Relaties
alle pijlers
Laaiend op ex: hoe het beste te reageren?
vrijdag 13 februari 2009 om 14:33
Hallo,
Ik heb echt even dringend advies nodig. Voordat ik dingen doe of zeg uit woede vraag ik jullie advies. De situatie:
Vandaag zou ex zoon (net 4) voor bezoekweekend ophalen uit school. Net als vorige week vrijdag. Ik had hem gisteren nog gemaild dat de school om 12 u stopt (ik weet immers hoe hij altijd en eeuwig te laat is en van alles vergeet op dit vlak).
Vanochtend aan zoon vertelt dat papa hem op zou halen. Toevallig ook mijn vriendin - wiens zoontje bij die van mij in de groep zit - vanochtend op school verteld dat hij dit weekend naar zijn vader gaat.
Zit ik vanochtend op mijn werk in vergadering, telefoon op stil gezet, zie ik om 12.05 u een telefoontje van mijn vriendin.
In de vergadering voorgewend dat ik naar het toilet moest, vriendin teruggebeld en wat ik al vermoedde: zoon stond alleen op het schoolplein en papa was er nog niet!
Uiteindelijk kwam ex om 12.10 u het schoolplein oplopen en heeft zoon meegenomen.
Mijn vriendin vertelde dat school aan mijn zoontje had gevraagd of hij niet naar de BSO moest, waarop mijn zoontje had geantwoord van niet, maar er was toch wat verwarring ontstaan. Gelukkig dat ook mijn vriendin het wist en erbij was toen het zich voordeed.
Maar nu....zoals ik al zei: ik ben zó kwaad!! Gewoon wéér, voor de zóveelste keer, te laat komen, waarbij hij ditmaal zijn kind in de kou laat staan. Ik mail hem expres gisteren nog een keer de tijd door, terwijl hij dit allang wist. Maar omdat ik weet hoe hij is, doe ik dit toch maar. Als hij ook maar enige verantwoording voelde en nam, noteert hij dit op de kalender en zorgt hij dat hij op tijd is. Hij werkt nota bene niet en kan er dus prima voor zorgen op tijd te zijn.
En ik wist het, he..ik had al zo'n voorgevoel!! En dat zal ik ook blijven houden, iedere keer dat hij zoonlief ergens op zal moeten halen. Hij is gewoon werkelijk altijd te laat. Dat was tussen ons ook altijd een punt van strijd: van tevoren ellenlang treuzelen voordat hij maar eens in aktie komt, om vervolgens altijd te laat te komen. Dit was mede oorzaak van het verlies van zijn banen.
Maar goed, mijn vraag aan jullie: wat vinden jullie nu een juiste (re-)actie van mij? Het liefst zou ik hem nu de huid vol schelden, maar dat wil ik niet. Zoonlief is nu immers bij hem. Morgenavond brengt hij hem weer bij me terug, waardoor de kleine er weer bij is.
Ik heb me in elk geval voorgenomen de school te informeren wanneer ex hem weer komt halen, zodat die op de hoogte zijn van de afspraken en desnoods samen met zoon even wachten.
Maar ri. ex: Hoe reageer ik nu het beste??
Ik heb echt even dringend advies nodig. Voordat ik dingen doe of zeg uit woede vraag ik jullie advies. De situatie:
Vandaag zou ex zoon (net 4) voor bezoekweekend ophalen uit school. Net als vorige week vrijdag. Ik had hem gisteren nog gemaild dat de school om 12 u stopt (ik weet immers hoe hij altijd en eeuwig te laat is en van alles vergeet op dit vlak).
Vanochtend aan zoon vertelt dat papa hem op zou halen. Toevallig ook mijn vriendin - wiens zoontje bij die van mij in de groep zit - vanochtend op school verteld dat hij dit weekend naar zijn vader gaat.
Zit ik vanochtend op mijn werk in vergadering, telefoon op stil gezet, zie ik om 12.05 u een telefoontje van mijn vriendin.
In de vergadering voorgewend dat ik naar het toilet moest, vriendin teruggebeld en wat ik al vermoedde: zoon stond alleen op het schoolplein en papa was er nog niet!
Uiteindelijk kwam ex om 12.10 u het schoolplein oplopen en heeft zoon meegenomen.
Mijn vriendin vertelde dat school aan mijn zoontje had gevraagd of hij niet naar de BSO moest, waarop mijn zoontje had geantwoord van niet, maar er was toch wat verwarring ontstaan. Gelukkig dat ook mijn vriendin het wist en erbij was toen het zich voordeed.
Maar nu....zoals ik al zei: ik ben zó kwaad!! Gewoon wéér, voor de zóveelste keer, te laat komen, waarbij hij ditmaal zijn kind in de kou laat staan. Ik mail hem expres gisteren nog een keer de tijd door, terwijl hij dit allang wist. Maar omdat ik weet hoe hij is, doe ik dit toch maar. Als hij ook maar enige verantwoording voelde en nam, noteert hij dit op de kalender en zorgt hij dat hij op tijd is. Hij werkt nota bene niet en kan er dus prima voor zorgen op tijd te zijn.
En ik wist het, he..ik had al zo'n voorgevoel!! En dat zal ik ook blijven houden, iedere keer dat hij zoonlief ergens op zal moeten halen. Hij is gewoon werkelijk altijd te laat. Dat was tussen ons ook altijd een punt van strijd: van tevoren ellenlang treuzelen voordat hij maar eens in aktie komt, om vervolgens altijd te laat te komen. Dit was mede oorzaak van het verlies van zijn banen.
Maar goed, mijn vraag aan jullie: wat vinden jullie nu een juiste (re-)actie van mij? Het liefst zou ik hem nu de huid vol schelden, maar dat wil ik niet. Zoonlief is nu immers bij hem. Morgenavond brengt hij hem weer bij me terug, waardoor de kleine er weer bij is.
Ik heb me in elk geval voorgenomen de school te informeren wanneer ex hem weer komt halen, zodat die op de hoogte zijn van de afspraken en desnoods samen met zoon even wachten.
Maar ri. ex: Hoe reageer ik nu het beste??
dinsdag 31 maart 2009 om 11:52
Dank meiden, voor het compliment 'dat ik het zo goed doe'. Voel het zelf weliswaar niet altijd zo, maar het is altijd fijn om te horen 
De reden waarom ik me in de relatie destijds vaak zo verdrietig voelde, was omdat ik zijn kritiek, zijn commentaar eigenlijk altijd zo ervaarde als een directe aanval. Ik vond het vaak zo liefdeloos, zo gemeen, zo direct op de persoon (mij) gespeeld. En dan doel ik op allerlei vormen van commentaar, variërend van het feit dat ik de auto niet netjes in het vak parkeerde ('je hebt gewoon schijt aan wat ik zeg, het interesseert je gewoon niet'), of commentaar op hoe ik eruit zag of dat ik met regelmaat te horen kreeg dat ik toch echt steeds maar dikker en dikker werd.
Hij raakte me vaak zó persoonlijk. Dan had ik een dag gewerkt, kwam met zoonlief terug van zijn opvang en was dan eigenlijk alleen maar blij om thuis te zijn. En ik was de deur nog niet binnen of hup, daar begon hij al. Waar ik had gedacht, gehoopt dat ik me lekker kon ontspannen, fijn thuis kon zijn, daar werd bij mijn 1e stap over de drempel al direct een emmer met bagger over me heen gegoten.
Maar ook zijn algehele houding, die constante aaneenschakeling van gemopper, chagerijnig zijn. Vreselijk, wat brak me dat op. En alles, alles, álles draaide om hem.
Pffffff...wat ben ik blij dat ik dáár van af ben! Wat een energie kostte dat steeds.
En waar je dan zou verwachten dat hij blij met me zou zijn, dat ik wel continu maar doorwerkte, de zorg voor zoonlief vrijwel geheel voor eigen rekening nam en daarnaast nog zo toegewijd mogelijk aan hem probeerde te zijn, daar gebeurde exact het tegenovergestelde: ik kreeg alleen maar steevast een hoop ellende wanneer ik even na thuiskomst gauw wilde douchen voor het eten ('je hebt zeker sex gehad met een collega, denk maar niet dat ik dit niet in zie hoor!') of 's avonds gewoon in mijn ouwe plunje op de bank onderuit gezakt wat tv wilde kijken, daarop volgden altijd zijn verholen, kritische blikken ('oh..moet je die buik eens zien. Dat had je vroeger echt niet hoor!). En wee je gebeente als ik het waagde om eens te gapen ('Jij bent ook altijd moe...Gezellig hoor, zit ik de hele dag te wachten tot jij thuis bent en je eindelijk eens tijd voor mij hebt, plof je vervolgens als een zoutzak op de bank en zit je daar maar te gapen. Nou, ga dan maar naar bed, dan kan ik tenminste de programma's kijken die ik leuk vind!')
Wow....boeken, echt boe-ken vol kan ik er over schrijven. Onvoorstelbaar...wat een gedrag, wat een uitspraken.
En ja, dat zorgt nog altijd voor veel woede, maar ook zeker voor zoveel pijn. Ik blijf het zo onbegrijpelijk vinden hoezeer hij mij Niet waardeerde. Ik verwachtte echt niet dat ik op handen gedragen werd en met bossen rozen opgewacht, maar hoe hij het presteerde. Gewoon, een klein beetje waardering en liefde was wel fijn geweest...
De reden waarom ik me in de relatie destijds vaak zo verdrietig voelde, was omdat ik zijn kritiek, zijn commentaar eigenlijk altijd zo ervaarde als een directe aanval. Ik vond het vaak zo liefdeloos, zo gemeen, zo direct op de persoon (mij) gespeeld. En dan doel ik op allerlei vormen van commentaar, variërend van het feit dat ik de auto niet netjes in het vak parkeerde ('je hebt gewoon schijt aan wat ik zeg, het interesseert je gewoon niet'), of commentaar op hoe ik eruit zag of dat ik met regelmaat te horen kreeg dat ik toch echt steeds maar dikker en dikker werd.
Hij raakte me vaak zó persoonlijk. Dan had ik een dag gewerkt, kwam met zoonlief terug van zijn opvang en was dan eigenlijk alleen maar blij om thuis te zijn. En ik was de deur nog niet binnen of hup, daar begon hij al. Waar ik had gedacht, gehoopt dat ik me lekker kon ontspannen, fijn thuis kon zijn, daar werd bij mijn 1e stap over de drempel al direct een emmer met bagger over me heen gegoten.
Maar ook zijn algehele houding, die constante aaneenschakeling van gemopper, chagerijnig zijn. Vreselijk, wat brak me dat op. En alles, alles, álles draaide om hem.
Pffffff...wat ben ik blij dat ik dáár van af ben! Wat een energie kostte dat steeds.
En waar je dan zou verwachten dat hij blij met me zou zijn, dat ik wel continu maar doorwerkte, de zorg voor zoonlief vrijwel geheel voor eigen rekening nam en daarnaast nog zo toegewijd mogelijk aan hem probeerde te zijn, daar gebeurde exact het tegenovergestelde: ik kreeg alleen maar steevast een hoop ellende wanneer ik even na thuiskomst gauw wilde douchen voor het eten ('je hebt zeker sex gehad met een collega, denk maar niet dat ik dit niet in zie hoor!') of 's avonds gewoon in mijn ouwe plunje op de bank onderuit gezakt wat tv wilde kijken, daarop volgden altijd zijn verholen, kritische blikken ('oh..moet je die buik eens zien. Dat had je vroeger echt niet hoor!). En wee je gebeente als ik het waagde om eens te gapen ('Jij bent ook altijd moe...Gezellig hoor, zit ik de hele dag te wachten tot jij thuis bent en je eindelijk eens tijd voor mij hebt, plof je vervolgens als een zoutzak op de bank en zit je daar maar te gapen. Nou, ga dan maar naar bed, dan kan ik tenminste de programma's kijken die ik leuk vind!')
Wow....boeken, echt boe-ken vol kan ik er over schrijven. Onvoorstelbaar...wat een gedrag, wat een uitspraken.
En ja, dat zorgt nog altijd voor veel woede, maar ook zeker voor zoveel pijn. Ik blijf het zo onbegrijpelijk vinden hoezeer hij mij Niet waardeerde. Ik verwachtte echt niet dat ik op handen gedragen werd en met bossen rozen opgewacht, maar hoe hij het presteerde. Gewoon, een klein beetje waardering en liefde was wel fijn geweest...
dinsdag 31 maart 2009 om 11:57
En al deze dingen zorgen er de laatste tijd geregeld voor dat ik me vaak zo verdrietig voel. Gewoon zó gekwetst, zó op mijn ziel getrapt.
En ik wil dan niet zielig doen, ik heb geen medelijden met mezelf, maar de vraag die dan steeds door mijn hoofd gaat is: 'Waaróm?? Wáárom deed je zo? Waarom heb je me zóveel pijn gedaan"
Ik vind zó dat ik dat niet verdient heb...
En ik wil dan niet zielig doen, ik heb geen medelijden met mezelf, maar de vraag die dan steeds door mijn hoofd gaat is: 'Waaróm?? Wáárom deed je zo? Waarom heb je me zóveel pijn gedaan"
Ik vind zó dat ik dat niet verdient heb...
dinsdag 31 maart 2009 om 14:10
Ik ben bang dat de relatie met een beetje liefde en waardering van zijn kant niet zo gewerkt zou hebben als hij wilde. Hij wilde een slavin, iemand die hij uit werken stuurde, zodat hij de hele dag in bed kon blijven liggen. Als hij op gelijkwaardig niveau met jou was omgegaan, dan was jij nooit lang in die rol blijven zitten. Hij moest er dus voortdurend voor zorgen dat jij onder bleef liggen, door je af te kammen en je zelfbeeld af te breken.
Dat was zijn doel. Een interessantere vraag is wat jij zelf uit die relatie haalde. Ergens paste de relatie in een beeld dat je had, van relaties, van jezelf, van een partner, een gezin. Hoe zie je dat nu?
Dat was zijn doel. Een interessantere vraag is wat jij zelf uit die relatie haalde. Ergens paste de relatie in een beeld dat je had, van relaties, van jezelf, van een partner, een gezin. Hoe zie je dat nu?
Ga in therapie!
dinsdag 31 maart 2009 om 14:50
Duubs,
Ik ben er heel lang in meegegaan dat ons huwelijk was gebaseerd op 'for better and for worse' . Oftewel: je bent er voor elkaar, in betere en in slechtere tijden.
Ellenlange gesprekken heb ik met hem gevoerd over zijn situatie, waarin hij steeds maar weer opnieuw uitlegde waarom de dingen gingen zoals ze gingen, hoe ontzettend veel péch hij toch steeds weer had, hoe fout alles en iedereen om hem heen toch was en hoe onterecht hij behandeld was geweest.
En....ik ging er in mee. Als ik naar hem luisterde kon ik die kant van de verhalen ook wel zien en zag ik wat hij bedoelde, zag ik ook dat hij wel degelijk zijn inzet had getoond (...), maar dat hij inderdaad wel erg veel pech had gehad en dat het hem allemaal niet mee zat.
Dat voor zover zijn 'carríére' betrof.
Wanneer de kritiek in onze relatie zich toespitste op mij, op wat ik allemaal fout deed en wat er aan mij niet deugde, ook daar kon ik vaak weinig tegenin brengen. Hij wist het altijd dusdanig te vertellen dat hij me volledig monddood maakte. Ik kon er met woorden vaak niets zinnigs tegenin brengen. We hadden discussies over bijv. het feit dat ik (of zoonlief) zand meebracht ons huis in, via onze schoenen. En dan ging de discussie erover of het nou was dat ik ofwel zo dom was dat ik er keer op keer niet aan dacht. Maar dat ging er eigenlijk niet in bij hem, immers, ik had ook een goede baan, dus ik moest toch wel wát gezond verstand hebben. En dus was de conclusie dat ik gewoon schijt aan hem had. Met als gevolg dat hij daar ellenlang over door kon gaan. Of ik soms dacht dat we een geldboom in de tuin hadden staan, en wie er dan weer een nieuwe vloer kon gaan betalen want we zaten immers compleet voor l*l met 'al' die krassen op het laminaat.
En ik ging hier dan volledig in mee, in dergelijke discussies. Ging aangeven hoe het kwam dat ik er niet aan dacht om beter mijn voeten te vegen. Terwijl ik van binnen steeds keihard riep: 'Zéik niet zo!!' . De keren dat ik dit hardop uit durfde te spreken...nou...dan was het helemaal feest!! En als ik zei dat ik nu eenmaal zo was, dat ik bep. dingen niet zag of gewoonweg niet bij nadacht (natuurlijk veeg ik mijn voeten wel voordat ik binnenkom, maar ik kan niet garanderen dat er geen korreltje meer mee naar binnen komt. Maar, zei hij dan, dan moest ik buiten maar alvast mijn eigen schoenen, en die van zoon, uit doen). Oh....nu ik het hier weer typ, word ik er alweer zo móe van! Echt, zulke discussies hadden we steeds. Over van alles...
Maar het uiteindelijke resultaat was wel dat ik als een soort van geslagen hond achterbleef. Want ja, ik moest dan toch ergens wel oliedom zijn, dat ik zoiets simpels schijnbaar niet kon of wilde onthouden. Ja, hij had ook gelijk om hier boos over te worden. En dus was het weer mijn schuld dat hij nu in zo'n pesthumeur was en er een sfeer in huis hing die om te snijden was...IK was toch degene die het hem onmogelijk maakte om vrolijk en blij te zijn?!
Ik ben er heel lang in meegegaan dat ons huwelijk was gebaseerd op 'for better and for worse' . Oftewel: je bent er voor elkaar, in betere en in slechtere tijden.
Ellenlange gesprekken heb ik met hem gevoerd over zijn situatie, waarin hij steeds maar weer opnieuw uitlegde waarom de dingen gingen zoals ze gingen, hoe ontzettend veel péch hij toch steeds weer had, hoe fout alles en iedereen om hem heen toch was en hoe onterecht hij behandeld was geweest.
En....ik ging er in mee. Als ik naar hem luisterde kon ik die kant van de verhalen ook wel zien en zag ik wat hij bedoelde, zag ik ook dat hij wel degelijk zijn inzet had getoond (...), maar dat hij inderdaad wel erg veel pech had gehad en dat het hem allemaal niet mee zat.
Dat voor zover zijn 'carríére' betrof.
Wanneer de kritiek in onze relatie zich toespitste op mij, op wat ik allemaal fout deed en wat er aan mij niet deugde, ook daar kon ik vaak weinig tegenin brengen. Hij wist het altijd dusdanig te vertellen dat hij me volledig monddood maakte. Ik kon er met woorden vaak niets zinnigs tegenin brengen. We hadden discussies over bijv. het feit dat ik (of zoonlief) zand meebracht ons huis in, via onze schoenen. En dan ging de discussie erover of het nou was dat ik ofwel zo dom was dat ik er keer op keer niet aan dacht. Maar dat ging er eigenlijk niet in bij hem, immers, ik had ook een goede baan, dus ik moest toch wel wát gezond verstand hebben. En dus was de conclusie dat ik gewoon schijt aan hem had. Met als gevolg dat hij daar ellenlang over door kon gaan. Of ik soms dacht dat we een geldboom in de tuin hadden staan, en wie er dan weer een nieuwe vloer kon gaan betalen want we zaten immers compleet voor l*l met 'al' die krassen op het laminaat.
En ik ging hier dan volledig in mee, in dergelijke discussies. Ging aangeven hoe het kwam dat ik er niet aan dacht om beter mijn voeten te vegen. Terwijl ik van binnen steeds keihard riep: 'Zéik niet zo!!' . De keren dat ik dit hardop uit durfde te spreken...nou...dan was het helemaal feest!! En als ik zei dat ik nu eenmaal zo was, dat ik bep. dingen niet zag of gewoonweg niet bij nadacht (natuurlijk veeg ik mijn voeten wel voordat ik binnenkom, maar ik kan niet garanderen dat er geen korreltje meer mee naar binnen komt. Maar, zei hij dan, dan moest ik buiten maar alvast mijn eigen schoenen, en die van zoon, uit doen). Oh....nu ik het hier weer typ, word ik er alweer zo móe van! Echt, zulke discussies hadden we steeds. Over van alles...
Maar het uiteindelijke resultaat was wel dat ik als een soort van geslagen hond achterbleef. Want ja, ik moest dan toch ergens wel oliedom zijn, dat ik zoiets simpels schijnbaar niet kon of wilde onthouden. Ja, hij had ook gelijk om hier boos over te worden. En dus was het weer mijn schuld dat hij nu in zo'n pesthumeur was en er een sfeer in huis hing die om te snijden was...IK was toch degene die het hem onmogelijk maakte om vrolijk en blij te zijn?!
dinsdag 31 maart 2009 om 17:44
dinsdag 31 maart 2009 om 18:06
Ya, wanneer je gedurende langere tijd in omstandigheden leeft bij een zo'n moeilijke persoonlijkheid, dan zie je het op een bepaald moment allemaal niet zo duidelijk meer. Vandaar ook je grote woede naar hem en naar jezelf toe. Hoe heb je dit kunnen laten gebeuren?!
Hij is niet van de ene op de andere dag zo veranderd, dat is een geleidelijk proces geweest. Langzaam aan is hij steeds meer van jouw eigenwaarde af gaan nemen door je structureel in een kwaad daglicht te stellen. Stukje bij beetje en iedere keer was er wel jouw verzet en daar speelde hij dan weer mee door jou als een stompzinnig iemand weg te zetten.
De aanleiding van dit topic is op zich een goed voorbeeld. Al zijn jullie uit elkaar, toch weer krijgt hij het voor elkaar om jou negatief te beinvloeden. Steeds minder, want je wordt sterker. Maar hij zal altijd bij jou de grens opzoeken. Doel lijkt mij duidelijk, hij wil hoe dan ook de communicatie gaande blijven houden. Juist in die gesprekken laat hij zich weer van een betere kant te zien, maar het duurt slechts dagen eer jij beseft dat het hele gesprek gebaseerd is op niets. Hij is niet eerlijk.
Nu heb je meer afstand van hem en je ziet al heel duidelijk wat er allemaal misging en hoe dit vooral ten koste van jou ging. Daarom ben je kwaad.
Jij weet wie je bent, je bent een mooie vrouw met een goed karakter en bent een hele goede moeder. Voed jezelf met dit soort gedachtes en gaandeweg zul je merken dat je veel sterker wordt en opmerkingen van hem je niks meer doen.
Hij wil nog steeds geen alimentatie betalen en daar zul je echt werk van moeten gaan maken. Zonder angst, desnoods met hulp van instanties, maar jij moet gaan krijgen waar je recht op hebt. Ongeacht hoe zijn financiele puinhoop waarschijnlijk is.
Gewoon voor jezelf opkomen. Laat je niet manipuleren door zijn gepraat dat hij het financieel niet kan opbrengen. Dat was de oude Ya die dat toeliet. NIet de nieuwe.
Hij is niet van de ene op de andere dag zo veranderd, dat is een geleidelijk proces geweest. Langzaam aan is hij steeds meer van jouw eigenwaarde af gaan nemen door je structureel in een kwaad daglicht te stellen. Stukje bij beetje en iedere keer was er wel jouw verzet en daar speelde hij dan weer mee door jou als een stompzinnig iemand weg te zetten.
De aanleiding van dit topic is op zich een goed voorbeeld. Al zijn jullie uit elkaar, toch weer krijgt hij het voor elkaar om jou negatief te beinvloeden. Steeds minder, want je wordt sterker. Maar hij zal altijd bij jou de grens opzoeken. Doel lijkt mij duidelijk, hij wil hoe dan ook de communicatie gaande blijven houden. Juist in die gesprekken laat hij zich weer van een betere kant te zien, maar het duurt slechts dagen eer jij beseft dat het hele gesprek gebaseerd is op niets. Hij is niet eerlijk.
Nu heb je meer afstand van hem en je ziet al heel duidelijk wat er allemaal misging en hoe dit vooral ten koste van jou ging. Daarom ben je kwaad.
Jij weet wie je bent, je bent een mooie vrouw met een goed karakter en bent een hele goede moeder. Voed jezelf met dit soort gedachtes en gaandeweg zul je merken dat je veel sterker wordt en opmerkingen van hem je niks meer doen.
Hij wil nog steeds geen alimentatie betalen en daar zul je echt werk van moeten gaan maken. Zonder angst, desnoods met hulp van instanties, maar jij moet gaan krijgen waar je recht op hebt. Ongeacht hoe zijn financiele puinhoop waarschijnlijk is.
Gewoon voor jezelf opkomen. Laat je niet manipuleren door zijn gepraat dat hij het financieel niet kan opbrengen. Dat was de oude Ya die dat toeliet. NIet de nieuwe.
woensdag 1 april 2009 om 00:53
Hoi Dubiootje, JA heb ik weer gevonden. Lees nog wel mee hoor. En vind het super hoe jullie Doornroosje en hier ook weer Yayaatje steunen. Was er 'even' uit zeg maar, maar zocht en heb jullie weer gevonden. Wel jammer, dat jullie verhalen niet op het andere topic te lezen zijn. Denk dat het daar beter 'thuis' is, toch?
Yayaatje, heb je dat van het te laat komen al voorgelegd aan je ex.? Of heb ik dat misschien gemist?
Die opmerkingen die je hij naar jou maakte (dat van op die bank zitten en die buik etc.) vind ik echt zó denigrerend. Onvoorstelbaar, dat een man dát tegen een vrouw zegt. Onacceptabel. Maar ja, het is wel gebeurd en jouw zelfvertrouwen is hierdoor beland op ground zero.
Heb je er wel eens aan gedacht een assertiviteits cursus te gaan doen? Of een zelfverdedigings cursus? Dat maakt je zoveel sterker in je eigen zijn. Niet specifiek om die man tegen de grond te kwakken, al zou je dat het liefst WEL doen, maar gewoon voor jezelf.
Sterkte meid.
Yayaatje, heb je dat van het te laat komen al voorgelegd aan je ex.? Of heb ik dat misschien gemist?
Die opmerkingen die je hij naar jou maakte (dat van op die bank zitten en die buik etc.) vind ik echt zó denigrerend. Onvoorstelbaar, dat een man dát tegen een vrouw zegt. Onacceptabel. Maar ja, het is wel gebeurd en jouw zelfvertrouwen is hierdoor beland op ground zero.
Heb je er wel eens aan gedacht een assertiviteits cursus te gaan doen? Of een zelfverdedigings cursus? Dat maakt je zoveel sterker in je eigen zijn. Niet specifiek om die man tegen de grond te kwakken, al zou je dat het liefst WEL doen, maar gewoon voor jezelf.
Sterkte meid.
woensdag 1 april 2009 om 10:47
Ik zal wel in een emo-bui zijn vandaag, maar de lieve postings van Pom en Oostvogel zorgen er alweer voor dat mijn ogen langzaam vollopen...Zó lief, dank jullie wel!
(Pom, wat verwoord je het lief: de oude Ya vs. de nieuw Ya! Mooi!)
Aikidoka, ja, ik heb wel eens het e.e.a. opgezocht over narcistische kenmerken en herken er inderdaad wel wat in. Maar weet je, eigenlijk boeit het me niet zo wat er met hem mis is en hoe dit nou heet. Feit is dat die vent simpelweg Niet Spoort en of je dat nou narcisme noemt, of egoïsme, of pure domheid, het maakt eigenlijk niet zo gek veel uit. Dat er iets goed mis is met hem is wel duidelijk.
Maar...dat er iets mis is met mij, ook dát is me duidelijk geworden. Niet zozeer 'mis' op de manier waarop hij het me wilde laten geloven, maar wel 'mis' in de zin dat ik dit allemaal heb laten gebeuren en erger nog: nog ging geloven ook!
Dat is iets waar ik wat mee wil, mee moet!
Pom, ja, ik zie in zoverre wel dat ik sterker wordt dat ik me minder van hem aantrek en niet meer zo lang van streek ben als ik voorheen was na een rel met hem. Maar toch ben ik er nog lang niet, merk ik ook...
ik blijf het moeilijk vinden om met hem om te gaan. Omdat ik maar niet de juiste koers kan vinden om in te slaan. Ergens ben ik dus zo laaiend op hem, om alles wat er gebeurd en gezegd is. Maar...het brengt me feitelijk weinig om hem hiermee te confronteren. Het is een zinloze discussie die me nooit de tevredenheid zal brengen waar ik op hoop.
Wanneer ik hem koeltjes bejegen krijg ik er al snel een opmerking over. Dat ik wel wat normaler/gezelliger kan doen, al was het maar omwille van zoon. En dat ik me niet zo aan moet stellen. We zijn nu toch uit elkaar? Ik moet er niet zo in blijven hangen..kom op zeg, hij is er allang overheen. Dit soort commentaren.
En ik zoek ook nog naar een juiste balans in mezelf. Zoals ik al zei zit er nog zoveel woede naar hem in mij. Maar aan de andere kant ben ik ook niet iemand die haatdragend is, of zo. Niet dat ik nu direct gezellig bij hem op de koffie wil (as if...), maar ik merk dat het me soms gewoon moeite kost om niet vriendelijk te doen. Ik moet mezelf er dan gewoon van overtuigen dat ik alle recht heb om hem zo koeltjes te bejegenen, maar het voelt soms zo tegennatuurlijk. Vind mezelf dan zo'n bitch (terwijl ik dus best weet dat mijn boosheid en koelte gerechtvaardigd zijn).
En ja, een cursus asserviteit zou misschien nog helemaal niet zo gek zijn. ..
(Pom, wat verwoord je het lief: de oude Ya vs. de nieuw Ya! Mooi!)
Aikidoka, ja, ik heb wel eens het e.e.a. opgezocht over narcistische kenmerken en herken er inderdaad wel wat in. Maar weet je, eigenlijk boeit het me niet zo wat er met hem mis is en hoe dit nou heet. Feit is dat die vent simpelweg Niet Spoort en of je dat nou narcisme noemt, of egoïsme, of pure domheid, het maakt eigenlijk niet zo gek veel uit. Dat er iets goed mis is met hem is wel duidelijk.
Maar...dat er iets mis is met mij, ook dát is me duidelijk geworden. Niet zozeer 'mis' op de manier waarop hij het me wilde laten geloven, maar wel 'mis' in de zin dat ik dit allemaal heb laten gebeuren en erger nog: nog ging geloven ook!
Dat is iets waar ik wat mee wil, mee moet!
Pom, ja, ik zie in zoverre wel dat ik sterker wordt dat ik me minder van hem aantrek en niet meer zo lang van streek ben als ik voorheen was na een rel met hem. Maar toch ben ik er nog lang niet, merk ik ook...
ik blijf het moeilijk vinden om met hem om te gaan. Omdat ik maar niet de juiste koers kan vinden om in te slaan. Ergens ben ik dus zo laaiend op hem, om alles wat er gebeurd en gezegd is. Maar...het brengt me feitelijk weinig om hem hiermee te confronteren. Het is een zinloze discussie die me nooit de tevredenheid zal brengen waar ik op hoop.
Wanneer ik hem koeltjes bejegen krijg ik er al snel een opmerking over. Dat ik wel wat normaler/gezelliger kan doen, al was het maar omwille van zoon. En dat ik me niet zo aan moet stellen. We zijn nu toch uit elkaar? Ik moet er niet zo in blijven hangen..kom op zeg, hij is er allang overheen. Dit soort commentaren.
En ik zoek ook nog naar een juiste balans in mezelf. Zoals ik al zei zit er nog zoveel woede naar hem in mij. Maar aan de andere kant ben ik ook niet iemand die haatdragend is, of zo. Niet dat ik nu direct gezellig bij hem op de koffie wil (as if...), maar ik merk dat het me soms gewoon moeite kost om niet vriendelijk te doen. Ik moet mezelf er dan gewoon van overtuigen dat ik alle recht heb om hem zo koeltjes te bejegenen, maar het voelt soms zo tegennatuurlijk. Vind mezelf dan zo'n bitch (terwijl ik dus best weet dat mijn boosheid en koelte gerechtvaardigd zijn).
En ja, een cursus asserviteit zou misschien nog helemaal niet zo gek zijn. ..
woensdag 1 april 2009 om 11:24
Yaya een scheiding is een rouwproces en daar horen verschillende fasen bij, ook woede. Ik ben ook onvoorstelbaar boos op mezelf geweest, echt hoor. Maar je leert dat wel een plek geven, dat slijt wel. Er komt echt een moment dat je jezelf kunt vergeven en dat je merkt dat je veranderd bent. Dat de woede naar jezelf verdwenen is. Alleen nu is het nog zo, dat terechte boosheid op hem ook jouw woede op jezelf triggert. Maar dat gaat echt anders worden, juist omdat je zelf inziet dat jij hierin ook iets wil veranderen.
woensdag 1 april 2009 om 11:36
Yaya, je kan ook anders met je woede omgaan. Die woede mag er inderdaad zijn, je hebt er alle reden toe om kwaad te zijn, en lang en goed ook. Voor die woede moet je een gezonde uitlaatklep vinden.
Woede heeft ook een functie en die functie helpt je leuk genoeg verder. Woede zet aan tot verandering. Jij richt je woede nu vooral op je ex, in je houding ten opzichte van hem. Het lijkt daarbij of je ergens iets van hem verwacht, een reactie, een vorm van erkenning. Dat is een uitlaatklep die je dus niets oplevert, want de erkenning die jij wil krijg je van hem toch niet.
In woede zit heel veel energie. Die energie voelt voor jou nu vooral negatief, omdat je die op je ex richt. Maar je kan die energie ook positief gebruiken om je eigen leven leuker, anders en beter te maken. Daarvoor moet je wel een knop omzetten.
Ik heb ook lang lopen klagen over mijn ex en dat mag hoor. Alle ellende die je al die jaren hebt moeten verduren (vaak zonder dat je het doorhad) moet er allemaal uit. En ik doe het nog wel eens. Als er heel vervelende dingen gebeuren waar de kinderen de dupe van zijn, dan ben ik ook kwaad en gefrustreerd en wil ik dat van me af praten.
Die 'ophaalmomenten' bijvoorbeeld waren vaak zeer stressvol, omdat ik meestal wel weer een rotopmerking naar mijn hoofd kreeg of er viel iets vervelends voor. Dan hing ik direct daarop met een vriendin aan de telefoon en/of schreef op het forum en was mijn halve/hele dag mijn humeur verpest. Dat van me af praten/schrijven was goed, maar ik bleef er daarna toch in hangen. En vertelde het nog 5, 6 keer aan diverse mensen. Zo gaf ik het meer invloed dan nodig.
Op een bepaald moment heb ik besloten er anders mee om te gaan. Ik zocht bijvoorbeeld een andere manier om de emotie (kwaadheid) te uiten: een lange wandeling of keihard zingen bijvoorbeeld. En daarna was het gewoon klaar. Ik richtte me meer op dingen voor mezelf, die me een goed gevoel gaven.
Tegelijkertijd heb ik de discussies ook een halt toegeroepen door alles per e-mail te bespreken. Dat duurde even, maar er wordt nu geen woord meer gewisseld bij het halen en brengen en dat is wel ongezellig, maar voor de kinderen wel rustig. En voor mij dus ook! De non-verbale signalen maken me nog wel eens boos, maar soit.
Ik denk dat het veel helpt als je de weekends dat je zoontje er niet is, bewust leuke dingen gaat plannen, alleen of met anderen. Dingen die je een tijd hebt laten liggen, waar je geen tijd of energie voor had omdat je veel te druk was het je ex naar de zin te maken. Dat is enorm goed voor je zelfvertrouwen en het geeft je positieve energie. Zo kun je die woede voor jezelf gebruiken, als energiebron
Woede heeft ook een functie en die functie helpt je leuk genoeg verder. Woede zet aan tot verandering. Jij richt je woede nu vooral op je ex, in je houding ten opzichte van hem. Het lijkt daarbij of je ergens iets van hem verwacht, een reactie, een vorm van erkenning. Dat is een uitlaatklep die je dus niets oplevert, want de erkenning die jij wil krijg je van hem toch niet.
In woede zit heel veel energie. Die energie voelt voor jou nu vooral negatief, omdat je die op je ex richt. Maar je kan die energie ook positief gebruiken om je eigen leven leuker, anders en beter te maken. Daarvoor moet je wel een knop omzetten.
Ik heb ook lang lopen klagen over mijn ex en dat mag hoor. Alle ellende die je al die jaren hebt moeten verduren (vaak zonder dat je het doorhad) moet er allemaal uit. En ik doe het nog wel eens. Als er heel vervelende dingen gebeuren waar de kinderen de dupe van zijn, dan ben ik ook kwaad en gefrustreerd en wil ik dat van me af praten.
Die 'ophaalmomenten' bijvoorbeeld waren vaak zeer stressvol, omdat ik meestal wel weer een rotopmerking naar mijn hoofd kreeg of er viel iets vervelends voor. Dan hing ik direct daarop met een vriendin aan de telefoon en/of schreef op het forum en was mijn halve/hele dag mijn humeur verpest. Dat van me af praten/schrijven was goed, maar ik bleef er daarna toch in hangen. En vertelde het nog 5, 6 keer aan diverse mensen. Zo gaf ik het meer invloed dan nodig.
Op een bepaald moment heb ik besloten er anders mee om te gaan. Ik zocht bijvoorbeeld een andere manier om de emotie (kwaadheid) te uiten: een lange wandeling of keihard zingen bijvoorbeeld. En daarna was het gewoon klaar. Ik richtte me meer op dingen voor mezelf, die me een goed gevoel gaven.
Tegelijkertijd heb ik de discussies ook een halt toegeroepen door alles per e-mail te bespreken. Dat duurde even, maar er wordt nu geen woord meer gewisseld bij het halen en brengen en dat is wel ongezellig, maar voor de kinderen wel rustig. En voor mij dus ook! De non-verbale signalen maken me nog wel eens boos, maar soit.
Ik denk dat het veel helpt als je de weekends dat je zoontje er niet is, bewust leuke dingen gaat plannen, alleen of met anderen. Dingen die je een tijd hebt laten liggen, waar je geen tijd of energie voor had omdat je veel te druk was het je ex naar de zin te maken. Dat is enorm goed voor je zelfvertrouwen en het geeft je positieve energie. Zo kun je die woede voor jezelf gebruiken, als energiebron
Ga in therapie!
woensdag 1 april 2009 om 19:46
Nou Dubio, heel goed omschreven. En niet alleen voor Yayaatje maar een spiegel voor iedereen die met opgekropte woede worstelt. Het zijn goed tools waar je écht iets mee kunt. Doen hé ! Buig idd de energie van de boosheid om, naar positieve energie. Ga er boven staan,want je laat je onterecht de 'underdog' zijn. Niemand op de hele wereld heeft het recht hiertoe. Maar dat moet jezelf ook niet méér willen. Stijg er bovenuit, door je eigen krachten voor jezelf te bewaren en niet te verspillen aan een ander, in dit geval je ex. Mediteren of yoga zou ook een optie zijn, (her)vind de rust in jezelf, door jezelf te waarderen om wie jij bent. Ga meer van jezelf houden, want deze man geeft jou niet datgene waar je naar verlangt. Zorg ervoor dat jouw geluk niet meer afhangt van hem. Want dat gaat em niet meer worden. Gelukkig zijn bepaal je zelf.
Neem het heft in eigen handen meid !!
Moeilijk, écht wel. Maar je bent het méér dan waard.
Neem het heft in eigen handen meid !!
Moeilijk, écht wel. Maar je bent het méér dan waard.
donderdag 2 april 2009 om 10:38
Dank meiden, wederom.
Duubs, het advies wat je geeft (over het omgaan met de woede) dat is ook iets wat ik gisteren met mijn psych besproken heb. Hoe raak ik de woede kwijt? Zij adviseerde me grotendeels dezelfde dingen als jij (ik zei het al eens eerder: ik heb in jouw mijn prive-psych eigenlijk al gevonden, hi hi).
Daarnaast gesproken over mijn grote struikelblok: het altijd maar aardig gevonden willen worden. En wat zelfs zover gaat dat ik niet (voldoende) voor mezelf opkom. Waarom ben ik zo bang dat anderen me niet aardig vinden? Wat gebeurt er dan als dat zo is? Waarom vind ik dat zo erg?
Het is een terugkerend patroon in mijn leven: ik zie het overal terugkomen, bij een bep. vriendin bijv. waar ik momenteel eigenlijk van baal, maar niet rechtstreeks haar ermee durf te confronteren. Maar dus ook bij ex. En dat is nog wel het meest idiote aan dit hele verhaal: wat kan het mij in vredesnaam schelen wat hij van me vindt?
Het rare is: in theorie weet ik het allemaal zo goed. Maar waarom durf ik gewoonweg niet voor mezelf op te komen?? Bij ex is het ook wel een stukje angst wat om de hoek komt kijken, maar zeker - zo niet, meer - de angst om 'niet aardig gevonden te worden'. Terwijl hij me natuurlijk allang niet meer aardig vindt (guess what: ik hem ook niet, hi hi). En feitelijk zou me dat niets moeten doen, en toch....volgens mij is dat wat eronder zit, waarom ik me niet keihard vol uitspreek richting hem...
Het kost me gewoon moeite om me als een bitch op te stellen in bep. zaken, terwijl ik weet dat ik dit moet doen. Als ik dit niet doe, dan loopt hij volkomen over me heen (zoals bijv. met betalingen), dus ik móet wel voor mezelf opkomen. Maar...nog altijd heel voorzichtig...en daar BAAL ik van! Ik zou hem &%&!*&$ door de lijn moeten trekken, met dat achtelijke, onverantwoordelijke gedrag van hem. Waarom DOE ik dat verdomme dan niet!??!
Duubs, het advies wat je geeft (over het omgaan met de woede) dat is ook iets wat ik gisteren met mijn psych besproken heb. Hoe raak ik de woede kwijt? Zij adviseerde me grotendeels dezelfde dingen als jij (ik zei het al eens eerder: ik heb in jouw mijn prive-psych eigenlijk al gevonden, hi hi).
Daarnaast gesproken over mijn grote struikelblok: het altijd maar aardig gevonden willen worden. En wat zelfs zover gaat dat ik niet (voldoende) voor mezelf opkom. Waarom ben ik zo bang dat anderen me niet aardig vinden? Wat gebeurt er dan als dat zo is? Waarom vind ik dat zo erg?
Het is een terugkerend patroon in mijn leven: ik zie het overal terugkomen, bij een bep. vriendin bijv. waar ik momenteel eigenlijk van baal, maar niet rechtstreeks haar ermee durf te confronteren. Maar dus ook bij ex. En dat is nog wel het meest idiote aan dit hele verhaal: wat kan het mij in vredesnaam schelen wat hij van me vindt?
Het rare is: in theorie weet ik het allemaal zo goed. Maar waarom durf ik gewoonweg niet voor mezelf op te komen?? Bij ex is het ook wel een stukje angst wat om de hoek komt kijken, maar zeker - zo niet, meer - de angst om 'niet aardig gevonden te worden'. Terwijl hij me natuurlijk allang niet meer aardig vindt (guess what: ik hem ook niet, hi hi). En feitelijk zou me dat niets moeten doen, en toch....volgens mij is dat wat eronder zit, waarom ik me niet keihard vol uitspreek richting hem...
Het kost me gewoon moeite om me als een bitch op te stellen in bep. zaken, terwijl ik weet dat ik dit moet doen. Als ik dit niet doe, dan loopt hij volkomen over me heen (zoals bijv. met betalingen), dus ik móet wel voor mezelf opkomen. Maar...nog altijd heel voorzichtig...en daar BAAL ik van! Ik zou hem &%&!*&$ door de lijn moeten trekken, met dat achtelijke, onverantwoordelijke gedrag van hem. Waarom DOE ik dat verdomme dan niet!??!
donderdag 2 april 2009 om 11:01
O je gaat gewoon door met je hoofd stoten? Volgende week weer zoon op laten halen door ex?
Waarom niet gewoon alleen nog maar zoon op laten halen daar waar het geen situaties oplevert van een 4 jarig kind alleen op een schoolplein? Of zelf brengen? Je kan wel boos zijn en dat is terecht maar de veiligheid van je kind is toch je eerste prioriteit? En als ex die niet kan waarborgen zul je het zelf moeten doen. In plaats van je energie te verliezen aan iemand proberen te veranderen kan je je energie beter gebruiken om een waterdicht ophaalplan te maken.
Ik bedoel maar : je hangt de was toch ook niet buiten als je zeker weet dat het gaat regenen?
Waarom niet gewoon alleen nog maar zoon op laten halen daar waar het geen situaties oplevert van een 4 jarig kind alleen op een schoolplein? Of zelf brengen? Je kan wel boos zijn en dat is terecht maar de veiligheid van je kind is toch je eerste prioriteit? En als ex die niet kan waarborgen zul je het zelf moeten doen. In plaats van je energie te verliezen aan iemand proberen te veranderen kan je je energie beter gebruiken om een waterdicht ophaalplan te maken.
Ik bedoel maar : je hangt de was toch ook niet buiten als je zeker weet dat het gaat regenen?
donderdag 2 april 2009 om 11:12
Bronny, kun je vragen of ze mijn auto ook even komen doen?
Yaya, daarom juist zou je eens een assertiviteitscursus moeten volgen. Daar leer je hoe je op juiste wijze voor jezelf op kunt komen, niet alleen in theorie, maar ook met praktijkoefeningen. Bijv. jouw situaties worden daar in een veilige omgeving geoefend. Het zal voor jou echt heel veel uitmaken wanneer je merkt hoe simpel het is.
Yaya, daarom juist zou je eens een assertiviteitscursus moeten volgen. Daar leer je hoe je op juiste wijze voor jezelf op kunt komen, niet alleen in theorie, maar ook met praktijkoefeningen. Bijv. jouw situaties worden daar in een veilige omgeving geoefend. Het zal voor jou echt heel veel uitmaken wanneer je merkt hoe simpel het is.
donderdag 2 april 2009 om 11:13
donderdag 2 april 2009 om 11:14
donderdag 2 april 2009 om 11:15
yayaatje, het gaat mij ook niet om iemand een diagnose geven, of verklaring voor zijn gedrag, maar om je handvatten te geven hoe je met hem om kunt gaan en er zelf zo min mogelijk last van hebt. Ik heb nog niet alles van de laatste postings gelezen, maar ik las dat als je koeltjes doet hij daar weer een opmerking over maakt en dat raakt je dan weer, dus je worstelt nog heel erg met de omgang van nu. Waarschijnlijk kun je wel handvatten vinden in de beschrijvingen van mensen met narcistische trekken.
En daar heb jij waarschijnlijk wel wat aan om niet steeds door die achtbaan van emoties te hoeven. Dus, waar je ex ook last van heeft, als jij ergens een methode kunt vinden die jullie omgang voor jou hanteerbaarder maakt is het prima, of hij nou een narcistische klootzak is of gewoon een eikel. Of een moeilijke man.
En daar heb jij waarschijnlijk wel wat aan om niet steeds door die achtbaan van emoties te hoeven. Dus, waar je ex ook last van heeft, als jij ergens een methode kunt vinden die jullie omgang voor jou hanteerbaarder maakt is het prima, of hij nou een narcistische klootzak is of gewoon een eikel. Of een moeilijke man.
donderdag 2 april 2009 om 11:23
Ow Yayaatje, wat een herkenning allemaal.
Erg he, dat je nog steeds zo veel verdriet voelt door hetgeen je is aangedaan.
Hier precies zo, ik voel me soms zo genaaid door ex, en ik baal ervan dat dat me nog steeds zo raakt, dat het gewoon zo mn hele dag kan vergallen. Dat terwijl ik allang weer gelukkig ben in een nieuwe relatie, ik snap er soms niks van..
Zo lastig om hier een goede weg in te vinden, ik lees even mee met de tips die je hier allemaal krijgt, mss steek ik er iets van op!
Erg he, dat je nog steeds zo veel verdriet voelt door hetgeen je is aangedaan.
Hier precies zo, ik voel me soms zo genaaid door ex, en ik baal ervan dat dat me nog steeds zo raakt, dat het gewoon zo mn hele dag kan vergallen. Dat terwijl ik allang weer gelukkig ben in een nieuwe relatie, ik snap er soms niks van..
Zo lastig om hier een goede weg in te vinden, ik lees even mee met de tips die je hier allemaal krijgt, mss steek ik er iets van op!
donderdag 2 april 2009 om 11:44
Dubio,
Ik heb nog geen reactie ontvangen over het feit of - en per wanneer - er plaats is voor zoon om een extra dag (vrijdag) naar de BSO te gaan. Heb net vanochtend nog weer een vezoek ingediend om reactie.
Voor morgen heb ik zelf een vrije middag opgenomen om zoon op te halen. Voor volgende week hoop ik dat hij dus ofwel op de BSO terecht kan, ofwel dat schoonmoeder het misschien nog een keer kan/wil doen. Ik wil hier vanavond naar informeren bij haar.
Daarnaast ben ik al druk bezig met de planning voor de komende zomervakantie (6 weken!), maar ook dit is zo goed als rond inmiddels.
Aikidoka, je hebt wel gelijk als je zegt dat ik het me misschien wat minder aantrek als ik weet hoe ik zijn reacties moet plaatsen. Zal binnenkort eens gaan kijken op narcisme trekjes bij google. Wellicht helpt het..
Maroon, mijn ervaring is: ondanks dat je blij bent dat je van hem af bent (understatement) is het verdriet van dingen die zijn voorgevallen maar niet zo verdwenen. Bij vlagen steekt dit soms weer flink de kop op.
Bij mij is het niet zo dat zoiets mijn hele dag kan vergallen, maar m.n. in de avonden kan ik me er soms nog flink rot onder voelen. Dan overvalt me soms ineens zo'n rotgevoel. Er is gewoon behoorlijk wat gebeurd...
Ik heb nog geen reactie ontvangen over het feit of - en per wanneer - er plaats is voor zoon om een extra dag (vrijdag) naar de BSO te gaan. Heb net vanochtend nog weer een vezoek ingediend om reactie.
Voor morgen heb ik zelf een vrije middag opgenomen om zoon op te halen. Voor volgende week hoop ik dat hij dus ofwel op de BSO terecht kan, ofwel dat schoonmoeder het misschien nog een keer kan/wil doen. Ik wil hier vanavond naar informeren bij haar.
Daarnaast ben ik al druk bezig met de planning voor de komende zomervakantie (6 weken!), maar ook dit is zo goed als rond inmiddels.
Aikidoka, je hebt wel gelijk als je zegt dat ik het me misschien wat minder aantrek als ik weet hoe ik zijn reacties moet plaatsen. Zal binnenkort eens gaan kijken op narcisme trekjes bij google. Wellicht helpt het..
Maroon, mijn ervaring is: ondanks dat je blij bent dat je van hem af bent (understatement) is het verdriet van dingen die zijn voorgevallen maar niet zo verdwenen. Bij vlagen steekt dit soms weer flink de kop op.
Bij mij is het niet zo dat zoiets mijn hele dag kan vergallen, maar m.n. in de avonden kan ik me er soms nog flink rot onder voelen. Dan overvalt me soms ineens zo'n rotgevoel. Er is gewoon behoorlijk wat gebeurd...
donderdag 2 april 2009 om 11:57
Lieverd, probeer nu zonder je ex of zijn familie een oplossing te zoeken voor die ene middag. Je zoontje kan vast wel voor een keertje bij een vriendje gaan spelen of bij een vriendin terecht? Ik snap wel dat het allemaal heel lastig is, maar het is voor jezelf, voor je zoontje, voor je ex en voor de school (om niet te spreken van zijn moeder) veel duidelijker als je nu op je strepen staat. Vanaf nu zorg ik voor de opvang, klaar. Straks staat toch je ex volgende week op het schoolplein (omdat zijn moeder geen nee durfde te zeggen). Of nog erger: niet. Jij kan niet instaan voor zijn moeder, wel voor opvang die je zelf hebt geregeld en waar je ex niets over te zeggen heeft.
Dat is grenzen stellen. Duidelijk zijn!
Hoe reageerde je ex eigenlijk? En heb je het al aan je zoontje uitgelegd?
Dat is grenzen stellen. Duidelijk zijn!
Hoe reageerde je ex eigenlijk? En heb je het al aan je zoontje uitgelegd?
Ga in therapie!
