Man gaat over mijn grens

doornroosje9 schreef: ↑

10-06-2021 12:11

Ow, bericht opeens weg.

Ivm herkenbaarheid

hanke321 schreef: ↑

10-06-2021 10:23

...

Wat erg wat je is overkomen

Over dat niet snappen vind ik wel een belangerijk punt wat je aankaart, goed dat je dat zag.

Lees ik vaak op dit forum To praat meerdere keren met vriend/man over welk onderwerp/probleem dan ook maar hij snapt het niet, begrijpt het niet, dringt niet door etc.

Ik geloof dat nooit zo, ik heb vaak het idee dat ze doen alsof zodat ze er niets mee hoeven.

Vaak wordt de ander verweten niet duidelijk genoeg te zijn (wat zeker kan voorkomen), maar we hebben het hier over volwassen mannen (of vrouwen) niet over kleuters.

Kan zo zijn dat ze geen inlevingsvermogen/empathie hebben. Maar dat is net zo goed een rode vlag en moet je gewoon wegwezen.

Deze to's tonen vaak teveel begrip voor het niet begrijpen.

Maar ik zou gewoon vragen hoe het komt dat hij (of zij) het niet begrijpt en of ze daar hulp bij nodig hebben? Ik ben iemand die door zou vragen. (Daarbij zeg ik niet dat To dat moet doen, die moet nu helemaal niks behalve alle tijd voor zichzelf nemen en lief zijn voor zichzelf )

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 11:20

(...)

Het voelt nu voor mij nog vaak alsof ik juist dit onderdeel kan 'oplossen' door er niet meer aan te denken en dat de andere problemen veel acuter en belangrijker zijn nu, maar jullie ervaringen zetten mij wel weer aan het denken...

Dit klinkt een beetje als 'Ik mag niet klagen, want jij hebt het zwaarder'.

Er zijn veel mensen die zo denken. Geen idee waarom, want een probleem waarmee je echt aan de slag moet, wordt niet ineens minder erg doordat iemand anders toevallig een groter probleem heeft.

Abundance-of-Freedom schreef: ↑

10-06-2021 13:08

Wat erg wat je is overkomen

Over dat niet snappen vind ik wel een belangerijk punt wat je aankaart, goed dat je dat zag.

Lees ik vaak op dit forum To praat meerdere keren met vriend/man over welk onderwerp/probleem dan ook maar hij snapt het niet, begrijpt het niet, dringt niet door etc.

Ik geloof dat nooit zo, ik heb vaak het idee dat ze doen alsof zodat ze er niets mee hoeven.

Vaak wordt de ander verweten niet duidelijk genoeg te zijn (wat zeker kan voorkomen), maar we hebben het hier over volwassen mannen (of vrouwen) niet over kleuters.

Kan zo zijn dat ze geen inlevingsvermogen/empathie hebben. Maar dat is net zo goed een rode vlag en moet je gewoon wegwezen.

Deze to's tonen vaak teveel begrip voor het niet begrijpen.

Maar ik zou gewoon vragen hoe het komt dat hij (of zij) het niet begrijpt en of ze daar hulp bij nodig hebben? Ik ben iemand die door zou vragen. (Daarbij zeg ik niet dat To dat moet doen, die moet nu helemaal niks behalve alle tijd voor zichzelf nemen en lief zijn voor zichzelf )

Ik ben ook door blijven vragen bij hem. In eerste instantie ben ik gewoon naar het toilet gegaan op dat moment, ik voelde dat ik me daarin niet van de wijs wilde laten brengen. Dat hij ervan baalde was niet mijn probleem. En vervolgens gevraagd "Waarom doe je dat? Je luistert niet naar me. Dit is een Ding voor me. "

Ik weet niet of hij voor makkelijk mannelijk kleutergedrag ging. Ik denk van niet. Eerder een afwezigheid van een zekere finesse/nuancering.

Maar goed, als je een beetje emotionele intelligentie hebt, dan kun je snappen dat met mijn voorgeschiedenis (die ik met hem had gedeeld) een 'stel je niet aan, ga gewoon door' voor mij een absolute no go is. Samen iets spannend aangaan en in contact blijven en dán evt. een angst overwinnen, is iets heel anders. Dan bouw je wat moois op. Dit was gedrag wat maakte dat ik me niet meer verbonden kon voelen.

Ik vond de post van gisteren van de forummer die schreef over vinden wat je vindt, je eigen normen en waarden hebben en daarin positie innemen, sterker nog: blijven staan daarin omdát je daar al staat, (zo heb ik 'm geïnterpreteerd) een hele mooie.

Eigelijk heb ik dat ook gedaan.
Ik was niet tegen hem. Ik ervoer een grens en die was belangrijk voor me. En ik bleef dat vinden, ongeacht hoe hij dat vond. Dat hij me daarin niet kon vinden, dát veroorzaakte de verwijdering. Niet mijn zogenaamde overgevoeligheid of mijn vasthoudendheid.

Vergeet niet, zandblauwtjes, dat hanke en wiebeltje allebei nu terugkijken op die ervaring. en dan is een proces van een paar weken, ineens veel overzichtelijker dan als je er middenin zit. Daarnaast; als je echt iets vervelends overkomt, hebben de meeste mensen geen fight or flight (naar de wc gaan) reactie, maar een freeze reactie. Dat heb je zelf niet of nauwelijks in de hand.

Maar het is wel heel goed om voor jezelf na te gaan of je kunt voelen wat je voelt, of je jezelf dat toestaat. dat is een eerste stap. Daarna is proberen te reageren op de reactie van anderen een volgende stap. En dat is best lastig. Je hebt al jaren een patroon opgebouwd, voor je jezelf en in je relatie tot anderen. Dat doorbreek je zelden door 1 beslissing, dat blijft scherp blijven en trainen.

Daarbij schiet je man wel erg ver uit de bocht. Eerst door het opdringen, maar nu ook dat gokken en depressiviteit (zelfs dreigen met zelfmoord) erbij. Dat maakt het wel extra complex. Maar ook des te noodzakelijker om jezelf te vinden.

Ik hoop dat je daar ruimte voor blijft maken. Ook als dat nu even ten koste gaat van de verbinding met je man. Eerlijk is eerlijk, vanuit mijn optiek heeft hij zelf de verbinding verbroken, maar mogelijk denkt hij daar anders over. Over die schuldvraag gaat het in mijn optiek helemaal niet. Maar wel over hoe kom je er weer uit. Ik denk door eerst allebei zelf als individu weer rechtop te gaan staan, en dan pas werken aan de verbinding.

Toen mij iets dergelijks overkwam, wilde ik ook zo snel mogelijk verder. Mijn ex had het ook zwaar (diagnosticeerd depressief) en ik ben daarin aan mezelf voorbijgelopen in eerste instantie. Later is dat wel weer soort van goed gekomen, maar ik denk dat het onze seksuele relatie wel heeft beschadigd. En dat we daar niet voldoende aandacht aan geschonken hebben, omdat het te gevoelig lag. Hoe dan ook; om veel redenen zijn we uit elkaar, dit heeft ook een rol gespeeld. Maar nu ben ik weer gelukkig met iemand anders en hij heeft inmiddels een gezin. En ik heb er veel van geleerd. Ik hoop hij ook

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 15:02

Ik vind dat zo moeilijk zodra er weerstand komt. Of als er veel speelt. Dan zie ik mijn behoeften eerder als een hindernis dan een leidraad. Het is trouwens niet zo Yette dat ik vind dat ik niet mag klagen omdat mijn man het zwaarder heeft. Meer dat ik me zoveel zorgen om hem maak dat er weinig ruimte in mijn hoofd over blijft voor andere dingen. Ik ben ook heel bang om iets te doen of zeggen wat het nog erger maakt.

Het gaat er ook niet om dat je wel of niet mag klagen maar wel hoeveel ruimte durf je te nemen. Jouw man neemt als persoon volgens mij al meer ruimte in dan jij. In deze crisis, met alle problematiek, eist hij (onbedoeld?) alle ruimte! Voor jou is er geen plaats.
Het is naar mij idee een valkuil om de focus op zijn problemen te leggen. Daarmee ontkracht je jezelf en waar jij voor staat. Jouw beleving en gevoel en wat jij nodig hebt. Die ruimte mag je innemen. Juist nu! Jouw man moet leren om met zijn eigen problemen aan de slag te gaan. Zijn verantwoordelijkheid op pakken. Zijn patronen van vluchten en ontkenning leren doorbreken.
Ik geloof dat je man meer aan je heeft als je in je kracht komt.

Wat Roodkapje ook zegt; jij probeerde wat ruimte in te nemen voor jouw gevoel en je man stoomwalst er echt overheen met ook heel heftige verhalen. Die dynamiek is echt niet oke. Het is allebei kut en het hangt vast allemaal samen. Maar het is geen wedstrijdje wie zich het kutst voelt.

Als je allebei nauwelijks je hoofd boven water kan houden, is aan elkaar gaan hangen terwijl je watertrappelt echt de snelste weg naar kopje onder.

Merrick schreef: ↑

10-06-2021 15:55

Als je allebei nauwelijks je hoofd boven water kan houden, is aan elkaar gaan hangen terwijl je watertrappelt echt de snelste weg naar kopje onder.

Wauw, die kan zo op een tegeltje

Zodra je man zijn problemen in de strijd gooide, werd jij een bezorgde verzorger. Je werd voor hem wat hij eigenlijk voor jou zou moeten zijn.

Ik snap best dat je haast niet anders kan. Hij legt die zorg namelijk volledig bij jou neer doodat hij weigert er deskundigen bij te betrekken. Dus als het misgaat, ben jij de enige die hem had kunnen redden. Hij legt een onmenselijke last op je schouders.

Maar wie zorgt er voor jou nu je het belangrijker vindt om te zorgen voor de man die niet jouw bezorgde verzorger bleek te zijn?

Man bevriest waarschijnlijk ook. Maar het is niet to’s taak hem te ontdooien. Dat kan nu helemaal niet. Heeft hij ook een professional voor nodig. Dit is veeeeeel te groot. Op een complexe beenfractuur plak je ook geen pleister. Dit gaat veel verder dan “zit even niet zo lekker in mijn vel”.

yette schreef: ↑

10-06-2021 16:45

Zodra je man zijn problemen in de strijd gooide, werd jij een bezorgde verzorger. Je werd voor hem wat hij eigenlijk voor jou zou moeten zijn.

Ik snap best dat je haast niet anders kan. Hij legt die zorg namelijk volledig bij jou neer doodat hij weigert er deskundigen bij te betrekken. Dus als het misgaat, ben jij de enige die hem had kunnen redden. Hij legt een onmenselijke last op je schouders.

Maar wie zorgt er voor jou nu je het belangrijker vindt om te zorgen voor de man die niet jouw bezorgde verzorger bleek te zijn?

Lees deze post goed TO! Hij dwingt jou voor hem te zorgen terwijl hij zelf jouw ellende (heeft) veroorzaakt. Hij zou voor jou moeten zorgen en er voor zorgen dat iemand anders voor hem zorgt.

Hallo Zandblauwtjes,

Het klopt hoor, wat hierboven staat. Er gaat veel tijd voorbij om op een 'goede plek' te komen in dit soort situaties.

Ik wil even ingaan op dat 'wedstrijdje doen' in wie het het zwaarst heeft. Dat herken ik zeer uit mijn relatie met toen-man. Wedstrijdjes 'wie heeft het het zwaarst', wedstrijdjes 'wie doet er het meest', wedstrijdjes 'wie is het zieligst', wedstrijdjes 'wie zorgt het best voor de kinderen', wedstrijdjes 'wiens familie is belangrijker'. Nu ik ze allemaal achter elkaar hier neerschrijf, zie ik pas hoe veel het er waren. Wist ik toen niet zo bewust hoor! Echt niet.

Pas toen er disbalans kwam door alle 'modder' ging ik voelen dat we elkaar al een hele tijd 'bestreden'. En dat toen-man het in geen geval verdroeg als ik méér aandacht nodig had en/of kreeg, meer waardering/begrip kreeg, meer mensen om mij heen had. Dat hoorde ook bij die wedstrijdjes. T

ijdens de start van alle 'modder' ben ik me daarvan bewust gaan worden en los gaan maken, en toen bleek onze verbinding verbroken. Wie dat 'heeft gedaan' doet eigenlijk niet ter zake; ik heb ook een rol gehad in dat proces. Het maakt ook niet uit. Het gaat om de dynamiek en om de simpele vragen: ben je gelukkig en kun je jezelf zijn? Mag je ruimte innemen? Gun je elkaar het nodige? Durf je vragen te stellen en ook dóór te vragen (hierboven ook genoemd)? Durf je te zeggen hoe kwetsbaar je je voelt als je kijkt naar daden van de ander? En het allerbelangrijkst misschien wel, in de relatie dan: wil jij met mij en wil ik met jou alles aankijken en er mee omgaan?

En dan nog iets anders, wat voor mij heel gevoelig ligt, maar wat ik je toch wil zeggen. Ik ben lieve mensen verloren doordat zij een einde maakten aan hun leven. In mijn begin-twintigerjaren en ergens tussen de veertig en de vijftig. Ik stond dicht bij. Met een aantal lieve vriendinnen. We wisten wat er speelde. We hebben 'een poging' meegemaakt. Een paar dagen voor dat het gebeurde, heb ik diegene omhelst en gezegd: het voelt alsof je net zo goed de keuze voor vol leven kunt maken als voor er niet meer zijn en weggaan.

Je zou zeggen: als er zó goed gelet wordt op je, door zo veel lieve mensen om je heen, 'dan zal iemand het toch niet doen'? Nou. Het antwoord is: jawel, dat kan ('alsnog'). En het antwoord kan ook zijn: diegene doet het niet, omdat het leven te verkiezen is en dood gaan niet zo zeer de wens is, als wel: uit de problemen en uit de depressie raken.

Wat ze (de professionals) zeggen is waar: neem iemand serieus die zoiets uit als jouw man nu doet. Maar durf te voelen (en ik wil het je wel toeschreeuwen, zodat je het echt weet) dat jíj niet verantwoordelijk kunt zijn voor iemands keuze in deze. Je hebt gewoon simpelweg die invloed niet! Nooit! Je kunt wél denk ik bevragen: wat zeg je er mee dat je gedachten kunt hebben aan de dood? Wat betekent het dat je dat als een vorm ziet die wellicht bij je zou passen?

Maar het is waar wat mensen hierboven zeggen: als jij die vragen stelt, ben je (als je dat al niet bent) zijn hulpverlener. Daarom is praten met een professional (of iemand die verder van hem afstaat) wijs. Hetzelfde geldt voor het verhaal van gokken en schulden maken. Alles lijkt een vlucht. Van zichzelf. Niet van jou persé, niet van jullie kindje. Ik denk dat je hem kunt vertellen dat er hulp nodig is. Niet omdat hij 'de schuld' heeft. Niet omdat jij niet naast hem staat. Maar omdat de problemen en de neiging tot vluchten zó groot zijn, dat het jullie allebei boven het hoofd groeit.

Als je díe kwetsbaarheid vanuit juist die sterke plek van 'dit is te groot voor ons samen' kunt communiceren, zou dat mooi zijn. Als hij dat niet 'pakt' (niet op de wat langere termijn ook), mag/zul je er consequenties aan verbinden die belangrijk en noodzakelijk zijn voor jou en je kindje. Ik zeg nadrukkelijk consequenties, want dan is er eenvoudigweg geen gezamenlijke weg mogelijk op dat moment. Dat is niet dreigen, niet panieken, niet zeuren, niet wat ook, dat ís dan. Dat weet je op een gegeven moment. En ik zeg nadrukkelijk op dat moment, omdat dat weer kan veranderen. Als jij die plek van kracht én kwetsbaarheid tegelijk kan voelen en je blijft uit het oordeel, kun je hem met die oproep tot hulp vragen misschien bereiken. En ooit mag ook dat stoppen en zijn er andere consequenties. En zo lang ze goed zijn voor jou en je kind, doe jij het goede. Hoe hard consequenties ook kunnen zijn.

Heel veel sterkte weer lieve Zandblauwtjes. Je bent in mijn gedachten. En in die van veel mensen hier.

Als iemand echt dood wil dan doet hij dat en kan jij dat niet tegen houden hoe goed je ook op hem past.

Hoe lullig dit ook klinkt daar ben jij niet verantwoordelijk voor.

Wat ik mij wel afvraag hoe gaan jullie hier uitkomen als hij geen hulp wil? Jij bent geen therapeut of schuldhulpbemiddelaar.

Wat je wel bent is een kersverse moeder die de zorg heeft voor een baby en nu gaat de aandacht van de baby naar jouw man, wat vind hij daar zelf van?

Heel mooi gesproken weer Wiebeltje en helemaal eens.

Sjaantje37 schreef: ↑

10-06-2021 18:32

Als iemand echt dood wil dan doet hij dat en kan jij dat niet tegen houden hoe goed je ook op hem past.

Hoe lullig dit ook klinkt daar ben jij niet verantwoordelijk voor.

Wat ik mij wel afvraag hoe gaan jullie hier uitkomen als hij geen hulp wil? Jij bent geen therapeut of schuldhulpbemiddelaar.

Wat je wel bent is een kersverse moeder die de zorg heeft voor een baby en nu gaat de aandacht van de baby naar jouw man, wat vind hij daar zelf van?

Ik denk dat hij daar heel weinig van vindt en vooral aan zichzelf denkt, aangezien hij TO keihard aan het manipuleren is door geen hulp te willen en haar op te zadelen met al zijn ellende en zich neer te zetten als het slachtoffer.

En nee ik heb geen makkelijk praten. Ik heb ook zoiets meegemaakt maar ik ben vrijwel direct vertrokken en nooit spijt van gehad. Ik hou namelijk teveel van mezelf en mijn kinderen om dit soort gedrag te pikken, ook al was de keuze ook echt wel moeilijk. Maar het bleek een heel goede keuze te zijn, de beste die ik kon maken.

TO, wanneer je je echt zorgen maakt over je man op enig moment dan kun je ook 113 bellen of de website even opzoeken en contact leggen.

viva-amber schreef: ↑

10-06-2021 19:37

TO, wanneer je je echt zorgen maakt over je man op enig moment dan kun je ook 113 bellen of de website even opzoeken en contact leggen.

Even voor de zekerheid: het nummer is,- heel onlogisch - , 0900 - 0113. (Dus niet 113 wat heel veel mensen denken.)

katkaatje schreef: ↑

10-06-2021 19:46

Even voor de zekerheid: het nummer is,- heel onlogisch - , 0900 - 0113. (Dus niet 113 wat heel veel mensen denken.)

Dat is inmiddels veranderd. Je kunt 113 bellen.

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 15:02

Maar de angst dat mijn man zichzelf iets aandoet is het allersterkst. Ik durf er niet op te vertrouwen dat het wel mee zal vallen en het voelt alsof die dreiging nu continu boven mij hangt.

Hij kan dit niet zomaar bij jou dumpen, zodat het jouw zorg wordt in plaats van de zijne.

Ik word hier zo boos van. Ik vind de meeste reacties zo beleefd en begripvol. Is er niemand die ook gewoon boos is? Suïcidaal of niet, dan kan hij alsnog wel een manipulatieve hork zijn.

wiebeltje schreef: ↑

10-06-2021 18:18

Hallo Zandblauwtjes,

Het klopt hoor, wat hierboven staat. Er gaat veel tijd voorbij om op een 'goede plek' te komen in dit soort situaties.

Ik wil even ingaan op dat 'wedstrijdje doen' in wie het het zwaarst heeft. Dat herken ik zeer uit mijn relatie met toen-man. Wedstrijdjes 'wie heeft het het zwaarst', wedstrijdjes 'wie doet er het meest', wedstrijdjes 'wie is het zieligst', wedstrijdjes 'wie zorgt het best voor de kinderen', wedstrijdjes 'wiens familie is belangrijker'. Nu ik ze allemaal achter elkaar hier neerschrijf, zie ik pas hoe veel het er waren. Wist ik toen niet zo bewust hoor! Echt niet.

Pas toen er disbalans kwam door alle 'modder' ging ik voelen dat we elkaar al een hele tijd 'bestreden'. En dat toen-man het in geen geval verdroeg als ik méér aandacht nodig had en/of kreeg, meer waardering/begrip kreeg, meer mensen om mij heen had. Dat hoorde ook bij die wedstrijdjes. T

ijdens de start van alle 'modder' ben ik me daarvan bewust gaan worden en los gaan maken, en toen bleek onze verbinding verbroken. Wie dat 'heeft gedaan' doet eigenlijk niet ter zake; ik heb ook een rol gehad in dat proces. Het maakt ook niet uit. Het gaat om de dynamiek en om de simpele vragen: ben je gelukkig en kun je jezelf zijn? Mag je ruimte innemen? Gun je elkaar het nodige? Durf je vragen te stellen en ook dóór te vragen (hierboven ook genoemd)? Durf je te zeggen hoe kwetsbaar je je voelt als je kijkt naar daden van de ander? En het allerbelangrijkst misschien wel, in de relatie dan: wil jij met mij en wil ik met jou alles aankijken en er mee omgaan?

En dan nog iets anders, wat voor mij heel gevoelig ligt, maar wat ik je toch wil zeggen. Ik ben lieve mensen verloren doordat zij een einde maakten aan hun leven. In mijn begin-twintigerjaren en ergens tussen de veertig en de vijftig. Ik stond dicht bij. Met een aantal lieve vriendinnen. We wisten wat er speelde. We hebben 'een poging' meegemaakt. Een paar dagen voor dat het gebeurde, heb ik diegene omhelst en gezegd: het voelt alsof je net zo goed de keuze voor vol leven kunt maken als voor er niet meer zijn en weggaan.

Je zou zeggen: als er zó goed gelet wordt op je, door zo veel lieve mensen om je heen, 'dan zal iemand het toch niet doen'? Nou. Het antwoord is: jawel, dat kan ('alsnog'). En het antwoord kan ook zijn: diegene doet het niet, omdat het leven te verkiezen is en dood gaan niet zo zeer de wens is, als wel: uit de problemen en uit de depressie raken.

Wat ze (de professionals) zeggen is waar: neem iemand serieus die zoiets uit als jouw man nu doet. Maar durf te voelen (en ik wil het je wel toeschreeuwen, zodat je het echt weet) dat jíj niet verantwoordelijk kunt zijn voor iemands keuze in deze. Je hebt gewoon simpelweg die invloed niet! Nooit! Je kunt wél denk ik bevragen: wat zeg je er mee dat je gedachten kunt hebben aan de dood? Wat betekent het dat je dat als een vorm ziet die wellicht bij je zou passen?

Maar het is waar wat mensen hierboven zeggen: als jij die vragen stelt, ben je (als je dat al niet bent) zijn hulpverlener. Daarom is praten met een professional (of iemand die verder van hem afstaat) wijs. Hetzelfde geldt voor het verhaal van gokken en schulden maken. Alles lijkt een vlucht. Van zichzelf. Niet van jou persé, niet van jullie kindje. Ik denk dat je hem kunt vertellen dat er hulp nodig is. Niet omdat hij 'de schuld' heeft. Niet omdat jij niet naast hem staat. Maar omdat de problemen en de neiging tot vluchten zó groot zijn, dat het jullie allebei boven het hoofd groeit.

Als je díe kwetsbaarheid vanuit juist die sterke plek van 'dit is te groot voor ons samen' kunt communiceren, zou dat mooi zijn. Als hij dat niet 'pakt' (niet op de wat langere termijn ook), mag/zul je er consequenties aan verbinden die belangrijk en noodzakelijk zijn voor jou en je kindje. Ik zeg nadrukkelijk consequenties, want dan is er eenvoudigweg geen gezamenlijke weg mogelijk op dat moment. Dat is niet dreigen, niet panieken, niet zeuren, niet wat ook, dat ís dan. Dat weet je op een gegeven moment. En ik zeg nadrukkelijk op dat moment, omdat dat weer kan veranderen. Als jij die plek van kracht én kwetsbaarheid tegelijk kan voelen en je blijft uit het oordeel, kun je hem met die oproep tot hulp vragen misschien bereiken. En ooit mag ook dat stoppen en zijn er andere consequenties. En zo lang ze goed zijn voor jou en je kind, doe jij het goede. Hoe hard consequenties ook kunnen zijn.

Heel veel sterkte weer lieve Zandblauwtjes. Je bent in mijn gedachten. En in die van veel mensen hier.

Eens. Zandblauwtjes: denk (ook) aan jezelf. Je kunt zijn problemen niet oplossen, daarnaast heb je zelf al meer dan genoeg op je bordje. Als je je voornamelijk op hem focust en hij wil niks, ga je jezelf zeker voorbij lopen. Naast iemand staan en samen hulp zoeken zou jullie kunnen helpen. Maar als hij niet wil, jouw pijn ontkent en de struisvogel blijft uithangen, dan hoop ik dat je daar wel consequenties aan kunt en wil verbinden.

xynix schreef: ↑

10-06-2021 19:58

Hij kan dit niet zomaar bij jou dumpen, zodat het jouw zorg wordt in plaats van de zijne.

Ik word hier zo boos van. Ik vind de meeste reacties zo beleefd en begripvol. Is er niemand die ook gewoon boos is? Suïcidaal of niet, dan kan hij alsnog wel een manipulatieve hork zijn.

ja dat kan, maar helpt het Zandblauwtjes als iedereen hier over de zeik gaat?

rosanna08 schreef: ↑

10-06-2021 20:09

ja dat kan, maar helpt het Zandblauwtjes als iedereen hier over de zeik gaat?

Boosheid heeft een functie. Het geeft aan dat er iets niet in de haak is. Dat man hier (nog) een grens met voeten treedt. Niet fysiek ditmaal, maar psychisch. En zeker zo schadelijk.

xynix schreef: ↑

10-06-2021 20:20

Boosheid heeft een functie. Het geeft aan dat er iets niet in de haak is. Dat man hier (nog) een grens met voeten treedt. Niet fysiek ditmaal, maar psychisch. En zeker zo schadelijk.

ben ik met je eens, maar helpt het haar als wij er boos over worden?

rosanna08 schreef: ↑

10-06-2021 20:22

ben ik met je eens, maar helpt het haar als wij er boos over worden?

Ik ervaar een emotie zonder eerst af te vinken of die al dan niet functioneel is.