuld van de scheiding, is dat voor je zoontje heel verwarrend. Het is natuurlijk ook belangrijk steeds te herhalen (ik heb wel gemerkt dat gesprekken soms weer wegzakken) dat zijn papa altijd zijn papa blijft en jij zijn mama. Dat het niet zo is dat jij ook bij hem weggaat als hij te veel tegen je schreeuwt.
Daarnaast kun je benadrukken dat je het belangrijk vindt dat hij een band opbouwt met zijn vader en een fijne tijd heeft als hij daar is. Dat kan je zoontje best los zien van dat schreeuwen. Je hoeft je ex niet zwart te maken, maar kan wel aangeven dat bepaald gedrag niet acceptabel is, van niemand. Daarmee leert hij ook dat hij dat van zijn vader niet hoeft te accepteren (een les die op termijn belangrijk wordt).
Je hoeft niet te zeggen dat papa lief en geweldig is. Ik zou dat zeker niet doen als je het niet meent. Ik hou het meestal bij positieve/neutrale formuleringen die volledig waar zijn, want een kind voelt het zo aan als je liegt. Dus "ik ben heel blij dat je het zo naar je zin hebt bij papa" of "je bent erg gek op je papa, hè" (en daarbij glimlachen en ze een knuffel geven).
Ik merk dat dit inmiddels vruchten begint af te werpen bij mijn kinderen (we zijn een paar jaar later hè!) en dat ze zich steeds minder geroepen voelen om papa te verdedigen. Af en toe zeggen ze zelfs iets negatiefs over hem (waar ik niet in negatieve zin op inga overigens). Voor mij is dat een teken dat het loyaliteitsconflict langzaam afneemt.
liefs,
dubio
Ik heb toen (in overleg met mijn psycholoog) toch besloten uit te leggen waarom ik dat deed. Dat was een van de moeilijkste gesprekken van mijn leven Gelukkig is het wel heel goed gegaan. Het is me gelukt de kinderen op een neutrale manier uit te leggen dat er sprake was van een risico voor hen en dat ik daarom die maatregel moest nemen. Dat het me lukte dat neutraal te doen, maakte ik op uit hun reactie: ze schoten namelijk niet in de verdediging voor hun vader.
Ik zou ook minder benadrukken dat jij schreeuwen niet tolereert, maar het meer brengen als een algemene norm. Daar gaat het jou immers om, hem bepaalde normen en waarden mee te geven. In die zin is jouw gedrag heel consequent, want je accepteerde het niet van papa en ook niet van hem.
Ik denk dat het misschien goed is je zoontje gedoseerd en afgestemd op zijn leeftijd wat meer te vertellen over het waarom van de scheiding. Het voegt wel degelijk wat toe. Zijn leven staat op zijn kop en hij snapt niet waarom. Hij gaat de reden dus zelf invullen en over het algemeen ontstaat er dan een veel angstwekkender scenario dan de waarheid.
Je weet ook dat je ex van alles aan je zoontje vertelt (wat niet altijd waar is) en kwaadspreekt over jou. Juist door regelmatig met je zoontje te praten en ervoor te zorgen dat je altijd de waarheid spreekt, zal hij minder in de war raken. Ik zou bijvoorbeeld niet vertellen dat jullie samen hebben besloten uit elkaar te gaan omdat jullie zo vaak ruzie hadden (waarover dan, over mij?, denkt zoontje dan), maar dat je ex de baas over je wilde spelen en dat jij dat niet goed vond. Dat je het nog een paar keer hebt geprobeerd omdat papa beloofde dat hij niet meer zou schreeuwen en lelijk doen, maar dat dat steeds niet lukte en dat jij toen besloot dat je niet meer bij hem wilde blijven.
Zo kan hij de verhalen van je ex ook beter plaatsen. Als jij blijft zeggen dat het een besluit van jullie beiden is en hij geeft jouw de volledige schuld van de scheiding, is dat voor je zoontje heel verwarrend. Het is natuurlijk ook belangrijk steeds te herhalen (ik heb wel gemerkt dat gesprekken soms weer wegzakken) dat zijn papa altijd zijn papa blijft en jij zijn mama. Dat het niet zo is dat jij ook bij hem weggaat als hij te veel tegen je schreeuwt.
Daarnaast kun je benadrukken dat je het belangrijk vindt dat hij een band opbouwt met zijn vader en een fijne tijd heeft als hij daar is. Dat kan je zoontje best los zien van dat schreeuwen. Je hoeft je ex niet zwart te maken, maar kan wel aangeven dat bepaald gedrag niet acceptabel is, van niemand. Daarmee leert hij ook dat hij dat van zijn vader niet hoeft te accepteren (een les die op termijn belangrijk wordt).
Je hoeft niet te zeggen dat papa lief en geweldig is. Ik zou dat zeker niet doen als je het niet meent. Ik hou het meestal bij positieve/neutrale formuleringen die volledig waar zijn, want een kind voelt het zo aan als je liegt. Dus "ik ben heel blij dat je het zo naar je zin hebt bij papa" of "je bent erg gek op je papa, hè" (en daarbij glimlachen en ze een knuffel geven).
Ik merk dat dit inmiddels vruchten begint af te werpen bij mijn kinderen (we zijn een paar jaar later hè!) en dat ze zich steeds minder geroepen voelen om papa te verdedigen. Af en toe zeggen ze zelfs iets negatiefs over hem (waar ik niet in negatieve zin op inga overigens). Voor mij is dat een teken dat het loyaliteitsconflict langzaam afneemt.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 maart 2009 om 13:39
quote:maroon5 schreef op 30 maart 2009 @ 13:05:
En dan is het zoooo moeilijk om hem maar te blijven ophemelen wat een geweldig leuke en lieve papa hij wel niet is..
Op zich is het natuurlijk heel positief dat wij willen dat onze kinderen positief over hun vader denken. Van de andere kant zal het best verwarrend zijn voor ze, want als wij hun vader zo fantastisch vinden, waarom zijn we dan uit elkaar?
Het blijft toch erg lastig...
En dan is het zoooo moeilijk om hem maar te blijven ophemelen wat een geweldig leuke en lieve papa hij wel niet is..
Op zich is het natuurlijk heel positief dat wij willen dat onze kinderen positief over hun vader denken. Van de andere kant zal het best verwarrend zijn voor ze, want als wij hun vader zo fantastisch vinden, waarom zijn we dan uit elkaar?
Het blijft toch erg lastig...
Ga in therapie!
