Relaties
alle pijlers
Mijn vader ging vreemd
maandag 26 mei 2008 om 14:46
Tja, de titel zegt het eigenlijk al... mijn vader ging vreemd. Hij werd verliefd op een andere vrouw. Een vrouw die dichtbij onze familiekring staat.
En ik weet niet wat ik ermee moet. Ik weet het al een aantal weken, maar kan het nog steeds niet plaatsen. Het past zo niet bij mijn vader en het beeld dat ik van hem heb, het beeld dat ik van mijn ouders heb. Ik voel me gekrenkt en gekwetst, boos op mijn vader omdat hij mijn moeder en ons gezin dit aandoet en ook boos op mijn moeder, omdat ze dit heeft laten gebeuren en het niet eens merkte. Maar hoe kan ik nou ook boos zijn op mijn moeder terwijl haar zulk onrecht is aangedaan?
En wat kan ik hier uberhaupt mee? Het is iets wat tussen mijn ouders speelt, maar het gaat mij ook aan. Alleen kan ik alleen maar langs de zijlijn staan kijken naar de pogingen die zij doen om hun huwelijk weer leven in te blazen. Want ze waren uit elkaar gegroeid. En dat begrijp ik wel, en ik begrijp ook wel dat je dan verliefd kan worden op een ander maar je hebt nog altijd de keuze om er wat mee te doen of niet. En mijn vader heeft daarin een hele verkeerde keuze gemaakt, waarmee hij ons gezin op het spel zette. Ons gezin dat, ondanks dat ik al heel wat jaren op mezelf woon, zo ontzettend belangrijk voor mij is. En hij heeft daar gewoon een spelletje mee gespeeld. Ik begrijp dat het kan gebeuren, maar tegelijkertijd wil ik het niet begrijpen. Want dit gebeurt bij andere mensen maar niet bij mijn ouders.
Het doet zoveel pijn, zoveel verdriet, en veroorzaakt zoveel onzekerheid. Want wanneer weet ik nou of het weer goed zit tussen mijn ouders? Wanneer kan ik daar weer van op aan? Dat er weer stabiliteit is, dat mijn vertrouwen weer terug is?
Heeft een van jullie hier ook wel eens mee te maken gehad? En hoe ging je er dan mee om? Ik heb er moeite mee om het als een voldongen feit te accepteren, iets waar ik zelf niets aan kan doen of veranderen.. hoe werkt dit?
En ik weet niet wat ik ermee moet. Ik weet het al een aantal weken, maar kan het nog steeds niet plaatsen. Het past zo niet bij mijn vader en het beeld dat ik van hem heb, het beeld dat ik van mijn ouders heb. Ik voel me gekrenkt en gekwetst, boos op mijn vader omdat hij mijn moeder en ons gezin dit aandoet en ook boos op mijn moeder, omdat ze dit heeft laten gebeuren en het niet eens merkte. Maar hoe kan ik nou ook boos zijn op mijn moeder terwijl haar zulk onrecht is aangedaan?
En wat kan ik hier uberhaupt mee? Het is iets wat tussen mijn ouders speelt, maar het gaat mij ook aan. Alleen kan ik alleen maar langs de zijlijn staan kijken naar de pogingen die zij doen om hun huwelijk weer leven in te blazen. Want ze waren uit elkaar gegroeid. En dat begrijp ik wel, en ik begrijp ook wel dat je dan verliefd kan worden op een ander maar je hebt nog altijd de keuze om er wat mee te doen of niet. En mijn vader heeft daarin een hele verkeerde keuze gemaakt, waarmee hij ons gezin op het spel zette. Ons gezin dat, ondanks dat ik al heel wat jaren op mezelf woon, zo ontzettend belangrijk voor mij is. En hij heeft daar gewoon een spelletje mee gespeeld. Ik begrijp dat het kan gebeuren, maar tegelijkertijd wil ik het niet begrijpen. Want dit gebeurt bij andere mensen maar niet bij mijn ouders.
Het doet zoveel pijn, zoveel verdriet, en veroorzaakt zoveel onzekerheid. Want wanneer weet ik nou of het weer goed zit tussen mijn ouders? Wanneer kan ik daar weer van op aan? Dat er weer stabiliteit is, dat mijn vertrouwen weer terug is?
Heeft een van jullie hier ook wel eens mee te maken gehad? En hoe ging je er dan mee om? Ik heb er moeite mee om het als een voldongen feit te accepteren, iets waar ik zelf niets aan kan doen of veranderen.. hoe werkt dit?
maandag 26 mei 2008 om 14:56
quote:cryptorchid schreef op 26 mei 2008 @ 14:46:
En ik weet niet wat ik ermee moet. ?
Niets
En wat kan ik hier uberhaupt mee? niets Het is iets wat tussen mijn ouders speelt, maar het gaat mij ook aan. niet direct ...... dit is inderdaad iets tussen jouw ouders . Want dit gebeurt bij andere mensen maar niet bij mijn ouders. Je ouders zijn net " echte mensen " he ?
Het doet zoveel pijn, zoveel verdriet, en veroorzaakt zoveel onzekerheid. Want wanneer weet ik nou of het weer goed zit tussen mijn ouders? Wanneer kan ik daar weer van op aan? Dat er weer stabiliteit is, dat mijn vertrouwen weer terug is? Jouw vertrouwen in wat of in wie ?
Ik heb er moeite mee om het als een voldongen feit te accepteren, iets waar ik zelf niets aan kan doen of veranderen.. hoe werkt dit?
Meissie , hartstikke rot voor je , maar probeer het te zien als iets wat tussen jouw ouders speelt en niet als iets wat JOU is aangedaan , al snap ik dat je dat zo voelt . Maar wat er ook gebeurt , je vader kan van jou niet scheiden , blijft altijd je vader , heeft jou geen trouw beloofd.......... een totaal andere relatie dan hij met je moeder heeft . Met andere gevoelens , normen ( heel dubbel , ja ) , etc .
Zorg ook dat je niet de rol van bemiddelaar op je neemt of toegeschoven krijgt .
En ik weet niet wat ik ermee moet. ?
Niets
En wat kan ik hier uberhaupt mee? niets Het is iets wat tussen mijn ouders speelt, maar het gaat mij ook aan. niet direct ...... dit is inderdaad iets tussen jouw ouders . Want dit gebeurt bij andere mensen maar niet bij mijn ouders. Je ouders zijn net " echte mensen " he ?
Het doet zoveel pijn, zoveel verdriet, en veroorzaakt zoveel onzekerheid. Want wanneer weet ik nou of het weer goed zit tussen mijn ouders? Wanneer kan ik daar weer van op aan? Dat er weer stabiliteit is, dat mijn vertrouwen weer terug is? Jouw vertrouwen in wat of in wie ?
Ik heb er moeite mee om het als een voldongen feit te accepteren, iets waar ik zelf niets aan kan doen of veranderen.. hoe werkt dit?
Meissie , hartstikke rot voor je , maar probeer het te zien als iets wat tussen jouw ouders speelt en niet als iets wat JOU is aangedaan , al snap ik dat je dat zo voelt . Maar wat er ook gebeurt , je vader kan van jou niet scheiden , blijft altijd je vader , heeft jou geen trouw beloofd.......... een totaal andere relatie dan hij met je moeder heeft . Met andere gevoelens , normen ( heel dubbel , ja ) , etc .
Zorg ook dat je niet de rol van bemiddelaar op je neemt of toegeschoven krijgt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 26 mei 2008 om 14:56
Sterkte meid...
Ik heb zelf een vader die geregeld vreemdging. Dat kwam soms uit, soms niet. Mijn moeder raakte er in de loop van de jaren wel zo'n beetje aan gewend, geloof ik. Ze zijn na 30 jaar huwelijk alsnog uit elkaar gegaan, maar het vreemdgaan was niet de reden.
Probeer het als positief te zien dat je ouders hun huwelijk nieuw leven inblazen en opnieuw voor elkaar willen kiezen. Er is leven na vreemdgaan en als dit een eenmalig iets was, komt het vast wel weer allemaal goed (maar heeft wel veel tijd nodig). Jijzelf als kind hebt er inderdaad verder weinig mee te maken, je kan er alleen maar zijn om je ouders nu in tijden van verdriet te steunen. Probeer het dan ook niet op jezelf te betrekken (wat heb ik gedaan of kan ik anders doen? niets, dus... het heeft überhaupt niets met jou te maken).
Ik heb zelf een vader die geregeld vreemdging. Dat kwam soms uit, soms niet. Mijn moeder raakte er in de loop van de jaren wel zo'n beetje aan gewend, geloof ik. Ze zijn na 30 jaar huwelijk alsnog uit elkaar gegaan, maar het vreemdgaan was niet de reden.
Probeer het als positief te zien dat je ouders hun huwelijk nieuw leven inblazen en opnieuw voor elkaar willen kiezen. Er is leven na vreemdgaan en als dit een eenmalig iets was, komt het vast wel weer allemaal goed (maar heeft wel veel tijd nodig). Jijzelf als kind hebt er inderdaad verder weinig mee te maken, je kan er alleen maar zijn om je ouders nu in tijden van verdriet te steunen. Probeer het dan ook niet op jezelf te betrekken (wat heb ik gedaan of kan ik anders doen? niets, dus... het heeft überhaupt niets met jou te maken).
maandag 26 mei 2008 om 14:58
Cryptorchild,
Ik kan je reactie voorstellen en vreemdgaan is geen goede zaak. Desondanks heeft iedereen het recht om gelukkig te zijn hoe moeilijk dat nu te accepteren is dat je vader met een andere vrouw is gegaan. Hij deed dat niet om mensen te kwetsen maar om zich gelukkig te voelen.
Het kan voorkomen dat mensen uit elkaar groeien maar dat heeft niks te maken met vertrouwen. Vertrouwen heeft met andere zaken te maken.
Natuurlijk heb je hier verdriet om, maar uiteindelijk wil je het beste voor je ouders. Ik denk dat je weinig keus hebt en je zal je hierbij neer moeten leggen. Je kan alleen je vader en moeder steunen en hen niet meteen veroordelen. Hij houdt van je en jij houdt van hem. Probeer in het verdriet en pijn niet boos te worden. Jullie hebben elkaar echt heel erg nodig.
Heel veel sterkte...
Ik kan je reactie voorstellen en vreemdgaan is geen goede zaak. Desondanks heeft iedereen het recht om gelukkig te zijn hoe moeilijk dat nu te accepteren is dat je vader met een andere vrouw is gegaan. Hij deed dat niet om mensen te kwetsen maar om zich gelukkig te voelen.
Het kan voorkomen dat mensen uit elkaar groeien maar dat heeft niks te maken met vertrouwen. Vertrouwen heeft met andere zaken te maken.
Natuurlijk heb je hier verdriet om, maar uiteindelijk wil je het beste voor je ouders. Ik denk dat je weinig keus hebt en je zal je hierbij neer moeten leggen. Je kan alleen je vader en moeder steunen en hen niet meteen veroordelen. Hij houdt van je en jij houdt van hem. Probeer in het verdriet en pijn niet boos te worden. Jullie hebben elkaar echt heel erg nodig.
Heel veel sterkte...
maandag 26 mei 2008 om 15:07
Cryptorchild,
ik heb net vanochtend een topic geopend over hetzelfde onderwerp, nou ja, mijn vader ging vreemd, mijn ouders gingen scheiden, hij ging verder met zijn minnares, nu gaan ze trouwen...
En waar mijn topic over ging; hij had mij gevraagd als getuige, ik heb ja gezegd maar nu begint het kleine meisje in mij te schoppen...heeel hard en ze roept NEEEE!!!
Die strijd tussen je verstand dat zegt: hun zaak!
Maar je hartje dat schreeuwt en er af en toe bovenuit komt: NIET DOEN! Je bent mijn papa en je hoort lief te zijn voor mijn mama en al helemaal niet te trouwen met die trut die tussen jullie inkomt.
En als je dan relativeerd blijf je ongeveer in het midden steken en ook dat is een rot-gevoel (om het heel zacht te zeggen!)
Ik weet dus precies hoe je je voelt!
Ik woonde nog half thuis toen de aanloop naar de scheiding kwam en het nog niet bekend was dat er een ander in het spel was. Mijn vader, moeder EN broertje huilden bij mij uit...
Tip van mij: laat dat niet gebeuren! Want je blijft met je eigen gevoelens zitten terwijl je die van een ander probeert op te lossen, terwijl jij de laatste bent die dat moet doen!
Heel veel sterkte
en je mag me altijd een berichtje sturen
ik heb net vanochtend een topic geopend over hetzelfde onderwerp, nou ja, mijn vader ging vreemd, mijn ouders gingen scheiden, hij ging verder met zijn minnares, nu gaan ze trouwen...
En waar mijn topic over ging; hij had mij gevraagd als getuige, ik heb ja gezegd maar nu begint het kleine meisje in mij te schoppen...heeel hard en ze roept NEEEE!!!
Die strijd tussen je verstand dat zegt: hun zaak!
Maar je hartje dat schreeuwt en er af en toe bovenuit komt: NIET DOEN! Je bent mijn papa en je hoort lief te zijn voor mijn mama en al helemaal niet te trouwen met die trut die tussen jullie inkomt.
En als je dan relativeerd blijf je ongeveer in het midden steken en ook dat is een rot-gevoel (om het heel zacht te zeggen!)
Ik weet dus precies hoe je je voelt!
Ik woonde nog half thuis toen de aanloop naar de scheiding kwam en het nog niet bekend was dat er een ander in het spel was. Mijn vader, moeder EN broertje huilden bij mij uit...
Tip van mij: laat dat niet gebeuren! Want je blijft met je eigen gevoelens zitten terwijl je die van een ander probeert op te lossen, terwijl jij de laatste bent die dat moet doen!
Heel veel sterkte
en je mag me altijd een berichtje sturen
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
maandag 26 mei 2008 om 15:10
Lieve Crypto,
Ontdekken dat je ouders, zoals Bianca het zegt, gewoon mensen zijn en ook elkaar heel veel pijn doen terwijl ze dat niet zouden moeten doen, is verschrikkelijk moeilijk.
Je kunt alleen maar lief zijn voor ze meid. Boos op je vader, tuurlijk maar als je moeder hem een kans wil geven om hun huwelijk te redden torpedeer die kans dan niet voor haar door je van hem af te keren. Wees wijs en blijf er zo veel mogelijk buiten. Laat je zeker niet gebruiken als praatpaal bijvoorbeeld. Je bent hun kínd, niet hun therapeut.
Laat ze zelf hun huwelijksproblemen aanpakken en oplossen en geef ze daar de ruimte voor. Dat kun je vast. Hoe boos je ook bent. Voor jou is de structuur, de veiligheid van jullie gezin even door elkaar geschud, voor je ouders is (gevoelsmatig) de wereld vergaan. Jouw afkeer en razernij en afwijzingen moeten ze er niet nog bij krijgen. Geef ze tijd en geef jezelf de tijd om deze nieuwe situatie een plaats te geven in jullie aller levens.
Sterkte he....
(f)
Ontdekken dat je ouders, zoals Bianca het zegt, gewoon mensen zijn en ook elkaar heel veel pijn doen terwijl ze dat niet zouden moeten doen, is verschrikkelijk moeilijk.
Je kunt alleen maar lief zijn voor ze meid. Boos op je vader, tuurlijk maar als je moeder hem een kans wil geven om hun huwelijk te redden torpedeer die kans dan niet voor haar door je van hem af te keren. Wees wijs en blijf er zo veel mogelijk buiten. Laat je zeker niet gebruiken als praatpaal bijvoorbeeld. Je bent hun kínd, niet hun therapeut.
Laat ze zelf hun huwelijksproblemen aanpakken en oplossen en geef ze daar de ruimte voor. Dat kun je vast. Hoe boos je ook bent. Voor jou is de structuur, de veiligheid van jullie gezin even door elkaar geschud, voor je ouders is (gevoelsmatig) de wereld vergaan. Jouw afkeer en razernij en afwijzingen moeten ze er niet nog bij krijgen. Geef ze tijd en geef jezelf de tijd om deze nieuwe situatie een plaats te geven in jullie aller levens.
Sterkte he....
(f)
maandag 26 mei 2008 om 15:36
Bedankt voor jullie reacties allemaal!
Het is inderdaad zo dat ik er niet mijn probleem van moet maken, en dat weet ik eigenlijk ook wel. Maar zoals Applelicious zegt, het is dat kleinde meisje in mij dat heel hard scheeuwt dat het niet zo hoort en dat maakt het zo moeilijk.. in het midden blijven steken en niet weten welke kant je nou op moet inderdaad..
En het is natuurlijk hartstikke positief dat ze er met zn tweeen proberen uit te komen, daar ben ik ook heel blij om en als ik het met andere mensen of mijn psycholoog erover hebben dan zijn ze ook allemaal eigenlijk verbaasd dat we het er zo met elkaar over kunnen hebben en dat is ook fijn maar er is ook het verdriet en dat is soms zo groots dat de tranen me soms hele dagen achter mn ogen branden. Het is super dat mijn ouders weer voor elkaar gekozen hebben en dat ze hebben beseft wat hen allemaal bindt en dat ze veel dingen samen leuk vinden en van dezelfde dingen kunnen genieten, dat er dus eigenlijk niks verandert maar tegelijkertijd is er zoveel veranderd en waar ik ook niet precies mn vinger op kan leggen..
Het is inderdaad zo dat mijn ouders ook 'net mensen' zijn, dat zijn ze natuurlijk ook maar ik had mijn ouders eigenlijk altijd op een voetstuk staan en daar zijn ze min of meer vanaf gedonderd. Aan de ene kant is dat niet zo heel erg, want het neemt op een aparte manier ook een soort druk weg dat ik alles altijd goed moet doen, maar aan de andere kant is het ook wel de grond onder mijn voeten die even flink heeft staan schudden.. en dat moet weer een plekje terugvinden, en dat duurt nog wel even denk ik. Waarschijnlijk wil ik ook gewoon veel te snel dat alles weer goed is, dat alles weer is zoals het was, ook al was dat kennelijk helemaal niet goed..
Applelicious jij ook veel sterkte, het lijkt me ook niet makkelijk wat jij nu meemaakt.. dat je inderdaad ja zegt tegen je vader maar dat je je later realiseert dat je het eigenlijk helemaal niet wilt! En dan is het heel moeilijk om alsnog nee te zeggen..
Het is inderdaad zo dat ik er niet mijn probleem van moet maken, en dat weet ik eigenlijk ook wel. Maar zoals Applelicious zegt, het is dat kleinde meisje in mij dat heel hard scheeuwt dat het niet zo hoort en dat maakt het zo moeilijk.. in het midden blijven steken en niet weten welke kant je nou op moet inderdaad..
En het is natuurlijk hartstikke positief dat ze er met zn tweeen proberen uit te komen, daar ben ik ook heel blij om en als ik het met andere mensen of mijn psycholoog erover hebben dan zijn ze ook allemaal eigenlijk verbaasd dat we het er zo met elkaar over kunnen hebben en dat is ook fijn maar er is ook het verdriet en dat is soms zo groots dat de tranen me soms hele dagen achter mn ogen branden. Het is super dat mijn ouders weer voor elkaar gekozen hebben en dat ze hebben beseft wat hen allemaal bindt en dat ze veel dingen samen leuk vinden en van dezelfde dingen kunnen genieten, dat er dus eigenlijk niks verandert maar tegelijkertijd is er zoveel veranderd en waar ik ook niet precies mn vinger op kan leggen..
Het is inderdaad zo dat mijn ouders ook 'net mensen' zijn, dat zijn ze natuurlijk ook maar ik had mijn ouders eigenlijk altijd op een voetstuk staan en daar zijn ze min of meer vanaf gedonderd. Aan de ene kant is dat niet zo heel erg, want het neemt op een aparte manier ook een soort druk weg dat ik alles altijd goed moet doen, maar aan de andere kant is het ook wel de grond onder mijn voeten die even flink heeft staan schudden.. en dat moet weer een plekje terugvinden, en dat duurt nog wel even denk ik. Waarschijnlijk wil ik ook gewoon veel te snel dat alles weer goed is, dat alles weer is zoals het was, ook al was dat kennelijk helemaal niet goed..
Applelicious jij ook veel sterkte, het lijkt me ook niet makkelijk wat jij nu meemaakt.. dat je inderdaad ja zegt tegen je vader maar dat je je later realiseert dat je het eigenlijk helemaal niet wilt! En dan is het heel moeilijk om alsnog nee te zeggen..
maandag 26 mei 2008 om 17:50
Tien jaar geleden biechtte mijn vader op dat hij al twee jaar een affaire had met de vrouw van de broer van mijn moeder. Een vreselijke klap en de tijd die hierop volgde was ook helemaal niet fijn. De affaire eindigde, pa ging een tijdje uit huis, maar kwam later terug en ging met mijn moeder in relatietherapie.
Op dat moment had ik niet echt door wat er precies gaande was (ik was twaalf), en merkte ik alleen dat de sfeer thuis zwaar klote was en mijn ouders constant huilde. Ook mocht ik niet meer bij mijn neefje en nichtje op bezoek.
Zo rond mijn zestiende ben ik gaan beseffen wat mijn vader heeft gedaan en welke impact dat toen en nu nog op ons heeft. In die tijd heb ik vader best wel een tijdje veracht. Ook ik had hem op een voetstuk staan, als een integere, eerlijke man. Maar hij donderde er in een klap vanaf. Aanrakingen van hem kon ik ook niet hebben, dat soort dingen. In de loop van de tijd is dit ook weer bijgedraaid.
Zo af en toe heb ik nog een 'walg-moment', maar bovenal ben ik ontzettend trots op mijn ouders dat ze na dit alles nog bij elkaar zijn. Iedereen om je heen gaat scheiden en mijn moeder heeft ervoor gekozen om niet zomaar het bijltje er bij neer te leggen, maar opnieuw te beginnen.
Meid; veel sterkte.
Op dat moment had ik niet echt door wat er precies gaande was (ik was twaalf), en merkte ik alleen dat de sfeer thuis zwaar klote was en mijn ouders constant huilde. Ook mocht ik niet meer bij mijn neefje en nichtje op bezoek.
Zo rond mijn zestiende ben ik gaan beseffen wat mijn vader heeft gedaan en welke impact dat toen en nu nog op ons heeft. In die tijd heb ik vader best wel een tijdje veracht. Ook ik had hem op een voetstuk staan, als een integere, eerlijke man. Maar hij donderde er in een klap vanaf. Aanrakingen van hem kon ik ook niet hebben, dat soort dingen. In de loop van de tijd is dit ook weer bijgedraaid.
Zo af en toe heb ik nog een 'walg-moment', maar bovenal ben ik ontzettend trots op mijn ouders dat ze na dit alles nog bij elkaar zijn. Iedereen om je heen gaat scheiden en mijn moeder heeft ervoor gekozen om niet zomaar het bijltje er bij neer te leggen, maar opnieuw te beginnen.
Meid; veel sterkte.
Loop met je gezicht in de zon, dan valt de schaduw achter je.
dinsdag 27 mei 2008 om 11:25
Mijn vader ging ooit vreemd, toen was ik 10 ofzo. Ouders bleven bij elkaar, maar mijn moeder vertrouwde hem nooit weer helemaal 100%. Toen ik uit huis was en al verloofd was, ging hij weer vreemd, ik was toen 23. Nu pakte mijn moeder (gelukkig) wel door en schakelde een advokaat in. Inmiddels is ze officieel bijna vier jaar van hem af. Hij is al overleden, had geen contact meer met mij en mijn broer, maar liet wel twee halfbroertjes voor ons achter. Dus. Erg veel hád ik al niet met mijn vader, en inmiddels dus helemaal niet meer
dinsdag 10 juni 2008 om 13:12
Wat me opvalt is dat je vooral bezig bent met wat het betekent voor jou, alsof het iets is wat jou persoonlijk is aangedaan. En dat ik je bijna tussen de regels door hoor zeggen: als mijn vader echt van me had gehouden had hij dit nooooit gedaan .
Het is niets persoonlijks hoe dichtbij het ook komt. Ze hebben het nu wrs al moeilijk genoeg zonder dat jij je er onterecht in gaat mengen. Geef ze de vrijheid twee volwassen mensen te zijn. Ik begrijp je teleurstelling wel een beetje maar dat is van jou, dat kun jij niet afschuiven op hun. Waarom ontleen je zoveel veiligheid aan hen? Waarom is hun aandeel in jouw leven nog steeds zo belangrijk?
Ik vermoed dat dat zo is omdat je je altijd veilig bij hen hebt geweten. Dat is geen vanzelfsprekendheid, wees er dankbaar voor. Neem het ze nu niet kwalijk dat ze je die veiligheid hebben ontnomen door van hun voetstukken te vallen. Ik denk juist dat het moment waarop je ontdekt dat je ouders ook maar mensen zijn, het moment ook is waarop je band met hun zich kan verdiepen op een heel ander niveau. Dat is gebaseerd op wederzijdse liefde en respect.
Ik begrijp wel heel goed dat het nu even complete emotionele chaos is. Heel veel sterkte daarmee en ik hoop dat dit je ouders weer nader tot elkaar brengt .
Het is niets persoonlijks hoe dichtbij het ook komt. Ze hebben het nu wrs al moeilijk genoeg zonder dat jij je er onterecht in gaat mengen. Geef ze de vrijheid twee volwassen mensen te zijn. Ik begrijp je teleurstelling wel een beetje maar dat is van jou, dat kun jij niet afschuiven op hun. Waarom ontleen je zoveel veiligheid aan hen? Waarom is hun aandeel in jouw leven nog steeds zo belangrijk?
Ik vermoed dat dat zo is omdat je je altijd veilig bij hen hebt geweten. Dat is geen vanzelfsprekendheid, wees er dankbaar voor. Neem het ze nu niet kwalijk dat ze je die veiligheid hebben ontnomen door van hun voetstukken te vallen. Ik denk juist dat het moment waarop je ontdekt dat je ouders ook maar mensen zijn, het moment ook is waarop je band met hun zich kan verdiepen op een heel ander niveau. Dat is gebaseerd op wederzijdse liefde en respect.
Ik begrijp wel heel goed dat het nu even complete emotionele chaos is. Heel veel sterkte daarmee en ik hoop dat dit je ouders weer nader tot elkaar brengt .
dinsdag 10 juni 2008 om 13:14
Dat mijn vader een keer in een slechte periode goed dronken werd en bijna wat uitvoerde met een buurvrouw (bijna!), was in feite veel schokkender dan dat ik twee maanden daarvoor erachter was gekomen dat mijn (ex)verloofde er nog een relatie op nahield.
Ik heb de schok toen gedefinieerd als: "Als mijn vader al niet te vertrouwen is, welke man is dat dan wel?"
Dus ja, ik snap heel goed dat dit heel erg moeilijk is voor je. Je ouders zijn een voorbeeld, een veilige haven, die moet je kunnen vertrouwen. En dat wankelt nu.
Ik heb de schok toen gedefinieerd als: "Als mijn vader al niet te vertrouwen is, welke man is dat dan wel?"
Dus ja, ik snap heel goed dat dit heel erg moeilijk is voor je. Je ouders zijn een voorbeeld, een veilige haven, die moet je kunnen vertrouwen. En dat wankelt nu.
dinsdag 10 juni 2008 om 13:23
