Relaties
alle pijlers
Liefde/Werk/Kinderen/Leven samenvoegen. Hoe?
zaterdag 6 september 2008 om 20:32
Ik voel me erg onrustig de laatste tijd. Beetje doelloos. Geen inspiratie. Niks. Heel saai.
Ik weet heel goed waar dit vandaan komt. Ik ben bezig uit te zoeken welke kant ik op wil qua liefde/werk/mijn kinderen.
Hoewel ik enerzijds niet van houd om alles te plannen. Tenslotte weet je nooit hoe het in het leven loopt..
Toch wil ik een beetje brainstormen om zodoende erachter te komen wat ik echt graag wil. En vooral of dit haalbaar is? En wellicht kom ik ook dingen tegen waar al direct een streep door kan gaan? Al dan niet voorlopig.
Belangrijkste motief is dat mijn vriend en ik graag onze levens willen samenvoegen. Of in iedergeval meer zekerheid/duidelijkheid willen crieeren in onze levens samen.
Mijn vriend en ik hebben nu twee jaar een relatie. We wonen niet samen. Beide hebben we ook kinderen. Niet samen.
We houden van elkaar, we zijn verliefd en wij willen dus samen met elkaar verder.
Maar hóe? We reizen dus veel om elkaar te zien. Hier zit geen vaste lijn in. Het is allemaal kort van te voren regelen/plannen. We hebben tenslotte te maken met 2 bomvolle agenda's vol met afspraken omtrent werk, kinderen, exen.
Tis soms een wonder hoe het uiteindelijk allemaal lukt. En we zijn zelfs regelmatig bij elkaar.
Máár soms gebeurt het ook dat het echt niet lukt en dan moeten we elkaar een week missen. Of zien we elkaar 1 dag+nacht.
Niet ideaal.
Dit om even de situatie te schetsen van mijn vriend&mij.
Nu zijn we o.a aan het overwegen om dichter bij elkaar te gaan wonen. Dat houd in dat ik dan ga verhuizen zijn kant op. Dat heeft heel wat voeten in de aarde. Mijn kinderen gaan hier naar de basisschool, hebben hier vriendjes, de naschoolse opvang, familie, hun vader. ( die zij helaas amper zien aangezien hij ze niet meer ophaalt. Heel verhaal. Don't ask.)
Ik heb pas een jaarcontract gekregen. Ik heb een hele leuke baan en krijg veel curcussen aangeboden. Ik kan me daar echt ontwikkelen. Maar goed, ik moet er rekening mee houden dat mijn contract midden volgend jaar niet verlengd gaat worden.
Aan de ene kant zou dat betekenen dat ik dan óók een baan kan zoeken in de omgeving van mijn vriend. Maar dit is me allemaal té vaag. Want hoe ga ik dit dan allemaal bol werken?! Verhuizen...ander werk zoeken..krijgen? En behouden. Mijn kinderen. Nu doe ik nogal eens beroep op mijn moeder; daar heb ik inprincipe niemand behalve vriendlief.
Best eng allemaal. En het voelt ook als een enorme stap. (Samenwonen is geen optie.)
Of zouden mijn vriend en ik voor onbepaalde tijd op onze eigen stek blijven? Alles blijft dan min of meer bij hetzelfde. En dat is wat we vooral niet willen. Of zit in deze optie ook nog wel een uitdaging om onze levens samen te voegen?
Ik zie die niet. Mijn vriend ook niet. We zijn het zat om uit een tas te leven als we bij elkaar zijn. Of dat we eigenlijk alles om ons heen moeten laten vallen omdat we dan met elkaar hebben afgesproken. Want we willen elke seconde van elkaar genieten want God Know's wanneer je elkaar weer ziet..Hoewel daar nooit veel tijd tussen heeft gezeten staat er dan niets gepland in onze beide agenda's. Irri.
Ook voor de kinderen is het lastig. Het voelt soms toch als een inbreuk als redelijk plots vriendlief enkele dagen bij ons is. En hoewel ze gek op hem zijn is het niet relaxed.
Wie kan eens met me brainstormen? Ik hoop het zo!! Ik weet het echt niet meer. Vergeet ik nog iets? Wat kunnen we nog meer doen om onze levens samen te voegen?
Wat is wijsheid?
Ik weet heel goed waar dit vandaan komt. Ik ben bezig uit te zoeken welke kant ik op wil qua liefde/werk/mijn kinderen.
Hoewel ik enerzijds niet van houd om alles te plannen. Tenslotte weet je nooit hoe het in het leven loopt..
Toch wil ik een beetje brainstormen om zodoende erachter te komen wat ik echt graag wil. En vooral of dit haalbaar is? En wellicht kom ik ook dingen tegen waar al direct een streep door kan gaan? Al dan niet voorlopig.
Belangrijkste motief is dat mijn vriend en ik graag onze levens willen samenvoegen. Of in iedergeval meer zekerheid/duidelijkheid willen crieeren in onze levens samen.
Mijn vriend en ik hebben nu twee jaar een relatie. We wonen niet samen. Beide hebben we ook kinderen. Niet samen.
We houden van elkaar, we zijn verliefd en wij willen dus samen met elkaar verder.
Maar hóe? We reizen dus veel om elkaar te zien. Hier zit geen vaste lijn in. Het is allemaal kort van te voren regelen/plannen. We hebben tenslotte te maken met 2 bomvolle agenda's vol met afspraken omtrent werk, kinderen, exen.
Tis soms een wonder hoe het uiteindelijk allemaal lukt. En we zijn zelfs regelmatig bij elkaar.
Máár soms gebeurt het ook dat het echt niet lukt en dan moeten we elkaar een week missen. Of zien we elkaar 1 dag+nacht.
Niet ideaal.
Dit om even de situatie te schetsen van mijn vriend&mij.
Nu zijn we o.a aan het overwegen om dichter bij elkaar te gaan wonen. Dat houd in dat ik dan ga verhuizen zijn kant op. Dat heeft heel wat voeten in de aarde. Mijn kinderen gaan hier naar de basisschool, hebben hier vriendjes, de naschoolse opvang, familie, hun vader. ( die zij helaas amper zien aangezien hij ze niet meer ophaalt. Heel verhaal. Don't ask.)
Ik heb pas een jaarcontract gekregen. Ik heb een hele leuke baan en krijg veel curcussen aangeboden. Ik kan me daar echt ontwikkelen. Maar goed, ik moet er rekening mee houden dat mijn contract midden volgend jaar niet verlengd gaat worden.
Aan de ene kant zou dat betekenen dat ik dan óók een baan kan zoeken in de omgeving van mijn vriend. Maar dit is me allemaal té vaag. Want hoe ga ik dit dan allemaal bol werken?! Verhuizen...ander werk zoeken..krijgen? En behouden. Mijn kinderen. Nu doe ik nogal eens beroep op mijn moeder; daar heb ik inprincipe niemand behalve vriendlief.
Best eng allemaal. En het voelt ook als een enorme stap. (Samenwonen is geen optie.)
Of zouden mijn vriend en ik voor onbepaalde tijd op onze eigen stek blijven? Alles blijft dan min of meer bij hetzelfde. En dat is wat we vooral niet willen. Of zit in deze optie ook nog wel een uitdaging om onze levens samen te voegen?
Ik zie die niet. Mijn vriend ook niet. We zijn het zat om uit een tas te leven als we bij elkaar zijn. Of dat we eigenlijk alles om ons heen moeten laten vallen omdat we dan met elkaar hebben afgesproken. Want we willen elke seconde van elkaar genieten want God Know's wanneer je elkaar weer ziet..Hoewel daar nooit veel tijd tussen heeft gezeten staat er dan niets gepland in onze beide agenda's. Irri.
Ook voor de kinderen is het lastig. Het voelt soms toch als een inbreuk als redelijk plots vriendlief enkele dagen bij ons is. En hoewel ze gek op hem zijn is het niet relaxed.
Wie kan eens met me brainstormen? Ik hoop het zo!! Ik weet het echt niet meer. Vergeet ik nog iets? Wat kunnen we nog meer doen om onze levens samen te voegen?
Wat is wijsheid?
zaterdag 6 september 2008 om 21:04
Mijn eerste gedachte is dat alleen dichter bij elkaar gaan wonen weinig zinvol is, je gaat er alleen een kortere reistijd op vooruit maar al de rest (werk, grote veranderingen in het leven van je kinderen, je sociale netwerk) op achteruit. En ook dan zullen de redenen om niet samen te kunnen wonen (ik neem aan dat die met de kinderen te maken hebben) blijven bestaan. Je geeft nu al aan dat je kinderen het soms moeilijk vinden als je vriend een aantal dagen over de vloer is.
Wat jullie volgens mij nodig hebben, is een duidelijkere agendaplanning, meer duidelijkheid voor iedereen. Misschien neemt dat ook de weerstand bij wederzijdse kinderen weg. Nu blijven ze waarschijnlijk aan je trekken tot het laatste moment want als je weggaat, heb je minder tijd voor hen. Van te voren duidelijk zijn, kan die weerstand wegnemen.
Wat jullie volgens mij nodig hebben, is een duidelijkere agendaplanning, meer duidelijkheid voor iedereen. Misschien neemt dat ook de weerstand bij wederzijdse kinderen weg. Nu blijven ze waarschijnlijk aan je trekken tot het laatste moment want als je weggaat, heb je minder tijd voor hen. Van te voren duidelijk zijn, kan die weerstand wegnemen.
zaterdag 6 september 2008 om 21:07
Jullie willen samen verder zeg je. Laat dat uitgangspunt een rustpunt voor je zijn. Het 'hoe' komt er vanzelf achteraan als je niet alles in 1x wilt aanpakken maar stap voor stap kleine veranderingen aanbrengt. Dan komt ook de inspiratie en zin weer om de hoek kijken. Probeer gelijktijdig oppas te regelen voor de kinderen zodat jullie wat vaker langer alleen kunnen zijn (je zegt dat je familie in de buurt hebt, vraag of de kinderen daar een weekendje mogen doorbrengen). Door ademruimte te creeeren, zie je vanzelf ook weer wat perspectieven.
Wat ik me wel afvroeg toen ik je verhaal las: denkt hij ook voldoende mee? Of is dit een one-(wo)man-show?
Wat ik me wel afvroeg toen ik je verhaal las: denkt hij ook voldoende mee? Of is dit een one-(wo)man-show?
zaterdag 6 september 2008 om 22:00
Allereerst: wat bedoel je met "samenwonen is geen optie"?
Volgens de statistieken is de kans dat jullie relatie overleeft kleiner dan veertig procent. Dat betekent niet dat je moet stoppen maar wel dat jullie heel goed voorbereid moeten zijn wanneer je gaat samenwonen. Als het nu al niet goed voelt als jouw partner een aantal dagen bij jou en de kinderen is, dan zou ik dat eerst oplossen voordat ik zelfs maar ging nadenken over samenwonen.
Volgens de statistieken is de kans dat jullie relatie overleeft kleiner dan veertig procent. Dat betekent niet dat je moet stoppen maar wel dat jullie heel goed voorbereid moeten zijn wanneer je gaat samenwonen. Als het nu al niet goed voelt als jouw partner een aantal dagen bij jou en de kinderen is, dan zou ik dat eerst oplossen voordat ik zelfs maar ging nadenken over samenwonen.
zaterdag 6 september 2008 om 22:05
Als je niet gaat samenwonen lijkt 't me niet zinvol je huidige woonomgeving op te geven. Jij raakt je baan kwijt en moet 'n nieuwe zoeken, jouw kinderen raken hun vriendjes kwijt en jij raakt je sociale netwerk uit jouw eigen omgeving kwijt. Waarom komt die man niet jouw kant uit?
Beter roeien met de riemen die je nu hebt. Dus in zijn kindvrije weekenden jouw kids bij 'n oppas onderbrengen zodat je 1 keer in de 2 weken een weekend samen hebt bijv.
En hoeveel km wonen jullie van elkaar vandaan? Hij kan misschien ook af en toe door de week 'n avond/nacht naar jou komen en dan de volgende ochtend vanuit jouw woonplaats naar z'n werk rijden.
Beter roeien met de riemen die je nu hebt. Dus in zijn kindvrije weekenden jouw kids bij 'n oppas onderbrengen zodat je 1 keer in de 2 weken een weekend samen hebt bijv.
En hoeveel km wonen jullie van elkaar vandaan? Hij kan misschien ook af en toe door de week 'n avond/nacht naar jou komen en dan de volgende ochtend vanuit jouw woonplaats naar z'n werk rijden.
zaterdag 6 september 2008 om 22:51
Als samenwonen geen optie is zou ik niet gaan verhuizen. Ik heb het van dichtbij meegemaakt. Mijn zus heeft haar woning en baan opgezegd om met haar dochter bij haar vriend aan de andere kant van het land te gaan wonen. Uiteindelijk bleek het niet te werken (hij had ook 3 kinderen uit zijn vorige huwelijk) en is ze na 1,5 jaar terugverhuisd. Heeft nu nog steeds geen vaste baan, dochter heeft het een jaar lang heel moeilijk gehad omdat ze daar inmiddels een nieuwe vriendenkring had opgebouwd en terug in het zuiden van het land (ze is niet terugverhuisd naar haar oude woonplaats maar bij ons, haar familie in de buurt) niet meer kon wennen. Achteraf gezien zou mijn zus nooit meer verhuizen, maar gewoon blijven latten tot haar dochter het huis uit zou gaan, het heeft zoveel impact op hun leven gehad omdat ze buiten haar vriend helemaal geen familie of vrienden in de buurt had.
zondag 7 september 2008 om 13:48
Gisteravond plaatste ik dit topic. Een half uur later stond vriendlief aan de deur. *Verassing*
Dát bedoel ik dus nou. Ik heb hem dit dus ook allemaal laten lezen. Helaas niet veel reactie op gekregen.
Het punt is dat ik het steeds moeilijker vind om alles te combineren. Ik werk veel. Daarnaast mn kids. Ik heb mijn vriend dus wel verteld dat ik het plotseling langskomen niet zo heel leuk vind. Vriend zei dat hij zoiets spontaan bedenkt. Hij stoorde zich er niet aan dat ik op dat moment een bende had en in mn oude kloffie aan het poetsen was.
Toch vind ik dat wél jammer. En zo gaat dat vaker. Tis allemaal zo ontzettend moeilijk om iets te plannen. Hij heeft het nogal druk.
We hebben nu wel weer afgesproken. Morgenavond komt hij bij me. Zijn we de avond+nacht bij elkaar, en dan nog de dinsdag.
Dat vind ik erg leuk. Dan kan ik er naar uitkijken.
Feit is dat er geen vooruitgang is. Het is allemaal zo vaag. Zo onduidelijk. Ik ben 29, maar ik voel me uitgeblust met geen enkel doel meer in mijn leven. Bah.
Dát bedoel ik dus nou. Ik heb hem dit dus ook allemaal laten lezen. Helaas niet veel reactie op gekregen.
Het punt is dat ik het steeds moeilijker vind om alles te combineren. Ik werk veel. Daarnaast mn kids. Ik heb mijn vriend dus wel verteld dat ik het plotseling langskomen niet zo heel leuk vind. Vriend zei dat hij zoiets spontaan bedenkt. Hij stoorde zich er niet aan dat ik op dat moment een bende had en in mn oude kloffie aan het poetsen was.
Toch vind ik dat wél jammer. En zo gaat dat vaker. Tis allemaal zo ontzettend moeilijk om iets te plannen. Hij heeft het nogal druk.
We hebben nu wel weer afgesproken. Morgenavond komt hij bij me. Zijn we de avond+nacht bij elkaar, en dan nog de dinsdag.
Dat vind ik erg leuk. Dan kan ik er naar uitkijken.
Feit is dat er geen vooruitgang is. Het is allemaal zo vaag. Zo onduidelijk. Ik ben 29, maar ik voel me uitgeblust met geen enkel doel meer in mijn leven. Bah.
zondag 7 september 2008 om 18:29
@elninjoo: De drukte zit hm niet in de kids.
Dat vind ik trouwens ook heerlijke drukte!
Het is trouwens ruim anderhalf uur rijden voor hij bij me is.
Mijn vriend en ik hebben vanmiddag eens goed gepraat. En heel serieus een aantal opties besproken. Hij ziet samenwonen wel zitten. Ik dacht dat dit eigenlijk on-mo-ge-lijk zou zijn. ( meerdere redenen)
Hoewel dit niet allemaal over 1 nacht ijs zal gaan, gaan we ons er wel op focussen. Ook hebben we nu een vaste dag afgesproken wanneer hij bij mij komt. Dat is dan een avond + nacht + 1 hele dag.
Ik voel me al een stuk beter. Het is namelijk nog nooit zo concreet besproken.
We zijn er nog niet, maar het begin is er.
Dat vind ik trouwens ook heerlijke drukte!
Het is trouwens ruim anderhalf uur rijden voor hij bij me is.
Mijn vriend en ik hebben vanmiddag eens goed gepraat. En heel serieus een aantal opties besproken. Hij ziet samenwonen wel zitten. Ik dacht dat dit eigenlijk on-mo-ge-lijk zou zijn. ( meerdere redenen)
Hoewel dit niet allemaal over 1 nacht ijs zal gaan, gaan we ons er wel op focussen. Ook hebben we nu een vaste dag afgesproken wanneer hij bij mij komt. Dat is dan een avond + nacht + 1 hele dag.
Ik voel me al een stuk beter. Het is namelijk nog nooit zo concreet besproken.
We zijn er nog niet, maar het begin is er.
zondag 7 september 2008 om 18:46
Als ik jou was zou ik ook heel goed nadenken over je financiele zelfstandigheid. Nu heb je een baan en een huis, 2 voorwaarden voor een onafhankelijk leven. Wat gebeurt er als je gaat samenwonen? Werkloos en in het huis van je vriend = 100 % afhankelijk. Als het dan uit gaat, wat dan? Kinderen maken 2e scheiding mee en jij moet weer bij 0 beginnen.
zondag 7 september 2008 om 18:50
quote:Fleur77 schreef op 07 september 2008 @ 18:29:
@elninjoo: De drukte zit hm niet in de kids.
Dat vind ik trouwens ook heerlijke drukte!
Het is trouwens ruim anderhalf uur rijden voor hij bij me is.
Mijn vriend en ik hebben vanmiddag eens goed gepraat. En heel serieus een aantal opties besproken. Hij ziet samenwonen wel zitten. Ik dacht dat dit eigenlijk on-mo-ge-lijk zou zijn. ( meerdere redenen)
Hoewel dit niet allemaal over 1 nacht ijs zal gaan, gaan we ons er wel op focussen. Ook hebben we nu een vaste dag afgesproken wanneer hij bij mij komt. Dat is dan een avond + nacht + 1 hele dag.
Ik voel me al een stuk beter. Het is namelijk nog nooit zo concreet besproken.
We zijn er nog niet, maar het begin is er.Maar waar willen jullie je dan gaan vestigen? Halverwege, zodat je beiden je huidige banen aan kunt houden? Als je naar hem verhuist raak jij wel alles kwijt als het mis gaat.
@elninjoo: De drukte zit hm niet in de kids.
Dat vind ik trouwens ook heerlijke drukte!
Het is trouwens ruim anderhalf uur rijden voor hij bij me is.
Mijn vriend en ik hebben vanmiddag eens goed gepraat. En heel serieus een aantal opties besproken. Hij ziet samenwonen wel zitten. Ik dacht dat dit eigenlijk on-mo-ge-lijk zou zijn. ( meerdere redenen)
Hoewel dit niet allemaal over 1 nacht ijs zal gaan, gaan we ons er wel op focussen. Ook hebben we nu een vaste dag afgesproken wanneer hij bij mij komt. Dat is dan een avond + nacht + 1 hele dag.
Ik voel me al een stuk beter. Het is namelijk nog nooit zo concreet besproken.
We zijn er nog niet, maar het begin is er.Maar waar willen jullie je dan gaan vestigen? Halverwege, zodat je beiden je huidige banen aan kunt houden? Als je naar hem verhuist raak jij wel alles kwijt als het mis gaat.
zondag 7 september 2008 om 19:02
quote:elninjoo schreef op 07 september 2008 @ 18:50:
[...]
Maar waar willen jullie je dan gaan vestigen? Halverwege, zodat je beiden je huidige banen aan kunt houden? Als je naar hem verhuist raak jij wel alles kwijt als het mis gaat.mee eens. Dit forum staat vol verhalen van vrouwen die vanwege romantische motieven alles opgaven en er slecht vanaf kwamen toen de relatie uitging.
[...]
Maar waar willen jullie je dan gaan vestigen? Halverwege, zodat je beiden je huidige banen aan kunt houden? Als je naar hem verhuist raak jij wel alles kwijt als het mis gaat.mee eens. Dit forum staat vol verhalen van vrouwen die vanwege romantische motieven alles opgaven en er slecht vanaf kwamen toen de relatie uitging.
maandag 8 september 2008 om 15:22
quote:Fleur77 schreef op 07 september 2008 @ 13:48:
Gisteravond plaatste ik dit topic. Een half uur later stond vriendlief aan de deur. *Verassing*
Dát bedoel ik dus nou. Ik heb hem dit dus ook allemaal laten lezen. Helaas niet veel reactie op gekregen.
Het punt is dat ik het steeds moeilijker vind om alles te combineren. Ik werk veel. Daarnaast mn kids. Ik heb mijn vriend dus wel verteld dat ik het plotseling langskomen niet zo heel leuk vind. Vriend zei dat hij zoiets spontaan bedenkt. Hij stoorde zich er niet aan dat ik op dat moment een bende had en in mn oude kloffie aan het poetsen was.
Toch vind ik dat wél jammer. En zo gaat dat vaker. Tis allemaal zo ontzettend moeilijk om iets te plannen. Hij heeft het nogal druk.
We hebben nu wel weer afgesproken. Morgenavond komt hij bij me. Zijn we de avond+nacht bij elkaar, en dan nog de dinsdag.
Dat vind ik erg leuk. Dan kan ik er naar uitkijken.
Feit is dat er geen vooruitgang is. Het is allemaal zo vaag. Zo onduidelijk. Ik ben 29, maar ik voel me uitgeblust met geen enkel doel meer in mijn leven. Bah.Hmm..noem het projectie maar ik zou het persoonlijk niet fijn vinden als ik mijn vriend dit topic laat lezen en er van zijn kant geen reactie komt. Ten tweede vind ik dat onverwachts voor de deur staan mega-irritant. Dat ik een relatie heb, wil niet zeggen dat vriendje onaangekondigd voor mijn deur mag staan. Misschien ben ik wel met dingen bezig die hem niks aangaan of los daarvan, gewoon lekker alleen zijn in mijn kloffie. Is me een paar keer gebeurd dat vriendje plots voor de deur staat en ik juist aan het genieten was van mijn tijd alleen. Voelde altijd als een schending van mijn personal space....maar nogmaals, allemaal projectie
Gisteravond plaatste ik dit topic. Een half uur later stond vriendlief aan de deur. *Verassing*
Dát bedoel ik dus nou. Ik heb hem dit dus ook allemaal laten lezen. Helaas niet veel reactie op gekregen.
Het punt is dat ik het steeds moeilijker vind om alles te combineren. Ik werk veel. Daarnaast mn kids. Ik heb mijn vriend dus wel verteld dat ik het plotseling langskomen niet zo heel leuk vind. Vriend zei dat hij zoiets spontaan bedenkt. Hij stoorde zich er niet aan dat ik op dat moment een bende had en in mn oude kloffie aan het poetsen was.
Toch vind ik dat wél jammer. En zo gaat dat vaker. Tis allemaal zo ontzettend moeilijk om iets te plannen. Hij heeft het nogal druk.
We hebben nu wel weer afgesproken. Morgenavond komt hij bij me. Zijn we de avond+nacht bij elkaar, en dan nog de dinsdag.
Dat vind ik erg leuk. Dan kan ik er naar uitkijken.
Feit is dat er geen vooruitgang is. Het is allemaal zo vaag. Zo onduidelijk. Ik ben 29, maar ik voel me uitgeblust met geen enkel doel meer in mijn leven. Bah.Hmm..noem het projectie maar ik zou het persoonlijk niet fijn vinden als ik mijn vriend dit topic laat lezen en er van zijn kant geen reactie komt. Ten tweede vind ik dat onverwachts voor de deur staan mega-irritant. Dat ik een relatie heb, wil niet zeggen dat vriendje onaangekondigd voor mijn deur mag staan. Misschien ben ik wel met dingen bezig die hem niks aangaan of los daarvan, gewoon lekker alleen zijn in mijn kloffie. Is me een paar keer gebeurd dat vriendje plots voor de deur staat en ik juist aan het genieten was van mijn tijd alleen. Voelde altijd als een schending van mijn personal space....maar nogmaals, allemaal projectie
