Man gaat over mijn grens

Hexopbezemsteel schreef: ↑

09-06-2021 09:27

Mooi gezegd Wiebeltje. Had jij indertijd niet een eigen topic?

Ja dat dacht ik ook. Jaren geleden.

Even laten weten dat ik aan je denk, Zandblauwtjes.

Youk79 schreef: ↑

09-06-2021 12:31

Even laten weten dat ik aan je denk, Zandblauwtjes.

+1

het is helemaal niet raar dat je hier zo verward over bent Zandblauwtje. Dat je wereld op zijn kop staat en dat je het beeld wat je hebt van een verkrachter niet strookt met het beeld wat je van je man hebt.
En het is ook niet raar dat je dat het liefste naar de achtergrond wil verdringen.
Er is veel geschreven hier en sommige dingen zul je iets mee kunnen, sommige dingen helemaal niet. En dat is niet erg. Wat ik tot nu toe van je gelezen heb, geeft me de indruk dat je heel goed in staat bent om datgene waar je iets mee kunt ertussenuit te filteren.
Het komt goed en het is aan jou om te bepalen wat dat inhoudt, niet aan ons.

Dat vind ik echt een groot probleem, dat mensen zo'n beeld van een verkrachting hebben. Het is vaak niet gewelddadig en agressief. Ik vind persoonlijk een dader altijd slecht en walgelijk, ook jouw man.

Het lijkt me verschrikkelijk om mee te maken wat jij meemaakt. Heel veel sterkte.

To, in de meeste gevallen vindt seksueel grensoverschrijdend gedrag plaats door een bekende. Dat maakt die verwarrende gevoelens ook heel normaal.
De vreemde die je opwacht in een steegje komt veel minder vaak voor.

Je hebt dit op je bord, maar helaas ook de rare reacties van je man wanneer je je gevoelens uit en zijn onbetrouwbare gedrag. Blijf hulp zoeken en je uitspreken. Laat je niet isoleren.

De toekomst: de tijd zal het leren. Je hoeft niet alles vandaag te beslissen en ook niet morgen.

Zandblauwtjes schreef: ↑

09-06-2021 18:50

Wat lief, ik begin bijna meteen weer te huilen.

Je tekst in dit bericht is zo herkenbaar. Ik heb ook een ‘softe’ nare seksuele ervaring (bij gebrek aan betere term) en deze hele gedachtengangen heb ik ook gehad en soms nog steeds.
Weet dat je niet alleen bent en dat je de tijd mag nemen. Ik gun je iemand in je dagelijks leven die echt aan jouw kant staat en je helpt dit te ontwarren.

doornroosje9 schreef: ↑

09-06-2021 18:58

Dat vind ik echt een groot probleem, dat mensen zo'n beeld van een verkrachting hebben. Het is vaak niet gewelddadig en agressief. Ik vind persoonlijk een dader altijd slecht en walgelijk, ook jouw man.

Het lijkt me verschrikkelijk om mee te maken wat jij meemaakt. Heel veel sterkte.

Helaas bestaat dat beeld nog steeds. Ik ben ook verkracht in een relatie en dat werd ook gesust vooral door de paar mensen aan wie ik het eindelijk durfde te vertellen. Het heeft zeker 10 jaar geduurd om aan mezelf te erkennen dat hij mij heeft verkracht.

Sjaantje37 schreef: ↑

09-06-2021 19:41

Helaas bestaat dat beeld nog steeds. Ik ben ook verkracht in een relatie en dat werd ook gesust vooral door de paar mensen aan wie ik het eindelijk durfde te vertellen. Het heeft zeker 10 jaar geduurd om aan mezelf te erkennen dat hij mij heeft verkracht.

Wat afschuwelijk dat je dat hebt moeten meemaken Sjaantje, en nog erger dat iedereen het wegsuste. Dankjewel dat je dit wilt delen, het maakt extra duidelijk hoe erg het is dat dit blijkbaar voor veel mensen nog zo'n taboe is om te accepteren. Hopelijk helpt het om mensen ervan te doordringen dat het vergoelijken van de dader echt echt niet goed is.

Zandblauwtjes, zou het je helpen als je een paar dagen fysiek afstand neemt? Gewoon jij en je kindje samen weg, en lekker heel weinig doen. Beetje wandelen, beetje eten, beetje slapen, etc.

Sjaantje37 schreef: ↑

09-06-2021 19:41

Helaas bestaat dat beeld nog steeds. Ik ben ook verkracht in een relatie en dat werd ook gesust vooral door de paar mensen aan wie ik het eindelijk durfde te vertellen. Het heeft zeker 10 jaar geduurd om aan mezelf te erkennen dat hij mij heeft verkracht.

Same, en hoewel ik lang heb gedacht dat het geen sporen had nagelaten, heeft het dat toch. Feit blijft dat je nee zegt en er tóch iets gebeurd. Je wil dat de ander op dat moment zichzelf tot een halt roept en zich bedenkt; dit is niet het moment, de ander wil niet. Maar dan gebeurd er toch iets, en dan veranderd alles (maar het lijkt alsof er niks is veranderd).

TO; gun jezelf tijd. Het is ook niet niks, je brein probeert te begrijpen dat de daden van een walgelijk mens ineens door je man, die je vertrouwt, zijn uitgevoerd. Je hart wil er niet aan. Dat is heel begrijpelijk.

Niet quoten please

Een ervaring die me duidelijk maakte hoe ik grenzen respecteren, mijn eigen ervaringen geloven en me veilig voelen bij een ander ervaar. Dat ik ze aan elkaar gekoppeld vind.

Ik heb een verleden met ernstig seksueel misbruik op jonge leeftijd. Dader is al sinds mijn early teens dood. Eenmaal jongvolwassen een relatie heb ik een relatie gekregen en tijdens ons minnespel kwamen de herinneringen in zich opdringende flarden (beeld, reuk, tast, gehoor) terug en was onbezorgd vrijen niet mogelijk.

Een aantal jaar geleden werd ik verliefd op een man en met hem had ik voor het eerst vrijwillig seks, coitaal. Spannend zat, want mijn lichaam is qua herinneringen een mijnenveld. Nadat hij vond dat ie me niet ontmaagd had (duh, weet je nog, misbruik) wilde hij in me blijven en als hij weer kon, verder gaan met seks. Ik moest plassen, mijn blaas zat vol. Het feit dat hij die waarneming bij me wegwuifde zodat hij met hetzelfde condoom nog even door kon gaan deed alle bellen bij me rinkelen. Juist met seks dien je aandachtig te zijn naar elkaar. Dat hij mijn waarneming aan de kant wilde schuiven heeft gemaakt dat ik vrij snel de relatie heb beëindigd.
Ik kan me niet veilig voelen bij iemand die zijn eigenbelang voorop zet. Ik vond hem lief, woest aantrekkelijk, en heb geprobeerd hem duidelijk te maken wat zijn reactie met me deed. Zijn reactie daarop, die nuance niet oppakken, zijn niet snappen wat zijn reactie met me deed, was mij de reden niet verder te willen met hem.

Ik typ dit niet om aan te geven dat je je relatie zou moeten stoppen. Maar veel meer om met je te delen dat dat opgejaagde, onveilig voelende gevoel en een raar soort 'doe ik nou moeilijk' gedachte, dat ik dat herken. Puur het wegwuiven en niet willen/kunnen snappen en inleven, dat dat zo'n aanslag was op het me thuis voelen in mezelf en in mijn vertrouwen mezelf verstaanbaar te maken. Mijn vermogen tot communiceren, ik ging eraan twijfelen.

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 09:55

Wil je iets delen over wat voor sporen het bij jou heeft nagelaten en hoe jij ermee om bent gegaan? Heel logisch ook als je dat liever niet doet hoor.

Ik heb er een modus operandi aan overgehouden dat het heeeeeel lang duurt voor ik mannen echt 100% vertrouw, en ergens in mijn achterhoofd houd ik er altijd rekening mee dat als het ze uitkomt ze ook zo alles laten vallen voor het eerste het beste mokkel dat voorbij komt en weer weg zijn. Beetje 'alle mannen denken met hun piemel, en dat zullen ze ook altijd blijven doen'-idee. Ik denk dat je best kunt zeggen dat ik geen hoge dunk van mannen heb daardoor.

Dat is ontzettend oneerlijk van me, want ik weet dat het gewoon echt niet zo is, maar ik was 18 en onervaren en mijn vriendje van toen was zo'n type dat midden in de nacht aan je zat en dan deed alsof ie het in z'n slaap 'per ongeluk' deed. Dat als ik nee zei tegen seks omdat ik liever gewoon wilde gaan slapen, hij net zo lang bleef zeuren of aan me bleef plukken tot ik overstag ging en hij dan gewoon z'n gang ging en daarna omrolde en in slaap viel. Of dat als ik voet bij stuk hield, hij gewoon aan soloseks begon terwijl ik ernaast lag en tóch nog aan me begon te frunniken. Ik ben er wel van overtuigd dat hij oprecht het kwaad er niet van in zag, want hij functioneerde vanuit een traumatische jeugd met misbruik waar ie nooit hulp voor heeft gekregen, maar ja. Mijn vader is ook nooit het toonbeeld geweest van verantwoordelijk en aanwezig, dus daarna vertrouwde ik 'de man' niet meer. Dat wantrouwen is nogal hardnekkig want ik heb genoeg vrienden die 100% betrouwbaar, lief en respectvol zijn, gewoon omdat ze zo zijn (en niet omdat ze zich zo gedragen om te kunnen n**ken, zoals ik altijd een beetje vanuit ging).

Ik kan goed van seks genieten, maar voor de man die erbij betrokken is is het wel een licht ontvlambaar iets. Een grapje, een hint of zelfs een speelse toespeling kan ik door getriggerd raken en denken 'oh, zie je, jij bent er ook zo een' en hem wegduwen. Datzelfde wantrouwen heeft er ook voor gezorgd dat ik heel moeilijk casual seks kan hebben met een scharrel bijvoorbeeld, want dan bevind ik me precies op dat gebied waar ik me heel kwetsbaar en makkelijk gebruikt voel, ook al is het vrijwillig. Ik durf het risico niet te nemen dat ik nog een keer in zo'n situatie kom als vroeger, want ik ben bang dat ik dan echt emotioneel in moeilijkheden kom bij mezelf.

Ik ben het pas sinds een jaar of twee echt gaan herkennen, en ik probeer mezelf actief af te houden van al die aannames die ik hierboven schreef. Op een gegeven moment kan een man het namelijk ook echt nooit goed doen bij me, want ik ruk alles uit context en word heel selectief in hoe ik dingen ervaar. Het maakt dat ik wantrouwig en emotioneel moeilijk te bereiken ben, en dat wil ik helemaal niet zijn. Dat ben ik ook helemaal niet, maar zo werd ik nadat ik, meer dan eens, hoopte dat iemand mijn welzijn boven zijn lust zou zetten, en dat structureel niet deed (niet alleen bij dat eerste vriendje trouwens). Ik heb er niet op dagelijkse basis last van hoor, het klinkt vast nogal heftig als ik het zo opschrijf. Maar wat ik wel zeker weet is dat het ook een hele hoop leuks prematuur voor me heeft verpest in het verleden. Een bepaalde mate van intiem ontspannen kunnen zijn bij een ander is me afgepakt. Ik ging twijfelen aan mezelf, want was ik het dan niet waard om rekening mee te houden? Is de lust van een man ZO belangrijk voor hem dat ie mij er letterlijk en figuurlijk gewoon voor naait en daar totaal geen moeite mee heeft? Ik wil dat niet voor altijd zo laten zijn, want daar heb ik alleen mezelf mee.

Sorry, het is nogal een epistel geworden Wat ik er eigenlijk mee wil zeggen is dat door te doen alsof het niets voorstelt, je jezelf op lange termijn tekort doet. Ik snap heel goed dat je echt niet binnen een week weet wat, hoe en waar je actie onderneemt, maar in de basis is er een fundamenteel vertrouwen geschaad tussen jou en je man, en dat is een belangrijk iets. Behandel het niet alsof iemand je lunch heeft opgegeten terwijl je had gezegd dat dat jouw lunch was - het gaat namelijk om je integriteit, je autonomie. Dat klinkt dramatisch, maar zo zie ik het. Het is MIJN lichaam, en ik beslis wat ermee gebeurd en wanneer. Als iemand anders die beslissing voor je neemt zonder je toestemming, om iets dat echt met nul moeite even had kunnen wachten tot de volgende dag, is dat gewoon vies verraad. En dat voel jij ook TO, heb je al aangegeven. Je hoeft hem niet te verlaten als je dat niet wil, maar dat er IETS 'moet' gebeuren is duidelijk.

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 11:20

Bedankt dat jullie dit met mij wilden delen Het maakt me eigenlijk heel verdrietig, dat je erop hoopt en wil vertrouwen dat iemand rekening met je houdt en niet over je grenzen gaat en dat het dan zo anders loopt. Terwijl het allemaal al zo kwetsbaar is ook door de omstandigheden die ik bij jullie lees. Als ik jullie verhalen lees dan komt het gevoel bij mij ook even heel sterk naar boven.

Het voelt nu voor mij nog vaak alsof ik juist dit onderdeel kan 'oplossen' door er niet meer aan te denken en dat de andere problemen veel acuter en belangrijker zijn nu, maar jullie ervaringen zetten mij wel weer aan het denken...

Maar welke andere problemen bedoel je dan? Want ik kan naar aanleiding van dit topic alleen filteren dat het dan automatisch gaat over ZIJN problemen, die al dan niet nu ook de jouwe zijn geworden. Sterker nog; jouw probleem is door hem veroorzaakt, dus ALLE problemen zijn eigenlijk zijn problemen. Ik wil je man niet affakkelen, maar dat is wel hoe ik het zie. En als hij weigert mee te bewegen in het oplossen van die problemen, dan blijven er nog maar heel weinig opties over, en die zijn sowieso allemaal in jouw nadeel op dit moment.

Ik begrijp je gevoel. Echt. Maar vergeet niet dat er maar één persoon is waar je het echt de rest van je leven mee moet doen: jijzelf. Je kind is daar onlosmakelijk aan verbonden natuurlijk, maar goed voor jezelf zorgen is automatisch goed voor je kind zorgen. En nogmaals, ik wil je er echt niet toe bewegen per se bij hem weg te gaan of iets van dien aard, maar zet alsjeblieft niet jezelf op plek 2 terwijl je eigenlijk altijd op plek 1 zou moeten staan. En wat ik al eerder zei, iemand mag nooit je fysieke of mentale welzijn in de weg gaan staan. Dus hij kan wel boos worden dat je hulp zoekt, maar zie dat ook voor wat het is: iemand wil niet dat jij uit een hele nare situatie komt, want dan moet hij in gaan leveren. In essentie is dat opnieuw de situatie waar het allemaal mee begon: hij eerst, en dan jij pas.

Suusje666 schreef: ↑

10-06-2021 10:33

Dat is ontzettend oneerlijk van me, want ik weet dat het gewoon echt niet zo is, maar ik was 18 en onervaren en mijn vriendje van toen was zo'n type dat midden in de nacht aan je zat en dan deed alsof ie het in z'n slaap 'per ongeluk' deed. Dat als ik nee zei tegen seks omdat ik liever gewoon wilde gaan slapen, hij net zo lang bleef zeuren of aan me bleef plukken tot ik overstag ging en hij dan gewoon z'n gang ging en daarna omrolde en in slaap viel. Of dat als ik voet bij stuk hield, hij gewoon aan soloseks begon terwijl ik ernaast lag en tóch nog aan me begon te frunniken. Ik ben er wel van overtuigd dat hij oprecht het kwaad er niet van in zag, want hij functioneerde vanuit een traumatische jeugd met misbruik waar ie nooit hulp voor heeft gekregen, maar ja. Mijn vader is ook nooit het toonbeeld geweest van verantwoordelijk en aanwezig, dus daarna vertrouwde ik 'de man' niet meer. Dat wantrouwen is nogal hardnekkig want ik heb genoeg vrienden die 100% betrouwbaar, lief en respectvol zijn, gewoon omdat ze zo zijn (en niet omdat ze zich zo gedragen om te kunnen n**ken, zoals ik altijd een beetje vanuit ging).

En dat moet veranderen. Heel Snel. Het kwaad er niet van inzien. Ongelooflijk dat dit nog voorkomt.

Trouwens, die traumatische jeugd maakt geen bal uit, dit doe je niet, klaar.

En waarom zou iemand die man niet willen affakkelen? Het is een ontzettende klootzak, punt.

- foutje, bericht weggehaald -

Suusje666 schreef: ↑

10-06-2021 12:09

- foutje, bericht weggehaald -

Snap ik hoor, echt, maar rond de pot draaien helpt niemand, lijkt me.

Ow, bericht opeens weg.

Zandblauwtjes schreef: ↑

10-06-2021 11:20

Bedankt dat jullie dit met mij wilden delen Het maakt me eigenlijk heel verdrietig, dat je erop hoopt en wil vertrouwen dat iemand rekening met je houdt en niet over je grenzen gaat en dat het dan zo anders loopt. Terwijl het allemaal al zo kwetsbaar is ook door de omstandigheden die ik bij jullie lees. Als ik jullie verhalen lees dan komt het gevoel bij mij ook even heel sterk naar boven.

Het voelt nu voor mij nog vaak alsof ik juist dit onderdeel kan 'oplossen' door er niet meer aan te denken en dat de andere problemen veel acuter en belangrijker zijn nu, maar jullie ervaringen zetten mij wel weer aan het denken...

Dit resoneert bij mij heel erg. Ik denk dat sommige mensen hebben aangeleerd dat hun eigen grenzen ondergeschikt zijn aan iets of iemand anders. Is een hele gevaarlijke valkuil waar ik me ook pas recentelijke van bewust ben.