Relaties
alle pijlers
minnaar terug naar zijn vrouw??
woensdag 26 september 2007 om 13:33
Waarschijnlijk zal dit verhaal me niet in dank worden afgenomen maar ik heb gewoon meningen nodig. Heb genoeg mensen om me heen die me steunen maar krijg van hun verschillende reacties en ik wil die van jullie graag weten.
Ik ben namelijk zo'n minnares. 2 jaar lang had ik iets met een man die al een vriendin met 2 kindjes heeft. Ooit had ik al iets met hem gehad en 2 jaar terug kwamen we elkaar weer tegen. Toen we 9 jaar geleden iets hadden (was kort maar heftig) wou ik niet verder met hem omdat ik mezelf te jong vond voor iets vast en hij net uit een relatie kwam en ik hem tijd wou geven. Hij zag dit als een afwijzing en kwam een paar dagen later een ander tegen en kreeg daar iets mee. (niet het type dat alleen kan zijn blijkbaar)
De eerste 5 jaar dat zij samen waren heb ik hem amper gezien of gesproken maar het gevoel is altijd gebleven. Van 2 kanten. Hij zei steeds: Als ik aan jou dacht kreeg ik altijd een big smile op mijn gezicht. Heb ook best moeten slikken toen ik hoorde dat zij zwanger was. Gunde ze alle geluk, absoluut. Maar was toch even schrikken. Zij is de afgelopen jaren bij maar weinig mensen geliefd geweest. (wel bij hem natuurlijk) Hij zit niet krap bij kas en mensen zeiden (al zeggen ze dit natuurlijk altijd) dat het haar vooral daarom ging. En ergens geloof ik dit ook. Hij heeft al vaker met haar willen stoppen maar het steeds niet gekund omdat hij het heel moeilijk vind ivm de kindjes. Terecht ook! Als hij dat niet zou vinden ws het ook niet de man waar ik van hou. 3 weken geleden heeft hij de handdoek in de ring gegooit en het haar verteld. Hij wou met mij verder. Zij kapot van natuurlijk. Logisch. Hij ook. Wij zouden met niks beginnen. We zeiden dan ook dat we niks hadden dat we zouden zien hoe het zou lopen. De afgelopen 3 weken waren een hel. Ik probeerde me aan de zijlijn te houden. Mocht me nergens mee bemoeien. Moest alle kritiek maar laten komen en liet hem zijn keuzes maken. Alles voor hem en voor zijn kindjes dacht ik. En ook voor haar. Is al moeilijk zat voor haar. Ondertussen heeft ze veel ontdekt. Dat we samen op vakantie zijn geweest etc etc. Maar ze wil hem terug en dreigt met de kinderen. Hij mag ze niet meer zien etc. Hij trapt daar in. Terwijl zij geen poot heeft om op te staan. Kinderen zijn toch niet genoeg om je man te houden? Of is dat makkelijk gezegd. Natuurlijk vecht je daarvoor. Dat heeft hij ook absoluut gedaan!! De eerste 1,5 jaar was het gewoon lang leven de lol en wisten we allebei dat het nooit iets zou worden. Later werd het gevoel te heftig. Maar welke vrouw wil nu een man die alleen bij haar is om de kinderen? Want op dat niveau zitten zij nu dus. Hij knapte. Er werd aan hem getrokken en hij had rust nodig. Wie wordt er dan aan de kant gezet? IK! Ja logisch ook weer. Ik denk dat zij het samen weer gaan proberen maar weet dat niet zeker. Hij zegt dat hij niet denkt dat dat nog gaat werken. Maar denk wel dat ze het gaan doen. En hoe egoistisch ook, ik ben er kapot van. Heb me zo laten weg cijferen en nu wordt ik bedankt. (ik hoor jullie denken..) Heb besloten geen contact meer met hem op te nemen omdat hij rust wil. Kan hij krijgen. Maar ben zo bang dat hij ondertussen weer met haar verder gaat. Zij vergeeft hem alles. En ja hoe weet ik eigenlijk wat hij haar allemaal verteld heeft..
Nu wil ik van jullie weten. Denken jullie dat er nog kans van slagen is voor hun? Ze heeft natuurlijk een heerlijk leventje. Niet werken, flink zakgeld, dure auto en mooi huis. Schijnbaar kun je daar mee leven. Maar het moet toch gaan opbreken het idee dat hij bij mij lag en van mij houdt. (weet zeker dat hij van me houdt) En voor hem ook. Zou hij mij zomaar kunnen vergeten? Mensen hier zeggen van niet. Dat het te heftig was en omdat hij de eerste stap gezet heeft waarom de volgende dan niet zodra hij alles op rijtje heeft. Hij woont nu niet thuis.
Beetje wazig verhaal. Bedankt dat je de moeite nam om het te lezen. Snap dat hier ook negatieve reacties op komen maar ik hoop ook op vrouwen die dit ook hebben meegemaakt. Heb jullie steun nodig. Heb hier echt nooit voor gekozen. Niet netjes van me geweest had eerste keer nee moeten zeggen. Maar ons gevoel is zo sterk en altijd geweest. We waren ervan overtuigd dat wij bij elkaar horen..
Ik ben namelijk zo'n minnares. 2 jaar lang had ik iets met een man die al een vriendin met 2 kindjes heeft. Ooit had ik al iets met hem gehad en 2 jaar terug kwamen we elkaar weer tegen. Toen we 9 jaar geleden iets hadden (was kort maar heftig) wou ik niet verder met hem omdat ik mezelf te jong vond voor iets vast en hij net uit een relatie kwam en ik hem tijd wou geven. Hij zag dit als een afwijzing en kwam een paar dagen later een ander tegen en kreeg daar iets mee. (niet het type dat alleen kan zijn blijkbaar)
De eerste 5 jaar dat zij samen waren heb ik hem amper gezien of gesproken maar het gevoel is altijd gebleven. Van 2 kanten. Hij zei steeds: Als ik aan jou dacht kreeg ik altijd een big smile op mijn gezicht. Heb ook best moeten slikken toen ik hoorde dat zij zwanger was. Gunde ze alle geluk, absoluut. Maar was toch even schrikken. Zij is de afgelopen jaren bij maar weinig mensen geliefd geweest. (wel bij hem natuurlijk) Hij zit niet krap bij kas en mensen zeiden (al zeggen ze dit natuurlijk altijd) dat het haar vooral daarom ging. En ergens geloof ik dit ook. Hij heeft al vaker met haar willen stoppen maar het steeds niet gekund omdat hij het heel moeilijk vind ivm de kindjes. Terecht ook! Als hij dat niet zou vinden ws het ook niet de man waar ik van hou. 3 weken geleden heeft hij de handdoek in de ring gegooit en het haar verteld. Hij wou met mij verder. Zij kapot van natuurlijk. Logisch. Hij ook. Wij zouden met niks beginnen. We zeiden dan ook dat we niks hadden dat we zouden zien hoe het zou lopen. De afgelopen 3 weken waren een hel. Ik probeerde me aan de zijlijn te houden. Mocht me nergens mee bemoeien. Moest alle kritiek maar laten komen en liet hem zijn keuzes maken. Alles voor hem en voor zijn kindjes dacht ik. En ook voor haar. Is al moeilijk zat voor haar. Ondertussen heeft ze veel ontdekt. Dat we samen op vakantie zijn geweest etc etc. Maar ze wil hem terug en dreigt met de kinderen. Hij mag ze niet meer zien etc. Hij trapt daar in. Terwijl zij geen poot heeft om op te staan. Kinderen zijn toch niet genoeg om je man te houden? Of is dat makkelijk gezegd. Natuurlijk vecht je daarvoor. Dat heeft hij ook absoluut gedaan!! De eerste 1,5 jaar was het gewoon lang leven de lol en wisten we allebei dat het nooit iets zou worden. Later werd het gevoel te heftig. Maar welke vrouw wil nu een man die alleen bij haar is om de kinderen? Want op dat niveau zitten zij nu dus. Hij knapte. Er werd aan hem getrokken en hij had rust nodig. Wie wordt er dan aan de kant gezet? IK! Ja logisch ook weer. Ik denk dat zij het samen weer gaan proberen maar weet dat niet zeker. Hij zegt dat hij niet denkt dat dat nog gaat werken. Maar denk wel dat ze het gaan doen. En hoe egoistisch ook, ik ben er kapot van. Heb me zo laten weg cijferen en nu wordt ik bedankt. (ik hoor jullie denken..) Heb besloten geen contact meer met hem op te nemen omdat hij rust wil. Kan hij krijgen. Maar ben zo bang dat hij ondertussen weer met haar verder gaat. Zij vergeeft hem alles. En ja hoe weet ik eigenlijk wat hij haar allemaal verteld heeft..
Nu wil ik van jullie weten. Denken jullie dat er nog kans van slagen is voor hun? Ze heeft natuurlijk een heerlijk leventje. Niet werken, flink zakgeld, dure auto en mooi huis. Schijnbaar kun je daar mee leven. Maar het moet toch gaan opbreken het idee dat hij bij mij lag en van mij houdt. (weet zeker dat hij van me houdt) En voor hem ook. Zou hij mij zomaar kunnen vergeten? Mensen hier zeggen van niet. Dat het te heftig was en omdat hij de eerste stap gezet heeft waarom de volgende dan niet zodra hij alles op rijtje heeft. Hij woont nu niet thuis.
Beetje wazig verhaal. Bedankt dat je de moeite nam om het te lezen. Snap dat hier ook negatieve reacties op komen maar ik hoop ook op vrouwen die dit ook hebben meegemaakt. Heb jullie steun nodig. Heb hier echt nooit voor gekozen. Niet netjes van me geweest had eerste keer nee moeten zeggen. Maar ons gevoel is zo sterk en altijd geweest. We waren ervan overtuigd dat wij bij elkaar horen..
zondag 21 oktober 2007 om 10:03
Hallo allemaal,
Ook ik heb een relatie gehad met een GM, ruim 2 jaar en uiteindelijk op niks uitgedaaid.
Nee dames ik was niet zijn neukertje want in deze hele lange periode dat wij iets samen hadden hebben wij het NIET gedaan, er zijn natuurlijk zat andere dingen gebeurd maar niet geneukt. Op de 1 of andere manier had ik altijd zoiets van DAT doe ik niet, pas als wij een relatie zouden krijgen vond ik de tijd er rijp voor. Hij heeft hier dus al die tijd geduld mee gehad omdat hij stapel gek op mij was en hij dit van mij zeer knap vond en ook weer heel veel respect voor had omdat het veel over mijn persoonlijkheid zei.
Wij waren echt stapel gek op elkaar, idd het gevoel was van beide kanten dat wij bij elkaar horen. Ik wist niet dat liefde zo mooi en intens kon zijn, echt heel erg diep zaten wij bij elkaar en nog steeds. Dit gaat niet zo maar weg, als het überhaupt weg gaat, ik denk dat hij altijd in mijn hart blijft en dat ik vaak nog aan hem/ons zal terug denken! Dit maak je gewoon niet meerdere keren mee in je leven dat je zoveel om iemand kan geven...
Heel veel ellende gehad vooral het laatste half jaar, stress, verdriet enz enz.
Hij is getrouwd en heeft kinderen, dit laatste was volgens hem de reden niet bij zijn vrouw weg te gaan. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij meer van mij houd dan van zijn vrouw en dat hij niet de knoop kan doorhakken voor zijn kinderen. Ik heb geen kinderen dus ken dit gevoel niet maar snap natuurlijk wel dat dit een heel moeilijk keuze is maar aan de andere kant om bij je vrouw te blijven waar je niet veel meer mee hebt voor de kinderen snap ik niet helemaal.
Uiteindelijk is de knoop (na 100 keer eerdere mislukte pogingen) tussen ons doorgehakt, ik ging er totaal aan onderdoor, kon het niet meer opbrengen, kon alleen nog maar huilen als ik weer bij hem weg moest en hij weer naar zijn vrouw ging terwijl ik voor altijd bij hem wilde blijven. Moeilijk moeilijk maar toch doorgezet, afschuwelijk veel verdriet gehad en nog(nu 8 maanden later) kan ik er nog tranen om laten, van gemis, van hoe jammer het is hoe het is gelopen.
Hij wil nog steeds met mij afspreken om met elkaar te praten maar ik kan het niet, ben zo bang dat alles weer omhoog komt, dat ik mezelf weer ga verliezen want ik weet zeker dat als wij weer samen gaan afspreken dat het weer heel erg leuk en fijn is met elkaar dat ik hem niet meer wil laten gaan.
Ik heb hem letterlijk gezegd, ik ga weer met je afspreken als je vrijgezel bent eerder niet. Pffff het klinkt hard en ik vind dit ook heel moeilijk omdat ik diep in mijn hart zo graag hem weer wil zien en ook natuurlijk heel graag met hem wil praten maar ik ben echt mega bang voor het verdriet wat weer komt als we beide weer naar huis moeten!!!
Veel liefs en sterkte allemaal meiden!
Pas goed en zorg goed voor jullie zelf die in deze moeilijk periode zitten..
Flower x
Ook ik heb een relatie gehad met een GM, ruim 2 jaar en uiteindelijk op niks uitgedaaid.
Nee dames ik was niet zijn neukertje want in deze hele lange periode dat wij iets samen hadden hebben wij het NIET gedaan, er zijn natuurlijk zat andere dingen gebeurd maar niet geneukt. Op de 1 of andere manier had ik altijd zoiets van DAT doe ik niet, pas als wij een relatie zouden krijgen vond ik de tijd er rijp voor. Hij heeft hier dus al die tijd geduld mee gehad omdat hij stapel gek op mij was en hij dit van mij zeer knap vond en ook weer heel veel respect voor had omdat het veel over mijn persoonlijkheid zei.
Wij waren echt stapel gek op elkaar, idd het gevoel was van beide kanten dat wij bij elkaar horen. Ik wist niet dat liefde zo mooi en intens kon zijn, echt heel erg diep zaten wij bij elkaar en nog steeds. Dit gaat niet zo maar weg, als het überhaupt weg gaat, ik denk dat hij altijd in mijn hart blijft en dat ik vaak nog aan hem/ons zal terug denken! Dit maak je gewoon niet meerdere keren mee in je leven dat je zoveel om iemand kan geven...
Heel veel ellende gehad vooral het laatste half jaar, stress, verdriet enz enz.
Hij is getrouwd en heeft kinderen, dit laatste was volgens hem de reden niet bij zijn vrouw weg te gaan. Hij heeft mij altijd gezegd dat hij meer van mij houd dan van zijn vrouw en dat hij niet de knoop kan doorhakken voor zijn kinderen. Ik heb geen kinderen dus ken dit gevoel niet maar snap natuurlijk wel dat dit een heel moeilijk keuze is maar aan de andere kant om bij je vrouw te blijven waar je niet veel meer mee hebt voor de kinderen snap ik niet helemaal.
Uiteindelijk is de knoop (na 100 keer eerdere mislukte pogingen) tussen ons doorgehakt, ik ging er totaal aan onderdoor, kon het niet meer opbrengen, kon alleen nog maar huilen als ik weer bij hem weg moest en hij weer naar zijn vrouw ging terwijl ik voor altijd bij hem wilde blijven. Moeilijk moeilijk maar toch doorgezet, afschuwelijk veel verdriet gehad en nog(nu 8 maanden later) kan ik er nog tranen om laten, van gemis, van hoe jammer het is hoe het is gelopen.
Hij wil nog steeds met mij afspreken om met elkaar te praten maar ik kan het niet, ben zo bang dat alles weer omhoog komt, dat ik mezelf weer ga verliezen want ik weet zeker dat als wij weer samen gaan afspreken dat het weer heel erg leuk en fijn is met elkaar dat ik hem niet meer wil laten gaan.
Ik heb hem letterlijk gezegd, ik ga weer met je afspreken als je vrijgezel bent eerder niet. Pffff het klinkt hard en ik vind dit ook heel moeilijk omdat ik diep in mijn hart zo graag hem weer wil zien en ook natuurlijk heel graag met hem wil praten maar ik ben echt mega bang voor het verdriet wat weer komt als we beide weer naar huis moeten!!!
Veel liefs en sterkte allemaal meiden!
Pas goed en zorg goed voor jullie zelf die in deze moeilijk periode zitten..
Flower x
zondag 21 oktober 2007 om 11:23
quote:fien1 schreef op 19 oktober 2007 @ 11:34:
[...]
Die vraag stelde ik me in het begin dat ik mijn GM niet meer hoorde ook regelmatig. Wij hoorden elkaar ongeveer 3x per dag ('s morgens toen ik wakker werd, af en toe over de middag en 's avonds als hij naar huis reed), met tussendoor nog smsjes... Dat viel plots allemaal weg. Ik werd alleen wakker, niks geen verstrooiing, 's middags hoorde ik hem niet, en 's avonds zat ik op mijn 'vast uur' naar de gsm te kijken, die stil bleef. Ook niks sms meer, ik had echt tijd teveel. En inderdaad, door met anderen te bellen en te smsen is die drang om hem te bellen en te smsen serieus minder geworden. Het was dus toch een stuk de aandacht die ik miste...Precies! En welke vent neemt een vrouw serieus die het toch wel met hem doet of hij nu getrouwd is of niet?
[...]
Die vraag stelde ik me in het begin dat ik mijn GM niet meer hoorde ook regelmatig. Wij hoorden elkaar ongeveer 3x per dag ('s morgens toen ik wakker werd, af en toe over de middag en 's avonds als hij naar huis reed), met tussendoor nog smsjes... Dat viel plots allemaal weg. Ik werd alleen wakker, niks geen verstrooiing, 's middags hoorde ik hem niet, en 's avonds zat ik op mijn 'vast uur' naar de gsm te kijken, die stil bleef. Ook niks sms meer, ik had echt tijd teveel. En inderdaad, door met anderen te bellen en te smsen is die drang om hem te bellen en te smsen serieus minder geworden. Het was dus toch een stuk de aandacht die ik miste...Precies! En welke vent neemt een vrouw serieus die het toch wel met hem doet of hij nu getrouwd is of niet?
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:26
Leuk om te weten dat mijn forumverhaaltje nog steeds in gebruik is. Ik ben inmiddels 5 weken verder en heb weer langzaam aan het gevoel dat ik leef. Heb hem nog amper tot niet gesproken. Ik zag hem een keer en hij deed alsof ik een oud bekende was. Heel lullig. Was er weer kapot van. Hij heeft voor haar en hun kinderen gekozen ik moet me daar bij neerleggen en verder gaan met mijn leven. Ik denk nog de hele dag aan hem en helaas mis ik hem ook nog heel erg maar soms is er geen keus. Hij zorgt voor zichzelf nu moet ik ook voor mezelf gaan zorgen...
Kom op dames. Ze zijn het echt niet waard.
Als ze van ons houden komen ze naar ons toe.. Echt waar!!
Kom op dames. Ze zijn het echt niet waard.
Als ze van ons houden komen ze naar ons toe.. Echt waar!!
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:32
Ze zijn het inderdaad niet waard missHK.
Bij mij is het al bijna een jaar geleden dat mijn GM mij liet vallen en ik denk ook nog regelmatig aan hem... aan hoe blij ik ben dat ik niet met hem verder gegaan ben. Ik heb nu een vriend die me wél de moeite waard en ik kan je verzekeren meid, dat voelt zaaaalig... Het komt allemaal goed, wees er maar zeker van. En heb je al eens een dipje, laat het gewoon maar gebeuren, je komt er steeds sterker uit!!
Groetjes,
Fien x
Bij mij is het al bijna een jaar geleden dat mijn GM mij liet vallen en ik denk ook nog regelmatig aan hem... aan hoe blij ik ben dat ik niet met hem verder gegaan ben. Ik heb nu een vriend die me wél de moeite waard en ik kan je verzekeren meid, dat voelt zaaaalig... Het komt allemaal goed, wees er maar zeker van. En heb je al eens een dipje, laat het gewoon maar gebeuren, je komt er steeds sterker uit!!
Groetjes,
Fien x
donderdag 1 november 2007 om 09:50
Hoi meiden, veel herkenbaarheid hier. Ik heb een half jaar lang een verhouding gehad met een getrouwde man. Ik heb er zelf een punt achter gezet. Hij heeft zich er zonder bezwaren bij neergelegd (alsof het hem niet kan schelen...). We werken nog steeds samen, we zijn nl. collega's.
Ik denk dat we de 'afwijzing' van een GM, nl. dat hij niet van plan is om voor je te kiezen, ons niet zo persoonlijk moeten aantrekken. Zo'n vent vindt een geheime verhouding leuk, spannend en egostrelend op voorwaarde dat het zijn veilige, getrouwde leven niet in gevaar brengt. Mannen zetten een knop om of zo, zodra ze weer thuis komen.
Mijn ex-GM was een stuk ouder dan ik. Naderhand zag ik pas helder hoe ik me heb laten manipuleren. Ik voel me geen slachtoffer, hij heeft me niets 'aangedaan' (zoals sommige van jullie schrijven) want ik was er zelf met mijn volle verstand bij en wist ergens wel dat het toch niets kon worden.
De afhankelijkheid in zo'n verhouding is heel ongezond, het evenwicht is zoek, en je eigenwaarde lijdt er onder. Om maar te zwijgen over de valse hoop en teleurstelling die je bakken met energie kosten! Want hoe kan het toch, dat hij bij zijn vrouw blijft, als hij daar (naar zijn zeggen) niet meer gelukkig is, en jullie samen wel gelukkig zijn??
Ik heb me een tijd schuldig gevoeld t.o.v. zijn vrouw (heb haar een paar keer ontmoet). Het leek wel alsof hij nauwelijks wroeging jegens haar voelde.
Ik ben blij dat ik de moed heb gehad om voor mezelf te kiezen.
Ik heb nu een nieuwe vriend en ik heb hem verteld over de slangenkuil waar ik in zat. Deze nieuwe relatie hoeft tenminste niet geheim te blijven, er is eerlijkheid i.p.v. gemanipuleer.
Mijn ex-GM en ik werken op zakelijke basis verder. We delen bijna geen persoonlijke dingen meer. Zijn interesse in mij is sterk afgenomen, nu hij er geen belang meer bij heeft. Hij weet wel dat ik een nieuwe vriend heb.
Ik heb er veel van geleerd en dat is winst. Ik weet hoe 'verslavend' aandacht kan zijn.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft.
Ik denk dat we de 'afwijzing' van een GM, nl. dat hij niet van plan is om voor je te kiezen, ons niet zo persoonlijk moeten aantrekken. Zo'n vent vindt een geheime verhouding leuk, spannend en egostrelend op voorwaarde dat het zijn veilige, getrouwde leven niet in gevaar brengt. Mannen zetten een knop om of zo, zodra ze weer thuis komen.
Mijn ex-GM was een stuk ouder dan ik. Naderhand zag ik pas helder hoe ik me heb laten manipuleren. Ik voel me geen slachtoffer, hij heeft me niets 'aangedaan' (zoals sommige van jullie schrijven) want ik was er zelf met mijn volle verstand bij en wist ergens wel dat het toch niets kon worden.
De afhankelijkheid in zo'n verhouding is heel ongezond, het evenwicht is zoek, en je eigenwaarde lijdt er onder. Om maar te zwijgen over de valse hoop en teleurstelling die je bakken met energie kosten! Want hoe kan het toch, dat hij bij zijn vrouw blijft, als hij daar (naar zijn zeggen) niet meer gelukkig is, en jullie samen wel gelukkig zijn??
Ik heb me een tijd schuldig gevoeld t.o.v. zijn vrouw (heb haar een paar keer ontmoet). Het leek wel alsof hij nauwelijks wroeging jegens haar voelde.
Ik ben blij dat ik de moed heb gehad om voor mezelf te kiezen.
Ik heb nu een nieuwe vriend en ik heb hem verteld over de slangenkuil waar ik in zat. Deze nieuwe relatie hoeft tenminste niet geheim te blijven, er is eerlijkheid i.p.v. gemanipuleer.
Mijn ex-GM en ik werken op zakelijke basis verder. We delen bijna geen persoonlijke dingen meer. Zijn interesse in mij is sterk afgenomen, nu hij er geen belang meer bij heeft. Hij weet wel dat ik een nieuwe vriend heb.
Ik heb er veel van geleerd en dat is winst. Ik weet hoe 'verslavend' aandacht kan zijn.
Sterkte aan iedereen die het nodig heeft.
vrijdag 28 augustus 2009 om 23:55
Wat een herkenning allemaal! Ik heb het een paar dagen geleden voor de zoveelste keer uitgemaakt met GM. En de pijn is werkelijk niet te beschrijven. Van 3x per dag bellen, veel op kantoor elkaar spreken, mailen...nu naar niets meer. Behalve dat ik hem af en toe nog zie op het werk.
Ik doe mijn uiterste best niet te mailen, maar het kost oh zoveel moeite. En zelfs al lukt dat een paar dagen dan ben ik na een paar lieve mailtjes van hem weer helemaal om. Totdat het weer weekend is en meneer weer eens niets van zich laat horen.
Het is een cirkel en ik lijk hem maar niet te kunnen doorbreken. Zelfs na 4,5 jaar ben ik nog geen steek wijzer (stom!!).
Sorry, geen duidelijk verhaal, maar ik lees zoveel herkenbare berichten hier dat ik hoop hier ook steun vandaan te kunnen halen om hem EINDELIJK eens uit mijn hoofd te krijgen zodat ik verder kan gaan met mijn leven ipv 24 uur per dag met hem bezig te zijn.
Ik doe mijn uiterste best niet te mailen, maar het kost oh zoveel moeite. En zelfs al lukt dat een paar dagen dan ben ik na een paar lieve mailtjes van hem weer helemaal om. Totdat het weer weekend is en meneer weer eens niets van zich laat horen.
Het is een cirkel en ik lijk hem maar niet te kunnen doorbreken. Zelfs na 4,5 jaar ben ik nog geen steek wijzer (stom!!).
Sorry, geen duidelijk verhaal, maar ik lees zoveel herkenbare berichten hier dat ik hoop hier ook steun vandaan te kunnen halen om hem EINDELIJK eens uit mijn hoofd te krijgen zodat ik verder kan gaan met mijn leven ipv 24 uur per dag met hem bezig te zijn.
zaterdag 29 augustus 2009 om 00:31
Voor hun is er geen kans van slagen meer.
Voor jullie is er geen kans van slagen en ook niet geweest. Als hij jou wilde dan had hij daar al veel eerder voor gekozen. De eerste keer al, toen hij je meteen verving. Zonder moeite. En zo is dat gebleven.
Net zoals jij blijft in zijn leven, maar of je dat moet willen?
Voor jullie is er geen kans van slagen en ook niet geweest. Als hij jou wilde dan had hij daar al veel eerder voor gekozen. De eerste keer al, toen hij je meteen verving. Zonder moeite. En zo is dat gebleven.
Net zoals jij blijft in zijn leven, maar of je dat moet willen?
zaterdag 29 augustus 2009 om 01:02
Hier een reactie van de andere kant.
Toen ik er achter kwam dat mijn man vreemdging met
een colega van net negentien was ik totaal kapot.
Hoogzwanger van mijn tweede kindje had ik totaal geen
vermoeden van wat er aan de hand was.
Totdat de mobiele telefoon met een nachtdienst per ongeluk
bleef liggen en er een sms-je werdt gestuurd met hoe lekker
ze samen hadden ge.... en dat ze verlangde naar een volgende keer.Na de confrontatie bleef hij ontkennen.Het meisje was een domme gans die het leuk vondt om achter getrouwde mannen
aan te lopen.Had zijn telefoonnummer van een werklijst gehaald.
Twee weken later nam het meisje spontaan ontslag.
Waar hij trouwens hartelijk om moest lachen.
Zelf wou ik scheiden maar na een veel praten vertelde hij dat hij
het idee had dat we uitelkaar waren gegroeid.Samen werken twee kleine kindjes.Hij veel late en nachtdiensten.Waardoor we een beetje langs elkaar leefden.Toch wou hij het opnieuw proberen omdat hij nog steeds veel van me hield.
Het uitelkaar groeien vondt ik was van beide kanten.Hij heeft toen ook ander werk gezocht met normale diensten en ik ben minder gaan werken.Meer samen gaan doen en toen hebben we elkaar
weer opnieuw gevonden.
Naar tien jaar is dit nog steeds het geval en vertrouw ik hem weer
volledig.Al zal ik het nooit meer vergeten.Die verschrikkelijke pijn
dat je partner je zo kan bedriegen.
Wel heb ik er spijt van dat ik nooit met die ander heb gepraat.
Om haar kant te horen.En vindt ik het gemeen dat hij haar waarschijnlijk zo hard aan de kant heeft gezet voor zijn huwelijk.
Hij had ook eerder kunnen aangeven dat hij iets miste.
Ik denk dat je ook zijn kant niet zo zwart wit moet nemen.
Als hij echt van jou houd zet hij wel een punt achter zijn relatie.
Zijn vrouw ken jij niet persoonlijk dus kan je ook niet over haar oordelen.
Laat hem gaan en je niet gebruiken voor een pijnlijk spelletje.
Mocht hij wel echt voor jou kiezen dan kun je altijd verder gaan.
En ja het kan best dat ze samen weer gelukkig worden door goed
te praten over waar het fout is gegaan.
Als hij alleen om zijn kinderen blijft is hij dom want dan worden ze samen ongelukkig.
Toen ik er achter kwam dat mijn man vreemdging met
een colega van net negentien was ik totaal kapot.
Hoogzwanger van mijn tweede kindje had ik totaal geen
vermoeden van wat er aan de hand was.
Totdat de mobiele telefoon met een nachtdienst per ongeluk
bleef liggen en er een sms-je werdt gestuurd met hoe lekker
ze samen hadden ge.... en dat ze verlangde naar een volgende keer.Na de confrontatie bleef hij ontkennen.Het meisje was een domme gans die het leuk vondt om achter getrouwde mannen
aan te lopen.Had zijn telefoonnummer van een werklijst gehaald.
Twee weken later nam het meisje spontaan ontslag.
Waar hij trouwens hartelijk om moest lachen.
Zelf wou ik scheiden maar na een veel praten vertelde hij dat hij
het idee had dat we uitelkaar waren gegroeid.Samen werken twee kleine kindjes.Hij veel late en nachtdiensten.Waardoor we een beetje langs elkaar leefden.Toch wou hij het opnieuw proberen omdat hij nog steeds veel van me hield.
Het uitelkaar groeien vondt ik was van beide kanten.Hij heeft toen ook ander werk gezocht met normale diensten en ik ben minder gaan werken.Meer samen gaan doen en toen hebben we elkaar
weer opnieuw gevonden.
Naar tien jaar is dit nog steeds het geval en vertrouw ik hem weer
volledig.Al zal ik het nooit meer vergeten.Die verschrikkelijke pijn
dat je partner je zo kan bedriegen.
Wel heb ik er spijt van dat ik nooit met die ander heb gepraat.
Om haar kant te horen.En vindt ik het gemeen dat hij haar waarschijnlijk zo hard aan de kant heeft gezet voor zijn huwelijk.
Hij had ook eerder kunnen aangeven dat hij iets miste.
Ik denk dat je ook zijn kant niet zo zwart wit moet nemen.
Als hij echt van jou houd zet hij wel een punt achter zijn relatie.
Zijn vrouw ken jij niet persoonlijk dus kan je ook niet over haar oordelen.
Laat hem gaan en je niet gebruiken voor een pijnlijk spelletje.
Mocht hij wel echt voor jou kiezen dan kun je altijd verder gaan.
En ja het kan best dat ze samen weer gelukkig worden door goed
te praten over waar het fout is gegaan.
Als hij alleen om zijn kinderen blijft is hij dom want dan worden ze samen ongelukkig.
zaterdag 29 augustus 2009 om 01:22
ik snapte hier al niks van.... ik kwam bij de eerste pogingen om deze pagina te laden niet verder dan de laatste reactie uit 2007. ik zat al helemaal screenshots te maken om het te melden......
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
