Relaties
alle pijlers
Militair als partner?
donderdag 30 november 2006 om 19:23
Hoi!
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
Ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met een partner die bij Defensie werkt. Mijn vriend is op dit moment aan het solliciteren bij de Landmacht. Hij hoopt straks de officiersopleiding op de KMA te volgen. Omdat dit zijn grote droom is steun ik hem hierin, maar er komt natuurlijk wel wat meer bij kijken dan alleen maar een andere baan.
Is er iemand die me zijn/haar ervaringen wil vertellen over het leven met een militair?
zaterdag 20 december 2008 om 14:13
quote:yasmijn schreef op 19 december 2008 @ 19:38:
Laten we onze militairen koesteren. Er komt er weer een niet thuis.
Ik zette gisteren de TV aan en viel precies binnen op het moment dat het bekend gemaakt werd. Overal kippenvel, en echt waar, op datzelfde moment ging de bel en stond mijn vriend voor de deur, net terug van de kazerne. Ik 'm om de hals gevlogen, tranen in m'n ogen en kon alleen maar stamelen: 'Je bent tenminste thuis, en ik doe al moeilijk over 3 weken oefening'. Arme jongen wist ook niet wat 'm overkwam Was gewoon heel vreemd, ik besefte me dat mijn vriend gewoon lekker thuis kwam om kerst te vieren, maar dat er op datzelfde moment ergens in Nederland een familie verscheurd was omdat hun zoon en geliefde nooit meer thuis zal komen...
@ Freda:
Momenteel woon ik gelukkig nog lekker thuis, ben nog maar 21 en waarschijnlijk gaan wij pas over een jaar of 2,5 voor een huisje kijken! Tegen die tijd moet hij ook de beslissing maken of hij bij Defensie blijft en in zijn huidige functie en dan weten we ook meer over waar te gaan wonen etc Gelukkig neem ik sowieso één van mijn katten mee als ik het huis uitga en bouw ik gewoon een kleine dierentuin als ik m'n vent moet missen
M'n schoonmoeder is er trouwens gek genoeg voor hoor, om me iedere dag uit te nodigen voor het eten Heb gelukkig wel hele lieve ouders&schoonouders en vrienden om me heen, en ik weet ook wel dat alles went (zélfs die militaire vent haha!)
Laten we onze militairen koesteren. Er komt er weer een niet thuis.
Ik zette gisteren de TV aan en viel precies binnen op het moment dat het bekend gemaakt werd. Overal kippenvel, en echt waar, op datzelfde moment ging de bel en stond mijn vriend voor de deur, net terug van de kazerne. Ik 'm om de hals gevlogen, tranen in m'n ogen en kon alleen maar stamelen: 'Je bent tenminste thuis, en ik doe al moeilijk over 3 weken oefening'. Arme jongen wist ook niet wat 'm overkwam Was gewoon heel vreemd, ik besefte me dat mijn vriend gewoon lekker thuis kwam om kerst te vieren, maar dat er op datzelfde moment ergens in Nederland een familie verscheurd was omdat hun zoon en geliefde nooit meer thuis zal komen...
@ Freda:
Momenteel woon ik gelukkig nog lekker thuis, ben nog maar 21 en waarschijnlijk gaan wij pas over een jaar of 2,5 voor een huisje kijken! Tegen die tijd moet hij ook de beslissing maken of hij bij Defensie blijft en in zijn huidige functie en dan weten we ook meer over waar te gaan wonen etc Gelukkig neem ik sowieso één van mijn katten mee als ik het huis uitga en bouw ik gewoon een kleine dierentuin als ik m'n vent moet missen
M'n schoonmoeder is er trouwens gek genoeg voor hoor, om me iedere dag uit te nodigen voor het eten Heb gelukkig wel hele lieve ouders&schoonouders en vrienden om me heen, en ik weet ook wel dat alles went (zélfs die militaire vent haha!)
woensdag 14 januari 2009 om 22:09
Beste allemaal,
eindelijk een soort van ontmoetingsplaats voor vriendinnen van militairen gevonden, fijn om te weten dat er meer mensen zoals ik denken. Hoop dan ook dat het forum nog een beetje leeft!
Ik ben inmiddels 4,5 samen, waarvan mijn vriend 3,5 op de kma zit nu. eerste oefening was fucking moeilijk, zeker omdat ik aan de andere kant van het land studeerde en we elkaar weinig zagen, zelfs ieder weekend was nog niet eens vanzelfsprekend het eerste jaar. Inmiddels woon ik in Breda en hij zit op de cadettenflat, door de week zie ik hem hoogstens 1x en t weekend gelukkig wel bijna altijd.
Ik was in eerste instantie heel erg opgelucht dat ie niet was toegelaten als vlieger, want dan zou een relatie weinig basis hebben. Zeker diep respect voor meiden die dit wel hebben en dit volhouden! Hij ging in eerste instantie voor elektronica, waarvoor ie naar den helder moest, ik dus niet blij! Ergens gelukkig lukte die studie van geen kant en doet hij nu in breda Officier Inlichtingen en Veiligheid. Volgend jaar februari is de kma klaar en moet hij nog voor zn VTO (in ede :S), dus we zijn stiekem aan het denken geslagen over samenwonen enzo... Ik werk in rotterdam en hij vertelt mij steeds: kans is 95% dat ik in brabant op een vliegbasis geplaatst en dan gaan we lekker in breda wonen en dan kunnen we allebei het werk doen dat we graag willen.
Vandaag puur uit nieuwsgierigheid gekeken waar dat soort lui echt geplaatst worden, en die 95% is voor mij toch wel behoorlijk geslonken... gilde, volkel of leeuwarden. leeuwarden is echt mijn grote angst, ik kom zelf uit die buurt en hoef daar eigenlijk echt niet meer naar terug. heb een geweldige baan nu en heb echt geen zin om die op te gaan geven! uit de info bleek tevens dat zijn functie best een hoge uitzenddruk heeft,, aaaahhhh!!! ik kan best zonder m, heb mn eigen leventje hier ook prima in orde, maar die angst voor van alles wat er zou kunnen gebeuren...
ik hou echt superveel van m, maar heb soms best moeite met defensie. ook omdat die fijne organisatie m al een beetje te vaak naar mijn mening heeft ingepikt op momenten dat ik m graag bij me gehad had willen hebben.
nou, mn reactie wordt inmiddels vrij lang, dus waarschijnlijk een beetje saai, maar ik hoop dat ik af en toe hier mn eitje kwijt kan en dat we wat aan elkaar mogen hebben.
liefs!
eindelijk een soort van ontmoetingsplaats voor vriendinnen van militairen gevonden, fijn om te weten dat er meer mensen zoals ik denken. Hoop dan ook dat het forum nog een beetje leeft!
Ik ben inmiddels 4,5 samen, waarvan mijn vriend 3,5 op de kma zit nu. eerste oefening was fucking moeilijk, zeker omdat ik aan de andere kant van het land studeerde en we elkaar weinig zagen, zelfs ieder weekend was nog niet eens vanzelfsprekend het eerste jaar. Inmiddels woon ik in Breda en hij zit op de cadettenflat, door de week zie ik hem hoogstens 1x en t weekend gelukkig wel bijna altijd.
Ik was in eerste instantie heel erg opgelucht dat ie niet was toegelaten als vlieger, want dan zou een relatie weinig basis hebben. Zeker diep respect voor meiden die dit wel hebben en dit volhouden! Hij ging in eerste instantie voor elektronica, waarvoor ie naar den helder moest, ik dus niet blij! Ergens gelukkig lukte die studie van geen kant en doet hij nu in breda Officier Inlichtingen en Veiligheid. Volgend jaar februari is de kma klaar en moet hij nog voor zn VTO (in ede :S), dus we zijn stiekem aan het denken geslagen over samenwonen enzo... Ik werk in rotterdam en hij vertelt mij steeds: kans is 95% dat ik in brabant op een vliegbasis geplaatst en dan gaan we lekker in breda wonen en dan kunnen we allebei het werk doen dat we graag willen.
Vandaag puur uit nieuwsgierigheid gekeken waar dat soort lui echt geplaatst worden, en die 95% is voor mij toch wel behoorlijk geslonken... gilde, volkel of leeuwarden. leeuwarden is echt mijn grote angst, ik kom zelf uit die buurt en hoef daar eigenlijk echt niet meer naar terug. heb een geweldige baan nu en heb echt geen zin om die op te gaan geven! uit de info bleek tevens dat zijn functie best een hoge uitzenddruk heeft,, aaaahhhh!!! ik kan best zonder m, heb mn eigen leventje hier ook prima in orde, maar die angst voor van alles wat er zou kunnen gebeuren...
ik hou echt superveel van m, maar heb soms best moeite met defensie. ook omdat die fijne organisatie m al een beetje te vaak naar mijn mening heeft ingepikt op momenten dat ik m graag bij me gehad had willen hebben.
nou, mn reactie wordt inmiddels vrij lang, dus waarschijnlijk een beetje saai, maar ik hoop dat ik af en toe hier mn eitje kwijt kan en dat we wat aan elkaar mogen hebben.
liefs!
donderdag 15 januari 2009 om 09:57
Sja, en om de 2 of 3 jaar is het gedaan met de functie en moeten ze weer sollicitereren op een andere functie in den lande.
En dan worden ze binnenslapers he?
Mijne gelukkig niet, die blijft nog 3 jaar waar ie nu werkt (ik werk daar ook) en dan gaat ie met FLO.
Bij zijn onderdeel mag je er veel vroeger uit dan bij de anderen.
En dan worden ze binnenslapers he?
Mijne gelukkig niet, die blijft nog 3 jaar waar ie nu werkt (ik werk daar ook) en dan gaat ie met FLO.
Bij zijn onderdeel mag je er veel vroeger uit dan bij de anderen.
Geen bijzonderheden
donderdag 22 januari 2009 om 20:49
Zo.. Hier gaat ie dan..
Ik heb afgelopen jaar meegelezen met jullie toen een aantal mannen weer thuis kwamen. Wat herkenbaar!! Dat zenuwachtige gedrag de laatste paar dagen en dan dat schoonmaken, haha!! De mijne gaat dit jaar weer.
Zijn er hier meer achterblijvers waarvan de partner of ander familielid voor dit jaar gepland staat?
Ik heb afgelopen jaar meegelezen met jullie toen een aantal mannen weer thuis kwamen. Wat herkenbaar!! Dat zenuwachtige gedrag de laatste paar dagen en dan dat schoonmaken, haha!! De mijne gaat dit jaar weer.
Zijn er hier meer achterblijvers waarvan de partner of ander familielid voor dit jaar gepland staat?
vrijdag 23 januari 2009 om 23:34
hallo,
kom via via op jullie forum terecht. Heerlijk wat een herkenning. Ik ben al 7 samen met een militair in hart en nieren. Ondertussen hebben we twee meisjes (21 maanden en 20 weken). Mijn man is een binnenslaper dus veel van de opvoeding komt op mijn schouders terecht. In het weekend is hij gelukkig veel thuis en helpt hij overal mee mee. Maar.... in juli zal hij uitgezonden gaan worden en vanaf volgende week begint het opwerkprogramma... gelukkig maar twee weekenden weg dus dat scheelt. Wel veel oefeningen door de week maar ja daar heb ik niet zo'n last van omdat hij dan toch niet thuis zou zijn.
Dustja, ik zit in hetzelfde schuitje als jij.
Voor mij is dit niet de eerste uitzending maar wel met kinderen. Ik hoop dat de tijd snel voorbij zal gaan.
oeps ik hoor de jongste roepen om haar mama (honger), aan de slag!
kom via via op jullie forum terecht. Heerlijk wat een herkenning. Ik ben al 7 samen met een militair in hart en nieren. Ondertussen hebben we twee meisjes (21 maanden en 20 weken). Mijn man is een binnenslaper dus veel van de opvoeding komt op mijn schouders terecht. In het weekend is hij gelukkig veel thuis en helpt hij overal mee mee. Maar.... in juli zal hij uitgezonden gaan worden en vanaf volgende week begint het opwerkprogramma... gelukkig maar twee weekenden weg dus dat scheelt. Wel veel oefeningen door de week maar ja daar heb ik niet zo'n last van omdat hij dan toch niet thuis zou zijn.
Dustja, ik zit in hetzelfde schuitje als jij.
Voor mij is dit niet de eerste uitzending maar wel met kinderen. Ik hoop dat de tijd snel voorbij zal gaan.
oeps ik hoor de jongste roepen om haar mama (honger), aan de slag!
zaterdag 24 januari 2009 om 21:09
Ik was één van de achterblijvers vorig jaar toen mijn man naar Afghanistan was (Dustja, ik heb idd toen serieus schoongemaakt in huis zeg! ) . Mijn man is inmiddels gewisseld van functie binnen defensie en de verwachting is dat hij dit jaar en volgend jaar niet op uitzending zal hoeven. Ten eerste omdat hij voor zijn huidige functie nog in opleiding is en ten tweede omdat hij al 4 uitzendingen gehad heeft in de afgelopen 7 jaar. Dustja en ZoeMickey, jullie alvast heel veel succes gewenst als de uitzendperiode begint!
dinsdag 27 januari 2009 om 10:37
dinsdag 27 januari 2009 om 12:28
Hoi Allemaal, ik heb niet alle reacties gelezen, maar mijn partner heeft ongeveer 10 jaar in het leger gezeten, waarvan ik een kleine 7 jaar heb meegekregen.
Toen ik hem ontmoette, moest hij een maand later voor 6 maanden op uitzending en hebben wij elkaar voornamelijk via brieven leren kennen en sporardisch een telefoontje. Daarna is hij op op uitzending geweest naar Afganistan voor 4 maanden en kwam daar behoorlijk anders van terug. Van een levendige jongen naar een hele stille die niets meer belangrijk vond behalve mij dan. Kort daarna zijn wij gaan samenwonen en is hij langzaamaan weer terug veranderd.
Hij is altijd een binnenslaper geweest en heeft gelegerd gezeten in Seadorf (Duitsland). Ook toen wij samenwoonden was ik alleen door de weeks thuis en in het weekend zag ik hem dan, behalve natuurlijk met de oefeningen. Seadorf is nu gesloten en hij heeft nog voor een klein jaartje in Eindhoven gezeten, maar heeft daar de keuze gemaakt eruit te stappen en voor een burgerbaan te kiezen.
Hij blijft alleen een echte legerman, veel dingen zitten er in gebakken van speciale manier kleding opvouwen tot aan de (leger)grapjes. Ik ben er persoonlijk achter gekomen, dat je wel een hele goede betrouwbare relatie moet hebben, je ziet elkaar meer niet dan wel en ook hun (als jij zelf) wordt natuurlijk bloot gesteld aan andere vrouwen/mannen. Verder als je partner veel weg is en je woont samen, komt alles op de schouders van de thuisblijver te liggen en dat kan heel zwaar zijn. Ons huis heb ik bijv. ingericht hij was toen op een oefening van 3 weken.
Ik weet nu wel dat ik hem 100% kan vertrouwen en dat we een langere tijd zonder elkaar kunnen en dan niet gaan twijfelen aan de liefde naar elkaar toe. In de tijden dat hij op uitzending was keek ik geen journaal en vertrouwende op zijn informatie en stortte me op het huishouden, school of werk.
Ik ben nu wel heel blij, dat hij er niet meer inzit, bij hem is dat wisselend. Toen vorig jaar het nieuws kwam dat er soldaten gewond terugkwamen naar Nederland en het zijn oude compagnie bleek te zijn, waren wij stiekem wel heel erg opgelucht. Was hij gebleven, dan had hij op dat moment ook daar gezeten en dat is best een enge gedachte.
Hm beetje lang verhaal geworden sorry, maar ik heb weinig mensen in mijn omgeving die weten hoe het is om met een militair te zijn of hij het nog is of zoals bij mij eruit is gestapt. We spreken nog regelmatig oud-collega's en altijd komen de verhalen dan weer naar voren toe en dan merk je dat het echt een wereldje apart is.
Toen ik hem ontmoette, moest hij een maand later voor 6 maanden op uitzending en hebben wij elkaar voornamelijk via brieven leren kennen en sporardisch een telefoontje. Daarna is hij op op uitzending geweest naar Afganistan voor 4 maanden en kwam daar behoorlijk anders van terug. Van een levendige jongen naar een hele stille die niets meer belangrijk vond behalve mij dan. Kort daarna zijn wij gaan samenwonen en is hij langzaamaan weer terug veranderd.
Hij is altijd een binnenslaper geweest en heeft gelegerd gezeten in Seadorf (Duitsland). Ook toen wij samenwoonden was ik alleen door de weeks thuis en in het weekend zag ik hem dan, behalve natuurlijk met de oefeningen. Seadorf is nu gesloten en hij heeft nog voor een klein jaartje in Eindhoven gezeten, maar heeft daar de keuze gemaakt eruit te stappen en voor een burgerbaan te kiezen.
Hij blijft alleen een echte legerman, veel dingen zitten er in gebakken van speciale manier kleding opvouwen tot aan de (leger)grapjes. Ik ben er persoonlijk achter gekomen, dat je wel een hele goede betrouwbare relatie moet hebben, je ziet elkaar meer niet dan wel en ook hun (als jij zelf) wordt natuurlijk bloot gesteld aan andere vrouwen/mannen. Verder als je partner veel weg is en je woont samen, komt alles op de schouders van de thuisblijver te liggen en dat kan heel zwaar zijn. Ons huis heb ik bijv. ingericht hij was toen op een oefening van 3 weken.
Ik weet nu wel dat ik hem 100% kan vertrouwen en dat we een langere tijd zonder elkaar kunnen en dan niet gaan twijfelen aan de liefde naar elkaar toe. In de tijden dat hij op uitzending was keek ik geen journaal en vertrouwende op zijn informatie en stortte me op het huishouden, school of werk.
Ik ben nu wel heel blij, dat hij er niet meer inzit, bij hem is dat wisselend. Toen vorig jaar het nieuws kwam dat er soldaten gewond terugkwamen naar Nederland en het zijn oude compagnie bleek te zijn, waren wij stiekem wel heel erg opgelucht. Was hij gebleven, dan had hij op dat moment ook daar gezeten en dat is best een enge gedachte.
Hm beetje lang verhaal geworden sorry, maar ik heb weinig mensen in mijn omgeving die weten hoe het is om met een militair te zijn of hij het nog is of zoals bij mij eruit is gestapt. We spreken nog regelmatig oud-collega's en altijd komen de verhalen dan weer naar voren toe en dan merk je dat het echt een wereldje apart is.
dinsdag 27 januari 2009 om 13:09
Hoi Suus,
Ja, dat wereldje apart, dat hoor ik vaak. En ik vind dat zelf ook wel, vooral een bepaald soort grapjes en overal (zelfs voor de domste dingen) afkortingen voor gebruiken. Maar toch vind ik defensie daarin niet uniek; ik heb zelf lang in het transport gewerkt en daar heb je ook zo'n eigen sfeer en humor. En ik denk dat dat bij veel meer beroepen zo is.
Het heeft voor- en nadelen om de partner te zijn van iemand die in het leger zit. Ik kan me goed voorstellen dat jij het als een nadeel hebt ervaren dat je veel alleen was en ook veel alleen hebt moeten regelen, zoals het inrichten van je huis. Ikzelf vind dat wel prettig, ik kan goed alleen zijn en heb er geen problemen mee veel alleen te regelen. Maar natuurlijk heb ik soms ook wel momenten dat ik hem mis of dat ik wenste dat hij erbij was, en dan kan dat niet altijd. En natuurlijk ook de risico's die er zijn tijdens de uitzendingen, dat is ook niet altijd zo makkelijk. Toch ervaar ik zelf defensie niet als een slechte werkgever. Veel beroepen hebben grotere risico's denk ik, maar daar wordt lichter over gedacht (bijvoorbeeld een taxichauffeur of vrachtwagenchauffeur die hele dagen en nachten op de weg zit, een politieagent, brandweerman, etc.). Door de aandacht van de media lijkt het soms net of er veel mensen gewond terugkomen, of erger nog, een uitzending niet overleven. Maar gelukkig gaat het hierbij tot nu toe nog steeds om uitzonderlijke gevallen, als je ziet hoeveel mensen in totaal al uitgezonden zijn geweest.
Hoe dan ook, fijn dat jouw partner de keuze heeft gemaakt in de burgermaatschappij te gaan werken en dat je daar gelukkig mee bent.
(f)
Ja, dat wereldje apart, dat hoor ik vaak. En ik vind dat zelf ook wel, vooral een bepaald soort grapjes en overal (zelfs voor de domste dingen) afkortingen voor gebruiken. Maar toch vind ik defensie daarin niet uniek; ik heb zelf lang in het transport gewerkt en daar heb je ook zo'n eigen sfeer en humor. En ik denk dat dat bij veel meer beroepen zo is.
Het heeft voor- en nadelen om de partner te zijn van iemand die in het leger zit. Ik kan me goed voorstellen dat jij het als een nadeel hebt ervaren dat je veel alleen was en ook veel alleen hebt moeten regelen, zoals het inrichten van je huis. Ikzelf vind dat wel prettig, ik kan goed alleen zijn en heb er geen problemen mee veel alleen te regelen. Maar natuurlijk heb ik soms ook wel momenten dat ik hem mis of dat ik wenste dat hij erbij was, en dan kan dat niet altijd. En natuurlijk ook de risico's die er zijn tijdens de uitzendingen, dat is ook niet altijd zo makkelijk. Toch ervaar ik zelf defensie niet als een slechte werkgever. Veel beroepen hebben grotere risico's denk ik, maar daar wordt lichter over gedacht (bijvoorbeeld een taxichauffeur of vrachtwagenchauffeur die hele dagen en nachten op de weg zit, een politieagent, brandweerman, etc.). Door de aandacht van de media lijkt het soms net of er veel mensen gewond terugkomen, of erger nog, een uitzending niet overleven. Maar gelukkig gaat het hierbij tot nu toe nog steeds om uitzonderlijke gevallen, als je ziet hoeveel mensen in totaal al uitgezonden zijn geweest.
Hoe dan ook, fijn dat jouw partner de keuze heeft gemaakt in de burgermaatschappij te gaan werken en dat je daar gelukkig mee bent.
(f)
dinsdag 27 januari 2009 om 13:22
Hoi Dustja,
Het is hier nog niet echt druk he, met mensen van wie de partner op uitzending is? Voor mij was het toen echt leuk alles te kunnen delen met Sidney, van wie de vriend heel toevallig ook nog op dezelfde dag terugkwam. En natuurlijk waren de aanmoedigingen en het meeleven van Yasmijn en Pruttel en andere forummers op dit topic ook super!
Ik weet niet of je hyves hebt toevallig? Daarop kun je ook wel een aantal thuisfront-groepjes vinden.
Het is hier nog niet echt druk he, met mensen van wie de partner op uitzending is? Voor mij was het toen echt leuk alles te kunnen delen met Sidney, van wie de vriend heel toevallig ook nog op dezelfde dag terugkwam. En natuurlijk waren de aanmoedigingen en het meeleven van Yasmijn en Pruttel en andere forummers op dit topic ook super!
Ik weet niet of je hyves hebt toevallig? Daarop kun je ook wel een aantal thuisfront-groepjes vinden.
dinsdag 27 januari 2009 om 13:27
Oei volgens mij ben ik niet helemaal duidelijk geweest over hoe ik het persoonlijk heb ervaren. Ik vond het namelijk wel heerlijk om alleen thuis te zijn en te bepalen wat ik ging doen en toch een relatie te hebben. Wel de lusten maar niet de lasten zeg maar.
Alleen met je huis inrichten en andere belangrijke dingen regelen, was het wel minder, dan is het wel fijn als je met zijn tweeen bent om de beste keuze te maken. Of inderdaad bij uitzendingen zit je toch in een soort angst of alles daar wel goed gaat en dat je partner heelhuids thuiskomt, zowel lichamenlijk als psychisch (hoe schrijf je dat ook al weer?).
Juist toen hij eruit stapte en ineens 7 dagen in de week thuis was, heb ik het erg moeilijk gehad, dat was ik niet gewend. Nu een jaartje later is dat helemaal over, maar die eerste paar maanden...
Iedere werk heeft zijn eigen wereldje, alleen die mannen maken dingen mee die je niet in ieder beroep tegenkomt en waar je je partner niet altijd goed in kan ondersteunen.
De defensie is zeker een goede werkgever en dat wordt door partner wel eens gemist. Betreffende de gewonden of doden, hij heeft dat in het verleden nooit zelf meegemaakt, maar je bent toch wel blij als het ineens wel gebeurt en je zit daar op dat moment zelf niet, hoe vervelend en erg het ook is voor je oude-teamgenoten.
Zowel werken bij de defensie of in de burgermaatschappij heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk. Nu hij vaker thuis is, merk je wel dat er meer tijd is om dichter naar elkaar toe te groeien en nu is er ook meer tijd voor vrienden, familie en alles eromheen en hoeft niet alles in dat ene weekend gepropt te worden. Dat ervaar ik als heel prettig.
Alleen met je huis inrichten en andere belangrijke dingen regelen, was het wel minder, dan is het wel fijn als je met zijn tweeen bent om de beste keuze te maken. Of inderdaad bij uitzendingen zit je toch in een soort angst of alles daar wel goed gaat en dat je partner heelhuids thuiskomt, zowel lichamenlijk als psychisch (hoe schrijf je dat ook al weer?).
Juist toen hij eruit stapte en ineens 7 dagen in de week thuis was, heb ik het erg moeilijk gehad, dat was ik niet gewend. Nu een jaartje later is dat helemaal over, maar die eerste paar maanden...
Iedere werk heeft zijn eigen wereldje, alleen die mannen maken dingen mee die je niet in ieder beroep tegenkomt en waar je je partner niet altijd goed in kan ondersteunen.
De defensie is zeker een goede werkgever en dat wordt door partner wel eens gemist. Betreffende de gewonden of doden, hij heeft dat in het verleden nooit zelf meegemaakt, maar je bent toch wel blij als het ineens wel gebeurt en je zit daar op dat moment zelf niet, hoe vervelend en erg het ook is voor je oude-teamgenoten.
Zowel werken bij de defensie of in de burgermaatschappij heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk. Nu hij vaker thuis is, merk je wel dat er meer tijd is om dichter naar elkaar toe te groeien en nu is er ook meer tijd voor vrienden, familie en alles eromheen en hoeft niet alles in dat ene weekend gepropt te worden. Dat ervaar ik als heel prettig.
dinsdag 27 januari 2009 om 16:08
Hoi Glendy,
Klinkt wel ernstig wat je omschrijft! Voel je je wel veilig bij hem? Zo nee, zorg dan eerst voor je eigen veiligheid!
Heb je enig idee wat de oorzaak is van het gedrag van je vriend? Weten andere mensen van de situatie, praat jij of praat je vriend met iemand hierover? Defensie biedt uitgebreide hulpmogelijkheden aan, maar dan moet je vriend natuurlijk wel zelf inzien dat er een probleem is... Is dat zo?
Sorry, veel vragen...
Sterkte!
Lemmy
Klinkt wel ernstig wat je omschrijft! Voel je je wel veilig bij hem? Zo nee, zorg dan eerst voor je eigen veiligheid!
Heb je enig idee wat de oorzaak is van het gedrag van je vriend? Weten andere mensen van de situatie, praat jij of praat je vriend met iemand hierover? Defensie biedt uitgebreide hulpmogelijkheden aan, maar dan moet je vriend natuurlijk wel zelf inzien dat er een probleem is... Is dat zo?
Sorry, veel vragen...
Sterkte!
Lemmy
dinsdag 27 januari 2009 om 16:44
Hallo Lemmy,
Ja ik voel me wel nog veilig bij hem, ik weet ongv hoe ik er mee onmoet gaan, al is het wel vaak heel moeilijk voor miij.
Al deze problemen zijn erger geworden na uitzending Uruzgan vorig jaar. Ik ben nu een afspraak aan het maken met een psycholoog betreffende deze problemen want hijzelf ziet de problemen niet en vind dat hij al verbeterd is. Omdat als hij het via defensie zelf moet regelen en dit er toch niet van komt kennende mijn vriend ben ik mezelf een beetje aant verdiepen in zijn problemen en op internet aant zoeken, vandaar ook de afspraak met de psycholoog.
Maar dan moet ik hem alleen nog zo ver krijgen dat hij ook gaat....hij meot het zelf ook natuurlijk inzien.
Gr
Ja ik voel me wel nog veilig bij hem, ik weet ongv hoe ik er mee onmoet gaan, al is het wel vaak heel moeilijk voor miij.
Al deze problemen zijn erger geworden na uitzending Uruzgan vorig jaar. Ik ben nu een afspraak aan het maken met een psycholoog betreffende deze problemen want hijzelf ziet de problemen niet en vind dat hij al verbeterd is. Omdat als hij het via defensie zelf moet regelen en dit er toch niet van komt kennende mijn vriend ben ik mezelf een beetje aant verdiepen in zijn problemen en op internet aant zoeken, vandaar ook de afspraak met de psycholoog.
Maar dan moet ik hem alleen nog zo ver krijgen dat hij ook gaat....hij meot het zelf ook natuurlijk inzien.
Gr
dinsdag 27 januari 2009 om 20:30
Hoi Glendy,
Ja, dat is lastig... zo lang je vriend zelf het probleem niet zo ziet, is het erg moeilijk een oplossing te vinden. Heel goed dat je toch een afspraak maakt met een psycholoog! Iemand met een professionele blik weet toch net even wat meer over wat je kunt verwachten en eventueel kunt doen. En voor jouzelf is het ook gewoon goed dat je je verhaal eens kunt doen, dat je erover kunt praten met een buitenstaander.
Ik hoop dat er een oplossing komt voor de problemen, het lijkt me erg moeilijk voor je. Pas goed op jezelf hoor!
Ja, dat is lastig... zo lang je vriend zelf het probleem niet zo ziet, is het erg moeilijk een oplossing te vinden. Heel goed dat je toch een afspraak maakt met een psycholoog! Iemand met een professionele blik weet toch net even wat meer over wat je kunt verwachten en eventueel kunt doen. En voor jouzelf is het ook gewoon goed dat je je verhaal eens kunt doen, dat je erover kunt praten met een buitenstaander.
Ik hoop dat er een oplossing komt voor de problemen, het lijkt me erg moeilijk voor je. Pas goed op jezelf hoor!
woensdag 28 januari 2009 om 11:32
Hoi hoi,
Ook ik lees al een tijdje mee. Ik heb ook een man als militair en we hebben ook kinderen. Hij is nu 5keer op uitzending geweest waarvan 4x 6 maanden en 1x 4 maanden. Wij hebben met het gezin ook in Seedorf gewoond wat ons te goed beviel helaas is dit niet meer mogelijk.
Waar zitten jullie mannen gelegerd?.
Groetjes
Ook ik lees al een tijdje mee. Ik heb ook een man als militair en we hebben ook kinderen. Hij is nu 5keer op uitzending geweest waarvan 4x 6 maanden en 1x 4 maanden. Wij hebben met het gezin ook in Seedorf gewoond wat ons te goed beviel helaas is dit niet meer mogelijk.
Waar zitten jullie mannen gelegerd?.
Groetjes
woensdag 28 januari 2009 om 11:57
Glendy
Er zijn heel veel (oud) militairen en partners van militairen die met dit soort dingen te maken krijgen. Voor de militair in kwestie is het vaak net zo moeilijk als voor de partner. Soms nóg moeilijker, want de militair heeft geleerd dingen met z'n maten op te lossen. Maar juist dit kan hij/zij niet met z'n maten oplossen, want óf die hebben hetzelfde meegemaakt en zitten in hetzelfde schuitje, óf ze hebben er totaal geen last van en kunnen daardoor niet helpen.
En vaak komt er nog bij dat ze helemaal niet willen praten, want ze zijn toch militair? Die zijn niet gek, die hebben geen psycholoog/psychiater nodig. Je moet vaak van zeer goede huize komen om ze dat te laten inzien.
Zorg vooral ook voor goede begeleiding voor jezelf!
Je kunt proberen hulp in te schakelen via de basis/kazerne waar hij gelegerd is/was.
of hier eens proberen:
http://www.veteranen.nl/page/pag_view.a ... &mni_id=92
Er zijn heel veel (oud) militairen en partners van militairen die met dit soort dingen te maken krijgen. Voor de militair in kwestie is het vaak net zo moeilijk als voor de partner. Soms nóg moeilijker, want de militair heeft geleerd dingen met z'n maten op te lossen. Maar juist dit kan hij/zij niet met z'n maten oplossen, want óf die hebben hetzelfde meegemaakt en zitten in hetzelfde schuitje, óf ze hebben er totaal geen last van en kunnen daardoor niet helpen.
En vaak komt er nog bij dat ze helemaal niet willen praten, want ze zijn toch militair? Die zijn niet gek, die hebben geen psycholoog/psychiater nodig. Je moet vaak van zeer goede huize komen om ze dat te laten inzien.
Zorg vooral ook voor goede begeleiding voor jezelf!
Je kunt proberen hulp in te schakelen via de basis/kazerne waar hij gelegerd is/was.
of hier eens proberen:
http://www.veteranen.nl/page/pag_view.a ... &mni_id=92
woensdag 28 januari 2009 om 13:53
Hooooi Sidney!!!
Hier alles goed, met jou ook? Ik meende ergens anders op te pikken dat het goed gaat met je studie? (f)
Mijn man heeft voorlopig wel genoeg zandbak gezien. Als het aan hem ligt gaat hij voorlopig niet weer op uitzending, maar ja, ten eerste ligt dat niet per definitie aan hem en ten tweede denkt hij er over een jaartje misschien wel weer anders over. Gezien zijn wisseling van functie (binnen defensie) verwachten we voorlopig ook geen uitzendingen, hoewel er vast nog wel een aantal zullen komen gedurende zijn loopbaan. We zien het wel!
Hij heeft geen problemen gehad v.w.b. agressie of iets van die strekking, wel is het een tijdje moeilijk geweest om als gezin de zaken weer op een rij te krijgen. Hij had ons gemist, maar dochter (2) moest eerst even niks van hem hebben en kon het daarna juist niet verdragen als hij de kamer uit was... zoon (7) deed alsof hij nooit weg was geweest... andere zoon (12) had moeite met zijn regels die strenger zijn dan die van mij... ik was gewend alles alleen te doen en verwachtte aan de ene kant dat hij vanzelfsprekend weer dingen van mij over zou nemen (wat niet zo was) en aan de andere kant kon ik niet zo goed tegen zijn bemoeienis.
Anyway, pffff.... dus!
Maar goed, een heleboel avondjes praten later gaat het nu weer goed. Was niet zo simpel deze keer, vond ik. Vorige keer hebben we eigenlijk helemaal geen problemen gehad, dus voor degenen die het weer voor de boeg hebben: zo'n uitzending kan ook gewoon probleemloos verlopen hoor!
Hier alles goed, met jou ook? Ik meende ergens anders op te pikken dat het goed gaat met je studie? (f)
Mijn man heeft voorlopig wel genoeg zandbak gezien. Als het aan hem ligt gaat hij voorlopig niet weer op uitzending, maar ja, ten eerste ligt dat niet per definitie aan hem en ten tweede denkt hij er over een jaartje misschien wel weer anders over. Gezien zijn wisseling van functie (binnen defensie) verwachten we voorlopig ook geen uitzendingen, hoewel er vast nog wel een aantal zullen komen gedurende zijn loopbaan. We zien het wel!
Hij heeft geen problemen gehad v.w.b. agressie of iets van die strekking, wel is het een tijdje moeilijk geweest om als gezin de zaken weer op een rij te krijgen. Hij had ons gemist, maar dochter (2) moest eerst even niks van hem hebben en kon het daarna juist niet verdragen als hij de kamer uit was... zoon (7) deed alsof hij nooit weg was geweest... andere zoon (12) had moeite met zijn regels die strenger zijn dan die van mij... ik was gewend alles alleen te doen en verwachtte aan de ene kant dat hij vanzelfsprekend weer dingen van mij over zou nemen (wat niet zo was) en aan de andere kant kon ik niet zo goed tegen zijn bemoeienis.
Anyway, pffff.... dus!
Maar goed, een heleboel avondjes praten later gaat het nu weer goed. Was niet zo simpel deze keer, vond ik. Vorige keer hebben we eigenlijk helemaal geen problemen gehad, dus voor degenen die het weer voor de boeg hebben: zo'n uitzending kan ook gewoon probleemloos verlopen hoor!
woensdag 28 januari 2009 om 14:22
Ik sluit me helemaal aan bij wat Lemmy zegt, het was gewoon wennen, dat thuiskomen. Voor hem vreemd omdat hij gemist kan worden (m.a.w die verstopt doucheput kan ik ook zelf ontstoppen) en voor mij vreemd omdat ik ineens weer alles samen moet doen. Het was even wennen maar nu gaat alles weer op rolletjes.
Off topic: He Lemmy, ja dat heb je goed gelezen, van de week mijn propedeuse binnen! Het gaat echt supergoed hier. Over een maandje ofzo gaan we waarschijnlijk ook beginnen met ICSI, dus wie weet hoe mooi dit jaar nog kan gaan worden!
Off topic: He Lemmy, ja dat heb je goed gelezen, van de week mijn propedeuse binnen! Het gaat echt supergoed hier. Over een maandje ofzo gaan we waarschijnlijk ook beginnen met ICSI, dus wie weet hoe mooi dit jaar nog kan gaan worden!
woensdag 28 januari 2009 om 15:20
hallo allemaal,
Nou het is indd niet alleen lastig voor de militair maar ook voor ons, zijn er verder geen websites voor partners van....
En zijn jullie mannen ook onder begeleiding geweest buiten defensie want ik vind de opvang vanuit hun kant echt niet goed.
Ik ga nu iig een afspraak probere nte maken bij een psycholoog om over zulke problemen te praten en ook om mijn vriend z ver te krijgen dat hij er toch over gaat praten met een deskundige,.
gr
gr...
Nou het is indd niet alleen lastig voor de militair maar ook voor ons, zijn er verder geen websites voor partners van....
En zijn jullie mannen ook onder begeleiding geweest buiten defensie want ik vind de opvang vanuit hun kant echt niet goed.
Ik ga nu iig een afspraak probere nte maken bij een psycholoog om over zulke problemen te praten en ook om mijn vriend z ver te krijgen dat hij er toch over gaat praten met een deskundige,.
gr
gr...
donderdag 29 januari 2009 om 10:34
Ik heb het van beide kanten meegemaakt: was zelf militair en woonde samen met een militair.
Toen ik zelf weer de burgermaatschappij inging en hij beroepsmilitair bleef was het een totale cultuurshock voor me. Als partner van een militair stel je niks voor. Alle zogenaamde thuisfrontcommitees zijn leuk bedacht, maar mijn ervaring is dat het alleen bij de Marine goed werkt, daar is een redelijk goed netwerk als achterban. Bij de Landmacht gaat het in een aantal gevallen ook nog wel, maar bij de Luchtmacht is en blijft het Knudde!
Het verberert wel met de jaren, Mijn vader stamt uit de Libanon tijd, die jongen kwamen thuis en moesten het zelf maar oplossen, mijn eerste serieuze vriendje was in de Cambodja tijd, dat was iets beter geregeld, maar dat was het Korps Mariniers en dat is altijd beter geregeld geweest, zelf heb ik ervaring met de Joegoslavie tijd en later. Door de vele uitzendingen sindsdien wordt er wel iets meer aandacht aan de achterban besteed, maar er is nog steeds geen centraal punt waar je terecht kan met vragen of problemen.
Doordat ik zelf militair geweest was wist ik de weg binnen defensie en is het allemaal goed afgelopen (ok, we zijn uit elkaar gegaan, maar dat heeft daar niks mee te maken), maar als ik nu partners van uitgezonden militairen hoor, dan schrik ik toch wel. Je mag opzitten en pootjes geven. Steeds weer je hele leven (en vooral dat van je kinderen) omgooien als defensie zegt: spring! Maar owee als je bij hen aanklopt omdat je even hulp nodig hebt (of een simpel schouderklopje).
Er is ook niet voor niks zo'n hoog echtscheidingspercentage binnen defensie.
Toen ik zelf weer de burgermaatschappij inging en hij beroepsmilitair bleef was het een totale cultuurshock voor me. Als partner van een militair stel je niks voor. Alle zogenaamde thuisfrontcommitees zijn leuk bedacht, maar mijn ervaring is dat het alleen bij de Marine goed werkt, daar is een redelijk goed netwerk als achterban. Bij de Landmacht gaat het in een aantal gevallen ook nog wel, maar bij de Luchtmacht is en blijft het Knudde!
Het verberert wel met de jaren, Mijn vader stamt uit de Libanon tijd, die jongen kwamen thuis en moesten het zelf maar oplossen, mijn eerste serieuze vriendje was in de Cambodja tijd, dat was iets beter geregeld, maar dat was het Korps Mariniers en dat is altijd beter geregeld geweest, zelf heb ik ervaring met de Joegoslavie tijd en later. Door de vele uitzendingen sindsdien wordt er wel iets meer aandacht aan de achterban besteed, maar er is nog steeds geen centraal punt waar je terecht kan met vragen of problemen.
Doordat ik zelf militair geweest was wist ik de weg binnen defensie en is het allemaal goed afgelopen (ok, we zijn uit elkaar gegaan, maar dat heeft daar niks mee te maken), maar als ik nu partners van uitgezonden militairen hoor, dan schrik ik toch wel. Je mag opzitten en pootjes geven. Steeds weer je hele leven (en vooral dat van je kinderen) omgooien als defensie zegt: spring! Maar owee als je bij hen aanklopt omdat je even hulp nodig hebt (of een simpel schouderklopje).
Er is ook niet voor niks zo'n hoog echtscheidingspercentage binnen defensie.
