Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en ik
woensdag 4 februari 2009 om 15:48
Dag Allemaal,
Het verhaal dat ik jullie ga vertellen, zal voor sommigen mischien onbegrijpbaar zijn, maar toch zou ik graag willen weten wat ik met deze situatie aan moet. Het is ook wat beknopter (nouja, het is nog steeds lang) natuurlijk dan wat er nog allemaal meer heeft gespeeld.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 1 jaar was ongeveer. Ze zijn ook nooit getrouwd geweest. Ik ben nu zelf 23.
Mijn ouders hebben altijd de meest verschrikkelijke ruzies gehad die je je kan voorstellen. Ik heb veel gezien en gehoord dat ik liever niet had willen horen. Ook bleef het aan en uit gaan tussen mijn ouders. Dan waren ze weer samen, dan was er weer ruzie en waren ze weer uit elkaar.
In mijn jeugd hebben ze ervoor gekozen dat ik de ene helft van de week bij mijn moeder woonde en de andere helft van de week bij mijn vader.
Zoals ik het altijd heb gezien, is mijn moeder een heel moeilijk persoon. (Zij sloeg mijn vader, vernielde zijn bezittingen, was degene die de ruzies veroorzaakte omdat zij zwaar depressief was). Ook had mijn moeder altijd ruzie met haar familie, vrienden, buren etc. Nu een paar jaar later denk ik zelf dat mijn moeder lijdt aan de borderline persoonlijkheidsstoornis.
Toen ik een jaar of 13/14 was, werd ik depressief. Ik wilde niet meer bij mijn moeder zijn. Als ik thuis kwam was ze de ene dag blij, de andere dag zat ze te huilen op de bank en mocht ik de hele dag niet bij haar in de buurt komen en moest ik op mijn kamer zitten. Het ging toen heel slecht met mij op school, ik heb in totaal 1,5 jaar gespijbelt en ben van VWO naar VBO gegaan. In de tijd dat ik spijbelde wilde ik ook niemand zien. Ik fietste stiekem naar mijn vaders huis die dan aan het werk was, en ging de hele dag in bed liggen. Ik moest van school af, en zo ben ik via jeugdzorg in een speciaal traject gekomen. Ik wilde totaal niet praten, was heel erg gesloten, en liet me niet uit over mijn ongelukkigheid. Ook zij zagen de buien van mijn moeder, maar deden hier niks mee. Ik heb toen op mijn 15e besloten dat ik niet meer bij mijn moeder wilde wonen. Van de ene op de andere dag ben ik bij mijn vader in getrokken. Vanaf dat moment is het weer berg opwaarts gegaan. Nu bijna klaar met mijn HBO. Die keus om bij haar weg te gaan was voor mij gewoon noodzakelijk, omdat ik er aan onderdoor ging.
Ik heb in die tijd heel vaak geprobeerd het contact met mijn moeder te herstellen. Helaas is dit altijd mis gegaan. Als we dan een leuke middag hadden, was het later weer mis. Dan zocht ze me op op mijn werk en begon me in mijn gezicht uit te schelden terwijl er klanten in de winkel waren (zover dat er politie bij moest komen en ik huilend weg rende), ze sloot me op in haar huis als ik weg wilde (ze wilde me niet laten gaan), volgde me, maakte mijn spullen kapot (waar vriendinnen bij waren) etc. etc. Ze wist het altijd zo te draaien dat het leek of ík verkeerd bezig ben geweest. Na dus een hele tijd proberen om het toch nog goed te krijgen had ik er genoeg van. Ik heb al het contact dat ze zocht vermeden. Ik kreeg kaartjes, kado's, telefoontjes, etc. Als ik haar ergens tegenkom, dan probeer ik haar te vermijden zodat ze me niet ziet. Ik vind dit zelf heel heel erg. Op kaartjes die ik krijg staat bijvoorbeeld dat ze me mist, en me wil zien. Maar dat ze het erg vind dat ik niet van haar hou, en krijg ik weer verwijten.
Het is niet dat ik niet van haar hou, ze is ook heel lief voor mij geweest vroeger, en het blijft mijn moeder. Maar hoe ouder ik nu word, hoe meer ik bijvoorbeeld ook aan mezelf ga twijfelen. Ik zou graag normaal met haar om willen gaan, maar ben zo bang dat het weer mis gaat. Ook wil ik niet dat ik constant naar haar moet luisteren, over wat 'ik verkeerd heb gedaan. Luisteren naar wat zij misschien verkeerd heeft gedaan wil ze niet. Dit negeert ze, en dan draait ze het weer om. Anderen zijn fout, niet zij.
Ik merk gewoon dat ik er heel erg mee zit. Ik voel me schuldig omdat ik misschien gewoon moet doorzetten. Maar ik durf ook niet tegen dr in te gaan. Dit omdat ik bang ben voor haar reacties. Ik weet gewoon dat als ik eerlijk mijn gevoelens aan haar toon, dat zij dit totaal anders ziet, en kwaad op mij wordt.
Maar ik kan me ook niet voorstellen mijn moeder nooit meer te zien. Mijn vader heeft sowieso genoeg van mijn moeder, en kan me hier ook niet bij helpen.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik voel me heel raar omdat ik haar negeer, maar ik ben gewoon bang voor haar en voor het feit dat ze me dan weer ontzettend ongelukkig maakt. Als we afspraken zag ik hier altijd heel erg tegenop. En dit hoort toch niet zo te zijn met je moeder? Maar ik zit nu in een tweestrijd. Het toch weer proberen, met alle moeilijkheden die dan gaan komen. Of het zo voortzetten waar ik ook niet gelukkig mee ben. Ook weet ik totaal niet hoe ik dr moet benaderen.
Zoals jullie merken ben ik gewoon erg confused.
Is het ook raar om bijvoorbeeld eens met iemand hier over te praten? En hoe pak je dat aan?
Bedankt voor het lezen, misschien dat er mensen zijn met soortgelijke situaties.
Liefs
Het verhaal dat ik jullie ga vertellen, zal voor sommigen mischien onbegrijpbaar zijn, maar toch zou ik graag willen weten wat ik met deze situatie aan moet. Het is ook wat beknopter (nouja, het is nog steeds lang) natuurlijk dan wat er nog allemaal meer heeft gespeeld.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 1 jaar was ongeveer. Ze zijn ook nooit getrouwd geweest. Ik ben nu zelf 23.
Mijn ouders hebben altijd de meest verschrikkelijke ruzies gehad die je je kan voorstellen. Ik heb veel gezien en gehoord dat ik liever niet had willen horen. Ook bleef het aan en uit gaan tussen mijn ouders. Dan waren ze weer samen, dan was er weer ruzie en waren ze weer uit elkaar.
In mijn jeugd hebben ze ervoor gekozen dat ik de ene helft van de week bij mijn moeder woonde en de andere helft van de week bij mijn vader.
Zoals ik het altijd heb gezien, is mijn moeder een heel moeilijk persoon. (Zij sloeg mijn vader, vernielde zijn bezittingen, was degene die de ruzies veroorzaakte omdat zij zwaar depressief was). Ook had mijn moeder altijd ruzie met haar familie, vrienden, buren etc. Nu een paar jaar later denk ik zelf dat mijn moeder lijdt aan de borderline persoonlijkheidsstoornis.
Toen ik een jaar of 13/14 was, werd ik depressief. Ik wilde niet meer bij mijn moeder zijn. Als ik thuis kwam was ze de ene dag blij, de andere dag zat ze te huilen op de bank en mocht ik de hele dag niet bij haar in de buurt komen en moest ik op mijn kamer zitten. Het ging toen heel slecht met mij op school, ik heb in totaal 1,5 jaar gespijbelt en ben van VWO naar VBO gegaan. In de tijd dat ik spijbelde wilde ik ook niemand zien. Ik fietste stiekem naar mijn vaders huis die dan aan het werk was, en ging de hele dag in bed liggen. Ik moest van school af, en zo ben ik via jeugdzorg in een speciaal traject gekomen. Ik wilde totaal niet praten, was heel erg gesloten, en liet me niet uit over mijn ongelukkigheid. Ook zij zagen de buien van mijn moeder, maar deden hier niks mee. Ik heb toen op mijn 15e besloten dat ik niet meer bij mijn moeder wilde wonen. Van de ene op de andere dag ben ik bij mijn vader in getrokken. Vanaf dat moment is het weer berg opwaarts gegaan. Nu bijna klaar met mijn HBO. Die keus om bij haar weg te gaan was voor mij gewoon noodzakelijk, omdat ik er aan onderdoor ging.
Ik heb in die tijd heel vaak geprobeerd het contact met mijn moeder te herstellen. Helaas is dit altijd mis gegaan. Als we dan een leuke middag hadden, was het later weer mis. Dan zocht ze me op op mijn werk en begon me in mijn gezicht uit te schelden terwijl er klanten in de winkel waren (zover dat er politie bij moest komen en ik huilend weg rende), ze sloot me op in haar huis als ik weg wilde (ze wilde me niet laten gaan), volgde me, maakte mijn spullen kapot (waar vriendinnen bij waren) etc. etc. Ze wist het altijd zo te draaien dat het leek of ík verkeerd bezig ben geweest. Na dus een hele tijd proberen om het toch nog goed te krijgen had ik er genoeg van. Ik heb al het contact dat ze zocht vermeden. Ik kreeg kaartjes, kado's, telefoontjes, etc. Als ik haar ergens tegenkom, dan probeer ik haar te vermijden zodat ze me niet ziet. Ik vind dit zelf heel heel erg. Op kaartjes die ik krijg staat bijvoorbeeld dat ze me mist, en me wil zien. Maar dat ze het erg vind dat ik niet van haar hou, en krijg ik weer verwijten.
Het is niet dat ik niet van haar hou, ze is ook heel lief voor mij geweest vroeger, en het blijft mijn moeder. Maar hoe ouder ik nu word, hoe meer ik bijvoorbeeld ook aan mezelf ga twijfelen. Ik zou graag normaal met haar om willen gaan, maar ben zo bang dat het weer mis gaat. Ook wil ik niet dat ik constant naar haar moet luisteren, over wat 'ik verkeerd heb gedaan. Luisteren naar wat zij misschien verkeerd heeft gedaan wil ze niet. Dit negeert ze, en dan draait ze het weer om. Anderen zijn fout, niet zij.
Ik merk gewoon dat ik er heel erg mee zit. Ik voel me schuldig omdat ik misschien gewoon moet doorzetten. Maar ik durf ook niet tegen dr in te gaan. Dit omdat ik bang ben voor haar reacties. Ik weet gewoon dat als ik eerlijk mijn gevoelens aan haar toon, dat zij dit totaal anders ziet, en kwaad op mij wordt.
Maar ik kan me ook niet voorstellen mijn moeder nooit meer te zien. Mijn vader heeft sowieso genoeg van mijn moeder, en kan me hier ook niet bij helpen.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik voel me heel raar omdat ik haar negeer, maar ik ben gewoon bang voor haar en voor het feit dat ze me dan weer ontzettend ongelukkig maakt. Als we afspraken zag ik hier altijd heel erg tegenop. En dit hoort toch niet zo te zijn met je moeder? Maar ik zit nu in een tweestrijd. Het toch weer proberen, met alle moeilijkheden die dan gaan komen. Of het zo voortzetten waar ik ook niet gelukkig mee ben. Ook weet ik totaal niet hoe ik dr moet benaderen.
Zoals jullie merken ben ik gewoon erg confused.
Is het ook raar om bijvoorbeeld eens met iemand hier over te praten? En hoe pak je dat aan?
Bedankt voor het lezen, misschien dat er mensen zijn met soortgelijke situaties.
Liefs
woensdag 4 februari 2009 om 18:01
Uit wat je vertelt krijg ik ook wel een beetje het idee dat je moeder een (borderline) persoonlijkheidsstoornis zou kunnen hebben. Kinderen van ouders met psychiatrische problemen noemen ze ook wel KOPP kinderen en omdat de stoornis van hun ouders zo'n grote invloed kan hebben wordt hier ook specifiek aandact aan besteed. Zo zijn er KOPP cursussen en bijv deze website http://kopp.lotgenootje.nl/ Het is dus ook helemaal niet gek als jij steun zoekt om beter om te gaan met de problemen tussen jou en je moeder. Sterkte.
woensdag 4 februari 2009 om 20:33
quote:eleonora schreef op 04 februari 2009 @ 17:46:
Heb jij de neiging 'extra' lief te zijn? Of extra goed op te letten met wat je zegt, doet, hoe je dingen oplost? Ik probeer ontspannen te zijn als moeder maar ik merk dat mijn zenuwen ontzettend aan de oppervlakte liggen als het om mijn dochter gaat. Een leuke (alleenstaande) oom van deze of gene die de hele tijd met de kindertjes speelt op verjaardagen, als volwassen man, wordt door mij met argusogen in de gaten gehouden en mijn dochter zou nooit van z'n leven bij die oom/vriend/neef/whatever mogen logeren of zo.
Ik probeer dat goed te relativeren, dat soort gevoelens maar dat vind ik moeilijk. Herken je daar iets in?
Wat een verhaal Eleonora Kan me helemaal voorstellen dat je daar niet ontspannen op reageert. Hoe oud is je dochter? Merkt ze dat aan jou?
Op bepaalde punten ben ik heel bewust bezig hoe ik met dochter omga. Vooral haar het gevoel geven dat ze alles bij me kwijt kan zonder dat ik het tegen haar gebruik later. Ik luister naar wat zij wil en probeer haar daarin zoveel mogelijk ruimte te geven. Ook als het mij even niet uitkomt. Ruimte die er in mijn herinnering bij ons thuis niet was. Wij moesten aan een bepaald plaatje voldoen, dat was vooral erg belangrijk. Als mijn dochter in haar pyjama mee wil naar de videotheek dan vind ik dat best. Daarin sla ik misschien een beetje door
Mijn moeder heeft altijd enorme verwachtingen (waar geen hond aan kan voldoen) en als die niet uitkomen, is dat de schuld van de hele wereld. ik merk dat ik ook kan doen en daarmee niet geniet van het moment zelf. Dat probeer ik nu heel bewust los te laten en meer te ontspannen.
Grpapig, ik heb ook nog een zoontje maar daar maak ik me dan weer helemaal niet druk om, dat ik met hem iets verkeerd zou doen.
Heb jij de neiging 'extra' lief te zijn? Of extra goed op te letten met wat je zegt, doet, hoe je dingen oplost? Ik probeer ontspannen te zijn als moeder maar ik merk dat mijn zenuwen ontzettend aan de oppervlakte liggen als het om mijn dochter gaat. Een leuke (alleenstaande) oom van deze of gene die de hele tijd met de kindertjes speelt op verjaardagen, als volwassen man, wordt door mij met argusogen in de gaten gehouden en mijn dochter zou nooit van z'n leven bij die oom/vriend/neef/whatever mogen logeren of zo.
Ik probeer dat goed te relativeren, dat soort gevoelens maar dat vind ik moeilijk. Herken je daar iets in?
Wat een verhaal Eleonora Kan me helemaal voorstellen dat je daar niet ontspannen op reageert. Hoe oud is je dochter? Merkt ze dat aan jou?
Op bepaalde punten ben ik heel bewust bezig hoe ik met dochter omga. Vooral haar het gevoel geven dat ze alles bij me kwijt kan zonder dat ik het tegen haar gebruik later. Ik luister naar wat zij wil en probeer haar daarin zoveel mogelijk ruimte te geven. Ook als het mij even niet uitkomt. Ruimte die er in mijn herinnering bij ons thuis niet was. Wij moesten aan een bepaald plaatje voldoen, dat was vooral erg belangrijk. Als mijn dochter in haar pyjama mee wil naar de videotheek dan vind ik dat best. Daarin sla ik misschien een beetje door
Mijn moeder heeft altijd enorme verwachtingen (waar geen hond aan kan voldoen) en als die niet uitkomen, is dat de schuld van de hele wereld. ik merk dat ik ook kan doen en daarmee niet geniet van het moment zelf. Dat probeer ik nu heel bewust los te laten en meer te ontspannen.
Grpapig, ik heb ook nog een zoontje maar daar maak ik me dan weer helemaal niet druk om, dat ik met hem iets verkeerd zou doen.
woensdag 4 februari 2009 om 21:21
quote:Pammie schreef op 04 februari 2009 @ 20:33:
[...]
Wat een verhaal Eleonora Kan me helemaal voorstellen dat je daar niet ontspannen op reageert. Hoe oud is je dochter? Merkt ze dat aan jou?
Ik weet het niet, ik hoop het niet.....
Het is geen avontuurlijk kind, ze loopt niet in zeven sloten tegelijk en ze is geen allemansvriend maar ik moet (denk ik) uitkijken dat ik te beschermend ben ja...)
quote:Op bepaalde punten ben ik heel bewust bezig hoe ik met dochter omga. Vooral haar het gevoel geven dat ze alles bij me kwijt kan zonder dat ik het tegen haar gebruik later. Ik luister naar wat zij wil en probeer haar daarin zoveel mogelijk ruimte te geven. Ook als het mij even niet uitkomt. Ruimte die er in mijn herinnering bij ons thuis niet was. Wij moesten aan een bepaald plaatje voldoen, dat was vooral erg belangrijk. Als mijn dochter in haar pyjama mee wil naar de videotheek dan vind ik dat best. Daarin sla ik misschien een beetje door
Mijn moeder heeft altijd enorme verwachtingen (waar geen hond aan kan voldoen) en als die niet uitkomen, is dat de schuld van de hele wereld. ik merk dat ik ook kan doen en daarmee niet geniet van het moment zelf. Dat probeer ik nu heel bewust los te laten en meer te ontspannen.
Grpapig, ik heb ook nog een zoontje maar daar maak ik me dan weer helemaal niet druk om, dat ik met hem iets verkeerd zou doen.Ik heb alleen maar een dochter maar ik snap wat je bedoelt. Ik had wel een zoon willen hebben eigenlijk, hoewel ik veel meer een meidenmoeder ben. Maar (onterecht misschien) hou je er rekening mee dat een meisje kwetsbaarder is dan een jongen en ja, eerlijk gezegd hou ik mijn hart weleens vast.
[...]
Wat een verhaal Eleonora Kan me helemaal voorstellen dat je daar niet ontspannen op reageert. Hoe oud is je dochter? Merkt ze dat aan jou?
Ik weet het niet, ik hoop het niet.....
Het is geen avontuurlijk kind, ze loopt niet in zeven sloten tegelijk en ze is geen allemansvriend maar ik moet (denk ik) uitkijken dat ik te beschermend ben ja...)
quote:Op bepaalde punten ben ik heel bewust bezig hoe ik met dochter omga. Vooral haar het gevoel geven dat ze alles bij me kwijt kan zonder dat ik het tegen haar gebruik later. Ik luister naar wat zij wil en probeer haar daarin zoveel mogelijk ruimte te geven. Ook als het mij even niet uitkomt. Ruimte die er in mijn herinnering bij ons thuis niet was. Wij moesten aan een bepaald plaatje voldoen, dat was vooral erg belangrijk. Als mijn dochter in haar pyjama mee wil naar de videotheek dan vind ik dat best. Daarin sla ik misschien een beetje door
Mijn moeder heeft altijd enorme verwachtingen (waar geen hond aan kan voldoen) en als die niet uitkomen, is dat de schuld van de hele wereld. ik merk dat ik ook kan doen en daarmee niet geniet van het moment zelf. Dat probeer ik nu heel bewust los te laten en meer te ontspannen.
Grpapig, ik heb ook nog een zoontje maar daar maak ik me dan weer helemaal niet druk om, dat ik met hem iets verkeerd zou doen.Ik heb alleen maar een dochter maar ik snap wat je bedoelt. Ik had wel een zoon willen hebben eigenlijk, hoewel ik veel meer een meidenmoeder ben. Maar (onterecht misschien) hou je er rekening mee dat een meisje kwetsbaarder is dan een jongen en ja, eerlijk gezegd hou ik mijn hart weleens vast.
woensdag 4 februari 2009 om 22:42
Jongens zijn ook erg leuk . Heel anders ook, veel ongecompliceerder (die van mij dan, helemaal in vergelijking met zijn zus )
Als je dochter al niet in 7 sloten loopt is het misschien voor jou makkelijker om haar niet teveel te beschermen. Ze heeft het tenslotte minder nodig. Maar ik begrijp heel goed dat dit vele malen makkelijker gezegd is dan gedaan.
Dochter en ik lijken nogal op elkaar, behoorlijk temperamentvol en koppig. Het is heel makkelijk om kwaad op elkaar te worden. Als ze echt kwaad is kan ze dat rustig anderhalf uur volhouden met veel geschreeuw en tranen en rondvliegende spullen. Ik probeer juist op die momenten aan te geven dat ik er ben om met haar te praten, ook al zijn we kwaad op elkaar. Ik vind het heel belangrijk dat ze voelt dat ik er hoe dan ook voor haar ben.
Als je dochter al niet in 7 sloten loopt is het misschien voor jou makkelijker om haar niet teveel te beschermen. Ze heeft het tenslotte minder nodig. Maar ik begrijp heel goed dat dit vele malen makkelijker gezegd is dan gedaan.
Dochter en ik lijken nogal op elkaar, behoorlijk temperamentvol en koppig. Het is heel makkelijk om kwaad op elkaar te worden. Als ze echt kwaad is kan ze dat rustig anderhalf uur volhouden met veel geschreeuw en tranen en rondvliegende spullen. Ik probeer juist op die momenten aan te geven dat ik er ben om met haar te praten, ook al zijn we kwaad op elkaar. Ik vind het heel belangrijk dat ze voelt dat ik er hoe dan ook voor haar ben.
zaterdag 7 februari 2009 om 07:18
TO ik begrijp je dilemma! Mijn moeder is ook een heel moeilijk mens om mee om te gaan, niet zo erg als de jouwe, maar wel zo dat eerst heel lief/meelevend kan zijn (of doen alsof??) om me dan later weer keihard te laten vallen. Ze heeft een vriend die een pokkehekel heeft aan mij en mijn broer, en wat die lamlul ook doet, ze kiest altijd zíjn kant. Hij is heilig en wij zijn fout.
Ik ben keer op keer gekwetst door haar, heb er ook heel vaak dromen/nachtmerries over, maar ik kan niet anders dan toch blijven proberen om met haar om te gaan. Omdat ze mijn moeder is, omdat ik van haar hou, omdat ik het zo graag anders zou willen zien en een echte moeder-dochterband zou willen hebben. En tegelijkertijd gaat dat ten koste van mijzelf, want in haar ogen ligt het allemaal aan mij en kritiek terug komt toch niet aan (dan ligt het alleen maar méér aan mij, want dan kwets ik haar nog ook... enzo)
Ik kan je dus geen raad geven, behalve dan toch je hart volgen en doen wat het je ingeeft... En ja, zeer zeker met iemand gaan praten!! Heb ik ook gedaan en dat kan echt heel verhelderend werken. Is absoluut niet stom, juist alleen maar heel erg verstandig, dus als ik jou was zou ik met je huisarts gaan praten om hem om een doorverwijzing te vragen.
Dikke in ieder geval, ik leef met je mee (f)
Ik ben keer op keer gekwetst door haar, heb er ook heel vaak dromen/nachtmerries over, maar ik kan niet anders dan toch blijven proberen om met haar om te gaan. Omdat ze mijn moeder is, omdat ik van haar hou, omdat ik het zo graag anders zou willen zien en een echte moeder-dochterband zou willen hebben. En tegelijkertijd gaat dat ten koste van mijzelf, want in haar ogen ligt het allemaal aan mij en kritiek terug komt toch niet aan (dan ligt het alleen maar méér aan mij, want dan kwets ik haar nog ook... enzo)
Ik kan je dus geen raad geven, behalve dan toch je hart volgen en doen wat het je ingeeft... En ja, zeer zeker met iemand gaan praten!! Heb ik ook gedaan en dat kan echt heel verhelderend werken. Is absoluut niet stom, juist alleen maar heel erg verstandig, dus als ik jou was zou ik met je huisarts gaan praten om hem om een doorverwijzing te vragen.
Dikke in ieder geval, ik leef met je mee (f)
zondag 8 februari 2009 om 12:08
Zildijan, ook ik begrijp je volkomen. Mijn moeder is af en toe ook een sakreet!
Ik kan het nu een beetje relativeren omdat ik weet dat zij in de oorlog in een kamp heeft gezeten en daardoor natuurlijk beschadigd is. Maar wat ik nooit zal snappen....waarom je dat dan uitleeft op je eigen kinderen!
Ik heb jaren in het buitenland gewoond en had daardoor geen contact maar nu ik terug in Nederland ben gaan we min of meer gewoon met elkaar om. Het komt erop neer dat ik alles van me af laat glijden, ik reageer niet op haar provocaties, ik zeg dan gewoon, goh, dat zal dan wel. Als het me te gortig wordt, dan zie ik haar gewoon een tijdje niet.
In jouw geval zou ik geloof ik haar niet meer opzoeken, ze heeft al zoveel kansen gehad en verpest het steeds zelf weer. Jammer dan.
Ik kan het nu een beetje relativeren omdat ik weet dat zij in de oorlog in een kamp heeft gezeten en daardoor natuurlijk beschadigd is. Maar wat ik nooit zal snappen....waarom je dat dan uitleeft op je eigen kinderen!
Ik heb jaren in het buitenland gewoond en had daardoor geen contact maar nu ik terug in Nederland ben gaan we min of meer gewoon met elkaar om. Het komt erop neer dat ik alles van me af laat glijden, ik reageer niet op haar provocaties, ik zeg dan gewoon, goh, dat zal dan wel. Als het me te gortig wordt, dan zie ik haar gewoon een tijdje niet.
In jouw geval zou ik geloof ik haar niet meer opzoeken, ze heeft al zoveel kansen gehad en verpest het steeds zelf weer. Jammer dan.
zondag 8 februari 2009 om 12:45
Ik begrijp je ook volledig. Elke keer bij zo'n onderwerp word ik weer getriggerd... komt mijn eigen verdriet weer boven
Mijn moeder hield zich voor de buitenwereld juist in maar binnenshuis...
Bij mij was het ook de druppel dat ze tekeer ging waar mijn zoontje bij was. Als ik maar 1 puntje van kritiek op haar heb (in haar ogen) dan wordt ze gelijk gemeen en gaat tekeer en haalt er van alles bij, zelfs van jaren geleden. Ik kon gewoon niet meer, ze trok me helemaal leeg.
Maar van haar hoor ik niets hoor. Ze voelt zich zo in haar recht staan en zo trots dat ik niet moet denken dat ze contact met me zoekt of smeekt dat ze me weer wil zien.
Ze heeft nooit affectie geuit.
Was ook niet alleen maar een slecht mens maar wel met een psychische stoornis. Heeft haar eigen dingen op mij geprojecteerd.
ik ging echt twijfelen aan mezelf, ben nu ook in therapie om alles te verwerken. Het heeft bij mij geleid tot een negatief zelfbeeld en dat ik erg streng voor mezelf ben, moeilijk grenzen kan stellen enz.
En zij verkondigt nu nog dat ik haar leven kapotmaak. Helaas word het door sommige familieleden geloofd dat doet ook pijn.
Een knuffel van mij.
Misschien kan je een gesprek met haar aangaan met iemand erbij, bijvoorbeeld een psycholoog... Heeft ze zelf nooit hulp gehad?
Mijn moeder kon goed toneelspelen dus niemand had het door (denk ik). Maar de buren moeten haar wel vaak hebben horen schreeuwen...
Mijn moeder hield zich voor de buitenwereld juist in maar binnenshuis...
Bij mij was het ook de druppel dat ze tekeer ging waar mijn zoontje bij was. Als ik maar 1 puntje van kritiek op haar heb (in haar ogen) dan wordt ze gelijk gemeen en gaat tekeer en haalt er van alles bij, zelfs van jaren geleden. Ik kon gewoon niet meer, ze trok me helemaal leeg.
Maar van haar hoor ik niets hoor. Ze voelt zich zo in haar recht staan en zo trots dat ik niet moet denken dat ze contact met me zoekt of smeekt dat ze me weer wil zien.
Ze heeft nooit affectie geuit.
Was ook niet alleen maar een slecht mens maar wel met een psychische stoornis. Heeft haar eigen dingen op mij geprojecteerd.
ik ging echt twijfelen aan mezelf, ben nu ook in therapie om alles te verwerken. Het heeft bij mij geleid tot een negatief zelfbeeld en dat ik erg streng voor mezelf ben, moeilijk grenzen kan stellen enz.
En zij verkondigt nu nog dat ik haar leven kapotmaak. Helaas word het door sommige familieleden geloofd dat doet ook pijn.
Een knuffel van mij.
Misschien kan je een gesprek met haar aangaan met iemand erbij, bijvoorbeeld een psycholoog... Heeft ze zelf nooit hulp gehad?
Mijn moeder kon goed toneelspelen dus niemand had het door (denk ik). Maar de buren moeten haar wel vaak hebben horen schreeuwen...
