Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en ik
woensdag 4 februari 2009 om 15:48
Dag Allemaal,
Het verhaal dat ik jullie ga vertellen, zal voor sommigen mischien onbegrijpbaar zijn, maar toch zou ik graag willen weten wat ik met deze situatie aan moet. Het is ook wat beknopter (nouja, het is nog steeds lang) natuurlijk dan wat er nog allemaal meer heeft gespeeld.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 1 jaar was ongeveer. Ze zijn ook nooit getrouwd geweest. Ik ben nu zelf 23.
Mijn ouders hebben altijd de meest verschrikkelijke ruzies gehad die je je kan voorstellen. Ik heb veel gezien en gehoord dat ik liever niet had willen horen. Ook bleef het aan en uit gaan tussen mijn ouders. Dan waren ze weer samen, dan was er weer ruzie en waren ze weer uit elkaar.
In mijn jeugd hebben ze ervoor gekozen dat ik de ene helft van de week bij mijn moeder woonde en de andere helft van de week bij mijn vader.
Zoals ik het altijd heb gezien, is mijn moeder een heel moeilijk persoon. (Zij sloeg mijn vader, vernielde zijn bezittingen, was degene die de ruzies veroorzaakte omdat zij zwaar depressief was). Ook had mijn moeder altijd ruzie met haar familie, vrienden, buren etc. Nu een paar jaar later denk ik zelf dat mijn moeder lijdt aan de borderline persoonlijkheidsstoornis.
Toen ik een jaar of 13/14 was, werd ik depressief. Ik wilde niet meer bij mijn moeder zijn. Als ik thuis kwam was ze de ene dag blij, de andere dag zat ze te huilen op de bank en mocht ik de hele dag niet bij haar in de buurt komen en moest ik op mijn kamer zitten. Het ging toen heel slecht met mij op school, ik heb in totaal 1,5 jaar gespijbelt en ben van VWO naar VBO gegaan. In de tijd dat ik spijbelde wilde ik ook niemand zien. Ik fietste stiekem naar mijn vaders huis die dan aan het werk was, en ging de hele dag in bed liggen. Ik moest van school af, en zo ben ik via jeugdzorg in een speciaal traject gekomen. Ik wilde totaal niet praten, was heel erg gesloten, en liet me niet uit over mijn ongelukkigheid. Ook zij zagen de buien van mijn moeder, maar deden hier niks mee. Ik heb toen op mijn 15e besloten dat ik niet meer bij mijn moeder wilde wonen. Van de ene op de andere dag ben ik bij mijn vader in getrokken. Vanaf dat moment is het weer berg opwaarts gegaan. Nu bijna klaar met mijn HBO. Die keus om bij haar weg te gaan was voor mij gewoon noodzakelijk, omdat ik er aan onderdoor ging.
Ik heb in die tijd heel vaak geprobeerd het contact met mijn moeder te herstellen. Helaas is dit altijd mis gegaan. Als we dan een leuke middag hadden, was het later weer mis. Dan zocht ze me op op mijn werk en begon me in mijn gezicht uit te schelden terwijl er klanten in de winkel waren (zover dat er politie bij moest komen en ik huilend weg rende), ze sloot me op in haar huis als ik weg wilde (ze wilde me niet laten gaan), volgde me, maakte mijn spullen kapot (waar vriendinnen bij waren) etc. etc. Ze wist het altijd zo te draaien dat het leek of ík verkeerd bezig ben geweest. Na dus een hele tijd proberen om het toch nog goed te krijgen had ik er genoeg van. Ik heb al het contact dat ze zocht vermeden. Ik kreeg kaartjes, kado's, telefoontjes, etc. Als ik haar ergens tegenkom, dan probeer ik haar te vermijden zodat ze me niet ziet. Ik vind dit zelf heel heel erg. Op kaartjes die ik krijg staat bijvoorbeeld dat ze me mist, en me wil zien. Maar dat ze het erg vind dat ik niet van haar hou, en krijg ik weer verwijten.
Het is niet dat ik niet van haar hou, ze is ook heel lief voor mij geweest vroeger, en het blijft mijn moeder. Maar hoe ouder ik nu word, hoe meer ik bijvoorbeeld ook aan mezelf ga twijfelen. Ik zou graag normaal met haar om willen gaan, maar ben zo bang dat het weer mis gaat. Ook wil ik niet dat ik constant naar haar moet luisteren, over wat 'ik verkeerd heb gedaan. Luisteren naar wat zij misschien verkeerd heeft gedaan wil ze niet. Dit negeert ze, en dan draait ze het weer om. Anderen zijn fout, niet zij.
Ik merk gewoon dat ik er heel erg mee zit. Ik voel me schuldig omdat ik misschien gewoon moet doorzetten. Maar ik durf ook niet tegen dr in te gaan. Dit omdat ik bang ben voor haar reacties. Ik weet gewoon dat als ik eerlijk mijn gevoelens aan haar toon, dat zij dit totaal anders ziet, en kwaad op mij wordt.
Maar ik kan me ook niet voorstellen mijn moeder nooit meer te zien. Mijn vader heeft sowieso genoeg van mijn moeder, en kan me hier ook niet bij helpen.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik voel me heel raar omdat ik haar negeer, maar ik ben gewoon bang voor haar en voor het feit dat ze me dan weer ontzettend ongelukkig maakt. Als we afspraken zag ik hier altijd heel erg tegenop. En dit hoort toch niet zo te zijn met je moeder? Maar ik zit nu in een tweestrijd. Het toch weer proberen, met alle moeilijkheden die dan gaan komen. Of het zo voortzetten waar ik ook niet gelukkig mee ben. Ook weet ik totaal niet hoe ik dr moet benaderen.
Zoals jullie merken ben ik gewoon erg confused.
Is het ook raar om bijvoorbeeld eens met iemand hier over te praten? En hoe pak je dat aan?
Bedankt voor het lezen, misschien dat er mensen zijn met soortgelijke situaties.
Liefs
Het verhaal dat ik jullie ga vertellen, zal voor sommigen mischien onbegrijpbaar zijn, maar toch zou ik graag willen weten wat ik met deze situatie aan moet. Het is ook wat beknopter (nouja, het is nog steeds lang) natuurlijk dan wat er nog allemaal meer heeft gespeeld.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 1 jaar was ongeveer. Ze zijn ook nooit getrouwd geweest. Ik ben nu zelf 23.
Mijn ouders hebben altijd de meest verschrikkelijke ruzies gehad die je je kan voorstellen. Ik heb veel gezien en gehoord dat ik liever niet had willen horen. Ook bleef het aan en uit gaan tussen mijn ouders. Dan waren ze weer samen, dan was er weer ruzie en waren ze weer uit elkaar.
In mijn jeugd hebben ze ervoor gekozen dat ik de ene helft van de week bij mijn moeder woonde en de andere helft van de week bij mijn vader.
Zoals ik het altijd heb gezien, is mijn moeder een heel moeilijk persoon. (Zij sloeg mijn vader, vernielde zijn bezittingen, was degene die de ruzies veroorzaakte omdat zij zwaar depressief was). Ook had mijn moeder altijd ruzie met haar familie, vrienden, buren etc. Nu een paar jaar later denk ik zelf dat mijn moeder lijdt aan de borderline persoonlijkheidsstoornis.
Toen ik een jaar of 13/14 was, werd ik depressief. Ik wilde niet meer bij mijn moeder zijn. Als ik thuis kwam was ze de ene dag blij, de andere dag zat ze te huilen op de bank en mocht ik de hele dag niet bij haar in de buurt komen en moest ik op mijn kamer zitten. Het ging toen heel slecht met mij op school, ik heb in totaal 1,5 jaar gespijbelt en ben van VWO naar VBO gegaan. In de tijd dat ik spijbelde wilde ik ook niemand zien. Ik fietste stiekem naar mijn vaders huis die dan aan het werk was, en ging de hele dag in bed liggen. Ik moest van school af, en zo ben ik via jeugdzorg in een speciaal traject gekomen. Ik wilde totaal niet praten, was heel erg gesloten, en liet me niet uit over mijn ongelukkigheid. Ook zij zagen de buien van mijn moeder, maar deden hier niks mee. Ik heb toen op mijn 15e besloten dat ik niet meer bij mijn moeder wilde wonen. Van de ene op de andere dag ben ik bij mijn vader in getrokken. Vanaf dat moment is het weer berg opwaarts gegaan. Nu bijna klaar met mijn HBO. Die keus om bij haar weg te gaan was voor mij gewoon noodzakelijk, omdat ik er aan onderdoor ging.
Ik heb in die tijd heel vaak geprobeerd het contact met mijn moeder te herstellen. Helaas is dit altijd mis gegaan. Als we dan een leuke middag hadden, was het later weer mis. Dan zocht ze me op op mijn werk en begon me in mijn gezicht uit te schelden terwijl er klanten in de winkel waren (zover dat er politie bij moest komen en ik huilend weg rende), ze sloot me op in haar huis als ik weg wilde (ze wilde me niet laten gaan), volgde me, maakte mijn spullen kapot (waar vriendinnen bij waren) etc. etc. Ze wist het altijd zo te draaien dat het leek of ík verkeerd bezig ben geweest. Na dus een hele tijd proberen om het toch nog goed te krijgen had ik er genoeg van. Ik heb al het contact dat ze zocht vermeden. Ik kreeg kaartjes, kado's, telefoontjes, etc. Als ik haar ergens tegenkom, dan probeer ik haar te vermijden zodat ze me niet ziet. Ik vind dit zelf heel heel erg. Op kaartjes die ik krijg staat bijvoorbeeld dat ze me mist, en me wil zien. Maar dat ze het erg vind dat ik niet van haar hou, en krijg ik weer verwijten.
Het is niet dat ik niet van haar hou, ze is ook heel lief voor mij geweest vroeger, en het blijft mijn moeder. Maar hoe ouder ik nu word, hoe meer ik bijvoorbeeld ook aan mezelf ga twijfelen. Ik zou graag normaal met haar om willen gaan, maar ben zo bang dat het weer mis gaat. Ook wil ik niet dat ik constant naar haar moet luisteren, over wat 'ik verkeerd heb gedaan. Luisteren naar wat zij misschien verkeerd heeft gedaan wil ze niet. Dit negeert ze, en dan draait ze het weer om. Anderen zijn fout, niet zij.
Ik merk gewoon dat ik er heel erg mee zit. Ik voel me schuldig omdat ik misschien gewoon moet doorzetten. Maar ik durf ook niet tegen dr in te gaan. Dit omdat ik bang ben voor haar reacties. Ik weet gewoon dat als ik eerlijk mijn gevoelens aan haar toon, dat zij dit totaal anders ziet, en kwaad op mij wordt.
Maar ik kan me ook niet voorstellen mijn moeder nooit meer te zien. Mijn vader heeft sowieso genoeg van mijn moeder, en kan me hier ook niet bij helpen.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik voel me heel raar omdat ik haar negeer, maar ik ben gewoon bang voor haar en voor het feit dat ze me dan weer ontzettend ongelukkig maakt. Als we afspraken zag ik hier altijd heel erg tegenop. En dit hoort toch niet zo te zijn met je moeder? Maar ik zit nu in een tweestrijd. Het toch weer proberen, met alle moeilijkheden die dan gaan komen. Of het zo voortzetten waar ik ook niet gelukkig mee ben. Ook weet ik totaal niet hoe ik dr moet benaderen.
Zoals jullie merken ben ik gewoon erg confused.
Is het ook raar om bijvoorbeeld eens met iemand hier over te praten? En hoe pak je dat aan?
Bedankt voor het lezen, misschien dat er mensen zijn met soortgelijke situaties.
Liefs
woensdag 4 februari 2009 om 15:57
woensdag 4 februari 2009 om 15:59
Ik herken je verhaal heel erg, behalve de vernielingen dan. Na 15 jaar verwijten heb ik sinds afgelopen zomer gebroken met mijn moeder. De maat was vol toen ze tegen me begon te schreeuwen waar mijn kinderen bij waren. Praten heeft geen zin, het is nooit haar schuld. Ik ben ondankbaar, ik ben een rotkind, ik wil geen band met haar. Deze beslissing brengt me heel erg veel rust, ik ga de discussie niet meer aan, ik weet wie ik ben en hoe ik ben en ik weet dat ik het nooit goed zal kunnen doen. Dat is zuur, want juist van je moeder verwacht je dat onvoorwaardelijk. Maar goed, het zit er niet in. Ik heb geen zin meer om energie te blijven steken in mensen die zo met me omgaan. Al is ze mijn moeder.
Ik heb er een tijdje over gedacht om inderdaad in therapie te gaan. Ik heb zelf een dochter en twijfelde hoe ik het goed met haar kon doen terwijl ik zelf zo'n voorbeeld heb. Maar ik ben mijn moeder niet en ik word ook niet als zij.
Ik heb er een tijdje over gedacht om inderdaad in therapie te gaan. Ik heb zelf een dochter en twijfelde hoe ik het goed met haar kon doen terwijl ik zelf zo'n voorbeeld heb. Maar ik ben mijn moeder niet en ik word ook niet als zij.
woensdag 4 februari 2009 om 16:06
Zoals je al laat blijken; dit is natuurlijk geen gewoon gedrag. Als ik jou was zou ik er zeker met iemand over praten, zodat je een grens kunt leren aangeven en een muur op kunt bouwen tegen je moeder zodat je misschien wel een mate van contact kunt hebben (omdat je schrijft dat je dat toch wel wil).
Ik had vroeger ook geen goede band met mijn moeder, maar daar was ook alcohol bij in het spel, wat in combinatie met persoonlijkheidsstoornissen niet echt bevoordelijk was voor onze relatie. Ik weet nog hoe bang ik altijd was om mijn moeder tegen te komen in het openbaar omdat ze zo te keer kon gaan. Zij heeft mij echter nooit op persoonlijk vlak aangevallen zoals bij jou wel is gebeurd. Haar aanvallen waren gericht op mijn verzorgers (vader, vriendin vader of oppas). Ik kan me je schaamte en onbegrip heel goed voorstellen, ook al was mijn situatie iets anders.
Misschien is er wel een steungroep voor kinderen van ouders met persoonlijkheidsstoornissen zodat je met mensen kunt praten die hetzelfde hebben meegemaakt en kunt leren hiermee om te gaan, aangezien je moeder waarschijnlijk niet gaat veranderen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je een manier kunt vinden om hier mee om te gaan zonder dat het zo zwaar op je schouders drukt.
Ik had vroeger ook geen goede band met mijn moeder, maar daar was ook alcohol bij in het spel, wat in combinatie met persoonlijkheidsstoornissen niet echt bevoordelijk was voor onze relatie. Ik weet nog hoe bang ik altijd was om mijn moeder tegen te komen in het openbaar omdat ze zo te keer kon gaan. Zij heeft mij echter nooit op persoonlijk vlak aangevallen zoals bij jou wel is gebeurd. Haar aanvallen waren gericht op mijn verzorgers (vader, vriendin vader of oppas). Ik kan me je schaamte en onbegrip heel goed voorstellen, ook al was mijn situatie iets anders.
Misschien is er wel een steungroep voor kinderen van ouders met persoonlijkheidsstoornissen zodat je met mensen kunt praten die hetzelfde hebben meegemaakt en kunt leren hiermee om te gaan, aangezien je moeder waarschijnlijk niet gaat veranderen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je een manier kunt vinden om hier mee om te gaan zonder dat het zo zwaar op je schouders drukt.
woensdag 4 februari 2009 om 16:08
Meis, wat verdrietig.
Mijn eerste gedachte is: niet doen! Klinkt alsof je je zaakjes redelijk op de rit hebt. Laat je niet weer in verwarring brengen door je moeder. Want ik denk dat de kans heel groot is dat ze je weer ongelukkig maakt.
Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat je daar ook niet gelukkig van wordt. Kan je daar misschien wat aan doen, aan dat schuldgevoel naar je moeder toe? Want het siert je dat je je loyaal voelt naar je moeder toe, maar ik denk dat dat niet helemaal terecht is.
Niet zozeer omdat ze die loyaliteit heeft verspeeld door dingen in het verleden. Maar omdat jij een volwassen mens bent, en aan jezelf én je moeder verplicht om voor je eigen welzijn en geluk te kiezen.
Nou ja, dat zijn gedachten waar je misschien niet zo veel aan hebt, maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het zeker niet raar is om hierover met iemand te gaan praten. De meest makkelijke ingang is wellicht je huisarts. Hij kan je doorverwijzen naar een therapeut of intstantie die er voor dit soort situaties zijn. Of een vertrouwenspersoon of studentenbegeleider op je opleiding?
Mijn eerste gedachte is: niet doen! Klinkt alsof je je zaakjes redelijk op de rit hebt. Laat je niet weer in verwarring brengen door je moeder. Want ik denk dat de kans heel groot is dat ze je weer ongelukkig maakt.
Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat je daar ook niet gelukkig van wordt. Kan je daar misschien wat aan doen, aan dat schuldgevoel naar je moeder toe? Want het siert je dat je je loyaal voelt naar je moeder toe, maar ik denk dat dat niet helemaal terecht is.
Niet zozeer omdat ze die loyaliteit heeft verspeeld door dingen in het verleden. Maar omdat jij een volwassen mens bent, en aan jezelf én je moeder verplicht om voor je eigen welzijn en geluk te kiezen.
Nou ja, dat zijn gedachten waar je misschien niet zo veel aan hebt, maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het zeker niet raar is om hierover met iemand te gaan praten. De meest makkelijke ingang is wellicht je huisarts. Hij kan je doorverwijzen naar een therapeut of intstantie die er voor dit soort situaties zijn. Of een vertrouwenspersoon of studentenbegeleider op je opleiding?
woensdag 4 februari 2009 om 16:11
misschien moet je voor jezelf ook duidelijk maken wat voor een soort band je met haar zou willen hebben als je contact blijft houden. Is het genoeg voor je om haar af en toe te zien, maar het contact vrij oppervlakkig te houden? Of wil je perse een goede band met haar hebben en zaken diep uitpraten en het over elkaars gevoelens hebben/steun krijgen en geven?
de laatste optie is in mijn ogen als ik je verhaal lees niet echt haalbaar. maar een oppervlakkiger contact zonder al te grote emotionele investering van jouw kant is misschien wel mogelijk als dit voor jou goed genoeg zou zijn. het is minder definitief als helemaal breken.
maar professionele hulp om deze vragen op te helderen zou ik zeker wel aanbevelen. hij/zij kan je niet alleen helpen met verwerken wat er is gebeurd in het verleden, maar ook met vragen over hoe je nu een contact zou kunnen invullen.
in ieder geval een hele dikke knuffel en veel sterkte!
de laatste optie is in mijn ogen als ik je verhaal lees niet echt haalbaar. maar een oppervlakkiger contact zonder al te grote emotionele investering van jouw kant is misschien wel mogelijk als dit voor jou goed genoeg zou zijn. het is minder definitief als helemaal breken.
maar professionele hulp om deze vragen op te helderen zou ik zeker wel aanbevelen. hij/zij kan je niet alleen helpen met verwerken wat er is gebeurd in het verleden, maar ook met vragen over hoe je nu een contact zou kunnen invullen.
in ieder geval een hele dikke knuffel en veel sterkte!
woensdag 4 februari 2009 om 16:41
Wow..
wat erg..
Ik denk dat het juist heel wijs is om met iemand te praten.
Voor jezelf..zodat jij je verhaal kwijt kan, verwerken, hoe verder te gaan met haar.
Volgens mij moet jij de relatie met haar oppervlakkig houden, afstand.. Want zoals hierboven al werd beschreven..je hebt jezelf aardig op de rit, wat gebeurd er als je moeder weer van invloed is in jou leven.
Je moeder heeft hoogstwss een persoonlijkheidsstoornis, waar lastig is mee om te gaan. Bescherm jezelf..voor jou zelf, en voor je moeder..
Jij hebt genoeg geleden..
wat erg..
Ik denk dat het juist heel wijs is om met iemand te praten.
Voor jezelf..zodat jij je verhaal kwijt kan, verwerken, hoe verder te gaan met haar.
Volgens mij moet jij de relatie met haar oppervlakkig houden, afstand.. Want zoals hierboven al werd beschreven..je hebt jezelf aardig op de rit, wat gebeurd er als je moeder weer van invloed is in jou leven.
Je moeder heeft hoogstwss een persoonlijkheidsstoornis, waar lastig is mee om te gaan. Bescherm jezelf..voor jou zelf, en voor je moeder..
Jij hebt genoeg geleden..
woensdag 4 februari 2009 om 17:02
allereerst voor jou Zildjan, ik kan me een beetje voorstellen hoe je je moet voelen.
ik heb een tijdje terug een topic op psyche geopend over de relatie tussen mij en mijn moeder ( 'als haat en liefde dicht bij elkaar liggen')
misschien vind je daar iets van herkenning.
misschien is hulp van psycholoog (wat je zelf al voorstelt..) een goed idee? misschien kun je op ten duur ook een keer onder begeleiding een gesprek met je moeder aangaan?
ik heb een tijdje terug een topic op psyche geopend over de relatie tussen mij en mijn moeder ( 'als haat en liefde dicht bij elkaar liggen')
misschien vind je daar iets van herkenning.
misschien is hulp van psycholoog (wat je zelf al voorstelt..) een goed idee? misschien kun je op ten duur ook een keer onder begeleiding een gesprek met je moeder aangaan?
woensdag 4 februari 2009 om 17:06
Zildijan, wat een verhaal zeg...Wat moeilijk dat je een moeder hebt met twee van zulke verschillende gezichten.
Wist je van te voren wanneer ze boos zou gaan worden, wanneer ze zichzelf zou 'verliezen' zeg maar?
Heeft ze zelf een reden waarom ze zo doet, kan ze het beredeneren bedoel ik?
Natuurlijk ben je bang voor je moeder. Ik zou contact sowieso niet aangaan zonder iemand er bij. Je moet er niet aan denken dat je weer opgesloten wordt bijvoorbeeld. Of op een neutrale plaats eens koffie drinken misschien? Maar wil je het eigenlijk wel? Of vind je het zielig voor je moeder als ze jou niet meer kan spreken en dat wel wil?
Je hóeft niks hoor. Vind ik althans. Je bent zo loyaal geweest als je maar kan en het ging absoluut niet. Het is niet zo dat je niet geprobeerd hebt om omgang met je moeder te hebben.
Het raakt mij erg in mijn moederhart als jij schrijft 'het hoort toch niet zo te zijn met je moeder'. Dat vind ik zó pijnlijk voor je. Je wil het allemaal zó anders en ik snap ook zo goed dat je hoopt dat het anders zou kunnen. Dat dat niet kan is natuurlijk afschuwelijk voor je.
Is zij onder behandeling? Zoals jij het beschrijft is er minstens wel íets aan de hand met haar, denk je niet? Heeft ze een arts die haar ziet? Een therapeut? Slikt ze medicatie? Weet je trouwens iets van haar situatie nu? Of ze weer een partner heeft bijvoorbeeld en nog meer kinderen gekregen?
Sorry dat ik zo veel vraag. Je verhaal grijpt me aan.
Pammie, meisje, wat moeilijk voor je om dit te lezen en zoveel te herkennen. Hoe is het nu met jou?
Er zijn trouwens vrouwen op het forum die hetzelfde meemaken of meemaakten als jullie, wisten jullie dat?
Het topic heet 'eert uw vader en moeder'. Het staat hier op de relatiepijler. Ik zal het voor jullie zoeken en uppen.
(f)
Wist je van te voren wanneer ze boos zou gaan worden, wanneer ze zichzelf zou 'verliezen' zeg maar?
Heeft ze zelf een reden waarom ze zo doet, kan ze het beredeneren bedoel ik?
Natuurlijk ben je bang voor je moeder. Ik zou contact sowieso niet aangaan zonder iemand er bij. Je moet er niet aan denken dat je weer opgesloten wordt bijvoorbeeld. Of op een neutrale plaats eens koffie drinken misschien? Maar wil je het eigenlijk wel? Of vind je het zielig voor je moeder als ze jou niet meer kan spreken en dat wel wil?
Je hóeft niks hoor. Vind ik althans. Je bent zo loyaal geweest als je maar kan en het ging absoluut niet. Het is niet zo dat je niet geprobeerd hebt om omgang met je moeder te hebben.
Het raakt mij erg in mijn moederhart als jij schrijft 'het hoort toch niet zo te zijn met je moeder'. Dat vind ik zó pijnlijk voor je. Je wil het allemaal zó anders en ik snap ook zo goed dat je hoopt dat het anders zou kunnen. Dat dat niet kan is natuurlijk afschuwelijk voor je.
Is zij onder behandeling? Zoals jij het beschrijft is er minstens wel íets aan de hand met haar, denk je niet? Heeft ze een arts die haar ziet? Een therapeut? Slikt ze medicatie? Weet je trouwens iets van haar situatie nu? Of ze weer een partner heeft bijvoorbeeld en nog meer kinderen gekregen?
Sorry dat ik zo veel vraag. Je verhaal grijpt me aan.
Pammie, meisje, wat moeilijk voor je om dit te lezen en zoveel te herkennen. Hoe is het nu met jou?
Er zijn trouwens vrouwen op het forum die hetzelfde meemaken of meemaakten als jullie, wisten jullie dat?
Het topic heet 'eert uw vader en moeder'. Het staat hier op de relatiepijler. Ik zal het voor jullie zoeken en uppen.
(f)
woensdag 4 februari 2009 om 17:19
Het geeft me een bepaalde voldoening om zo voor mezelf en mijn gezin te kiezen. Het geeft rust om niet meer na te hoeven denken of ik wel aan allerlei voorwaarden voldoe. Het is heel fijn dat veel mensen die me na staan me blijven verzekeren dat ik niet gek ben en dat ik het goed doe met mijn dochter. Voordeel van deze situatie is wel dat ik heel goed weet hoe ik niet mijn kinderen om wil gaan.
Het contact is er nog wel voor de kinderen. Ik hou haar op de hoogte van hun wel en wee. Stuur foto's, laat ze bellen.
Ik heb (en mijn vriend ook) heel lang getwijfeld of we wel wilden breken, juist om de kinderen. Maar mijn dochter is 5 en voelt spanning haarfijn aan. Na de tirade van oma heeft ze 2 dagen aan mijn been gehangen van de schrik. Dat is het me echt helemaal niet waard. Uiteraard was dat mijn schuld en had ik de band tussen oma en kleindochter verpest. Maar goed. Dat laten we dan maar van ons afglijden.
Waarom grijpen dit soort verhalen jou zo aan Eleonora?
Het contact is er nog wel voor de kinderen. Ik hou haar op de hoogte van hun wel en wee. Stuur foto's, laat ze bellen.
Ik heb (en mijn vriend ook) heel lang getwijfeld of we wel wilden breken, juist om de kinderen. Maar mijn dochter is 5 en voelt spanning haarfijn aan. Na de tirade van oma heeft ze 2 dagen aan mijn been gehangen van de schrik. Dat is het me echt helemaal niet waard. Uiteraard was dat mijn schuld en had ik de band tussen oma en kleindochter verpest. Maar goed. Dat laten we dan maar van ons afglijden.
Waarom grijpen dit soort verhalen jou zo aan Eleonora?
woensdag 4 februari 2009 om 17:28
Misschien omdat ik 1) zelf moeder ben en niks begrijp van mensen die niet lief zijn voor hun kinderen en er niet ongelooflijk zuinig op zijn. En 2) omdat ik een weekdier ben en ik wil zorgen en koesteren en troosten.
Daarbij heb ik het zelf moeilijk gehad vroeger. Hele andere dingen weer maar ik was wel erg eenzaam omdat ik een geheim moest meedragen wat ik niet kon delen. Mijn moeder was erg lief en warm maar we zijn nooit heel close geweest om verschillende redenen.
Vandaar.....
Daarbij heb ik het zelf moeilijk gehad vroeger. Hele andere dingen weer maar ik was wel erg eenzaam omdat ik een geheim moest meedragen wat ik niet kon delen. Mijn moeder was erg lief en warm maar we zijn nooit heel close geweest om verschillende redenen.
Vandaar.....
woensdag 4 februari 2009 om 17:32
Je bent lief
Ik dacht altijd dat ik beslissingen van mijn moeder uit mijn jeugd beter zou snappen als ik kinderen zou hebben. Maar ik begrijp het alleen maar minder.
De laatste keer dat we haar zagen maakte ze zo'n ontzettende rotopmerking tegen mijn dochter (toen nog 4), dat raakte me zo. Dat je zelfs je frustraties gaat afreageren op een kleuter. Toen was het klaar wat mij betreft.
Ik dacht altijd dat ik beslissingen van mijn moeder uit mijn jeugd beter zou snappen als ik kinderen zou hebben. Maar ik begrijp het alleen maar minder.
De laatste keer dat we haar zagen maakte ze zo'n ontzettende rotopmerking tegen mijn dochter (toen nog 4), dat raakte me zo. Dat je zelfs je frustraties gaat afreageren op een kleuter. Toen was het klaar wat mij betreft.
woensdag 4 februari 2009 om 17:46
Snap ik.
Ik begrijp nu ook niet dat mijn moeder niet zag dat ik seksueel misbruikt werd (dat is zeg maar mijn jeugdding ) En daar ben ik alleen maar minder van gaan snappen nu ik zelf een dochter heb.
Heb jij de neiging 'extra' lief te zijn? Of extra goed op te letten met wat je zegt, doet, hoe je dingen oplost? Ik probeer ontspannen te zijn als moeder maar ik merk dat mijn zenuwen ontzettend aan de oppervlakte liggen als het om mijn dochter gaat. Een leuke (alleenstaande) oom van deze of gene die de hele tijd met de kindertjes speelt op verjaardagen, als volwassen man, wordt door mij met argusogen in de gaten gehouden en mijn dochter zou nooit van z'n leven bij die oom/vriend/neef/whatever mogen logeren of zo.
Ik probeer dat goed te relativeren, dat soort gevoelens maar dat vind ik moeilijk. Herken je daar iets in?
Ik begrijp nu ook niet dat mijn moeder niet zag dat ik seksueel misbruikt werd (dat is zeg maar mijn jeugdding ) En daar ben ik alleen maar minder van gaan snappen nu ik zelf een dochter heb.
Heb jij de neiging 'extra' lief te zijn? Of extra goed op te letten met wat je zegt, doet, hoe je dingen oplost? Ik probeer ontspannen te zijn als moeder maar ik merk dat mijn zenuwen ontzettend aan de oppervlakte liggen als het om mijn dochter gaat. Een leuke (alleenstaande) oom van deze of gene die de hele tijd met de kindertjes speelt op verjaardagen, als volwassen man, wordt door mij met argusogen in de gaten gehouden en mijn dochter zou nooit van z'n leven bij die oom/vriend/neef/whatever mogen logeren of zo.
Ik probeer dat goed te relativeren, dat soort gevoelens maar dat vind ik moeilijk. Herken je daar iets in?
