Man kan snel heetgebakerd zijn...

Lekker zo'n emotionele chantage waar je kind bij is, want mama kan natuurlijk niet stomme mama zijn en zeggen: nee inderdaad oetlul, je bent ook een eikel die me met de grond gelijk maait als het jouw uitkomt, bedankt voor dat wederzijds respect"....hij weet wel de momenten te kiezen he...blerhh creap gewoon, sorry dat ik het zeg, gewoon je kinderen als pressiemiddel gebruiken, heel schattig ja...klinkt meer als een manipulatieve actie, maar goed zo zie jij dat niet. Nog iemand sausje?

Gewist.

Het modereerbeleid van Viva is beneden elk peil.

Candy, geniet er van meid, je probleem is weer even opgelost, hij is weer lief en líjkt niet eens meer op de man die je in je OP beschreef.



Hou vast aan wat je besloten hebt. Loop wég als hij zich als een sergeant gedraagt en weiger te luisteren als hij tegen je schreeuwt. Als hij een sergeant is, zul jij de generaal moeten zijn en de generaal accepteert geen geschreeuw. Sta er boven.



Het is jammer dat je in je relatie een machtsspel moet spelen maar de enige twee andere opties zijn terug schreeuwen of gaan liggen en deurmat spelen en beiden lijken mij geen goed idee.



Sterkte!

Candy, jouw man kan ontzettend goed manipuleren.

Nou, inderdaad....

Wat vals van je man om je kind in zijn machtsspelletje te betrekken. Weet je trouwens dat veel mannen die hun vrouw slaan ook vaak daarna een kado geven om hun zgn. liefde te tonen? Dat hoort allemaal bij het machtsspel.Jij zal hem immers niet de deur uitgooien als hij heel lief voor je staat te koken en een wijntje voor je inschenkt.



Ik wens je heel veel succes toe. Je zal het vast nog vaak moeilijk krijgen met je manipulatieve man.

Candy, hij heeft niet eens het lef om met zijn tweeen te gaan zitten en je recht in je ogen te kijken en sorry te zeggen. Het gaat allemaal indirect, er kan geen echt gesprek tussen jullie ontstaan. Durf jij hem er nu nog op aan te spreken als jullie samen zijn, en de kinderen naar bed of zo? Of ben je dan aan het zeiken of moet je hem nemen zoals hij is? Op deze manier kan hij de volgende keer weer uitbarsten en daarna weer een dag, week lief zijn en van alles doen en dan vergeef jij hem weer. En ondertussen blijft hij zich volkomen respectloos gedragen, want hij komt er toch wel mee weg.



Je beschrijft echt het schoolvoorbeeld van een ongelijkwaardige relatie en de patronen die daarin spelen. Kleineren, terechtwijzen, uitbarsten en daarna spijt en de wittebroodsweken. Ik kan je aanraden er eens wat over te lezen, dat helpt je denk ik, om de patronen te herkennen en je eigen weg te kiezen.

quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:04:

Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon...



Ik vind alles erg aan je openingpost maar hier gingen mijn haren rechtovereind van staan. Dit zou ik niet eens bij mijn kind doen die ik dien op te voeden, laat staan bij een partner. Wat een dominante eikel.



Dat je smelt van de scene aan de eettafel begrijp ik niet, ik vind het van zulk kinderachtig en ongelijkwaardig kaliber. Daarnaast, een kind erin betrekken op die manier? Ronduit fout! Echt hoor, als een man het bij mij op die manier zou proberen goed te maken, zou ik alleen maar heul sacherijnig worden en denken: wat ben jij sneu, grow up.



Ik begrijp heel goed dat je wil dat het goed komt, goed is. Maar dit zal blijven spelen totdat het effectief wordt aangepakt. En ik denk dat wat therapie voor hem daarin niet overbodig zou zijn.

Candy ik krijg de rillingen van je postings en helemaal bij jou afhankelijkheid in de relatie en het gedrag van je man. Hij heeft je helemaal. Hij weet precies wat hij doet en dat hij het voor elkaar krijgt. Dat jij om de paar maanden dit soort escalaties hebt met hem is zorgwekkend. De toon in je postings is zorgwekkend.

Je bent erg tegenstrijdig, je vind jezelf een vrouw die echt assertief is, duidelijk enzov. Tegelijkertijd lees ik dat jouw man je aan het huilen brengt. Dat je snel je vader gaat bellen om die kraan gefixt te krijgen zodat je je man weer rustig krijgt.

Dat geslijm aan tafel over de saus word ik helemaal misselijk van. Maar jij niet, je valt als een blok ervoor. Dat weet je man.

Bij mij gaan veel alarmbellen rinkelen jammer dat ze bij jou niet afgaan. Ik vind dit een typisch geval van beginnend huisgeweld.

Vraag me dan ook af hoe je man volgend jaar met je omgaat. En waar jij dan staat. Ik hoop dat je je verstand er bij kan houden.

Een vader die moeder zo uitscheldt verbaal zo denigrerend is kan ik overigens ook geen fantastische vader noemen. Dat noem ik een kwal eerste klas. Ook al heeft hij daarvoor bij wijze van spreken zo leuk met zijn kinderen gevoetbald.

Ik kan me uberhaupt niet voorstellen dat een man zo tekeer tegen me gaat en daar vervolgens de volgende dag doodnormaal mee aan de ontbijttafel te gaan zitten. Ik zou het nooit kunnen vergeten er zou iets knappen bij mij denk ik.

Hoe zit dat met jou? Hoe voel je je eronder eigenlijk?

Oké, je zit weer in een rustiger vaarwater met manlief. Maar, uit ervaring adviseer ik je om er serieus met je man over te praten. Ik ben zelf van mijn man verwijderd geraakt door niet te praten. Soms benoemde ik wel eens wat, maar tot diepgaande gesprekken is het niet gekomen. Nu je de opluchting voelt en hij aanvoelt dat hij niet goed zat, heb je een perfect praatmoment. Wat je ons verteld hebt, moet je aan je man vertellen. Het zou dus niet zo moeten zijn dat wij als forummers beter weten hoe het bij jou zit, dan je man.

Candy,



Ik denk inderdaad dat je dit moment van rustiger vaarwater moet gaan benutten om eens goed met je man te praten. Getuige zijn (misselijke) actie tijdens het eten ('ik mag geen saus, dat heb ik niet verdiend. Wálgelijk, zo over de rug van je kind je excuses aanbieden i.p.v een vent te zijn en jou apart te nemen om daadwerkelijk en oprecht zijn excuses aan te bieden), ziet hij schijnbaar wel in dat je niet blij was met zijn gedrag. Dus ik zou deze aanleiding gebruiken als opening voor jullie gesprek.



Als je ooit wilt dat er ook maar iets veranderd op dit gebied, dan zul je hoe dan ook hem moeten vertellen wat dit gedrag van hem met jou doet. Welke uitwerking het op jou heeft en ook dat je ziet hoe ontzettend fout het is voor de kinderen (zowel zijn, als ook jouw, reactie!). Willen jullie sámen werken aan jullie relatie en een goed gezin, dan zul je het gesprek aan moeten gaan met hem. Aangeven dat je op deze manier niet verder wilt en dat er hoe dan ook afspraken gemaakt moeten worden voor de toekomst. Alhoewel ik me afvraag of dit gaat lukken bij/met hem, maar dat terzijde. Jij zegt dat je voor jouw gevoel er álles aan gedaan wilt hebben. Nou, dan lijkt dit me de allereerste stap: praat met hem!!

quote:Candy3 schreef op 15 juni 2009 @ 22:50:

Hallo!

Nee, hij heeft me niet geslagen, niet vastgepakt oid. En het gebeurt om de paar maanden zo ong., ik weet niet wanneer/ kan het niet echt voorspellen.



.....



Dus hij ziet wel in dat hij fout is geweest. Dat biedt voor mij wel hoop als ik gewoon mijn poot stijf houdt en dit niet meer tolereer EN me niet laat verleiden tot ruzie maken/ huilen int bijzijn van de kinderen...

Ik wil het gewoon wel een kans geven. Neemt niet weg dat ik wat dit betreft wel op scherp sta; ik wil dit echt niet meer. En dat is een besluit wat ik heb genomen. Ben nog niet klaar met nadenken hoor, maar dit is een begin.



Voor een ieder, bedankt voor de reacties hoor, wordt gewaardeerd.

Je zegt zelf: ik wil dit niet meer... maar wil hij het ook niet meer zo? Of is het zoals hierboven? Achteraf zien dat hij zich als een ..... heeft gedragen en sorry zeggen?

Want dat betekend wel dat je door deze wellicht verder model vader eens in de zoveel tijd volledig met de grond gelijk gemaakt wordt voor het oog van je kinderen.

Erboven staan is natuurlijk een prima plan, maar dat neemt niet weg dat jij weer moet veranderen terwijl hij ook weg kan lopen als hij zo'n woede aanval op voelt komen. Je maakt het jouw probleem.

Gewist.

Het modereerbeleid van Viva is beneden elk peil.

Candy, ik herken het helemaal, ik had ook ooit zo'n man.



De strategieën die ik gebruikte om ermee om te gaan, zijn in de loop van de tijd als volgt geëvolueerd:

- helemaal in het begin: totaal verbijsterd het over me heen laten gaan, niet begrijpend waarom iemand zo'n drukte over een onbenulligheid kan maken

- terugschreeuwen, gevolgd door dagenlange wederzijdse koelte

- rustig uitleggen waarom dat soort gedrag niet productief is en proberen zijn inlevingsvermogen te vergroten

- weglopen (naar een andere kamer dus), negeren en koel doen

- relatietherapie (eenzijdig, want hij wilde niet)

- dreigen met scheiden (en er serieus aan denken)

- bij buitenstaanders mijn hart luchten en een buitenechtelijke relatie aangaan

- scheiden.



Alleen dat allerlaatste heeft geholpen...

Het werd in de loop van de tijd ook steeds erger, en toen de kinderen pubers werden kregen zij ook hun deel van het verbale geweld.

En ja, in het begin was hij ook helemaal gek op me geweest, ik heb honderden romantische liefdesbrieven gekregen in het begin van de relatie. En we deelden ook passies, en ik was ook erg verliefd op hem, hij was mijn eerste liefde... Zelfs helemaal op het einde zei hij nog - in de betere dagen - dat hij met geen enkele andere vrouw dan ik getrouwd had willen zijn. Toch besef ik nu (omdat ik nu weet hoe een echt goede relatie is) dat hij nooit echt van me gehouden heeft. Als je echt van iemand houdt, kwets je hem niet.



Ik beweer niet dat het bij jou net zo zal moeten lopen als bij mij, maar ik acht de kans dat jouw man verandert (zonder therapie) behoorlijk klein.

Ik heb nu een lieve, leuke man die nog nooit tegen me geschreeuwd heeft, en het is heerlijk, ik ben zielsgelukkig! Ik ben nu zo blij dat ik van mijn ex af ben. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit in zo'n respectloze relatie gezeten heb als die met mijn ex (en nog wel 22 jaar lang). Ik ben zelfs blij dat de relatietherapie niet geslaagd is, en hij niet veranderd is. Want zo fijn als ik het nu heb, zou ik het met hem nooit gehad kunnen hebben, zo drastisch kan een mens niet veranderen.



Ik zou, in jouw plaats, hem voor de keuze stellen: relatietherapie of scheiden.

Sterkte!

P.S. Ik ben het ook met de post van thakinka en yayaatje eens.

Stel je eens voor dat je zus, je moeder, je beste vriendin of je vader je zo zou behandelen, of je baas.

Zou je dat pikken?



Ik denk het niet. Maar waarom dan wel van iemand die wordt geacht het meest van jou te houden?



Dat van die saus, nu ben jíj wéér de boeman in de ogen van de kinderen. Eerst was je de dommerd die alles stuk maakt, nu ben je de boeman(vrouw) die hem straft.

Hij speelt alles over de rug van jullie kinderen en zij krijgen een totaal verkeerd beeld van respect, van een gezonde evenwichtige relatie.



En dit is écht, hoe hard het ook klinkt een vorm van (geestelijke) mishandeling.



En Reiger heeft een punt : of therapie, of scheiden. Zo doorgaan dan wordt het niet beter. Nooit. Want zijn gedrag heeft geen consequenties.

Lieve Candy, hij bespeelt je als een accordeon. Hij weet precies waar de knoppen zitten waarop hij moet duwen.



Dit stopt niet vanzelf. Lees de goede posts hier een paar keer over. Die van Reiger vind ik heel verhelderend! Zo fijn voor je Reiger, dat het voorbij is! Ik gun dat jou ook, Candy!

quote:ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant.> dit is niet dominant, dit is kinderachtig en onvolwassen gedragquote:En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.> weer kinderachtigquote:Ik huilen...

Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.

> ongelooflijk, dit hoef je echt niet te pikken, geen minuut langer.



quote:Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.> Hij is verbaal juist buitengewoon zwak. Als iemand al zo snel een uitweg zoekt in domweg schelden, en niet gewoon rustig onder woorden kan brengen wat hem zo dwars zit (zoals jij dit wel kan) dan kom je juist niet ver hoor. Ik kan me ook niet voorstellen dat hij op zijn werk (geen idee wat hij doet natuurlijk) met zulk gedrag ver komt, zowel bij zijn collega's als zijn manager / leidinggevende.quote:Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"> jouw man maakt op mij een zeer gefrustreerde indruk. Volgens mij moet hij hoognodig in therapie, ga eens langs de huisarts. Hij moet leren om beter met z'n frustraties te dealen, ipv van dat jij hem maar moet nemen zoals hij is. Echt hoor, dit is voor niemand leuk en in de eerste plaats niet voor je kinderen.quote:Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.



Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!> dit 'heetgebakerde' moet jij zeker niet accepteren, daar is niemand bij gebaat. Als hij geen hulp wil zoeken / naar de huisarts wil, dan moet jij dat maar doen. En daar overigens gewoon open kaart over spelen, niet stiekum achter zijn rug om. Dit moet toch opgelost worden. Jullie zijn samen het voorbeeld voor jullie kinderen. Die denken nu dat het normaal is dat mama een slachtoffer is en papa een gefrustreerde z*k die mag schelden.

Zolang de situatie niet is veranderd moet je in het bijzijn van je kinderen je rug recht houden en je sterk opstellen en op besliste en rustige toon die rare uitbarstingen van je man negeren. (je net zo sterk opstellen als wanneer je je vader belt en om hulp vraagt bij de reparatie van de tuinslang)

Als je kinderen er niet bij zijn en ook niet als je denkt dat ze boven liggen te slapen, ze moeten er echt niet zijn, mag jij best op niet mis te verstane toon je man terecht wijzen. En dan alsnog (ook al is het inmiddels een paar dagen verder) goed laten merken dat je zulk gedrag niet tolereert.

Ik hoop heel echt dat jullie hier uit komen, want dit is echt een ongezonde situatie, voor alle partijen.

quote:Candy3 schreef op 15 juni 2009 @ 22:55:

Nee is geen chantage vindt ik, zo zie ik het niet in ieder geval... ik zie een sprankje hoop. Als hij nl erkent dat hij fout zat, en hij ZOU het weer begaan, dan kan ik echt op therapie oid aansturen; je ziet zelf ook wel in dat dit een probleem is, ik trek dit gewoon niet en tolereer dit niet; doe er wat aan!!!!



Als iemand zijn fout niet erkent, is er helemaal geen land meer mee te bezeilen...



Over de rug van de kinderen doet hij net of jij hem straft... Hij chanteert je wel hij manipuleert en en neemt je totaal niet serieus als zijn gelijke.

Aan tafel over saus met de kinderen erbij spreek je toch geen ruzie uit?!

Wil je zo met elkaar omgaan? dat het ergens in lucht bij hangen, hij doet weer lief dus zal wel spijt hebben?

Hij erkent zijn fout helemaal niet, hij kietelt je tot de volgende explosie, jij vraagt je af of die gaat komen? Was dit de eerste ker dan?

Lieve Candy,

Ik krijg een flashback als ik je relaas lees. Zo was het bij mij ook. Ik ben sinds een jaar gescheiden en heb nu een lieve vriend die me nooit zo zou behandelen. Ik realiseer me nu pas hoe erg het was. En nee, jij verandert hem niet, dat lukte mij ook niet. En ook de mijne was een leuke vader. Nu echt, omdat we uit elkaar zijn en omdat hij zijn frustraties en onmacht niet meer op mij botviert.

Echt Candy, dit is niet goed en inderdaad psychische mishandeling.

Vraag jezelf eens af hoe gelijkwaardig jullie relatie is en in hoeverre jullie met elkaar omgaan zoals jij voor ogen hebt voor een relatie.

Enne...ik moet zeggen, ik was er ook ingetrapt hoor, in de excuses tijdens het eten. Je bent dan alleen maar blij dat hij weer een beetje lief is. Echt, je verdient meer.

Liefs,

Z

Hallo Candy,



Heel veel sterkte. Ik vind het lovenswaardig dat je voor je relatie wilt knokken. Juist omdat jullie een kindje hebben.



Gedragspatronen zijn alleen wel heel erg moeilijk te veranderen. Het is moeilijk om je eigen gedrag te veranderen, dat gaat niet maar zo. Dat vergt hard werken, inzicht en motivatie. Een ander veranderen lukt al helemaal niet. Tenzij hij/zij ook over motivatie en zelfreflectie beschikt om dit te doen.



Er is nu sprake van een onbalans in jullie relatie, waarbij hij door naar machtsmiddelen te grijpen zijn zin krijgt. Schreeuwen, boos worden, schelden .. het zijn allemaal middelen. Jij gaat er wel tegen in, geeft ook je grens aan maar geeft geen consequentie aan de grens. Je zegt - keer op keer - ik wil niet dat je ruzie maakt/scheld in bijzijn van de kinderen. Hiermee geef je keer op keer je grens aan. Dat je dit doet is goed van je. Je laat niet (helemaal) over je heen lopen. Alleen geef je het geen consequentie. Het blijft bij roepen dat hij het niet moet doen.



Ik denk dat het voor jou heel goed kan zijn om te bedenken wat jij een constructieve en redelijke consequentie vindt. Een voorbeeld kan zijn dat je - zoals Eleonora aangaf - weggaat op zo'n moment.



Overigens ben ik zelf van mening dat hij, als jij een grens aangeeft, deze gewoon te respecteren heeft zonder dat jij er consequenties aan zou moeten verbinden!



Dat hij geen hulp wil zoeken vind ik veelzeggend. Ook al ziet hij het als probleem van jou (dat is toch het argument dat hij geeft waarom hij dat niet wil), dan nog zou hij er voor open moeten staan om hulp te zoeken. Jij bent toch zijn vrouw en hij heeft toch het beste met je voor? Als jij het nodig hebt dat jullie in therapie gaan dan zou hij dat - naar mijn mening - voor je over moeten hebben.



Ik zou je willen aanraden om niet te wachten tot je hem hebt overgehaald om samen in therapie te gaan. Zoek hulp voor jezelf om met een professional over deze situatie te praten. Zorg dat je je eigen gedragspatronen en bijdrage inzichtelijk krijgt en trek je eigen plan. Je wordt er alleen maar wijzer van.



De manier waarop hij zijn excuses heeft aangeboden vind ik overigens neerbuigend, kinderachtig en manipulatief. Als hij je voor vol zou aanzien zou hij een volwassen gesprek met je aangaan hierover in plaats van dit zogenaamd schattige gedrag te vertonen.



Heeeeel veel sterkte!



Groetjes WZK

Hi Candy, ik val er zo midden in, maar wil je toch zeggen dat ik je situatie enigszins herken. Ook mijn vriend (die ik overigens veel korter ken -sinds okt vorig jaar) is van het heetgebakerde soort. Gewoon een kort lontje, geen geduld enz enz. Ik vond dat (en vind af en toe nog steeds) erg lastig om mee om te gaan. Ben net als jij ook vrij gevoelig en trek me altijd alles aan. En dit soort uitbarstingen trek ik gewoon niet. Hij is dan ook super onredelijk en geeft dan het liefst altijd een ander de schuld (vaak ik natuurlijk). In het begin toen zoiets gebeurde was ik telkens in shock; begreep gewoon niet dat iemand zo onredelijk kon zijn, en boos. Ging ook vaak om niets. Nu begin ik er aan te wennen en leer ik er mee om te gaan.

Natuurlijk omdat we het er (naderhand) wel over hebben gehad, wilde weten waar dit vandaan komt, waarom hij zo uit z'n vel kan springen. Nou ja, tis in 1e instantie gewoon z'n laten we zeggen temperamentvolle karakter. Maar ik vind wel dat ie ondanks dat nog wel het fatsoen kan hebben zich beschaafd te gedragen, ipv zo onredelijk te worden en in die flow allemaal stomme dingen gaat zeggen die hij achteraf niet eens echt meent.

Ik probeer er ook minder op in te gaan, daar werd het vaak alleen maar erger van. Tis meestal gewoon frustratie dat ie dan botviert op, nou, regelmatig mij mij. (zo gaat dat he; degene die je het meest lief hebt, kwets je ook het snelst en het makkelijkst).

Hij zegt dan ook meestal naderhand dat ik er niet zo op moet letten en hem maar moet laten begaan, wat me al wat meer inzicht heeft gegeven. En omdat ik hem inmiddels een stuk beter en langer ken, wijs ik hem ook wat sneller en duidelijker terecht. Ik weet inmiddels dat ie het niet zo persoonlijk naar naar mij toe bedoelt, maar tis puur die frustratie kunnen botvieren.



Gisteravond hielp ik hem met spotjes ophangen; hij sloot de electriciteit aan, ik assisteerde. Maar electriciteit is niet zijn ding; dat gedoe met die kleine, dwarsliggende draadjes! Maar hij wilde het wel persé doen. Na een drukke, stressvolle dag in z'n winkel.... tja.... vrágen om moeilijkheden!



Dus toen iets na zó veel keer niet lukte (hij liep al aardig te zuchten, kreunen en vloeken) moest ík het maar 'ontgelden' natuurlijk, terwijl ik tegelijkertijd ook nog provesorisch eten aan het maken was etc.

"Wil je me dood hebben ofzo?!?!" bladibla, weet niet meer precies wat ie allemaal zei... stomme dingen iig.

In ieder geval, ik had z'n gekreun en geklaag al een tijdje doorstaan en was hem met een glimlach blijven helpen, maar toen trok ik het even niet en ben ook even uit m'n vel gesprongen over hoe onredelijk hij wel weer niet was.

Het verbaasde me dat ie daarna weer normaal deed en me een kusjes gaf, poeslief deed etc. Hij wist dus dondersgoed dat ie onredelijk was geweest.

Weet je, dat soort dingen vind ik dan toch hoopvol.



Ik moet schijnbaar toch af en toe van me af bijten, zeker op momenten dat ik al alles voor hem & z'n winkel loop te doen tot 's avonds laat, naast m'n eigen full time baan! Beetje respect alstublieft!



Dit soort mannen moet je als het ware een beetje 'africhten'. Laat je niet overlopen met z'n dominante gedrag, maar bijt terug als hij ècht te ver is gegaan. Wees zo zelfverzekerd mogelijk (of doe tenminste alsof), trek je grens: Tot hier en niet verder!!



Maar daarnaast is liefde (blijven) geven en een beetje humor er in verwerken, beetje relativeren, én er bij kleine dingetjes niet of nauwelijks op in gaan het beste denk ik. Den zoveel mogelijk aan z'n góede punten, maar zorg er dus (telkens) voor dat ie weet waar je grens is.



Ik denk dat dit soort mannen uiteindelijk een soort minderwaardigheidscomplex hebben die ze met dit soort brute, dominante gedrag proberen te compenseren.



Is jouw vent een ram trouwens?

quote:klussertje schreef op 16 juni 2009 @ 17:28:

Is jouw vent een ram trouwens?Want dat zou dat botte en egocentrische namelijk verklaren..... Ze kunnen er niks aan doen, het is hun sterrenbeeld.

Candy: Eerlijk gezegd niet alles heel uitgebreid teruggelezen maar het is en blijft jouw keuze of je je zo wil laten behandelen.

Wil je dat niet zeg hem dat dan en onderneem aktie!

Wat voor voorbeeld krijgen jouw kinderen zeg!

Blijkbaar heeft dat mannetje het nodig zich sterk te voelen door jou zo te behandelen. Dat is erg laag vind ik maar nogmaals het is jouw keuze of je het accepteert.

quote:klussertje schreef op 16 juni 2009 @ 17:28:



Dit soort mannen moet je als het ware een beetje 'africhten'. Laat je niet overlopen met z'n dominante gedrag, maar bijt terug als hij ècht te ver is gegaan. Wees zo zelfverzekerd mogelijk (of doe tenminste alsof), trek je grens: Tot hier en niet verder!!

Maar daarnaast is liefde (blijven) geven en een beetje humor er in verwerken, beetje relativeren, én er bij kleine dingetjes niet of nauwelijks op in gaan het beste denk ik. Den zoveel mogelijk aan z'n góede punten, maar zorg er dus (telkens) voor dat ie weet waar je grens is.



Ik denk dat dit soort mannen uiteindelijk een soort minderwaardigheidscomplex hebben die ze met dit soort brute, dominante gedrag proberen te compenseren.



Is jouw vent een ram trouwens?

Mannen africhten???? dat je er uberhaupt zin in hebt, van je af moeten bijten in een relatie en je grenzen bewaken past mijn inziens niet in een liefdevolle gelijkwaardige relatie.

Doen alsof je zelfverzekerd bent???????

Dus thuis kun je niet jezelf zijn? Klinkt ook niet als een fijn thuis.

En als ze een minderwaardigheidscomplex hebben dan gaan ze daar maar wat aan doen in plaats van hun agressie op een ander bot vieren!