Man kan snel heetgebakerd zijn...

quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:04:

"Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??" Zegt hij dit echt tegen je? Dat meen je niet!? En indien wel, dan zou ik dat advies maar eens zsm opvolgen! Naar mijn idee ga je in een relatie niet zo met elkaar om. Dat is volkomen respectloos en een heel slecht voorbeeld naar de kinderen bovendien! Pffffff

quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:04:

Hallo allemaal,



lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.



Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.



Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.

Ik huilen...

Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.



Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...



Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,



Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.

Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"



Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.



Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!



Sorrie, misschien wat warrig getypt,Dat jullie als volwassenen het slechtste in elkaar naar boven brengen is jullie zaak. Dat jullie kennelijk allebei niet de zelfbeheersing kunnen opbrengen om jullie kinderen buiten jullie conflicten te houden vind ik dieptriest. Hou daar vandaag nog mee op.

Ik vind je man ronduit respectloos !

Idd ben het eens met wuiles, voor de kinderen is dit echt erg, die nemen dat over die rotsfeer.

Zou je het woord heetgebakerd niet eerst gewoon eens gaan vervangen door agressief? Is al een stuk realistischer denk ik, als je niet van die verhullende woorden gebruikt.



Je vraagt hoe je kan zorgen dat je het je minder aantrekt en rustiger kan blijven. Dat zegt al dat je het allemaal accepteert en over je heen laat komen, ook al sputter je tegen. Dat je man zich regelmatig gedraagt als een agressieve klootzak (sorry, kan er niks anders van maken) is zijn verantwoordelijkheid, maar dat jij het accepteert de jouwe. Zoals ik je post leest kun je er niet meer tegen en zou je willen dat het stopt. Niet dat je er beter tegenkan. Klopt dat?



Klopt het dat je zelf ook wel weet dat dit echt niet kan, dat je eigenlijk met hem zou moeten breken, maar dat je het alleen al doodeng vindt om daaraan te denken?

Sorry hoor...................niet normaal!

Vindt je behoorlijk onderdanig. Maar dat is mijn mening. Dat dan weer wel.

Eens met Wuiles en MissMara.



Lees je eigen post nog eens terug. Vind je dan ook niet dat je man een lul is? Hij roept jou op het matje? En dat vind jij een normale gang van zaken in een volwassen relatie?

Laat ik je voorop stellen dat ik alleen van je weet wat jij hier nu net over jezelf en over je relatie schrijft.



Maar op basis van wat jij schrijft, is mijn conclusie dat jij veels te goed bent voor je man. Hij behandeld jou niet netjes en jij vraagt ons hoe jij kunt leren om daar tegen te kunnen?



Ik denk dat jij dat helemaal niet moet willen. Dat je er veel meer aan hebt als jouw man ophoudt met zich zo schofterig tegenover jou te gedragen. En de enige manier om hem dat te laten doen, is door zelf harder te worden. Door duidelijk grenzen aan te geven en te laten weten dat jij dat niet van hem pikt.



Dat voorbeeld met die kraan. Als mijn man mij zo zou behandelen, dan zocht hij het maar uit met dat kraantje. En als hij dan voor mijn voeten gooit dat door mij het gras zou verdorren, dan zou mijn reactie iets zijn in de trant van: "Je wist toch dat het dopje kapot was? As jij een nieuw dopje had gehaald en er op had gezet, dan kon je nu het gras sproeien. Dat jij te beroerd bent om dat te regelen, is niet mijn schuld! En als het gras echt water nodig heeft, dan zoek je maar een gieter en doe je het even met de hand!" Jij hebt echter in plaats van een dergelijke reactie, je vader gebeld en aan hem gevraagd om het op te lossen. In plaats van duidelijk te maken dat jij zijn gedrag niet accepteert, trek je daarmee min of meer het boetekleed aan en "beloon" jij je man voor slecht gedrag. Dat werkt bij kinderen niet, en bij sommige volwassen kerels ook niet. Die zien daarin een bevestiging van "zie je wel, zij zat fout en ik zat goed". Niet meer doen dus!

Wanneer mijn man zo tegen mij zou doen, zou ik kind onder de arm pakken en wegwezen!



Al was het maar omdat ik mijn kind niet in zo'n relatie/situatie zou willen laten opgroeien!

Dit zal, vrees ik niet gauw veranderen Candy.

Hij is niet alleen dominant maar voelt zich ook superieur. Een respectloze, gevoelloze vent. Een gelijkwaardige relatie met jouw ega zal nooit gebeuren... Hij zal dit koste wat het kost vermijden en niet eens laten gebeuren, toestaan...

Nee, jij bent niet te gevoelig. Zoals je al schreef zijn er meerdere mensen die moeite met zijn gedrag hebben. Voor die mensen is het een relatief kort tijdsbestek waarin zij met jouw man te maken hebben. Voor jou is het een vele langere tijd.

Bovendien vrees ik dat jouw man zich bij een ander zich nog enigzins inhoudt...

Jij moet bij jezelf nagaan of jij je wilt blijven laten vernederen en laten domineren of dat je aan de bel trekt en professionele hulp gaat inschakelen.

Jij zou toch niet willen dat één van jullie kinderen dit gedrag gaat kopiëren of dat ze beiden gaan denken dat het gedrag van hun vader normaal is.....

Ik heb, in een ongeveer gelijkbare relatie gezeten en nu dit voorbij is en ik er op terug kijk ben ik zo blij dat ik die stap genomen heb....

Zou echt niet met jou willen ruilen... Alleen die stress al dat er weer iets fouts zou kunnen gaan... De hele dag op je tenen lopen en het verdriet, kwaadheid, de hoop dat het veranderd...

Nee, dank je....

Sterkte

(Quoten gaat niet dus maar even zo:)



Je schreef:



En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.

Ik huilen...

Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.



Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...



Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,



Candy, dit kan écht niet! Waar voelde jij je lullig over, wie heeft er sorry gezegd? Té erg dat je al zenuwachtig wordt als hij je op die manier op het matje roept! En dan ga jij als een zenuwachtig hertje proberen het op te lossen?

En hij geniet er blijkbaar van om je te zien spartelen want hij gaat nog even door met je uitschelden in bijzijn van je kinderen.

Hij heeft geen enkel respect voor je en misschien komt dat juist wel omdat je je zo onderdanig en schuldbewust opstelt.

Tijdje in de vriezer stoppen als ie zo heetgebakerd is. Een heel lang tijdje.



Verder kan ik alleen maar zeggen dat jij degene bent die dit toelaat en accepteert. Als je daar nou eens iets in veranderd. Denk je dan niet dat het beter wordt voor je kinderen?

quote:Mamasaar schreef op 14 juni 2009 @ 21:21:

Wanneer mijn man zo tegen mij zou doen, zou ik kind onder de arm pakken en wegwezen!



Al was het maar omdat ik mijn kind niet in zo'n relatie/situatie zou willen laten opgroeien!Dat bedoel ik, al zou ik eerder de spullen van mijn man buiten zetten in dat geval, mét hem erbij.

Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan



Duidelijkheid is niet erg mits dat op een normale, respectvolle manier gaat. Je moet duidelijk zijn en dominant zijn absoluut scheiden... Het één heeft niets met het andere te maken...

Wow zeg. Allereerst wil ik zeggen dat ik echt heel rot voor je vind dat deze situaties zich voordoen. Ik denk dat de gelijkwaardigheid in jullie relatie ver te zoeken is, niet alleen in zijn hoofd, maar ook in het jouwe.



Als je er iets aan wilt veranderen dan kun je alleen jouw gedrag veranderen (actie = reactie). Gedraag je gelijkwaardig, zorg ervoor dat het heel duidelijk is dat jij net zo behandeld wil worden als hij. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.



Ik heb in mijn relatie het verschil in gelijkwaardigheid (dat zich totaal anders uitte gelukkig) met de botte bijl aangepakt. Wij zijn daarna in relatietherapie geweest en nu gaat het beter dan ooit. Uiteraard moeten we er wel beiden alert op zijn dat we niet terugvallen in oude gewoontes.

En wat is het trouwens voor lamlul dat ie zelf dat doppie niet even kan maken?

Belachelijk dat je vader daarvoor moest komen opdraven.

En trouwens: Een dominante vent die niet zelf een dopje van een kraan kan repareren? Waar halen mannen met twee linkerhanden die air vandaan?



Schelden is een uiting van onmacht. Kennelijk voelt ie zich onmachtig in jullie gezingssituatie. Misschien voelen jullie je allebei wel minderwaardig?

quote:Charlotte69 schreef op 14 juni 2009 @ 21:28:

En wat is het trouwens voor lamlul dat ie zelf dat doppie niet even kan maken?

Belachelijk dat je vader daarvoor moest komen opdraven.



Ja, dat dacht ik dus ook. Kan me voorstellen dat je je als man minderwaardig voelt als je schoonvader voor dat soort dingen moet komen. Tsssss.



Maar mijn mening is misschien gekleurd, ik vind onhandige mannen sowieso niks.

Candy, schrik je erg van de reacties of ben je niet eigenlijk niet echt verbaasd omdat je het zelf ook allemaal wel weet?

quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:04:

Hallo allemaal,



lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.



Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.



Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.

Ik huilen...

Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.



Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...



Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,



Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.

Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"

Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.



Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!



Sorrie, misschien wat warrig getypt,



Klinkt niet echt als een gelijkwaardige relatie.... op het matje komen bij je man? WTF????

Heb je de kraan express stuk gemaakt dan? om hem te jennen ? nee toch...

waarom accepteer je dat gedrag? Jij voelt je je erg ontprettig bij....

Zal ik beginnen met het antwoorden van Chardonnay's vraag.

Ik wist het wel Candy. Ik wist dat het een hopeloos huwelijk was en dat ik me er doodongelukkig bij voelde.

Wel moet ik zeggen dat ik ook periodes had dat ik echt zeker wist dat hij gelijk had. Ik was een trut, ik kon niks, was niet intelligent genoeg, ik was schuld dat hij elke keer zo moest reageren...

Mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen werd, naarmate de jaren verstreken, steeds minder.

Ergens vond ik dat hij gelijk had en ergens kon ik, hoe hij was en hoe hij deed, het niet verkroppen...

Dit was toch geen liefde, geen houden van. Dit was puur om mij de grond in te trappen om mij te krijgen zoals hij het zich wenste.. iemand die lekker onderdanig was, Ja en amen zou zeggen en hem aanbad.

Het heeft veel pijn en moeite gekost om dat huwelijk te laten stranden want daarvoor was ik niet getrouwd. Ik hield nog zoveel van hem maar toen ik eindelijk het licht zag branden en mezelf op de 1ste plaats kon zetten heb ik de scheiding aangevraagt.

Sorry hoor, maar ik vind een vent die de moeder van zijn kinderen uit scheldt waar zijn kinderen bij zijn geen fantastische vader. Je kinderen zullen op die momenten angstig zijn. Dus nee, een fantastische vader is hij niet.