Relaties
alle pijlers
Man kan snel heetgebakerd zijn...
zondag 14 juni 2009 om 21:04
Hallo allemaal,
lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.
Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.
Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.
Ik huilen...
Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.
Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...
Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,
Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.
Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"
Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.
Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!
Sorrie, misschien wat warrig getypt,
lastig waar te beginnen en voor om ' de kern' er uit te filteren, maar ik ga een poging wagen.
Het doel van dit topic is niet om te zeuren over mijn man, maar om helder te krijgen wat er aan de hand is, of het normaal is, wat ik er aan kan doen om het me minder aan te trekken en rustiger te blijven.
Het zit als volgt; mijn man en ik kennen elkaar 10 jaar, hebben 2 kinderen. Ben stapelgek op mijn gezin en mijn kinderen en geniet volop van ze. Vanaf het begin dat ik mijn man ken, kan hij soms om dingen heel heftig reageren. Op zijn werk en mensen in zijn omgeving vinden hem vaak ook dominant/ duidelijk... iets waar niet iedereen tegen kan. Ik hou van duidelijkheid dus dat was iets wat me echt in hem aantrok (naast nog een boel dingen). Toch zit er ook een andere kant aan;hij is soms heetgebakerd en is dan echt zo hard.. ik vind gewoon te hard en dat raakt me gewoon. Ik hou wel van duidelijkheid maar ben helaas ook gevoelig. Als hem iets niet zint, dan vertelt hij niet rustig (of gewoon ' geergerd' wat ook best mag) wat hem niet zint, maar hij wordt erg boos, scheldt me uit bij de kinderen, ik zeg dan " ik vind het niet prettig dat je me uitscheldt waar de kinderen bij zijn, dat moet je niet doen" en vervolgens herhaalt hij het scheldwoord weer. Is dan zo dominant. En het kan echt om iets kleins gaan: vandaag om een dopje van de kraan wat door mijn schuld was afgebroken.. had hij me een paar weken eerder al voor op mijn kop gegeven en voelde ik me lullig onder natuurlijk.. had sorry gezegd.. vandaag wilde hij de tuin sproeien en natuurlijk lukte dat niet omdat het dopje nog steeds stuk was.. hij liep te stampen en dus ik werd al zenuwachtig, was lekker met de kindjes aan het spelen. Toen riep hij me op het matje, "... Kom eens hier kijken bij de kraan!" op een directieve toon... ik dus al zenuwachtig... wees hij me er weer op dat door mij de tuin nu weer niet gesproeid kon worden, wat ik precies stuk had gemaakt, dus als het gras verdorde, dat het mijn schuld was, ... Ik wilde het meteen oplossen en hem helpen " Luister je wel???" riep hij boos. En hij eindigde met "Zoek het maar uit!!" en liep boos weg. Was geen gesprek mogelijk, was mijn schuld, ik luisterde niet, .... enz enz.
Ik huilen...
Toen ik beneden kwam en hem zei dat hij geen twee keer boos hoefde te worden, hij had ook kunnen bedenken dat dat dopje nog stuk was, was ik een Trut.. zaten mijn kinderen bij.
Ik probeerde het op te lossen, was verdrietig maar belde met een zo normaal mogelijke stem mijn vader op...
Gelukkig kon hij het nu repareren en is het goed gekomen.Maar het is wel weer gezegd,
Als ik huil, moet ik niet janken, zegt hij dan, Tis echt niet zo dat ik altijd huil, maar wel als hij me uitscheld of gewoon erg hard tegen me doet. Hij kwetst me dan zo met zijn woorden, kan verbaal erg hard zijn en is verbaal ook erg sterk. Dat is iets waar hij op zijn werk erg ver mee komt, maar niet bij mij.
Zeg ik er wat van dan zegt hij "O je hebt het ook zo slecht bij mij he?" Of "Als je denkt dat je mij niet kunt accepteren zoals ik ben, dan zoek je toch een ander??"
Ik weet niet of ik dit heetgebakerde kan accepteren. Ondanks dat het niet altijd vaak is, komt het, wanneer het gebeurd, wel hard aan. Hij heeft overigens net wel zijn excuses aangeboden voor zijn woorden en heetgebakerdheid zoals hij zelf ook zegt, maar ja... ik zit daarna wel te janken op de bank.. mijn kinderen hebben het gezien dat ik huilde paps boos was... ik wil dat gewoon niet zo heftig... lastig omdat hij ook veel goede kanten heeft.
Ik denk niet dat hij wil veranderen, maar hoe moet ik hiermee omgaan. Kan ik me hiervoor afsluiten, ben ik te gevoelig...? En het is niet heel vaak.... zo lastig dit!!
Sorrie, misschien wat warrig getypt,
zondag 14 juni 2009 om 22:01
zondag 14 juni 2009 om 22:04
OK, hij is dus helemaal geweldig en dit soort acties zijn de uitzondering die de regel bevestigen. Heb je al eens geprobeerd om hier met hem over te praten op het moment dat het niet net heeft gespeeld? Dus gewoon, zomaar tussendoor als jullie eens een avondje gezellig aan het natafelen zijn ofzo? En zo ja, hoe reageerde hij daar dan op?
zondag 14 juni 2009 om 22:07
Jouw valkuil is: het gebeurt niet zo vaak, het valt wel mee.
Feit is dat dit gedrag onder geestelijke mishandeling valt en er voordat je samen tachtig wordt iets aan dient te gebeuren. En zeker weten zul je er zelf niet gevoelloos voor raken in de toekomst, anders was je dit in de afgelopen tien jaar wel geworden.
Dus wat gevoeligheid betreft hoef je het niet meer bij jezelf te zoeken.
Qua gedrag kun je nog wel veranderen. Inderdaad, niet op het matje komen, niet schuldbewust reageren, jezelf toestaan dat er onder jouw handen dingen stuk mogen gaan en dingen mis mogen gaan, dat dat niet meer dan menselijk is.
Hij op zijn beurt kan hiervoor in therapie. Als hij werkelijk van je houdt wil hij dat.
Site die ik bij ons GGZ tegenkwam, voor mannen, online hulpverlening, AWBZ gefinancierd: www.genoegvangeweld.nl
Ik zit zelf nu met de flashbacks van kutgedrag van mijn ex in de relatie met mijn kinderen. Ik zou je niet aanraden daar te komen door dit willoos over je heen te laten gaan.
Feit is dat dit gedrag onder geestelijke mishandeling valt en er voordat je samen tachtig wordt iets aan dient te gebeuren. En zeker weten zul je er zelf niet gevoelloos voor raken in de toekomst, anders was je dit in de afgelopen tien jaar wel geworden.
Dus wat gevoeligheid betreft hoef je het niet meer bij jezelf te zoeken.
Qua gedrag kun je nog wel veranderen. Inderdaad, niet op het matje komen, niet schuldbewust reageren, jezelf toestaan dat er onder jouw handen dingen stuk mogen gaan en dingen mis mogen gaan, dat dat niet meer dan menselijk is.
Hij op zijn beurt kan hiervoor in therapie. Als hij werkelijk van je houdt wil hij dat.
Site die ik bij ons GGZ tegenkwam, voor mannen, online hulpverlening, AWBZ gefinancierd: www.genoegvangeweld.nl
Ik zit zelf nu met de flashbacks van kutgedrag van mijn ex in de relatie met mijn kinderen. Ik zou je niet aanraden daar te komen door dit willoos over je heen te laten gaan.
zondag 14 juni 2009 om 22:08
Chardonnay; met jou laatste zin sla je de spijker op zijn kop. En dat doet het meeste pijn. (hm.. nu ik het lees; leuke woordspeling..) Maar echt.... wat weegt het zwaarst ga je dan denken. En omdat het niet zo vaak gebeurd en daar tussen weer zoveel leuks gebeurd, denk je weer 'ach ja... wat hebben we het goed... ik ben ZO gelukkig!' en dat denk ik ook echt vaak. Maar ja... als dan zoals dit vandaag weer gebeurt en het me zo raakt, en het kan over een paar weken weer gebeuren... i don't know.
ZO moeilijk dit... zucht...
ZO moeilijk dit... zucht...
zondag 14 juni 2009 om 22:09
quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:53:
Maar omdat hij zo op mijn foeterde, wilde ik het graag oplossen... daarom belde ik mijn vader ff.Dit is dus volgens mij de kern van het probleem. Als hij zo op jou foetert, terwijl het om een futiliteit gaat, dan moet je dat juist niet graag op willen lossen. Als hij je vraagt of je mee kunt denken, dan wordt het een ander verhaal...
Maar omdat hij zo op mijn foeterde, wilde ik het graag oplossen... daarom belde ik mijn vader ff.Dit is dus volgens mij de kern van het probleem. Als hij zo op jou foetert, terwijl het om een futiliteit gaat, dan moet je dat juist niet graag op willen lossen. Als hij je vraagt of je mee kunt denken, dan wordt het een ander verhaal...
zondag 14 juni 2009 om 22:13
quote:Vl43inder schreef op 14 juni 2009 @ 22:07:
Misschien moet je er niet alleen voor zorgen dat hij zijn exuses aan jou aanbiedt maar ook aan de kinderen uitlegt wat er aan de hand was en ook naar hen zijn excuses maakt.Wat mij betreft mogen vader én moeder dat doen. Ik wil best geloven dat vader het één en ander te verwijten valt maar ook moeder vecht conflicten uit waar de kinderen bij zijn. Al is het maar door haar partner openlijk te corrigeren en op de bank te gaan zitten huilen.
Misschien moet je er niet alleen voor zorgen dat hij zijn exuses aan jou aanbiedt maar ook aan de kinderen uitlegt wat er aan de hand was en ook naar hen zijn excuses maakt.Wat mij betreft mogen vader én moeder dat doen. Ik wil best geloven dat vader het één en ander te verwijten valt maar ook moeder vecht conflicten uit waar de kinderen bij zijn. Al is het maar door haar partner openlijk te corrigeren en op de bank te gaan zitten huilen.
zondag 14 juni 2009 om 22:18
quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 21:49:
.......
Mijn man en ik hebben dezelfde dromen, dezelfde passies, er is nog veel liefde van beide kanten. Hij zou voor mij door het vuur gaan en ik voor hem. We zijn allebei duidelijk, maar op deze, gelukkig zeldzame maar wel voor mij ingrijpende momenten (en dat maakt het zo klote..) gaat hij bij mij zo over de schreef dat hij dingen kapot maakt, iets wat helemaal niet nodig is. Over ECHT belangrijke dingen zijn we het altijd eens, kunnen we echt zo praten over alles... Zo stom eigenlijk.... behalve over dit.
Door het vuur is zinloos in dit geval. Een therapietje waarbij hij zijn onnodige woede in toom leert houden zou dan wel weer kunnen helpen....
Hoe gaat hij straks op de kinderen reageren als die perongeluk wat stuk maken......
.......
Mijn man en ik hebben dezelfde dromen, dezelfde passies, er is nog veel liefde van beide kanten. Hij zou voor mij door het vuur gaan en ik voor hem. We zijn allebei duidelijk, maar op deze, gelukkig zeldzame maar wel voor mij ingrijpende momenten (en dat maakt het zo klote..) gaat hij bij mij zo over de schreef dat hij dingen kapot maakt, iets wat helemaal niet nodig is. Over ECHT belangrijke dingen zijn we het altijd eens, kunnen we echt zo praten over alles... Zo stom eigenlijk.... behalve over dit.
Door het vuur is zinloos in dit geval. Een therapietje waarbij hij zijn onnodige woede in toom leert houden zou dan wel weer kunnen helpen....
Hoe gaat hij straks op de kinderen reageren als die perongeluk wat stuk maken......
zondag 14 juni 2009 om 22:22
charlotte: nee, dat ben ik niet.. is onlangs gebeurd en dan reageert hij heel nuchter "kan gebeuren".
Wuiles; ik heb het ook uitgelegd aan mijn 3 jarige zoontje. Papa en mamma waren even boos op elkaar, dat is niet leuk en daarom was mama even verdrietig. Maar dat is nu weer over. En jij bent heel erg lief, papa en mamma zijn echt niet boos op jou. Ben erg lief voor hem geweest, ik snap ook wel dat dat de boel niet lijmt oid., die illusie heb ik niet... Maar ik leg het wel even uit, wals er zeker niet overheen. Mijn man niet, die is heel nuchter 'Ja, kan gebeuren hoor ruzie, leren ze ook weer van'... tjah.. wel als het op een nette manier gebeurd denk ik dan. En toen ik naar mijn 2 jarige dochtertje wilde gaan, lag ze al te slapen, mede daardoor zat ik ook te huilen op de bank omdat ik het haar ook even wilde vertellen maar ze lag al te slapen...ik voel me weer schuldig... en dus klote. Stom he!?
Nummerzoveel; ik zal er eens over denken, zou best kunnen. Ik moet hem dan misschien gewoon negeren/ weg lopen, zak weg. Oid. Het niet oplossen, is hij helemaal gek.. tjah... ik wil er ook graag van leren.
Wuiles; ik heb het ook uitgelegd aan mijn 3 jarige zoontje. Papa en mamma waren even boos op elkaar, dat is niet leuk en daarom was mama even verdrietig. Maar dat is nu weer over. En jij bent heel erg lief, papa en mamma zijn echt niet boos op jou. Ben erg lief voor hem geweest, ik snap ook wel dat dat de boel niet lijmt oid., die illusie heb ik niet... Maar ik leg het wel even uit, wals er zeker niet overheen. Mijn man niet, die is heel nuchter 'Ja, kan gebeuren hoor ruzie, leren ze ook weer van'... tjah.. wel als het op een nette manier gebeurd denk ik dan. En toen ik naar mijn 2 jarige dochtertje wilde gaan, lag ze al te slapen, mede daardoor zat ik ook te huilen op de bank omdat ik het haar ook even wilde vertellen maar ze lag al te slapen...ik voel me weer schuldig... en dus klote. Stom he!?
Nummerzoveel; ik zal er eens over denken, zou best kunnen. Ik moet hem dan misschien gewoon negeren/ weg lopen, zak weg. Oid. Het niet oplossen, is hij helemaal gek.. tjah... ik wil er ook graag van leren.
zondag 14 juni 2009 om 22:26
zondag 14 juni 2009 om 22:26
En omdat het niet zo vaak gebeurd en daar tussen weer zoveel leuks gebeurd, denk je weer 'ach ja... wat hebben we het goed.
Weet je, bovenstaande dacht ik ook vaak. Hij heeft ook zijn goede kanten, we hebben het toch best nog wel leuk, en ach, overal is wel iets, nietwaar?
Je man vertoont dit gedrag, en het levert jammer genoeg veel voor hem op. Mensen zijn bang voor hem, durven niet echt tegen hem in te gaan, dus waarom zou hij veranderen?
Ik vind het goed van je dat je wel tegen hem durft in te gaan, blijf dit doen.
Wat me opviel dat je tegen hem zei: ik wil niet dat je mij uitscheldt waar de kinderen bij zijn.
Hallo, mag hij je wel uitschelden als ze er niet bij zijn. Blijkbaar vind je dit al gewoon, maar het is niet gewoon. Ieder mens zal zich eens in woede verliezen, daarvoor zijn we mens, maar bij jou is het structureel, en dan is er iets mis.
Misschien kan je hem wakker schudden. Als hij echt van je houdt wil hij iets voor jou doen, als je bijv. voorstelt in relatietherapie.
Maar sommige mannen zijn overbeterlijk,die geven echt nooit toe dat ze fout zitten. Komt hij zelf uit een gezin met een dominante vader of moeder?
Lieve Candy, het is niet normaal! Echt niet. Ik heb het zelf meegemaakt, voor mij was de enige manier echt letterlijk vluchten. Daarna ben ik weer heel gelukkig geworden. Ik wil niet zeggen dat jullie uit elkaar moeten, maar neem jezelf wel serieus en ga niet alles van hem vergoeielijken. Want je strooit zand in je eigen ogen.
Weet je, bovenstaande dacht ik ook vaak. Hij heeft ook zijn goede kanten, we hebben het toch best nog wel leuk, en ach, overal is wel iets, nietwaar?
Je man vertoont dit gedrag, en het levert jammer genoeg veel voor hem op. Mensen zijn bang voor hem, durven niet echt tegen hem in te gaan, dus waarom zou hij veranderen?
Ik vind het goed van je dat je wel tegen hem durft in te gaan, blijf dit doen.
Wat me opviel dat je tegen hem zei: ik wil niet dat je mij uitscheldt waar de kinderen bij zijn.
Hallo, mag hij je wel uitschelden als ze er niet bij zijn. Blijkbaar vind je dit al gewoon, maar het is niet gewoon. Ieder mens zal zich eens in woede verliezen, daarvoor zijn we mens, maar bij jou is het structureel, en dan is er iets mis.
Misschien kan je hem wakker schudden. Als hij echt van je houdt wil hij iets voor jou doen, als je bijv. voorstelt in relatietherapie.
Maar sommige mannen zijn overbeterlijk,die geven echt nooit toe dat ze fout zitten. Komt hij zelf uit een gezin met een dominante vader of moeder?
Lieve Candy, het is niet normaal! Echt niet. Ik heb het zelf meegemaakt, voor mij was de enige manier echt letterlijk vluchten. Daarna ben ik weer heel gelukkig geworden. Ik wil niet zeggen dat jullie uit elkaar moeten, maar neem jezelf wel serieus en ga niet alles van hem vergoeielijken. Want je strooit zand in je eigen ogen.
zondag 14 juni 2009 om 22:29
zondag 14 juni 2009 om 22:31
quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 22:26:
Liselore:
In therapie gaan heeft alleen zin wanneer je inziet dat "jij of wij" een probleem hebben. En je graag wilt dat het beter gaat.
... wat als hij nou denkt dat alleen IK het zie als een probleem? Hij ziet geen problemen, ik moet hem gewoon accepteren zoals hij is.
tjah...!Candy, dit zegt toch al genoeg. Je man heeft gewoon geen respect voor je. Anders zou hij jouw "probleem" toch wel serieus nemen. Wat een lul.
Liselore:
In therapie gaan heeft alleen zin wanneer je inziet dat "jij of wij" een probleem hebben. En je graag wilt dat het beter gaat.
... wat als hij nou denkt dat alleen IK het zie als een probleem? Hij ziet geen problemen, ik moet hem gewoon accepteren zoals hij is.
tjah...!Candy, dit zegt toch al genoeg. Je man heeft gewoon geen respect voor je. Anders zou hij jouw "probleem" toch wel serieus nemen. Wat een lul.
zondag 14 juni 2009 om 22:32
quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 22:22:
charlotte: nee, dat ben ik niet.. is onlangs gebeurd en dan reageert hij heel nuchter "kan gebeuren".
Wuiles; ik heb het ook uitgelegd aan mijn 3 jarige zoontje. Papa en mamma waren even boos op elkaar, dat is niet leuk en daarom was mama even verdrietig. Maar dat is nu weer over. En jij bent heel erg lief, papa en mamma zijn echt niet boos op jou. Ben erg lief voor hem geweest, ik snap ook wel dat dat de boel niet lijmt oid., die illusie heb ik niet... Maar ik leg het wel even uit, wals er zeker niet overheen. Mijn man niet, die is heel nuchter 'Ja, kan gebeuren hoor ruzie, leren ze ook weer van'... tjah.. wel als het op een nette manier gebeurd denk ik dan. En toen ik naar mijn 2 jarige dochtertje wilde gaan, lag ze al te slapen, mede daardoor zat ik ook te huilen op de bank omdat ik het haar ook even wilde vertellen maar ze lag al te slapen...ik voel me weer schuldig... en dus klote. Stom he!?
Nummerzoveel; ik zal er eens over denken, zou best kunnen. Ik moet hem dan misschien gewoon negeren/ weg lopen, zak weg. Oid. Het niet oplossen, is hij helemaal gek.. tjah... ik wil er ook graag van leren.Achteraf tevreden vaststellen dat jij de nazorg zo goed hebt verzorgd terwijl je man het opnieuw heeft laten afweten geeft aan dat je mijn punt volledig hebt gemist. Het gaat namelijk niet om de nazorg. Het gaat erom dat je als volwassen mensen je kinderen niet hoort bloot te stellen aan dit soort verbaal en non-verbaal geweld. Dat geldt voor jullie allebei. Zorg dus dat je dergelijke escalaties voorkomt.
charlotte: nee, dat ben ik niet.. is onlangs gebeurd en dan reageert hij heel nuchter "kan gebeuren".
Wuiles; ik heb het ook uitgelegd aan mijn 3 jarige zoontje. Papa en mamma waren even boos op elkaar, dat is niet leuk en daarom was mama even verdrietig. Maar dat is nu weer over. En jij bent heel erg lief, papa en mamma zijn echt niet boos op jou. Ben erg lief voor hem geweest, ik snap ook wel dat dat de boel niet lijmt oid., die illusie heb ik niet... Maar ik leg het wel even uit, wals er zeker niet overheen. Mijn man niet, die is heel nuchter 'Ja, kan gebeuren hoor ruzie, leren ze ook weer van'... tjah.. wel als het op een nette manier gebeurd denk ik dan. En toen ik naar mijn 2 jarige dochtertje wilde gaan, lag ze al te slapen, mede daardoor zat ik ook te huilen op de bank omdat ik het haar ook even wilde vertellen maar ze lag al te slapen...ik voel me weer schuldig... en dus klote. Stom he!?
Nummerzoveel; ik zal er eens over denken, zou best kunnen. Ik moet hem dan misschien gewoon negeren/ weg lopen, zak weg. Oid. Het niet oplossen, is hij helemaal gek.. tjah... ik wil er ook graag van leren.Achteraf tevreden vaststellen dat jij de nazorg zo goed hebt verzorgd terwijl je man het opnieuw heeft laten afweten geeft aan dat je mijn punt volledig hebt gemist. Het gaat namelijk niet om de nazorg. Het gaat erom dat je als volwassen mensen je kinderen niet hoort bloot te stellen aan dit soort verbaal en non-verbaal geweld. Dat geldt voor jullie allebei. Zorg dus dat je dergelijke escalaties voorkomt.
zondag 14 juni 2009 om 22:36
quote:Candy3 schreef op 14 juni 2009 @ 22:26:
Liselore:
In therapie gaan heeft alleen zin wanneer je inziet dat "jij of wij" een probleem hebben. En je graag wilt dat het beter gaat.
... wat als hij nou denkt dat alleen IK het zie als een probleem? Hij ziet geen problemen, ik moet hem gewoon accepteren zoals hij is.
tjah...!
En dát maakt dat je relatie eigenlijk nooit 'goed' zal komen.
Omdat hij denkt dat hij geen probleem heeft, jou de problemen in de schoenen schuift en dus kun jij in therapie gaan, om minder 'moeilijk' te worden voor hém. Terwijl hij de agressor is!
Helemaal scheef Candy en het gaat er niet leuker op worden.
Hem zul je niet veranderen, nooit. Je kunt alleen jezelf aanpakken. Het is wat laat, want je bent al 10 jaar samen, maar je zult grenzen moeten stellen. Als hij gaat foeteren luister je niet naar hem maar verlaat je de kamer nadat je gezegd hebt dat hij met je kan praten als hij gekalmeerd is. Verlaat de ruimte, neem de kinderen mee, maar ga weg. Distantieer je er van. Commando's geeft hij maar aan de hond, met jou kan hij op een normale gesprekstoon communiceren en als hij dat niet kan dan luister jij niet.
Leg hem dat keer op keer uit en ga dan weg. Je moet het consequent volhouden, dat is heel belangrijk want het zit vastgeroest en je krijgt het er niet makkelijk uit.
Maar niet meer zijn gedrag vergoelijken Candy, dat hoeft echt niet, wat je schrijft is heel ellendig en het wordt tijd dat je daar je ogen voor opent.
Liselore:
In therapie gaan heeft alleen zin wanneer je inziet dat "jij of wij" een probleem hebben. En je graag wilt dat het beter gaat.
... wat als hij nou denkt dat alleen IK het zie als een probleem? Hij ziet geen problemen, ik moet hem gewoon accepteren zoals hij is.
tjah...!
En dát maakt dat je relatie eigenlijk nooit 'goed' zal komen.
Omdat hij denkt dat hij geen probleem heeft, jou de problemen in de schoenen schuift en dus kun jij in therapie gaan, om minder 'moeilijk' te worden voor hém. Terwijl hij de agressor is!
Helemaal scheef Candy en het gaat er niet leuker op worden.
Hem zul je niet veranderen, nooit. Je kunt alleen jezelf aanpakken. Het is wat laat, want je bent al 10 jaar samen, maar je zult grenzen moeten stellen. Als hij gaat foeteren luister je niet naar hem maar verlaat je de kamer nadat je gezegd hebt dat hij met je kan praten als hij gekalmeerd is. Verlaat de ruimte, neem de kinderen mee, maar ga weg. Distantieer je er van. Commando's geeft hij maar aan de hond, met jou kan hij op een normale gesprekstoon communiceren en als hij dat niet kan dan luister jij niet.
Leg hem dat keer op keer uit en ga dan weg. Je moet het consequent volhouden, dat is heel belangrijk want het zit vastgeroest en je krijgt het er niet makkelijk uit.
Maar niet meer zijn gedrag vergoelijken Candy, dat hoeft echt niet, wat je schrijft is heel ellendig en het wordt tijd dat je daar je ogen voor opent.
zondag 14 juni 2009 om 22:36
@Candy
Je schrijft dus eigenlijk dat je man vindt dat er geen probleem is? Dat is wel raar, want echt iedereen hier op het topic is er alleen al op basis van dit voorbeeld al van overtuigd dat er wel een probleem is.
Als jouw man zijn uitbarstingen niet als een probleem ziet, dan neemt hij kennelijk jou niet serieus. Als hij serieus naar jou zou luisteren, en om zijn echtgenote geeft, dan kan het niet anders of hij vindt het ook een probleem. Sterker nog, als hij jou serieus zou nemen, dan zou hij als de sodemieter zelf op zoek gaan naar een oplossing voor dat probleem.
Je schrijft dus eigenlijk dat je man vindt dat er geen probleem is? Dat is wel raar, want echt iedereen hier op het topic is er alleen al op basis van dit voorbeeld al van overtuigd dat er wel een probleem is.
Als jouw man zijn uitbarstingen niet als een probleem ziet, dan neemt hij kennelijk jou niet serieus. Als hij serieus naar jou zou luisteren, en om zijn echtgenote geeft, dan kan het niet anders of hij vindt het ook een probleem. Sterker nog, als hij jou serieus zou nemen, dan zou hij als de sodemieter zelf op zoek gaan naar een oplossing voor dat probleem.
zondag 14 juni 2009 om 22:38
Waar het om gaat is dat jij steeds alert bent op dit soort situaties. Jij gaat op je tenen lopen om maar vooral een woede aanval van hem te voorkomen. En als het een tijdje goed gaat, word je weer wat losser totdat... ja hoor, hij weer een stok vindt om jou mee te slaan (figuurlijk dan hè).
Dat is niet normaal en dat is dus mijn antwoord op jouw vraag in je openingspost. Ik denk niet dat je je voor dit gedrag van hem kunt afsluiten en ik denk ook niet dat je te gevoelig bent.
Ik zeg niet dat je deze relatie moet beëindigen. Ik snap dat je aan zo'n keuze nu nog lang niet toe bent. De enige manier is dan ook om hem zeer duidelijk te maken dat je je zo niet laat behandelen en dat hij een probleem heeft.
Dat is niet normaal en dat is dus mijn antwoord op jouw vraag in je openingspost. Ik denk niet dat je je voor dit gedrag van hem kunt afsluiten en ik denk ook niet dat je te gevoelig bent.
Ik zeg niet dat je deze relatie moet beëindigen. Ik snap dat je aan zo'n keuze nu nog lang niet toe bent. De enige manier is dan ook om hem zeer duidelijk te maken dat je je zo niet laat behandelen en dat hij een probleem heeft.
zondag 14 juni 2009 om 22:56
Hm....
(dit zet me wel aan het denken..)
Nee, ik ga nog niet bij hem weg, vindt dat ook niet de oplossing, ik loop niet zomaar weg, doe ik alleen als ik al ALLES heb geprobeerd. Ik vind dat mijn verantwoordelijkheid, naar mezelf, naar mijn kinderen en ook naar hem.
Misschien moet ik inderdaad gewoon weg lopen.
Als ik er in mee ga, ben ik net zo fout. Tuurlijk begon hij, tuurlijk scheld hij, maar ik huil, ik wil dat het stopt, ... dat is ook ruzie maken en dat wil ik dus niet meer.
Maw. Hij is uit op ruzie? Hij wil mij op een klotemanier ergens op aanspreken? Dan moet hij verder zoeken. Ik ga er niet in mee. Ik loop weg, negeer hem (AAHH wat zal ik me moeten verbijten want hij zal w.s. gaan provoceren) Ik wil dan wel duidelijk zeggen "op de manier waarop je me nu aanspreekt, wil ik niet met je praten, hier ben ik niet van gediend" Maar dan ook echt weg lopen, hem negeren... oid. (denk dat weg lopen/ ff een wasje opvouwen, hond uitlaten) het beste is.
Ik ben dan niet verantwoordelijk voor ruzies in het huis, helemaal niet waar mijn 2 kinderen bij zijn, ik ga er niet meer in mee.
Denk dat ik die stelling maar op mijn muur ga spijkeren en dan vervolgens me HEEL hard verbijten als deze situatie zich weer voordoet. Heel maf.. bij een ander kun je het zo goed vertellen, maar als het/ iemand je emotioneel raakt, dan reageer je soms toch zoals je niet wilt reageren (huilen, terug schreeuwen.. alles) en dat doe ik dus NIET meer. Ik wil dat niet meer.
Ik ga verder met nadenken... als mijn haren nog niet grijs waren, dan worden ze het nu wel..
(dit zet me wel aan het denken..)
Nee, ik ga nog niet bij hem weg, vindt dat ook niet de oplossing, ik loop niet zomaar weg, doe ik alleen als ik al ALLES heb geprobeerd. Ik vind dat mijn verantwoordelijkheid, naar mezelf, naar mijn kinderen en ook naar hem.
Misschien moet ik inderdaad gewoon weg lopen.
Als ik er in mee ga, ben ik net zo fout. Tuurlijk begon hij, tuurlijk scheld hij, maar ik huil, ik wil dat het stopt, ... dat is ook ruzie maken en dat wil ik dus niet meer.
Maw. Hij is uit op ruzie? Hij wil mij op een klotemanier ergens op aanspreken? Dan moet hij verder zoeken. Ik ga er niet in mee. Ik loop weg, negeer hem (AAHH wat zal ik me moeten verbijten want hij zal w.s. gaan provoceren) Ik wil dan wel duidelijk zeggen "op de manier waarop je me nu aanspreekt, wil ik niet met je praten, hier ben ik niet van gediend" Maar dan ook echt weg lopen, hem negeren... oid. (denk dat weg lopen/ ff een wasje opvouwen, hond uitlaten) het beste is.
Ik ben dan niet verantwoordelijk voor ruzies in het huis, helemaal niet waar mijn 2 kinderen bij zijn, ik ga er niet meer in mee.
Denk dat ik die stelling maar op mijn muur ga spijkeren en dan vervolgens me HEEL hard verbijten als deze situatie zich weer voordoet. Heel maf.. bij een ander kun je het zo goed vertellen, maar als het/ iemand je emotioneel raakt, dan reageer je soms toch zoals je niet wilt reageren (huilen, terug schreeuwen.. alles) en dat doe ik dus NIET meer. Ik wil dat niet meer.
Ik ga verder met nadenken... als mijn haren nog niet grijs waren, dan worden ze het nu wel..
zondag 14 juni 2009 om 23:33
Een vader die de moeder van zijn kinderen behandeld zoals jij omschrijft noem ik geen goede vader. Verre van dat.
Jij omschrijft wat er door je heen gaat als hij weer tekeer gaat. Je kids zijn daar (vaak) bij. Hoe denk je dat zij zich voelen als zijn stemming weer eens omslaat? Verre van ontspannen lijkt me. Hoe denk je dat het voor hen is om te zien en te voelen wat er met jou gebeurt? Hoe stelt hij zich naar hen op als zij iets 'fout' gedaan hebben?
Wat maakt hem volgens jou zo'n goede vader???
Jij omschrijft wat er door je heen gaat als hij weer tekeer gaat. Je kids zijn daar (vaak) bij. Hoe denk je dat zij zich voelen als zijn stemming weer eens omslaat? Verre van ontspannen lijkt me. Hoe denk je dat het voor hen is om te zien en te voelen wat er met jou gebeurt? Hoe stelt hij zich naar hen op als zij iets 'fout' gedaan hebben?
Wat maakt hem volgens jou zo'n goede vader???
