Relaties
alle pijlers
Langs mensen heen lopen
woensdag 3 juni 2020 23:08
Hoii allemaal!
Ik zit momenteel vaak met een dilemma in mijn hoofd.. Ik heb namelijk al mijn hele leven het gevoel dat ik vaak langs mensen heen leef. En ik ben benieuwd hoe jullie mijn situatie , als 'buitenstaanders' zien.
Al van kinds af aan heb ik niet een mega groot netwerk. Mijn netwerk bestaat uit mijn familie en op dit moment uit een paar vriendinnen. De overige vriendschappen (waren er ook 'maar' 4 extra) zijn verwaterd. Al van kinds af aan heb ik vaak het idee dat ik buiten de rest lig. Alsof ik een beetje afwijk van de rest. Alleen zelf kan ik niet echt iets 'geks' aan mezelf bedenken...
Op dit moment ben ik een meid van 20.
Op de basisschool had in veel vriendinnetjes. Vervolgens ging ik naar een middelbare school waar ik helemaal niemand kende. Dat vond ik eerst niet erg, want ik koos voor de school. Na mijn eerste jaar ging ik ook met mijn familie verhuizen en liet ik de plek waar mijn basisschool stond achter. Eenmaal verhuisd waren al mijn contacten van de basisschool verwaterd (voor de duidelijkheid: De meesten trekken nu nog steeds met elkaar op.. Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen).
Op de middelbare school wandelde ik nogal een vreemd pad. Het was een kleine school waardoor de meeste leerlingen hun hele schooltijd bij elkaar in de klas zaten. Maar ik ben een keer opgestroomd en een keer blijven zitten, waardoor ik steeds in een andere klas terecht kwam. Hoewel ik mijn huidige vriendinnen van de middelbare school ken, trok ik verder niet heel erg met andere mensen op. Ik kon me toen destijds wel goed aanpassen en kon het in feiten met iedereen wel normaal vinden. Maar niet op vriendschappelijk niveau zegmaar. Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig. Ik was op de middelbare school echt enorm ambitieus en werkte hard. Dit was echter niet terug te vinden in mijn resultaten.. maar kon wel als nerdygedrag overkomen![😅]()
... Verder had ik gewoon mijn eigen kledingstijl en deed ik gewoon lekker mijn eigen ding. Ik ging nooit echt mee met de rest van de klas als het ware. Nou was mijn school wel een beetje apart en waren er wel meer mensen met een ietwat andere kledingstijl. Dit werd daar wel gewoon geaccepteerd.
Nadat ik me de laatste jaren niet helemaal thuis had gevoeld op de middelbare school (ik miste vriendschappelijke contacten) ging ik uiteindelijk studeren. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mensen om mij heen had die mij echt namen voor zoals ik was... Maar hoewel mijn klas fantastisch was, was het voor mij niet de juiste studie.
Nu ben ik weer gestart met een studie (hbo). Mijn studie is top maar ook dit jaar mis ik enorm de aansluiting met mijn klasgenoten. Dit heeft er denk ik vooral mee te maken dat de studie mij enorm goed afgaat en veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen. Eenmaal de cijfers bekend werden gemaakt keken ze mij allemaal weer aan zovan: 'die heeft vast wel weer een goed cijfer'... En dan dus niet in een positief opzicht. Nu hebben we al 2,5 maand geen fysiek onderwijs meer, dus nu heb ik daar niet echt last meer van.
Verdere informatie over mezelf: Ik vind mezelf wel een open-minded persoon. Ik vind niks gek. Ik vind niks raar. En ik spreek mijn oordeel over mensen niet zo snel (hardop) uit. Ik draag kleding waar ik me comfortabel in voel en ik wandel altijd mijn eigen pad. Ik ben enthousiast, heb tich hobby's en vind enorm veel dingen leuk, maar ben ook al snel uitgekeken op dingen. Ik ben enorm gedreven en ambitieus en ga altijd door tot het uiterste. Van veel volwassenen krijg ik te horen dat ze me een mooi persoon vinden, maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig. Ik heb als kind zijnde veel meegemaakt, waardoor ik op een vrij jonge leeftijd al echt zelfstandig en volwassen heb moeten worden. De zorgeloze fase van het uitgaan en vriendjes hebben, heb ik dan ook nooit echt meegemaakt. En ken ik eigenlijk ook niet. Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Verder heb ik dus nooit het 'normale' pad bewandeld en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Het typische huisje, boompje, beestje situatie heb ik niks mee. Nooit mee gehad ook. Ik wil later alleen een leuke baan en verder veel reizen. Ik zie mezelf later ook nog zeker wel voor een paar jaar emigreren. Vooral arme landen in Afrika hebben mijn hart gestolen. Ook ben ik al wezen backpacken in een paar landen van Azië en daar heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. En ook als ik nu al zou moeten nadenken over kinderen krijgen, ben ik daar heel realistisch over. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Ja, ik hou van kinderen en kan goed met ze overweg. Maar nog nooit heb ik in mijn leven echt een grote kinderwens gehad. Sommigen zeggen al op een hele jonge leeftijd dat ze ooit kinderen willen krijgen. Ik heb dat nooit gehad. Ik denk dan vooral aan het feit dat het leven niet altijd een feestje is en het geen garantie is dat jouw kind het leven wel leuk gaat vinden hier op deze aardbodem. Daarnaast vind ik de wereld maar hard en wreed.
En ik weet het. Ik ben pas 20. Maar wanneer ik het met leeftijdsgenoten over mijn toekomstbeeld heb (op studie, maar zelfs met vriendinnen), vinden ze dat vaak maar raar. Over het algemeen willen ze er vaak al niet naar luisteren. 'Wacht maar tot je een relatie en een vaste baan hebt, dan denk je er wel anders over..'
Mijn omgeving vindt daarnaast ook vaak dat ik veel te veel over alles nadenk. Over de wereld. Over de onvrede. Over 'de zin van het leven' en over 'hoe iedereen de wereld wat mooier kan maken'. Ze vinden dat ik dat soort dingen meer los moet laten, maar dit zijn juist de zaken die mij heel erg interesseren. Als ik al over dit soort onderwerpen begin haakt de rest al bij voorbaat af. Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
Hoewel ik heel erg achter mijn denkwijze en mijn leefpatroon sta en ik ook echt wel trots op mezelf ben, merk ik wel dat ik het steeds moeilijker vind om me 'anders' te voelen. Ik mis een connectie. Zelfs bij mijn huidige vrienden. Ik mis diepgaande gesprekken. Mensen die net als ik tich hobby's hebben en ook altijd open staan voor alles en iedereen. In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben? Waarom accepteert men mijn denkwijze niet.. En waarom moet dit altijd weer omgebogen worden tot het 'normaal'.
Ben ik dan echt zo abnormaal? Of heb ik gewoon niet de juiste personen in mijn omgeving? Hoe zien jullie dit?
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik hoop dat mijn punt een beetje duidelijk geworden is...
Ik zit momenteel vaak met een dilemma in mijn hoofd.. Ik heb namelijk al mijn hele leven het gevoel dat ik vaak langs mensen heen leef. En ik ben benieuwd hoe jullie mijn situatie , als 'buitenstaanders' zien.
Al van kinds af aan heb ik niet een mega groot netwerk. Mijn netwerk bestaat uit mijn familie en op dit moment uit een paar vriendinnen. De overige vriendschappen (waren er ook 'maar' 4 extra) zijn verwaterd. Al van kinds af aan heb ik vaak het idee dat ik buiten de rest lig. Alsof ik een beetje afwijk van de rest. Alleen zelf kan ik niet echt iets 'geks' aan mezelf bedenken...
Op dit moment ben ik een meid van 20.
Op de basisschool had in veel vriendinnetjes. Vervolgens ging ik naar een middelbare school waar ik helemaal niemand kende. Dat vond ik eerst niet erg, want ik koos voor de school. Na mijn eerste jaar ging ik ook met mijn familie verhuizen en liet ik de plek waar mijn basisschool stond achter. Eenmaal verhuisd waren al mijn contacten van de basisschool verwaterd (voor de duidelijkheid: De meesten trekken nu nog steeds met elkaar op.. Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen).
Op de middelbare school wandelde ik nogal een vreemd pad. Het was een kleine school waardoor de meeste leerlingen hun hele schooltijd bij elkaar in de klas zaten. Maar ik ben een keer opgestroomd en een keer blijven zitten, waardoor ik steeds in een andere klas terecht kwam. Hoewel ik mijn huidige vriendinnen van de middelbare school ken, trok ik verder niet heel erg met andere mensen op. Ik kon me toen destijds wel goed aanpassen en kon het in feiten met iedereen wel normaal vinden. Maar niet op vriendschappelijk niveau zegmaar. Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig. Ik was op de middelbare school echt enorm ambitieus en werkte hard. Dit was echter niet terug te vinden in mijn resultaten.. maar kon wel als nerdygedrag overkomen
... Verder had ik gewoon mijn eigen kledingstijl en deed ik gewoon lekker mijn eigen ding. Ik ging nooit echt mee met de rest van de klas als het ware. Nou was mijn school wel een beetje apart en waren er wel meer mensen met een ietwat andere kledingstijl. Dit werd daar wel gewoon geaccepteerd. Nadat ik me de laatste jaren niet helemaal thuis had gevoeld op de middelbare school (ik miste vriendschappelijke contacten) ging ik uiteindelijk studeren. Eindelijk had ik het gevoel dat ik mensen om mij heen had die mij echt namen voor zoals ik was... Maar hoewel mijn klas fantastisch was, was het voor mij niet de juiste studie.
Nu ben ik weer gestart met een studie (hbo). Mijn studie is top maar ook dit jaar mis ik enorm de aansluiting met mijn klasgenoten. Dit heeft er denk ik vooral mee te maken dat de studie mij enorm goed afgaat en veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen. Eenmaal de cijfers bekend werden gemaakt keken ze mij allemaal weer aan zovan: 'die heeft vast wel weer een goed cijfer'... En dan dus niet in een positief opzicht. Nu hebben we al 2,5 maand geen fysiek onderwijs meer, dus nu heb ik daar niet echt last meer van.
Verdere informatie over mezelf: Ik vind mezelf wel een open-minded persoon. Ik vind niks gek. Ik vind niks raar. En ik spreek mijn oordeel over mensen niet zo snel (hardop) uit. Ik draag kleding waar ik me comfortabel in voel en ik wandel altijd mijn eigen pad. Ik ben enthousiast, heb tich hobby's en vind enorm veel dingen leuk, maar ben ook al snel uitgekeken op dingen. Ik ben enorm gedreven en ambitieus en ga altijd door tot het uiterste. Van veel volwassenen krijg ik te horen dat ze me een mooi persoon vinden, maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig. Ik heb als kind zijnde veel meegemaakt, waardoor ik op een vrij jonge leeftijd al echt zelfstandig en volwassen heb moeten worden. De zorgeloze fase van het uitgaan en vriendjes hebben, heb ik dan ook nooit echt meegemaakt. En ken ik eigenlijk ook niet. Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Verder heb ik dus nooit het 'normale' pad bewandeld en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Het typische huisje, boompje, beestje situatie heb ik niks mee. Nooit mee gehad ook. Ik wil later alleen een leuke baan en verder veel reizen. Ik zie mezelf later ook nog zeker wel voor een paar jaar emigreren. Vooral arme landen in Afrika hebben mijn hart gestolen. Ook ben ik al wezen backpacken in een paar landen van Azië en daar heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. En ook als ik nu al zou moeten nadenken over kinderen krijgen, ben ik daar heel realistisch over. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Ja, ik hou van kinderen en kan goed met ze overweg. Maar nog nooit heb ik in mijn leven echt een grote kinderwens gehad. Sommigen zeggen al op een hele jonge leeftijd dat ze ooit kinderen willen krijgen. Ik heb dat nooit gehad. Ik denk dan vooral aan het feit dat het leven niet altijd een feestje is en het geen garantie is dat jouw kind het leven wel leuk gaat vinden hier op deze aardbodem. Daarnaast vind ik de wereld maar hard en wreed.
En ik weet het. Ik ben pas 20. Maar wanneer ik het met leeftijdsgenoten over mijn toekomstbeeld heb (op studie, maar zelfs met vriendinnen), vinden ze dat vaak maar raar. Over het algemeen willen ze er vaak al niet naar luisteren. 'Wacht maar tot je een relatie en een vaste baan hebt, dan denk je er wel anders over..'
Mijn omgeving vindt daarnaast ook vaak dat ik veel te veel over alles nadenk. Over de wereld. Over de onvrede. Over 'de zin van het leven' en over 'hoe iedereen de wereld wat mooier kan maken'. Ze vinden dat ik dat soort dingen meer los moet laten, maar dit zijn juist de zaken die mij heel erg interesseren. Als ik al over dit soort onderwerpen begin haakt de rest al bij voorbaat af. Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
Hoewel ik heel erg achter mijn denkwijze en mijn leefpatroon sta en ik ook echt wel trots op mezelf ben, merk ik wel dat ik het steeds moeilijker vind om me 'anders' te voelen. Ik mis een connectie. Zelfs bij mijn huidige vrienden. Ik mis diepgaande gesprekken. Mensen die net als ik tich hobby's hebben en ook altijd open staan voor alles en iedereen. In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben? Waarom accepteert men mijn denkwijze niet.. En waarom moet dit altijd weer omgebogen worden tot het 'normaal'.
Ben ik dan echt zo abnormaal? Of heb ik gewoon niet de juiste personen in mijn omgeving? Hoe zien jullie dit?
Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik hoop dat mijn punt een beetje duidelijk geworden is...
donderdag 4 juni 2020 07:13
Ik denk bijna hetzelfde als jij over dingen, en ik ben een vrouw van 30 en voel me helemaal niet buiten alles staan. Nouja, een beetje, maar dat is vooral omdat al mijn vriendinnen aan de leg zijn gegaan inmiddels en ik (godzijdank) niet 
Dus nee, even lullig gezegd ben je niet zo speciaal als je denkt.
Je verhaalt leest alsof je best trots op je eigen 'apartigheid' bent, maar doet alsof het een soort vloek is. Ondertussen lees ik ook dat je eigen houding zo ver weg staat van anderen (in jouw ogen) dat je weinig geïnteresseerd bent in wat anderen allemaal doen. Dat kan en dat mag, maar dan maak je dus geen vrienden nee. Dat is een wederzijds iets, jij verwacht van hen dat ze je accepteren zoals je bent, maar andersom vind je hen maar saai, zo leest het. Je vind hun bezigheden en zorgen maar irritant en onbelangrijk. Dat vind ik niet getuigen van open minded zijn. Er kan best een gat zitten tussen waar jij je dagen mee vult en waar je medestudenten dat mee doen, maar dat is niet hun schuld ofzo. Ik denk dat je jezelf op een apart eilandje hebt gezet, zegt dat je dat vervelend vind maar dat vind je eigenlijk helemaal niet, en dan niet begrijpt waarom andere mensen niet de oversteek maken om op jouw eilandje te komen.
Als je echt likeminded mensen wil ontmoeten zijn daar tal manieren voor te bedenken, dus blijf niet meuren in het waarom en ga iets doen.
Dus nee, even lullig gezegd ben je niet zo speciaal als je denkt. Je verhaalt leest alsof je best trots op je eigen 'apartigheid' bent, maar doet alsof het een soort vloek is. Ondertussen lees ik ook dat je eigen houding zo ver weg staat van anderen (in jouw ogen) dat je weinig geïnteresseerd bent in wat anderen allemaal doen. Dat kan en dat mag, maar dan maak je dus geen vrienden nee. Dat is een wederzijds iets, jij verwacht van hen dat ze je accepteren zoals je bent, maar andersom vind je hen maar saai, zo leest het. Je vind hun bezigheden en zorgen maar irritant en onbelangrijk. Dat vind ik niet getuigen van open minded zijn. Er kan best een gat zitten tussen waar jij je dagen mee vult en waar je medestudenten dat mee doen, maar dat is niet hun schuld ofzo. Ik denk dat je jezelf op een apart eilandje hebt gezet, zegt dat je dat vervelend vind maar dat vind je eigenlijk helemaal niet, en dan niet begrijpt waarom andere mensen niet de oversteek maken om op jouw eilandje te komen.
Als je echt likeminded mensen wil ontmoeten zijn daar tal manieren voor te bedenken, dus blijf niet meuren in het waarom en ga iets doen.
donderdag 4 juni 2020 08:11
Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen
Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig.
veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen
maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig
Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben?
Denk je niet dat de mensen voelen dat jij enorme oordelen hebt over hen? Dat jij zelf mensen in hokjes stopt en daar negatieve waardes aan hangt?
Probeer eens echt open minded te zijn. En echt zelfkritisch.
Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig.
veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen
maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig
Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben?
Denk je niet dat de mensen voelen dat jij enorme oordelen hebt over hen? Dat jij zelf mensen in hokjes stopt en daar negatieve waardes aan hangt?
Probeer eens echt open minded te zijn. En echt zelfkritisch.
donderdag 4 juni 2020 08:12
Het valt me wel op dat mensen zichzelf juist vaak eigenschappen toekennen die ze niet hebben. Ze willen iemand zijn die ze niet zijn. Waarmee ik niet per se wil zeggen dat je jezelf niet goed omschrijft. Ik ken je immers niet. Misschien heb je de info wel van vrienden.
Maar wel is het een waarheid als een koe dat als iets goed is, het vanzelf blijkt.
Maar wel is het een waarheid als een koe dat als iets goed is, het vanzelf blijkt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 4 juni 2020 08:21
Als je steeds vastloopt, zoals ook met de studie en problemen ondervindt in de contacten met anderen, is dit een goed moment om contact op te nemen met de huisarts. Ik zou dan vragen om een verwijzing naar onderzoek bij de ggz naar een mogelijke oorzaak en wellicht komt er iets uit waardoor je meer begrip hebt voor jezelf en jouw denkbeelden en kun je met hulp leren om daar minder last van te hebben.
donderdag 4 juni 2020 08:26
Scheelt mij typen, maar TO. Je kijkt heel erg neer op andere mensen (problemen van een ander zijn minderwaardig, ze zijn alleen maar jaloers/gunnen mij niets) en je cultiveert jouw uniekness (ik draag lekker wat ik wil, ik denk wel na over de problemen in de wereld, ik heb wel al met een backpack rondgereisd), maar toch geef je andere mensen de schuld van het ontbreken van connecties.Marana schreef: ↑04-06-2020 08:11Waar ik naar school ging was een klein dorpje en de meesten blijven daar de rest van hun leven wonen
Het was en bleef dan altijd vreselijk oppervlakkig.
veel van mijn medestudenten mij dit op de een of andere manier niet lijken te gunnen
maar leeftijdsgenoten zijn vaak wat huiverig
Wanneer mensen/leeftijfsgenoten zich druk maken over hele kleine dingen (over vriendjes, het niet uit mogen gaan van hun ouders of over het feit ze een huishoudelijke taak moeten uitvoeren waar ze geen zin in hebben) vind ik dat vaak gewoon irritant en reageer ik er nooit heel erg medelevend op. Mijn antwoord is dan al snel: 'boeiend, doe niet zo moeilijk'.. Als ik er al op reageer.
Die praten dan weer verder over oppervlakkerige dingen zoals Temptation Island... Of over wat die ene buurvrouw nou weer voor een overlast had gezorgd'...
In mijn omgeving merk ik echt dat mensen heel erg in een bepaald hokje zitten en ik kan daar gewoon slecht mee omgaan. Ik denk steeds vaker.. Waarom nemen mensen me niet gewoon zoals ik ben?
Denk je niet dat de mensen voelen dat jij enorme oordelen hebt over hen? Dat jij zelf mensen in hokjes stopt en daar negatieve waardes aan hangt?
Probeer eens echt open minded te zijn. En echt zelfkritisch.
News flash: als je een aparte kijk hebt op de wereld, maar wel oprechte interesse toon in andere mensen, komt de klik vanzelf. Want dat jij blijkbaar een zorgeloze tijd hebt overgeslagen en daarom veel volwassener bent, is niet iets dat zij maar moeten compenseren door ook heel volwassen te zijn. En met oprechte interesse is de kans ook groter dat je een keer de diepte in gaat qua gesprek. Met een onbekende/kennis ga ik ook niet kletsen over hele diepzinnige dingen. Het is wel zo handig dat je dan een beetje weet hoe iemand in het leven staat, dan loopt zo'n gesprek veel prettiger.
Als klasgenoten een beetje huiverig voor jou zijn, het eerste dat ik dan denk is dat jij je mening nogal sterk/geonnuanceerd laat merken en niet open staat voor andere meningen.
Echt kijk eens naar jouw eigen houding, want je komt in je tekst heel 'superieur voelend' over, mogelijk kom je in het dagelijks leven arrogant over of in het gunstigste geval als een oude zeur.
(En nee, het is best normaal om op je 20e geen kinderen te willen. En de meeste mensen willen gewoon later een huisje, boompje, beestje of daar nu wel of niet kinderen bij horen. Geneuzel over later verander je vast je mening over hoe je je leven wilt zien, is gewoon irritant. Niet leuk, want je weet nooit hoe het leven loopt. Ik vind het zelf in ieder geval heel storend dat iemand blijkbaar mijn idee over mijn toekomst niet accepteert/respecteert.)
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 4 juni 2020 08:50
Hoe is een backpackreis door Azië afwijkend op het normale pad? Dat is tegenwoordig juist het meest clichématige pad dat er is. Iedereen van jouw leeftijd doet dat.Theepotjeee schreef: ↑03-06-2020 23:08Verder heb ik dus nooit het 'normale' pad bewandeld en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Het typische huisje, boompje, beestje situatie heb ik niks mee. Nooit mee gehad ook. Ik wil later alleen een leuke baan en verder veel reizen. Ik zie mezelf later ook nog zeker wel voor een paar jaar emigreren. Vooral arme landen in Afrika hebben mijn hart gestolen. Ook ben ik al wezen backpacken in een paar landen van Azië en daar heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. En ook als ik nu al zou moeten nadenken over kinderen krijgen, ben ik daar heel realistisch over. Ik weet niet of ik ooit kinderen wil. Ja, ik hou van kinderen en kan goed met ze overweg. Maar nog nooit heb ik in mijn leven echt een grote kinderwens gehad. Sommigen zeggen al op een hele jonge leeftijd dat ze ooit kinderen willen krijgen. Ik heb dat nooit gehad. Ik denk dan vooral aan het feit dat het leven niet altijd een feestje is en het geen garantie is dat jouw kind het leven wel leuk gaat vinden hier op deze aardbodem. Daarnaast vind ik de wereld maar hard en wreed.
Dat je denkt dat het uniek en afwijkend is, is dan wel weer bijzonder.
donderdag 4 juni 2020 09:07
Ik vind je helemaal niet openminded klinken TO. Je stopt mensen in hokjes en klinkt enorm veroordelend. Dat kun je niet afschuiven op dat je veel hebt meegemaakt, want er zijn genoeg mensen die dat ook hebben.
Ik zelf ben ook op jonge leeftijd volwassen geworden door omstandigheden, maar je kan anderen niet de schuld gaan geven dat zij wél een onbezorgd leven hebben gehad. Voor hun kunnen 'die kleine onbelangrijke problemen' juist net zo belangrijk zijn. Als jij dat dan wegwuift onder het mom van dat ze geen echte problemen kennen, is dat niet fair en maak je daar zeker geen vrienden mee. Een vriendschap is geven en nemen en elkaar accepteren zoals je bent en vooral luisteren naar elkaar. Empathie.
Ik zelf ben ook op jonge leeftijd volwassen geworden door omstandigheden, maar je kan anderen niet de schuld gaan geven dat zij wél een onbezorgd leven hebben gehad. Voor hun kunnen 'die kleine onbelangrijke problemen' juist net zo belangrijk zijn. Als jij dat dan wegwuift onder het mom van dat ze geen echte problemen kennen, is dat niet fair en maak je daar zeker geen vrienden mee. Een vriendschap is geven en nemen en elkaar accepteren zoals je bent en vooral luisteren naar elkaar. Empathie.
donderdag 4 juni 2020 09:17
Eens met de reacties die zeggen dat je anderen net zo goed in hokjes stopt. Je lijkt je daarnaast erg bezig te houden met hoe jij overkomt op anderen. Dat is niet relevant. En hoeveel vriendinnen wil je eigenlijk? Wat is het streefgetal? Want een "paar vriendinnen" is toch prima? Zeker als dat meiden zijn die jou nemen zoals je bent. Hopelijk neem je hen ook zoals ze zijn.
En verder: heb geduld, je wordt vanzelf volwassen.
En verder: heb geduld, je wordt vanzelf volwassen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 4 juni 2020 09:32
Goed. Ik heb alle reacties even gelezen. En laat ik meteen heel duidelijk zeggen. Nee, ik vind mezelf niet unieker dan een ander persoon. Nee, ik vind mezelf niet geweldiger of beter dan een ander persoon. Ik vind dat iedereen gelijk is en gelijk staat. Iemand is zoals hij of zij is. Ik ben wie ik ben. De mensen om mij heen zijn zoals zij zijn. Ik geef daar niemand de schuld van en zeg ook niet dat anderen dat moeten veranderen. De uitspraak: 'Hoe belangrijk denk je dat je eigenlijk bent' vind ik ook enorm toepasselijk. Mijn gevoelens zijn SUBJECTIEF. Wat dus wil zeggen dat het mogelijk kan dat ik mezelf anders 'voel', maar dus niet wil zeggen dat dit de daadwerkelijke waarheid is. Nogmaals, het is gevoelsmatig. Ik voel me gewoon niet snel connected met mensen. Ookal sta ik wel open voor andere mensen, voer ik wel gewoon een normaal gesprek met iemand, de connectie ontbreekt vaak.
Ik weet dat het backpacken e.d. momenteel helemaal hot is. Ik heb tich backpackers op reis leren kennen. Maar in mijn omgeving ken ik ze niet. In mijn omgeving wordt dat als raar en abnormaal bestempeld. Als ik ook maar iets vertel over slapen midden in de jungle, beginnen zij (dus de mensen die ik ken in mijn omgeving) al gelijk over rare insecten en giftige slangen. Tuurlijk, die heb je daar uiteraard. Maar als ik dan vertel wat ik er zo mooi en fantastisch aan vind, hebben zij al gelijk zoiets.. right, het zal wel. Als ik dan doorvraag waarom ze het 'mooie' niet in kunnen zien, zeggen ze bijna allemaal: 'Ik zou dat nooit mogen van mijn ouders', 'Ik zou dat nooit durven..' of zeggen ze: 'Ik zou de mensen hier nooit achter me kunnen laten...' 'Veel te duur, kan ik nooit betalen..' (En dat terwijl backpacken niet duur hoeft te zijn). Op zich allemaal prima. Maar dan denk ik wel van tsja, nu bestempel je mijn ervaringen als negatief... Terwijl er eigenlijk iets anders onder zit. Echter zijn deze mensen dan in de meerderheid (zij zijn allemaal 'tegen' backpacken).. En ik ben dan weer 'de enige' die daar dan weer totaal anders over denkt. En dit is dan alleen een voorbeeld van het backpacken... Ik heb dit met zoveel dingen. En ja, ik respecteer hun mening. Maar het is gewoon vermoeiend dat je nooit het GEVOEL hebt dat je écht met mensen op een lijn zit. En ja, ik kan met ze meegaan. Maar dat is dan weer tegen het gevoel wat ik dan daadwerkelijk denk. En bovendien vind ik het raar om maar met een mening/idee mee te moeten gaan, puur alleen omdat de meerderheid er zo over denkt. Nogmaals, ik respecteer hun mening.. Maar dat wil niet zeggen dat ik er mee eens ben.
Het voelt voor mij een beetje alsof er twee politieke partijen tegenover elkaar staan. De ene groep is rechts (bijv. VVD) de andere groep is links (bijv. SP).. En dat ik dan 1 van die twee ben.. En de rest in mijn omgeving de andere partij. En ja, dat botst.
Ik weet dat het backpacken e.d. momenteel helemaal hot is. Ik heb tich backpackers op reis leren kennen. Maar in mijn omgeving ken ik ze niet. In mijn omgeving wordt dat als raar en abnormaal bestempeld. Als ik ook maar iets vertel over slapen midden in de jungle, beginnen zij (dus de mensen die ik ken in mijn omgeving) al gelijk over rare insecten en giftige slangen. Tuurlijk, die heb je daar uiteraard. Maar als ik dan vertel wat ik er zo mooi en fantastisch aan vind, hebben zij al gelijk zoiets.. right, het zal wel. Als ik dan doorvraag waarom ze het 'mooie' niet in kunnen zien, zeggen ze bijna allemaal: 'Ik zou dat nooit mogen van mijn ouders', 'Ik zou dat nooit durven..' of zeggen ze: 'Ik zou de mensen hier nooit achter me kunnen laten...' 'Veel te duur, kan ik nooit betalen..' (En dat terwijl backpacken niet duur hoeft te zijn). Op zich allemaal prima. Maar dan denk ik wel van tsja, nu bestempel je mijn ervaringen als negatief... Terwijl er eigenlijk iets anders onder zit. Echter zijn deze mensen dan in de meerderheid (zij zijn allemaal 'tegen' backpacken).. En ik ben dan weer 'de enige' die daar dan weer totaal anders over denkt. En dit is dan alleen een voorbeeld van het backpacken... Ik heb dit met zoveel dingen. En ja, ik respecteer hun mening. Maar het is gewoon vermoeiend dat je nooit het GEVOEL hebt dat je écht met mensen op een lijn zit. En ja, ik kan met ze meegaan. Maar dat is dan weer tegen het gevoel wat ik dan daadwerkelijk denk. En bovendien vind ik het raar om maar met een mening/idee mee te moeten gaan, puur alleen omdat de meerderheid er zo over denkt. Nogmaals, ik respecteer hun mening.. Maar dat wil niet zeggen dat ik er mee eens ben.
Het voelt voor mij een beetje alsof er twee politieke partijen tegenover elkaar staan. De ene groep is rechts (bijv. VVD) de andere groep is links (bijv. SP).. En dat ik dan 1 van die twee ben.. En de rest in mijn omgeving de andere partij. En ja, dat botst.
donderdag 4 juni 2020 09:34
donderdag 4 juni 2020 09:34
Hier zeg je zeker iets moois en heb je ook zeker een punt! Ik ben ook ontzettend blij met ze en zie ze regelmatig. Maar als ik hen even weg denk, voel ik me verder vaak een 'vreemde eend' in mijn omgeving.Bulbul schreef: ↑04-06-2020 09:17Eens met de reacties die zeggen dat je anderen net zo goed in hokjes stopt. Je lijkt je daarnaast erg bezig te houden met hoe jij overkomt op anderen. Dat is niet relevant. En hoeveel vriendinnen wil je eigenlijk? Wat is het streefgetal? Want een "paar vriendinnen" is toch prima? Zeker als dat meiden zijn die jou nemen zoals je bent. Hopelijk neem je hen ook zoals ze zijn.
En verder: heb geduld, je wordt vanzelf volwassen.
donderdag 4 juni 2020 09:46
Dat is er vast en zeker. Maar aangezien ik alweer zo lang in deze omgeving woon met 'dezelfde' mensen.. blijf je in een zelfde spiraal hangen. Nu is het dus aan mij de taak om daar verandering in te brengen. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit hoe en op welke manier.
donderdag 4 juni 2020 09:48
Haha, Wageningen. Jeetje. Dat is voor mij nog net niet de andere kant van Nederland, haha. Maar verhuizen (naar een andere stad) is inderdaad wel een optie.. Uiteraard is dit wel iets waar ik wat langer over na zal moeten denken.
donderdag 4 juni 2020 10:02
Ik stuur je even een pbTheepotjeee schreef: ↑04-06-2020 09:48Haha, Wageningen. Jeetje. Dat is voor mij nog net niet de andere kant van Nederland, haha. Maar verhuizen (naar een andere stad) is inderdaad wel een optie.. Uiteraard is dit wel iets waar ik wat langer over na zal moeten denken.
Zoals verwacht loopt alles anders
donderdag 4 juni 2020 10:09
Je laatste stuk schrijven maakt t niet ineens anders TO, je komt nog steeds hetzelfde over, grof gezegd niet als een leuk persoon wat ik beter wil leren kennen. Het ligt nog steeds aan jouw omgeving waarom je (volgens jouwzelf dan) weinig vrienden maakt, totaal geen zelfreflectie.
Voorbeeldje van die jungle: dat jíj het nou zo geweldig vindt wil niet zeggen dat een ander dat ook moet vinden en niet zijn/haar gedachte daarover mag uitspreken.
Mij lijkt het ook niks nml en als jij honderduit zou blijven praten waarom ik dat wel moet vinden zou ik ook snel klaar met je zijn, er is iets dwingends aan.
Voorbeeldje van die jungle: dat jíj het nou zo geweldig vindt wil niet zeggen dat een ander dat ook moet vinden en niet zijn/haar gedachte daarover mag uitspreken.
Mij lijkt het ook niks nml en als jij honderduit zou blijven praten waarom ik dat wel moet vinden zou ik ook snel klaar met je zijn, er is iets dwingends aan.
donderdag 4 juni 2020 10:13
Kun je niet via internet een groep mensen vinden die dezelfde hobby of hobby's delen als jij? Dat moet vast wel te vinden zijn, en vanuit daar kunnen dan weer vriendschappen ontstaan.Theepotjeee schreef: ↑04-06-2020 09:46Dat is er vast en zeker. Maar aangezien ik alweer zo lang in deze omgeving woon met 'dezelfde' mensen.. blijf je in een zelfde spiraal hangen. Nu is het dus aan mij de taak om daar verandering in te brengen. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit hoe en op welke manier.
PS: in de jungle slapen lijkt me retegaaf.
suusje666 wijzigde dit bericht op 04-06-2020 10:15
3.97% gewijzigd
donderdag 4 juni 2020 10:14
Jij leest niet goed. Ik heb heel duidelijk staan dat iedereen zijn of haar mening mag hebben en dat ik die ook respecteer. Ik vraag ook door naar waarom mensen dit dan bijvoorbeeld helemaal niks vinden. En ook dat antwoord respecteer ik van mensen. Ik zeg niet dat iemand zijn of haar mening niet mag uitspreken. En ik zeg óók niet dat iemand het met me eens moet zijn.stellar schreef: ↑04-06-2020 10:09Je laatste stuk schrijven maakt t niet ineens anders TO, je komt nog steeds hetzelfde over, grof gezegd niet als een leuk persoon wat ik beter wil leren kennen. Het ligt nog steeds aan jouw omgeving waarom je (volgens jouwzelf dan) weinig vrienden maakt, totaal geen zelfreflectie.
Voorbeeldje van die jungle: dat jíj het nou zo geweldig vindt wil niet zeggen dat een ander dat ook moet vinden en niet zijn/haar gedachte daarover mag uitspreken.
Mij lijkt het ook niks nml en als jij honderduit zou blijven praten waarom ik dat wel moet vinden zou ik ook snel klaar met je zijn, er is iets dwingends aan.
Het is meer dat als je steeds een gesprek hebt met iemand.. En alles wat jij zegt steeds tegengesproken wordt en jij steeds moet verantwoorden waarom jij dat wél zo ziet, dat dat gewoon irritant is. En nogmaals, dat staat los van hoe die persoon is en hoe die persoon denkt. Want echt, ik accepteer iedereens mening. Net zoald ik mijn eigen mening respecteer.
donderdag 4 juni 2020 10:15
Dat is inderdaad ook een goed idee! Maar ik vraag me af waar je zoiets kunt vinden. Bestaan er forums en/of apps waar je zoiets kunt vinden? Ik heb namelijk geen idee, haha.
