Relaties
alle pijlers
Mijn vriend , ik en zijn dode vrouw.
zaterdag 12 april 2008 om 18:18
Ik heb een enorm leuke man ontmoet, alleen is hij 2 jaar geleden zijn vrouw verloren na een lang ziek bed. Een moeilijk begin voor ons beiden, had de hele tijd het idee dat ze om ons heen was, na mate tijd voorbij ging , kwam ook steeds meer het gevoel dat het ons plekje werd. Uiteindelijk besloten om samen er voor tegaan, en zijn gaan samen wonen. Maar nu... huilbuien en nog eens huilbuien.. mij plekje thusi thuis heb ik niet meer, en ja.. hier in dit huis.. waar het nu zou moeten zijn. Daar is al helemaal geen plekje tevinden.. overal spookt ze rond voor me gevoel, kom geregeld spullen tegen van haar, en kan ik haar niet uit me hoofd zetten. ben meer met haar bezig dan hij doet, en alles doet aan haar herrinneren , deed die dit zo met haar, of was ze daar leuker i, vrienden van haar, ja.. wat verwachten die, ik word gek van onzekerheid, en enorm veel verdriet. waarom kan ik het niet los laten. Ik wil een eigen plekje met hem, samen, tuurlijk zal ze er altijd bij zijn, ik heb die stap uiteindelijk genomen, maar weet er op dit moment niet mee omtegaan.
hoop dat er meerdere mensen zijn, die in zo,n zelfde situatie zitten.
hoop dat er meerdere mensen zijn, die in zo,n zelfde situatie zitten.
zondag 13 april 2008 om 17:26
Hoezo is dit topic respectloos geschreven? Ik vind bepaalde reactie juist nogal repectloos. Sommige mensen noemen het beestje nu eenmaal bij zijn naam...
Hier een reactie van een soort van ervaringsdeskundige. 6 jaar gelden is mijn vriend verongelukt, m'n jeugdliefde. Hij overleed en ik moest door met mijn leven. En dat heb ik ook gedaan. Ik las hier de opmerking van je wordt nooit en te nimmer zijn nummer 1, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik ben nu al weer heel wat jaartjes met mn 'nieuwe' vriend en kan zeggen dat hij mijn absolute nummer 1 is! Het 'mooie' van vedriet is dat het slijt, wat rest zijn herrineringen. Het lijkt nu misschien of ik er heel luchtig over doe, maar ook ik ben door een heel diep dal gegaan en tijd heelt niet alle wonden, maar wel heel veel wonden. Ik ben nu zover dat ik alleen maar blij wordt van de mooie herrineringen aan hem, ipv. verdrietig, en ben dankbaar dat ik hem heb mogen leren kennen.
Ik weet dat mijn vriend het er in het begin wel moeilijk mee gehad heeft, dus ik begrijp ook heel goed wat dit voor TO betekend. Mijn vriend had in het begin ook het gevoel dat hij een niet te winnen concurrentie strijd voerde met mijn 'dode' vriend. Al zijn we wel in een ander huis gaan wonen. Wij hebben hier heel veel over gepraat. Ga inderdaad niet de strijd aan met haar! Ik vind het juist heel grappig dat mijn vriend een heel ander type is dan mn overleden vriend. Ik denk wel dat het handig is om op den duur een ander huis te zoeken, maar geef het de tijd. Wees eerlijk tegen je vriend en vertel hem wat je moeilijk vind. Waarschijnlijk begrijpt hij je en komt hij zelf met een idee om haar een iets minder prominente rol in jullie huis te geven. Geef ook dit de tijd, want dit komt vanzelf wel. Volgens mij had ik na 2 jaar ook nog flink wat foto's, spullen etc van mn overleden lief. Toch heb ik dat vrij snel nadat ik mn nieuwe vriend leerde kennen weg gehaald, omdat ik hem geen onbehagelijk gevoel wilde geven. Voelde wel wat hard naar de overledene toe, maar hij had mij hier alleen achtergelaten en ik moest nog iets van de rest van mn leven zien te maken!
Op de sterfdag van mn overleden vriend ga ik altijd samen met mijn huidige vriend naar het kerkhof. Direct de eerste keer voelde dat al zo enorm fijn, het heden en het verleden kwamen samen, toen kreeg ik heel sterk het gevoel dat het goed was zo. Dus wees ook niet bang om teveel te zijn, je mag jezelf best in het rouwproces betrekken, hij kan jouw steun juist heel hard gebuiken.
Succes ermee en laat je absoluut niet gek maken, geniet van je toekomst met hem, en probeer zijn verleden wat meer los te laten!
Hier een reactie van een soort van ervaringsdeskundige. 6 jaar gelden is mijn vriend verongelukt, m'n jeugdliefde. Hij overleed en ik moest door met mijn leven. En dat heb ik ook gedaan. Ik las hier de opmerking van je wordt nooit en te nimmer zijn nummer 1, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik ben nu al weer heel wat jaartjes met mn 'nieuwe' vriend en kan zeggen dat hij mijn absolute nummer 1 is! Het 'mooie' van vedriet is dat het slijt, wat rest zijn herrineringen. Het lijkt nu misschien of ik er heel luchtig over doe, maar ook ik ben door een heel diep dal gegaan en tijd heelt niet alle wonden, maar wel heel veel wonden. Ik ben nu zover dat ik alleen maar blij wordt van de mooie herrineringen aan hem, ipv. verdrietig, en ben dankbaar dat ik hem heb mogen leren kennen.
Ik weet dat mijn vriend het er in het begin wel moeilijk mee gehad heeft, dus ik begrijp ook heel goed wat dit voor TO betekend. Mijn vriend had in het begin ook het gevoel dat hij een niet te winnen concurrentie strijd voerde met mijn 'dode' vriend. Al zijn we wel in een ander huis gaan wonen. Wij hebben hier heel veel over gepraat. Ga inderdaad niet de strijd aan met haar! Ik vind het juist heel grappig dat mijn vriend een heel ander type is dan mn overleden vriend. Ik denk wel dat het handig is om op den duur een ander huis te zoeken, maar geef het de tijd. Wees eerlijk tegen je vriend en vertel hem wat je moeilijk vind. Waarschijnlijk begrijpt hij je en komt hij zelf met een idee om haar een iets minder prominente rol in jullie huis te geven. Geef ook dit de tijd, want dit komt vanzelf wel. Volgens mij had ik na 2 jaar ook nog flink wat foto's, spullen etc van mn overleden lief. Toch heb ik dat vrij snel nadat ik mn nieuwe vriend leerde kennen weg gehaald, omdat ik hem geen onbehagelijk gevoel wilde geven. Voelde wel wat hard naar de overledene toe, maar hij had mij hier alleen achtergelaten en ik moest nog iets van de rest van mn leven zien te maken!
Op de sterfdag van mn overleden vriend ga ik altijd samen met mijn huidige vriend naar het kerkhof. Direct de eerste keer voelde dat al zo enorm fijn, het heden en het verleden kwamen samen, toen kreeg ik heel sterk het gevoel dat het goed was zo. Dus wees ook niet bang om teveel te zijn, je mag jezelf best in het rouwproces betrekken, hij kan jouw steun juist heel hard gebuiken.
Succes ermee en laat je absoluut niet gek maken, geniet van je toekomst met hem, en probeer zijn verleden wat meer los te laten!
zondag 13 april 2008 om 17:59
Ik ga me even niet bemoeien met de al dan niet respectdiscussie, die is al van harte gevoerd.
De man van mijn vriendin pleegde in 2004 zelfmoord en nog iedere dag speelt hij een rol in haar leven. Ze heeft zolangzamerhand wel meer ruimte voor zichzelf in huis gemaakt, zijn spullen weggehaald, bepaalde dingen van hem juist in een soort herinneringskist gestopt, een nieuwe hond gekocht en ga zo maar door. Maar wel stapje voor stapje en nog steeds hebben we het vaak over hem. Bijna iedere keer als ik haar spreek komt hij weleens ter spraken.
Twee jaar na de dood van een vrouw een relatie krijgen met deze man is vrij kort na haar overlijden en inderdaad, aan rouw kun je geen verjaringstermijn hangen. De een ruimt na een maand alle spullen van de overledene al op en geeft kleding mee aan het leger des heils, de ander bewaart en stalt uit, kan moeilijk afstand doen van de aardse zaken die iemand naliet.
Soms is het ook laksigheid en gewoon geen zin hebben om de bezem door het huis te halen om dingen te veranderen. Gewoon omdat hij misschien wel geen 'last' (en dat bedoel ik natuurlijk niet zoals het er staat) heeft van die spullen, die jou dus wel een doorn in het oog zijn. Voor hem zijn het misschien wel gewoon spullen. Meer niet.
Als jij denkt dat iemand met brandende salie door het huis moet om de geest te verdrijven, dan moet je dat doen maar punt een denk ik niet dat je er veel mee op zult schieten omdat het vooral jouw probleem is en ten tweede, haar geest hóórt in dat huis. Zij woonde er en jij niet en jij zult in de loop van de tijd best je plaats krijgen.
Misschien kun je eens met hem bespreken wat je voelt en vragen of hij eens wil nadenken over hoe hij het huis meer van jullie sámen wil maken. Hoe hij daarover denkt. Dat heb je vast weleens gedaan. Wat zegt hij dan?
De man van mijn vriendin pleegde in 2004 zelfmoord en nog iedere dag speelt hij een rol in haar leven. Ze heeft zolangzamerhand wel meer ruimte voor zichzelf in huis gemaakt, zijn spullen weggehaald, bepaalde dingen van hem juist in een soort herinneringskist gestopt, een nieuwe hond gekocht en ga zo maar door. Maar wel stapje voor stapje en nog steeds hebben we het vaak over hem. Bijna iedere keer als ik haar spreek komt hij weleens ter spraken.
Twee jaar na de dood van een vrouw een relatie krijgen met deze man is vrij kort na haar overlijden en inderdaad, aan rouw kun je geen verjaringstermijn hangen. De een ruimt na een maand alle spullen van de overledene al op en geeft kleding mee aan het leger des heils, de ander bewaart en stalt uit, kan moeilijk afstand doen van de aardse zaken die iemand naliet.
Soms is het ook laksigheid en gewoon geen zin hebben om de bezem door het huis te halen om dingen te veranderen. Gewoon omdat hij misschien wel geen 'last' (en dat bedoel ik natuurlijk niet zoals het er staat) heeft van die spullen, die jou dus wel een doorn in het oog zijn. Voor hem zijn het misschien wel gewoon spullen. Meer niet.
Als jij denkt dat iemand met brandende salie door het huis moet om de geest te verdrijven, dan moet je dat doen maar punt een denk ik niet dat je er veel mee op zult schieten omdat het vooral jouw probleem is en ten tweede, haar geest hóórt in dat huis. Zij woonde er en jij niet en jij zult in de loop van de tijd best je plaats krijgen.
Misschien kun je eens met hem bespreken wat je voelt en vragen of hij eens wil nadenken over hoe hij het huis meer van jullie sámen wil maken. Hoe hij daarover denkt. Dat heb je vast weleens gedaan. Wat zegt hij dan?
zondag 13 april 2008 om 18:27
quote:fleurtje schreef op 13 april 2008 @ 16:59:
Ik zou er knap onzeker van worden, van de wetenschap dat ik never nooit in de picture zou zijn geweest als ik zijn vrouw niet was overleden.
Daar ben ik nou echt niet (meer) onzeker over, geen moment. Ik weet dat mijn vriend veel van haar hield, maar nu ook van mij. Als zij niet was overleden, waren wij nooit bij elkaar geweest. Dat wil niet zeggen dat ik blij ben dat zij is overleden of dat ik tweede keus zou zijn (of Anne), maar zo gaat het leven nou eenmaal, daar kan je soms geen keuzes in maken, maar worden voor je gemaakt.
En, geldt het ook niet voor als iemand gescheiden is? Als je vriend/man niet gescheiden zou zijn, dan zou je toch ook never nooit in de picture zijn geweest?? Maar daar word je toch ook niet onzeker van?
Ik zou er knap onzeker van worden, van de wetenschap dat ik never nooit in de picture zou zijn geweest als ik zijn vrouw niet was overleden.
Daar ben ik nou echt niet (meer) onzeker over, geen moment. Ik weet dat mijn vriend veel van haar hield, maar nu ook van mij. Als zij niet was overleden, waren wij nooit bij elkaar geweest. Dat wil niet zeggen dat ik blij ben dat zij is overleden of dat ik tweede keus zou zijn (of Anne), maar zo gaat het leven nou eenmaal, daar kan je soms geen keuzes in maken, maar worden voor je gemaakt.
En, geldt het ook niet voor als iemand gescheiden is? Als je vriend/man niet gescheiden zou zijn, dan zou je toch ook never nooit in de picture zijn geweest?? Maar daar word je toch ook niet onzeker van?
zondag 13 april 2008 om 18:35
quote:fleurtje schreef op 13 april 2008 @ 18:31:
Persoonlijk zie ik verschil in uit elkaar zijn door een scheiding, of uit elkaar zijn door de dood.Is er ook uiteraard, maar als je "de plaats inneemt" van een overleden vrouw/man, dan ben je zeker geen tweede keus en hoef je je daar niet onzeker over te voelen (wat je in het begin zeker wel bent). Net zoals je geen tweede keus bent met een gescheiden man of vrouw, dan ben je toch ook weer gewoon iemands keuze?
Persoonlijk zie ik verschil in uit elkaar zijn door een scheiding, of uit elkaar zijn door de dood.Is er ook uiteraard, maar als je "de plaats inneemt" van een overleden vrouw/man, dan ben je zeker geen tweede keus en hoef je je daar niet onzeker over te voelen (wat je in het begin zeker wel bent). Net zoals je geen tweede keus bent met een gescheiden man of vrouw, dan ben je toch ook weer gewoon iemands keuze?
zondag 13 april 2008 om 18:39
En ik besef me ook terdege, net als Anne waarschijnlijk, dat ik niet zijn eerste keuze was geweest als ze was blijven leven, maar ze is wèl overleden dus dat zijn van die "als" dingen.
Als ik ruim 3 jaar terug niet op dat moment daar was geweest, was ik hem niet tegenkomen etc etc. Maar dat geldt voor ieders leven, toch?
Anyway, nu heb ik het over mezelf en het is TO d'r topic, dus ik hoop dat ze nog wat van zich laat lezen, iig veel succes!
Als ik ruim 3 jaar terug niet op dat moment daar was geweest, was ik hem niet tegenkomen etc etc. Maar dat geldt voor ieders leven, toch?
Anyway, nu heb ik het over mezelf en het is TO d'r topic, dus ik hoop dat ze nog wat van zich laat lezen, iig veel succes!
zondag 13 april 2008 om 20:00
Nu ik de meeste berichten heb gelezen, voel ik me aardig rot.
ja ik ben jong, en ja ik ben jonger als mij vriend, maar daardoor niet minder wijs. en ja ,, mischien heb ik het verkeerd verwoord,(dood'/overleden) maar nee nog nooit heb ik een verkeerd woord over haar gezegd, ik heb enorm veel respect voor haar gekregen, waardoor ik het zelf enorm moeilijk heb gemaakt. heb haar zo,n op een voetstuk staan, dat ik het moeilijk vind om dingen van haar opteruimen, of het anders dan haar aantepakken.. het enigste wat ik vroeg, was of meerdere mensen dit hebben meegemaakt, of in zo,n zelfde situatie zitten, aangezien het voor mij geen makkelijke situatie is.. en ja ook daar heb ik voor gekozen, maar ondanks dat is het fijn om je gevoel hier over tedelen met een persoon die in het zelfde schuitje zit, of iemand die me advies kon geven. Dit soort berichten, waar gelukkig ook nog gewoonen berichten tussen stonden, had ik niet verwacht, en vind ik enorm respectloos.!!
ik wil zijn vrouw, niet het huis uitjagen, haar spullen niet weg gooien of al helemaal niet haar plek innemen,
Wat ik wil, is alleen een manier vinden hoe ik hier mee omkan gaan, en kan gaan genieten van het samenwonen!!!
ja ik ben jong, en ja ik ben jonger als mij vriend, maar daardoor niet minder wijs. en ja ,, mischien heb ik het verkeerd verwoord,(dood'/overleden) maar nee nog nooit heb ik een verkeerd woord over haar gezegd, ik heb enorm veel respect voor haar gekregen, waardoor ik het zelf enorm moeilijk heb gemaakt. heb haar zo,n op een voetstuk staan, dat ik het moeilijk vind om dingen van haar opteruimen, of het anders dan haar aantepakken.. het enigste wat ik vroeg, was of meerdere mensen dit hebben meegemaakt, of in zo,n zelfde situatie zitten, aangezien het voor mij geen makkelijke situatie is.. en ja ook daar heb ik voor gekozen, maar ondanks dat is het fijn om je gevoel hier over tedelen met een persoon die in het zelfde schuitje zit, of iemand die me advies kon geven. Dit soort berichten, waar gelukkig ook nog gewoonen berichten tussen stonden, had ik niet verwacht, en vind ik enorm respectloos.!!
ik wil zijn vrouw, niet het huis uitjagen, haar spullen niet weg gooien of al helemaal niet haar plek innemen,
Wat ik wil, is alleen een manier vinden hoe ik hier mee omkan gaan, en kan gaan genieten van het samenwonen!!!
zondag 13 april 2008 om 20:36
Dat je jong bent hoeft zeker niet in je nadeel te werken. Ik was 24 toen ik weduwe werd, en terugkijkend kan ik zeggen dat ik misschien wel juist vanwege mijn leeftijd de veerkracht en levenslust had om door te gaan, om weer een heel nieuwe toekomst op te bouwen.
En daarbij, ieder leert van het leven dat hij/zij leidt, ook jij, en je hebt misschien niet de makkelijkste weg gekozen door deze relatie aan te gaan. Voor zover je nog geen levenswijsheid hebt, ben je die dan nu in ieder geval druk aan het opbouwen en dat is best een positieve kant aan dit verhaal, vind ik.
Met de tijd zullen dingen ook vanzelf wel wat meer op hun plek gaan vallen, maar voor nu is het belangrijk dat jij je prettig voelt en niet meer zo onzeker. Daarvoor is het denk ik heel belangrijk dat je met je vriend praat. Of doe je dat al, en zo ja, begrijpt hij je gevoel?
Laat je niet op de kast jagen door mensen die jouw woorden respectloos genoemd hebben hoor, je bent wat mij betreft heel duidelijk: als je geen bewondering voor zijn overleden vrouw zou hebben zou je je immers ook niet onzeker voelen.
En daarbij, ieder leert van het leven dat hij/zij leidt, ook jij, en je hebt misschien niet de makkelijkste weg gekozen door deze relatie aan te gaan. Voor zover je nog geen levenswijsheid hebt, ben je die dan nu in ieder geval druk aan het opbouwen en dat is best een positieve kant aan dit verhaal, vind ik.
Met de tijd zullen dingen ook vanzelf wel wat meer op hun plek gaan vallen, maar voor nu is het belangrijk dat jij je prettig voelt en niet meer zo onzeker. Daarvoor is het denk ik heel belangrijk dat je met je vriend praat. Of doe je dat al, en zo ja, begrijpt hij je gevoel?
Laat je niet op de kast jagen door mensen die jouw woorden respectloos genoemd hebben hoor, je bent wat mij betreft heel duidelijk: als je geen bewondering voor zijn overleden vrouw zou hebben zou je je immers ook niet onzeker voelen.
zondag 13 april 2008 om 20:38
Ik vind sommige opvattingen over die 'eerste keus' wel erg vreemd.
'Eerste keus' betekent niet : degene die je het eerst in je leven gekozen hebt.
'Eerste keus' betekent : degene aan wie je de voorkeur geeft.
Het kan gebeuren dat een weduwnaar die gelukkig was met zijn eerste vrouw, nóg gelukkiger is met zijn tweede vrouw en in dat geval wordt die tweede vrouw dus zijn eerste keus.
Anne, wat Eleonora schrijft "zij woonde er en jij niet", is natuurlijk juist, maar evengoed is het volgende juist : "jij woont er nu en zij niet meer". Het huis is nu van je vriend én van jou, want als je aan je partner vraagt om in je huis te komen wonen, wordt het huis daardoor automatisch ook de eigen plek van je partner. Als dat niet zo zijn, zou je partner immers geen eigen plek hebben, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn als je van iemand houdt.
Ik persoonlijk geloof niet in geesten die nog in een woning zouden wonen (met alle respect voor degenen die dat wel geloven), dat is wel zo handig in een situatie als de jouwe. Hoe zit dat met jou?
'Eerste keus' betekent niet : degene die je het eerst in je leven gekozen hebt.
'Eerste keus' betekent : degene aan wie je de voorkeur geeft.
Het kan gebeuren dat een weduwnaar die gelukkig was met zijn eerste vrouw, nóg gelukkiger is met zijn tweede vrouw en in dat geval wordt die tweede vrouw dus zijn eerste keus.
Anne, wat Eleonora schrijft "zij woonde er en jij niet", is natuurlijk juist, maar evengoed is het volgende juist : "jij woont er nu en zij niet meer". Het huis is nu van je vriend én van jou, want als je aan je partner vraagt om in je huis te komen wonen, wordt het huis daardoor automatisch ook de eigen plek van je partner. Als dat niet zo zijn, zou je partner immers geen eigen plek hebben, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn als je van iemand houdt.
Ik persoonlijk geloof niet in geesten die nog in een woning zouden wonen (met alle respect voor degenen die dat wel geloven), dat is wel zo handig in een situatie als de jouwe. Hoe zit dat met jou?
zondag 13 april 2008 om 20:40
Lieverd, kalm aan. Wij kennen jou niet en we moeten het doen met de letters die jij hier zwart op wit neerzet. Daarop wordt gereageerd en dat is niet allemaal even lief en leuk omdat je de muziek erbij mist die een stem maakt. Ook kunnen we je niet in de ogen kijken, dat scheelt natuurlijk enorm.
Echt, ik snap je heel goed. Je bent de competitie aangegaan met iemand die er niet meer is en ik denk dat als je de berichten nog eens naleest men je daarover adviseert. Doe dat niet. Van een overleden partner kun je niet winnen en ook al denk je dat je dat niet doet, door aan te geven dat je je geen raad weet met haar 'aanwezigheid' in huis, zeg je indirect dat je dat wel doet.
Natuurlijk wil ook jij je plek in huis, die verdien je ook. Probeer het er eens met je vriend over te hebben, of heb je dat al gedaan? Wat zegt hij als je er over begint? Kijk, ik zei het al eerder, misschien voelt hij het helemaal niet zoals jij het voelt. Hij heeft de spullen van zijn vrouw gewoon in huis staan omdat ze er al stonden, hij voelt zich er misschien goed bij en wil helemaal niet dat jij je ongelukkig voelt daardoor.
Bespreek eens met hem hoe onzeker je je voelt en kijk of jullie samen tot een oplossing kunnen komen. Twee jaar is nog maar kort geleden en als hij er niets van wil horen geef hem dan de tijd.
Mocht je spiritueel aangelegd zijn vraag haar dan om haar zegen en negeer haar niet en ga haar niet uit de weg maar geef haar juist een duidelijke plaats. Zet een kaars neer bij haar foto, laat zien dat je haar welgezind bent. Dat geeft je vast en zeker rust. Zij is niet jouw vijand, door haar zo op een voetstuk te plaatsen maak je jezelf gek. Je zult zien als je haar naar beneden haalt, van dat voetstuk af en je accepteert het feit dat ze er was en is en belangrijk is, dan zal er een loden last van je schouders vallen.
(f)
Echt, ik snap je heel goed. Je bent de competitie aangegaan met iemand die er niet meer is en ik denk dat als je de berichten nog eens naleest men je daarover adviseert. Doe dat niet. Van een overleden partner kun je niet winnen en ook al denk je dat je dat niet doet, door aan te geven dat je je geen raad weet met haar 'aanwezigheid' in huis, zeg je indirect dat je dat wel doet.
Natuurlijk wil ook jij je plek in huis, die verdien je ook. Probeer het er eens met je vriend over te hebben, of heb je dat al gedaan? Wat zegt hij als je er over begint? Kijk, ik zei het al eerder, misschien voelt hij het helemaal niet zoals jij het voelt. Hij heeft de spullen van zijn vrouw gewoon in huis staan omdat ze er al stonden, hij voelt zich er misschien goed bij en wil helemaal niet dat jij je ongelukkig voelt daardoor.
Bespreek eens met hem hoe onzeker je je voelt en kijk of jullie samen tot een oplossing kunnen komen. Twee jaar is nog maar kort geleden en als hij er niets van wil horen geef hem dan de tijd.
Mocht je spiritueel aangelegd zijn vraag haar dan om haar zegen en negeer haar niet en ga haar niet uit de weg maar geef haar juist een duidelijke plaats. Zet een kaars neer bij haar foto, laat zien dat je haar welgezind bent. Dat geeft je vast en zeker rust. Zij is niet jouw vijand, door haar zo op een voetstuk te plaatsen maak je jezelf gek. Je zult zien als je haar naar beneden haalt, van dat voetstuk af en je accepteert het feit dat ze er was en is en belangrijk is, dan zal er een loden last van je schouders vallen.
(f)
zondag 13 april 2008 om 21:07
De beste tip die ik je kan geven: bouw samen aan jullie eigen toekomst. Voor alles is een tijd en een plaats en deze tijd en plaats is voor jullie samen. Maak het jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid dat jullie huis voor jullie allebei een thuis wordt. Als dat betekent dat haar spullen een andere plek krijgen, prima. Als het betekent dat jullie moeten verhuizen, dan is het zo. Als het betekent dat het huis anders wordt ingericht, ook goed. Je kunt niet in het verleden blijven leven, daar is niemand bij gebaat, dan wordt het leven een last. Hun relatie was 'toen' en jouw partner zal haar gelukkig nooit vergeten. Dit is 'nu' en in het hier & nu zijn jullie samen en is het aan jullie om iets van het leven te maken. Als geen ander weten jullie immers dat het leven kort kan zijn. Alle goeds.
zondag 13 april 2008 om 22:45
Meisje laat je niet gek maken hier. Hatelijke opmerkingen krijg je bijna altijd wel op dit forum. Ik heb een keer gereageerd op iemand die cadeautips vroeg voor een verjaardag, nou wat een bizarre wending dat topic kreeg.... Kun je nagaan, heb je het over iets futiels als een verjaardagscadeautje.
Filter uit deze opmerkingen wat je kunt gebruiken en laat de rest lekker van je af glijden. Jij en je vriend komen er vast uit samen. En ik vind je ook niet respectloos overkomen. Succes en vooral, veel geluk!
Filter uit deze opmerkingen wat je kunt gebruiken en laat de rest lekker van je af glijden. Jij en je vriend komen er vast uit samen. En ik vind je ook niet respectloos overkomen. Succes en vooral, veel geluk!
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zondag 13 april 2008 om 22:51
Anne, inderdaad: trek je de opmerkingen van sommigen hier niet aan. For what it's worth: ik zie niets respectloos in je openingspost.
De tips van Wuiles vind ik heel erg goed. En praat met je vriend! Vertel hem hoe moeilijk je het hiermee hebt, dat je graag samen een toekomst wilt opbouwen zonder dat het bestaan van zijn overleden echtgenote ontkend wordt. Daar is helemaal niets mis mee, hoor.
Ik wens jou én je vriend een heel mooie toekomst samen.
De tips van Wuiles vind ik heel erg goed. En praat met je vriend! Vertel hem hoe moeilijk je het hiermee hebt, dat je graag samen een toekomst wilt opbouwen zonder dat het bestaan van zijn overleden echtgenote ontkend wordt. Daar is helemaal niets mis mee, hoor.
Ik wens jou én je vriend een heel mooie toekomst samen.
.
maandag 14 april 2008 om 10:19
Buiten de ongelukkige woordkeuze (door ipv overleden) zie ik niks respectloos in de post. Daarbij is het natuurlijk belachelijk maar zo werkt het nu eenmaal. Over de doden niets dan goeds he. Natuurlijk hadden hij en zijn vrouw de perfecte relatie, het ultieme liefdesleven en was er niemand gelukkiger dan hij en zij toen ze samen waren... Ja.... vast... zucht... not.
Mooi, dan is dat duidelijk, want dat weten we allemaal wel. Gevoelens naar elkaar veranderen ook tijdens een heel lang ziekbed daar waar ene partner patient en de andere 'verzorger' wordt en wordt de hele relatie anders. Niet echt handig dus van Feeks om zonder kennis verder de overleden vrouw van deze man met een bos veren in de aars de hemel in te gaan prijzen letterlijk en figuurlijk. Omdat we simpelweg helemaal niks weten. Mij lijkt de kans echter groter dat deze man wel degelijk weer eens toe was aan een 'onbezorgde' en 'heerlijk vrolijke' relatie.
Desalniettemin zit de TO in een moeilijke situatie. Enige wat mogeiljk is, is gewoon blijven praten met je partner over hoe jij je voelt en wat het met je doet. Wellicht ziet hij dat niet en heeft hij zich dat ook nog nooit beseft!
Sterkte.
Mooi, dan is dat duidelijk, want dat weten we allemaal wel. Gevoelens naar elkaar veranderen ook tijdens een heel lang ziekbed daar waar ene partner patient en de andere 'verzorger' wordt en wordt de hele relatie anders. Niet echt handig dus van Feeks om zonder kennis verder de overleden vrouw van deze man met een bos veren in de aars de hemel in te gaan prijzen letterlijk en figuurlijk. Omdat we simpelweg helemaal niks weten. Mij lijkt de kans echter groter dat deze man wel degelijk weer eens toe was aan een 'onbezorgde' en 'heerlijk vrolijke' relatie.
Desalniettemin zit de TO in een moeilijke situatie. Enige wat mogeiljk is, is gewoon blijven praten met je partner over hoe jij je voelt en wat het met je doet. Wellicht ziet hij dat niet en heeft hij zich dat ook nog nooit beseft!
Sterkte.
maandag 14 april 2008 om 11:28
Anne, jij bent juist wel zijn eerste keus, in het nu en in de toekomst! Namelijk de vrouw die hij vertrouwt, die hem kan helpen om zijn enorme verdriet een plaats te geven en met wie hij samen weer een leven op wil bouwen, zonder de mooie herinneringen aan zijn eerste vrouw te vergeten(en ik weet zeker dat dat jouw bedoeling ook absoluut niet is!) Hij heeft JOU daarvoor gekozen, jij bent blijkbaar het beste wat hem na al die ellende kon overkomen. Dus dat zegt heel veel over jou en het feit dat je er zo mee bezig bent, er is niets menselijkers!
maandag 14 april 2008 om 14:26
Lieve Anne,
Ook ik heb een vriend wiens vriendin is overleden. 10 maanden na haar dood kregen wij iets. Ook ik heb dezelfde gevoelens gehad die jij voelt. Het is ook hartstikke lastig. Ik had last van schuldgevoel maar ook van een soort jaloezie. Belachelijk natuurlijk. Zij is er niet meer, kan je toch moeilijk jaloers op zijn. Ik heb me sowieso heel erg geschammd om mijn gevoelens. Zij is doodgegaan. Ik ben er nog en ben het leven aan het lijden wat eignelijk die van haar had moeten zijn.
Ik droomde veel over haar, voelde me minderwaardig (zij was immers zo geweldig) en voelde me niet prettig in hun oude huis.
Voor mij hielp het om er met mijn vriedn over te praten. In het begin durfde ik dat niet zo goed. Maar toch rustig vertellen hoe jij erin staat. ook al weet je dat sommige dingen onzin zijn, je kunt ze toch zo voelen. Misschien kan hij veel wegnemen. Ik heb geleerd dat ik en zij heel goed naast elkaar kunnen bestaan. Het is geen ex, dus zal ze er altijd bijhoren op een bepaalde manier. Natuurlijk nu meer dan later. Die gevoeligheden worden op den duur namelijk wel minder.
Ik voelde haar ook constant om me heen. Ik deed geen oog meer dicht. Ik heb toen tegen mijn vriend gezegd dat ik heel goed begreep dat zij er bijhoord en dat dat ook altidj zo zal zijn, maar dat ik me teveel voel in het huis. Alsof ik er eigenlijk niet mag zijn. Hij vind het heel erg dat ik dat gevoel had. Ik heb toen gezegd dat er dingen anders moesten. Natuurlijk mag er een foto staan in de huiskamer, maar geen 5. Alleen haar spullen moesten worden uitgezocht en weg. Dat had hij namelijk ook nog niet gedaan. Natuurlijk verdiend zij haar plek maar wel iets meer op de achtergrond va
Dat heeft hij gedaan. Nu is er een mooi plekje in de kamer met een foto, zijn al haar dozen, kleding e.d. weg en ik heb een brief geschreven aan zijn overleden vriendin. Ik heb daarin eerlijk geschreven wat mijn gevoelens zijn, da tik haar aandeel in het leven van mijn vriend accepteer en waardeer. Opd ie manier heb ik een gedeelte afgelsoten voor mezlef. Nu hoort ze er echt bij en voel ik me niet meer schuldig en alleen. Ik hoop dat jij dat op den duur ook kunt hebben. Onthou dat je gevoelens mogen en zeker niet raar zijn. Maar bedenk ook dat je vriend jou heeft uitgekozen om mee verder te gaan. En nogmaals; dat kan naast zijn liefde voor zijn overleden vrouw bestaan. Het is namelijk anders en nieuw.
Dan nog even FOEI tegen al die mensen die hier Anne even een draai om de oren komen geven. Overleden is dood toch? Klinkt misschien wat hard maar is wel waar.
Sterkte Anne!
Ook ik heb een vriend wiens vriendin is overleden. 10 maanden na haar dood kregen wij iets. Ook ik heb dezelfde gevoelens gehad die jij voelt. Het is ook hartstikke lastig. Ik had last van schuldgevoel maar ook van een soort jaloezie. Belachelijk natuurlijk. Zij is er niet meer, kan je toch moeilijk jaloers op zijn. Ik heb me sowieso heel erg geschammd om mijn gevoelens. Zij is doodgegaan. Ik ben er nog en ben het leven aan het lijden wat eignelijk die van haar had moeten zijn.
Ik droomde veel over haar, voelde me minderwaardig (zij was immers zo geweldig) en voelde me niet prettig in hun oude huis.
Voor mij hielp het om er met mijn vriedn over te praten. In het begin durfde ik dat niet zo goed. Maar toch rustig vertellen hoe jij erin staat. ook al weet je dat sommige dingen onzin zijn, je kunt ze toch zo voelen. Misschien kan hij veel wegnemen. Ik heb geleerd dat ik en zij heel goed naast elkaar kunnen bestaan. Het is geen ex, dus zal ze er altijd bijhoren op een bepaalde manier. Natuurlijk nu meer dan later. Die gevoeligheden worden op den duur namelijk wel minder.
Ik voelde haar ook constant om me heen. Ik deed geen oog meer dicht. Ik heb toen tegen mijn vriend gezegd dat ik heel goed begreep dat zij er bijhoord en dat dat ook altidj zo zal zijn, maar dat ik me teveel voel in het huis. Alsof ik er eigenlijk niet mag zijn. Hij vind het heel erg dat ik dat gevoel had. Ik heb toen gezegd dat er dingen anders moesten. Natuurlijk mag er een foto staan in de huiskamer, maar geen 5. Alleen haar spullen moesten worden uitgezocht en weg. Dat had hij namelijk ook nog niet gedaan. Natuurlijk verdiend zij haar plek maar wel iets meer op de achtergrond va
Dat heeft hij gedaan. Nu is er een mooi plekje in de kamer met een foto, zijn al haar dozen, kleding e.d. weg en ik heb een brief geschreven aan zijn overleden vriendin. Ik heb daarin eerlijk geschreven wat mijn gevoelens zijn, da tik haar aandeel in het leven van mijn vriend accepteer en waardeer. Opd ie manier heb ik een gedeelte afgelsoten voor mezlef. Nu hoort ze er echt bij en voel ik me niet meer schuldig en alleen. Ik hoop dat jij dat op den duur ook kunt hebben. Onthou dat je gevoelens mogen en zeker niet raar zijn. Maar bedenk ook dat je vriend jou heeft uitgekozen om mee verder te gaan. En nogmaals; dat kan naast zijn liefde voor zijn overleden vrouw bestaan. Het is namelijk anders en nieuw.
Dan nog even FOEI tegen al die mensen die hier Anne even een draai om de oren komen geven. Overleden is dood toch? Klinkt misschien wat hard maar is wel waar.
Sterkte Anne!
donderdag 17 april 2008 om 19:33
Lieve Anne,
Ik kom er wel een beetje achteraf nog iets bijplaatsen hier, ik heb het topic met belangstelling zitten lezen, met verbazing over de reacties soms.
Allereerst vind ik je niet respectloos.
Niet in je bewoordingen en ook niet in je gedachtengang.
Je bent niet bezig om alle bewijzen van haar bestaan weg te doen, je wilt alleen niet leven in haar sfeer, want dat beïnvloedt je dusdanig dat het je remt in je relatie.
Er wordt hier een beetje lacherig gedaan over het al dan niet rondspoken van de geest van de dode/overleden vrouw van je man.
Ik ben er niet van overtuigd of dat zo zou kunnen zijn, maar ik denk wel dat wanneer mensen erg aan een omgeving gehecht zijn en dan komen te overlijden, er veel van hun 'energie' kan blijven hangen.
Als je daar gevoelig voor bent, kun je dat wel merken.
Je geeft ook aan dat het jouw gevoel is, en dat het niet je man is die zoveel met zijn eerste vrouw bezig is.
Omdat de onzekerheid in jezelf zit, krijg je met het aanvoelen van de sfeer die haar spullen e.d. uitstralen, waarschijnlijk een ongemakkelijk gevoel.
Zomaar alles wegvagen zal in dat geval ook niet opluchten, je ziet het dan wel niet, maar het is er toch nog wel in je hoofd.
Je schrijft dat ze erg lang ziek geweest is.
Je man en zij hebben haar overlijden dan samen aan zien komen, en ze hebben er naartoe geleefd, waarschijnlijk ook gepraat over hoe de toekomst zou zijn, als zij er niet meer is.
Heb je daar ook met je man over gepraat, hoe dat was?
Hoe ze met elkaar hebben gesproken, zij zal hem toch wel een nieuwe liefde gegund hebben?
Zou dit te weten jou misschien ook een beetje helpen om wat meer jezelf te zijn, in wat - nu nog - haar omgeving is?
Want dan gunt zij jou óók je eigen leven, waar zij nog wel bijhoort, meestal op de achtergrond, en met bepaalde dagen ietsje meer.
Perel.
Ik kom er wel een beetje achteraf nog iets bijplaatsen hier, ik heb het topic met belangstelling zitten lezen, met verbazing over de reacties soms.
Allereerst vind ik je niet respectloos.
Niet in je bewoordingen en ook niet in je gedachtengang.
Je bent niet bezig om alle bewijzen van haar bestaan weg te doen, je wilt alleen niet leven in haar sfeer, want dat beïnvloedt je dusdanig dat het je remt in je relatie.
Er wordt hier een beetje lacherig gedaan over het al dan niet rondspoken van de geest van de dode/overleden vrouw van je man.
Ik ben er niet van overtuigd of dat zo zou kunnen zijn, maar ik denk wel dat wanneer mensen erg aan een omgeving gehecht zijn en dan komen te overlijden, er veel van hun 'energie' kan blijven hangen.
Als je daar gevoelig voor bent, kun je dat wel merken.
Je geeft ook aan dat het jouw gevoel is, en dat het niet je man is die zoveel met zijn eerste vrouw bezig is.
Omdat de onzekerheid in jezelf zit, krijg je met het aanvoelen van de sfeer die haar spullen e.d. uitstralen, waarschijnlijk een ongemakkelijk gevoel.
Zomaar alles wegvagen zal in dat geval ook niet opluchten, je ziet het dan wel niet, maar het is er toch nog wel in je hoofd.
Je schrijft dat ze erg lang ziek geweest is.
Je man en zij hebben haar overlijden dan samen aan zien komen, en ze hebben er naartoe geleefd, waarschijnlijk ook gepraat over hoe de toekomst zou zijn, als zij er niet meer is.
Heb je daar ook met je man over gepraat, hoe dat was?
Hoe ze met elkaar hebben gesproken, zij zal hem toch wel een nieuwe liefde gegund hebben?
Zou dit te weten jou misschien ook een beetje helpen om wat meer jezelf te zijn, in wat - nu nog - haar omgeving is?
Want dan gunt zij jou óók je eigen leven, waar zij nog wel bijhoort, meestal op de achtergrond, en met bepaalde dagen ietsje meer.
Perel.
maandag 21 april 2008 om 15:03
Perel ik ben het ook met je eens, maar lees hier nergens dat iemand lacherig zou doen over de geest van de overleden vrouw.
Als je mij bedoelt: ik heb alleen gezegd dat ik er zélf niet in geloof en het dan wellicht makkelijker is in zo'n situatie.
Ik vroeg ook hoe Anne daarover denkt. Dat maakt het makkelijker om te weten wat voor soort tips je haar kunt geven om met de situatie om te gaan.
Als je mij bedoelt: ik heb alleen gezegd dat ik er zélf niet in geloof en het dan wellicht makkelijker is in zo'n situatie.
Ik vroeg ook hoe Anne daarover denkt. Dat maakt het makkelijker om te weten wat voor soort tips je haar kunt geven om met de situatie om te gaan.
maandag 21 april 2008 om 19:31
Reiger,
Ik doel niet op jouw reaktie hoor, maar in een post vrij in het begin: er is een posting waar iemand Anne voorstelt om een brief te schrijven gericht aan de overleden echtgenote, en daar zet iemand dan onder: en dan? Bachbloesemdruppels?
Dat komt bij mij over als in het belachelijke trekken.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar Anne's gedachten over wat hier geschreven is.
Ik doel niet op jouw reaktie hoor, maar in een post vrij in het begin: er is een posting waar iemand Anne voorstelt om een brief te schrijven gericht aan de overleden echtgenote, en daar zet iemand dan onder: en dan? Bachbloesemdruppels?
Dat komt bij mij over als in het belachelijke trekken.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar Anne's gedachten over wat hier geschreven is.
dinsdag 22 april 2008 om 14:40
hallo,
Dacht kijk weer eens even eigenlijk bewust de laatste tijd niet gedaan. perel, fijn jou reactie, sommigen reactie geven me een goed gevoel, maar sommigen geven me een enorm rot gevoel en dan zeker de reactie van het begin.. van weet je vriend wel dat je zo over ze vrouw praat enz.. die heeft me aardig onzeker gemaakt, of ik iets fout deed.
of me gevoel al iets veranderd is weet ik niet heel goed, heb er nog veel verdriet om, en de stap om meubels uittezoeken wat we de afgelopen weken hebben gedaan, loopt ook uit in huilbuien.. op dit moment besloten om alles maar even op een laag pitje tezetten en eerst maar wat dingen op een rijtje tegaan zetten. .en vanuit daar kijken we maar weer verder. En wat je zegt, zij gunt mij dit ook, en vooral hem natuurlijk verder tegaan.. en aan die gedachten moet ik me zeker vast houden. hij verdient opnieuw geluk, en nu staan die huilbuien dat zeker in de weg.
liefs,
Dacht kijk weer eens even eigenlijk bewust de laatste tijd niet gedaan. perel, fijn jou reactie, sommigen reactie geven me een goed gevoel, maar sommigen geven me een enorm rot gevoel en dan zeker de reactie van het begin.. van weet je vriend wel dat je zo over ze vrouw praat enz.. die heeft me aardig onzeker gemaakt, of ik iets fout deed.
of me gevoel al iets veranderd is weet ik niet heel goed, heb er nog veel verdriet om, en de stap om meubels uittezoeken wat we de afgelopen weken hebben gedaan, loopt ook uit in huilbuien.. op dit moment besloten om alles maar even op een laag pitje tezetten en eerst maar wat dingen op een rijtje tegaan zetten. .en vanuit daar kijken we maar weer verder. En wat je zegt, zij gunt mij dit ook, en vooral hem natuurlijk verder tegaan.. en aan die gedachten moet ik me zeker vast houden. hij verdient opnieuw geluk, en nu staan die huilbuien dat zeker in de weg.
liefs,
dinsdag 22 april 2008 om 15:31
Probeer die reactie van het begin naast je neer te leggen. Mensen hebben gewoon geen idee. Is ook moeilijk om je in te verplaatsen als je zelf niet in die situatie zit. Je doet helemaal niks fout! Laat je dat nooit aanpraten. Je voelt bepaalde dingen nu eenmaal zo en dat kan toch nooit fout zijn? Je trekt het je juist heel erg aan, stapt niet zomaar overal overheen. Lijkt mij dus juist dat je heel gevoelig bent.
Ik begrijp uit je reactie dat je er wel met je vriend over praat. Dat is al goed toch? Jij hebt ook wat te verwerken. En verwerken kost nu eenmaal wat tijd. Probeer vertrouwen te houden. Je kunt de situatie en de overleden vriendin van je vriend straks echt wel een plaatsje geven en doorgaan met jouw en jullie leven samen.
Laat je nog eens weten hoe het met jou en jullie gaat? En probeer ook te genieten. Liefde tussen 2 mensen is ook iets heel moois. En jullie houden van elkaar. Fantastisch toch?
Ik begrijp uit je reactie dat je er wel met je vriend over praat. Dat is al goed toch? Jij hebt ook wat te verwerken. En verwerken kost nu eenmaal wat tijd. Probeer vertrouwen te houden. Je kunt de situatie en de overleden vriendin van je vriend straks echt wel een plaatsje geven en doorgaan met jouw en jullie leven samen.
Laat je nog eens weten hoe het met jou en jullie gaat? En probeer ook te genieten. Liefde tussen 2 mensen is ook iets heel moois. En jullie houden van elkaar. Fantastisch toch?
