Relaties
alle pijlers
Langs mensen heen lopen
woensdag 3 juni 2020 23:08
Hoii allemaal!
Ik zit momenteel vaak met een dilemma in mijn hoofd.. Ik heb namelijk al mijn hele leven het gevoel dat ik vaak langs mensen heen leef. En ik ben benieuwd hoe jullie mijn situatie , als 'buitenstaanders' zien.
Al van kinds af aan heb ik niet een mega groot netwerk. Mijn netwerk bestaat uit mijn familie en op dit moment uit een paar vriendinnen. De overige vriendschappen (waren er ook 'maar' 4 extra) zijn verwaterd. Al van kinds af aan heb ik vaak het idee dat ik buiten de rest lig. Alsof ik een beetje afwijk van de rest. Alleen zelf kan ik niet echt iets 'geks' aan mezelf bedenken...
Op dit moment ben ik een meid van 20.
Op de basisschool had in veel vriendinnetjes. Vervolgens ging ik naar een middelbare school waar ik helemaal niemand kende. Dat vond ik eerst niet erg, want ik koos voor de school. Na mijn eerste jaar ging ik ook met mijn familie verhuizen en liet ik de plek waar mijn basisschool stond achter. Eenmaal verhuisd waren al mijn contacten van de basisschool verwaterd (voor de duidelijkheid: De meesten trekken nu nog steeds met elkaar op.. Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen).
Op de middelbare school wandelde ik nogal een vreemd pad. Het was een kleine school waardoor de meeste leerlingen hun hele schooltijd bij elkaar in de klas zaten. Maar ik ben een keer opgestroomd en een keer blijven zitten, waardoor ik steeds in een andere klas terecht kwam. Hoewel ik mijn huidige vriendinnen van de middelbare school ken, trok ik verder niet heel erg met andere mensen op. Ik kon me toen destijds wel goed aanpassen en kon het in feiten met iedereen wel normaal vinden. Maar niet op vriendschappelijk niveau zegmaar. Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig. Ik was op de middelbare school echt enorm ambitieus en werkte hard. Dit was echter niet terug te vinden in mijn resultaten.. maar kon wel als nerdygedrag overkomen![😅]()
... Verder had ik gewoon mijn eigen kledingstijl en deed ik gewoon lekker mijn eigen ding. Ik ging nooit echt mee met de rest van de klas als het ware. Nou was mijn school wel een beetje apart en waren er wel meer mensen met een ietwat andere kledingstijl. Dit werd daar wel gewoon geaccepteerd.
Nadat ik me de laatste jaren niet helemaal thuis had gevoeld op de middelbare school (ik miste vriendschappelijke contacten) ging ik uiteindelijk studeren. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mensen om mij heen had die mij echt namen voor zoals ik was... Maar hoewel mijn klas fantastisch was, was het voor mij niet de juiste studie.
Nu ben ik weer gestart met een studie (hbo). Mijn studie is top maar ook dit jaar mis ik enorm de aansluiting met mijn klasgenoten. Dit heeft er denk ik vooral mee te maken dat de studie mij enorm goed afgaat en veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen. Eenmaal de cijfers bekend werden gemaakt keken ze mij allemaal weer aan zovan: 'die heeft vast wel weer een goed cijfer'... En dan dus niet in een positief opzicht. Nu hebben we al 2,5 maand geen fysiek onderwijs meer, dus nu heb ik daar niet echt last meer van.
Verdere informatie over mezelf: Ik vind mezelf wel een open-minded persoon. Ik vind niks gek. Ik vind niks raar. En ik spreek mijn oordeel over mensen niet zo snel (hardop) uit. Ik draag kleding waar ik me comfortabel in voel en ik wandel altijd mijn eigen pad. Ik ben enthousiast, heb tich hobby's en vind enorm veel dingen leuk, maar ben ook al snel uitgekeken op dingen. Ik ben enorm gedreven en ambitieus en ga altijd door tot het uiterste. Van veel volwassenen krijg ik te horen dat ze me een mooi persoon vinden, maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig. Ik heb als kind zijnde veel meegemaakt, waardoor ik op een vrij jonge leeftijd al echt zelfstandig en volwassen heb moeten worden. De zorgeloze fase van het uitgaan en vriendjes hebben, heb ik dan ook nooit echt meegemaakt. En ken ik eigenlijk ook niet. Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Verder heb ik dus nooit het 'normale' pad bewandeld en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Het typische huisje, boompje, beestje situatie heb ik niks mee. Nooit mee gehad ook. Ik wil later alleen een leuke baan en verder veel reizen. Ik zie mezelf later ook nog zeker wel voor een paar jaar emigreren. Vooral arme landen in Afrika hebben mijn hart gestolen. Ook ben ik al wezen backpacken in een paar landen van Azië en daar heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. En ook als ik nu al zou moeten nadenken over kinderen krijgen, ben ik daar heel realistisch over. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Ja, ik hou van kinderen en kan goed met ze overweg. Maar nog nooit heb ik in mijn leven echt een grote kinderwens gehad. Sommigen zeggen al op een hele jonge leeftijd dat ze ooit kinderen willen krijgen. Ik heb dat nooit gehad. Ik denk dan vooral aan het feit dat het leven niet altijd een feestje is en het geen garantie is dat jouw kind het leven wel leuk gaat vinden hier op deze aardbodem. Daarnaast vind ik de wereld maar hard en wreed.
En ik weet het. Ik ben pas 20. Maar wanneer ik het met leeftijdsgenoten over mijn toekomstbeeld heb (op studie, maar zelfs met vriendinnen), vinden ze dat vaak maar raar. Over het algemeen willen ze er vaak al niet naar luisteren. 'Wacht maar tot je een relatie en een vaste baan hebt, dan denk je er wel anders over..'
Mijn omgeving vindt daarnaast ook vaak dat ik veel te veel over alles nadenk. Over de wereld. Over de onvrede. Over 'de zin van het leven' en over 'hoe iedereen de wereld wat mooier kan maken'. Ze vinden dat ik dat soort dingen meer los moet laten, maar dit zijn juist de zaken die mij heel erg interesseren. Als ik al over dit soort onderwerpen begin haakt de rest al bij voorbaat af. Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
Hoewel ik heel erg achter mijn denkwijze en mijn leefpatroon sta en ik ook echt wel trots op mezelf ben, merk ik wel dat ik het steeds moeilijker vind om me 'anders' te voelen. Ik mis een connectie. Zelfs bij mijn huidige vrienden. Ik mis diepgaande gesprekken. Mensen die net als ik tich hobby's hebben en ook altijd open staan voor alles en iedereen. In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben? Waarom accepteert men mijn denkwijze niet.. En waarom moet dit altijd weer omgebogen worden tot het 'normaal'.
Ben ik dan echt zo abnormaal? Of heb ik gewoon niet de juiste personen in mijn omgeving? Hoe zien jullie dit?
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik hoop dat mijn punt een beetje duidelijk geworden is...
Ik zit momenteel vaak met een dilemma in mijn hoofd.. Ik heb namelijk al mijn hele leven het gevoel dat ik vaak langs mensen heen leef. En ik ben benieuwd hoe jullie mijn situatie , als 'buitenstaanders' zien.
Al van kinds af aan heb ik niet een mega groot netwerk. Mijn netwerk bestaat uit mijn familie en op dit moment uit een paar vriendinnen. De overige vriendschappen (waren er ook 'maar' 4 extra) zijn verwaterd. Al van kinds af aan heb ik vaak het idee dat ik buiten de rest lig. Alsof ik een beetje afwijk van de rest. Alleen zelf kan ik niet echt iets 'geks' aan mezelf bedenken...
Op dit moment ben ik een meid van 20.
Op de basisschool had in veel vriendinnetjes. Vervolgens ging ik naar een middelbare school waar ik helemaal niemand kende. Dat vond ik eerst niet erg, want ik koos voor de school. Na mijn eerste jaar ging ik ook met mijn familie verhuizen en liet ik de plek waar mijn basisschool stond achter. Eenmaal verhuisd waren al mijn contacten van de basisschool verwaterd (voor de duidelijkheid: De meesten trekken nu nog steeds met elkaar op.. Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen).
Op de middelbare school wandelde ik nogal een vreemd pad. Het was een kleine school waardoor de meeste leerlingen hun hele schooltijd bij elkaar in de klas zaten. Maar ik ben een keer opgestroomd en een keer blijven zitten, waardoor ik steeds in een andere klas terecht kwam. Hoewel ik mijn huidige vriendinnen van de middelbare school ken, trok ik verder niet heel erg met andere mensen op. Ik kon me toen destijds wel goed aanpassen en kon het in feiten met iedereen wel normaal vinden. Maar niet op vriendschappelijk niveau zegmaar. Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig. Ik was op de middelbare school echt enorm ambitieus en werkte hard. Dit was echter niet terug te vinden in mijn resultaten.. maar kon wel als nerdygedrag overkomen
... Verder had ik gewoon mijn eigen kledingstijl en deed ik gewoon lekker mijn eigen ding. Ik ging nooit echt mee met de rest van de klas als het ware. Nou was mijn school wel een beetje apart en waren er wel meer mensen met een ietwat andere kledingstijl. Dit werd daar wel gewoon geaccepteerd. Nadat ik me de laatste jaren niet helemaal thuis had gevoeld op de middelbare school (ik miste vriendschappelijke contacten) ging ik uiteindelijk studeren. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mensen om mij heen had die mij echt namen voor zoals ik was... Maar hoewel mijn klas fantastisch was, was het voor mij niet de juiste studie.
Nu ben ik weer gestart met een studie (hbo). Mijn studie is top maar ook dit jaar mis ik enorm de aansluiting met mijn klasgenoten. Dit heeft er denk ik vooral mee te maken dat de studie mij enorm goed afgaat en veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen. Eenmaal de cijfers bekend werden gemaakt keken ze mij allemaal weer aan zovan: 'die heeft vast wel weer een goed cijfer'... En dan dus niet in een positief opzicht. Nu hebben we al 2,5 maand geen fysiek onderwijs meer, dus nu heb ik daar niet echt last meer van.
Verdere informatie over mezelf: Ik vind mezelf wel een open-minded persoon. Ik vind niks gek. Ik vind niks raar. En ik spreek mijn oordeel over mensen niet zo snel (hardop) uit. Ik draag kleding waar ik me comfortabel in voel en ik wandel altijd mijn eigen pad. Ik ben enthousiast, heb tich hobby's en vind enorm veel dingen leuk, maar ben ook al snel uitgekeken op dingen. Ik ben enorm gedreven en ambitieus en ga altijd door tot het uiterste. Van veel volwassenen krijg ik te horen dat ze me een mooi persoon vinden, maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig. Ik heb als kind zijnde veel meegemaakt, waardoor ik op een vrij jonge leeftijd al echt zelfstandig en volwassen heb moeten worden. De zorgeloze fase van het uitgaan en vriendjes hebben, heb ik dan ook nooit echt meegemaakt. En ken ik eigenlijk ook niet. Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Verder heb ik dus nooit het 'normale' pad bewandeld en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Het typische huisje, boompje, beestje situatie heb ik niks mee. Nooit mee gehad ook. Ik wil later alleen een leuke baan en verder veel reizen. Ik zie mezelf later ook nog zeker wel voor een paar jaar emigreren. Vooral arme landen in Afrika hebben mijn hart gestolen. Ook ben ik al wezen backpacken in een paar landen van Azië en daar heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. En ook als ik nu al zou moeten nadenken over kinderen krijgen, ben ik daar heel realistisch over. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Ja, ik hou van kinderen en kan goed met ze overweg. Maar nog nooit heb ik in mijn leven echt een grote kinderwens gehad. Sommigen zeggen al op een hele jonge leeftijd dat ze ooit kinderen willen krijgen. Ik heb dat nooit gehad. Ik denk dan vooral aan het feit dat het leven niet altijd een feestje is en het geen garantie is dat jouw kind het leven wel leuk gaat vinden hier op deze aardbodem. Daarnaast vind ik de wereld maar hard en wreed.
En ik weet het. Ik ben pas 20. Maar wanneer ik het met leeftijdsgenoten over mijn toekomstbeeld heb (op studie, maar zelfs met vriendinnen), vinden ze dat vaak maar raar. Over het algemeen willen ze er vaak al niet naar luisteren. 'Wacht maar tot je een relatie en een vaste baan hebt, dan denk je er wel anders over..'
Mijn omgeving vindt daarnaast ook vaak dat ik veel te veel over alles nadenk. Over de wereld. Over de onvrede. Over 'de zin van het leven' en over 'hoe iedereen de wereld wat mooier kan maken'. Ze vinden dat ik dat soort dingen meer los moet laten, maar dit zijn juist de zaken die mij heel erg interesseren. Als ik al over dit soort onderwerpen begin haakt de rest al bij voorbaat af. Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
Hoewel ik heel erg achter mijn denkwijze en mijn leefpatroon sta en ik ook echt wel trots op mezelf ben, merk ik wel dat ik het steeds moeilijker vind om me 'anders' te voelen. Ik mis een connectie. Zelfs bij mijn huidige vrienden. Ik mis diepgaande gesprekken. Mensen die net als ik tich hobby's hebben en ook altijd open staan voor alles en iedereen. In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben? Waarom accepteert men mijn denkwijze niet.. En waarom moet dit altijd weer omgebogen worden tot het 'normaal'.
Ben ik dan echt zo abnormaal? Of heb ik gewoon niet de juiste personen in mijn omgeving? Hoe zien jullie dit?
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik hoop dat mijn punt een beetje duidelijk geworden is...
donderdag 4 juni 2020 22:05
Even heel flauw: het is tig, niet tich. Je hebt tig hobby's.
On topic. Ik dacht vroeger ook dat ik heul apart en anders was, had niet veel vriendinnen en ben meermaals gepest. Dat is niet leuk en maakt je onzeker als je nog zo jong bent als jij, omdat je die anderen wel soepel contact ziet maken en dingen ondernemen.
Als je dit topic over 15 jaar nog eens ziet, moet je om jezelf grinniken verwacht ik. Nu je je meer definitief gaat vormen qua persoonlijkheid en interesses, zul je ook meer gelijkgestemden gaan vinden als je dat eigen pad blijft volgen. Maar over 15 jaar zul je zien dat je echt niet zo bijzonder bent als je denkt, en je jezelf hebt teruggehouden met die gedachten over je eigen authenticiteit en hoe anderen dat minder zijn.
Ik word nog steeds wel eens anders genoemd, maar vind dat zelf niet meer zo opvallend aangezien al mijn vrienden, kennissen en familie zo hun nukken en liefhebberijen hebben die ze definiëren. Met leeftijd komt perspectief. Daar kom je echt nog wel achter, en probeer in de tussentijd wat minder hoog van de toren te blazen. Dat maakt je meer benaderbaar en het leven leuker.
On topic. Ik dacht vroeger ook dat ik heul apart en anders was, had niet veel vriendinnen en ben meermaals gepest. Dat is niet leuk en maakt je onzeker als je nog zo jong bent als jij, omdat je die anderen wel soepel contact ziet maken en dingen ondernemen.
Als je dit topic over 15 jaar nog eens ziet, moet je om jezelf grinniken verwacht ik. Nu je je meer definitief gaat vormen qua persoonlijkheid en interesses, zul je ook meer gelijkgestemden gaan vinden als je dat eigen pad blijft volgen. Maar over 15 jaar zul je zien dat je echt niet zo bijzonder bent als je denkt, en je jezelf hebt teruggehouden met die gedachten over je eigen authenticiteit en hoe anderen dat minder zijn.
Ik word nog steeds wel eens anders genoemd, maar vind dat zelf niet meer zo opvallend aangezien al mijn vrienden, kennissen en familie zo hun nukken en liefhebberijen hebben die ze definiëren. Met leeftijd komt perspectief. Daar kom je echt nog wel achter, en probeer in de tussentijd wat minder hoog van de toren te blazen. Dat maakt je meer benaderbaar en het leven leuker.
vrijdag 5 juni 2020 10:01
Ik lees een topic van iemand die 20 is, die in dit topic met name de reactie krijgt dat ze arrogant overkomt, zelfingenomen, drammerig. Als ik haar OP lees, lees ik vooral onbegrip over haar eigen rol tegenover anderen, eenzaamheid en de vraag hoe dat zou kunnen komen. Ik lees geen topic van iemand die zegt: ik ben zo geweldig, waarom snapt niemand dat? Ik lees iemand die vraagt: hoe komt het dat anderen niet lijken te accepteren wie ik ben? Die vastloopt in het contact met anderen en dat zal een reden hebben.LieveMona schreef: ↑04-06-2020 19:53De huisarts? De GGZ??? TO is net puber-af, haar brein is nog niet eens volgroeid. Op die leeftijd vindt het gros zichzelf 'anders' . Op de middelbare school en ook nog wel tijdens de studie is het een strijd om erbij te horen. En wie zegt dat al die vriendschappen tussen de 'cool kids' oprecht zijn?
Hoe eerder je inziet dat iedere gek zijn gebrek heeft en dat je jezelf niet zo serieus moet nemen, hoe beter.
In mijn familie komt autisme voor en ik herken iets in de manier van denken, vandaar mijn advies voor onderzoek. Misschien hoop ik voor iemand de lange weg van onbegrip, eenzaamheid en depressie te voorkomen door dit aan te geven omdat ik weet dat begrip van jezelf kan leiden tot (met mogelijke hulp) betere afstemming met anderen en het maken van keuzes die passen bij diegene in zijn of haar leven.
vrijdag 5 juni 2020 10:20
Open minded zijn is in mijn ogen juist dat je empathie voor iedereen kan opbrengen, zelfs als de ander een in jouw ogen banaal leven leeft of first world problems heeft ... het kan in jouw ogen een niet boeiend iets zijn, maar dan nog kan je er op ingaan en uitzoeken waarom het voor de ander wel belangrijk is op dat moment.
Door die inspanning te doen en te werken voor een connectie, komt er ook een connectie - dat komt niet zomaar aanwaaien.
Anderzijds is er ook niet mis met een Einzelgänger zijn, maar je kan niet van beide walletjes eten natuurlijk.
Als iemand bij jouw met een verhaal komt over "ik hou van all in vakanties in Turkije" dan heb je natuurlijk ook meteen je oordeel klaar en zeg jij ook dat dat niets voor jou zou zijn - hoezo is dat dan anders dan iemand die zegt "oh, alleen in de jungle tussen de insecten is niks voor mij".
Ik heb zelf een hele diverse vriendenkring juist en ik hoef het heus niet met iedereen overal over eens te zijn. Door juist een uitwisselen van ideeën te hebben, kom je juist tot nieuwe inzichten en kan je groeien. Als je alleen optrekt met gelijkgestemden word je niet uitgedaagd om ook eens anders naar iets te kijken.
Door die inspanning te doen en te werken voor een connectie, komt er ook een connectie - dat komt niet zomaar aanwaaien.
Anderzijds is er ook niet mis met een Einzelgänger zijn, maar je kan niet van beide walletjes eten natuurlijk.
Als iemand bij jouw met een verhaal komt over "ik hou van all in vakanties in Turkije" dan heb je natuurlijk ook meteen je oordeel klaar en zeg jij ook dat dat niets voor jou zou zijn - hoezo is dat dan anders dan iemand die zegt "oh, alleen in de jungle tussen de insecten is niks voor mij".
Ik heb zelf een hele diverse vriendenkring juist en ik hoef het heus niet met iedereen overal over eens te zijn. Door juist een uitwisselen van ideeën te hebben, kom je juist tot nieuwe inzichten en kan je groeien. Als je alleen optrekt met gelijkgestemden word je niet uitgedaagd om ook eens anders naar iets te kijken.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 5 juni 2020 15:45
Amen. Dankjewel voor jouw bericht. Want je slaat daar de spijker op z'n kop. En hoe vaak ik ook zeg dat ik NIET arrogant ben. Dat ik mezelf NIET geweldig vind, blijft iedereen dat maar zeggen. Misschien zit er inderdaad wel meer achterLaverneB schreef: ↑05-06-2020 10:01Ik lees een topic van iemand die 20 is, die in dit topic met name de reactie krijgt dat ze arrogant overkomt, zelfingenomen, drammerig. Als ik haar OP lees, lees ik vooral onbegrip over haar eigen rol tegenover anderen, eenzaamheid en de vraag hoe dat zou kunnen komen. Ik lees geen topic van iemand die zegt: ik ben zo geweldig, waarom snapt niemand dat? Ik lees iemand die vraagt: hoe komt het dat anderen niet lijken te accepteren wie ik ben? Die vastloopt in het contact met anderen en dat zal een reden hebben.
In mijn familie komt autisme voor en ik herken iets in de manier van denken, vandaar mijn advies voor onderzoek. Misschien hoop ik voor iemand de lange weg van onbegrip, eenzaamheid en depressie te voorkomen door dit aan te geven omdat ik weet dat begrip van jezelf kan leiden tot (met mogelijke hulp) betere afstemming met anderen en het maken van keuzes die passen bij diegene in zijn of haar leven.
.. Maar om dat nou gelijk verder te onderzoeken vind ik dan wel weer gelijk zoiets..
vrijdag 5 juni 2020 15:54
Ik ga niet de hele post van Laverne quoten, maar even voor de laatste keer: ik herken de manier van denken ook. Ik vind het alleen te ver gaan om meteen over artsen en diagnoses te gaan praten. Het is toch een heel bekend fenomeen dat jong volwassenen zich onbegrepen voelen?
Zelfreflectie en relativeringsvermogen komen vaak met de jaren.
Zelfreflectie en relativeringsvermogen komen vaak met de jaren.
vrijdag 5 juni 2020 17:10
Op school ontstaan vriendschappen vaak, omdat je met elkaar opgescheept zit. Niet omdat je dezelfde interesses hebt. Daarom kan het met oude bekenden/vrienden veel minder aansluiten dan de mensen die je later leert kennen en waarvan de mensen met de grootste overeenkomsten in een vriendenkring blijven hangen.
Dat maakt je verder niet heel uniek. Je maakt nu een overgang mee waarbij ieder zich verschillend ontwikkeld en andere keuzes blijkt te maken met zijn/haar tijd en geld. De een is bijvoorbeeldonafscheidelijk van partner, neemt kinderen en gaat op all inclusive. De ander spreekt liever af met vriendinnen, maakt dalgona koffie en gaat een jaar backpacken.
Dat maakt je verder niet heel uniek. Je maakt nu een overgang mee waarbij ieder zich verschillend ontwikkeld en andere keuzes blijkt te maken met zijn/haar tijd en geld. De een is bijvoorbeeldonafscheidelijk van partner, neemt kinderen en gaat op all inclusive. De ander spreekt liever af met vriendinnen, maakt dalgona koffie en gaat een jaar backpacken.
vrijdag 5 juni 2020 17:13
TO misschien helpt het om het zo te lezen dat het op anderen zo overkomt dat je vol van jezelf bent. Wij gaan alleen af op wat je typt, dus dat kun je dan toch aannemen, dat je zo kan overkomen. Misschien is dat in het echt ook een dingetje.
Bijna niemand zegt van zichzelf "ik ben arrogant en vol van mezelf en vind mezelf geweldig". Of "ik heb voor niemand respect en laat anderen al helemaal niet in hun waarde".
Bijna niemand zegt van zichzelf "ik ben arrogant en vol van mezelf en vind mezelf geweldig". Of "ik heb voor niemand respect en laat anderen al helemaal niet in hun waarde".
vrijdag 5 juni 2020 18:12
Ik begrijp dat het misschien zo over kan komen.. Het is ook lastig om gevoelens zoals jij ze zelf precies ervaart, ook nog op diezelfde manier over te brengen aan anderen via alleen maar tekst. Maar ik ben niet arrogant en ik vind mezelf oprecht niet beter, unieker en fantastischer dan een ander. Dat heb ik nu al meerdere keren aangegeven. Dus ik snap niet waarom mensen daar dan wél over door gaan.
Het is meer zo dat ik vaak in groepen kom en dat hoezeer ik ook mijn best doe om mezelf erbij te betrekken, me open te stellen, mijn interesse biedt of wat dan ook.. Het lijkt alsof ik voor anderen niet besta. Ze reageren dan vaak kortaf of helemaal niet en gaan dan met de volgende in gesprek. De rest van de groep lijkt het dan vaak wél met elkaar te kunnen vinden. Zij hebben het dan over van alles en nog wat en lachen met elkaar.. En ik sta er dan buiten. Alsof ik er niet tussen pas. Het punt is alleen dat ik dit bij bijna alles waar ik kom heb. En ik weet gewoon niet waar dat ondertussen aan ligt. Ik heb ontzettend veel interesses (ik vind echt heel erg veel dingen en hobby's leuk) en qua uiterlijk zit het me ook niet tegen (als ik dit mag zeggen).. Tis niet zo dat ik afwijk van de rest in dat opzicht. Maar zo voelt het dus langzamerhand wel, vanwege dus die bovenstaande redenen. En ik vraag me meer af hoe dat dan kan. Want oprecht, ik heb echt al enorm veel uitgeprobeerd. En ja, ik kan heus wel realistisch naar mezelf kijken. En ja, ik neem feedback van harte mee. Maar als ik alleen maar te horen krijg dat ik arrogant ben, terwijl ik zeker weet dat dit niet zo is (ongeacht of dit wel of niet zo overkomt op dit forum), kan ik daar niks mee.
vrijdag 5 juni 2020 18:27
Voor de een is het lastiger dan voor de ander. En ik zeg juist dat je kunt blijven typen dat je niet arrogant bent tot je een ons weegt maar niemand vindt dat van zichzelf. Ik kan ook wel duizend x zeggen dat ik superleuk ben maar dat maakt nog niet dat mensen dat ook vinden. Zeker als de rest van mijn post helemaal niet leuk is. Volgens mij ben jij geen heel makkelijk mens in de omgang en zo'n anonieme forumpost (en deze OP heb ik vaker voorbij zien komen) is dan een goeie oefening. Maar dan moet je wel aan zelfreflectie doen en niet maar blijven zeggen 'ik ben dit, ik ben dat, niemand snapt me'Theepotjeee schreef: ↑05-06-2020 18:12Ik begrijp dat het misschien zo over kan komen.. Het is ook lastig om gevoelens zoals jij ze zelf precies ervaart, ook nog op diezelfde manier over te brengen aan anderen via alleen maar tekst. Maar ik ben niet arrogant en ik vind mezelf oprecht niet beter, unieker en fantastischer dan een ander. Dat heb ik nu al meerdere keren aangegeven. Dus ik snap niet waarom mensen daar dan wél over door gaan.
vrijdag 5 juni 2020 18:28
Juist wel, daar kun je wat aan doen! Of je zegt dat iedereen ongelijk heeft en dat men je hier ook niet begrijpt.Theepotjeee schreef: ↑05-06-2020 18:12Maar als ik alleen maar te horen krijg dat ik arrogant ben, terwijl ik zeker weet dat dit niet zo is (ongeacht of dit wel of niet zo overkomt op dit forum), kan ik daar niks mee.
vrijdag 5 juni 2020 19:00
Ik probeer dit wel altijd. Een-op-een gaat me dit vaak ook nog wel goed af. Een-op-een kan ik ook wel prima een gesprek voeren en een gesprek gaande houden. Ik krijg van mensen wel vaak te horen dat ik een goed gesprekspartner ben en dat ik goed naar verhalen kan luisteren (dit zijn niet mijn woorden). Maar dit wil nog niet zeggen dat wanneer je iemand een paar keer, of soms zelfs meerdere keren hebt gesproken, je er ook daadwerkelijk een klik mee hebt... Ik vind het moeilijk uitleggen.
In groepsverband val ik helemaal weg. Vervaag ik. Alsof ik er niet ben. Wanneer ik me er dan tussen probeer te voegen lukt mij dit niet. Want dan lijkt het net voor anderen alsof ik niet besta.
vrijdag 5 juni 2020 21:08
Theepotjeee schreef: ↑05-06-2020 18:12Ik begrijp dat het misschien zo over kan komen.. Het is ook lastig om gevoelens zoals jij ze zelf precies ervaart, ook nog op diezelfde manier over te brengen aan anderen via alleen maar tekst. Maar ik ben niet arrogant en ik vind mezelf oprecht niet beter, unieker en fantastischer dan een ander. Dat heb ik nu al meerdere keren aangegeven. Dus ik snap niet waarom mensen daar dan wél over door gaan.
Maar als ik alleen maar te horen krijg dat ik arrogant ben, terwijl ik zeker weet dat dit niet zo is (ongeacht of dit wel of niet zo overkomt op dit forum), kan ik daar niks mee.
Raar dat je dat niet snapt, dat is namelijk juist info waar je wat mee zou moeten doen. Je zit je te verdedigen maar daar heb je niks aan, je kunt beter naar jezélf kijken. Wáárom kom je op vrijwel iedereen zo over? Want dikke kans dat je niet alleen op tekst zo overkomt maar ook in levende lijve en dat (o.a.) dat je in de weg staat met echt contact maken. Dus je moet er juist wel iets mee. Heb je de mogelijkheid tot die zelfreflectie niet en blijf je er last van houden dan kun je daar hulp bij vragen.
